Microsoft Word - projekt ustawy - ochrona 15.06.07..doc

Projekt z dnia 12 czerwca 2007r.

USTAWA

z dnia ...................................................................... r.

o ochronie osób i mienia

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1. Ustawa określa:

1)  obszary, obiekty i urządzenia podlegające obowiązkowej ochronie;
2)  zasady tworzenia i funkcjonowania wewnętrznych służb ochrony;
3)  zasady wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i

mienia;

4)  wymagane kwalifikacje i uprawnienia pracowników ochrony;
5)  nadzór nad funkcjonowaniem ochrony osób i mienia;
6) zasady ochrony transportowanej:

a) broni,
b) amunicji,
c) materiałów wybuchowych,
d) innych  środków bojowych stanowiących uzbrojenie Sił Zbrojnych

Rzeczypospolitej Polskiej, Policji, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Biura Ochrony Rządu, Straży Granicznej, Służby
Więziennej oraz innych państwowych formacji uzbrojonych;

7) zasady ochrony transportowanych wartości pieniężnych oraz innych

przedmiotów wartościowych lub niebezpiecznych.

Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:

1) kierownik jednostki – osobę, która bezpośrednio zarządza obszarami, obiektami

lub urządzeniami podlegającymi obowiązkowej ochronie;

2) licencja - zezwolenie na wykonywanie zadań związanych z ochroną osób i

mienia w zakresie wymaganym ustawą;

3) obszar podlegający obowiązkowej ochronie - obszar określony przez ministrów,

kierowników urzędów centralnych i wojewodów, wydzielony i oznakowany w
widocznym miejscu poprzez umieszczenie informacji o treści: „Obiekt chroniony
przez specjalistyczną uzbrojoną formację ochronną”;

4) granica chronionego obszaru, obiektu, urządzenia – linię, ustaloną i opisaną w

dokumentacji realizowanej umowy lub planie ochrony przez osobę zarządzającą
obszarem, obiektem lub urządzeniem, wyznaczająca chroniony obszar, obiekt

lub ich część albo urządzenie, powstałą poprzez oznakowanie informujące o
objęciu tego obszaru, obiektu lub ich części albo urządzenia ochroną;

5) transport podlegający obowiązkowej ochronie - transport wartości pieniężnych,

broni, amunicji, materiałów wybuchowych lub innych środków bojowych, o
których mowa w art. 1 pkt 6 oraz innych przedmiotów wartościowych lub
niebezpiecznych;

6) konwój - ochronę transportowanej broni, amunicji, materiałów wybuchowych,

innych środków bojowych, o których mowa w art.1 pkt 6 lit. d, wartości
pieniężnych oraz innych przedmiotów wartościowych lub niebezpiecznych;

7) jednostka obliczeniowa – jednostkę określającą dopuszczalny limit stale lub

jednorazowo przechowywanych i transportowanych wartości pieniężnych,
wynoszącą 120-krotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za ubiegły
kwartał, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w
Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”;

8) ochrona osób - działania mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa życia,

zdrowia i nietykalności osobistej;

9) ochrona mienia - działania zapobiegające popełnieniu czynów zabronionych

przeciwko mieniu, a także przeciwdziałające powstawaniu szkody z nich
wynikającej oraz polegające na niedopuszczeniu do wstępu lub przebywania
osób nieuprawnionych na terenie chronionych obszarów, obiektów, urządzeń;

10) pracownik ochrony - osobę posiadającą licencję pracownika ochrony fizycznej

lub licencję pracownika zabezpieczenia technicznego i wykonującą zadania
ochrony w ramach wewnętrznej służby ochrony albo na rzecz przedsiębiorcy,
który uzyskał koncesję na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie
usług ochrony osób i mienia, a także osobę wykonującą takie zadania w zakresie
niewymagającym licencji;

11) specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne - wewnętrzne służby ochrony oraz

przedsiębiorców, którzy uzyskali koncesje na wykonywanie działalności
gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, posiadających pozwolenie
na broń na okaziciela, wydane na podstawie odrębnych przepisów;

12) wewnętrzne służby ochrony - uzbrojone i umundurowane zespoły pracowników

przedsiębiorców lub jednostek organizacyjnych, powołane do ich ochrony;

13) państwa członkowskie - państwa członkowskie Unii Europejskiej lub państwa

członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony
umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz Konfederację
Szwajcarską.

Art. 3. Ochrona osób i mienia realizowana jest w formie:
1) bezpośredniej ochrony fizycznej:

a) stałej lub doraźnej,
b) polegającej na stałym dozorze sygnałów przesyłanych, gromadzonych i

przetwarzanych w elektronicznych urządzeniach i systemach alarmowych,

c) polegającej na konwojowaniu wartości pieniężnych, broni, amunicji, materiałów

wybuchowych, innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6, oraz
innych przedmiotów wartościowych lub niebezpiecznych;

2) zabezpieczenia technicznego, polegającego na:

a) montażu elektronicznych urządzeń i systemów alarmowych, sygnalizujących

zagrożenie chronionych osób i mienia, oraz eksploatacji, konserwacji i
naprawach w miejscach ich zainstalowania,

b) montażu urządzeń i środków mechanicznego zabezpieczenia oraz ich

eksploatacji, konserwacji, naprawach i awaryjnym otwieraniu w miejscach
zainstalowania.

Art. 4. 1. Ustawa nie narusza przepisów dotyczących ochrony obszarów, obiektów i
urządzeń jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez:

1)  Ministra Obrony Narodowej;
2) ministra właściwego do spraw wewnętrznych;
3) Ministra Sprawiedliwości;
4) ministra właściwego do spraw zagranicznych;
5)  Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego;
6)  Szefa Agencji Wywiadu;
7)  Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego;
8) Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego;
9) Szefa Służby Wywiadu Wojskowego,

a także przepisów dotyczących ochrony transportu broni, amunicji, materiałów
wybuchowych oraz innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6,
wykonywanego przez te jednostki.

Ustawa nie narusza przepisów dotyczących organizacji i zasad

funkcjonowania innych uzbrojonych służb i formacji ochronnych, tworzonych na
podstawie odrębnych ustaw.

3. Ustawy nie stosuje się do Straży Marszałkowskiej podległej Marszałkowi

Sejmu.

Rozdział 2

Obszary, obiekty, urządzenia i transporty podlegające obowiązkowej ochronie

Art. 5. 1. Obszary, obiekty, urządzenia i transporty ważne dla obronności, interesu
gospodarczego państwa, bezpieczeństwa publicznego i innych ważnych interesów
państwa podlegają obowiązkowej ochronie przez specjalistyczne uzbrojone formacje
ochronne lub odpowiednie do stanu zagrożenia zabezpieczenie techniczne wraz ze
stałym dozorem sygnałów przesyłanych, gromadzonych i przetwarzanych w
elektronicznych urządzeniach i systemach alarmowych w połączeniu z doraźną
ochroną fizyczną.

2. Do obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 1, należą:

1) w zakresie obronności państwa w szczególności:

a) zakłady produkcji specjalnej oraz zakłady, w których prowadzone są prace

naukowo-badawcze lub konstruktorskie w zakresie takiej produkcji,

b) zakłady produkujące, remontujące i magazynujące uzbrojenie, urządzenia i

sprzęt wojskowy,

c) magazyny rezerw państwowych;

2) w zakresie ochrony interesu gospodarczego państwa w szczególności:

a) zakłady mające bezpośredni związek z wydobyciem surowców mineralnych o

strategicznym znaczeniu dla państwa,

b) porty morskie i lotnicze,
c) banki i zakłady przedsiębiorców wytwarzających, przechowujących bądź

transportujących wartości pieniężne w znacznych ilościach;

3) w zakresie bezpieczeństwa publicznego w szczególności:

a) zakłady, obiekty i urządzenia mające istotne znaczenie dla funkcjonowania

aglomeracji miejskich, których zniszczenie lub uszkodzenie może stanowić
zagrożenie dla życia i zdrowia ludzi oraz środowiska, w szczególności
elektrownie i ciepłownie, ujęcia wody, wodociągi i oczyszczalnie ścieków,

b) zakłady stosujące, produkujące lub magazynujące w znacznych ilościach

materiały jądrowe, źródła i odpady promieniotwórcze, materiały toksyczne,
odurzające, wybuchowe bądź chemiczne o dużej podatności pożarowej lub
wybuchowej,

c) rurociągi paliwowe, linie energetyczne i telekomunikacyjne, zapory wodne i

śluzy oraz inne urządzenia znajdujące się w otwartym terenie, których
zniszczenie lub uszkodzenie może stanowić zagrożenie dla życia lub zdrowia
ludzi, środowiska albo spowodować poważne straty materialne;

4) w zakresie ochrony innych ważnych interesów państwa w szczególności:

a) zakłady o unikalnej produkcji gospodarczej,
b) obiekty i urządzenia telekomunikacyjne, pocztowe oraz telewizyjne i radiowe,
c) obiekty i obszary posiadające szczególną wartość kulturową oraz muzea i inne

obiekty, w których zgromadzone są zabytki,

d) archiwa państwowe.

3. Szczegółowe wykazy obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 2,
sporządzają:

ministrowie, kierownicy urzędów centralnych i wojewodowie - w stosunku
do podległych lub nadzorowanych jednostek organizacyjnych;

Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji – w stosunku do obiektów publicznej
radiofonii i telewizji,

Prezes Narodowego Banku Polskiego – w stosunku do banków.

4. Umieszczenie w wykazie lub wykreślenie z wykazu określonego obszaru, obiektu
lub urządzenia następuje w drodze decyzji administracyjnej.
5. Do decyzji Prezesa Narodowego Banku Polskiego w sprawach, o których mowa w
ust. 3, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks
postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.

