1. 7.05.1990 Powstanie Europejskiej Agencji Ochrony Środowiska Naturalnego!

Europejska Agencja Środowiska

• instytucja utworzona w 1990 w celu zbierania i rozpowszechniania informacji na temat ochrony środowiska naturalnego. Utworzyła ona europejską sieć informacji i obserwacji środowiska, w której gromadzi się dane dotyczące jakości powietrza, wody, stanu gleby, fauny i flory, emisji różnego rodzaju zanieczyszczeń, gspodarowania odpadami i substancjami niebezpiecznymi oraz emisji hałasu. Na podstawie danych zebranych w sieci informacyjnej dokonuje się oceny stanu środowiska naturalnego. Informacje EEA stanowią podstawę do planowania i podejmowania działań" zapobiegawczych az oszacowania ich kosztów. Raporty EEA wykorzystywane są także przy opracowywaniu międzynarodowych programów kontroli stanu środowiska..

• Oprócz zbierania i przetwarzania danych do celów EEA można zaliczyć:

• upowszechnianie informacji o środowisku i jego stanie;

• wspieranie projektowania i wdrażania technik służących prognozowaniu stanu środowiska, wykorzystywanych w działaniach zapobiegawczych; opracowywanie metod zmniejszania rozmiarów szkód w środowisku;

• rozpowszechnianie i ułatwianie wymiany informacji na temat najlepszych dostępnych technologii niwelujących szkody w środowisku

2. 29.05.1990 Podpisanie w Paryżu układu o ustanowieniu Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju oraz przyjęcie statutu tego banku.

• Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju

• EBOR

• European Bank for Reconstruction and DeveIopment

• EBRD

• międzynarodowa organizacja finansowa utworzona w 1990. Udziałowcami jest pięćdziesiąt jeden państw, w tym kraje;

• Unii Europejskiej (51% udziałów)

• Europejski Bank Inwestycyjny i inne kraje, a wśród nich Polska.

• EBOR udziela kredytów i gwarancji krajom Europy Środkowo-Wschodniej (również państwom byłego ZSRR). Rozwój demokracji i poszanowanie praw człowieka jest jednym z podstawowych warunków, które musi spełniać państwo ubiegające się o środki finansowe z EBOR.

3. 1.07.1990 Zapoczątkowanie pierwszego etapu Unii Gospodarczej i Walutowej.

• Unia Gospodarcza i Walutowa

• EGW

• Economic and Monetary Union,

• EMU

• ; Tworzenie UGW przebiegało w trzech etapach.

I etap

1 lipca 1990 - 31 grudnia 1993 - utworzenie wspólnego obszaru finansowego, zapewniającego swobodę funkcjonowania bankom, firmom ubezpieczeniowym i innym instytucjom finansowym, liberalizacja przepływów kapitałów oraz

• II etap

• 1 stycznia 1994 - 31 grudnia 1998- stworzenie ram instytucjonalnych dla funkcjonowania UGW, powołanie Europejskiego Instytutu Walutowego, a następnie Europejskiego Banku Centralnego (EBC), wprowadzenie swobodnej wymienialności walut i płatności transgranicznych, uniezależnienie banków centralnych państw członkowskich od rządów, przy jednoczesnym wzmocnieniu ponadnarodowego nadzoru nad polityką budżetową (Pakt Stabilności i Wzrostu), wprowadzenie zakazu udzielania przez EBC i narodowe banki centralne pożyczek instytucjom i organom wspólnotowym, lokalnym, regionalnym i centralnym władzom państwowym oraz przedsiębiorstwom publicznym, zakwalifikowanie państw członkowskich do uczestnictwa w UGW na podstawie kryteriów konwergencji;

• III etap

• 1 stycznia 1999 - 28 lutego 2002 - rozpoczęcie funkcjonowania Europejskiego Systemu Banków Centralnych (ESCB), wprowadzenie wspólnej waluty przy jednoczesnym wycofaniu walut narodowych, utworzenie nowego mechanizmu kursów walutowych (ERM 2) dla krajów niezakwalifikowanych do UGW.

4. 3.10.1990 Zjednoczenie Niemiec - obszar Wspólnot Europejskich poszerza się o teren byłej NRD.

