W1
Proces wytwarzania produktów polega na właściwym wykorzystaniu:
rynku,
materiałów,
produktów,
pracowników,
Projektowanie produktu składa się z:
opracowania koncepcji,
projektowania materiałowego,
wytwarzaniu
projektowania technologicznego,
Pierwsze stadium projektowania inżynierskiego to:
badania rynku,
opracowanie koncepcji,
projekt ogólny,
projekt szczegółowy.
Główne czynniki uwzględniane podczas projektowania inżynierskiego produktu:
ekologiczne,
technologiczne,
funkcjonalne,
serwisowe.
Własności materiałów uwzględniane w projektowaniu inżynierskim:
dostępność w przyrodzie,
technologiczne,
fizyczne,
koszt.
Do podstawowych czynników decydujących o doborze materiałów zaliczamy:
własności mechaniczne,
dostępność w przyrodzie,
wielkość produkcji,
względy estetyczne.
Podstawowym celem nauki o materiałach jest:
poznawanie przyrody,
projektowanie materiałowe,
dobór materiałów,
wytwarzanie produktów.
Ekosfera składa się z:
geosystemu,
ekologii,
biosystemu,
geologii.
Główne zadania nauki o materiałach i inżynierii materiałowej to:
poprawa warunków życia ludzi,
wzrost produkcji,
poprawa systemu ochrony zdrowia,
osiąganie zysku.
Harmoniczna koegzystencja ludzi z ekosferą i minimalizacja degradacji środowiska naturalnego wymaga działań związanych z:
poszukiwaniem nowych surowców,
ochroną środowiska,
zmniejszeniem emisyjności zanieczyszczeń,
ograniczaniem produkcji.
Wzrost rocznego zużycia większości materiałów postępuje wg zależności:
liniowej,
potęgowej,
logarytmicznej,
stałej.
Zasady postępowania ludzi mające zapobiegać brakom materiałów inżynierskim w przyszłości:
ograniczenie produkcji,
stosowanie zamienników,
recykling materiałów,
ograniczenie konsumpcji.
W2
Materiały o znaczeniu technicznym to:
pierwiastki,
naturalne,
atomy,
inżynierskie.
Podstawą klasyfikacji materiałów inżynierskich jest:
skład chemiczny,
budowa,
wiązania miedzy atomami,
znaczenie techniczne.
Do metali zaliczamy nw pierwiastki:
bor,
siarka,
cynk,
chlor.
Polimery tworzone są głównie z nw pierwiastków:
helu,
berylu,
azotu,
węgla.
Materiały ceramiczne to:
szkła,
cermetale,
węgliki spiekane,
monomery.
Materiały kompozytowe składają się z dwóch różnych materiałów inżynierskich stanowiących:
polimer,
osnowę,
stop metalu,
azotek.
Z ilu elementów składa się nowoczesny samochód:
1 000,
5 000,
15 000,
50 000.
Z ilu elementów składa się nowoczesny samolot pasażerski:
100 000,
1 000 000,
4 000 000,
10 000 000.
Mechaniczne własności materiałów uwzględniane w czasie doboru materiałów:
gęstość,
moduł sprężystości,
wskaźnik zużycia,
wskaźnik zmęczeniowy.
W skrócie komputerowy system wspomagania doboru materiałów to:
CAD,
CAM,
CAMS,
CAMD.
Komputerowe wspomaganie doboru materiałów inżynierskich polega na:
obliczeniach numerycznych,
selekcji materiałów wg określonych kryteriów,
przeszukiwaniu baz z danymi o materiałach,
analizie funkcyjnej.
Kolejnym etapem technicznego cyklu trwania zużytych produktów są:
surowce,
materiały naturalne,
odpady,
materiały podstawowe.
W3
Gęstość materiałów zależy przede wszystkim od:
ciężaru właściwego,
masy atomów,
efektywności wypełnienia przestrzeni w kryształach,
złożoności łańcuchów.
Elementami sieci przestrzennej są:
parametry sieci,
płaszczyzny sieciowe,
periody identyczności,
węzły sieci.