)

6. Decyzje określone w ust. 4 mają moc ostatecznych decyzji administracyjnych i
podlegają natychmiastowemu wykonaniu.
7. Wykazy, o których mowa w ust. 3, ministrowie i kierownicy urzędów centralnych,
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji oraz Prezes Narodowego Banku Polskiego
przesyłają do właściwych terytorialnie wojewodów oraz na bieżąco aktualizują.
8. Wojewodowie prowadzą ewidencję obszarów, obiektów i urządzeń podlegających
obowiązkowej ochronie, znajdujących się na terenie województwa z zachowaniem
przepisów o ochronie informacji niejawnych.
9. Wojewoda, w drodze decyzji administracyjnej, może umieścić w ewidencji, o której
mowa w ust. 8, lub wykreślić z tej ewidencji, znajdujące się na terenie województwa
obszary, obiekty i urządzenia innych podmiotów niż określone w ust. 3, na wniosek
tych podmiotów lub z urzędu.
10. Wojewoda niezwłocznie po wydaniu decyzji, o których mowa w ust. 4 i 9,
powiadamia w formie pisemnej właściwego terytorialnie komendanta wojewódzkiego
Policji oraz kierownika jednostki o jej wydaniu.

Art. 6. 1. Transporty wartości pieniężnych powyżej 0,3 jednostki obliczeniowej
podlegają obowiązkowej ochronie.

2. Sposób i warunki transportowania wartości pieniężnych są uzależnione od ich
rodzaju lub wartości.

Art. 7. 1. Transporty przekraczające: 50 sztuk broni palnej długiej lub 25 sztuk broni
palnej krótkiej albo 5000 sztuk amunicji oraz transporty materiałów wybuchowych
podlegają obowiązkowej ochronie.
2. Transportowanie broni, amunicji, materiałów wybuchowych oraz innych środków
bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6, wykonuje się przy użyciu środków
transportu odpowiednio przystosowanych w zależności od rodzaju i ilości broni,
amunicji, materiałów wybuchowych oraz innych środków bojowych.

Art. 8. Organizator transportu broni, amunicji, materiałów wybuchowych, innych
środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6, przekazuje właściwym terytorialnie
komendantom wojewódzkim Policji informację o planowanej trasie przemieszczania
się transportu.

Art. 9. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw transportu i po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Banku
Polskiego określi, w drodze rozporządzenia, sposób wykonywania i wymagania,
jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych, w szczególności:

1) wymagania w zakresie ochrony fizycznej i zabezpieczenia technicznego
wartości pieniężnych przechowywanych w chronionych obiektach i w czasie ich
transportowania;
2) warunki techniczne pojazdów przeznaczonych do transportowania wartości
pieniężnych oraz pojazdów przeznaczonych do ich ochrony (pojazdów
ubezpieczających), a także tryb potwierdzania spełniania tych warunków;
3) sposób i warunki wykonywania konwoju w zależności od rodzaju lub wartości
transportowanych wartości pieniężnych, w tym uzbrojenie, skład grupy konwojowej i
wyposażenie konwoju
- uwzględniając konieczność zapewnienia należytego poziomu bezpieczeństwa
chronionych wartości pieniężnych.

Art. 10. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw transportu
określi, w drodze rozporządzenia, warunki wykonywania i wymagania, jakim
powinien odpowiadać transport broni, amunicji, materiałów wybuchowych oraz
innych  środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6, w tym rodzaje
zabezpieczenia technicznego stosowanego w ochronie transportu, wykorzystywanych
środków transportu, wyposażenie konwojenta, uwzględniając rodzaje i ilości
transportowanej broni, amunicji, materiałów wybuchowych,  innych środków bojowych,
o których mowa w art. 1 pkt 6,  oraz sposób  powiadamiania właściwych służb
odpowiedzialnych za bezpieczeństwo o przemieszczaniu się transportu.

Art. 11. 1. Organizację i sposób wykonania ochrony obszarów, obiektów i urządzeń, o
których mowa w art. 5 ust. 1, określa plan ochrony uzgodniony z właściwym
terytorialnie komendantem wojewódzkim Policji.
2. Kierownik jednostki, w terminie 1 miesiąca od dnia doręczenia decyzji o
umieszczeniu obszaru, obiektu lub urządzenia w wykazie lub ewidencji, o

których mowa odpowiednio w art. 5 ust. 3 lub ust. 8, przekazuje plan ochrony do
uzgodnienia właściwemu terytorialnie komendantowi wojewódzkiemu Policji.
3. Plan ochrony powinien:

1) uwzględniać charakter produkcji lub rodzaj działalności jednostki;
2) zawierać analizę potencjalnego stanu zagrożenia i aktualnego stanu
bezpieczeństwa jednostki;
3) podawać ocenę aktualnego stanu ochrony jednostki;
4) zawierać dane dotyczące specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej, a w
tym:

a) ilość i sposób rozmieszczenia pracowników ochrony,
b) rodzaj oraz ilość uzbrojenia i wyposażenia,
c) sposób zabezpieczenia broni i amunicji,

5) zawierać dane dotyczące rodzaju zabezpieczeń technicznych;
6) zawierać zasady organizacji i wykonywania ochrony jednostki.

4. Komendant wojewódzki Policji przy uzgadnianiu planu ochrony bierze pod uwagę
potencjalny stan zagrożenia jednostki oraz wymagania określone w obowiązujących
przepisach prawa.
5. Odmowa uzgodnienia planu ochrony oraz cofnięcie jego uzgodnienia następuje w
drodze decyzji administracyjnej.
6. Kierownik jednostki jest obowiązany zapewnić organizację ochrony w jednostce w
terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia uzgodnionego planu.
7. Zmiana planu ochrony w zakresie danych dotyczących specjalistycznej uzbrojonej
formacji ochronnej, zabezpieczenia technicznego oraz zasad organizacji i
wykonywania ochrony jednostki wymaga uzgodnienia, o którym mowa w ust. 1.
8. Komendant wojewódzki Policji może cofnąć uzgodnienie planu ochrony w
przypadku, gdy organizacja ochrony i zabezpieczenie techniczne obszaru, obiektu
lub urządzenia nie odpowiada aktualnym zagrożeniom jednostki.

Rozdział 3

Wewnętrzne służby ochrony

Art. 12. 1. Wewnętrzne służby ochrony w szczególności:
1) zapewniają ochronę mienia w granicach chronionych obszarów i obiektów;
2) zapewniają ochronę ważnych urządzeń jednostki, znajdujących się poza

granicami chronionych obszarów i obiektów;

3)  konwojują mienie jednostki.

2. Przedsiębiorca, który powołał wewnętrzną  służbę i uzyskał koncesję, o której
mowa w art. 20, może  świadczyć usługi ochrony osób i mienia na rzecz innych
jednostek, osób fizycznych i prawnych.

Art. 13. Tworzy się wewnętrzną  służbę ochrony dla zapewnienia obowiązkowej
ochrony obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w art. 5 ust. 2, po
umieszczeniu tych obiektów, obszarów i urządzeń w ewidencji, o której mowa w art.
5 ust. 8, oraz po uzgodnieniu planu ochrony z właściwym terytorialnie komendantem
wojewódzkim Policji, w terminie 2 miesięcy od daty doręczenia uzgodnionego planu
ochrony.

Art. 14.  Wewnętrzne służby ochrony podlegają kierownikowi jednostki lub osobie
pisemnie przez niego upoważnionej, bezpośrednio podporządkowanej temu
kierownikowi.

Art. 15. 1.  Właściwy terytorialnie komendant wojewódzki Policji może, w drodze
decyzji administracyjnej, wydać zezwolenie na utworzenie wewnętrznej służby
ochrony w jednostce, w skład której nie wchodzą obszary, obiekty i urządzenia
umieszczone w ewidencji, o której mowa w art. 5 ust. 8, na wniosek kierowników
tych jednostek, uzasadniony ważnym interesem gospodarczym lub publicznym.
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, załącza się plan ochrony jednostki
zawierający informacje, o których mowa w art. 11 ust. 3.
3. Kierownik jednostki, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany utworzyć wewnętrzną
służbę ochrony w terminie 2  miesięcy od dnia  doręczenia zezwolenia, o którym mowa
w ust. 1.
4. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do tworzenia wewnętrznych służb ochrony,
działających na terenach jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych
przez Ministra Obrony Narodowej albo ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

Art. 16.

Komendant wojewódzki Policji odmawia wydania zezwolenia na

utworzenie wewnętrznej służby ochrony, o której mowa w art.15 ust. 1, jeżeli:
1) plan ochrony nie zawiera informacji, o których mowa w art. 11 ust. 3;
2) jednostka wnioskująca nie zapewnia spełnienia warunków wynikających z

przepisów wydanych na podstawie ustawy.

2. Komendant wojewódzki Policji, w drodze decyzji administracyjnej, cofa

zezwolenie na działalność wewnętrznej służby ochrony, o której mowa w art. 15 ust.
1, jeżeli:
1) kierownik jednostki złoży taki wniosek;
2) nie utworzono wewnętrznej służby ochrony w okresie 2 miesięcy od dnia wydania

zezwolenia;

3) nie usunięto w wyznaczonym terminie stwierdzonych podczas kontroli rażących

uchybień lub nieprawidłowości w organizacji wewnętrznej służby ochrony;

4) działalność wewnętrznej służby ochrony prowadzona jest niezgodnie z planem

ochrony;

5) ustały okoliczności, dla których zezwolenie zostało wydane.

Art. 17. Kierownicy jednostek, którzy powołali wewnętrzne służby ochrony lub osoby
przez nich upoważnione, w zakresie ochrony osób i mienia, współpracują z Policją,
jednostkami ochrony przeciwpożarowej, obrony cywilnej i strażami gminnymi
(miejskimi).

Art. 18. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, dla wewnętrznych służb ochrony:

1) tryb i warunki ich tworzenia, uwzględniając osoby uprawnione do składania

wniosków o utworzenie wewnętrznych służb ochrony, terminy składania tych
wniosków, postępowanie w sprawie tworzenia służb oraz dokumentację w
zakresie tego postępowania;

2) strukturę organizacyjną, zakres działania i sposób prowadzenia dokumentacji

opisującej organizację i przebieg ochrony, uwzględniając stanowiska
służbowe i przypisany do nich zakres działania oraz rodzaje dokumentów
sporządzanych podczas realizacji zadań ochrony;

3) uzbrojenie i wyposażenie, uwzględniając dopuszczalną

liczbę egzemplarzy

broni palnej i środków przymusu bezpośredniego oraz rodzaje pozostałego
wyposażenia tych służb;

4) wzory umundurowania i odznak służbowych, a także elementy składające

się na nazwę służby.

