"Rozmyślania" Marka Aureliusza
"Rozmyślania" Marka Aureliusza dotyczą natury ludzkiego życia, które rządzi się innymi prawami niż cała reszty przyrody. W gruncie rzeczy życie jest dosyć monotonne, przynajmniej człowiek tak je odbiera. Wszystkie stworzenia żyją każdego dnia podobnie, zajmując się zdobywaniem pożywienia. Człowiek również na ogół powtarza każdego dnia ten sam schemat, a jego życie składa się głównie z pracy. Człowiek jako jedyna istota poczytuje sobie pracę za karę i bolesny wysiłek. Marek Aureliusz zauważa, ze praca jest konieczna, by, życie miało sens, by człowiek mógł się cieszyć odpoczynkiem.
Człowiek jest przewrotny, chciałby cały czas odpoczywać, jednak zapomina, ze wówczas ten odpoczynek raczej by mu ciążył, niż przynosił ulgę. Praca jest też konieczna dla zachowania równowagi w świecie. Cały mechanizm przyrody funkcjonuje sprawnie, każde stworzenie ma swoją rolę i ją stara się wypełniać przez cały czas, w nocy zaś wszystko odpoczywa. Człowiek burzy ten porządek rzeczy, dla niego bowiem odpoczynek i rozrywka są ważniejsze niż praca i obowiązek.
Człowiek potrafi włożyć wiele wysiłku w rzeczy nie związane z praca, często odpoczywa, dając z siebie więcej energii i wysiłku niż w czasie pracy. Człowiek jako jedyne stworzenie potrafi się bawić, robić cos dla czystej przyjemności. Autor oskarża człowieka o samolubność, o egoistyczne zapatrzenie w siebie z pominięciem potrzeb innych mieszkańców ziemi. Człowiek zachowuje się jakby świat istniał tylko dla niego. Pracę traktuje jako przykrą konieczność, niesprawiedliwy wymóg losu. Za to do rozrywki zawsze ma wiele sił, potrafi wykrzesać z siebie energię, by dobrze się bawić, dla zabawy i wypoczynku może nie spać w nocy.
Przesłaniem autora jest dostrzeganie złotego środka, umiejętność godzenia rozrywki z obowiązkiem. Człowiek nie może żyć samolubnie, skupiony tylko na swoich zachciankach. Trzeba mieć na względzie dobro wszystkich, całego świata, taka odpowiedzialność wiele kosztuje, ale tylko ona zapewnia prawdziwe szczęście i poczucie wolności na świecie. Człowiek musi żyć świadomie, wybierając to, co dobre, a nie tylko to, co dla niego wygodne przyjemne.
„ złoty środek” to w starożytności zasada oparta na przekonaniu, że w życiu należy cenić rozum, sprawny umysł, dopisujące zdrowie, pogodną starość. Żyć należy w zgodzie z naturą, brać od świata tyle, ile potrzeba, nie za wiele, ale i nie za mało. Zachowywać w swych dążeniach umiar, ale osiągać to, co ma nam przynieść szczęście i poczucie spełnienia. Taka postawa zapewni spokój, opanowanie, satysfakcję. Na niej opiera się horacjanizm - zespół idei zawartych w poezji Horacego, np. w odzie O co poeta prosi Apollina.