Aktor i teatr

Teatr wieku zuchowego powinien być kontynuacją "teatralnych" zabaw dziecięcych.

Główne cele dydaktyczne i wychowawcze realizowane przy organizowaniu teatrzyków dziecięcych

1. Kształcenie pięknej i wyrazistej mowy dziecka

2. Bogacenie czynnego słownika uczniów

3. Wdrażanie do dłuższych wypowiedzi na określony temat

4. Kształcenie uwagi, spostrzegawczości i pamięci wzrokowej

5. Rozwijanie logicznego myślenia

6. Kształcenie wyobraźni, wrażliwości twórczej

7. Ćwiczenie poprawności ortograficznej poprzez częsty kontakt z tekstem

8. Zaspokojenie naturalnej potrzeby ruchu i zabawy

9. Kształtowanie umiejętności pracy w zespole, świadomej dyscypliny, szacunku dla pracy innych

10. Przygotowanie do właściwego odbioru sztuki

Rodzaje małych form teatralnych .

1. Teatr samorodny (improwizacje) Teatr samorodny nie wymaga przygotowania kostiumów, rekwizytów, ani uczenia się ról. Nie wymaga przygotowania kostiumów, rekwizytów, ani uczenia się ról.

Improwizować można (mimiką, gestem, ruchem) np. zagadki, scenki rodzajowe, tekst czytany przez prowadzącego lub zucha.

- łatwe i znane bajki

2. Inscenizacje - Inscenizacja to zespołowa recytacja tekstu z podziałem na role i odpowiednią do tekstu grą aktorów. Inscenizować można: zdania, przysłowia, piosenki, zagadki i szarady, baśnie i bajki

3. Teatr cieni - Teatr cieni lub chiński można tu realizować wszystkie formy teatralne, w szczególności zaś groteskę.

Zasada działania:

- między źródłem światła a ekranem przesuwają się lalki, przedmioty, które rzucają na ekran cienie

- między źródłem światła a ekranem przesuwają się lalki, przedmioty, które rzucają na ekran cienie

Postacie:

- lalki wykonane z tektury lub szmatek, przedmioty, owoce, warzywa, a nawet odpowiednio złożone dłonie mogą być postaciami bajki.

- mogą wystąpić też żywe postacie (teatr hiszpańskich cieni)

Oświetlenie - najlepsze jest światło z rzutnika do przezroczy, umieszczone na przeciw

- najlepsze jest światło z rzutnika do przezroczy, umieszczone na przeciw ekranu w odległości 1-1,5 metra.

Dekoracja

- najlepiej prezentuje sie w formie ażurowej wycinanki umieszczonej na ekranie z białego płótna rozpiętego na drewnianej konstrukcji

4. Teatr lalek - lalki ożywia aktor-animator

Rodzaje lalek:

- pacynka (lalka rękawiczkowa, ożywiana dłonią animatora)

- kukiełka (na kiju umieszcza się głowę np. z masy papierowej, tułów, ręce i nogi uszyte są tkaniny, do rąk można przymocować druty i poruszać nimi)

- jawajka (głowa umieszczona na drążku przechodzącym przez bark do którego przytwierdzone są ręce połączone w stawach kawałkiem skóry, aby były ruchliwe)

- marionetka (lalka poruszana od góry za pomocą drutów lub nitek)

Konstruowanie lalek - najważniejsza część to głowa wykonana z masy papierowej, drewna, tkaniny lub tworzywa sztucznego. Kostium powinien mieć tylko charakterystyczne elementy i przykrywać konstrukcję lalki.

Technika animacji - aktor poruszający lalką wykonuje te same czynności co lalka i on powinien wypowiadać tekst.

Przygotowanie sceny - może to być zawieszona na sznurku lub w drzwiach zasłonka, koc, prześcieradło, parawan albo specjalna scenka z zasłonami.

Dekoracja - jest tłem, nie może konkurować z lalką, ma pokazać gdzie i kiedy toczy się akcja.

Efekty sceniczne i słuchowe - wzbogacają i ożywiają przedstawienie.