2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, należy uwzględnić potrzebę
zapewnienia bezpieczeństwa obszarów, obiektów i urządzeń, znajdującego
się w nich mienia, a także bezpieczeństwa osób przebywających w ich
granicach.

Art. 19. Minister Obrony Narodowej dla wewnętrznych służb ochrony działających
na terenach podległych lub nadzorowanych przez niego jednostek organi-
zacyjnych, a minister właściwy do spraw wewnętrznych dla wewnętrznych służb
ochrony działających na terenach urzędów obsługujących organy podległe lub
nadzorowane przez tego ministra, mogą określić, każdy we własnym zakresie, w
drodze rozporządzenia:

1) warunki i tryb tworzenia tych służb, uwzględniając osoby uprawnione do
składania wniosków o utworzenie wewnętrznych służb ochrony oraz osoby
uprawnione do tworzenia tych służb;
2) strukturę organizacyjną i zakres działania tych służb oraz sposób
prowadzenia dokumentacji dotyczącej wykonywania ochrony, uwzględniając
stanowiska służbowe i przypisany do nich zakres działania oraz rodzaje
dokumentów sporządzanych podczas realizacji zadań ochrony:
3) uzbrojenie i wyposażenie tych służb, uwzględniając rodzaj broni palnej,
środków przymusu bezpośredniego oraz innego wyposażenia w zależności od
kategorii obiektu;
4) umundurowanie i odznaki służbowe, uwzględniając rodzaje umundurowania i
odznak służbowych oraz zestaw należności umundurowania.

Rozdział 4

Zasady wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony

osób i mienia oraz kontrola tej działalności

Art. 20. 1. Podjęcie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i
mienia wymaga uzyskania koncesji, określającej zakres i formy wykonywania tych
usług.
2. Koncesji nie wymaga działalność gospodarcza, w zakresie której wykonywane
są usługi, o których mowa w art. 3 pkt 1 lit. a, polegające na przechowywaniu
rzeczy oraz działalność gospodarcza w zakresie, o którym mowa w art. 3 pkt 2, jeżeli
nie dotyczy ochrony obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej
ochronie.

Art. 21. 1. Organem właściwym do udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany,
ograniczenia jej zakresu oraz cofnięcia koncesji na wykonywanie działalności
gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, w drodze decyzji
administracyjnej, jest minister właściwy do spraw wewnętrznych.

2. Przed udzieleniem koncesji organ koncesyjny jest obowiązany, a przed wydaniem
innych decyzji, o których mowa w ust. 1, może zasięgnąć opinii właściwego
terytorialnie komendanta wojewódzkiego Policji.
3. W przypadku osób, o których mowa w art. 22, jeżeli były one żołnierzem,
pracownikiem lub funkcjonariuszem Wojskowej Służby Wewnętrznej, Zarządu II
Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych lub Wojskowych Służb Informacyjnych organ koncesyjny – zasięga
opinii odpowiednio: Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Szefa Służby
Wywiadu Wojskowego, Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego lub Szefa
Agencji Wywiadu.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych przekazuje właściwemu terytorialnie
komendantowi wojewódzkiemu Policji kopie wydanych decyzji, o których
mowa w ust. 1, w terminie 14 dni od dnia ich wydania.

Art. 22. 1. Koncesję wydaje się na wniosek:

1) przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, jeżeli osoba ta posiada licencję

drugiego stopnia, o której mowa w art. 35 ust. 1 lub art. 42 ust. 1;

2) przedsiębiorcy innego niż osoba fizyczna, jeżeli licencję, o której mowa w pkt

1, posiada co najmniej jedna osoba fizyczna będąca wspólnikiem handlowej
spółki osobowej lub członkiem zarządu, prokurentem albo pełnomocnikiem
ustanowionym przez przedsiębiorcę do kierowania działalnością określoną w
koncesji.

2. Pełnomocnikiem, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, można być tylko u jednego
przedsiębiorcy.

Art. 23. 1.Koncesję wydaje się, jeżeli:

1) przedsiębiorca będący osobą fizyczną, osoba stanowiąca organ lub

wchodząca w skład organu uprawnionego do reprezentowania przedsiębiorcy,
prokurent lub wspólnik handlowej spółki osobowej nie byli karani za
przestępstwo umyślne lub umyślne przestępstwo skarbowe oraz nie toczy się
przeciwko tym osobom postępowanie o takie przestępstwo lub nie pozostają
w okresie próby w przypadku warunkowego umorzenia postępowania karnego
za takie przestępstwa;

2) przedsiębiorca nie jest wpisany do rejestru dłużników niewypłacalnych

Krajowego Rejestru Sądowego;

3) przedsiębiorca, o którym mowa w ust.1 pkt 2, nie figuruje w Krajowym

Rejestrze Karnym.

2. Wykonywanie działalności w zakresie usług ochrony osób i mienia w ramach
umowy spółki cywilnej jest dopuszczalne, jeżeli wszyscy wspólnicy posiadają
koncesje w tym zakresie.
3. Wniosek o udzielenie koncesji powinien zawierać:

1) firmę przedsiębiorcy, oznaczenie jego siedziby i adresu lub adresu

zamieszkania;

2) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym albo

w ewidencji działalności gospodarczej oraz numer identyfikacji
podatkowej (NIP);

3) określenie zakresu i form wykonywanej działalności gospodarczej, na

którą ma być udzielona koncesja;

4) określenie czasu, na jaki ma być udzielona koncesja;
5) określenie obszaru świadczenia usług objętych koncesją;

6) planowaną datę rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej

objętej koncesją;

7) siedzibę i adres głównego miejsca wykonywania działalności

gospodarczej oraz oddziałów wykonujących działalność gospodarczą
objętą koncesją;

8) adresy miejsc przechowywania dokumentacji, o której mowa w art. 26 ust.

1 pkt 2 i 3;

9) dane przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, osób uprawnionych lub

wchodzących w

skład organu uprawnionego do reprezentowania

przedsiębiorcy, prokurentów oraz pełnomocnika ustanowionego w celu
kierowania działalnością określoną w koncesji, zawierające: imię i
nazwisko, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer PESEL, a w
przypadku osoby posiadającej obywatelstwo innego niż Rzeczpospolita
Polska państwa członkowskiego – serię i numer paszportu albo innego
dokumentu stwierdzającego tożsamość oraz adresy zameldowania tych
osób na pobyt stały i czasowy, informację o posiadaniu licencji drugiego
stopnia, a także informację o zatrudnieniu lub pełnieniu służby w
organach określonych w art. 21 ust. 3.

4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór
wniosku składanego do organu koncesyjnego przez przedsiębiorcę ubiegającego się
o udzielenie koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług
ochrony osób i mienia, z uwzględnieniem danych zawartych w ust. 3 oraz rodzaje
dokumentów wymaganych przy złożeniu wniosku o udzielenie koncesji.

Art. 24. Organ koncesyjny może odmówić udzielenia koncesji lub ograniczyć jej
zakres w stosunku do wniosku o udzielenie koncesji albo odmówić zmiany koncesji:
1) gdy przedsiębiorca nie spełnia określonych w ustawie warunków do wykonywania

działalności objętej koncesją, o których mowa w art. 22 i 23;

2) ze względu na zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa oraz

bezpieczeństwa lub dóbr osobistych obywateli;

3) przedsiębiorcy, któremu w ciągu ostatnich trzech lat cofnięto koncesję na

działalność określoną ustawą z przyczyn wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 1 i 2
oraz w ust. 2 i 3 lub gdy przedsiębiorcę reprezentuje osoba, która była osobą
uprawnioną do reprezentowania innego przedsiębiorcy lub była jej
pełnomocnikiem ustanowionym do kierowania działalnością określoną w koncesji,
a jej działalność spowodowała wydanie decyzji cofającej koncesję temu
przedsiębiorcy;

4) przedsiębiorcy, którego w ciągu ostatnich trzech lat wykreślono z rejestru

działalności regulowanej, prowadzonego przez ministra właściwego do spraw
wewnętrznych, z powodu złożenia oświadczenia niezgodnego ze stanem
faktycznym lub, wobec którego orzeczono zakaz wykonywania działalności
objętej wpisem;

5) gdy w stosunku do przedsiębiorcy otwarto likwidację albo ogłoszono upadłość.

Art. 25.1. Koncesja zawiera:

1) firmę przedsiębiorcy, jego siedzibę i adres lub adres zamieszkania;
2) numer w rejestrze przedsiębiorców lub w ewidencji działalności gospodarczej
oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP);
3) imiona i nazwiska osób uprawnionych lub wchodzących w skład organu
uprawnionego do reprezentowania przedsiębiorcy, prokurenta, a także

pełnomocnika, w przypadku jego ustanowienia do kierowania działalnością objętą
koncesją ze wskazaniem osoby lub osób posiadających licencję pracownika
ochrony drugiego stopnia i określeniem zakresu oraz numeru licencji;
4) określenie zakresu i form działalności, na które jest udzielona, oraz datę
rozpoczęcia działalności;
5) czas, na jaki została udzielona;
6) adres głównego miejsca wykonywania działalności;
7) określenie obszaru, na którym świadczone mogą być usługi.

2. Koncesja może zawierać szczególne warunki wykonywania działalności

gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, określone przez organ,
o którym mowa w art. 21 ust. 1.

3. Przedsiębiorca jest obowiązany zgłaszać organowi koncesyjnemu zmiany

danych, o których mowa w ust. 1 pkt 1 – 3 i w art. 23 ust. 3 pkt 7-9, w
terminie 14 dni od ich powstania.

Art. 26. 1. Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie ochrony
osób i mienia jest obowiązany:
1) powiadomić organ koncesyjny o podjęciu, zawieszeniu i trwałym zaprzestaniu
wykonywania działalności gospodarczej;
2) prowadzić i przechowywać dokumentację dotyczącą zatrudnionych pracowników
ochrony oraz zawieranych i realizowanych umów;
3) prowadzić i przechowywać dokumentację organizacji i przebiegu ochrony przez
specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne;
4) przedstawić dokumentację, o której mowa w pkt 2 i 3, na żądanie organu
uprawnionego do kontroli;
5) zachowywać formę pisemną umów dotyczących wykonywanych usług i
zatrudnianych pracowników ochrony;
6) spełniać warunek, o którym mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2.

