Psychoterapia model psychodynamiczny

Psychoterapia zasadniczo jest formą leczenia zaburzeń przeżywania.
Jej celem jest usunięcie choroby oraz jej przyczyn. W trakcie psychoterapii, terapeuta pomaga uświadomić odnaleźć wcześniej nieznane procesy psychiczne, a często nawet wytworzyć zupełnie nowe mechanizmy, bez których pełne zdrowie nie jest możliwe.

Psychoterapia posiada szeroki zakres możliwości. Stosowana jest zarówno w leczeniu zaburzeń psychiki i osobowości człowieka, jak również służy w rozwiązywaniu jego problemów emocjonalnych oraz życiowych. Stwarza także możliwości rozwoju osobistego i stawania się w pełni dojrzałą osobą. Psychoterapia koncentruje się zatem na człowieku, by mógł swobodnie czerpać radość z życia, budować satysfakcjonujące relacje z innymi ludźmi, twórczo adaptować się do stale zmieniających się warunków życia, lepiej rozumieć siebie samego i dbać o własny rozwój osobisty.

W procesie psychoterapii możemy osiągnąć następujące cele:

• zmianę wewnętrznych schematów odbierania, myślenia i reagowania (powodujących powstawanie różnorakich negatywnych objawów)

• wyeliminowanie lub zmniejszenie negatywnych objawów (np. lęków, fobii, depresji, chorób psychosomatycznych, natręctw)

• niesienie ulgi w cierpieniu

• zmianę niekorzystnych wzorców zachowań i przeżywania

• doświadczanie nowych sposobów rozwiązywania problemów i nowego spojrzenia na własne doświadczenia i relacje

• zyskanie większej samoświadomości i rozwój osobowości

• zmianę funkcjonowania w związkach z innymi.

Terapia psychodynamiczna jest formą psychoterapii, która skupia się przede wszystkim na odkrywaniu podświadomej treści psychiki pacjenta, aby przynieść mu ulgę i zmniejszyć napięcie psychiczne, a następnie przynieść efekt terapeutyczny - wyleczyć lub złagodzić zaburzenie psychiczne i na stałe poprawić jakość życia pacjenta oraz uchronić go w miarę możliwości od cierpienia.

Większość podejść terapii psychodynamicznej zakłada, że zaburzenia w funkcjonowaniu psychologicznym pojawiły się podczas rozwoju i przynajmniej w pewnym stopniu są nieświadome. Zakłada się że zaburzenia adaptacji zaczęły się we wczesnym dzieciństwie i w końcowym efekcie spowodowały dysonans w życiu obecnym pacjenta. W związku z tym przyglądanie się tym wczesnym doświadczeniom jest kluczową częścią terapii analitycznej, ma to na celu odkrycie i rozwiązanie nieświadomych kwestii które stoją za objawami. Psychoterapia psychodynamiczna opiera się na materiale jakim jest świat fantazji pacjenta. Terapeuta zachęca pacjenta do mówienia o wszystkim o czym w danej chwili myśli. Świat fantazji stanowi bogate źródło informacji na temat tego jak osoba postrzega siebie i innych, interpretuje i nadaje sens swoim doświadczeniom, odnajduje radość i znaczenie życia.

Terapia psychodynamiczna może przyjąć formę terapii długoterminowej, krótkoterminowej lub terapii wspierającej (z elementami poradnictwa, edukacji).

Terapia psychodynamiczna może być terapią indywidualną, grupową, rodzinną i małżeńską. Może trwać bardzo krótko, na przykład kilka sesji, albo rozciągać się nawet na kilka lat, ale zwykle trwa standardowo kilka miesięcy do roku - jest to uzależnione od natężenia problemów pacjenta i postępów w trakcie terapii. Spotkania odbywają się od jednego do trzech razy w tygodniu, trwają około godziny lub trochę krócej, a w czasie sesji pacjent siedzi i utrzymuje kontakt z terapeutą, a nie leży na kozetce jak w czasie psychoanalizy.

Podczas terapii psychodynamicznej rzadko korzysta się z takich metod jak analiza wolnych skojarzeń lub marzeń sennych, a z pewnością terapeuci psychodynamiczni nie używają hipnozy. Podstawową techniką jest rozmowa dotycząca przede wszystkim relacji interpersonalnych pacjenta, podczas której analizuje się kontakty z osobami bliskimi pod kątem powtarzających się szkodliwych schematów zachowania, których korzenie ukryte są w nieświadomości.

Bardzo ważna jest analiza wspomnień z dzieciństwa, ponieważ psychoterapia psychodynamiczna zakłada, że większość wewnątrzpsychicznych konfliktów powstaje w dzieciństwie, gdy niedojrzałe ego z trudnością radzi sobie ze swoim zadaniem. Zgodnie z teorią psychodynamiczną większość zaburzeń psychicznych powstaje we wczesnym dzieciństwie i wiąże się z mechanizmami obronnymi, które powstają, by możliwie sprawnie funkcjonować w świecie, ale w dorosłym życiu nie działają sprawnie i powodują cierpienie oraz dysfunkcjonalne zachowania.

Terapia psychodynamiczna korzysta z wielu różnych technik terapeutycznych, zarówno takich pochodzących z klasycznej psychoanalizy, jak i z innych szkół. Jest jedną z najczęściej wybieranych przez adeptów psychoterapii szkół oraz jedną z najpopularniejszych i najbardziej dostępnych form leczenia zaburzeń psychicznych w Polsce. Jest jedną z refundowanych w naszym kraju form psychoterapii.

Główne założenia psychoterapii psychodynamicznej brzmią następująco:

• Przyjęcie nieświadomości – w refleksji nad człowiekiem uwzględnia się nieświadomość.

• Przyjęcie reguły rozdzielności sądów poznawczych, od sądów etycznych, estetycznych i ontologicznych, co w skrócie oznacza, że pscyhoterapeuta psychodynamiczny nie osądza.

• Przyjęcie rozdzielności psychologii od psychopatologii, co sprowadza się do twierdzenia, że objaw może mieć różne przyczyny.

Bibliografia

www.centrumdobrejterapii.pl

www.pl.wikipedia.org/wiki/Psychoterapia

„Zdrowie Psychiczne” pod redakcją Kazimierza Dąbrowskiego