Pielęgnowanie chorego na depresję. Opieka pielęgniarska nad chorym z myślami sulcydialnymi i po próbie samobójczej.

Depresja- zaburzenie psychiczne z grupy chorób afektywnych charakteryzujące się objawami, które można następująco pogrupować:

-symptomy emocjonalne: obniżony nastrój, smutek, często lęk, płacz, utrata radości życia, czasem dysforia (zniecierpliwienie, drażliwośc)

-symptomy poznawcze: negatywny obraz siebie, obniżona samoocena, samooskarżenia, samookaleczenie, pesymizm, rezygnacja, urojenia depresyjne w skrajnych przypadkach

-symptomy motywacyjne: problemy z mobilizacją do wszelkiego działania, może przyjąć formę spowolnienia psychoruchowego, trudności z podejmowaniem decyzji

-symptomy somatyczne: zaburzenie rytmów dobowych, utrata apetytu, osłabienie zmęczenie, utrata zainteresowania seksem, czasem skargi na bóle i złe samopoczucie fizyczne

Typy depresji:

-depresja epizodyczna- krócej niż dwa lata, wyraźny początek

-zaburzenia depresyjne nawracające- powtarzające się epizody depresji

*endogenna- uwarunkowana biologicznie

*egzogenna- poprzedzona stresującym zdarzeniem

-depresja przewlekła(dystymia)- co najmniej dwa lata, remisja nie dłużej niż dwa miesiące

-depresja poschizofreniczna- epizod depresyjny po psychozie schizofrenicznej

Diagnostyka:

-występowanie minimum pięciu objawów przez okres 2 tygodni pod warunkiem że stanowią istotną zmianę w zachowaniu chorego

*obniżenie nastroju lub dysforia występujące codziennie przez przeważającą część dnia, dostrzegana przez otoczenie

*znaczne ograniczenie zainteresowań wszystkimi czynnościami, brak odczuwania przyjemności przy ich wykonywaniu

*spadek lub wzrost masy ciała minimum 5% w ciągu miesiąca lub codzienny wzrost lub spadek apetytu

*bezsenność lub nadmierna senność (hipersomnia- większa potrzeba snu, zwiększona ilość snu nocnego, senność w ciągu dnia; hiposomnia- zmniejszenie ilości snu nocnego, wczesne budzenie się)

*spowolnienie lub podniecenie ruchowe

*uczucie zmęczenia

*poczucie nieuzasadnionej winy, obniżenie poczucia własnej wartości

*obniżenie sprawności myślenia, zaburzenia koncentracji i uwagi

*nawracające myśli o śmierci, myśli samobójcze realizowane bądź nie

*dobowe wahania nastroju (najgorsze samopoczucie w godzinach porannych, wieczorem nastrój się poprawia)

Kryteria wykluczenia:

-wykluczyć istnienie somatycznych lub organicznych czynników które mogą mieć wpływ na nastrój

-zaburzeniem nie jest reakcja na śmierć bliskiej osoby

-nie występują urojenia przed, w trakcie lub po czasie pojawienia się zaburzeń przez okres 2 tygodni

Zespół depresyjny:

-najczęściej w przebiegu choroby afektywnej i obejmuje objawy:

*obniżenie nastroju

*spowolnienie toku myślenia

*spowolnienie ruchowe

Do oceny nasilenia służą skale:

-Skala Montgomery- Asberg

-Skala Depresji Hamiltona

-Inwentarz Depresji Becka

-pacjenci depresyjni skarżą się najczęściej na uporczywe zaparcia, spadek ciśnienia krwi, bradykardię, wysychanie błony śluzowej jamy ustnej, bóle i zawroty głowy, utratę łaknienia, zmniejszenie masy ciała.

