STAROŻYTNOŚĆ:

Filozofie:

Epikureizm: twórca to Epikur z Samos: szczęściem jest najwyższym dobrem, szczęście to doznawanie przyjemności i brak cierpienia.

Stoicyzm: twórca: Zenon z Kition; celem istoty żywej jest zachowanie własnego ciała i świadomości; wolność to kiero­wanie własnymi czynami, są do tego zdolni tylko mędrcy, ponieważ tylko wiedza daje możliwość podejmowania właściwych decyzji. Filozofię stoicką ce­chowały: surowa powaga, trzeźwość, ry­goryzm. Ideałem dla stoików był mę­drzec, umiejący się ograniczać, nieza­leżny i wolny przez to, że ceni rozum, cnotę, potępia zło i jest obojętny wobec dóbr nietrwałych. Jest to filozofia opty­mistyczna: stoicy wierzyli, że człowiek może osiągnąć cnotę i szczęście.

Hedonizm: zwolennicy tej doktryny utrzymywali, że jedynym dobrem jest rozkosz, przyjemność. Uważali, że to cel i główny motyw wszelkich działań ludz­kich. Hedonizm w skrajnej postaci głosił: Arystyp z Cyreny.

BIBLIA

Stworzenie świata:

1-ziemia, niebo, światłość, ciemność

2-sklepienie w środku wód, i podzielił je pod i ponad sklepieniem

3-stworzył ląd i morze, rośliny

4-ciała niebieskie świecące na sklepieniu, słońce, księżyc, gwiazdy,

5-ryby i potwory morskie, ptaki

6-bydło, dzikie zwierzęta. I uczynił Bóg człowieka na obraz i podobieństwo swoje - stworzył mężczyznę i niewiastę. Czło­wiek miał panować nad wszelkim stwo­rzeniem ziemskim. [pierwszy opis stwo­rzenia człowieka]

7- Bóg odpoczął i uczynił ten dzień świętym.

Drugi opis stworzenia człowieka: Nie było na ziemi ani krzewu, ani trawy pol­nej, nie nawadniana gleba bowiem nie ro­dziła. I wtedy „Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą”. Później z żebra kobieta.

Upadek pierwszych ludzi: wąż skusił Ewę aby zjadła owoc z drzewa zakaza­nego i Adam zjadł z nią

Kain i Abel.

Noe. Wieża Babel.

MITOLOGIA

Kosmogonia, Koza Almatea, Róg obfito­ści,

Powstanie człowieka. Człowieka stwo­rzył tytan - Prometeusz. Ulepił go z gliny zmieszanej ze łzami i tchnął w niego duszę z ognia niebieskiego. Czło­wiek ten był słaby, nagi, nie umiał bronić się przed dzikimi zwierzętami. Wyglą­dem przypominał bogów, ale brakowało mu sił. Prometeusz aby pomóc ludziom zakradł się do spichlerza ognia niebie­skiego i zaniósł go ludziom na ziemię. Za to Zeus skazał go na wieczną mękę, jest przykuty do skały, nie może umrzeć, i codziennie sęp wydziobuje mu wątrobę. Ludzi dotknęła kara bogów. Zesłali oni na Ziemię kobietę - Pandorę. Pandora dostała od bogów w prezencie ślubnym puszkę, Prometeusz ostrzegał ludzi, aby nie otwierać jej, ale oni otworzyli i na świat wyszły wszystkie smutki cierpie­nia, troski, choroby, nędza itp.

Mity inne:

Herakles: 12 prac, syn Zeusa. Żona De­janira, musiał przezwyciężać swoje wady, charakter. Zazdrosna żona przy­czyniła się do jego zguby. Ale Zeus ob­darzył go nieśmiertelnością i umieścił na Olimpie.

Dedal i Ikar: młodzieńcza lekkomyśl­ność,

Syzyf - gościł na ucztach u bogów, a później plotkował o tym na ziemi. Za to bogowie wysłali po niego bożka śmierci - Tanatosa, którego on uwięził, Ares uwolnił Tanatosa, ale sprytny Syzyf za­kazał żonie go grzebać, i po zejściu do Hadesu, skarżył się na żonę że nie dopeł­niła obowiązku, poprosił Hadesa aby po­zwolił mu wrócić i pouczyć żonę. Ale nie wrócił, po pewnym czasie przypomniano sobie o nim i skazano na wieczną da­remną pracę.

