ZABURZONA ANALIZA I SYNTEZA WZROKOWA

PROBLEMY Z KOORDYNACJĄ

WZROKOWO-RUCHOWĄ

METODY I TECHNIKI PRACY

- ĆWICZENIA

________________________________

ZABURZONA ANALIZA

I SYNTEZA WZROKOWA

- ĆWICZENIA

________________________________

PROBLEMY Z ORIENTACJĄ

PRZESTRZENNĄ

- ĆWICZENIA

Opracowanie: mgr Maria Gos

PROBLEMY Z KOORDYNACJĄ

WZROKOWO-RUCHOWĄ

Koordynacja wzrokowo-ruchowa jest niezmiernie

ważnym elementem w procesie nabywania

umiejętności, a także spełniania kryteriów do

podjęcia obowiązku szkolnego.

Cechuje się przede wszystkim tym, że

dziecko

powinno mieć zharmonizowaną pracę ruchów

gałek ocznych z ruchami całego ciała.

Koordynacja wzrokowo-ruchowa kształtuje się w

całościowym rozwoju psychomotorycznym dziecka

i nie jest czynnikiem wrodzonym. Dlatego też

ważne jest, aby od najmłodszych lat dziecko było

stymulowane do wszelkiego rodzaju zabaw.

W wieku przedszkolnym, tj. od 3 - 6 lat dziecko

bardzo intensywnie doskonali koordynację tułowia i

kończyn.

PROBLEMY Z KOORDYNACJĄ

WZROKOWO-RUCHOWĄ

Dzieci, które

mają słabo rozwiniętą koordynację wzrokowo-

ruchową,

mogą przejawiać trudności w:

samoobsłudze, czyli w samodzielnym ubieraniu się,

posługiwaniu się sztućcami;

Zabawach grupowych, gdzie trzeba złapać, rzucić, kopnąć,

np.. Piłkę, woreczek;

Rysowaniu, malowaniu, wycinaniu, pisaniu, czytaniu;

Posługiwaniu się narzędziami i przedmiotami codziennego

użytku;

Staniu na jednej nodze, jeździe na rowerze czy hulajnodze.

Dodatkowo w okresie szkolnym mogą pojawić się

zaburzenia emocjonalne

wynikające z problemów w

kontaktach rówieśniczych.

PROBLEMY Z KOORDYNACJĄ

WZROKOWO-RUCHOWĄ

Deficyty w funkcjonowaniu koordynacji wzrokowo-ruchowej

mogą negatywnie wpływać na funkcjonowanie dziecka w

ramach

rozwoju poznawczego.

Dziecko nie posiada umiejętności w przechodzeniu z

jednego ruchu do następnego, brak płynności ruchu.

Ze względu na brak koordynacji w powiązaniu ruchów

gałek ocznych z ruchami, np. rąk, dziecko może

gorzej

pisać

Pismo dziecka może mieć

cechy zaburzeń

grafomotorycznych.

W znacznym stopniu może ulec u

dziecka

pogorszenie funkcji językowych.

Ponieważ zaburzone są funkcje wzrokowe,

dziecko będzie

przejawiało problemy związane z analizą i syntezą

wzrokową oraz pamięcią wzrokową

. Może mieć trudności

orientacją w przestrzeni,

jako nakładający się lub

współwystępujący problem

METODY I TECHNIKI PRACY

Ćwiczenia usprawniające koordynację wzrokowo-

ruchową powinny usprawniać funkcje wzrokowe i

ruchowe, a przy tym integrować je w całość.

Ważne jest, aby wszystkie proponowane przez nas

działania pobudzały do pracy obie funkcje.

Dla dzieci istotne jest to, aby ręka słuchała oka.

Należy jak najszybciej rozpocząć pracę

terapeutyczną, pozytywnie zachęcać dziecko do

ćwiczeń, które powinny być dostosowane do

potrzeb i możliwości dziecka; nie przekraczać limitu

czasu oraz terapia powinna przebiegać

systematycznie.

ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE KOORDYNACJĘ

WZROKOWO-RUCHOWĄ

Ćwiczenie: „Sprawne paluszki”

Cele:

dziecko śledzi wzrokiem ruch poruszających się przedmiotów,

kontrola ruchu.

Pomoce:

3 piłeczki w różnych kolorach.

Dziecko układa przed sobą 3 piłeczki. Ułożone są one pionowo w

stosunku do dziecka i stanowią linie prostą. Dziecko ma za zadanie

odbijać piłeczki naprzemiennie raz palcami prawej ręki, raz lewej ręki.

