W 12.11.2004. MNI dr Musioł
Praca z książką- metoda oparta na słowie pisanym, którego źródłem może być podręcznik, książka uzupełniająca, lektura, skrypt, czasopismo, mikrofilm, a obecnie także różnego rodzaju dokumenty elektroniczne (związane z komputerem typu PC, tzw. gadżety, np. elektroniczne książki- ang. e-books-). Dzięki sieci Internet możliwe jest korzystanie z baz danych bibliograficznych, serwisów informacyjnych zorientowanych na edukację.
Szybkość uzyskiwania w ten sposób informacji, także w domu, stawia znak zapytania przy metodzie „praca z książką”- a może praca ze źródłem wiedzy. W szkolnej pracowni komputerowej zajęcia wygodniej jest prowadzić z materiałami pisanymi w postaci elektronicznej, przez co doskonali się obsługę komputera i oprogramowania, służącego przeglądaniu dokumentów elektronicznych w różnych formach.
Nauczanie programowane- wykorzystuje specjalnie przygotowany program, który realizuje się za pomocą maszyn dydaktycznych lub specjalnego podręcznika, a także podręcznika. Zasady nauczania programowanego określa się następująco:
materiał nauczania podzielony jest na niewielkie i powiązane ze sobą dawki informacji,
wymagana jest aktywizacja uczniów,
pytania występujące w programie wymagają natychmiastowej odpowiedzi,
indywidualizuje się tempo oraz treść uczenia się.
W nauczaniu programowym obowiązują także zasady stopniowania trudności i zróżnicowanego utrwalania wiadomości.
B.F. Skinner (?)- liniowe uczenie,
nauczanie rozgałęzione i mieszane.
Metody waloryzacyjne- metody eksponujące wartości, dotyczą uczenia się przez przeżywanie, związane z emocjonalną aktywnością ucznia i przez nią następuje poznanie rzeczywistości.
Metoda impresyjna- odnosi się do organizowania uczestnictwa ucznia w odpowiednio dobranych i eksponowanych wartościach: społecznych, moralnych, estetycznych, naukowych, technicznych.
Ma wywołać następujące czynności uczniów:
pozyskiwanie informacji o eksponowanym dziele i jego autorze,
pełne skupienia uczestnictwo w toku ekspozycji dzieła,
właściwa forma aktywności własnej uczniów, wyrażająca główna idee dzieła, konfrontacja tej idei z zasadami postępowania uczestników i ewentualne wyprowadzenie wniosków praktycznych, dotyczących własnych postaw i własnego postępowania.
Metoda ekspresyjna- stwarzanie sytuacji, w której uczniowie sami wytwarzają bądź odtwarzają dostępne dla nich wartości, dzięki czemu wyrażają siebie i je przeżywają. Metoda skłania uczniów do aktywności twórczej...
Metody praktyczne- wykorzystują aktywność własną ucznia, wyrażająca się przez działanie. Działanie związane jest z przekształcaniem rzeczywistości, łączenie procesów wytwórczych z podstawami teoretycznymi.
Potencjalne możliwości zmian rzeczywistości i przemyślane dokonywanie tych zmian, z wykorzystaniem posiadanej wiedzy i obranego systemu wartości, maja wpływ na zmianę swojej osobowości, czyli samego siebie. Do tej grupy zaliczamy:
metodę realizacji zadań wytwórczych,
metodę ćwiczeń,
metodę laboratoryjną,
metody oglądowe (pokaz; pomiar),
instruktaż.
Metoda zajęć praktycznych- dotyczy działań praktycznych, wykonanie ćwiczenia stricte praktycznego, często potrzebne są zdolności manulane.
Tok:
zrozumienie celu podejmowanego zadania przez ucznia,
określenie warunków i środków niezbędnych do realizacji danego zadania,
uświadomienie sobie przez uczniów efektu końcowego realizacji tego zadania,
sporządzenie planu i harmonogramu pracy,
opracowanie rysunków lub modeli prac, które mają być wykonane,
przygotowanie materiału i narzędzi,
....kontrola (?),
wyciagnięcie i sformułowanie wniosków.
W Informatyce i TI wykorzystywana jest np. w przygotowaniu materiałów na inne przedmioty (kształcenie skorelowane) lub podczas zajęć programowania.
Metoda ćwiczeń- stosowana w celu nabywania i doskonalenia czynności niezbędnych w optymalnym wykonywaniu zadań wytwórczych lub innych zadań praktycznych. Polega na wielokrotnym powtarzaniu danych czynności (z ich korygowaniem przez nauczyciela), zdobywaniu coraz większej sprawności w działaniach umysłowych i manualnych, aż do uzyskania wprawy, nawyku, a nawet automatycznego ich wykonywania.
Nowakowski- 2 zadania:
rozwijanie umiejętności praktycznych i sprawności praktycznego działania,
rozwijanie sprawności umysłowych.
Ćwiczenie będące centralną metodą rozwijania umiejętności praktycznych i sprawności praktycznego działania zazwyczaj poprzedzone jest wyjaśnieniem i omawianiem oraz pokazem.