Troja. Jabłko niezgody na weselu Pele­usa i Tetydy, Parys miał dostać od Afro­dyty najpiękniejszą kobietę Helenę, żonę króla Sparty, Menelaosa. Parys uwiódł i porwał Helenę z dworu Menelaosa. Grecy wypowiedzieli Troi wojnę. Achil­les - syn Peleusa i tetydy wziął udział w wojnie. Trwała ona 10 lat. Poźniej wy­grana Koń trojański.

Antygona:

Antygona jako tragedia władzy.
Tragedie greckie miały misję rozważania zagadnień moralnych. Antygona także rozpatruje problem moralny, wynikający ze sporu, jaki zaistniał pomiędzy tytu­łową bohaterką a Kreonem.
Racje
Antygony : kierowała się zasadami reli­gijnymi występuje w obronie prawa pań­stwowego, pisanego
broniła praw religijnych, zwyczajowych, niepisanych uznał Polinejka za zdrajcę ojczyzny, wroga państwa, dynastii i bo­gów
pragnęła zapewnić bratu spokój duszy, ważny dla życia pozagrobowego wyda­wało mu się że każąc zwłoki, nagradza Etoeklesa za wierność ojczyźnie
nie chciała by jej rodzina okryła się hańbą za to, że nie pochowała zwłok uważał, że wszyscy obywatele bez wy­jątku powinni mu się podporządko­wać(uważa to za warunek praworządno­ści)
wykazała miłość siostrzaną wymagającą ofiary życia postępowanie antygony uczy, jego zdaniem, nieposłuszeństwa wobec władzy ocenę postępku Polinej­kosa pozostawiła bogom chce uchodzić za władcę sprawiedliwego, traktującego jednakowo nawet członków rodziny
twierdziła, że zmarli mają jednakowe prawo do pogrzebu, nie widziała różnicy między braćmi - uważała, że śmierć zmazuje winy, a zmarły nie może już nic uczynić i nie może się bronić boi się o swój autorytet jako przedstawiciela wła­dzy
Obie strony reprezentują prawo i bez­prawie. Prawo jednego bohatera jest bez­prawiem drugiego. Dlatego Antygona i Kreon muszą upaść i ponieść klęskę.
Autor dramatu wyraźnie stoi po stronie Antygony. Świadczy o tym ostatnia pieśń chóru oraz sposób prezentacji tej boha­terki. Twórca stara się wywołać w nich współczucie dla siostry Polinejkosa. Na­czelną ideą dramatu jest przekonanie, że zmarli mają prawo do pogrzebu.
W tragedii tej wystąpił konflikt na trzech płaszczyznach:
dwoistość prawa
interesów państwa i jednostki
prawdy, rozumu i uczuć
Antygona (Sofokles)Tragedia grecka z V w p.n.e. autorstwa Sofoklesa. Dramat ten stanowi kontynuację tragedii "Król Edyp", opowiadającej dzieje dotkniętego klątwą bogów syna króla Teb. Historia Edypa: Edyp, przybrany syn króla i kró­lowej Koryntu, odwiedzając wyrocznię delficką usłyszał, że zabije ojca i ożeni się z własną matką. Nie znając swej przeszłości sądził, że władcy Koryntu są jego prawdziwymi rodzicami. Chcąc uciec przeznaczeniu, opuszcza Korynt na zawsze. Na jednej z dróg zabija czło­wieka nie wiedząc, że był to Lajos, jego prawdziwy ojciec. Przybywa do Teb, gdzie rozwiązuje zagadkę straszliwego sfinksa i uwalnia od niego miasto. Zo­staje królem Teb i żeni się z wdową po Lajosie, własną matką. Ma z nią dwóch synów - Eteoklesa i Polinejkesa oraz dwie córki - Antygonę i Ismenę. Gdy od­krył prawdę o sobie, oślepił się i opuścił Teby.
Akcja "Antygony": Dwaj synowie, na których spadł obowiązek rządzenia pań­stwem, nie mogli pogodzić się ze sobą i Eteokles zmusił brata do opuszczenia miasta. Ten, pragnąc zemsty, udał się do Argos i doprowadził do najazdu wrogich Tebom sąsiadów. W czasie walki bracia stoczyli śmiertelny pojedynek i obaj po­legli. Napaść odparto, królem Teb został Kreon, brat królowej. Nakazał pogrzebać z honorami Eteokla, który zginął w obro­nie ojczyzny, zaś ciało zdrajcy Polinej­kesa pozostawić nie pochowane na pa­stwę psom i sępom. Tę decyzję Kreona poznajemy z rozmowy Antygony z Ismeną, rozmowy, która rozpoczyna ak­cję "Antygony". Obie siostry wiedzą, że kto nie usłucha nakazu Kreona, temu grozi śmierć. W imię praw boskich i mi­łości siostrzanej Antygona postanawia pogrzebać ciało brata. Rezygnuje z po­mocy siostry, która owładnięta strachem, chce odwieść ją od tego zamiaru. Anty­gona złamała rozkaz Kreona i została skazana na śmierć. Konflikt tragiczny w "Antygonie": Niezwykle istotny w utwo­rze jest konflikt, czyli starcie się dwu przeciwstawnych racji. Argumenty Kre­ona, uzasadniające jego rozkaz, wydają się być słuszne. Czując się odpowie­dzialnym za kraj, którym rządzi, wie że zdrajca musi być ukarany i że o tej karze muszą wiedzieć wszyscy. Jednak ten sprawiedliwy król popełnia grzech py­chy, za co usłyszy od własnego syna: "Niczymkrólestwo, co jednemu służy." Antygona natomiast nie decyduje się na bunt przeciwko prawom boskim i wy­biera bunt przeciwko ludzkiemu prawu, ustanowionemu przez Kreona. Wybór ten skazuje ją na śmierć, jednak w Hadesie czeka ją wdzięczność zmarłego brata. Je­żeli by wybrała życie, byłoby ono rów­noznaczne z hańbą, a zarazem wisiałaby nad nią groźba zemsty ze strony nie po­chowanego brata, dla którego pogrzeb był jedynym sposobem wejścia do świata zmarłych i osiągnięcia wiecznego spo­koju. Tragizm "Antygony", podobnie jak wszystkich tragedii antycznych, polega na niezmienności wyroków Fatum (Losu) względem bohatera (nazywanego "bohaterem tragicznym"). Splot wyda­rzeń nieubłaganie prowadzi do kata­strofy, jaką jest śmierć głównego boha­tera. Śmierć Antygony jest wypełnieniem klątwy rzuconej na ród Labdakidów (ród Edypa). Ostatnim jej aktem będzie śmierć Ismeny, tej, która nie dopełniła obowiązku względem zmarłego brata, co przesądza jej wieczne potępienie.

