„Śluby panieńskie” są bez wątpienia komedią intrygi, gdyż to właśnie kłopoty i nieporozumienia wynikające z realizacji planu Gustawa powodują najwięcej śmiesznych sytuacji. Wystarczy przypomnieć pisanie listu przez Anielę do fikcyjnej innej Anieli lub wypowiadane przez Klarę zapowiedzi koszmaru, jaki ma czekać Radosta po ich rzekomym ślubie, choć on sam nie wie, o co chodzi. Ważną rolę odgrywa jednak także komizm postaci, choćby „fontanny” Albina i krnąbrnej i złośliwej wobec mężczyzn Klary. Autor zastosował także w kilku miejscach komizm językowy, np. gdy Jan, opatrując Gustawowi rękę, odpowiada na jego pytania, nie wiedząc, że zadaje je on sam sobie i dotyczą nie opatrunku, ale jego planu.
Aniela- córka pani Dobrójskiej, ma łagodny charakter i melancholijne usposobienie, bardzo przejmują ją miłosne wyznania Gustawa, które każe jej spisywać w liście. Jest znacznie spokojniejsza od Klary, choć pozostaje pod jej silnym wpływem
i składa przyrzeczenie nigdy nie być żoną. Krytykuje jednak sposób w jaki traktuje ona Albina i jako pierwsza łamię dawniejsze śluby.
Klara- jest kuzynką Anieli, osobą bardzo energiczną, zawsze pewną swojej racji i przekonaną o słuszności podjętego postanowienia nienawiści do wszystkich mężczyzn. Łatwo manipuluje Anielą, lekceważy Albina, wyśmiewa Gustawa
i walczy z Radostem, a szacunek okazuje jedynie swojej ciotce- Pani Dobrójskiej. Jest przekonana, że jest najsprytniejsza i zna plany i zamiary wszystkich z jej otoczenia. Ta pewność siebie szybko jednak znika, gdy dowiaduje się o konieczności małżeństwa ze znacznie starszym od siebie Radostem i porzuceniu przez, tak wiernego do tej pory, Albina. W końcu, gdy ten oświadcza, że jest gotów walczyć o nią z Radostem, docenia jego uczucie, choć przed samymi zaręczynami daje o sobie znać jej buntownicza natura i wykrzykuje: „Ach, gdybym mogła, na złość bym nie chciała!”
Albin- ta postać to uosobienie wszelkich cech romantycznego kochanka- aż do przesady. Ani na chwilę nie może wyjść z roli nieszczęśliwie zakochanego bohatera, wszystkie jego słowa i zachowania są jakby żywcem wyjęte z jakiejś romantycznej poezji. Wiecznie płacze i rozpacza nad swoim losem, przez co jest nazywany „fontanną”, sam mówi o sobie, że swymi łzami skrapla wszystkie drogi, po których chodzi jego wybranka. Jego zachowanie nie przynosi jednak żadnych rezultatów,
a wieczne upokarzanie się przed Klarą budzi tylko jej śmiech. W końcu jednak, za namową Gustawa, decyduje się udawać, że przestał ją kochać, co, choć przychodzi mu z trudem, daje pożądane rezultaty.
Gustaw- wieczny wesołek, lekkoduch. Uwielbia zabawy i nudzi mu się na wsi. Jednak, gdy Aniela odrzuca jego zaloty, sam przyznaje, że jest: „Trzpiot, lekkomyślny, płochy, roztrzepany”. Swoim zachowaniem budzi sympatię stryja, który nie jest
w stanie nad nim zapanować i zawsze szybko przebacza mu jego winy. Jest sprytny i przebiegły, układa dobrze przemyślaną intrygę, która, choć pod koniec nieco wymyka mu się spod kontroli, przynosi pożądany skutek w postaci zaręczyn obu par. Mimo nieco niepoważnego zachowania jest zdolny do szczerych uczuć i zależy mu na szczęśliwym zakończeniu trudnej sytuacji. Jest też wytrwały, gdyż mimo początkowej chęci wyjazdu decyduje się doprowadzić swój plan do końca.
Komizm słowny:
Nienawidzić tak- oprócz mego stryja. I mego ojca. I stryjecznych braci. I pana Jana… I Pana Karola… I Józia… Kazia, Stasia…
Na kasztana wsiędę. Weź już moją doroszkę, a kasztan niech stoi. I deliją moje. Dobrze stryjaszku, jak chcesz, tak się stanie. Ja zawsze mówię: święte rady twoje.
Pamiętasz przecie, jak to dobrze było, rano, nazajutrz po twojej wieczerzy. Mojej wieczerzy? To jest, mówiąc szczerze, ja sam dawałem tę sławną wieczerzę, ale stryjaszek potem długi płacił.
Komizm postaci:
Albin- Smętny kochanek, aspirant ponury, tysiącznych westchnień nagrodę odbierze.
Chodzi, łazi cień Albina, płacze, diabli wiedzą czego! Pięćdziesiąt lat jęczy, szlocha, pięćdziesiąt lat wzdycha, kocha. Już, łzy lejąc w dzień i w nocy, sam się zmienisz we fontannę.
Gustaw:
Wziąć go lepiej w kluby, bo mówiąc między nami, ten Gustawek luby wyrabia ze stryjaszkiem, co mu się podoba.
Ma wady, niestety. A tą jest? Roztargnienie, wesołość, pustota… No, co mam obwijać - trzpiot!
Klara:
Te elegije i miłosne żale młodej dziewczyny nie podbiją wcale; a zwłaszcza Klary, co jak iskra żywa jeżeli westchnienie, to chyba gdy ziewa, Klara, co spocząć- rzadziej milczeć zdoła, sprzeczna z układu, z natury wesoła.
Komizm sytuacyjny:
-A sen spokojny?
-Lada co obudzi. Cicho dlaboga.
-Drzwi tylko uchylę.
-Ale drzwi skrzypią.
-Własnymi oczyma…
-Ha, kiedy już tak- niech się pan nie trudzi. Darmo tam patrzeć- mego pana nie ma.
-A Gdzież jest? Stąd o milę. Pojechał do Lublina.
-Cóż to znaczy? Czy dziękczynne modły, czy też pokuta za śmiałe nadzieje?
-Sprzykrzyło mi się ciągle chodzić, siedzieć, i kląkłem.
-Nie, nie, ja wiem, co się dzieje i będę mogła dokładnie powiedzieć: Melancholicznych wejrzeń nie widziano, sentymentalnych westchnień nie zważano, słów nie słuchano. Cóż więc pozostało? Do nóg… Miłość lub śmierć! Lecz wypadało mieć w ręku szpadę, sztylet, nóż stołowy, albo nareszcie mordercze nożyczki.
Nie, wieś ma swoje wdzięki, mówię szczerze (ziewa skrycie) Na wiosnę kwiatki, listki, trawki świeże, a w lecie są te piękne żniwa, no a w jesieni (ziewając) także coś tam bywa. W zimie wieczory, są, są zabawy każdej pory (ziewa i zaczyna drzemać).