Komunizm w Polsce
Komunizm jest to radykalny, lewicowy system ideologiczny, będący odmianą socjalizmu, negujący własność prywatną, zwłaszcza środków produkcji, oparty na idei walki klas, mającej doprowadzić do osiągnięcia sprawiedliwości społecznej poprzez stworzenie społeczeństwa pozbawionego wewnętrznych podziałów ekonomicznych (bezklasowego) i etnicznych (bezpaństwowego), w którym wszystkie środki produkcji znajdą się w posiadaniu wspólnot. Społeczeństwo komunistyczne miało być ujednolicone pod względem przekonań i zachowań politycznych. Ważnymi elementami ideologii komunizmu był kosmopolityzm oraz promowanie internacjonalizmu i ateizmu, ponieważ komuniści uważali, że wszyscy ludzie są równi bez względu na narodowość, rasę czy religię, a podziały te uważają za szkodliwe i prowadzące do konfliktów.
Komuniści jako sposób osiągnięcia swych celów równości i sprawiedliwości wskazywali "obalenie przemocą całego dotychczasowego ustroju społecznego", a także wprowadzenie opartego na tej ideologii systemu rządów. Komunizm miałby doprowadzić do zjednoczenia świata i likwidacji biedy i ubóstwa na nim. W języku potocznym, komunizm to ustrój społeczny w państwach rządzonych przez partie powołujące się na idee komunizmu. W tych krajach funkcjonowała nazwa realny socjalizm, wprowadzona w latach 70. XX wieku w ZSRR.
System totalitarny w Polsce został narzucony wraz z wkraczająca do Polski w 1944r. Armią Radziecką. W wyniku podziału wpływów na Konferencji w Jałcie, Polska dostała się pod Radzieckie skrzydła. Komuniści Polscy wykorzystali tę sytuację by zaadoptować w kraju system władzy panujący w ZSRR.
Komuznizm w Polsce opierał się na kilku zasadniczych fundamentach. Pierwszym z nich był aparat przemocy, w skład którego wchodziła policja polityczna (UB, SB). Formacje te budziły w społeczeństwie strach i skłaniały do podporządkowania się istniejącym regułom, tworzyły ustrój beznadziejności i zależności od kaprysów władzy. Drugim fundamentem była całkowicie podporządkowaną systemowi administracja. Zdolna zarówno karać nieposłusznych jak i wynagradzać zasłużonych. Innym ważnym i niezmiennym fundamentem komunistycznego porządku była stała zależność od ZSRR. Na skutek jego militarnej obecności i politycznej opieki, sytuacja wydawała się beznadziejna i bez alternatyw, dopóki istnieć będzie imperialny sąsiad.
Fundamentem totalitarnego państwa stała się także monopolistyczna gospodarka, znacjonalizowana i podporządkowana państwu oraz monopol na środki przekazu i zakaz tworzenia niezależnych partii. Wszystkie przedstawione wyżej fundamenty miały zagwarantować bezkolizyjne trwanie i umacnianie się komunizmu. Nie były one jednak w stanie wymusić rzeczywistego poparcia i zaangażowania ze strony obywateli.
Wydarzenia z 1956r., 1968r., 1970r., 1976r. i 1989 roku potwierdziły tylko fakt, że Polacy nie zgadzają się z istniejącym „porządkiem” i czynnie przeciwstawiają się mu. Upadek gospodarczy w kraju w latach 1988/1989, słabość na arenie międzynarodowej ZSRR oraz siła narodu skupionego wokół idei „Solidarności”, sprawiły, że w ramach rozmów opozycji z rządzącymi, uzgodniono pokojowe metody przejścia z systemu totalitarnego do demokratycznego. Datą upadku komunizmu w Polsce umownie przyjmuje się 4 czerwca 1989r. - dzień pierwszych, częściowo wolnych wyborów parlamentarnych. Rok 1989 jest datą końca komunizmu nie tylko w Polsce, ale i w całej Europie Środkowo - Wschodniej, która należała do bloku państw kontrolowanych przez Związek Radziecki.