Tragedia Antyczna:

Tragedia, najstarszy gatunek drama­tyczny, podobnie jak jej nazwa (tragos-kozioł, ode-pieśń) wywodzi się z obcho­dów ku czci Dionizosa, boga wina i od­radzającej się natury. Uroczystości te były połączone z ludowymi zabawami, procesjami, przedstawieniami chóral­nymi.
Za twórcę tragedii greckiej uznany został Tespis, wprowadzając pierwszego aktora, który podjął dialog z przewodnikiem chóru (wyodrębnionym właśnie ze wspomnianych obchodów). Pierwszy z trójki wielkich tragików, Ajschylos wprowadził drugiego aktora, jednocze­śnie ograniczając rolę chóru. Sofokles wzmocnił dramaturgię akcji, wprowadził postacie kobiece i sceniczne dekoracje. Eurypides zaś wprowadził trzeciego ak­tora, monolog odsłaniający przeżycia wewnętrzne bohaterów i nieoczekiwane zakończenie dramatu.

Iliada i Odyseja:

Homer - twórca starożytnych eposów "Iliady" i "Odysei".
Żył na przełomie IX i VIII w p.n.e. Po­chodzenie i biografia Homera owiane są tajemnicą, pewne jest tylko imię. Naj­prawdopodobniej pochodził z greckiej wyspy Chios. Imię Homer oznacza ślepca, co dało podstawę do podań, że twórca był niewidomy.
Kwestia homerycka.
Jest to spór uczonych, dotyczący autor­stwa Iliady i Odysei.
- Unitaryści uważają, że Homer jest auto­rem Iliady i Odysei.
- Pluaryści uważają, że te dwa dzieła stworzyli różni ludzie i poszczególne pieśni Iliady były tworzone przez kilku autorów.
STRESZCZENIE:
1)„Iliada”
Wojna Trojańska miała swój początek na Olimpie, w czasie uroczystości weselnej księcia Peleusa i boginki Tetydy.
Na uczcie weselnej pojawiła się bogini niezgody, Eris, która rzuca między bogi­nie złote jabłko z napisem „Dla najpięk­niejszej”. Rozpętała się kłótnia między boginiami: Herą, Afrodytą, Ateną.
Dzeus wyznaczył na sędziego Parysa syna króla Troi (Priama). Każda z bogiń za wybranie jej a najpiękniejszą obiecała Parysowi dary:
-Hera-ogromne bogactwo.
-Atena-mądrość.
- Afrodyt -najpiękniejszą kobietę na ziemi, Helenę, która była żoną spartań­skiego króla Menelaosa (jej oddał jabłko)
Wkrótce potem zwyciężył w zawodach organizowanych przez Trojan, a potem udał się z wizytą do Sparty i w ten spo­sób dostał się na dwór Menelaosa. Wy­korzystując nieobecność króla porwał mu żonę i zbiegł wraz z nią do Troi.
Grecy wystawili wielką armie, która pod wodzą Agamemnona, wyruszyła pod mury Troi, by siłą domagać się sprawie­dliwości. (Wśród Greków walczyli: Me­nelaos, Odyseusz, Diomedes, Achilles)
Trojanie nie chcą wydać Heleny. Za­czyna się wojna, oblężenie Troi trwa 10lat. W 10tym roku oblężenia w obozie Greckim wybuchł poważny konflikt. Na­czelny wódz Agamemnon zabrał Achil­lesowi jego brankę, Bryzeidę. Achilles obraził się i wycofał z walki.
Trojanie śmiało zaatakowali Greków, zwyciężyliby ich, gdyby nie Patrokles, który przywdział zbroję Achillesa (byli przyjaciółmi), podtrzymując w ten spo­sób ducha walki Greckich żołnierzy.
Patrokles ginie podczas bitwy z ręki Hektora (najstarszego syna, Priama) Rozwścieczony Achilles przywdziewa nową zbroję od Hefajstosa i rzuca się w wir walki. Wielu Trojan zginęło, również książe Hektor (Achilles zabrał jego ciało do obozu).Stary Priam udał się nocą do Achillesa i ubłagał go by mu oddał ciao syna.
