Drusilla Douglas

Przyjaźń czy miłość

ROZDZIAŁ PIERWSZY
Doktor Sara Sinclair wyszła z domu po mleko do

pobliskiego sklepu i niedaleko mieszkania brata wpadła na
koleżankę po fachu, Carrie Baxter. Obie nie mogły uwierzyć
własnym oczom.

- Myślałam, że jesteś we Włoszech! - zawołała Carrie.
- A ja słyszałam, że pracujesz w Inverness - odparła

pospiesznie Sara. Nie miała ochoty rozmawiać o Włoszech.

- To prawda. Bardzo mi się tam podoba, ale tęsknię za

Glasgow - wyznała Carrie, lekko się czerwieniąc. - Co tutaj
robisz?

- Przyjechałam na ślub brata. - Przynajmniej częściowo

było to zgodne z prawdą.

- Wiem, że nie na zjazd absolwentów naszego roku, bo

Fiona powiedziała, że tylko ciebie nie udało się zawiadomić.

Fiona Kerr, urodzona organizatorka, zawsze marzyła o

tym, by spotkali się po pięciu latach od ukończenia studiów.

- Co u ciebie słychać, Saro?
- Dziękuję, wszystko w porządku. Opowiedz mi lepiej o

zjeździe.

- Wszyscy chętnie cię zobaczą. Jesteśmy umówieni na

siódmą w hotelu Metropol. Będą drinki i kolacja.

Ale ze mnie idiotka, pomyślała Sara, która błędnie

założyła, że zjazd już się odbył i starzy znajomi rozjechali się
do domów. Miała ochotę się wykręcić od uczestnictwa w tej
imprezie, uznała jednak, że jeśli nie poda przekonującego
powodu, będzie to wyglądało tak, jakby miała coś do ukrycia.

- Skoro uważasz, że powinnam przyjść... Wspaniale

będzie znowu wszystkich zobaczyć.

Przyjaciółka bardzo się ucieszyła i jeszcze raz zapewniła

Sarę, że będzie mile widziana. Okazało się też, że zatrzymała

się u kuzynki, która mieszka tylko dwie ulice dalej, Carrie
zaproponowała więc, że przyjedzie po Sarę wpół do siódmej.

- Świetnie! - odparta Sara, próbując wykrzesać z siebie

odrobinę entuzjazmu. - A teraz muszę już lecieć. Mam tyle do
zrobienia...

- A ja właśnie wybieram się do fryzjera. Muszę dobrze

wyglądać. Nigdy nie wiadomo... - Znowu ten lekki rumieniec.
- Do zobaczenia wieczorem. Podjadę pod bramę i zatrąbię trzy
razy. Na razie.

Sara ściągnęła brwi, patrząc za odchodzącą przyjaciółką.

Och, gdybym tylko znalazła się tutaj pięć minut wcześniej lub
później, pomyślała. No cóż, życie jest pełne niespodzianek.
Gdyby nie pojechała do Włoch ze Steve'em, nie znalazłaby się
teraz w takiej sytuacji: bez pracy i perspektyw na przyszłość,
zarzucana pytaniami przez znajomych. Przyjaciele ze studiów
też będą chcieli się dowiedzieć, co się stało. Przecież sami
ostrzegali ją przed podjęciem tej decyzji.

- Jak ty to robisz? - zawołała Carrie, kiedy Sara wsiadła

do samochodu o umówionej godzinie.

- Co takiego? - zdziwiła się Sara, starając się nie patrzeć

na nową fryzurę przyjaciółki.

- Nie przytyłaś ani trochę i wyglądasz nawet lepiej niż

pięć lat temu!

Sara ucieszyła się z komplementu, wiedząc, że na

spotkaniu wszyscy będą się jej przyglądać. Odgarnęła za ucho
kosmyk czarnych włosów i zapewniła Carrie, że ona również
wygląda wspaniale.

- Ta sukienka jest zabójcza - dodała.
- Zwłaszcza biorąc pod uwagę, ile kosztowała - odparła

Carrie. - Dzwoniłam do Fiony. Bardzo się ucieszyła, że cię
zobaczy. Ciekawe, kto przyjdzie?