2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze

rozporządzenia, rodzaje i sposób prowadzenia dokumentacji, o której mowa w ust.
1 pkt 2 i 3, oraz czas jej przechowywania, uwzględniając dane jakie powinny
zawierać poszczególne rodzaje dokumentacji.

Art. 27. Przedsiębiorca jest obowiązany:
1) oznaczyć pracowników ochrony w sposób jednolity, umożliwiający ich

identyfikację oraz identyfikację podmiotu zatrudniającego, chyba że identyfikacja
uniemożliwiałaby wykonywanie zadań ochrony osób, a fakt ten został
odnotowany w dokumentacji dotyczącej realizowanych umów;

2) zapewnić noszenie ubioru przez pracowników ochrony, umożliwiającego ich

identyfikację oraz identyfikację podmiotu zatrudniającego w przypadkach, o
których mowa w art. 58 ust. 2 i 3.

Art. 28. 1. Ubiory pracowników ochrony zatrudnianych przez przedsiębiorcę powinny
posiadać oznaczenia różniące je w sposób widoczny od mundurów pozostających
pod szczególną ochroną lub których wzory zostały wprowadzone na podstawie
odrębnych przepisów.

Identyfikatory i odznaki pracowników ochrony zatrudnianych przez

przedsiębiorcę powinny w sposób widoczny różnić się od identyfikatorów i odznak
funkcjonariuszy i pracowników służb publicznych.

Art. 29. 1. Organ koncesyjny cofa, w drodze decyzji administracyjnej, koncesję na
wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia,
gdy:

1) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania

działalności gospodarczej objętej koncesją;

2) przedsiębiorca przestał spełniać co najmniej jeden z warunków określonych w

art. 22 ust. 1;

3) przedsiębiorca nie podjął w wyznaczonym terminie działalności objętej

koncesją mimo wezwania organu koncesyjnego lub trwale zaprzestał
wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją albo kiedy
okoliczności faktyczne wskazują na zaprzestanie jej wykonywania;

4) przedsiębiorca nie wykonuje obowiązków, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt

2-4 lub w art. 33 ust. 2 i 4.

2. Organ koncesyjny cofa koncesję albo ogranicza jej zakres, w przypadku gdy
przedsiębiorca:

1) w wyznaczonym terminie nie doprowadził do stanu zgodnego z warunkami

określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność
gospodarczą objętą koncesją;

2) rażąco narusza warunki określone w koncesji lub inne warunki wykonywania

koncesjonowanej działalności gospodarczej, określone przepisami prawa.

3. Organ koncesyjny może cofnąć koncesję albo ograniczyć jej zakres:

1) ze względu na zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa lub

bezpieczeństwa obywateli, zagrożenie porządku publicznego, albo
zagrożenie dóbr osobistych obywateli;

2) gdy przedsiębiorca przestał spełniać co najmniej jeden z warunków

określonych w art. 23 ust. 1;

3) w razie ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy;
4) gdy przedsiębiorca nie wykonuje obowiązków, o których mowa w art. 26

ust. 1 pkt 2-4 lub w art. 33 ust. 2 i 4;

5) gdy przedsiębiorca uniemożliwia przeprowadzenie kontroli przez organ

koncesyjny lub organ przez niego upoważniony.

Art. 30. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych jest uprawniony do kontroli
wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia.
2. Organ, o którym mowa w ust. 1, może upoważnić Komendanta Głównego Policji lub
komendantów wojewódzkich Policji do przeprowadzenia kontroli wykonywania
działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia.

Art. 31. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych może upoważnić Komendanta
Głównego Straży Granicznej do kontroli działalności gospodarczej w zakresie usług
ochrony osób i mienia dotyczących prawidłowości dokonywania kontroli
bezpieczeństwa przeprowadzanej w krajowych portach lotniczych.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, Komendant Główny Straży Granicznej
może powierzyć przeprowadzenie kontroli komendantom oddziałów Straży
Granicznej.

Art. 32. W sprawach udzielenia koncesji, odmowy udzielenia koncesji, zmiany
koncesji, cofania koncesji, ograniczenia zakresu koncesji oraz kontroli działalności
gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, nieuregulowanych w niniejszej
ustawie, stosuje się przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności
gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807, z późn.zm.

Rozdział 5

Wymagania kwalifikacyjne pracowników ochrony

Art. 33. 1. Zadania ochrony osób i mienia realizowane przez wewnętrzne służby
ochrony oraz przedsiębiorców, którzy uzyskali koncesję w zakresie usług ochrony
osób i mienia, wykonują pracownicy ochrony.

2. Wykonywanie czynności określonych w art. 34 ust. 1, art. 35 ust. 1, art. 41 ust.

1 i art. 42 ust. 1 wymaga posiadania licencji:
1) pracownika ochrony fizycznej, lub
2) pracownika zabezpieczenia technicznego.

3. Licencje, o których mowa w ust. 2, ustanawia się jako licencje pierwszego i

drugiego stopnia.

4. Pracownikiem ochrony wykonującym zadania ochrony w zakresie

niewymagającym licencji nie może być osoba karana za przestępstwo umyślne
przeciwko życiu i zdrowiu lub mieniu oraz niespełniająca warunku, o którym mowa w
art. 34 ust. 2 pkt 3.

Art. 34. 1. Licencja pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia wymagana jest
do wykonywania czynności, o których mowa w art. 3 pkt 1, przez:

1) pracowników specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych;

2) pracowników ochrony konwojujących wartości pieniężne, broń, amunicję,

materiały wybuchowe i inne środki bojowe, o których mowa w art. 1 pkt 6, oraz
inne przedmioty wartościowe lub niebezpieczne;

3) pracowników ochrony wykonujących bezpośrednio czynności związane z

ochroną osób;

4) osoby nadzorujące i kontrolujące pracę pracowników ochrony fizycznej

nieposiadających licencji;

5) pracowników ochrony mających prawo do czynności określonych w art. 54 ust. 1

pkt 4 i 5;

6) pracowników ochrony wykonujących czynności na obszarach, w obiektach i przy

urządzeniach podlegających obowiązkowej ochronie oraz poza nimi, jeżeli
czynności te dotyczą tych obszarów, obiektów i urządzeń;

7) pracowników ochrony wykonujących zadania w obiektach handlowych lub

usługowych o całkowitej powierzchni powyżej 500 m kw., w czasie ogólnej
dostępności tych obiektów z zastrzeżeniem, iż w przypadku usytuowania obiektów
w jednym budynku ich powierzchnia liczona jest łącznie.

2. O wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia może

ubiegać się osoba, która:

1) posiada obywatelstwo polskie lub obywatelstwo innego państwa członkowskiego;
2) ukończyła 21 lat;
3) ma pełną zdolność do czynności prawnych, stwierdzoną własnym

oświadczeniem;

4) nie była karana za przestępstwo umyślne lub umyślne przestępstwo skarbowe;
5) ma uregulowany stosunek do służby wojskowej.

3. Licencję pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia wydaje się osobie,

która spełnia warunki, o których mowa w ust. 2, oraz:
1) posiada pozytywną opinię wydaną przez komendanta powiatowego (miejskiego)

Policji, właściwego ze względu na jej miejsce zamieszkania, a w przypadku
obywatela innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego - przez

organ odpowiedniego szczebla i kompetencji w innym państwie członkowskim,
właściwy ze względu na miejsce zamieszkania wraz z uwierzytelnionym jej
tłumaczeniem na język polski ;

2) posiada zdolność fizyczną i psychiczną do wykonywania zadań, stwierdzoną

orzeczeniami lekarskim i psychologicznym;

3) posiada:

a) wykształcenie co najmniej gimnazjalne i zdała egzamin na licencję
pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia lub uzyskała, w trybie
przepisów o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii
Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych, decyzję w
sprawie uznania kwalifikacji w zawodzie pracownika ochrony fizycznej z licencją
pierwszego stopnia, albo
b) tytuł zawodowy technika ochrony fizycznej osób i mienia albo dyplom
ukończenia studiów lub świadectwo ukończenia studiów podyplomowych
w zakresie ochrony fizycznej osób i mienia.

4. W przypadku, gdy w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim
właściwe organy nie wydają dokumentów, o których mowa w ust. 3 pkt 1, mogą one
być zastąpione przysięgą lub w państwach gdzie nie istnieje forma przysięgi –
ślubowaniem złożonym stosownie do obowiązujących w danym państwie przepisów
przed notariuszem lub upoważnionym organem sądowym lub administracyjnym albo
upoważnionym organem zawodowym. Dokumentem potwierdzającym złożenie
przysięgi lub ślubowania jest zaświadczenie wydane przez wymienione organy lub
notariusza stwierdzające autentyczność przysięgi lub ślubowania wraz z ich
uwierzytelnionymi tłumaczeniami na język polski.

5. Osoba posiadająca licencję pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia jest
obowiązana raz na trzy lata lub, gdy w orzeczeniach, o których mowa w ust. 3 pkt
2, wskazano krótsze terminy następnych badań, do dnia upływu tych terminów,
poddać się badaniom i przedstawić  właściwemu ze względu na jej miejsce
zamieszkania komendantowi wojewódzkiemu Policji aktualne orzeczenia.

Art. 35. 1. Licencja pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia uprawnia do
wykonywania czynności, o których mowa w art. 3 pkt 1 oraz do:
1) opracowywania planów ochrony w zakresie bezpośredniej ochrony fizycznej
obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie oraz innych
obszarów, obiektów i urządzeń chronionych przez specjalistyczne uzbrojone formacje
ochronne;
2)  organizowania i kierowania zespołami pracowników ochrony fizycznej.
2. O wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia może ubiegać się
osoba, która spełnia warunki, o których mowa w art. 34 ust. 2.
3. Licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia wydaje się osobie, która:
1) spełnia warunek, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1 i 2;
2) posiada:

a) co najmniej wykształcenie średnie i zdała egzamin na licencję pracownika
ochrony fizycznej drugiego stopnia lub uzyskała, w trybie przepisów o zasadach
uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do
wykonywania zawodów regulowanych, decyzję w sprawie uznania kwalifikacji w
zawodzie pracownika ochrony fizycznej z licencją drugiego stopnia, albo
b) tytuł zawodowy technika ochrony fizycznej osób i mienia albo dyplom
ukończenia studiów lub świadectwo ukończenia studiów podyplomowych w zakresie
ochrony fizycznej osób i mienia.