Achilles wyprawił pogrzeb Patroklesowi. Niedługo po tym sam zginął przeszyty strzałą Parysa, który niedługo sam zginął Helena po jego śmierci została wydana za mąż za Deifoba młodszego brata Pa­rysa. Helena jednak nadal przebywała w Troi w brew swej woli. Pewnej nocy pomogła Odyseuszowi ukraść Palladion- cudowny posąg Ateny, (który chronił Troję przed zniszczeniem. Aby zdobyć miasto Grecy zostawili pod wrotami Troi drewnianego konia. Statki Greckie od­płynęły. Trojanie postanowili triumfalnie wnieść go do miasta. Gdy koń stanął w obrębie murów miasta,Trojanie zaczęli ucztę na cześć niespodziewanego zwy­cięstwa. Nocą z wnętrza konia wyszedł ukryty tam Odyseusz wraz z 11stoma wojownikami. Po cichu otworzyli bramę miasta i wpuścili wojsko Greckie. Więk­szość Trojan zginęła. Menelaos zabił Deifoba i podniósł miecz by zabić nie­wierną żonę, lecz na jej widok serce wojownika Sparty zmiękło i pojednał się z Heleną.
2)”Odyseja”
Powstała w I połowie VIII w. p.n.e., zaś jej autorstwo przypisuje się Homerowi, legendarnemu poecie greckiemu. "Ody­seja" to kontynuacja wcześniej napisanej "Iliady", której akcja rozgrywa się w dziesiątym (ostatnim) roku wojny trojań­skiej. Grecy zdobywają Troję dzięki ko­niowi trojańskiemu wymyślonemu przez Odyseusza.
"Odyseja" opowiada dalsze dzieje Ody­seusza, króla wyspy Itaki, jednego z naj­dzielniejszych i najroztropniejszych wo­dzów greckich. Prześladowany przez boga Posejdona, błąkał się przez 10 lat po morzu, po drodze do rodzinnego mia­sta, gdzie czekała na niego żona Pene­lopa, wraz z synkiem, przeżył wiele przygód.
a) Fale zaniosły jego statek do krainy Lotofagów. { Zamiast zboża rosły tam łany lotosów. Kto skosztował owego cza­rodziejskiego ziela, nie chciał już wracać do ojczyzny. Kilku towarzyszy Odyse­usza zjadło parę lotosów i musieli ich gwałtem zabierać na pokład, bo chcieli zostać.}
b) Ziemia Cyklopów Odyseusz wziął dwunastu towarzyszy, bukłak wybornego wina, trochę zapasów i ruszył w głąb kraju chcąc poznać obyczaje dziwnych mieszkańców. Pieczara, w której miesz­kał Polifem, była pusta. Weszli tedy i czekali. Polifem przyszedł dopiero pod wieczór. Zapędził trzodę do pieczary, a wejście zamknął ogromnym głazem. Na jego widok Odyseuszowi i jego towarzy­szom struchlały serca. Odyseusz poczę­stował gospodarza winem. Kiedy Poli­fem zasnął, Odyseusz rozpalił ogień, włożył olbrzymi drąg do ognia i kiedy drzewo się zajęło, włożył rozżarzone w oko Polifema. Oślepiony cyklop strasznie ryczał, aż drżały ściany pieczary. Chciał pochwycić Odyseusza i jego towarzyszy. Wtedy chytry król Itaki obmyślił nowy podstęp. Przywiązał siebie i towarzyszy pod brzuchami baranów i razem z trzodą wymknął się z więzienia.
c) Zawinęły okręty Odyseusza do wyspy E o l i. Król wiatrów Eola, który go po­lubił dał mu worek skórzany gdzie były zamknięte wszystkie wiatry. Kiedy Ody­seusz spał, towarzysze rozwiązali worek. Srogie wiatry porwały okręty i zapędziły do jakiejś przystani. Mieszkał tam król potężnego ludu Lastygonów. Byli ludo­żercami. Napadli na statki. Ocalał tylko okręt Odyseusza: jedenaście innych wraz z całą zdobyczą pochłonęło morze.