Teatr kukiełkowy

Skoro już masz pacynki, to, rzecz jasna, muszą one gdzieś występować. Z początku ograniczysz się pewnie do najprostszego sposobu: rozciągniesz koc niezbyt wysoko w otwartych drzwiach i przypniesz go do framugi. Pacynki będą się ukazywały nad kocem i odgrywały swoje role. Z czasem jednak pomyślisz chyba o zbudowaniu solidniejszej sceny.

Podam wskazówki, które Ci się wtedy przydadzą. Przy pomocy możesz zrobić scenę bez większego zachodu trzy ramy z listew drewnianych: jedną szerszą i dwie węższe. Gdy ramy będą gotowe, umieść szerszą pośrodku i połącz zawiasami z pozostałymi dwiema, aby móc składać całą tę konstrukcję. Następnie przymocuj do ram kawałki materiału lub płyty ze sztucznego tworzywa, zasłaniając nimi wszystkie otwory z wyjątkiem prostokątnego „okienka" u góry szerszej ramy. To właśnie będzie „scena".. „Kulisy" teatralne będą się znajdowały oczywiście z tyłu. Radzimy Ci także zaopatrzyć się w różne urządzenia techniczne, na przykład: gwizdki do imitowania ptasich głosów, dzwonki rowerowe, arkusz cienkiej blachy, który można powiesić i potrząsając nim, naśladować odgłosy burzy. Do wywoływania efektów dźwiękowych posłużą Ci także organki, fujarka i grzebień. Wybór rekwizytów i dekoracji zależy już od Twojej pomysłowości i fantazji.

Uwagi metodyczne do pracy nad małymi formami teatralnymi.

- dobierać tekst do wieku i zainteresowań dzieci

- przeanalizować go pod względem treści jak i formy

- podkreślić te momenty, które chcemy wyeksponować

- wspólnie ustalić sposoby przedstawienia treści i formy

- podzielić role wraz z zespołem, uwzględniając predyspozycje aktorów

- zaczynać pracę od prób czytanych a następnie opracować układy, ustawienie, przygotować

kostiumy, rekwizyty i dekoracje.

Każda z opisanych wyżej form teatralnych może być grą dramatyzowaną pod warunkiem, że :

- ma charakter aktywności spontanicznej i zaspokaja psychiczne potrzeby dziecka

- drużynowy jest tylko inspiratorem i akceptuje propozycje uczniów

- jest przygotowana samodzielnie przez uczniów.

Gry dramatyczne mogą być zabawą odprężającą w czasie zajęć, są wstępem lub zakończeniem. Może być to tylko proste ćwiczenie ruchowe jak też i całe przedstawienie przygotowane samodzielnie przez dzieci.

Teatr pozwala dziecku, zależnie od zdolności postrzegania świata na odkrywanie go, oznaczanie, opisywanie i odkrywanie na nowo. Przede wszystkim zaś umożliwia zrealizowanie następujących celów i zadań:

* zaznajomienie ucznia z wartościowymi utworami literackimi;

* kształtowanie postawy poszukującej dla zaspokojenia własnych potrzeb, gustów, upodobań literackich i poetyckich;

* kształtowanie i wzbogacanie osobowości dziecka;

kształtowanie umiejętności posługiwania się językiem ojczystym oraz odkrywanie jego funkcji komunikacyjnej;

* doskonalenie dykcji;

* korygowanie wad wymowy;

* rozbudzanie wyobraźni i wrażliwości uczniów;

* rozwijanie zdolności precyzyjnego przedstawiania myśli, nazywanie uczuć;

* doskonalenie pamięci mechanicznej i logicznej;

* integracja zespołu klasowego i zacieśnienie więzi koleżeńskich;

* kształtowanie poczucia odpowiedzialności i dyscypliny;

* zaszczepienie postaw humanistycznych oraz pozytywnych wzorów osobowych, dostarczanie radosnych przeżyć emocjonalnych i estetycznych:

* zaspokajanie potrzeby twórczej aktywności dzieci;

