plik

HAUNEBU-I (RFC 6)

Pod koniec roku 1942 grupa badawcza SS4 rozpoczęła budowę Haunebu-II był
modelem bardziej udoskonalonym niż Haunebu-I. Zmiany dotyczyły szkieletu
obudowy układu napędowego jak i zewnętrznego wyglądu. Miał on średnicę ok. 30
metrów i od 9 do 11 metrów wysokości. Posiadał cztery generatory
elektrograwitacyjne - jeden duży umieszczony centralnie, trzy mniejsze stabilizujące i
mógł rozwinąć prędkość dochodzącą do 6000 km/h.

Haunebu-II były prawdopodobnie w pełni przygotowane do lotów kosmicznych, o
czym świadczyły zaznaczone na planach pomieszczenia dla załogi, które miały być
wykorzystane w przypadku długotrwałej podróży. Niektóre typy tych pojazdów miały
przygotowane specjalne stanowiska bojowe na znajdujące się w obudowie działa
na promienie "Donara".

Już w marcu 1945 roku zakłady lotnicze Dorniera otrzymały zamówienie na
produkcję seryjną Haunebu-II

HAUNEBU-III

Pod koniec wojny opracowano najdoskonalszy statek - Haunebu-III o średnicy około
70 metrów. Powstał tylko jeden prototyp. Wykonał on 19 lotów podczas których
testowano jego właściwości w czasie lotu. Mógł on pomieścić w swoim wnętrzu aż 32
ludzi i rozwijać prędkość 10 Machów (ok. 12000 km/h)!

Napęd tego statku składał się prawdopodobnie według naszych przypuszczeń z
generatorów elektrograwitacyjnych.

Niemcy mieli jak się okazuje jeszcze śmielsze plany. Istnieją bowiem plany ogromnych
HAUNEBU średnicy przekraczającej 120 metrów.

Urządzeniem zasilającym dla wszystkich statków Haunebu był zestaw połączonych
silnych elektromagnesów generatora Van de Graafa i rodzaj sferycznego dynama
Marconiego zawierającego kulę wirującej rtęci. Urządzenie wytwarzało pole
elektrograwitacyjne i zostało nazwane "Tachyonatorem Thule". Nad wynalazkiem tym
pracował Hans Coler oraz von Franz Haid z zakładów Siemens - Schucker oraz
laboratorium AEG Telefunken.