Układ krystalograficzny regularny sieci prymitywnej posiada:
różne parametry sieci, kąty pomiędzy parametrami równe 900 oraz atomy umieszczone w wierzchołkach,
równe parametry sieci, kąty pomiędzy parametrami równe 900 oraz atomy umieszczone w wierzchołkach,
równe parametry sieci, kąty pomiędzy parametrami równe 1200, atomy umieszczone w wierzchołkach oraz na przekątnych komórki,
równe parametry sieci, kąty pomiędzy parametrami równe 900,tomy umieszczone w wierzchołkach oraz na przekątnych ścian.
Jednoznaczne opisanie elementu sieci dokonuje się przez podanie:
liczby koordynacyjnej,
stopnia wypełnienia sieci,
wskaźnika kierunku,
wskaźnika płaszczyzny.
Oznaczenie A2 w krystalografii metali dotyczy sieci:
ściennie centrowanej układu regularnego,
przestrzennie centrowanej układu regularnego,
heksagonalnej o gęstym upakowaniu,
heksagonalnej zwartej.
Metale w stanie stałym mogą występować jako:
monokryształy,
odmiany alotropowe,
polikryształy,
cermetale.
Polimery w swojej strukturze mogą posiadać obszary:
krystaliczne,
monokryształów,
amorficzne,
polikryształy.
Naprężenie normalne definiowane jest jako iloraz :
siły do powierzchni elementu,
siły prostopadłej do powierzchni elementu,
siły stycznej do powierzchni elementu,
odkształcenia do powierzchni elementu.
Naprężenie styczne definiowane jest jako iloraz :
siły do powierzchni elementu,
siły prostopadłej do powierzchni elementu,
siły równoległej do powierzchni elementu,
odkształcenia do powierzchni elementu.
Reakcją materiału poddanego naprężeniom jest:
płynięcie,
odkształcenie,
pełzanie,
wydłużenie termiczne.
Stałe materiałowe to:
gęstość,
moduł Yonga,
twardość,
moduł ściśliwości.
Prawo Hooke'a dla metali obowiązuje w zakresie odkształceń:
1,0,
0,0001,
0,001,
0,1.
W4
Materiały kruche po przekroczeniu granicy sprężystości:
odkształcają się trwale,
pękają gwałtownie,
wydłużają się,
pękają stopniowo.
Guma charakteryzuje się:
asprężystością,
sprężystością liniową,
sprężystością nieliniową,
wydłużeniem równym 0,01.
Odkształcenie plastyczne charakteryzuje się:
odwracalnym powrotem do wymiarów wyjściowych po ustaniu naprężenia,
nieodwracalnym zmianą wymiarów po ustaniu naprężenia,
trwałą zmianą kształtu,
zerwaniem próbki.
Maksymalne naprężenie w próbie rozciągania materiału plastycznego występuje w chwili:
zerwania próbki,
nagłego pękania,
początku tworzenia się przewężenia na próbce,
początku tworzenia się „szyjki” na próbce.
Umowna granica plastyczności R 0,1 to:
wartość naprężenia w momencie osiągnięcia granicy proporcjonalności,
wartość naprężenia w momencie osiągnięcia granicy sprężystości,
wartość naprężenia w momencie osiągnięcia odkształcenia 0,001,
wartość naprężenia w momencie osiągnięcia odkształcenia 0,002.
Wytrzymałość na rozerwanie Rm to:
wartość naprężenia w momencie osiągnięcia granicy proporcjonalności,
wartość naprężenia w momencie osiągnięcia granicy sprężystości,
wartość naprężenia w momencie tworzenia się „szyjki”,
wartość naprężenia w momencie zerwania się próbki .
Naprężenia zginające sx to iloraz:
siły normalnej do powierzchni,
momentu gnącego do powierzchni,
momentu gnącego Mx do wskaźnika przekroju Wx,
momentu gnącego Mx do wskaźnika przekroju Wo.
Wartość wytrzymałości na skręcanie można obliczyć na podstawie zależności:
siły rozciągania w funkcji wydłużenia,
siły w funkcji strzałki ugięcia próbki,
momentu gnącego w funkcji strzałki ugięcia próbki,
momentu skręcającego w funkcji kąta skręcenia próbki.
Twardość materiałów wyznaczyć można się w czasie prób:
rozciągania próbki,
zginania próbki,
zarysowania próbki,
skręcania próbki.
