57.Rozwój nauki prawa administracji w XIX wieku na ziemiach
polskich.

A. W I RP kompetencje i obsada organów rządu

centralnego i lokalnego regulowane były prawnie
jedynie w sposób ogólny.

wiek XIX przyniósł rozwój administracji,która działała w
ramach prawa lub na podstawach prawnych.
Wprowadzono określony system uprawnień oraz
zobowiązań organów administracji.
PRAWO ADMINISTRACJI wyróżnia się wielostronnie:
szerokością zakresu, różnolitością obejmowanych materii.

B. GRANICE DZIAŁALNOŚCI ADMINISTRACYJNEJ W XIX

W. OKREŚLAŁY DWIE ZASADY:

ZASADA

LEGALNOŚCI-

doprowadziła

do

rozwoju

sądownictwa administracyjnego
ZASADA ODPOWIEDZIALNOŚCI – nie tylko urzędnika ale
także państwa za szkody wyrządzone obywatelom w
czasie wykonywania funkcji państwowych (np.budowane
dróg itp.)

C. PROBLEMY ORGANIZACJI ADMINISTRACJI

CENTRALIZACJA – skupienie decyzji w organach
centralnych
DECENTRALIZACJA – podział decyzji pomiędzy organy
centralne i terytorialne
Łączy się z nimi:

KONCETRACJA- czyli skupienie decyzji w jednych
rękach np.: ministra, namiestnika, gubernatora,
nadprezydenta prowincji i rejencji
DEKOWCENTRACJA

–

podział

uprawnień

decyzyjnych pomiędzy różne czynniki i osoby

D. NAUKA PRAWA ADMINISTRACYJNEGO.

W I trzech dziesiątkach XIX w. ich rozwój nastąpił w
Królestwie i w Galicji (II połowa stulecia). Idee prawa
administracyjnego rozwijał Antoni Okolski – prof. szkoły
głównej: określał on prawo administracyjne jako „prawo
ekologicznej strony narodu” Okolski był „ojcem polskich
nauk administracji"