* eliminowanie nieśmiałości, kształtowanie umiejętności samokontroli zachowania: podporządkowanie potrzeb i celów jedno­stkowych celom i potrzebom zespołowym. wzmacnianie poczucia własnej wartości i poczucia wartości wynikającej z przynależności do zespołu, stwarzanie klimatu do swobodnej ekspre­sji plastycznej przy tworzeniu dekoracji i strojów, przygotowanie do odbioru dzieł sztuki teatralnej, filmowej, telewizyjnej itp;

* rozwijanie uzdolnień aktorskich, plastycznych i innych predyspozycji indywidualnych.

Kształtowanie teatralne w poszczególnych klasach powinno odbywać się etapami, z wykorzystaniem różnych form i metod pracy. Można w pracy z dziećmi stosować:

* zabawę tematyczną, zwaną zabawą twórczą (polega na odgrywaniu różnych ról, daje możliwość przeżywania funkcji społecznych - bycia lekarzem, mamą, policjantem, kierowcą):

* improwizowana inscenizacja (zabawa w role);

* gra z wykorzystaniem danego tekstu (czytanki, wiersza) - dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;

* zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę - jest twórcą);

* przedstawienia kukiełkowe (identyfikacja dziecka z postacią w inscenizacji), scenki są krót­kie i zrozumiałe;

* psychodramy (gry dramatyczne) - zabawa polega na odbywaniu scenek na określony te­mat, zespół sam określa scenariusz, przydziela role;

* gry sceniczne - publiczny występ zespołu teatralnego, który opiera się na gotowych te­kstach literackich. Zadaniem uczestników jest wyuczenie się na pamięć swoich słownych ról i gra aktorska. Uczestnicy zespołu przygotowują dekoracje, stroje, oprawę muzyczną. Efektem końcowym nie ma być założony sukces na scenie, lecz radość z publicznej prezentacji spektaklu.

Słowo jako tworzywo teatralne występuje we wszystkich formach teatralnych poza baletem i pantomimą. Może być wypowiedziane przez aktora odtwarzającego postać lub aktora użyczającego głos kukiełce w teatrze kukiełkowym. Sło­wo poparte odpowiednią mimiką, intonacją, natężeniem barwy głosu, gestem znaczy więcej, staje się ważne. Obok słowa dużą rolę w teatrze odgrywa właśnie gest. mimika, ruch, które podkreślają ekspresję słowa lub je zastępują.

Teatr ma być zabawą, przyjemnością, pomysłem na spędzenie wolnego czasu. Jest on również doskonałym miejscem, gdzie można się wyzbyć kompleksów, braku pewności siebie i gdzie zdobywa się poczucie własnej wartości. Tu również kształtuje się poczucie odpowiedzialności, nabywa się swobody i otwartości w kontaktach z ludźmi, ćwiczy dbałość o poprawną wymowę i doskonali rze­miosło mówienia.