Problemy:

Trudności w nawiązywaniu kontaktów

-przyczyną są głównie zaburzenia nastroju, emocji i procesów poznawczych, lęku, urojeń, niskiej samooceny, myśli i tendencji samobójczych

Cel: nawiązywanie i podtrzymywanie kontaktów

Interwencja:

-stworzenie warunków umożliwiających choremu nawiązywanie i podtrzymywanie kontaktów z innymi

-postrzeganie pacjenta i oferowania siebie

-bycie otwartym autentycznym akceptującym, empatycznym

-uważne słuchanie

-skoncentrowanie się na tym, co przeżywa pacjent

-stosowanie milczenia terapeutycznego

-nawiązywanie kontaktu emocjonalnego na poziomie pozawerbalnym

-zachęcanie do opisu przeżyć

-klaryfikowanie

-werbalizacja uczuć i emocji

-dostrzeganie zmian

-zachęcanie pacjenta do udziału w muzykoterapii

-zachęcanie do uczestnictwa w treningu pozytywnych doznań

-udzielanie informacji zwrotnych

-odwracanie emocji od uporczywych negatywnych myśli

-stosowanie prostych komunikatów

-podsumowywanie

-poświadczenie

-odzwierciedlenie uczuć i emocji

-redukcja nierealistycznych obaw

-identyfikowanie mocnych stron

-wspieranie

-budowanie nadziei

Ryzyko popełnienia samobójstwa

Cel: zminimalizowanie ryzyka popełnienia samobójstwa

Interwencja:

-dążenie do stworzenia choremu poczucia bezpieczeństwa i zwiększenie zdolności samokontroli

-okazywanie choremu empatii i zrozumienia jego przeżyć i zachowań

-rozpoznanie i zrozumienie przyczyn pogorszenia zdolności chorego do samokontroli

-unikanie oceniania chorego

-prowadzenie obserwacji ukierunkowanej ze szczególnym uwzględnieniem godzin nocnych

-wykrywanie dysymulacji

-uwrażliwienie na werbalne i niewerbalne sygnały myśli i tendencji samobójczych

-uwrażliwienie na objawy wiążące się z silnymi tendencjami samobójczymi (silny lęk, niepokój psychoruchowy, bezsenność, poczucie beznadziejności i winy, nastrój dysforyczny, przejście z zahamowania w pobudzenie

-akceptacja okresowej niesprawności chorego

-obserwacja i analiza aktywności motorycznej i intelektualnej jako podstawy do oceny możliwości wyboru ewentualnej próby samobójczej

-przeciwdziałanie próbom samobójczym poprzez ciągłe przebywanie z pacjentem i rozmowę o uczuciach związanych z samobójstwem

-motywowanie chorego do życia poprzez pokazywanie celu życia, i tego co on już dokonał, oraz innych możliwości rozwiązywania problemów

-stosowanie technik rozproszenia (terapia kognitywna) w celu odwrócenia uwagi od depresyjnego toku myślenia poprzez opisywanie przez pacjenta prostych wrażeń zmysłowych

-wyjaśnienie związku między sposobami myślenia o sobie swoim środowisku i przyszłości, o samopoczuciu i funkcjonowaniu

-wzbudzanie nadziei poprzez przekazywanie umiarkowanego optymizmu

Przekazywanie negatywnych emocji i występowanie negatywnych myśli

-Cel: odreagowanie negatywnych emocji i zredukowanie negatywnych myśli

Interwencja:

-pomoc pacjentowi w kontrolowaniu negatywnych myśli i emocji

-aktywne słuchanie

-zachęcanie pacjenta do opisu przeżyć

-poszukiwanie źródeł negatywnych emocji

-analizowanie negatywnych myśli i ich wpływu na nastrój pacjenta

-stwarzanie sytuacji do odreagowania negatywnych emocji

-zwiększenie liczby myśli pozytywnych

-wzmocnienie poczucia własnej wartości chorego

-pomaganie w dostrzeganiu każdej pozytywnej zmiany w nastroju i podtrzymywanie jej

-zachęcanie pacjenta do udziału w terapii kognitywnej (polegającej na rozpraszaniu uwagi, rozbijaniu negatywnych myśli)

-wraz z pacjentem przegląd jego pozytywnych osiągnięć wspieranie go w trudnych sytuacjach