- Pewnie nasi starzy przyjaciele.

Sara czuła, że wszystko pójdzie dobrze, jeśli tylko nie

zjawi się Rory Drummond. Kiedy jechały ulicami Glasgow i
patrzyła na wszystkie znajome miejsca, wydawało się jej,
jakby pokłóciła się z Rorym zaledwie wczoraj. Zarzucił jej, ze
postępuje głupio, odrzucając szansę pracy z profesorem
Maxwellera tylko po to, by wyjechać za granicę z błaznem,
który wszystko partaczy i nie potrafi pomalować porządnie
nawet szopy na narzędzia. Przy czym Rory użył wtedy nieco
dosadniejszych słów.

- Steve jest świetnym malarzem! - zaprotestowała

wówczas żarliwie. - Kiedyś będzie sławny.

- Jeśli tak, to z pewnością nie z powodu tych swoich

bohomazów! - krzyknął Rory i Sara, oburzona, wybiegła
wtedy z jego mieszkania.

Teraz zobaczyła go, gdy tylko zatrzymały się na parkingu

przed hotelem. Pomagał Moirze Stirling wysiąść z auta. Z
daleka wyglądał tak, jakby w ogóle się nie zmienił: szczupły,
o gęstych i jak zawsze lekko potarganych włosach, o
czarującym uśmiechu. A jego widok - co było najbardziej
przerażające - podziałaj na Sarę tak samo jak kiedyś.

Towarzysząca mu Moira, jak zwykle w wysokich

szpilkach, z trudem utrzymywała równowagę, stąpając po
nierównym bruku. Ująwszy Rory'ego pod ramię, przylgnęła
do niego całym ciałem. A on najwyraźniej nie miał nic
przeciwko temu.

- On się nigdy nie zmieni - mruknęła Carrie, zamykając

drzwi samochodu.

- Kto? - spytała Sara z roztargnieniem.
- Rory Drummond. A więc to tak...
- Spójrz! Kate dalej ugania się za Markiem - zauważyła

Sara. - Mam wrażenie, jakbym w ogóle stąd nie wyjeżdżała.

- A propos, kiedy wracasz? - zagadnęła Carrie, ale

właśnie przybyło kilka nowych osób i Sarze udało się uniknąć
odpowiedzi.

W hotelu zobaczyła wiele znajomych twarzy. Witała się ze

wszystkimi i rozmawiała, a kiedy konwersacje schodziły na
prywatne tematy, oddalała się dyskretnie. To było oczywiste,
że kariery jej przyjaciół potoczyły się bardziej efektownie. Ci,
którzy pracowali w szpitalach, byli już samodzielnymi
internistami lub też robili kolejne stopnie specjalizacji.

Na przykład Tom Patterson.
- Zostałem członkiem Królewskiego Kolegium

Lekarskiego w zeszłym roku i profesor Maxwell twierdzi, że
dostanę tytuł doktora nauk medycznych za badania, które
prowadziłem pod jego kierunkiem - oznajmił. - Dzięki tobie,
Saro, nadarzyła mi się świetna okazja. Jestem ci bardzo
wdzięczny za to, że czmychnęłaś do Włoch.

- Wcale nie czmychnęłam, tylko dokonałam pewnego

zaskakującego wyboru. - Nie zabrzmiało to zbyt
przekonująco, nawet dla niej samej. - Och, popatrz, jest John.
Myślałam, że pojechał do Australii. Chodź, pogadamy z nim...

Tom był jednak zbyt gruby, by przeciskać się przez tłum.
- A więc nie żałujesz, że wyjechałaś? - podjął.
- No cóż... - zaczęła z ociąganiem, zastanawiając się, co

powiedzieć. - Za granicą wszystka wygląda inaczej.
Cudzoziemcy nie mają zbyt dużych możliwości awansu...

Z opresji uratowała ją Fiona, która weszła na krzesło, by

było ją lepiej słychać, i głośno zaprosiła wszystkich do stołu.

Jednakże Sara tylko przez chwilę czuła się bezpiecznie.