ZUCHOWY TEATR
	Teatr samorodny	Zuchowy Teatr Wielki
Czym jest?	Jest to swobodna inscenizacja tego, co zuchy zobaczyły, przeżyły lub wymyśliły.	Jest to przygotowane przedstawienie z określonym scenariuszem.
Jak wygląda?	Zuchy w szóstkach odgrywają krótkie scenki. Tematyka jest podobna - szóstki albo przedstawiają poszczególne części wspólnego opowiadania, albo dostają wspólny temat, albo dostają temat w podobnej konwencji (np. każda szóstka odgrywa punkt Prawa Zucha).	Zuchy na wielkiej, przygotowanej wcześniej scenie, prezentują dłuższe przedstawienie. Ogląda ich zazwyczaj zaproszona widownia. Wystawiany Teatr Wielki ma swój cel - może być prezentem na Dzień Mamy lub zwieńczeniem pracy przy zdobywaniu sprawności „Aktora”.
Ja się go przygotowuje?	Przygotowania trwają krótką chwilę. Zuchy po zapoznaniu się z tematem przedstawienia szybko ustalają jego ogólny zarys, dobierają potrzebne rekwizyty. Nie uczą się tekstu na pamięć - mówią to, co czują lub to, co wcześniej ustaliły - zgodnie z obranym tematem przedstawienia.	Przygotowania dotyczą wyboru tematu przedstawienia (najlepiej w kręgu rady), podziału rolami oraz funkcjami w teatrze (kto jest oświetleniowcem a kto charakteryzatorem). Zuchy budują scenę, robią rekwizyty, stroje bądź lalki, tworzą dekorację. Przygotowania trwają zazwyczaj kilka zbiórek, w międzyczasie zuchy uczą się swoich tekstów na pamięć.
Ile czasu trwa?	Przedstawienie jednej szóstki ok. 2-4 min.	Długość przedstawienia zależy od scenariusza, ilości aktów itp., ale powinno trwać około 20 - 30 minut.
Jak często go stosujemy?	Raz podczas zbiórki, nie na każdej zbiórce w cyklu.	W cyklu - co najwyżej raz. Nie musi występować w każdym cyklu sprawnościowym.
Jak może wyglądać przykładowy teatr?	Zuchy w szóstkach przedstawiają: Po jednym punkcie Prawa Zucha; Po jednym przysłowiu; Jak można codziennie spełniać dobry uczynek.	Rozbudowane przedstawienie: Na zakończenie zdobywania sprawności „Aktora”; Jako prezent z okazji Dnia Mamy; Jako wigilijne jasełka.
Jaka jest rola drużynowego?	Dostarcza zuchom materiału do przedstawienia. Koordynuje przebieg przygotowań i samych przedstawień (kontroluje czas itp.). Pomaga zuchom w kręgu rady ocenić i omówić przedstawienia.	Drużynowy najpierw zachęca zuchy do wystawienia teatru, później koordynuje przebieg przygotowań. Pomaga w tworzeniu sceny, rekwizytów itp. Aktywnie uczestniczy w zuchowej zabawie.
Czego możemy dzięki niemu nauczyć zuchy?	Zuchy dokonując podziału ról uczą się samorządności i samodzielności. Rozwijają swoją wyobraźnię, zmysł artystyczny, mają okazję do wykazania się inwencją twórczą. Ponadto uczą się współpracy w grupie, ćwiczą wyraźne mówienie, kształtują umiejętność wyrażania uczuć.

Cele:

*zapoznanie zuchów z różnymi dziedzinami sztuki (zbiórki na temat malarstwa, tańca i muzyki, teatru)

*wystawienie przedstawienia, zorganizowanie zbiórki z rodzicami (premiera przedstawienia)

*uczenie obowiązkowości (zadania międzyzbiórkowe)

*zwiększenie poczucia odpowiedzialności za grupę (jeśli ja nie nauczę się tekstu, cała gromada nie będzie mogła wystawić przedstawienia)

* rozwój manualny (zbiórka na temat malarstwa, bogata dekoracja do przedstawienia)

*zachęcenie do współpracy poszczególne zuchy (poprzez wyznaczenie im jednego celu - przedstawienia)

*zdobywanie sprawności indywidualnych

Zbiórka 1

Casting

1. Obrzędowe rozpoczęcie zbiórki

Gawęda - muza teatru opowiada zuchom o różnych formach teatralnych i artystach w nich występujących, zwanych aktorami. Każde dzieło teatralne ma swoje­go autora - a raczej autorów. Są nimi wyżej wymienione osoby, które mają do spełnienia różne role:

* reżyser - jest kierownikiem artystycznym przedstawienia, opracowuje jego koncepcję o ko­ordynuje działania aktorskie, jest twórcą spektaklu:

* scenograf - tworzy całą oprawę plastyczną widowiska teatralnego, czyli dekoracje, kostiumy, rekwizyty;

* dekorator - dba o wygląd sceny; charakteryzator - dba o wygląd aktorów;

* oświetleniowiec -odpowiada za prawidłowe oświetlenie sceny;

* dźwiękowiec - dba o tło muzyczne spektaklu;

* aktorzy - grają wybrane role w spektaklu. Na przygotowanie przez reżysera sztuki teatralnej składa się:

-         opracowanie tekstu;

-         obsada ról;

-         ustalenie zadań współtwórców spektaklu (choreografa. scenografa itp.); przeprowadzenie prób z aktorami;

-         odpowiedzialność za efekt wszystkich poczynań.

