Starość Owidiusza

słowa i muzyka: Jacek Kaczmarski 1987

- Cóż, że pięknie, gdy obco - kiedyś tu będzie Rumunia	D A D
Obmywana przez fale morza, co stanie się Czarne.	D A D
Barbarzyńcy w kożuchach zmienią się w naród ambitny	D G D
Pod Kolumną Trajana zajmując się drobnym handlem.	h fis e A
Umrę patrząc z tęsknotą na niedostrzegalne szczyty	D A D
Siedmiu wzgórz, które człowiek zmieni w Wieczne Miasto,	D A D
Skąd przez kraje podbite, z rąk do rąk - niepiśmiennych	D G D
Iść będzie i nie dojdzie pismo Augusta z łaską.	h fis e D
Nie ma tu z kim rozmawiać, zwój wierszy wart każdej ceny.	h
Ciała kobiet ciekawych brane pospiesznie, bez kunsztu	h fis
I bez szeptów bezwiednych - chłoną nie dając nic w zamian	Cis fis
Białe nasienie Imperium w owcą pachnącym łóżku.	A G A D
Z dala od dworu i tłumu - cóż za cena wygnania?	D A D
Mówiłem wszak sam - nad poezją władza nie może mieć władzy.	D A D
Cyrku w pustelnie zamiana spokój jednak odbiera,	D G D
Bo pyszniej drażnić Cesarza, niż kupcom za opał kadzić.	h fis e D
Rzymu mego kolumny! Wróg z murów was powydziera	h
I tylko we mnie zostanie czysty wasz grecki rodowód!	h fis
Na nim jedynie się wspieram tu, gdzie nie wiedzą - co Grecja,	Cis fis
Z szacunkiem śmiejąc się z czci, jaką oddaję słowu.	A G A D
Sen, jedzenie, gra w kości do bólu w schylonych plecach,	D A D
Wiersz od ręki pisany dla tych, którym starczy - co mają.	D A D
Piękna tu nikt nie obieca, za piękno płaci się złotem.	D G D
Pojąłem, tworząc tu, jak z Ariadny powstaje pająk:	h fis e A
Na pajęczynie wyrazów - barwy, zapach i dotyk,	D A D
Łąki, pałace i ludzie - drżący Rzym mojej duszy -	D A D
Geometria pamięci przodków wyzbyta brzydoty,	D G D
Zwierciadło żywej harmonii diamentowych okruszyn.	h fis e D
Stoją nade mną tubylcy pachnący czosnkiem i czuję	h
Jak zmieniam się w list do Stolicy, który nikogo nie wzrusza.	h fis
Kiedyś tu będzie Rumunia, Morze - już Czarne - faluje	Cis fis
I glebą pieśni się staje ciało i świat Owidiusza.	A G A D

---