Zaratustra jako nauczyciel radości
Zaratustra uważana jest za największe dzieło Fryderyka Nietzschego i zarazem kompilację jego poglądów. Nietzsche opisywał, że jest to największy dar jaki podarował ludzkości.
Nie był on nihilistą, jedynie głosił prawdę o nihilizmie. Szukał przed nim ratunku, zbawienia od pustki i bezsensu nicości, sposobu by odrodzić świat z upadku.
Wiedza radosna.
Nietzsche jako jedyny uczynił z radości kategorię filozoficzną. Uważał, że radość jest sposobem ludzkiego bycia, jest życiem i stawaniem się. Swą filozofię pojmował jako wiedzę radosną. Cecha ta jest główną osią filozoficznego myślenia Nietzschego. Radość jest bodźcem, który daje człowiekowi chęć człowiekowi do bycia silnym ,twórczym i wolnym. Wiedza radosna jest opisem tych możliwości ( wiedza o wolności i tworzeniu) oraz bronią w walce z nihilizmem i dekadentyzmem. Radość jest siłą pozytywną, przeciwstawną do upadku świata. Nietzsche stawia tezę, iż niemożliwe jest puste trwanie, ludzkie istnienie pozbawione sensu. Radość wg Nietzschego jest największą siłą człowieka szukającego ratunku przed rozpaczą bezsensowności świata, jest odnalezieniem siły, która może być bodźcem do działania. W opozycji wobec nihilizmu rodzi się idea nadczłowieka, którego znaczenie istnieje tylko w kontekście walki z nihilizmem przez tworzenie wiedzy radosnej. Autor miał jednak świadomość, iż pisze dla przyszłych pokoleń, bowiem jego poglądy są „nie na czasie”.
Filozofia wobec naiwnego myślenia.
Filozofia w rozumieniu Nietzschego nie jest systemowa. Styl w jakim pisze , jest pełen aforyzmów. Samodzielny byt myśli, jest niemożliwy w systemie, gdzie wszystko nabiera sensu jako element łańcucha wnioskowań. Myślenie Nietzschego jest całością a poszczególne aforyzmy choć samodzielne, mają swój kontekst oryginalny. To forma filozofii życia, nie zaś o życiu. Nihilizm jest stanem, gdy najwyższe wartości straciły swą siłę, niczego nie określają. Nihilizm jest brakiem celu. Nietzsche stanowczo mu się przeciwstawiał i pragnął filozofii nowych wartości, odrzucenie nihilistycznej destrukcji. Rolą prawdziwego filozofa jest prawodawstwo, tworzenie wartości.
Amor Fati.
Filozofia Nietzschego jest filozofią czasu, która pozwala spojrzeć w tył by odnaleźć drogę do przyszłości. Wola mocy w swym stałym stawaniu i samo przezwyciężaniu się jest skierowana ku przyszłości, a myślą najważniejszą była myśl o wiecznym powrocie do tego samego. Wieczny powrót był jednak jedynie myślą o czasie, a nie samym czasem. Tą kwestię Nietzsche obrazował metaforycznie jako bramę- relację pomiędzy przeszłością, przyszłością i stojącą między nimi teraźniejszością. Wgłębiając się w te trzy kategorie autor podkreśla, iż od przeszłości wolni jesteśmy tylko wtedy, gdy jesteśmy z niej zadowoleni- jesteśmy gotowi przyjąć wieczny powrót tego samego. Pogodzeniem z ową przeszłością jest miłość losu- Amor fati. Wybawienie z przypadkowości i zagadkowości przeszłości jest możliwe przez rozumienie jej jako własnego dzieła, tworzenie życia jakiego chcemy.
Nihilizm. Nadczłowiek i ziemia.
Dla przezwyciężenia nihilizmu Nietzsche podsuwa nam Amor fati, jako tworzenie nowych podstaw wartości, które byłyby niezależne od „umierających Bogów”, czy „upadających bożków”. Uważa, iż cel ani sens nie tkwią w świecie, lecz to człowiek ma szansę odnalezienia sensu ludzkiego istnienia. Za formułę wolności i sensu przyjmuje myśl o wiecznym powrocie. Jako że ta formuła sensu jest przeciwstawna nihilizmowi (stanowisko absurdu) broni ona wyższości chwili, jako jedyną wieczność. Nietzsche wysuwa przeciwwagę dla cech nihilistycznych, konsekwentnie wymienia kontr tezy, które pozwalają człowiekowi oprzeć się nicości, ukazuje, iż człowiek bez Boga sam może określić sens życia, tworzyć wartości i uznaje, że samo życie może stanowić ich podstawę. Autor podkreśla, iż nie każdy jest zdolny do Amor fati, gdyż jest to miłość trudna i nie każdy jest do niej zdolny, stąd wysunięcie argumentu, iż ludzkości potrzebny jest nowy, lepszy i silniejszy rodzaj człowieka niż ówcześnie. Nadczłowiek jawił się będzie jako samo przezwyciężenie się człowieka. Tylko indywidualne myślenie twórcy swojego losu będzie mogło obalić nihilizm. Oznacza to, iż Nietzsche pokładał w człowieku wielką wiarę w jego zdolność przezwyciężania teraźniejszości i chęć dążenia ku przyszłości. Nadczłowiek biorąc na siebie ogromną odpowiedzialność wiąże się z moralnością, którą jest cnota darząca- wyrazem dążenia do cnót wyższych aniżeli przeciętne. Moralność wg autora również powinna zostać zmodyfikowana na indywidualną odpowiedzialność, cnotę natomiast należy ujmować jako swobodnie wybrany cel. Nietzsche przyjmując podział na: niebiańskie i ziemskie przywiązał wielką wagę do kategorii ziemi i wielokrotnie podkreślał, że nadczłowiek jest związany z ziemią, musi stworzyć swoje nowe życie na ziemi bez Boga. Ziemia jest bowiem przeciwieństwem nieba, a człowiek odnajdując na niej sens- weźmie ją w posiadanie, nada jej znaczenie, stworzy cel i cnotę. Przyszłość ziemi i człowieka są ze sobą związane.