4. Osoba posiadająca licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia jest
obowiązana raz na trzy lata lub, gdy w orzeczeniach, o których mowa w art. 34 ust. 3
pkt 2, wskazano krótsze terminy następnych badań, do dnia upływu tych terminów,
poddać się badaniom i przedstawić właściwemu ze względu na jej miejsce
zamieszkania komendantowi wojewódzkiemu Policji aktualne orzeczenia.

Art. 36. 1. Egzamin dla osób ubiegających się o przyznanie licencji pracownika
ochrony fizycznej, zwany dalej „egzaminem”, przeprowadza nie rzadziej niż raz na
trzy miesiące komisja powoływana przez komendanta wojewódzkiego Policji
właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osób ubiegających się o licencję,
a w przypadku osoby nie posiadającej miejsca zamieszkania na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej Komendant Stołeczny Policji.
2. Członkowie komisji za udział w jej pracach otrzymują wynagrodzenie w wysokości
nieprzekraczającej 50% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z ostatniego
kwartału ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w
Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski".

Art. 37. 1. Za egzamin na licencję pracownika ochrony fizycznej od osoby
składającej egzamin pobiera się opłatę w wysokości zapewniającej pokrycie
kosztów egzaminu, stanowiącą dochód budżetu państwa.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:

1)  tryb wnoszenia opłaty, o której mowa w ust. 1;
2)  sposób ustalania jej wysokości;
3)  stawki wynagrodzenia egzaminatorów;
- uwzględniając w szczególności podmiot uprawniony do pobierania opłaty,
termin jej wnoszenia oraz kalkulację kosztów egzaminów obejmującą ich
koszty organizacyjno-techniczne, a także funkcje pełnione przez
egzaminatorów w komisji egzaminacyjnej i czas trwania egzaminów.

Art. 38. Egzamin na licencję pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia
obejmuje znajomość zagadnień ogólnoprawnych, psychologii,zasad udzielania pomocy
przedmedycznej, zasad organizacji i wykonywania ochrony, zasad użycia broni palnej i
środków przymusu bezpośredniego, samoobrony i technik interwencyjnych, a także
innych umiejętności niezbędnych do wykonywania zawodu pracownika ochrony.

Art. 39. Egzamin na licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia
obejmuje zagadnienia, o których mowa w art. 38, w poszerzonym zakresie oraz
zasady wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i
mienia, organizację administracji państwowej i samorządowej, ochronę tajemnicy
państwowej i służbowej oraz zagadnienia z zakresu przeciwdziałania zagrożeniom
przestępczym.

Art. 40 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw oświaty i wychowania, określi, w drodze rozporządzenia:

1) zakres obowiązujących tematów egzaminów, o których mowa w art. 34 ust. 3

pkt 3 lit. a oraz w art. 35 ust. 3 pkt 2 lit. a;

2) skład komisji egzaminacyjnej i sposób przeprowadzania egzaminów;

tryb, formy i terminy powoływania komisji egzaminacyjnych oraz
przeprowadzania egzaminów.

2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, należy uwzględnić w szczególności
podstawową tematykę z zakresu znajomości dziedzin, o których mowa w art. 38 i 39
mając na względzie różnice wymagań wynikające ze stopnia licencji, a także
wskazać instytucje i organizacje, z których będą powoływani członkowie komisji,
reprezentujący prokuraturę, Policję, wojewodę, Państwową Straż Pożarną,
rzeczoznawcę systemów zabezpieczających, zapewniając obiektywny sposób oceny
osób egzaminowanych i profesjonalny skład komisji.

Art. 41. 1.Licencja pracownika zabezpieczenia technicznego pierwszego stopnia
uprawnia do wykonywania czynności, o których mowa w art. 3 pkt 2.

2. O wydanie licencji pracownika zabezpieczenia technicznego pierwszego

stopnia może ubiegać się osoba, która:
1) ukończyła 18 lat;
2) spełnia warunki, o których mowa w art. 34 ust. 2 pkt 1 i 3-5.
3. Licencję pracownika zabezpieczenia technicznego pierwszego stopnia wydaje się
osobie, która:

1) spełnia warunek, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1 i posiada zdolność

fizyczną i psychiczną do wykonywania zadań, stwierdzoną orzeczeniem lekarza
medycyny pracy oraz;

2) posiada:

a) wykształcenie co najmniej zasadnicze zawodowe i ukończyła kurs

pracownika zabezpieczenia technicznego pierwszego stopnia lub
uzyskała, w trybie przepisów o zasadach uznawania nabytych w
państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania
zawodów regulowanych, decyzję w sprawie uznania kwalifikacji w
zawodzie pracownika zabezpieczenia technicznego z licencją
pierwszego stopnia, albo

b) wykształcenie co najmniej zasadnicze zawodowe o specjalności

informatycznej, elektronicznej, elektrycznej, łączności,
telekomunikacyjnej, mechanicznej lub mechatronicznej albo studia
podyplomowe w zakresie ochrony technicznej osób i mienia albo
uzyskała uprawnienia do wykonywania zawodu w tych
specjalnościach na podstawie odrębnych przepisów.

Art. 42.1. Licencja pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia
uprawnia do wykonywania czynności, o których mowa w art. 3 pkt 2 oraz do:
1) opracowywania projektów zabezpieczenia technicznego;
2) opracowywania planów ochrony w zakresie zabezpieczenia technicznego
obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie oraz innych
obszarów, obiektów i urządzeń chronionych przez specjalistyczne uzbrojone
formacje ochronne;
3) organizowania i kierowania zespołami pracowników zabezpieczenia technicznego.

2. O licencję pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia może

ubiegać się osoba, która spełnia warunki, o których mowa w art. 34 ust. 2.
3. Licencję pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia wydaje się
osobie, która:

1) spełnia warunek, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1 i posiada zdolność
fizyczną i psychiczną do wykonywania zadań stwierdzoną orzeczeniem lekarza
medycyny pracy oraz;
2) posiada:
a) co najmniej wykształcenie średnie, 2-letni staż pracy w zakresie zabezpieczenia
technicznego i ukończyła kurs pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego
stopnia lub uzyskała, w trybie przepisów o zasadach uznawania nabytych w
państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów
regulowanych, decyzję w sprawie uznania kwalifikacji w zawodzie pracownika
ochrony zabezpieczenia technicznego z licencją drugiego stopnia, albo
b) tytuł zawodowy technika lub dyplom ukończenia studiów na kierunku technicznym,
w zakresie specjalności: informatycznej, elektronicznej, elektrycznej, łączności,
telekomunikacyjnej, mechanicznej lub mechatronicznej albo studia podyplomowe w
zakresie ochrony technicznej osób i mienia albo uzyskała uprawnienia do
wykonywania zawodu w tych specjalnościach na podstawie odrębnych przepisów.

Art. 43.1. Po upływie trzech lat od dnia wydania opinii, o której mowa w art. 34 ust. 3
pkt 1, komendant powiatowy (miejski) Policji, właściwy ze względu na miejsce
zamieszkania osoby posiadającej licencję pracownika ochrony, na pisemne
polecenie komendanta wojewódzkiego Policji jest obowiązany sporządzić co trzy lata
nową opinię o tym pracowniku.

2.Opinię, o której mowa w ust. 1, wydaje się w formie postanowienia.

Art. 44. 1. Licencje przyznaje, odmawia przyznania, zmienia, zawiesza i cofa, w
drodze decyzji administracyjnej, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby
ubiegającej się lub posiadającej licencję, komendant wojewódzki Policji, a w
przypadku osoby nieposiadającej miejsca zamieszkania na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej Komendant Stołeczny Policji.
2. Licencje przyznaje się na czas nieokreślony.
3.  Za wydanie licencji pobiera się opłatę stanowiącą dochód budżetu państwa.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość, tryb i miejsce wnoszenia opłaty za przyznanie licencji pracownika
ochrony, uwzględniając relację nie przekraczającą 20% dla licencji pierwszego
stopnia i 50% dla licencji drugiego stopnia, wysokości tej opłaty w stosunku do
wysokości opłaty skarbowej za koncesję na usługi w zakresie ochrony osób i
mienia.

Art. 45. 1.  Wniosek o przyznanie licencji pracownika ochrony fizycznej i licencji
pracownika zabezpieczenia technicznego powinien zawierać:

1) imię i nazwisko wnioskodawcy;
2) datę i miejsce urodzenia, numer ewidencyjny PESEL oraz adres

zamieszkania;

3) określenie rodzaju licencji.

2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia:

1) tryb składania wniosku i przyznawania licencji pracownika ochrony fizycznej

i licencji pracownika zabezpieczenia technicznego oraz duplikatów tych
dokumentów uwzględniając potrzebę zapewnienia sprawności postępowania;

2) wzór wniosku, z uwzględnieniem danych zawartych w ust. 1 oraz rodzaje

dokumentów wymaganych przy złożeniu wniosku o przyznanie licencji;

3) wzory licencji:

a)  pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia,
b)  pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia,
c)  pracownika zabezpieczenia technicznego pierwszego stopnia,
d) pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia,
-uwzględniając wymiary, barwę i elementy graficzne wzoru licencji.

Art. 46. Licencja zawiera:

1) imię i nazwisko posiadacza;
2) fotografię posiadacza;
3) określenie rodzaju licencji;
4) numer licencji, datę jej wystawienia i oznaczenie organu wystawiającego.

Art. 47.1. Komendant wojewódzki Policji odmawia przyznania licencji, jeżeli osoba
nie spełnia warunków, o których mowa w art. 34 ust. 2 i 3, art. 35 ust. 2 i 3, art. 41
ust. 2 i 3 oraz art. 42 ust. 3.