d) Okręt Odyseusza wymagał naprawy, a ludzie potrzebowali wytchnienia i po­siłku. Przybyli, więc do wyspy. W prze­ślicznej dolinie stał zamek czarodziejki K i r k e. Towarzyszy Odyseusza Kirke zamieniła w świnie i zapędziła ich do obory. Lecz Odyseusz skoczył do niej z mieczem. Czarownica padła na kolana i prosiła o przebaczenie. Wróciła jego to­warzyszom kształt ludzki. A była tak ła­godna i kochająca, że Odyseusz przesie­dział w jej pałacu cały rok. A kiedy od­jeżdżał, Kirke powiedziała mu, że musi udać się na najdalsze krańce zachodu i w podziemiach wywołać duszę wróżbity Terezjasza i wziąć od niego rady na dal­sze życie.
e) Długo żeglował do mrocznej krainy Kimerejczyków., którzy nigdy słońca nie widzą. Mieczem wykopał dół w ziemi: najpierw lal miód i mleko, potem wino, wreszcie wodę, zmieszaną z odrobiną mąki. Wybrał kilka czarnych owiec, po­derżnął im gardła. Zapach świeżej krwi zwabił błędne dusze zmarłych. Na koniec przyszedł Terezjasz. Przepowiedział mu dalszą tułaczkę.
f) Wracał Odyseusz tą samą drogą. Raz jeszcze odwiedził swoją przyjaciółkę Kirke. Łagodny wiatr zaniósł okręt Ody­seusza do wyspy Syren. Syreny miały głos tak cudny, że kto je posłyszał, od­kładał wiosła i zapominał o falach. Wtedy okręt rozbijał się. Aby towarzysze nie ulegli czarowi syreniego śpiewu za­lepił im Odyseusz uszy woskiem. Sam zaś kazał się przywiązać masztu moc­nymi powrozami. Syreny wabiły żegla­rzy najpiękniejszym śpiewem, ale załoga okrętu ich nie słyszała. Pod pieczarą Sy­kulli sześć paszcz okrutnych porwało z pokładu sześciu towarzyszy.
g) Stamtąd dopłynęli do wyspy boga Słońca. Załoga była głodna i zabili kilka napotkanych na wyspie wołów. Wtem słońce się zaćmiło i rozszalała się taka burza, iż wszystkie statki zatonęły. Oca­lał tylko Odyseusz! Przez dziewięć dni walczył z nawałnicą. Fale wyrzuciły go na brzeg.
h) Rozbitka znalazła nimfa Kalipso. Karmiła go i poiła. Rychło Odyseusz wrócił do zdrowia. Był wspaniałym męż­czyzną. Zawładnęła nim nimfa Kalipso. W ósmym roku miłosnej niewoli zjawił się nagle posłaniec bogów, Hermes. Oto Dzeus kazał mu wracać do rodzinnej ITAKI, do żony i syna. Kalipso dała mu zapasy na drogę. Odyseusz ruszył w drogę.
i) Dojrzał go Posedoni przypomniał prośbę Polifema. Trójzębem wzburzył morze! Przez dwa dni i noce zmagał się Odyseusz. Na koniec uczepił się jakiegoś wybrzeża i zemdlał.
Nazajutrz obudził go śmiech dziewcząt. To była królewna Nauzyka ze swoimi dworkami. Nauzykaa dała mu jeść, zad­bała i Odyseusz wyglądał jak król. Poka­zała mu drogę do pałacu i odjechała. ODYSEUSZ znajdował się na Scherii, wyspie zamieszkałej spokojne. Od nich dostał Odyseusz statek i bogate dary. Odyseusz spał, gdy wraz z nową załogą przybył do ITAKI. Wyniesiono go śpią­cego na brzeg, a skarby ukryto. Wtedy zjawiła się Atena i powiedziała, że wszy­scy uważają go za zmarłego. Jego Itaka jest biedna, a zalotnicy starają się o rękę jego żony Penelopy, która ich zwodzi. Powiedziała, że nie wyjdzie za mąż, póki nie uszyje szaty pośmiertnej dla ojca. Aby zyskać na czasie: w dzień szyła, a w noc je pruła. Dla niepoznania zamieniła bogini Atena Odyseusza w żebraka. Odyseusz wszedł do pałacu. Zalotnicy, choć potężnej byli budowy, nie mieli siły by strzelać z łuku Odyseusza. On zaś na­ciągnął łuk i wypuścił strzałę. O p a d ł y zeń łachmany żebracze. Penelopa padła mu w ramiona. W domu nie było go dziesięć lat. Potem Odyseusz czekał na śmierć, która miała doń wyjść z mo­rza.przez Feaków.

