Grupy krwi u kotów

U niektórych zwierząt domowych, podobnie jak u ludzi, występują różne grupy krwi. Podział na grupy krwi dotyczy m. in. kotów, choć oczywiście grupy te są inne niż w przypadku ludzi. Informacja na temat grup krwi jest istotna, gdy nasze zwierzę musi mieć wykonaną transfuzję krwi, a także przy planowaniu rozmnażania kotów hodowlanych.

Podział grup krwi

Najbardziej powszechną grupą krwi u kotów jest grupa A. Oprócz grupy krwi A występują dwie inne grupy: B oraz AB. Grupa krwi B spotykana jest u niektórych ras kotów takich, jak koty perskie, abisyńskie, brytyjskie krótkowłose, szkockie zwisłouche, sfinksy, somalijskie, birmańskie, cornish rex i devon rex. Poniżej przedstawiona została częstotliwość występowania danej grupy krwi u wybranych ras kotów:
Abisyński - A 86%, B 14%
Birmański - A 84%, B 16%
Brytyjski krótkowłosy – A 60%, B 40%
Burmański – A 100%, B 0%
Cornish rex – A 66%, B 34%
Devon rex – A 59%, B 41%
Europejski – A 99%, B 1%
Himalajski – A 93%, B 7%
Japoński bobtail – A 84%, B 16%
Maine Coon – A 98%, B 2%
Norweski leśny – A 93%, B 7%
Perski – A 86%, B 14%
Szkocki kot zwisłouchy – A 82%, B 18%
Syjamski – A 100%, B 0%
Sfinks – A 81%, B 19%
Somalijski – A 83%, B 17%

Trzecia grupa krwi, czyli AB występuje u kotów niezwykle rzadko.

Dlaczego określanie grup krwi jest ważne?

Określenie grupy krwi u kotów jest bardzo ważne. Pierwszym powodem jest ryzyko wystąpienia bardzo silnej i niebezpiecznej reakcji wstrząsowej podczas transfuzji, gdy krew dawcy i biorcy są niedopasowane pod względem grupy. Kot, który ma grupę krwi B posiada przeciwciała, które zwalczają antygeny znajdujące się w grupie krwi A. Jeśli podamy kotu z grupą krwi B krew z grupy A, wywoła to silną reakcję hemolityczną. Sytuacja odwrotna (czyli podanie krwi z grupy B kotu, który ma grupę krwi A) jest mniej niebezpieczna, gdyż koty z grupą A mają nieliczne przeciwciała przeciwko antygenom B. Jednak zawsze powinno się badać grupę krwi dawcy oraz biorcy, aby uniknąć możliwych komplikacji.

Drugim powodem konieczności określania grup krwi u kotów jest ryzyko wystąpienia konfliktu serologicznego między matką a jej kociętami. W ciągu pierwszych 48 godzin od porodu kotka przekazuje kociętom przeciwciała wraz z mlekiem. Jeśli ojciec kociąt ma inną grupę krwi niż kotka, może dojść do konfliktu serologicznego między kotką a jej dziećmi. Jeśli wiemy, że rodzice mają różne grupy krwi, możemy zapobiec konfliktowi karmiąc maluchy preparatami mlekozastępczymi przez pierwsze 48 godzin. Jednak najlepiej zawsze badać grupę krwi rodziców przed kryciem.

Badanie grupy krwi naszego kota możemy zlecić lekarzowi weterynarii, który dysponuje odpowiednim sprzętem laboratoryjnym.

Izoerytroliza nowonarodzonych źrebiąt (konflikt serologiczny u koni)

Jest to schorzenie, które stanowi rodzaj konfliktu serologicznego występującego u koni. Występuje u nowonarodzonych źrebiąt, a jego przyczyną są produkowane przez matkę przeciwciała, które powodują rozpad krwinek czerwonych źrebięcia.

Wystąpienie tego schorzenia jest uwarunkowane kilkoma czynnikami:

• niezgodnością grup krwi klaczy i ogiera

• dziedziczeniem przez źrebaka grupy krwi ojca

• kontaktem klaczy (w czasie ciąży lub porodu) z czynnikami obecnymi we krwi ogiera (lub źrebięcia)

Klacz rozpoczyna wtedy produkcję przeciwciał skierowanych przeciwko erytrocytom źrebaka. Przeciwciała te przedostają się do siary, a następnie po spożyciu jej przez noworodka do jego krwiobiegu. Tam łączą się z krwinkami czerwonymi powodując ich rozpad.

Izoerytroliza występuje u źrebiąt w pierwszym tygodniu życia. Objawy mogą pojawić się nagle lub rozwijają się stopniowo w ciągu kilku - kilkunastu dni. Obserwuje się narastającą apatię, źrebak przestaje ssać i jest osłabiony. Błony śluzowe z różowych zmieniają barwę na bladoróżową do żółtawej, pojawia się anemia.

Jeżeli choroba nie zostanie szybko rozpoznana i nie zostanie podjęte odpowiednie postępowanie, może dojść do śmierci źrebięcia.

Postępowanie:

W przypadku rozpoznania choroby w ciągu pierwszej doby życia źrebaka, należy jak najszybciej zaprzestać karmienia noworodka siarą i podawać mu pokarm zastępczy (z butelki, miski lub przez sondę) przez 24 - 36 godzin. Po tym czasie można źrebakowi pozwolić na ssanie mleka matki (brak przechodzenia przeciwciał do krwiobiegu, a przez to brak zagrożenia). Klacz w czasie dokarmiania noworodka powinna być zdajana co 2 - 4 godziny, a mleko wylewane.

Jeżeli choroba zostanie rozpoznana później niż 24 godziny od porodu, konieczna może być transfuzja krwi. Do czasu całkowitego ustąpienia objawów powinno się kontrolować poziom erytrocytów we krwi źrebaka.