2. Komendant wojewódzki Policji cofa licencję, jeżeli pracownik ochrony:

1) przestał spełniać warunki, o których mowa w art. 34 ust. 2 pkt 1, 3 i 4 oraz ust. 3

pkt 1 i 2;

2) zgłosił pisemnie zaprzestanie wykonywania zadań pracownika ochrony;

3) wykonuje zadania pracownika ochrony z naruszeniem przepisów prawa

stwierdzone w trybie odrębnych przepisów.

Art. 48. 1. W przypadkach cofnięcia lub zawieszenia licencji pracownika ochrony,
komendant wojewódzki Policji zatrzymuje licencję, a po ustaniu przyczyn
zawieszenia, zwraca dokument, o ile nie zachodzą podstawy do wszczęcia z urzędu
postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia licencji w skutek niespełniania
warunku, o którym mowa w art. 34 ust. 2 pkt 4.
2. Pracownik ochrony jest obowiązany zwrócić licencję właściwemu komendantowi
wojewódzkiemu Policji w terminie 7 dni od doręczenia ostatecznej decyzji cofającej
lub zawieszającej licencję albo decyzji o jej wygaśnięciu z mocy prawa.

Art. 49. 1. Komendant wojewódzki Policji, w przypadku powzięcia wiadomości o
wszczęciu przeciwko pracownikowi ochrony postępowania karnego o przestępstwo
przeciwko życiu i zdrowiu lub mieniu albo o przestępstwo, o którym mowa w art.70
ustawy, albo przeciwko wiarygodności dokumentów, jeżeli ma ono związek z
uzyskaniem licencji, zawiesza licencję, do czasu wydania prawomocnego
rozstrzygnięcia w sprawie.
2. Komendant wojewódzki Policji, w przypadku powzięcia wiadomości o wszczęciu
postępowania karnego przeciwko pracownikowi ochrony o przestępstwo inne niż
wymienione w ust. 1, może zawiesić licencję do czasu wydania prawomocnego
rozstrzygnięcia w sprawie.
3. Pracodawca jest obowiązany do powiadomienia właściwego terytorialnie
komendanta wojewódzkiego Policji o każdym przypadku rozwiązania umowy o pracę
bez wypowiedzenia z winy pracownika ochrony, z przyczyn określonych w art. 52
ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z
późn. zm.

Art. 50. 1. Licencja wygasa z mocy prawa w przypadku niewykonywania przez
pracownika ochrony zawodu przez okres dłuższy niż 3 lata.

2. Pełnienie przez osobę posiadającą licencję drugiego stopnia funkcji, o których

mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2, uznaje się za wykonywanie zawodu pracownika ochrony.

3. Do okresu niewykonywania przez pracownika ochrony zawodu nie wlicza się

czasu zawieszenia licencji, o którym mowa w art. 49 ust. 1 i 2.

Art. 51. 1. Komendant Główny Policji prowadzi rejestr zawierający:

1) dane osobowe osób:

a) posiadających licencję pracownika ochrony fizycznej,
b) posiadających licencję pracownika zabezpieczenia technicznego,
c) ubiegających się o licencje pracownika ochrony fizycznej lub zabezpieczenia
technicznego,

2) informacje o decyzjach i prawomocnych orzeczeniach sądów administracyjnych

wydanych w sprawach przyznania, odmowy przyznania, zmiany, zawieszenia
lub cofnięcia licencji pracownika ochrony fizycznej i licencji pracownika
zabezpieczenia technicznego oraz o wygaśnięciu tych licencji na podstawie art.
50 ust. 1.

2. Dane osobowe osób, o których mowa w ust. 1 pkt 1, obejmują:

1) imię i nazwisko;
2) imię ojca i imię matki;
3) datę i miejsce urodzenia;
4) adres zamieszkania;
5) numer ewidencyjny PESEL, a w przypadku osoby posiadającej
obywatelstwo innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego – serię i numer paszportu albo innego dokumentu
potwierdzającego tożsamość.

Art. 52. 1. Badania lekarskie i psychologiczne osób ubiegających się o wydanie
licencji i posiadających licencję pracownika ochrony fizycznej, przeprowadzane są
w zakładach opieki zdrowotnej zatrudniających lekarzy i psychologów, o których
mowa w ust. 2 i 4.
2. Do przeprowadzenia badań lekarskich osób ubiegających się o wydanie licencji
i posiadających licencję pracownika ochrony fizycznej oraz wydawania orzeczeń
lekarskich, o których mowa w art. 34 ust. 3 pkt 2 ustawy, uprawniony jest lekarz,
który posiada:

1) prawo wykonywania zawodu,
2) co najmniej pięcioletni staż pracy w zawodzie, przy czym co najmniej przez

2 lata w ostatnim pięcioleciu, przeprowadzał badania osobom posługującym
się bronią w ramach wykonywania obowiązków służbowych,

3) specjalizację w jednej z następujących dziedzin: choroby wewnętrzne,

medycyna ogólna, medycyna rodzinna, medycyna pracy, medycyna
przemysłowa, medycyna transportu, medycyna lotnicza, medycyna
kolejowa, medycyna morska i tropikalna lub medycyna sportowa,

4) dodatkowe kwalifikacje uzyskane zgodnie z przepisami wydanymi na

podstawie art. 15 ust. 7 ustawy z dnia 21 maja 1999r. o broni i amunicji
(Dz. U. z 2004r. Nr 52, poz. 525, z późn. zm.

5) zaświadczenie o wpisie do rejestru prowadzonego przez komendanta

wojewódzkiego Policji.

3. Lekarz, traci uprawnienia do przeprowadzania badań, o których mowa w ust. 2
w razie:

1) pozbawienia prawa wykonywania zawodu;
2) zawieszenia prawa wykonywania zawodu;
3) ograniczenia w wykonywaniu ściśle określonych czynności medycznych;
4) zaprzestania wykonywania zawodu przez okres dłuższy niż 5 lat – w razie

niedopełnienia obowiązku wynikającego z art. 10 ustawy z dnia 5 grudnia
1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz.
1943, z późn. zm.

4. Do przeprowadzania badań psychologicznych osób ubiegających się o wydanie
licencji i posiadających licencję pracownika ochrony fizycznej oraz wydawania
orzeczeń psychologicznych, o których mowa w art. 34 ust. 3 pkt 2 ustawy,
uprawniony jest psycholog, który posiada:

1) dyplom magistra psychologii;
2) dodatkowe kwalifikacje uzyskane zgodnie z przepisami wydanymi na

podstawie art. 15 ust. 7 ustawy z dnia 21 maja 1999r. o broni i amunicji ;

3) co najmniej pięcioletni staż pracy w zawodzie, przy czym co najmniej przez

2 lata w ostatnim pięcioleciu, przeprowadzał badania osobom posługującym
się bronią w ramach wykonywania obowiązków służbowych;

4) zaświadczenie o wpisie do rejestru prowadzonego przez komendanta

wojewódzkiego Policji.

5. Psycholog, traci uprawnienia do przeprowadzania badań, o których mowa w
ust. 4 w razie:

1) zakazu wykonywania zawodu orzeczonego prawomocnym wyrokiem sądu;
2) orzeczenia prawomocnym wyrokiem środka karnego pozbawienia praw

publicznych.

6. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw wewnętrznych oraz ministrem właściwym do spraw finansów publicznych
określi, w drodze rozporządzenia:

1) zakres oraz tryb przeprowadzania badań lekarskich i psychologicznych, którym

jest obowiązana poddać się osoba ubiegająca się o wydanie licencji pracownika
ochrony fizycznej oraz zakres, tryb i częstotliwość przeprowadzania badań
lekarskich i psychologicznych, którym jest obowiązana poddać się osoba
posiadająca taką licencję;

2) warunki i tryb:

a) rozpatrywania odwołań od orzeczeń lekarskich i psychologicznych,
b) kontroli wykonywania badań lekarskich i psychologicznych,

dokumentowania tych badań oraz wydawania orzeczeń lekarskich;

3) sposób prowadzenia ewidencji lekarzy i psychologów, uprawnionych do
przeprowadzania badań lekarskich i psychologicznych oraz wydawania
orzeczeń, o których mowa w art. 34 ust. 3 pkt 2;

4) sposób prowadzenia, udostępniania i przechowywania dokumentacji

medycznej związanej z badaniami lekarskimi i psychologicznymi oraz wzory
stosowanych dokumentów;

5) maksymalne stawki opłat za badanie lekarskie i psychologiczne;

- uwzględniając potrzebę zapewnienia, aby czynności, o których mowa w art. 3 pkt
1, były wykonywane przez osoby posiadające odpowiedni stan zdrowia.

7. Opłaty za badania lekarskie i psychologiczne, którym jest obowiązana poddać się
osoba ubiegająca się o przyznanie licencji pracownika ochrony fizycznej oraz
badania lekarskie i psychologiczne, którym jest obowiązana poddać się osoba
posiadająca taką licencję, a także wydane na ich podstawie orzeczenia, ponosi
osoba poddana badaniu, a w odniesieniu do pracowników, pracodawca
zatrudniający tę osobę.
8. Badania lekarskie i psychologiczne, którym jest obowiązana poddać się osoba,
ubiegająca się o wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej oraz badania
lekarskie i psychologiczne, którym jest obowiązana poddać się osoba
posiadająca taką licencję, w stosunku do pracowników przeprowadza się na
podstawie skierowania wydanego przez pracodawcę, a orzeczenie lekarskie wydane
na ich podstawie traktuje się jako orzeczenie, o którym mowa w art. 229 § 4 ustawy z
dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy.

Art. 53. Pracownik ochrony, któremu mają być powierzone na podstawie ustawy z
dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 196,
poz. 1631, z późn. zm.

) zadania pełnomocnika ochrony lub pracownika pionu

ochrony, musi dodatkowo spełnić wymagania określone w tej ustawie.