Ruch piłeczek musi przebiegać w jednej wyznaczonej dla każdej

piłeczki linii.

Ćwiczenie: „Ścieżka zajączka”

Cele:

dziecko musi skoordynować pracę nóg, rąk przy kontroli wzroku.

Pomoce:

woreczki (10 szt.), wiaderko

Dziecko samodzielnie układa podwójną ścieżkę z woreczków. Pierwsza

ścieżka powinna być rozmieszczona nieco wyżej od ścieżki drugiej.

Woreczki powinny się przeplatać. Dziecko układa ścieżkę z woreczków

naprzemiennie, wyciągając je z wiaderka, które ze sobą nosi. Do tego

celu wykorzystuje rękę dominującą. Po ułożeniu woreczków dziecko

skacze między nimi, naśladując ruchy zajączka. Przy skokach podpiera

się rączkami o podłogę.

Ćwiczenie:

„Labirynt”

Cele:

dziecko musi skoordynować pracę nóg, rąk przy kontroli wzroku,

kontrola układu w przestrzeni.

Pomoce:

woreczki (15-20 szt.), wiaderko, piłeczki, hula-hoop.

Dziecko samodzielnie układa labirynt w kształcie dużej zawiniętej

skorupy ślimaka – forma koła. Woreczki między sobą powinny być

rozstawione na ok. 20 cm. Dziecko wykłada woreczki z wiaderka, które

ze sobą nosi. Po wykonaniu tego zadania wkłada do wiaderka piłeczki

(10 szt.). Następnie poruszając się wzdłuż labiryntu, celuje piłeczkami

do celu – hula-hoop położonego na podłodze w odległości ok.. 1,5 m od

labiryntu.

Ćwiczenie

: „Turlanie”

Cele:

koordynacja ruchu z fiksacją wzroku.

Pomoce:

dwa wiaderka, kolczasta piłeczka, materac.

Dziecko kładzie się na materacu na plecach, nad głową trzyma

piłeczkę. Po obu stronach materaca postawione są wiaderka. Dziecko

turla się raz w stronę prawego, raz lewego wiaderka. Piłkę trzyma cały

czas nad głową, a obracając się w turlaniu, cały czas kontroluje

wzrokiem położenie piłki nad głową. Czynność tę powtarza 6-krotnie.

Następnie turlając się, wykorzystuje tę samą zasadę, wrzuca do

wiaderka (raz prawego, raz lewego) piłeczkę. Za każdym razem

dziecko musi samodzielnie wyciągnąć piłkę z wiaderka.

Ćwiczenie:

„Skacząca piłeczka”

Cele:

koordynacja ruchu, pamięć sekwencyjna.

Pomoce:

4 małe wiaderka, piłeczka.

Dziecko samodzielnie układa przed sobą na podłodze wiaderka w

następującym rozmieszczeniu: 3 wiaderka na górze – w równych

odstępach między sobą, 1 wiaderko na dole – bezpośrednio pod

środkowym wiaderkiem, oczywiście zachowując ten sam odstęp.

Następnie dziecko ma za zadanie wkładać i od razu wykładać z wiaderka

piłeczkę.

Sekwencyjność ruchu może stanowić następujący układ: z wiaderka na

dole dziecko wyjmuje i wkłada piłeczki w kolejności występowania

wiaderek na górze, zaczynając ruch od prawej, raz od lewej strony. Każdą

sekwencję ruchu dziecko powinno powtórzyć 3-krotnie.

Ćwiczenie:

„Kolorowe guziki”

Cele:

koordynacja ruchu, precyzja ruchu, integracja ruchu przy udziale

wzroku

Pomoce:

50 szt. Kolorowych guzików (do terapii pedagogicznej).

Dziecko układa na podłodze labirynt z guzików. Labirynt ma mieć formę

abstrakcyjną – według uznania dziecka.

Ważne jest, aby guziki były precyzyjnie układane blisko siebie. Mogą być

dobierane przez dziecko pod względem kolorów lub kształtów.

ZABURZONA ANALIZA

I SYNTEZA WZROKOWA

Ćwiczenie:

„Połącz w pary”

Na karcie pracy narysowanych jest 6 obrazków. Terapeuta poleca

dziecku ich odnalezienie. Następnie dziecko ma otoczyć każdą

odnalezioną parę pętlą. Kolejnym zadaniem ucznia jest głośne

nazwanie przedmiotów znajdujących się na obrazkach. Można też

polecić dziecku pokolorowanie jednego czy kilku obrazków.