Wytrzymałość idealnego kryształu metalu jest:
ok. 100 razy większa od wytrzymałości rzeczywistej,
ok. 50 razy mniejsza od wytrzymałości rzeczywistej,
ok. 10 000 razy większa od wytrzymałości rzeczywistej,
ok. 100 000 razy większa od wytrzymałości rzeczywistej,
Rzeczywista wytrzymałość szkła jest:
równa wytrzymałości teoretycznej,
ok. 50 razy mniejsza od wytrzymałości teoretycznej,
ok. 100 razy większa od wytrzymałości teoretycznej,
ok. 10 razy większa od wytrzymałości rzeczywistej,
Budowa krystaliczna metali rzeczywistych posiada liczne wady zwane jako:
łańcuchy liniowe,
dyslokacje,
granice międzyfazowe,
powierzchniowe,
Metale polikrystaliczne ze względu na jednakowe własności w różnych kierunkach zwane są materiałami:
anizotropowymi,
quazi-izotropowymi,
monokryształami,
wiskerami.
Granice w stopach metali polikrystalicznych oddzielają ziarna różniące się:
orientacją krystaliczną,
osnową,
składem chemicznym,
wzmocnieniem.
W5
Nagłe pękanie wystąpić może w wyniku:
przekroczenia naprężeń krytycznych,
przekroczenia wytrzymałości materiału Rm,
wzrostu istniejących pęknięć,
źle obliczonej konstrukcji na odkształcenia sprężyste i plastyczne.
Warunek inicjacji nagłego pękania jest wówczas gdy:
źle pospawamy konstrukcję,
przeciążymy konstrukcję statycznie lub dynamicznie,
współczynnik intensywności naprężeń równy jest krytycznemu współczynnikowi intensywności naprężeń,
występują pęknięcia lub mikropęknięcia konstrukcji.
Krytyczny współczynnik intensywności naprężeń jest kombinacją dwóch stałych materiałowych:
liczby Poissona,
modułu Kirchoffa,
modułu Yonga,
wiązkości materiału.
Duża wartość wiązkości dla danego materiału oznacza że propagacja pęknięć w materiale zachodzi:
łatwo,
bardzo szybko,
trudno,
wcale.
Pęknięcia materiałów mogą powstawać i rosnąć z małą szybkością przy obciążeniach mniejszych od krytycznych gdy:
wiązkość materiału jest mała,
naprężenia są zmienne w czasie pracy elementu,
źle obliczono przekroje elementów,
element pracuje w środowisku korodującym.
Zmęczenie materiału związane jest z:
przekroczeniem naprężeń krytycznych,
wystąpieniem pęknięć pospawalniczych,
nagłym pękaniem,
naprężenia w funkcji czasu są zmienne.
Zasada sumowania zniszczeń materiału w czasie jego zmęczenia podana przez Minera dotyczy:
zniszczenia materiału gdy suma ułamków zużytej żywotności po liczbie cykli w danym zakresie obciążenia osiągnie 10,
zniszczenia materiału gdy suma ułamków zużytej żywotności po liczbie cykli w danym zakresie obciążenia osiągnie 1,
zniszczenia materiału gdy suma ułamków zużytej żywotności po liczbie cykli w danym zakresie obciążenia osiągnie 100,
zniszczenia materiału gdy suma ułamków zużytej żywotności po liczbie cykli w danym zakresie obciążenia osiągnie 0,1
Pełzanie materiału jest to proces:
ciągłego wydłużania pod wpływem naprężeń rozciągających,
ciągłego powolnego wydłużania pod wpływem naprężeń rozciągających w czasie pracy elementu,
ciągłego powolnego wydłużania w czasie pracy elementu w podwyższonych temperaturach,,
ciągłego powolnego wydłużania materiału pod wpływem naprężeń rozciągających w czasie pracy elementu w wysokich temperaturach.
Pełzanie materiału zaliczmy do procesu:
odkształceń sprężysto-plastycznych,
niskotemperaturowych,
wysokotemperaturowych,
odkształceń termoplastycznych.
Proces pełzania dla metali przebiega gdy element pracuje w temperaturze równej:
0,35 temperatury topnienia,
0,2 temperatury topnienia,
0,6 temperatury topnienia,
temperaturze otoczenia.
Proces pełzania niektórych polimerów przebiegać może gdy materiał pracuje w zakresie:
0,4 temperatury zeszklenia,
0,2 temperatury zeszklenia,
poniżej temperatury otocznia,
temperaturze otoczenia.