• Niemcy zjednoczyły się 3 października 1990 r. sześć miesięcy wcześniej szefowie rządów Wspólnoty Europejskiej na nadzwyczajnym szczycie w Dublinie uzgodnili, że z uzgodnieniem umów przejściowych, terytorium byłej Niemieckiej Republiki Demokratycznej powinno zostać przyłączone do Wspólnoty bez rewizji, traktatów, tak szybko jak tylko zostanie dokonane prawne zjednoczenie. W związku z tym Niemcy Wschodnie dołączyły do Wspólnoty europejskiej jako część Republiki federalnej, bez prowadzenia długich negocjacji, które towarzyszyły wcześniejszym poszerzeniom UE.

5. 16.12.1991 Zawarcie w Brukseli układów europejskich o stowarzyszeniu Polski, Węgier i byłej Czechosłowacji ze Wspólnotami Europej­skimi.

• Układy Europejskie

• - inaczej umowy o stowarzyszeniu ze Wspólnotą Europejską i ich państwami członkowskimi, były zawierane od 1991 z krajami Europy Środkowo-Wschodniej.

Mają umożliwić tym państwom uczestnictwo w procesie integracji europejskiej

• . M.in. przewidują utworzenie strefy wolnego handlu dla produktów przemysłowych na dziesięć lat, usuwają ograniczenia w wymianie towarowej szybciej ze strony Unii Europejskiej niż krajów partnerskich, tworzą podstawy pomocy finansowej i technicznej w ramach funduszu PHARE..

Układy te zawarło dziesięć państw regionu:

Polska i Węgry (1991),

Bułgaria i Rumunia (1992),

Czechy i Słowacja (1993),

Litwa, Estonia i Łotwa (1995),

Słowenia (1996).

Stanowiły one wstępny krok do złożenia przez nie wniosków o pełne członkostwo, podobnie jak to miało miejsce z innymi kandydatami, którzy w latach minionych rozpoczynali proces przystępowania do Wspólnoty Europejskiej.

6. 7.02.1992 Podpisanie w Maastricht Traktatu o Unii Europejskiej.

• traktat z Maastricht - Traktat o Unii Europejskiej, podpisany w Holandii (Maastricht) przez ówczesnych dwunastu członków Wspólnoty Europejskiej. Wszedł w życie nieco później niż zakładano, bowiem nie od 1 stycznia do 1 listopada 1993, ze względu na przedłużający się proces ratyfikacji.

• Dokonywał istotnych zmian w dotychczasowych prawnych podstawach WE- traktacie paryskim i traktatach rzymskich.

• Jego kształt był dyskutowany na konferencji w Rzymie w grudniu 1991: oraz zaakceptowany rok później przez Radę Europejską na jej szczycie w Maastricht.

Dokument ten;

- powoływał do życia Unię Europejską

• ustanawiał obywatelstwo UE

• Unię Gospodarczą i Walutową

• Unię Polityczną, w której zawarta była Wspólna Polityka Zagra­niczna Bezpieczeństwa Wymiar Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych.

• Uzupełniało go siedemnaście protokołów i trzydzieści trzy deklaracje.

• Traktat budził wiele kontrowersji, dla zwolenników federacji europejskiej był zbyt mało radykalny w zacieśnianiu więzów integracyjnych, dla przeciwników tej opcji szedł za daleko, wprowadzając takie cele jak wspólna waluta i polityka zewnętrzna.

7. 2.05.1992 Podpisanie w Porto przez ministrów spraw zagranicznych Wspólnot Europejskich i EFTA porozumienia o utworzeniu Euro­pejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG)

• Europejski Obszar Gospodarczy (EOG)

• właśc. Układ o Europejskim Obsza­rze Gospodarczym;

• porozumienie ustanawiające stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską a państwami EFTA, zawarte 2 maja 1992 w Porto w Portugalii, a obowiązujące od 1 stycz­nia 1994.

• Na jego mocy między pań­stwami EFTA a członkami Wspólnoty wprowadzono:

• 1. swobodę przepływu towarów - zliberalizowano handel, ujednolicono przepisy techniczne, wprowadzono zasadę wzajemnego uznawania norm i przepisów technicznych, ujednolicono zasady prowadzenia polityki konkurencji, ochrony środowiska oraz współpracy naukowo-badawczej;

• 2. swobodę przepływu osób - prawo do swobodnego osiedlania się, wzajemne uznawanie dyplomów i kwalifikacji zawodowych, prawo swobodnego zakładania przedsiębiorstw oraz podejmowania pracy i świadczenia usług;

• 3. swobodę przepływu usług - wprowadzenie klauzuli narodowej w odniesieniu do firm usługowych, ujednolicenie przepisów dotyczących uzyskiwania licencji i koncesji na prowadzenie określonych rodzajów działalności;

• 4. swobodę przepływów kapitałów., Islandię i Liechtenstein.