„

Do kogo należy prezent”

W tabeli

narysowanych jest 8 różnych kształtów, każdy z nich

przewiązany jest wstążką. Poniżej tabeli narysowane są ludziki,

których tułów jest identyczny z kształtem prezentu z tabeli.

Terapeuta zadaje dziecku pytanie „Do kogo należy prezent?” i

poleca połączyć linią odpowiedni prezent z właściwym ludzikiem.

Następnie proponuje dziecku pokolorowanie wszystkich ludzików,

nadanie im imion, stworzenie jakiejś historyjki na ich temat.

„

Czego brakuje na obrazku”

Na rysunku brakuje sześciu elementów. Terapeuta pyta dziecko, co

przedstawia obrazek, prosi o opowiedzenie o tym, co widzi. Następnie

poleca dziecku odnalezienie i dorysowanie brakujących elementów.

Kolejnym etapem pracy jest pokolorowanie całego obrazka.

„

Kartka z kalendarza”

Terapeuta wykorzystuje kolorową kartkę z kalendarza ściennego.

Rozcina ją na kilka kawałków ( w zależności od możliwości dziecka na

4,5, 8 lub więcej). Poleca dziecku z kawałków złożyć obrazek – całą

kartkę z kalendarza. To ćwiczenie można wykorzystać na różnych

poziomach, zmieniając liczbę elementów.

„

Ukryte owoce”

W tabelce ukrytych jest 10 owoców. Terapeuta poleca dziecku

odszukać je. Wyrazy są pisane z góry na dół oraz od strony lewej do

prawej. Po odszukaniu poszczególnych wyrazów dziecko ma zakreślić

je na kolorowo. Jeśli dziecko ma duże kłopoty ze znalezieniem

wyrazów w tabelce, można podać mu nazwy owoców.

„

Jakie to litery”

Na ilustracji ukryte są różne litery. Jest ich 8 i są ze sobą „splątane”.

Terapeuta poleca dziecku uważne przyjrzenie się i odczytanie

wszystkich liter. Każdą z nich należy zaznaczyć innym kolorem.

„

Jakie to cyfry”

Na ilustracji ukryte są cyfry od 1 do 9. Są ze sobą „splątane”.

Terapeuta poleca dziecku uważne przyjrzenie się i odczytanie

wszystkich cyfr. Każdą z nich należy zaznaczyć innym kolorem.

„

Układanie puzzli”

Terapeuta wykorzystuje posiadane przez siebie puzzle. Ich wielkość,

liczba elementów zależą od możliwości dziecka. W przyp., kiedy

dziecko napotka trudności, zacznie się zniechęcać, chce przerwać

pracę, należy zachęcić je do jej kontynuacji. To ćwiczenie można

wykorzystać na różnych poziomach, zmieniając liczbę elementów.

„

Co do czego pasuje”

Terapeuta ma do dyspozycji obrazki przedstawiające rożne

przedmioty. Poleca dziecku podzielenie ich na grupy. Zadaje dziecku

pytanie: „Co do czego pasuje?” Kiedy dziecku już powie, w jaki

sposób zamierza pogrupować obrazki, jakimi kryteriami się

kierowało, terapeuta prosi je o wycięcie obrazków i naklejenie już

pogrupowanych na oddzielną kartkę. Dziecko nazywa najpierw

poszczególne przedmioty, następnie całą grupę przedmiotów, które

wybrało.

„

Rozsypanka sylabowa I –sylaby otwarte”

Terapeuta poleca dziecku głośne, wyraźne przeczytanie zapisanych

sylab. Z niektórych sylab można utworzyć wyrazy ( w pierwszym

rzędzie z dwóch, w drugim rzędzie z dwóch lub trzech sylab). Po

rozpoznaniu wyrazu zadaniem dziecka jest zapisanie go w linijkach

zamieszczonych poniżej. Ćwiczenie można rozszerzyć. Można

zaproponować dziecku utworzenie zdań z powstałymi wyrazami.

„

Rozsypanka sylabowa II –sylaby otwarte”

Osoba prowadząca poleca dziecku głośne, wyraźne przeczytanie

co drugiej z szeregu zaproponowanych sylab. Dziecko ma

rozpocząć czytanie od pierwszej sylaby w rzędzie. Z niektórych

sylab powstaną wyrazy ( w pierwszym rzędzie z dwóch sylab, w

drugim rzędzie z dwóch lub trzech sylab).