Końcowym efektem pełzania materiału jest:
odkształcenie cieplne elementu,
pęknięcie materiału,
dekohezja materiału,
zmęczenie materiału.
W6
Które materiały nie ulegają utlenianiu w atmosferze ziemskiej ?
krzemiany,
polimery
NaCl,
kompozyty.
W reakcji „materiał + tlen + energia” materiał będzie się utleniał gdy:
freakcja przebiega w atmosferze utleniającej,
energia reakcji jest ujemna,
energia reakcji jest dodatnia,
reakcja przebiega w atmosferze obojętnej.
Który materiał najwolniej będzie się utleniał w atmosferze ziemskiej:
czyste żelazo,
czyste aluminium,
żelazo pokryte warstwą tlenków,
aluminium pokryte warstwa tlenków.
Które dodatek stopowy najlepiej zwiększa odporność stali na korozję:
aluminium,
nikiel,
miedź,
chrom.
W wyniku utleniania żelaza w wodzie uzyskujemy:
FeO,
Fe(OH)2,
FeO H2O,
FeO2.
Który z metali ma najmniejszą szybkość korozji w czystej wodzie;
żelazo,
miedź,
aluminium,
cyna.
Środki zabezpieczające materiały przed korozją:
stosowanie inhibitorów,
powłoki ochronne,
stopy wielofazowe,
dodatek do stali 5% chromu.
Z jakich materiałów należy wykonywać elementy pracujące w środowisku wody morskiej:
aluminium,
stal nierdzewna,
mosiądz,
stopy tytanu.
Stosowane metody ochrony stalowych rurociągów podziemnych przed korozją:
protektorowa,
anodowa,
przez przyłożenie potencjału,
ograniczenie oddziaływania środowiska korozyjnego.
Który materiał wolno będzie korodował na pokryciach dachowych w typowej atmosferze ziemskiej :
blacha stalowa ocynkowana,
blacha stalowa ocynowana,
blacha z aluminium,
blacha z miedzi.
Który dodatek stopowy zwiększa czas eksploatacji tłumików spawanych wykonanych z wysoko chromowej stali w układach wydechowych samochodów:
aluminium,
miedź,
tytan,
cynk.
W7
W jakich przypadkach tarcie występujące pomiędzy ruchomymi elementami jest niekorzystne:
jazda na lodzie,
chodzenie po chodniku,
mielenie materiału,
łożysko ślizgowe.
W jakich przypadkach tarcie występujące pomiędzy ruchomymi elementami jest korzystne:
okładziny hamulcowe,
łożysko toczne,
szlifowanie materiału,
lot samolotu.
Tarcie występujące pomiędzy stykającymi się materiałami jest zależne od:
wielkości stykających się powierzchni,
siły dociskającej materiały,
rodzaju materiałów,
chropowatości ich powierzchni.
Całkowite zatarcie powierzchni stykających się materiałów wystąpi dla współczynnika tarcia:
0,1,
1,0,
3,0,
5,0.
Najmniejszy współczynnik tarcia występuje dla:
smarowania granicznego,
idealnie czystych metali w próżni,
smarowania hydrodynamicznego,
czyste metale w wodzie.
Jakie stopy metali wykorzystuje się na pokrycia panwi w łożyskach ślizgowych:
miedzi,
ołowiu,
cynku,
berylu.
Smarownie można zakwalifikować jako:
proces zanieczyszczania,
proces nawilżania,
proces utleniania,
proces zużycia.
Zużycie ścierne występuje gdy w obszarach tarcia występują:
nierówności powierzchni,
cienka warstwa miękkiego materiału np. ołowiu,
luźne cząstki ścierniwa,
warstwa smaru stałego.
Szybkość zużycia ściernego można zmniejszyć przez:
zastosowanie smarowania,
zwiększając twardość materiałów,
zwiększając powierzchnię styku,
zmniejszając powierzchnię styku.
Pisanie kredą po tablicy jest przykładem:
zrastania tarciowego,
zużycia adhezyjnego,
zużycia zmęczeniowego,
scuffingu.
W łożyskach tocznych występuje zużycie:
adhezyjne,
scuffing,
z udziałem utleniania,
zmęczeniowe.
