Sokrates - jest mądry, bo szuka odpowiedzi na swoje pytania, nigdy nie przestanie, musi być filozofem, bo tylko w tym widzi sens, to jest najważniejsze w życiu; chce zachęcać innych do myślenia, kształtowania swojej duszy, bo tylko dzięki cnocie można wszystko osiągnąć; jest lepszy, bo myśli, niełatwo będzie go zastąpić, jest dla Ateńczyków „darem od boga”; nie dba o dobra, nie zajmuje się polityką, nie ma mądrości doskonałej; jest mądrzejszy, bo jest prawdziwy; poeci, politycy, rzemieślnicy są dobrzy w swoim fachu, a myślą, że znają się na wszystkim i to świadczy o ich głupocie i on starał się im to uświadomić; jest najmądrzejszy, bo zrozumiał, że tak naprawdę nie jest mądry; nikt go nie rozumie, dlatego go posądzają; mówi prawdę, co jest przeciwko niemu;
Platon - I : wędrówka w górę, jest to wędrówka duszy do mądrości, z ciemności (ciemnoty, jaskini) do jasności (oświecenia), kto raz tam dotrze nie będzie chciał wrócić; a jeżeli wróci i będzie chciał żyć z ciemnotami, ci go wyśmieją, bo nie będą go rozumieć; on będzie lepszy, bo ma nowe doświadczenia, a drugiej strony rozumie ciemnych; pozna prawdę, którą mógł sobie wcześniej tylko wyobrażać; II : rozwój miłości w młodym człowieku: najpierw ciało, później dusza, później czyny i prawa, nauka - poza to wszystko, to będzie na „morzu piękna”; po tej drodze dojdzie do piękna absolutnego, piękna samego w sobie, wiecznego i niezmiennego; trzeba przejść tę całą drogę, by zrozumieć piękno; „miłość platoniczna” - sfery duchowej;
Arystoteles - są trzy zjawiska w życiu psychicznym: namiętności, zdolności i trwałe dyspozycje; cnoty należą do trwałych dyspozycji; dwa rodzaje dzielności: zalety dianoetyczne i zalety etyczne (cnoty); cnoty są nabywane, nie są wrodzone; należy znaleźć złoty środek pomiędzy nadmiarem i niedostatkiem; najwyższe dobro jest czymś ostatecznym (szczęście);
Epikur - szczęście jest najważniejsze!; nie można zaniedbywać filozofii; trzeba się oswoić ze śmiercią; nasza działalność dąży do tego, aby uwolnić się od cierpienia i niepokoju; wszelki ból jest złem, ale nie każdego bólu należy unikać; przyjemność którą ma na myśli charakteryzuje nieobecność cierpień fizycznych i psychicznych, a nie zabawę i inne takie; lepiej być nieszczęśliwym z rozumem, niż szczęśliwym bez niego;
Św. Augustyn - stracił przyjaciela i szuka ukojenia; tylko Bóg miał dla niego lekarstwo, jest czymś rzeczywistym; zło nie jest substancją, bo tylko dobro jest substancją; wszystko pochodzi od Boga (substancje); dalej wychwala Boga, który stworzył wszystko słowem;
Św. Tomasz - I : pierwszym poruszycielem wszystkiego, który sam nie jest przez nikogo poruszany jest Bóg; II : pierwszą przyczyną sprawczą jest Bóg; III : Bóg jest konieczny sam w sobie, nie ma przyczyny swojej konieczności, a jest przyczyną konieczności dla innych; IV : Bóg jest dla wszystkich bytów przyczyną: istnienia, dobra i wszelkiej doskonałości; V : Bóg jest myślący i kieruje wszystkimi naturalnymi rzeczami ku celowi;
Kartezjusz - nie ma głupszych czy mądrzejszych, są różne drogi poznania; nie jesteśmy zwierzętami; odrzucił wszystko i doszedł do wniosku: cogito ergo sum; tylko myślenie świadczy o bycie; jest Bóg, a człowiek nie może wiedzieć wszystkiego i być Bogiem;
Pascal - I : myśl stanowi wielkość człowieka; myśląca trzcina; mamy słuchać rozumu; II : trzeba postawić, że Bóg jest, bo jeśli wygramy zyskamy wszystko, a jeśli przegramy, nie tracimy nic; pomoc można uzyskać u wierzących; Bóg jest dobrem, więc nic nie tracimy;
Locke - wszystkie idee pochodzą z doświadczenia; tabula rasa; wszystkie idee biorą się z wrażeń zmysłowych i refleksji w umyśle; idee same wchodzą do umysłu; są idee: kształtów itp. oraz doznania zmysłowe;
Berkeley - każda rzecz to zespół idei; musi być coś co będzie to wszystko postrzegało; idee istnieją tylko w umyśle;
Kant - dobra jest tylko dobra wola; wola to chcenie osiągnięcia czegoś, a nie skutek; obowiązek jest koniecznością czynu z poszanowania prawa; „postępuj tylko według takiej maksymy, dzięki której możesz zarazem chcieć, żeby stała się powszechnym prawem;