Po rozpoznaniu wyrazu zadaniem dziecka jest zapisanie go w

linijkach zamieszczonych poniżej. Ćwiczenie można rozszerzyć.

Można zaproponować dziecku utworzenie zdań z powstałymi

wyrazami.

SŁABA PAMIĘĆ WZROKOWA

Ćwiczenie: „Zapamiętywanie wzorów”

Terapeuta pokazuje dziecku po kolei rysunki z karty pracy i poleca

mu dokładnie przyjrzeć się i zapamiętać to, co widzi. Dziecko na

obejrzenie i zapamiętanie rysunku ma 1 min. Następnie terapeuta

zakrywa rysunek. Dziecko ma jak najdokładniej narysować w

zeszycie to, co zobaczyły (również wielkość rysunku). Następnie

terapeuta pokazuje dziecku kolejny rysunek i postępuje, jak

poprzednio.

Ćwiczenie: „Zapamiętaj kolory klocków”

Terapeuta pokazuje dziecku 4 klocki tej samej wielkości w różnych

kolorach. Dziecko ma swój komplet klocków. Przygląda się im i

stara się zapamiętać kolory. Następnie terapeuta zakrywa klocki i

prosi dziecko, żeby wybrało ze swojego kompletu klocki w takich

kolorach, jakie zapamiętało. Dziecko nazywa kolory. Jeżeli

możliwości dziecka na to pozwalają, liczbę klocków można

zwiększyć.

SŁABA PAMIĘĆ WZROKOWA

c.d.

Ćwiczenie: „Zapamiętaj przedmioty”

Terapeuta prezentuje dziecku 3 (lub więcej, w zależności od

możliwości dziecka) przedmioty. Mogą to być przedmioty codziennego

użytku, zabawki. Dziecko przygląda się im przez 1 min. Następnie

terapeuta zakrywa przedmioty i poleca dziecku powiedzieć, co

widziało. Prosi też o podanie szczegółów dotyczących wyglądu

poszczególnych przedmiotów.

Ćwiczenie „Co się zmieniło”

Terapeuta pokazuje dziecku 3 (lub więcej, w zależności od możliwości

dziecka) przedmioty. Mogą to być przedmioty codziennego użytku,

zabawki. Dziecko przygląda się tym przedmiotom.

Wariant I:

Następnie terapeuta zasłania przedmioty, zmienia ich ułożenie,

tj. kolejność w rzędzie, odkrywa i pyta dziecko, co się zmieniło?

Wariant II:

Następnie terapeuta zasłania przedmioty i dokłada jakiś inny

przedmiot. Pyta dziecko, co się zmieniło, co przybyło?

Wariant III:

Następnie terapeuta zasłania przedmioty, zmienia ich

kolejność i dokłada jakiś inny przedmiot. Pyta dziecko, co się zmieniło,

co przybyło?

SŁABA PAMIĘĆ WZROKOWA

c.d.

Ćwiczenie: „Zapamiętywanie liter”

Terapeuta poleca dziecku przyjrzeć się zestawom liter. Następnie prosi

o głośne przeczytanie jednego zestawu liter. Dziecko ma zapamiętać

litery w takiej kolejności, jak są zapisane. Dziecko zapamiętuje po

jednym zestawie. Przygląda im się tak długo, jak potrzebuje. Kiedy

dziecko sygnalizuje, że jest już gotowe, terapeuta poleca mu napisać

zapamiętane litery na kartce. Ciągi liter można zwiększać w zależności

od możliwości dziecka.

Ćwiczenie: „Memory”

„

Memory” polega na wyszukiwaniu par obrazków. Liczba obrazków

zależy od możliwości dziecka. Gra ta może być wykorzystywana na

różnych poziomach.

Ćwiczenie: „Ciągi wyrazów”

Zadaniem dziecka jest zapamiętanie ciągu wyrazów. Wyrazy te tworzą

zestaw wyrazów z tej samej dziedziny. Terapeuta prosi dziecko o głośne

przeczytanie jednego ciągu wyrazów. Może przeczytać kilkakrotnie.

Następnie zasłania wyrazy, a dziecko ma je napisać z pamięci.