Wykonując panewki łożysk ślizgowych pracujących w silnikach pokrywa się je warstwą miękkiego stopu białego o grubości:
1,0 mm,
0,1 mm,
0,5 mm,
0,03 mm.
Specjalne gumy stosowane na bieżniki opon charakteryzujące się duża odporności na poślizg na mokrej nawierzchni cechują się:
małą twardością,
wysoką stratnością,
dużą twardością,
szeroką pętlą histerezy.
W8
Stopy metali stosowane są w technice bardziej powszechnie od czystych metali z uwagi na:
niższą cenę,
większą dostępność,
zdolność do recyklingu,
lepsze własności.
Stopem nazwać możemy:
substancję dwuskładnikową ceramik + metal,
substancję dwuskładnikową polimer + ceramik,
substancję dwuskładnikową metal + metal,
substancję dwuskładnikową polimer + kompozyt.
W czasie krystaliacji stopów w warunkach normalnych z cieczy mogą powstać:
roztwory stałe,
mieszaniny faz,
monokryształy,
układ.
Żelazo w temperaturach otocznia w warunkach równowagi jest:
paramagnetyczne,
ferromagnetyczne,
Roztwór stały węgla w żelazie alfa zwany Ferrytem krystalizuje w sieci typu:
A1,
A2,
A3,
A4.
Roztwór stały węgla w żelazie gama zwany Austenitem krystalizuje w sieci typu:
A1,
A2,
A3,
A4.
Stop żelaza z węglem, o stężeniu węgla równym 6,67 % nazywamy:
perlitem,
ledeburytem,
martenzytem,
cementytem.
Początek wydzielania się faz w procesie krzepnięcia nazywamy:
solidusem,
eutektyką,
likwidusem,
hartowaniem.
Koniec krzepnięcia na wykresach równowagi nazywamy:
bainitem,
likwidusem,
eutektyką,
solidusem.
Maksymalne stężenie węgla w stalach może wynosić:
0,6 %,
1,0 %
2,5 %
2,0 %.
Staliwa od stali różnią się:
stężeniem węgla,
dodatkami stopowymi,
procesem otrzymania gotowego wyrobu,
twardością.
Żeliwa zawierać muszą powyżej 2,0 % węgla i otrzymuje się je w wyniku:
obróbki plastycznej surówki,
przetopienia stali w żeliwiaku,
przetopienia surówki ze stalą w żeliwiaku,
wyżarzania surówki.
Domieszki które szkodliwie wpływają na własności stali to:
mangan,
nikiel,
siarka,
tlen,
Stale węglowe zaliczamy do stali:
niestopowych,
nierdzewnych,
stopowych,
żarowytrzymałych.
Wzrost zawartości węgla w stali powoduje wzrost:
wydłużenia,
przewężenia,
twardości,
wytrzymałości.
Pogorszenie spawalności stali dotyczy:
o zawartości węgla 0,1 %,
o zawartości węgla 0,2 %,
o zawartości węgla 0,3 %,
o zawartości węgla 0,4 %.
W9
Obróbka cieplna metali i ich stopów powoduje zmiany ich struktury w wyniki dzialania:
temperatury,
ośrodka i czasu,
czasu i temperatury,
temperatury, czasu i ośrodka.
Rodzaje obróbek cieplnych:
cieplno-plastyczna,
plastyczno-magnetyczna,
zwykła,
cieplno-skrawająca.
Do obróbki cieplnej zwykłej zaliczamy:
nawęglanie,
hartowanie,
azotowanie,
przesycanie.
Hartowanie ma za zadanie zmiany struktury dla uzyskania większej:
skrawalności,
plastyczności,
płynności,
twardości.
Odpuszczanie związane jest ze zmniejszeniem:
wydłużenia,
twardości,
wytrzymałości,
skrawalności.
W czasie chłodzenia austenitu w zależności od szybkości chłodzenia zachodzą przemiany:
perlityczna,
bainityczna,
eutektyczna,
magnetyczna.
Przemiana martenzytyczna zachodzi przy przechłodzeniu austenitu:
do temperatur otocznia,
z szybkością większą od krytycznej,
o ok. 200 0C z szybkością większą od krytycznej,
o ok. 450 0C z szybkością większą od krytycznej.
Przemiana bainityczna zachodzi przy przechłodzeniu austenitu:
do temperatur otocznia,
z szybkością większą od krytycznej,
o ok. 300 0C z szybkością większą od krytycznej,
o ok. 200 - 450 0C.