• Układ o EOG przewidywał w istocie dostosowanie prawa państw EFTA do zasad obowiązujących we Wspólnocie, dzięki czemu negocjacje Austrii, Finlandii i Szwecji, państw członkowskich EFTA, w sprawie członkostwa we Wspólnocie Europejskiej, przebiegały sprawnie i wymagały od kandydatów stosunkowo niewielkich dostosowań.

• Obecnie EOG obejmuje piętnaście krajów członkowskich Unii Europejskiej oraz trzy kraje należące do Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) - Norwegię, Islandie i Lichtenstein.

8. 29.03.1994 Osiągnięto tzw. kompromis z Ioanniny, w myśl którego Rada Unii Europejskiej może odrzucić uchwałę liczbą głosów wynoszącą od 23 do 26.

• kompromis z Ioanniny

• mechanizm ustalony podczas nieformalnego spotkania ministrów spraw zagranicznych —> Unii Europejskiej 29 marca 1994 w greckim mieście Ioannina.

• Wprowadzał on nowy podział głosów w Radzie Unii Europejskiej w związku z przyjęciem trójki nowych państw Finlandii, Austrii i Szwecji.

• Kompromis zakładał, że przy ogólnej liczbie osiemdziesięciu siedmiu głosów ważonych w Radzie uchwała może być odrzucona przy dwudziestu trzech -dwudziestu sześciu głosach przeciwko (mniejszość blokująca).

• W takim wypadku Rada Unii jest zobowiązana robić wszystko, aby doprowadzić do rozwiązania kompromisowego popartego przez co najmniej sześćdziesiąt pięć głosów, a nie sześćdziesiąt dwa głosy stanowiące większość kwalifikowaną.

9. 24-25.06.1994 Podpisanie na Korfu układów akcesyjnych do Unii Europejskiej: Austrii, Finlandii, Norwegii i Szwecji.

Traktat Akcesyjny - jest to umowa międzynarodowa zawarta między dotychczasowymi i nowymi państwami członkowskimi Unii Europejskiej.

Stosuje się do niej Konwencję wiedeńską o prawie traktatów z 23 maja 1969.

Od 1 listopada 1993 obowiązuje nowa procedura przyjmowania członków Unii. Wprowadził ją artykuł 49 Traktatu o Unii Europejskiej, który brzmi:

„Każde państwo europejskie może ubiegać się o status Członka Unii. Swój wniosek składa do Rady, która działa jednomyślnie po konsultacji z Komisją i po otrzymaniu zgody Parlamentu Europejskiego, który działa bezwzględną większością swoich członków".

• Cały dokument składa się z dwóch części: Traktatu o przystąpieniu nowych państw i Aktu akcesji.

10. 26.07.1995 Podpisanie przez stałych przedstawicieli państw członkowskich UE Konwencji o Europejskim Urzędzie Policyjnym Europolu

• Europejski Urząd Policji

• Europol

• -utworzony na podstawie postanowień traktatu z Maastricht, rozwiniętych następnie przez traktat z Amsterdamu, w myśl którego Rada Unii Europejskiej popiera współpracę policyjną państw członkowskich Unii Europejskiej za pośrednictwem Europolu i podejmuje w szczególności następujące kroki:

• umożliwia Europolowi ułatwianie i wspomaganie przygotowywania specyficznych działań śledczych wlaściwych organów państw członkowskich, włączając w to akcje operacyjne wspólnych zespołów z przedstawicielami Europolu pełniącymi funkcję wspomagającą, jak również wspieranie koordynowania i przeprowadzania tego typu działań śledczych;

• określa środki, które z jednej strony umożliwiają Europolowi zwracanie się do właściwych organów państw członkowskich z prośbą o wszczęcie i koordynowanie śledztw w szczególnych przypadkach, z drugiej zaś pozwalają mu rozwijać specyficzną wiedzę fachową, która może być stawiana do dyspozycji państw członkowskich w celu udzielenia im pomocy w śledztwach dotyczących przestępczości zorganizowanej;

• wspiera mechanizmy współpracy pomiędzy funkcjonariuszami organów ścigania /organów śledczych, którzy specjalizują się w walce z przestępczością zorganizowaną i którzy ściśle współpracują z Europolem;

• tworzy sieć w celu prowadzenia badań, dokumentowania i gromadzenia danych statystycznych w odniesieniu do przestępczości trans- granicznej.