Pyta zuchy jakie przedstawienie chciałyby wystawić. sprawdzić się w ich roli. Jeśli tak, muszą przejść kilka prób, które pozwolą wyłonić kto jaką rolę będzie grał.

2. Pląs - Bzyta

Nasza rodzinka jest fatalna począwszy od mamy

Jest bardzo muzykalna spytajcie o to taty

Mamy swe instrumenty, fagoty, puzon dęty

Skrzypeczki i co chcesz i wielki bęben też.

Bzytu, bzyta piria la, la laj, la /x3

Pria la, la, laj, bęc!

Na skrzypcach gra babunia, na flecie dziadzio gra

Na bębnie zaś ciotunia, na nerwach za to ja!

I gdy tak do koncertu, zasiadają wszyscy wraz

To grają saksofony i nawet dęty bas!

Bzytu, bzyta piria la, la laj, la /x3

Pria la, la, laj, bęc!

Postawa: wszystkie zuchy stoją po obwodzie koła, śpiewając pokazują/ naśladują/ rękoma wymieniane instrumenty.

W czasie refrenu:

Bzyta, bzyta - dwa razy machamy skrzydełkami

Pria la, la, laj- imitacja gry na bardzo dużej fujarce

Bęc- klaszczemy w dłonie

3. Ćwiczenia

- poprawne wysławianie się (przeczytanie fragmentu tekstu, taki sam dla wszystkich),

- zapoznanie się z: pacynkami, lalkami,

- pokazanie z pomocą mimiki zdania,

4. Krąg Rady -podjęcie decyzji o rodzaju przedstawienia, które będziemy wystawiać, podjęcie decyzji o zdobywaniu sprawności aktora.

5. Piosenka nauka - Aktor

Aktorem jestem, aktorem. /DA7D

Wszystko przyjmuję z humorem. /A7D

Gdy tylko zechcę, pokaz dam, /D7GD

To nic trudnego, mówię wam. /x2 /HmDA7D

Kto ma ochotę ze mną grać,

Niech daje zaraz o tym znać.

I zrobi, jaki zechce gest,

Że już aktorem także jest. /x2

Gdy tylko pokaz zaczniemy,

To wszystko dobrze umiemy:

Jak cieszy się i robi ruch,

Jak pląsa, śpiewa aktor - zuch. /x2

6. Obrzędowe zakończenie zbiórki

Zbiórka 2

Malarstwo

1. Obrzędowe rozpoczęcie zbiórki

2. Gawęda - muza teatru opowiada zuchom o historii różnych dekoracji scenicznych.

3. Pląs - Taniec pędzla

Gdybym był malarzem, tworzyłbym pejzaże,
Ale jestem zwykłym zuchem z niezwykłym darem, wiesz?
Świat pełen barw, łapię pędzel, kilka prostych ruchów ręką,
Paleta ciepłych barw, pędzel dzierżę w ręce
Farbami zamalowałbym cały kraj, nie maluję na murach,

Ja maluję pędzlem obrazy, obrazy kolorowe.
Pędzlem przekazuję, barwy z mojej głowy.
Otrzymałem talent po to, by kolorowo zmieniać świat.

4. Majsterka - wykonanie dekoracji do przedstawienia

5. Gry

6. Piosenka cd. nauki - Aktor

7. Krąg Rady - podsumowanie zbiórki.

8. Obrzędowe zakończenie zbiórki.

Zadanie międzyzbiórkowe: przyniesienie materiałów potrzebnych do wykonania instrumentów (puszki po napojach, kasza, ryż, groch, fasola, itp.)