Przemiana perlityczna za cel uzyskanie struktury:
drobnych płytek cementytu,
drobnego ferrytu,
mieszaniny płytek ferrytu i cementytu,
mieszaniny eutektoidalnej.
Jak nagrzewać duże elementy by uzyskać minimalizację naprężeń cieplnych w całej objętości:
powolne nagrzewanie wsadu z piecem,
przyśpieszone nagrzewanie wsadu w piecu nagrzanym do temperatury obróbki cieplnej,
nagrzewanie wsadu w piecu nagrzanym do temperatury wyższej od temperatury obróbki,
wygrzewanie wsadu w piecu nagrzanym do temperatury obróbki.
Największą szybkość chłodzenia uzyskuje się dla:
wody z cyrkulacją,
oleju hartowniczego,
15 % wodnego roztworu NaCl,
emulsji wodno- olejowej zawierającej 10 % oleju.
Uzyskanie jednorodnej struktury drobnoziarnistej jest celem wyżarzania:
ujednorodniającego,
normalizującego,
rekrystalizującego,
odprężającego.
Hartowanie bainityczne stosujemy w przeciwieństwie do hartowania martenzytycznego gdy zależy nam na:
większej twardości,
większej wytrzymałości,
większej kruchości,
większej plastyczności.
Jeżeli nam zależy na dużej odporności na ścieranie powierzchni to jaką obróbkę cieplno-chemiczną stosujemy:
chromowanie,
niklowanie,
azotowanie,
nawęglanie.
Jeżeli nam zależy na dużej twardości powierzchni oraz ciągliwości rdzenia to jaką obróbkę cieplno-chemiczną stosujemy:
aluminiowanie,
niklowanie,
azotowanie,
nawęglanie.
Grubość warstwy nawęglanej wynosi zwykle;
0,01 do 0,02 mm,
0,1 do 0,2 mm,
0,5 do 2,0 mm,
3,0 do 5,0 mm.
Grubość warstwy azotowanej wynosi zwykle;
0,02 do 0,025 mm,
0,15 do 0,25 mm,
0,5 do 2,5 mm,
3,5 do 5,5 mm.
W10
Do odlewniczych stopów żelaza zaliczamy:
stal nierdzewną,
staliwo stopowe,
stal żarowytrzymałą,
żeliwo białe.
Które staliwa można spawać:
nisko-węglowe,
średnio-węglowe,
wysoko-węglowe,
wysokostopowe.
Żeliwo w którym węgiel występuje w postaci grafitu nazywamy:
białe,
modyfikowane,
pstre,
szare.
Które z żeliw ma największą ciągliwość:
białe,
modyfikowane,
pstre,
szare
Ile procent chromu musi zawierać żeliwo odporne na korozję o zawartości węgla ok. 1,0% :
5,0 %,
10,0 %,
15,0 %,
25,0 %.
Do metali lekkich zaliczamy:
tytan,
magnez,
miedź,
nikiel.
Który z metali nieżelaznych ma największe zastosowanie techniczne:
miedź,
cynk,
ołów,
aluminium.
Podstawowe zalety aluminium to:
wysoka wytrzymałość,
duża twardość,
odporność na korozję,
wysoka przewodność elektryczna.
Do metali ciężkich zaliczamy;
tytan,
beryl,
nikiel,
miedź,
Mosiądz to potoczna nazwa stopu:
miedzi z niklem,
miedzi z aluminium,
miedzi z cyną,
miedzi z cynkiem.
Brąz to potoczna nazwa stopu:
miedzi z niklem,
miedzi z aluminium,
miedzi z cyną,
miedzi z cynkiem.
Dodatek ok. 30 % cynku w mosiądzu zwiększa jego:
przewodność elektryczną,
skrawalność,
wydłużenie,
wytrzymałość.
Spiżem nazywamy tradycyjnie stop:
miedzi z cynkiem i aluminium,
miedzi z cyną i niklem,
miedzi z cyną i cynkiem,
miedzi z cynkiem i niklem.
Na panewki łożysk ślizgowych wykorzystujemy:
mosiądze wieloskładnikowe,
brązy cynowe,
mosiądze wysoko-niklowe,
brązy cynkowo-ołowiowe.