ORIENTACJA PRZESTRZENNA

Orientacja przestrzenna

jest złożonym

procesem, w wyniku którego człowiek uzyskuje i

posiada świadomość własnego ciała,

świadomość położenia swojego ciała w

stosunku do otaczającej go przestrzeni, rozumie

i faktycznie wykorzystuje wiedzę o stosunkach

przestrzennych zachodzących między własnym

ciałem a innymi osobami czy obiektami.

Podstawą prawidłowej orientacji przestrzennej

jest

prawidłowy rozwój schematu ciała.

Warunkiem tego jest adekwatne poznanie i

odczuwanie siebie jako niezależnej jednostki,

czyli prawidłowo poznane i utrwalone

„ja”

ORIENTACJA PRZESTRZENNA

Układami zmysłowymi, których kształtowanie

rozpoczyna się już w okresie prenatalnym i które

maja ogromne znaczenie w tworzeniu się „ja”, a

następnie schematu ciała i orientacji przestrzennej

są:

zmysł dotyku, zmysł wzroku, zmysł słuchu, zmysł

równowagi i propriocepcja.

Zmysł dotyku

- obserwuje się, że prowadzenie

stymulacji w kierunku poszerzenia wrażliwości

czuciowej, również po urodzeniu dziecka, ma

pozytywny wpływ nie tylko na kształtowanie się

samej wrażliwości czuciowej, lecz na ogólny rozwój

mózgu.

ORIENTACJA PRZESTRZENNA

Zmysł wzroku

– układ wzrokowy uzyskuje w pełni

dojrzałość w efekcie wielokrotnych i wielorakich

doświadczeń czy wrażeń wzrokowych.

Zmysł słuchu

– zdolności słuchowe wykazują wyjątkową

plastyczność i pozostają podatne na kształtowanie u

dzieci nawet w młodszym wieku szkolnym.

Zmysł równowagi

– aparat przedsionkowy umożliwia

gromadzenie wielu doznań sensorycznych, a te

odgrywają ważną rolę w rozwoju funkcji czuciowych,

ruchowych i umysłowych.

Czucie proprioceptywne

– czyli głębokie, wewnętrzne,

opiera się na informacjach płynących ze stawów,

ścięgien, mięśni.

Dzięki temu zmysłowi wiemy, jak

ułożone są nasze kończyny bez udziału wzroku. W

przypadku niewystarczającej ilości informacji

proprioceptywnych, wzrok kompensuje częściow te braki.

PROBLEMY Z ORIENTACJĄ

PRZESTRZENNĄ

Prawidłowy rozwój orientacji przestrzennej jest

wypadkową wielozmysłowych doświadczeń dziecka,

gromadzonych na przestrzeni czasu i związanych ze

świadomym zaangażowaniem dziecka.

Indywidualny program powinien opierać się na

przeprowadzonej obserwacji, opartej na podstawowych

prawidłowościach rozwojowych:

- wyodrębnianie i kształtowanie się poczucia „ja”

- świadomość obrazu ciała;

- ocena położenia przedmiotu do siebie – od siebie;

- ocena położenia bodźca w stosunku do drugiej osoby

- ocena stosunków przestrzennych między obiektami i w

obrębie obiektów, w przestrzeni pozaosobistej.

Najczęściej obserwowane objawy, które mogą wskazywać

na zaburzenia w schemacie i orientacji przestrzennej:

- brak zdecydowania we wskazywaniu na polecenie

poszczególnych części ciała;

Mylenie kierunków góra – dół, do siebie – od siebie, z tyłu

– z przodu;

Mylenie stron ciała prawa – lewa

Niewykonywanie poleceń zawierających przyimki

określające stosunki przestrzenne;

Kopiowanie bez zachowania odp. kierunków;

Nieprawidłowe planowanie układów przestrzennych i na

płaszczyźnie;

Mylenie kierunku czytania i pisania;

Lustrzane pismo;

Problemy z zapamiętywaniem miejsca;

Niechęć do zabaw konstrukcyjnych

Brak wyobraźni przestrzennej

DYSPRAKSJA ROZWOJOWA

Problemy ze schematem ciała i orientacją

przestrzenną są również osią zaburzeń

określanych jako

dyspraksja.

Dzieci z dyspraksją rozwojową mają

problem z planowaniem i wykonywaniem

złożonych zadań ruchowych. Wyróżniamy

dwa typy:

Dyspraksja rozwojowa

– obejmuje

zaburzenia rozwoju koordynacji.

