TAK SIĘ UMIERA

Julian: – Henryku, zaklinam cię dramatycznie! Nie rób tego!

Henryk: – Julianie, możesz mnie prosić o nic. Ja Tadeusza wyzywam na pojedynek.

Julian: – I kropka?

Henryk: – Kropka.

Julian: – Taka prawdziwa kropka, jak z języka polskiego?

Henryk: – Tak! Zawołaj Tadeusza.

Julian: – Och Henryku, pójdę ale się bojęęę. (wychodzi)

Henryk: – Niby przyjaciel a kobietę mi wychapał. Ale ja mu pokażę! Pokażę mu jak się umiera!

(Julian wprowadza dostojnego Tadeusza)

Julian: – Tadeuszu, Heniu cię wołał. (wychodzi)

Tadeusz: – Henryku?

Henryk: – Tadeuszu?

Tadeusz: – O co chodzi Henryku?

Henryk: – Dlaczego mi wychapałeś kobietę Tadeuszu?

Tadeusz: – A co to, nie może mi się podobać Henryku?

Henryk: – A co to, w mieście innej nie ma Tadeuszu?

Tadeusz: – Dość. Za dużo pytań. Spróbujmy jeszcze raz.

Tadeusz: – Henryku?

Henryk: – Tadeuszu?

Tadeusz: – O co chodzi Henryku?

Henryk: – Wyzywam cię na pojedynek. Już ja ci pokażę jak się umiera!

Tadeusz: – Henryku, w imię przyjaĽni zaklinam cię. Abra cadabra.

Henryk: – Nie nie. Nie wierzę ci.

Tadeusz: – Może chociaż powspominajmy. Pamiętasz?

Henryk: – (nierzewnie) Tak, pamiętam. Ale dość tych wspomnień.

Tadeusz: – Cóż...

Henryk: – Tadeuszu. BądĽ gentlemanem i wyciągnij broń.

Tadeusz: – Henryku, wyciągam broń i oddalam się o tych parę kroków.

Henryk: – By strzelić we mnie celując?

Tadeusz: – Celując a jednocześnie zetrzeć tych parę kropel potu z czoła, które pojawiły się nie ze strachu jeno z powodu nadmiernej aktywności gruczołów potowych.

Henryk: – Do dzieła! Pokażę ci jak się umiera!

(Tadeusz strzela, Henryk godzony nabojem łapie się za brzuch)

Henryk: (w bólu) – Tadeuszuuu!

Tadeusz: – Patrzę patrzę.

Henryk: (umiera całkiem i bezpowrotnie)

Tadeusz: – Jestem rozczarowany. Tyle gadania, a on się zwyczajnie obalił!

KONIEC

Autor: Klub Literatów „Zeppelin” na podstawie opowiadania Joanny Chudej i Grzegorza Halamy pod tym samym tytułem.

Powrót

---