Diabły z Babiej Góry
Czy diabły z legend Babiej Góry to przybysze z kosmosu, których cywilizacja ukrywa się pod
skorupą ziemi? Czy pod szczytem Babiej Góry lub w Tatrach kryje się wejście do ich kryształo-
wych jaskiń?
Informacje na temat tajemniczych podziemnych korytarzy pochodzenia pozaziemskiego od
pewnego czasu zaczęły się pojawiać w literaturze i pismach badaczy zjawisk nadprzyrodzonych.
Terytorialnie najbliższą Podhalu sprawą jest tajemnica tzw. Księżycowej Jaskini, jaka ma się
znajdować gdzieś na terenie Tatr po stronie słowackiej. W latach 70-tych Antonin Horak, Czech
mieszkający na stałe w Stanach Zjednoczonych, który wyemigrował ze swojego kraju po II wojnie
światowej, opublikował fragmenty swoich wspomnień z okresu walk partyzanckich jesienią 1944
roku. Ze wspomnień wynikało, że po jednej z potyczek rannym Horakiem i jego dwoma
żołnierzami zaopiekował się gdzieś w Tatrach miejscowy baca, który ukrył ich w zamaskowanej
jaskini, posiadającej cały system długich korytarzy. Baca uprzedzał ich, że w jaskini coś może
straszyć, mimo tego dr Horak kilkukrotnie wypuszczał się w głąb jaskini i już za pierwszym razem
odkrył w jej wnętrzu wąskie przejście do bardzo tajemniczego tworu – pomieszczenia czy sztolni o
ścianach z materiału „który stanowił połączenie stali, szkła czy porcelany i kauczuku” oraz o
bardzo regularnych kształtach. Na podstawie opublikowanych notatek Horaka podjęto kilka prób
odnalezienia tej jaskini, ostatnie badania prowadził znany słowacki badacz i ufolog dr Milosz
Jasensky. Żadna próba jednak nie pozwoliła ani dostatecznie potwierdzić relacji Horaka, ani też
odnaleźć samej jaskini.
Nie jest to odosobniona relacja na temat tajemniczych, sztucznie wykonanych sztolni. Inna z
relacji mówi, że szyb o doskonale okrągłym przekroju odkryto w Stanach Zjednoczonych w czasie
prac eksploatacyjnych w jednym z kamieniołomów w stanie Ohio. Szyb został zasypany przez
nieświadomych wagi odkrycia robotników. Podobna jaskinia ma się znajdować również gdzieś na
terenie Australii.
Sprawę szklanej jaskini we wnętrzu Babiej Góry ujawnił po raz pierwszy prof. Jan Pająk, Polak
mieszkający na stałe w Nowej Zelandii. J. Pająk urodził się niedaleko Milicza pod Wrocławiem,
tam spędził dzieciństwo, ukończył Politechnikę Wrocławską, doktoryzował się na tej uczelni i
pracował naukowo nad programami komputerowymi. Od 1982 roku przebywa w Nowej Zelandii
oraz innych państwach Oceanii, pracując i wykładając na tamtejszych uczelniach. W wydawanych
przez siebie publikacjach prof. Pająk przedstawił m.in. teorię działania pojazdu przyszłości,
nazwanego przez siebie magnokraftem, wykorzystującego do napędzania silne pola magnetyczne –
swoje i ciał niebieskich.
W jednej ze swoich publikacji prof. Pająk podaje opowieść, którą jako maturzysta usłyszał od
swojego dużo starszego przyjaciela – Wincentego. Jego przyjaciel, mieszkający wówczas pod
Wrocławiem, musiał pochodzić gdzieś spod Babiej Góry. Pewnego dnia Wincenty został zabrany
przez swojego ojca w góry, żeby pokazać mu sekret przodków przekazywany od pokoleń w jego
rodzinie.
Na południowym „czeskim” stoku Babiej Góry, gdzieś w 1/3 jej wysokości, odnaleźli oni
skałkę, którą ojciec siłą przesunął, ujawniając wejście do podziemi. W głąb ziemi prowadził duży
tunel, idealnie prosty, o ścianach w kształcie idealnego koła i powierzchni lekko fałdowanej, jakby
wylanej ze szkła. Tunel prowadził do sali, z której rozchodziły się boczne korytarze, także w
kształcie trójkątnym. Ojciec poinformował Wincentego, że te tunele prowadzą w stronę każdego
kontynentu, że pod ziemią znajduje się cały regularny system takich tuneli, a wejścia do nich
zostały oznaczone przez „ich przodków”.
Wędrówkę po jaskini przerwał im tajemniczy odgłos dudnienia, dobywający się z głębszych
partii. Odgłos gonił ich potem do samego wyjścia. Według opowieści ojca Wincentego, tunele
zostały wykonane przez wszechmocne stwory, które poruszają się w nich w ognistych maszynach
