Żmija zygzakowata

Gatunek ten ma bardzo szeroki zasięg występowania; należy do nielicznych gadów, które potrafią żyć w surowych warunkach północy. W Polsce żmija zygzakowata jest pospolitym gatunkiem, występuje na Pomorzu,w Sudetach, Karpatach i Bieszczadach. Występuje w podmokłych lasach, głównie na śródleśnych polanach, które porasta mech torfowy, bagno i borówka bagienna. Kryje się w wykrotach, wśród kamieni, pod zwalonymi pniami drzew, w norach gryzoni, przywiązuje się do terenu, poluje w określonym rewirze. Żywi się głównie drobnymi gryzoniami, łowi też jaszczurki i żaby.

Jesień i zimę przesypia ukryta pod kamieniami, czasem głęboko pod ziemią. W porze godowej można spotkać skupiska żmij w ciepłych, nasłonecznionych miejscach. Zalotom żmij towarzyszą tańce godowe. Jest jajożyworodna. Dorosłe żmije mogą dochodzić do 75 cm długości. Mają krępe ciało zwężające się w okolicy szyjnej. szeroka głowa jest wyraźnie odgraniczona od szyi i ma sercowaty kształt. Ubarwienie żmii jest zmienne. Można wyróżnić 3 główne odmiany barwne. Często spotykana jest odmiana szara z wyraźnie zaznaczonym na grzbiecie czarnym zygzakiem. Biegnąca nieprzerwanie od karku do końca ogona czarna , zygzakowata smuga. Oczy żmii są intensywnie pomarańczowo lub czerwone, niezbyt duże i mają pionowe źrenice.

Jad żmii zygzakowatej nie jest trujący.

---