T: Potrzeby biopsychospołeczne dzieci. Sposoby zaspokajania potrzeb.
Zaspokajanie potrzeb biologicznych:
Oddychanie
Należy zwracać uwagę czy dziecko w łóżeczku ma odpowiedni dopływ powietrza, czy leżąc na brzuszku nie dusi się. Największą czujność trzeba zwracać na noworodka i niemowlę, potem wystarczy czuwać i interweniować w sytuacjach kryzysowych, np. kiedy dziecko się zakrztusi lub coś połknie.
Odżywianie
Należy dostarczać dziecku odpowiedniego do wieku pożywienia i nie wygładzać go ani nie przekarmiać. Małe dziecko jest w pełni uzależnione głównie od matki (jeśli jest karmione piersią) lub od innej bliskiej osoby. Z wiekiem oczywiście zaczyna jeść już same (około 2 lat).
Wydalanie
Należy zwracać uwagę ile razy dziecko oddawało stolec oraz na to jaki on był i wszystkie niepokojące zmiany zgłaszać lekarzowi. W wieku przedszkolnym dziecko się już bardziej usamodzielni.
Termoregulacja
Należy zapewnić dziecku odpowiednią temperaturę i wilgotność powietrza w pomieszczeniach w których się znajduję, odpowiednio do temperatury otoczenia ubierać dziecko - nie przegrzewać, ani nie wyziębiać dziecka.
Aktywności ruchowej
Nie należy krępować ruchów niemowlętom poprzez ścisłe zawijanie ich w kocyki i bety oraz zapewnić im wygodne ubranka. Pozwalać dziecku na jak największą swobodę i z upływem czasu zachęcać do samodzielnego chodzenia.
Snu i wypoczynku
Wprowadzać dziecku stałe godziny snu, przyzwyczajać do stałego rytmu dnia. Dostarczać odpowiedniej ilości snu do wieku.
Czystości
Najważniejsze jest, żeby zachować higienę dziecka. Kąpać, myć lub przynajmniej podmywać dziecko codziennie o tej samej porze, najlepiej wieczorem. Gdy dziecko jest brudne np. po jedzeniu to je przemyć i przebrać by miało komfort czystości. A kiedy dorosły przychodzi do dziecka to również powinien przestrzegać czystości i higieny.
Zaspokajanie potrzeb psychospołecznych:
Bezpieczeństwo
Aby dziecku czuło się bezpiecznie powinno mieć przynajmniej jedną bliską osobę, zapewnioną stałość opieki. Wszystkie nowe sytuacje powinny być dziecku stopniowo wyjaśniane, dziecko powinno powoli się z nimi oswajać. Ważną rzeczą jest również uczenie dziecka empatii i pokazywanie mu własnych uczuć. Dorośli powinni na wszelkie możliwe sposoby ochraniać dzieci, a nie straszyć je. Oddziaływanie wychowawcze oraz zabawki i zabawy powinny być dostosowane do wieku. Dla zapewnienia dziecku bezpieczeństwa należy nazywać wszystko po imieniu, by nić nie mogło go nieprzyjemnie zaskoczyć. Opiekunowie powinni również pamiętać o delikatności w stosunku do dzieci.
Miłość, przynależność
Opiekunowie powinni pamiętać, że dla dziecka najważniejsze jest żeby czuło się kochane i potrzebne. Należy od początku szukać kontaktu wzrokowego, słuchowego i dotykowego, najlepiej żeby była jedna najbliższa osoba (najczęściej jest to matka). Dziecko poprzez dotyk, wzrok i słuch poznaje ją, reaguje na jej obecność, wie że jest potrzebne, że do kogoś należy.
Akceptacja i aprobata
Dziecko należy akceptować takie, jakim jest. Ono oczekuje od opiekunów, że będą się cieszyć każdym jego nowym osiągnięciem, współdziałać z nim w pokonywaniu trudności przy przechodzeniu do następnego stadium rozwojowego i oni powinni te oczekiwania spełniać. Dziecko należy chwalić zawsze, ale za różne rzeczy, np. gdy praca jest niestarannie wykonana, to nie krytykujemy, tylko chwalimy tylko za utrzymanie porządku w czasie pracy i delikatnie zwracamy uwagę na to co powinien poprawić następnym razem. Uczymy go w ten sposób odpowiedzialności za siebie samego i za to co robi. Pochwała rzeczowa czyni cuda.
Osiągnięcia i samorealizacja
Ważna jest tutaj motywacja dziecka. Rodzice lub opiekunowie powinni starać się jak najlepiej zmotywować dziecko do działania, bez względu czy dotyczy to drobiazgów, czy poważnych rzeczy, np. w czasie nauki chodzenia, czy później w wieku przedszkolnym do nauki czytania. Potrzeba samorealizacji dzieli się na trzy etapy: potrzeba aktywności poznawczej, potrzeba samodzielności i potrzeba osiągnięć.