Rozdział 6

Środki ochrony fizycznej osób i mienia

Art. 54. 1. Pracownik ochrony przy wykonywaniu zadań ochrony osób i mienia w
granicach chronionych obszarów, obiektów i urządzeń ma prawo do:

1) ustalania uprawnień do wejścia i przebywania na terenie chronionych

obszarów, obiektów i urządzeń oraz legitymowania osób w celu ustalenia ich
tożsamości;

2) wezwania osób do opuszczenia obszaru lub obiektu w przypadku

stwierdzenia braku uprawnień do przebywania na terenie chronionych
obszarów, obiektów i urządzeń albo stwierdzenia zakłócania porządku;

3) ujęcia osób stwarzających bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia

ludzkiego, a także dla chronionego mienia, w celu niezwłocznego oddania
tych osób Policji;

4) stosowania środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 56

ust. 2, w przypadku zagrożenia dóbr powierzonych ochronie lub w celu
odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie
pracownika ochrony;

5) użycia broni palnej - jeżeli środki przymusu bezpośredniego, o których

mowa w art. 56 ust. 2, okazały się niewystarczające lub ich użycie, ze
względu na okoliczności danego zdarzenia, nie jest możliwe - w
następujących przypadkach:

a) w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego

zamachu na życie lub zdrowie pracownika ochrony albo
innej osoby,

b) przeciwko osobie, która nie zastosowała się do wezwania

natychmiastowego porzucenia broni lub innego
niebezpiecznego narzędzia, którego użycie zagrozić
może życiu lub zdrowiu pracownika ochrony albo innej
osoby,

c) przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie, przemocą

odebrać broń palną pracownikowi ochrony albo innej
osobie uprawnionej do posiadania takiej broni,

d) w celu odparcia gwałtownego, bezpośredniego i

bezprawnego zamachu na ochraniane osoby, materiały
zawierające informacje stanowiące tajemnicę państwową,
wartości pieniężne oraz inne przedmioty wartościowe lub
niebezpieczne, a także transportowaną broń, amunicję,
materiały wybuchowe oraz inne środki bojowe, o których
mowa w art. 1 pkt 6.

2. Użycie broni palnej powinno następować w sposób wyrządzający możliwie
najmniejszą szkodę osobie, przeciwko której użyto broni i nie może zmierzać do
pozbawienia jej życia, a także narażać na niebezpieczeństwo utraty życia lub
zdrowia innych osób.
3. Broni palnej nie używa się w stosunku do kobiet o widocznej ciąży, osób, których
wygląd wskazuje na wiek do 13 lat, osób w podeszłym wieku oraz o widocznej
niepełnosprawności.
4. Czynności, o których mowa w ust. 1, powinny być wykonane w sposób możliwie
najmniej naruszający dobra osobiste osoby, w stosunku do której zostały podjęte.
5. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, tryb działań, o których mowa w
ust. 1 pkt 1- 3, a także sposób dokumentowania tych czynności, uwzględniając
potrzebę zapewnienia skuteczności podejmowanych przez pracownika ochrony
czynności, a także potrzebę poszanowania dóbr osobistych oraz wolności i praw
osób, wobec których podejmowane są te czynności.

Art. 55.

Do pracownika ochrony posiadającego licencję pracownika ochrony

fizycznej, wykonującego zadania ochrony osób lub mienia poza granicami
chronionych obszarów, obiektów i urządzeń stosuje się przepisy art. 54 ust. 1 pkt
3-5.

Art. 56. 1. Pracownik ochrony może stosować środki przymusu bezpośredniego w

granicach chronionych obszarów, obiektów i urządzeń oraz poza ich granicami w
przypadkach określonych w art. 54 ust. 1 pkt 4.

2. Środkami przymusu bezpośredniego, o których mowa w ust. 1, są:

1) siła fizyczna w postaci chwytów obezwładniających oraz podobnych technik

obrony;

2)  kajdanki;
3)  pałki obronne wielofunkcyjne;
4)  psy obronne;
5) paralizatory elektryczne, na które jest wymagane pozwolenie na broń w

rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji;

6) ręczne miotacze gazu.

Pracownik ochrony może stosować środki przymusu bezpośredniego

odpowiadające potrzebom wynikającym z istniejącej sytuacji i niezbędne do
osiągnięcia podporządkowania się wezwaniu do określonego zachowania.

4. Środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w ust. 2 pkt 3-6, nie

stosuje się wobec kobiet o widocznej ciąży, osób, których wygląd wskazuje na wiek
do 13 lat, osób w podeszłym wieku oraz o widocznej niepełnosprawności.

5. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i

sposoby użycia środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w ust. 2,
uwzględniając w szczególności czynności pracownika ochrony przed użyciem
środków przymusu bezpośredniego i po ich użyciu, oraz sposób dokumentowania
użycia tych środków.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji określi, w drodze

rozporządzenia, rodzaje obiektów, w których mogą być stosowane paralizatory
elektryczne.

Art. 57. 1. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki
i sposób postępowania pracowników ochrony przy użyciu broni palnej, uwzględniając
czynności pracowników ochrony przed użyciem broni palnej i po jej użyciu, tryb
zawiadamiania przełożonych o użyciu broni i sposób dokumentowania użycia broni.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia:

1) rodzaje broni palnej i środków przymusu bezpośredniego,

składające się na wyposażenie specjalistycznych uzbrojonych
formacji ochronnych, uwzględniając konieczność zapewnienia
prawidłowego realizowania zadań ochrony, w tym
dopuszczalną ilość amunicji na poszczególne rodzaje broni;

2) sposób i warunki przechowywania i ewidencjonowania broni,

amunicji oraz środków przymusu bezpośredniego,
uwzględniając konieczność uniemożliwienia dostępu do nich
osób nieuprawnionych oraz rodzaj i wzory obowiązującej
dokumentacji, w tym okres jej przechowywania;

3) tryb powiadamiania organu Policji właściwego w sprawach

pozwoleń na broń, o których mowa w ustawie o broni i amunicji,
o miejscu przechowywania broni i amunicji będącej na
wyposażeniu specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej,
uwzględniając właściwość organów, terminy powiadamiania o
zmianie miejsca przechowywania broni i amunicji oraz wzór
zawiadomienia.

Art. 58. 1. Kierownik jednostki lub przedsiębiorca, który uzyskał koncesję na
wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia
wyposaża pracownika ochrony fizycznej, stosownie do realizowanych przez niego
zadań, w środki przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 56 ust. 2
pkt 2-6, oraz w broń palną.
2. Pracownik ochrony nosi, z zastrzeżeniem art. 59, przydzieloną broń palną tylko
będąc w umundurowaniu lub ubiorze używanym przez specjalistyczne uzbrojone
formacje ochronne.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do pracowników ochrony wykonujących zadania
ochrony osób.

Art. 59. Pracownik ochrony nie może nosić przy sobie broni palnej, jeżeli wykonuje
zadania pracownika służby porządkowej w rozumieniu ustawy z dnia 22 sierpnia

1997 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz.
909, z późn.zm.

Art. 60.

Pracownik ochrony podczas wykonywania zadań ochrony obszarów,

obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie korzysta z ochrony
prawnej przewidzianej w Kodeksie karnym dla funkcjonariuszy publicznych.

Rozdział 7

Nadzór nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi oraz

stanem ochrony obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej

ochronie

Art. 61.

1. Komendant Główny Policji sprawuje nadzór nad działalnością

specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych oraz stanem ochrony obszarów,
obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie, z zastrzeżeniem art.
62 i 63, w zakresie:

1) zasad i sposobów realizacji zadań ochrony osób i mienia;
2) posiadania przez pracowników ochrony niezbędnych kwalifikacji i

uprawnień;

3) sposobu zabezpieczenia i ewidencjonowania broni i amunicji;
4) sposobów użycia przez pracowników tych formacji środków przymusu

bezpośredniego lub broni palnej;

5) realizacji przez kierownika jednostki uzgodnionego planu ochrony.

2. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, polega na:

1) wstępie na teren chronionych obszarów, obiektów i urządzeń oraz żądaniu

wyjaśnień i udostępniania bądź wglądu w dokumentację opisującą sposób
zabezpieczenia obiektu;

2) wstępie na teren siedziby przedsiębiorcy wykonującego działalność w

zakresie usług ochrony osób i mienia, w takich dniach i godzinach, w
jakich jest wykonywana lub powinna być wykonywana działalność;

3) żądaniu wyjaśnień i udostępniania bądź wglądu w dokumentację

związaną z realizacją usług wykonywanych przez specjalistyczną uzbrojoną
formację ochronną;

4) sprawdzeniu zgodności organizacji i wykonywania ochrony z

obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa;

5) sprawdzeniu uprawnień pracowników ochrony do wykonywania czynności

w ramach działalności specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej;

6) kontroli prawidłowości prowadzenia dokumentacji organizacji i przebiegu

ochrony;

7) kontroli wyposażenia w środki przymusu bezpośredniego, broń palną i

amunicję oraz sposobu ich zabezpieczenia i ewidencjonowania;

8) kontroli realizacji planu ochrony obszaru, obiektu lub urządzenia

podlegających ochronie przez specjalistyczne uzbrojone formacje
ochronne;

9) sprawdzeniu sposobu współpracy z innymi formacjami i służbami;
10) wydawaniu pisemnych zaleceń mających na celu usunięcie stwierdzonych

nieprawidłowości i dostosowaniu działalności specjalistycznej uzbrojonej
formacji ochronnej do przepisów prawa.

3. Naruszenia przepisów prawa i nieprawidłowości stwierdzone w ramach
sprawowanego nadzoru, o którym mowa w ust. 2 pkt 3-9, w terminie określonym
w zaleceniu, usuwa:

1) kierownik jednostki, w skład której wchodzą obszary, obiekty i

urządzenia podlegające obowiązkowej ochronie;

2) przedsiębiorca, który uzyskał koncesję na wykonywanie działalności

gospodarczej w zakresie ochrony osób i mienia, posiadający pozwolenie
na broń na okaziciela;

3) kierownik jednostki, w której utworzono wewnętrzną służbę ochrony.