W11
1. Podział polimerów we względu na własności reologiczne:
elastomery,
termoplasty,
plastomery,
duroplasty.
Plastomery cechują się odkształceniem do:
0,1 %,
1,0 %,
100 %,
1000 %.
Plastomery cechują się odkształceniem:
0,1 %,
1,0 %,
10 %,
100 %.
Największe zużycie polimerów występuje w grupie:
duroplastów,
termoplastów,
inżynierskich,
konstrukcyjnych.
W budowie chemicznej podstawowej jednostki monomerycznej polimeru uczestniczą pierwiastki:
bor,
hel,
siarka,
wodór,
Które z polimerów dają się łatwo wyciągać w długie wytrzymałe włókna:
liniowe,
liniowe z odgałęzieniami,
nieznacznie usieciowane z wiązaniami poprzecznymi,
silnie usieciowane.
Poniżej temperatury zeszklenia polimery liniowe są:
plastyczne,
twarde,
sprężyste,
kruche.
Do polimerów termoplastycznych zaliczamy:
PCW,
PE,
PUR,
EP.
W niskiej temperaturze termoplasty przy obciążeniu udarowym:
są mniej ciągliwe,
wzrasta wydłużenie,
tworzy się szyjka,
pękają .
Które polimery można kształtować w podwyższonych temperaturach:
żywice chemoutwardzalne,
żywice termoutwardzalne,
usieciowane elastomery ( guma ),
duroplasty.
Które polimery ulegają utwardzaniu w wyniku działania utwardzaczy:
żywice chemoutwardzalne,
żywice termoplastyczne,
termoplasty,
duroplasty.
W niskiej temperaturze polimery termoplastyczne w zakresie sprężystych mają zależność między naprężeniem a odkształceniem:
nieliniową,
stałą,
liniową,
z pętlą histerezy.
W12
Jakie wiązania międzyatomowe występują w grupie materiałów ceramicznych:
jonowe,
metaliczne,
kowalencyjne,
wtórne.
Który z typów nie należy do grupy materiałów ceramicznych:
szkła,
cermetale,
poliwęglan,
grafit.
Która z nw grup materiałów ceramicznych ma największe zastosowanie:
ceramika inżynierska,
cermetale,
ceramika porowata,
szkła i ceramika szklana.
Dodanie do szkła oprócz szkłotwórczych składników modyfikujących i pośrednich ma na celu:
obniżenie temperatury topnienia,
obniżenie lepkości,
zwiększenie wytrzymałości,
zwiększenie twardości.
Ceramika inżynierska wytwarzana jest w wyniku spiekania w wysokiej temperaturze:
kaolinu,
krzemionki,
tlenków aluminium,
węglików krzemu.
Cermetale mogą się składać z:
metalu lub jego stopu,
szkła sodowego,
polichlorku winylu,
węglika uranu.
Do grupy materiałów określanych jako ceramika porowata zaliczmy:
beton,
porcelit,
szkło antysolowe,
szkło ołowiowe.
Który z materiałów ceramicznych wymaga wypalenia w najwyższej temperaturze:
kamionka,
porcelana,
porcelit,
fajans.
Który z materiałów ceramicznych cechuje się największą odpornością na ścieranie:
kamionka,
terakota,
fajans,
porcelit.
Pośredni stan struktury szkieł z przewagą bezpostaciowej nad krystaliczna osiągany jest w wyniku:
zahartowania,
powstrzymanie krystalizacji,
odszklenia (dewitryfikacji),
walcowania jej powierzchni.
Który z dodatków wpływa na współczynnik załamania światła w szkle:
tlenek aluminium,
węglik krzemu,
tlenek ołowiu,
tlenek krzemu.
Powolną krystalizację szkieł nazywamy:
odszklenie,
wyżarzanie,
odprężanie,
dewitryfikacja.
Które ze szkieł należy stosować na szyby w budynkach klimatyzowanych:
ołowiowe,
antysolowe,
sodowo-wapienne,
glinowo-krzemianowe.
Ile procent energii słonecznej przechodzi do budynku przez typowe szyby wykonane ze szkła sodowo-wapienne:
20 %,
40 %,
60 %,
80 %.
Ile procent energii słonecznej przechodzi do budynku przez typowe szyby wykonane ze szkła antysolowego:
20 %,
40 %,
60 %,
80 %.