WENTYLACJA MECHANICZNA W INTENSYWNEJ TERAPI

HISTORIA…

• Projekty urządzenia działającego jak respirator sporządził już w XV wieku Leonardo da Vinci. Pierwszy działający respirator był wynalazkiem Jean-Françoisa Pilâtre de Roziera, dokonanym na początku lat 80. XVIII wieku. Model ten wykorzystał następnie z powodzeniem na potrzeby pruskiego górnictwa Alexander von Humboldt, był on używany od 1799 roku. Respirator jako pierwszy opatentował Philip Drinker z Uniwersytetu Harvarda w Cambridge koło Bostonu w 1848 roku.

• Jego urządzenie wyglądało jak duża metalowa skrzynia zamykana na klapę. Pacjent był umieszczony w środku - na zewnątrz wystawała mu tylko głowa. Szczelność aparatu zapewniały gumowe uszczelki przylegające ściśle do szyi pacjenta. Zmieniając ciśnienie wewnątrz urządzenia przy pomocy dwóch domowych odkurzaczy powodowano wymuszone podnoszenie lub ściskanie klatki piersiowej, co u pacjentów sparaliżowanych było jedyną szansą na podtrzymanie oddechu.

• W październiku 1928 roku po raz pierwszy zastosowano "żelazne płuco" w bostońskim szpitalu dziecięcym. Oddychało ono za dziewczynkę chorą na Heine-Medina. Był to udoskonalony model - "Drinker Respirator" zbudowany przez Warrem Collins Inc. z Bostonu.

• Pierwsza osobą żyjącą w żelaznym płucu był Frederick B. Smite junior, syn amerykańskiego magnata kolejowego. W roku 1936 w Pekinie nabawił się polio i wracał do Stanów Zjednoczonych w respiratorze. Smite, znany jako "człowiek w żelaznym płucu" zrobił wiele, żeby respirator stał się dostępny dla ludzi nie tak bogatych jak on sam. Zmarł 12 listopada 1954 roku w wieku czterdziestu czterech lat.

• Nowoczesne respiratory pozwalają wtłaczać gazy oddechowe do płuc przez rurkę intubacyjną lub tracheotomijną, a wszystkie funkcje urządzenia są kontrolowane elektronicznie, za pomocą mikropresorów

FIZJOLOGIA ODDCHANIA

Wiek	Norma oddech./min	Nieprawidłowa ilość oddech./min
Dorosły	20	< 12 > 24
dziecko	15-30	< 15 > 25
niemowlę	25-50	< 25 > 60

NIEWYDOLNOŚĆ ODDECHOWA

Niewydolność oddechowa - to stan, gdy zaburzenia czynności układu oddechowego doprowadzają do upośledzenia wymiany gazowej w płucach i do spadku stężenia parcjalnego tlenu:

• Poniżej 50 mmHg (6,7 kPa) (hipoksemia) przy oddychaniu powietrzem atmosferycznym

• Poniżej 60 mmHg (8,0 kPa) w przypadku stosowania tlenoterapi

• Lub wzrostu ciśnienia dwutlenku węgla powyżej 55 mmHg (7,5 kPa) (hiperkapnia).

• Spadek pojemności życiowej poniżej 15 ml/kg mc

WSKAZANIA DO WENTYLACJI ZASTĘPCZEJ

Wskazania	Norma	Wskazania do wentylacji zastępczej
Pojemność życiowa płuc	65 - 75 ml / kg m.c	Poniżej 15 ml / kg m.c
Częstość oddechów	12 - 20 min	Powyżej 35 min
Siła wydechu ( w wartościach ujemnych)	74 - 100 cm H2O	Poniżej 25 cm H2O
FEV1	Zależne od wieku	Poniżej10 ml / kg m.c
PaO2	60 - 100 mmHg	Poniżej 70 mmHg przy tlenoterapii FiO2
Różnica pęcherzykowo - włośniczkowa przy FiO2	50 - 200 mmHg ( 6,6 - 26 kPa)	Większe niż 350 mmHg (40 kPa)
PaCO2	35 - 45 mmHg ( 4,6 - 6 kPa)	Większe od 55 mmHg ( 7,3 kPa)
Vd/Vt	0,3	Powyżej 0,6

TECHNIKI WENTYLACJI

• PEEP (dodatnie ciśnienie końcowo wydechowe) - pod koniec fazy wydechowej pozostaje nadciśnienie w drogach oddechowych zapobiegające zapadaniu się pęcherzyków płucnych

• IPPV - jest to określona objętość oddechowa, która zostaje dostarczona pacjentowi w określonej jednostce czasu

• MMV - minimalna wentylacja minutowa

• HEPPV -

• SIMV - wdech synchroniczny z wysiłkiem oddechowym pacjenta

• HFJV - wentylacja dyszowa wysokimi częstotliwościami

KONTROLA SZTUCZNEJ WENTYLACJI

• Objawy kliniczne

• Zabarwienie warg

• Zabarwienie płytek paznokciowych

• Drobne ukrwienie twardówek

• Prawidłowe wartości ciśnienia tętniczego i tętna

• Zabarwienie krwi tętniczej i żylnej

• Osłuchiwanie płuc

• Symetryczne ruchy klatki piersiowej

• Badania laboratoryjne

• Badanie gazometryczne

• Monitorowanie

• Dolna granica alarmowa 30% objętości

• Górna granica alarmowa (przy wprowadzeniu do znieczulenia 100% objętości śródoperacyjne 5% objętości powyżej stężenia tlenu niezbędnego dla pacjenta)

• Górna granica alarmowa 10 mbar powyżej ciśnienia maksymalnego (alarm rozłączenia)

• Granica alarmowa 5 mbar powyżej ciśnienia końcowowydechowego (minutowa pojemność wydechowa , częstość oddechowa

• Inne ( kapnometria, pulsoksymetria)

KRYTERIA UPOWAŻNIAJĄCE DO ROZPOCZĘCIA PROCESU IDZWYCZAJENIA PACJENTA OD RESPIRATORA:

Objętość oddechowa	> 5 ml / kg m.c
Pojemność życiowa płuc	> 10 - 15 ml / kg m.c
Siła wdechu	> - 25 cm H2O
Częstość oddechu	< 35 / min
Wentylacja minutowa	< 10 l /min
Vn / Vt	< 0,55 - 0,6
PaO2 przy FiO2 < 0,6	> 60 mmHg ( 8 kPa )
P(A-a)O2 przy FiO2	> 300 mmHg (40 kPa )
Ph	> 7,30
PaCO2 wzrost po odłączeniu	< 8 mmHg ( 1,06 kPa )

POWIKŁANIA WENTYLACJI MECHANICZNEJ

• Zmniejszenie rzutu serca ( powrotu żylnego, ponieważ ciśnienia w klatce piersiowej)

• RR, perfuzji serca, nerek, trzewi

• ciśnienia śródczaszkowego (utrudnienie odpływu z żył szyjnych)

• ADH (hormon antydiuretyczny)

• płucnego oporu naczyniowego

• barotrauma (należy unikać PIP>40 cm H20)

2

---