Rozwinięciem przepisów traktatowych jest Konwencja z 26 lipca1 1995 o ustanowieniu Europejskiego Urzędu Policji, która po ratyfikowaniu przez wszystkie państwa członkowskie weszła w życie 1 października 1998.

11. 29.03.1996 Rozpoczęcie w Turynie obrad konferencji międzyrządowej, która miała opracować nowy model integracyjny dla przyszłej

• Międzyrządowa konferencja w Turynie

• Międzyrządowa konferencja, otwarta w Turynie w marcu 1996 roku, miała być w pierwotnym zamyśle poświęcona ocenie funkcjonowania Traktatu z Maastricht. Jednakże na długo przed jej zwołaniem stało się jasne, że program będzie o wiele szerszy niż zostało to założone.

• Ta międzyrządowa konferencja powinna dokonać gruntownej oceny instytucjonalnych porozumień Unii, które pierwotnie były sporządzone dla sześciu członków, podczas gdy obecnie było ich już piętnastu, z perspektywą dalszego poszerzenia do dwudziestu siedmiu lub więcej w najbliższym dziesięcioleciu.

• W szczególności należało odpowiedzieć na następujące pytania:

• ♦ Czy w Radzie Ministrów powinno zostać utrzymane głosowanie większościowe, które powiększy trudność w osiągnięciu jednomyślności wobec ciągłego zwiększania się liczby członków?

• ♦ Czy ponownie powinna zostać ustalona liczba głosów przysługujących każdemu członkowi Rady Ministrów, aby zabezpieczyć się przed możliwością przegłosowania większych państw członkowskich przez zespolone małe kraje, których łączna liczba ludności jest daleko mniejsza? Czy powinno się przygotować pewne zabezpieczenia przed blokującą decyzje mniejszością?

• ♦ Jak duża powinna być Komisja w przyszłości i czy prawo do posiadania własnego komisarza powinno przysługiwać każdemu państwu członkowskiemu, bez względu na wielkość?

• ♦ Czy uprawnienia związane z tzw. trzecim filarem (tzn. wymiarem sprawiedliwości i spraw wewnętrznych) powinny się nadal opierać raczej na podstawie międzyrządowej niż podlegać jurysdykcji wszystkich instytucji Unii Europejskiej?

• ♦ Co zrobić, aby wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa, realizowana zgodnie z tzw. drugim filarem, była efektywniejsza?

• Kiedy konferencja międzyrządowa rozpoczęła się, stało się oczywiste, że istnieją bardzo poważne różnice między stanowiskami poszczególnych krajów co do wymienionych kwestii. Zwłaszcza interesy dużych i małych państw zdawały się stać w konflikcie. Można jednak było zauważyć wyraźną i silną wolę osiągnięcia celu i zawarcia konsensusu we wszystkich sprawach podstawowych. Nie obeszło się przy tym bez trudności. Rząd Wielkiej Brytanii nie zgadzał się na rozszerzenie uprawnień UE oraz twardo przeciwstawiał się powiększeniu liczby głosów w głosowaniu większościowym.

• Konferencja, która mogłaby się zakończyć, jak się tego spodziewano, wiosną 1997 roku, utkwiła w martwym punkcie. Pozostali członkowie Unii uzgodnili nieformalnie między sobą że poczekają do czasu nowych wyborów w Wielkiej Brytami, które miały się odbyć 3 maja 1997 roku, aby przekonać się, czy nowy rząd nie zdradzi więcej chęci do zawarcia kompromisowych umów z innymi partnerami.

• Przypuszczano, że konferencja międzyrządowa przygotuje odpowiednie dokumenty na czas, tak aby mogły zostać przedstawione na szczycie Unii Europejskiej w Amsterdamie, zwołanym na połowę czerwca 1997 roku. Wraz ze zbliżaniem się tej daty narastały wątpliwości, czy naznaczony cel będzie mógł zostać osiągnięty. W związku z tym przewidywano, że dopiero szczyt w Luksemburgu, wyznaczony na grudzień 1997 roku, może przynieść przełom, stając się najlepszą okazją do zamknięcia prac międzyrządowej konferencji i podpisania nowego traktatu w oparciu o przyjęte na szczycie wnioski.

12. 28.01.1997 -Przyjęcie przez Radę Ministrów RP rządowego dokumentu Narodowa Strategia Integracji.

