Gry i zabawy przeciw agresji
Mowa ciała
Cel: ćwiczenie wyrażania i odczytywania uczuć
Każdy uczestnik dostaje karteczkę z nazwą stanu emocjonalnego (np.: wystraszony, obrażony, delikatny, smutny, wesoły, wściekły). Jego zadaniem jest pokazać tą emocję. Po każdej demonstracji dzieci próbują odgadnąć, jakie uczucie zostało wyrażone. Na koniec rozmawiamy o tym, jak można rozpoznać różne stany emocjonalne; które uczucia są łatwe, a które trudne do pokazania. Jakie uczucia mogą nam się pomylić?
Malowanie uczuć
Cel: lepsze rozumienie własnych uczuć, rozmowa o nich
Jest to ćwiczenie plastyczne. Przydadzą się farby, flamastry i papier. Dzieci mają za zadanie namalować uczucia, które im towarzyszą, gdy tracą panowanie nad sobą (np.: wściekłość, strach, zdenerwowanie, bezradność). Kto chce, wyjaśnia swój obrazek. Ważne, by mówił w pierwszej osobie liczby pojedynczej, bo to jego uczucia. Można wypróbować, jak ten obrazek zmienić na bardziej pozytywny - poprzez dodanie nowych kształtów, kolorów, zamalowanie czegoś. Można spróbować z agresji zrobić przyjaźń albo pewność siebie ze strachu. Czy łatwo było namalować swoje uczucia? Czy łatwo zmienić wściekłość w spokój?
Agresja na obrazku
Cel: dostrzeganie agresji, mówienie o niej
Uczestnicy wyszukują w starych czasopismach i gazetach zdjęcia, które ich zdaniem wyrażają agresję. Każdy wycina jedno. Potem wspólnie wszyscy oglądają wybrane fotografie. Czy są jakieś elementy (treści, kolory, techniki, motywy), które pojawiają się szczególnie często, które kojarzą się z agresją?
Dziko wściekły
Cel: wyrażanie napiętej sytuacji w grupie, przezwyciężanie jej
Dzieci przeobrażają się w dzikie zwierzęta. Naśladują ich zachowania - głosy i ruchy. Prychają, szczerzą zęby, biegają wkoło, pełzają i syczą jak wąż, tupią nogami, trąbiąc jak słonie, wyją jak wilki. Zagrażają sobie nawzajem. Nie wolno jednak rzeczywiście atakować innych zwierząt. Jedynie grozimy im gestami i zachowaniem. Po pewnym czasie wszyscy zbierają się na sygnał prowadzącego na pokojowej konferencji zwierząt.
Pękać ze złości
Cel: rozpoznawanie przyczyn złości i agresji
Każde dziecko otrzymuje balon, który musi nadmuchać. Potem wyobraża sobie jakąś sytuację, w której mógłby "pęknąć ze złości". Powód swojej złości zapisuje na baloniku. Wszyscy próbują znaleźć dla kolejnych uczestników przyczynę napadu złości. Gdy się to uda posiadacz balonika może "wypuścić z siebie powietrze" powodując, by balon pękł.
Uwaga: uczestnicy powinni się dobrze znać!
Jestem dumny
Cel: budowanie poczucia własnej wartości
Często przypominamy sobie nieprzyjemne doświadczenia. Każde dziecko jednak z pewnością nauczyło się lub zrobiło w ostatnim czasie (ostatnim tygodniu) coś pozytywnego, z czego może być dymne. Dzieci siedzą w kole i uzupełniają po kolei początek zdania: "Jestem dumny z tego, że...". Na przykład:
- Jestem dumny z tego, że odważyłem się przejść sam obok wielkiego i groźnego psa.
- Jestem dumny, że nie uderzyłem Piotrka, kiedy mnie zdenerwował.
- Jestem dumna, że sama przygotowałam obiad dla rodziny.
Uwaga: Nie zmuszamy nikogo do zabrania głosu. Ale dobrze, by prowadzący zastanowił się, z czego jest dumny. Porozmawiajcie o tym, czy trudno jest przypomnieć sobie coś pozytywnego. Jak czujemy się, gdy na forum mówimy o naszych sukcesach?
Materiał edukacyjny rozdawany bezpłatnie w ramach szkolenia.