Dyspraksja werbalna

– obejmuje

zaburzenia rozwoju mowy.

METODY USPRAWNIANIA

ORIENTACJI PRZESTRZENNEJ

W przeprowadzonych zajęciach

terapeutycznych dostarczamy dziecku

doświadczeń z zakresu funkcji:

ruchowych,

czuciowych, percepcyjnych i umysłowych.

Terapia jest poprzedzona wywiadem,

badaniem i obserwacja opartą na 3 zasadach:

Układania dla każdego dziecka

indywidualnego programu wynikającego z

jego specyficznych zaburzeń;

Stopniowania trudności;

Systematyczności zajęć.

Ćwiczenia

Wszystkie ćwiczenia należy wykonywać

aktywnie z dzieckiem, aby mogło również uczyć

się przez

naśladowanie

Ćwiczenia kształtujące orientację w

schemacie własnego ciała i orientację

przestrzenną:

Ćwiczenie:

„Nasłuchiwanie bicia serca”

Cel

utrwalenie świadomości stron ciała.

Kształtowanie odczuwania własnego ciała dziecko

rozpoczyna od odczuwania i nasłuchiwania własnego

serca. Każda aktywność pobudzająca bicie serca

powinna być skontrolowana przez dziecko poprzez

położenie ręki na sercu, aby sprawdzić jego rytm. Jest

to okazja do określenia strony ciała, po której jest serce.

Ćwiczenia kształtujące orientację w

schemacie własnego ciała i orientację

przestrzenną c.d.:

Ćwiczenie:

„Ściskanie piłeczek”

Cel:

świadoma kontrola napięcia mięśniowego

w obrębie dłoni.

Pomoce

2 miękkie piłeczki wielkością

dostosowane do dłoni dziecka.

Przebieg ćwiczeń:

Dziecko ściska piłeczki raz jedną, raz drugą dłonią,

liczymy głośno razem z dzieckiem do 10 i kontrolujemy,

czy ściskanie piłeczek jest naprzemienne.

Dziecko ściska piłeczki w obu dłoniach jednocześnie,

liczymy głosno razem z dzieckiem i kontrolujemy, czy

ściskanie piłeczek jest jednoczesne.

Ćwiczenia równoważne

Cel:

doskonalenie poczucia równowagi i grawitacji.

Prowokowanie dziecka do pokonywania trudności

związanych z utrzymaniem równowagi zmusza je do

koncentrowania się na własnej osi ciała i powoduje

wzmocnienie odczuwania poszczególnych części ciała

Przykłady ćwiczeń:

Chodzenie (kroczenie) po rozłożonej na podłodze skakance lub wąskiej

ławeczce, ćwiczenie dziecko może rozpocząć od chodzenia po linii

narysowanej na podłodze, 2-3 powtórzenia, przodem – tyłem;

Chodzenie stopka za stopką, 2-3 powtórzenia, przodem-tyłem;

Zabawa w jaskółkę, głośno liczymy, jak długo dziecko utrzymuje

pozycje;

Chodzenie po krawężnikach, przodem – tyłem;

Balansowanie w pozycji siedzącej na dużej piłce;

Chodzenie na palcach i na piętach, odliczamy głośno razem z

dzieckiem po 10 kroków, przodem – tyłem;

Chodzenie po linii ósemki, chodzenie po spirali.

Ćwiczenie:

„Naśladowanie ruchów”

Cel:

świadoma kontrola ruchu ciała i jego położenia

w przestrzeni.

Prowadzący staje z dzieckiem twarzą w twarz i poleca

naśladowanie ruchów dokładnie tak, jak odbicie w lustrze.

Ważne jest, aby ruchy dziecka były płynne. Prowadzący

wykonuje ruchy bardzo powoli i zachęca dziecko, aby

wykonywało ćwiczenie w tym samym tempie razem z nim:

Wyciagnięcie ramion w przód, do góry, w bok ( 5 razy)

Wyprostowane ramiona w bok, krążenia ramion do przodu /

do tyłu (powtórzyć 5 razy);

Wysunięcia prawej / lewej nogi do przodu, do tyłu, w bok

(powtórzyć 5 razy);

Rysowanie na podłodze palcami prawej nogi jak największych

kół, następnie zmiana nogi (rysowanie po 5 kół);

Wyciągnięcie ramion w przód, zgięcie w łokciach (wyprost)

Wyciagnięcie ramion w bok, zgięcie w łokcich (wyprost) - 5

razy

Document Outline