• Narodowa Strategia Integracji - dokument rządowy przedstawiony w styczniu 1997 przez Komitet Integracji Europejskiej (na podstawie uchwały Sejmu RP z 14 marca 1996), zarysowujący strategiczne kierunki działania polskiego rządu i wszystkich innych zaangażowanych uczestników procesu integracji.

• We wstępie pojawia się deklaracja gotowości Polski do konsekwentnego dążenia do członkostwa w Unii Europejskiej.

• NSI ;

• systematyzuje dotychczasowe przedsięwzięcia integracyjne,

• precyzuje priorytety,

• Precyzuje główne elementy procesów dostosowawczych,

• zawiera częściowe zalecenia co do podstawowych kierunków działań.

• Problematyka poruszana w NSI odpowiada dziedzinom wskazanym w kryteriach kopenhaskich Rady Europejskiej, są to cele polityczne, gospodarcze, opis działań informacyjnych, przygotowań kadrowych, proces dostosowywania gospodarki, w tym rolnictwa, prawa oraz możliwości współpracy w zakresie Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa oraz w wymiarze sprawiedliwości i spraw wewnętrznych.

• Dokument ten był pierwszą próbą całościowego przedstawienia problemów i zadań związanych z integracją i choć spotkał się z zarzutami zarówno nadmiernej szczegółowości, jak i ogólnikowości ze strony polskich polityków, odpowiadał m wstępne oczekiwania Brukseli, ktora w swym avis uznała go za pożyteczna materiał.

13. 17.06.1997 Zatwierdzenie na szczycie przywódców europejskich Traktatu amsterdamskiego, kolejnej reformy UE.

• Traktat Amsterdamski

• podczas szczytu UE w Madrycie w grudniu 1995 r., postanowiono zwołać konferencję międzyrządową (rozpoczęła się ona w Turynie 29 marca 1996 r.)

• Podjęto zarazem decyzję o;

• ograniczeniu zakresu tematycznego tej konferencji do problematyki zbliżenia Unii Europejskiej do jej obywateli,

• usprawnienia systemu instytucjonalnego UE w kontekście przyszłego rozszerzenia,

• przyznania Unii zwiększonego mandatu w dziedzinie Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa oraz współpracy w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych

W rezultacie prac tej konferencji, parafowano podczas spotkania Rady Europejskiej 17 czerwca 1997 r. w Amsterdamie nowy traktat, nazwany później Traktatem Amsterdamskim. Został on formalnie podpisany 2 października 1997 r.

• Traktat Amsterdamski mówi:

• o fundamentalnych prawach obywateli,

• stopniowym ustanawianiu strefy wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości,

• zawiera dyspozycje dotyczące współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych,

• wprowadza nowe zapisy na temat zatrudnienia, polityki socjalnej, ochrony środowiska naturalnego, zdrowia i konsumentów,

• podejmuje problematykę obywatelstwa europejskiego,

• podkreśla wagę stosowania zasady subsydiarności i proporcjonalności,

• zawiera postanowienia wzmacniające II filar UE

• wprowadza dość ograniczone zmiany jeśli chodzi o instytucje Unii Europejskiej i obowiązujący proces decyzyjny.

Zupełnie nowym zapisem Traktatu Amsterdamskiego jest postanowienie przewidujące możliwość skorzystania w pewnych sytuacjach z formuły "ściślejszej współpracy" przez pragnące tego kraje, dla realizacji wspólnych celów.

• Traktat Amsterdamski wszedł w życie 1 maja 1999 r. W wykonaniu jednego z jego postanowień w sferze Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, na szczycie Unii Europejskiej w Kolonii, 3-4 czerwca 1999 r., uzgodniono kandydata, który sprawuje przewidzianą w Traktacie funkcję Wysokiego Przedstawiciela do spraw WPZB, w randze Sekretarza Generalnego Rady. Jest nim były sekretarz generalny NATO, Javier Solana, który objął nowe stanowisko po zakończeniu swej misji w NATO, z początkiem 2000.

14. 31.12.1998 Przyjęcie statutu Komitetu Ekonomiczno-Finansowego

• Komitet Ekonomiczno-Finansowy

• ECOFIN

• - instytucja utworzona w trzecim etapie realizacji Unii Gospodarczej i Walutowej w miejsce Komitetu Walutowego.