Art. 62. 1. Minister Obrony Narodowej, w zakresie określonym w art. 61, sprawuje
nadzór nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi działającymi na
terenach, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1.
2. Kontrolę ochrony terenów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1, przez
specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne przeprowadza Żandarmeria Wojskowa.
3. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, warunki i sposób
ochrony terenów jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej
lub przez niego nadzorowanych, chronionych przez specjalistyczne uzbrojone
formacje ochronne, uwzględniając w szczególności osoby uprawnione do
zaangażowania przedsiębiorcy do ochrony, zakres umowy na wykonywanie usług
ochrony i sposób jej realizacji oraz potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa terenów
tych jednostek.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe zasady ochrony podległych lub nadzorowanych jednostek
organizacyjnych chronionych przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne,
uwzględniając w szczególności osoby uprawnione do zaangażowania
przedsiębiorcy do ochrony, zakres umowy na wykonywanie usług ochrony i sposób jej
realizacji oraz potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa terenów tych jednostek.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych może upoważnić Komendanta
Głównego Policji do przeprowadzenia kontroli w podległych i nadzorowanych
jednostkach organizacyjnych chronionych przez specjalistyczne uzbrojone formacje
ochronne.

Art. 63. Komendant Główny Straży Granicznej, na zasadach określonych w art. 61,
sprawuje nadzór nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi w
zakresie wykonywania zadań związanych z kontrolą bezpieczeństwa
przeprowadzaną w krajowych portach lotniczych.

Art. 64. Przepisy art. 61, 62 i 63 nie naruszają uprawnień właściwych ministrów,
kierowników urzędów centralnych w zakresie sprawowania przez nich nadzoru nad
działalnością wewnętrznych służb ochrony oraz pracowników przedsiębiorców
świadczących usługi ochrony osób i mienia w podległych lub nadzorowanych
jednostkach organizacyjnych.

Art. 65. 1. Funkcjonariuszowi Policji przysługuje prawo do wykonywania czynności, o
których mowa w art. 61 ust. 2, po okazaniu legitymacji służbowej i pisemnego
upoważnienia zawierającego określenie zakresu przedmiotowego kontroli.

2. Przepisów rozdziału 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności
gospodarczej nie stosuje się do czynności, o których mowa w art. 61 ust. 2.

Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowy tryb wydawania upoważnień do kontroli oraz wykonywania
czynności, o których mowa w art. 61 ust. 2, uwzględniając w szczególności osoby
uprawnione do składania wniosków o wydanie upoważnienia i osoby
uprawnione do wykonywania kontroli;
2) sposób i tryb przeprowadzania kontroli oraz sposób dokumentowania kontroli,
uwzględniając potrzebę zapewnienia sprawnego przebiegu kontroli.

Art. 66. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
warunki, zakres i tryb współpracy, kierowników jednostek chronionych przez
specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne z Policją, Strażą Graniczną,
jednostkami ochrony przeciwpożarowej, obrony cywilnej i strażami gminnymi
(miejskimi), uwzględniając osoby i organy uprawnione do podejmowania
współpracy oraz potrzebę zapewnienia sprawnego przebiegu tej współpracy.

Rozdział 8

Przepisy karne

Art. 67. Kto wbrew obowiązkowi, określonemu w art. 5, 6, 7, 11 ust. 6 i art. 15 ust. 3,
nie zapewnia fizycznej lub technicznej ochrony obszaru, obiektu, urządzeń lub
transportu, podlega karze grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do lat 2.

Art. 68. Kto bez wymaganej koncesji wykonuje działalność gospodarczą w zakresie
usług ochrony osób i mienia, podlega karze grzywny, ograniczenia wolności albo
pozbawienia wolności do lat 2.

Art. 69. Pracownik ochrony, który przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając
obowiązków, narusza dobra osobiste człowieka, podlega karze ograniczenia wolności
albo pozbawienia wolności do lat 3.

Art. 70. 1. Kto wykonując działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób
i mienia na podstawie koncesji, zatrudnia do wykonywania bezpośredniej ochrony
fizycznej lub zabezpieczenia technicznego osobę nieposiadającą wymaganej licencji,
podlega karze grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

2. Tej samej karze podlega, kto nie posiadając licencji wykonuje czynności
wymagające takiej licencji.

Art. 71.1. Kto wbrew obowiązkowi, określonemu w art. 8, nie przekazuje informacji o
planowanej trasie przemieszczenia się transportu broni, amunicji, materiałów
wybuchowych lub innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6, podlega
karze grzywny w wysokości od 3 000 złotych.

2. Tej samej karze podlega kto wbrew obowiązkowi, określonemu w art. 11 ust. 2, nie
przedkłada do uzgodnienia planu ochrony.
3. Kto wbrew obowiązkowi, określonemu w art. 48 ust. 2, nie zwraca licencji pracownika
ochrony podlega karze grzywny w wysokości od 500 do 5 000 złotych.

Art. 72. Pracownik ochrony obowiązany na mocy przepisu prawa lub zawartej umowy
do podejmowania czynności w zakresie ochrony osób i mienia, który bez uprzedniego
podjęcia tych czynności w granicach posiadanych możliwości wzywa do ich podjęcia
instytucję użyteczności publicznej albo inny organ ochrony bezpieczeństwa, porządku
publicznego lub zdrowia, podlega karze grzywny w wysokości od 1000 złotych.

Art. 73. Do postępowań w sprawach, o których mowa w art. 71 i 72 stosuje się przepisy
ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.
U. Nr 106, poz. 1148, z późn. zm.

Rozdział 9

Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe

Art. 74. W ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.
z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.

10)

) po art. 129a dodaje się art. 129b w

brzmieniu:

„Art. 129b. 1. Pojazdy specjalne (bankowozy) transportujące wartości pieniężne
mogą być zwolnione z kontroli ruchu drogowego na podstawie przepustki
wydawanej przez Komendanta Głównego Policji.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
wzór i tryb wydawania przez Komendanta Głównego Policji przepustek, o których
mowa w ust. 1, oraz warunki posługiwania się tymi przepustkami, uwzględniając
konieczność zapewnienia należytego poziomu bezpieczeństwa chronionych
wartości pieniężnych.".

Art. 75. W ustawie z dnia 23 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (Dz.
U. z 2005 r. Nr 1, poz. 2 i Nr 167, poz. 1398) w art. 11 w ust. 5 uchyla się pkt 1.

Art. 76. Do spraw wszczętych i niezakończonych do dnia wejścia w życie ustawy
stosuje się przepisy dotychczasowe.

Art. 77. Dotychczasowe akty wykonawcze, wydane na podstawie upoważnień
zawartych w ustawie z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. z
2005 r. Nr 145, poz. 1221 oraz z 2006 r. Nr 104, poz. 708) zachowują moc do czasu
ich zastąpienia przez akty wykonawcze wydane na podstawie upoważnień
ustawowych, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż 12
miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.

Art. 78. Licencje i koncesje wydane na podstawie dotychczasowych przepisów
zachowują swoją ważność.

Art. 79. Traci moc ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U.
z 2005 r. Nr 145, poz. 1221 oraz z 2006 r. Nr 104, poz. 708).

Art. 80. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia, z
wyjątkiem art. 34 ust. 1 pkt 7, który wchodzi w życie po 9 miesiącach od dnia jej
ogłoszenia.

Niniejszą ustawą zmienia się ustawę z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym i ustawę

z dnia 23 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 509,

z 2002 r. Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271 i Nr 169, poz. 1387, z 2003 r. Nr 130, poz. 1188 i Nr
170, poz. 1660, z 2004 r. Nr 162, poz. 1692 oraz z 2005 r. Nr 64, poz. 565, Nr 78, poz. 682 i Nr 181,
poz. 1524.

Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 281, poz. 2777, z 2005 r. Nr

33, poz. 289, Nr 94, poz. 788, Nr 143, poz. 1199, Nr 175, poz. 1460, Nr 177, poz. 1468, Nr 178, poz.
1480, Nr 179, poz. 1485, Nr 180, poz. 1494 i Nr 183, poz. 1538 oraz z 2006 r. Nr 17, poz. 127, Nr 144,
poz. 1043 i 1045, Nr 158, poz. 1211, Nr 171, poz. 1225 i Nr 235, poz. 1699.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1998r. Nr 113, poz. 717

i Nr 106, poz. 668, z 1999r. Nr 99, poz. 1152, z 2000r, Nr 19, poz. 239, Nr 43, poz. 489, Nr 107, poz.
1127 i Nr 120, poz. 1268, z 2001r. Nr 11, poz. 84,

Nr 28, poz. 301, Nr 52, poz. 538, Nr 99, poz. 1075,

Nr 111, poz. 1194, Nr 123, poz. 1354, Nr 128, poz. 1405 i Nr 154, poz. 1805, z 2002r. Nr 74, poz. 676,
Nr 135, poz. 1146, Nr 196, poz. 1660 i Nr 200, poz. 1679, z 2003r. Nr 166, poz. 1608 i Nr 213, poz.
2081, z 2004r. Nr 96, poz. 959, Nr 99, poz. 1001, Nr 120, poz. 1252 i Nr 240, poz. 2407, z 2005r. Nr
10, poz. 71, Nr 68, poz. 610, Nr 86, poz. 732 i Nr 167, poz. 1398, z 2006r. Nr 104, poz. 708 i poz.
711, Nr 133, poz. 935, Nr 217, poz. 1587 i Nr 221, poz. 1615.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 96, poz. 959,

z 2006 r. Nr 104, poz. 708 i poz. 711.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr 117, poz.

790, Nr 191, poz. 1410 i Nr 220, poz. 1600.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr 104, poz.

708 i 711, Nr 149, poz. 1078, Nr 218, poz. 1592 i Nr 220, poz. 1600.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr 99, poz. 663

i 665.

Zmiany tekstu wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U z 2003 r. Nr 109 poz.1031 i Nr 213 ,

poz.2081, z 2005r. Nr 143, poz.1203 i Nr 132, poz. 1103, z 2006 r. Nr 226, poz. 1648 oraz z 2007 r.
Nr 89, poz. 589 i Nr 99, poz. 664

10)

Zmiany testu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 175, poz.

1462, Nr 179, poz. 1486 i Nr 180, poz. 1494 i 1497, z 2006 r. Nr 104, poz. 708 i 711, Nr 190, poz.
1400, Nr 191, poz. 1410 i Nr 235, poz. 1701 oraz z 2007 r. Nr 52, poz. 343, Nr 57, poz. 381 i Nr 99,
poz. 661.