Zbiórka 3

Muzyka

1. Obrzędowe rozpoczęcie zbiórki

2. Gawęda - muza opowiada zuchom o historii tańca i muzyki

3. Piosenki - nauka piosenki „Aktor”

Gdy podniesie się kurtyna i na scenie stanę, /AD6E7A

Będę śpiewać, deklamować i tańczyć na zmianę. /AD6EE7A

Dzielny ze mnie aktor, obca mi jest trema, / Cis7fisCis7

Na deskach teatru dziwów dla mnie nie ma. / Cis7fisCis7fisfis

Dobre rady reżysera chętnie łowię uchem,

Nie potrzeba mi suflera, takim jestem zuchem.

Tęgi ze mnie aktor, dobrze znam swą rolę,

Wnet się przekonacie, gdy zagramy w szkole.

Dadzą zuchy przedstawienie, że podziwiać proszę,

Zapłacicie dobrym słowem, nie potrzebne grosze.

Możecie złotówki do kasy odłożyć,

Darmo ludziom grają zuchowi aktorzy!

4. Majsterka - wykonanie instrumentów

5. Piosenki i pląsy

- prezentacja piosenki szóstki z wykorzystaniem instrumentów

- próba zaśpiewania piosenki z wykorzystaniem instrumentów

6. Krąg Rady - podsumowanie zbiórki.

Zbiórka 4

W pracowni dekoratora

1. Obrzędowe rozpoczęcie zbiórki

Gawęda - Dekorator czy scenograf, co robi i z czego,

* reżyser - jest kierownikiem artystycznym przedstawienia, opracowuje jego koncepcję o ko­ordynuje działania aktorskie, jest twórcą spektaklu:

* scenograf - tworzy całą oprawę plastyczną widowiska teatralnego, czyli dekoracje, kostiumy, rekwizyty;

* dekorator - dba o wygląd sceny; charakteryzator - dba o wygląd aktorów;

* oświetleniowiec -odpowiada za prawidłowe oświetlenie sceny;

* dźwiękowiec - dba o tło muzyczne spektaklu;

2. Krąg Rady - Podjęcie decyzji jak ma wyglądać przedstawienie, jakie wykonujemy dekoracje, podział ról.

3. Piosenki i pląsy - „Aktor”, „Pędzel”

4. Majsterka - tworzenie dekoracji

5. Zuchowy teatr - próba przedstawienia

6. Krąg Rady - informacja o terminie przedstawienia, zaproszenia dla rodziców.

7. Obrzędowe zakończenie zbiórki

Zadanie międzyzbiórkowe: nauczenie się roli.

Zbiórka 5

Pierwsze próby w zuchowym teatrze

1. Obrzędowe rozpoczęcie zbiórki

2. Gawęda - Opowieść o grupie dzieci, która postanowiła wystawić przedstawienie. Mimo prób okazało się ono jednak totalną klapą, gdyż żaden z aktorów …

3. Ćwiczenia ról.

4. Piosenki i pląsy - „Aktor”, „Pędzel”

5. Teatr Zuchowy - próba przedstawienia

6. Krąg Rady - podsumowanie zbiórki.

7. Obrzędowe zakończenie zbiórki

Zadanie międzyzbiórkowe: nauczenie się roli.

Zbiórka 6

Premiera

1. Obrzędowe rozpoczęcie zbiórki - wraz z rodzicami

2. Gawęda - przywitanie rodziców, kilka słów o dziele zuchów podczas gdy aktorzy przygotowują się do przedstawienia.

3. Piosenka - „Aktor”- Gdy podniesie się kurtyna i na scenie stanę,

4. Teatr zuchowy - premiera przedstawienia

5. Piosenka - „Aktor”- Aktorem jestem, aktorem.

6. Krąg Rady - z rodzicami - przyznanie sprawności

7. Obrzędowe zakończenie zbiórki

Wymagania sprawności:

1. Byliśmy na przedstawieniu w teatrze, na występie amatorskiego zespołu teatralnego lub oglądaliśmy przedstawienie Teatru Telewizji dla dzieci.