• Jest to organ doradczy i opiniodawczy Europejskiego Banku Centralnego, do którego zadań należy sporządzanie opinii zawierających analizę sytuacji gospodarczej i finansowej Wspólnoty oraz badanie swobody przepływu kapitałów i płatności. W skład KEF wchodzą ministrowie finansów i gospodarki państw członkowskich.

15. 28.04.1999 Utworzenie Urzędu ds. Zwalczania Korupcji (OLAF).

• OLAF - Biuro ds. Zwalczania Nadużyć Gospodarczych i Finansowych, główny organ Unii Europejskiej będący wyodrębnioną jednostką w strukturze organizacyjnej Komisji Europejskiej, prowadzący działania kontrolne w zakresie finansów Wspólnoty oraz zajmujący się wykrywaniem przestępstw gospodarczych i finansowych na jej terenie. OLAF może dokonywać kontroli we wszystkich instytucjach UE (z wyjątkiem Europejskiego Banku Centralnego i Europejskiego Banku Inwestycyjnego). Ponadto prowadzi działania prewencyjne przeciwko nadużyciom gospodarczym. Może zgłaszać propozycje prawne, w zakresie swoich kompetencji, dotyczące tworzenia takich regulacji które w sposób bardziej efektywny chroniłyby interesy Wspólnoty

Współpracuje także z organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości wszystkich państaw członkowskich .

16. 11.05.1999 Przyjęcie Europejskiej Perspektywy Rozwoju Przestrzennego (European Spatial Development Perspective - ESDP).

• Europejska Perspektywa Rozwoju Przestrzennego (ang. European Spatial Development Perspective, ESDP) - ogól­ny dokument przedstawiający plany i perspektywy zagospodarowania prze­strzennego obszaru Unii Europejskiej, uwzględnia również obszar krajów sto­warzyszonych. Sporządzany jest przy ak­tywnym udziale poszczególnych państw członkowskich, nie ma charakteru obli­gatoryjnego, ale pełni ważną funkcję w kreowaniu polityki przestrzennej Unii.

Kalendarium poszerzania UE w latach 90- tych:

• 04.07.1990 - Złożenie przez Cypr wniosku o przystąpienie do Wspólnot.

• 16.07.1990 - Złożenie przez Maltę wniosku o przystąpienie do Wspólnot.

• 03.10.1990 - Zjednoczenie Niemiec - obszar Wspólnot Europejskich poszerza się o teren byłej NRD.

• 01.07.1991 - Złożenie przez Szwecję wniosku o członkostwo we Wspólnotach Europejskich.

• 16.12.1991 - Zawarcie w Brukseli układów europejskich o stowarzyszeniu Polski, Węgier i byłej Czechosłowacji ze Wspólnotami Europejskimi.

• 18.03.1992 - Złożenie przez Finlandię wniosku o przystąpienie do Wspólnot. Europejskich.

• 25.03.1992 - Złożenie przez Norwegię wniosku o członkostwo we Wspólno­tach Europejskich.

• 1.02.1993 - Rozpoczęcie negocjacji o wejściu Austrii, Finlandii i Szwecji do Wspólnot Europejskich.

• 16.10.1994 -Zaaprobowanie przez Finów w referendum układów akcesyj­nych do Unii Europejskiej.

• 13.11.1994 - Zaaprobowanie przez Szwedów w referendum układów akcesyj­nych do Unii Europejskiej.

• 27-28.11.1994 -W referendum Norwegowie po raz drugi odrzucają przystąpienie do Unii Europejskiej.

• 01.01.1995 - Przystąpienie Austrii, Finlandii i Szwecji do UE

• 12.06.1995 - Podpisanie układów europejskich pomiędzy UE a Estonią, Litwąi Łotwą

• 22.06.1995 - Złożenie przez Rumunię wniosku o członkostwo w UE.

• 2706.1995 - Złożenie przez Słowację wniosku o członkostwo w UE.

• 27.10.1995 - Złożenie przez Łotwę wniosku o członkostwo w UE.

• 24.11.1995 - Złożenie przez Estonię wniosku o członkostwo w UE.

• 8.12.1995 - Złożenie przez Litwę wniosku o członkostwo w UE.

• 14.12,1995 - Złożenie przez Bułgarię wniosku" o członkostwo w UE

• 16.01.1996 - Złożenie przez Słowenię wniosku o członkostwo w UE.

• 17.01.1996 - Złożenie przez Czechy wniosku o członkostwo w UE.

• 10.06.1996 - Podpisanie przez Słowenię układu o stowarzyszeniu z UE.

---