Horacy

Horacy(Quintus Horatius Flaccus) uro­dził się 8 XII 65r. p.n.e. w Wenuzji. Był synem wyzwoleńca. O matce nic nie wiadomo. Jako chłopiec udał się z ojcem do Rzymu, gdzie kształcił się przez 10 lat. Studiował Homera w oryginale, uczył się retoryki. Ojciec z kolei uczył go skomplikowanego życia w skompliko­wanej strukturze administracyjnej cesar­stwa. Po studiach rzymskich udał się Ho­racy do Aten, gdzie w nowej Akademii studiował filozofię stoicką i epikurejską. W Grecji wstąpił w szeregi zwolenników Brutusa i Kasjusza, biorąc udział w bi­twie pod Filippi w 42r.p.n.e., w której wojska republikanów zostały rozgro­mione. Po tej klęsce Horacy przez kilka lat nie mógł wrócić do Rzymu. Gdy ogłoszono amnestię wrócił, ale znalazł się w trudnej sytuacji materialnej: ojciec tymczasem zmarł, a majątek skonfisko­wano.
Z konieczności Horacy podjął pracę w kancelarii kwestora i zaczął pisać. Dzięki kontaktom towarzyskim zyskał pomoc Mecenasa, od którego później otrzymał w darze niewielką posiadłość w Górach Sabińskich, gdzie mógł spokojnie żyć i tworzyć. Mecenas, szczodry protektor artystów, którego imię stało się synoni­mem patrona sztuki i literatury, działał często z polecenia i inspiracji cesarza.
Horacy późno debiutował(w wieku 30 lat), jego utwory są więc dojrzałe, brak w nich młodzieńczych potknięć. Zaczął od satyr, potem powstały pieśni, listy. Pieśni Horacego to:ody, hymny, dytyramby, anakreontyki, liryka refleksyjna. Tema­tyka tez jest różna. Są wśród nich wier­sze miłosne, utwory opiewające naturę, a także refleksje nad życiem w duchu filo­zofii stoickiej i epikurejskiej.

"Exegi monumentum" oznacza: "sta­wiam sobie pomnik (trwalszy niż ze spiżu)". Tak zaczyna się słynna oda Ho­racego, która podejmuje temat nieśmier­telności poezji i poety. Twórczość, po­ezja, dzieło życia daje poecie sławę i nie­śmiertelność. "Non omnis moriar" - brzmi słynny cytat, który oznacza: "nie wszystek umrę" - bo pozostanie po mnie sława i poezja. Horacy zwraca uwagę na dwoistą naturę poety: śmiertelną i nie­śmiertelną, także w wielu innych utwo­rach.

---