-zachęcanie pacjenta do udziału w terapii indywidualnej i grupowej

Trudności w podejmowaniu aktywności życiowej

Cel: zapewnienie aktywności ruchowej zgodnie z możliwościami pacjenta

Interwencja:

-umożliwienie aktywności ruchowej

-obserwowanie i poznawanie możliwości chorego

-planowanie wspólnie z pacjentem aktywności w ciągu dnia z uwzględnieniem możliwości pacjenta

-wzmacnianie pacjenta poprzez zwrócenie uwagi na każdą próbę podejmowania działań i ich wpływu na samopoczucie

-zachęcanie pacjenta do rejestrowania nie tylko trudności ale także myśli i uczuć związanych z aktywnością

-zwracanie uwagi na że wyniki podejmowanych działań zależą nie tylko od pacjenta ale również od czynników zewnętrznych

-zachęcanie pacjenta do podejmowania aktywności związanych z zainteresowaniem

-prowadzenie rozmowy z pacjentem na temat jego pozytywnych doświadczeń i towarzyszących mu emocji

Przeżywanie urojeń depresyjnych

Cel: niwelowanie urojeń

Interwencje:

-podjęcie działania ułatwiającego choremu kontakt z rzeczywistością

-nawiązywanie kontaktu z pacjentem

-przekazywanie jasnych i prostych komunikatów o rzeczywistości

-wykazywanie zgodności w zachowaniu werbalnych i pozawerbalnym

-nienegowanie urojeń

-odwracanie uwagi pacjenta od przeżyć urojeniowych poprzez włączenie w rytm pracy oddziału,

-zachowanie spokoju i taktu

-rozpoznawanie rodzaju urojeń i ich nasilenia

-uczenie pacjenta strategii postepowania z urojeniami ( przeniesienie uwagi, ignorowanie symptomów, konfrontacja, pozytywne mówienie do siebie)

-udzielenie wsparcia

-zaakceptowanie przez pacjenta symptomów których nie można zredukować

Niewystarczająca ilość snu w nocy

Cel: zapewnienie odpowiedniej ilości snu

Interwencje:

-podjęcie działań przywracających odpowiednią ilość snu

-prowadzenie ukierunkowanej obserwacji

-uświadamianie pacjentowi na czym polega u niego zaburzenie snu

-poznawanie dotychczasowego sposobu samodzielnego sposobu radzenia sobie z bezsennością

-odreagowanie napięcia emocjonalnego związanego z bezsennością

-stosowanie techniki relaksacyjnej

-stosowanie farmakoterapii

Trudności w zaspokajaniu potrzeb prowadzące do ich całkowitego zaniedbania

Cel: zapewnienie potrzeb biologicznych

Interwencje:

-obserwowanie pacjenta (podczas wykonywania toalety, spożywania posiłków, ilości przyjmowanych płynów)

-proponowanie pomocy w sytuacji trudności przy wykonywaniu toalety

-poznawanie przyczyn odmawiania przyjmowania posiłków w ciągu dnia

-ustalanie razem z pacjentem rodzaju posiłków i wypijanych płynów

-umożliwienie choremu wyboru posiłków

- zwracanie uwagi na wygląd zewnętrzny pacjenta

-wspieranie chorego w podejmowanych przez niego działaniach

-kontrolowanie wypróżnień i masy ciała

-wzmacnianie pozytywnych zachowań chorego

Brak poczucia wsparcia:

Cel: zapewnienie wsparcia choremu

Interwencje:

-nawiązywanie kontaktu emocjonalnego

-okazywanie choremu empatii i zrozumienia

-uważne słuchanie chorego

-werbalizacja uczuć

-bycie z chorym

-zapewnienie bezpieczeństwa

-udzielanie informacji dotyczących choroby

-pomoc w radzeniu sobie z codziennymi trudnościami

-przeprowadzenie rozmowy z rodziną o możliwości wspierania chorego

-wzbudzanie wiary w powodzenie terapii

-budowanie nadziei chorego