2. Słuchaliśmy słuchowiska teatru radiowego, próbowaliśmy je inscenizować.

3. Byliśmy za kulisami teatru.

4. Przeprowadziliśmy wywiad z aktorem lub innymi pracownikami teatru.

5. Zorganizowaliśmy przedstawienie dla kolegów, rodziców, dzieci z przedszkola.

6. Zorganizowaliśmy konkurs młodych talentów.

7. Uczestniczyliśmy w zajęciach zuchowej szkoły teatralnej, w której ćwiczyliśmy dykcję, poruszanie się na scenie, mimikę.

8. Prowadziliśmy próby w naszym zuchowym teatrze.

9. Zorganizowaliśmy pracownie rekwizytów.

10. Urządziliśmy warsztaty bajek.

11. Braliśmy udział w przeglądzie charakteryzatorów.

12. Zorganizowaliśmy wieczór inscenizacji teatrzyków lub małych form teatralnych.

13. Zorganizowaliśmy konkurs piosenki aktorskiej lub minilistę przebojów.

14. Stworzyliśmy własne studio filmowe, w którym „kręciliśmy" filmy.

UWAGI

• •  Sprawność „aktora" pomoże zuchom zdobyć wiele nowych umiejętności, stworzy możliwości, będzie sprzyjała pozbyciu się nieśmiałości. Sprawność ta wzbogaca wiedze zuchów, uczy współdziałania i współodpowiedzialności za wykonywaną razem pracę, daje poczucia, że przedstawienie jest efektem pracy wszystkich dzieci.

• •  Możliwości opracowania cyklu jest wiele, Jedna zbiórka może być zabawą w teatr pantomimy, druga - w teatr cieni, trzecia- w teatr lalek, czwarta- w operę.

• •  Można tez inaczej - zorganizować zuchowy teatr i prowadzić go przez kilka zbiórek - od pierwszej próby do premiery. Drużynowy powinien pamiętać o tym, aby nie kreował bardziej przedsiębiorczych zuchów na „gwiazdy" i aby zabawa w teatr nie była dosłownym naśladowaniem teatru czy szkoły teatralnej. Powinien zadbać, aby zbiórka była wspaniałą zabawą dla wszystkich zuchów, by każdy zuch miał w niej jakąś funkcję.

BIBLIOGRAFIA

1. Choomska W. Przebierańcy.

2. Hertz B. Bajki na scenie.

3. Inscenizacje w klasach I-III.

4. Jurkowski H. Dzieje teatru lalek.

5. Kudliński T. Vademecum teatromana.

6. Leszczyński J. Z pamiętnika aktora.

7. Lubiewkska E. Bawimy się w ... Aktor.

8. Mikuta M. Kultura żywego słowa.

9. Misiurka A. Zróbmy teatrzyk lalkowy.

10. Poradnik techniczny dla teatrów świetlicowych.

11. Przymus R. Inscenizacje pełne radości. Dla klas 1-3.

12. Raszewski Kraszewski. Krótka historia teatru polskiego.

13. Słońska L.(red.) Teatr młodzieży.

14. Strzelecki C. Historia teatru w Polsce.

15. Toczyska B. Kama makaka ma. Wprawki dykcyjne.

16. Wojtkieicz S., Bartkiewicz M. Teatr w walizce. Poradnik małych form. teatralnych.

17. Zuchowa zabawa w teatr.

18. "Zuchowe wieści" nr 10/1985, 5/1998 12/1993.

19. WIERZBICKA U. , Szkolny teatr WSiP,W-wa 1979

20. AWGULOWA J. , Dziecko widzem i aktorem. Inscenizacje WSiP,W-wa 1979

21. RYBOTYCKA L. , Gry dramatyczne. Teatr młodzieżowy

22. ŻUCHOWSKI H. R. Bawimy się w teatr

23. MINEYKO B. , Improwizacja w klasach 1-3, W-wa 1986

24. WIECH A. Z. , Poradnik dla wychowawców świetlic szkolnych W-wa 1975r

---