Gdy usiadła, okazało się, że znalazła się tuż obok Rory'ego
Drummonda. Po jego drugiej stronie usadowiła się Moira, lecz
Rory niemal natychmiast odwrócił się do niej plecami i,
podpierając głowę na ręce, zaczął przyglądać się Sarze z taką
intensywnością, że aż się zaczerwieniła.

- Nieźle wyglądasz, biorąc pod uwagę okoliczności -

rzekł w końcu.

- Szkoda, że nie mogę powiedzieć tego samego o tobie -

odparła cierpko.

- Widzę, że jeszcze mi nie wybaczyłaś.
- Czego? Nie bardzo sobie przypominam. Rory jednak nie

dał się zbyć.

- Dobrze wiem, Saro, że wciąż masz do mnie żal. Ale już

na tyle rozjaśniło ci się w głowie, że wróciłaś. A to już coś.

- Kto powiedział, że wróciłam?
- A nieprawda?
- Mój brat pojutrze się żeni. Przyjechałam na ślub i dziś

rano spotkałam przypadkiem Carrie, która namówiła mnie,
żebym tu wpadła. To wszystko.

- A kiedy wracasz?
- Jeszcze nie wiem.
- Muszą cię tam bardzo cenić.
- Kto? - Nie wiedziała, do czego Rory zmierza
- Twoi szefowie we Włoszech, skoro zgodzili się na twój

wyjazd, nie określając daty powrotu.

- Jestem na urlopie - wyjaśniła nieprzekonująco,

wdzięczna kelnerowi, że pojawił się właśnie w tej chwili, by
zabrać talerze po zupie. - Przepraszam cię, Rory, ale
chciałbym porozmawiać też trochę z Angusem. - Odwróciła
się do kolegi siedzącego po jej drugiej stronie.

Angusowi Forbesowi, podobnie jak innym jej znajomym,

świetnie się powodziło. Po ukończeniu stażu w szpitalu zaczął
pracować jako lekarz rodzinny. Podczas rozmowy z Sarą
nagle przyszła mu do głowy pewna myśl:

- Mamy zamiar niedługo zatrudnić jeszcze jednego

lekarza. Może byłabyś zainteresowana, Saro? O ile pamiętam,
zawsze miałaś zacięcie do interny.

Za coś przecież musiałam dostać ten złoty medal,

pomyślała ironicznie, zaczynając drugie danie. Podano
kurczaka duszonego w winie z cebulą i pieczarkami.

- Dzięki za propozycję, Angus. Chętnie dowiem się

szczegółów - odparła półgłosem, nie chcąc, by Rory ją
usłyszał.

- Świetnie - ucieszył się Angus i podał Sarze karteczkę z

jadłospisem, która leżała przy jego talerzu. - Zapisz mi tutaj
swój adres i telefon. Zadzwonię do ciebie.

- On już jest po ślubie - szepnął Rory do jej ucha, gdy

skończyli jeść.

- Kto? - Spojrzała na niego zdziwiona.
- Angus, oczywiście. Ma bardzo miłą żonę. Lepiej żebyś

o tym wiedziała.

- No wiesz, Rory, co za niedorzeczny pomysł! - rzekła

lekkim tonem, choć w środku kipiała ze złości. - Dałam mu
tylko telefon. Co w tym złego? Przyjaźniliśmy się kiedyś.

- Chciałem cię tylko ostrzec, żebyś znowu nie zrobiła

czegoś głupiego.

Tego już było za wiele.
- Po raz drugi ośmieliłeś się powiedzieć mi coś takiego.

Co ty sobie, do diabła, myślisz?

- Kiedy jedliśmy zupę, twierdziłaś, że nie pamiętasz tego

pierwszego razu - przypomniał jej chytrze.

- Jesteś niemożliwy! - syknęła.
- Naprawdę? A ja właśnie pomyślałem to samo o tobie.

Nie wiem, co działo się z tobą przez te kilka lat, ale jedno jest
pewne: zupełnie się nie zmieniłaś.

- Do licha z tobą, Rory! - fuknęła prosto w jego szerokie

plecy, ponieważ właśnie odwrócił się z powrotem do Moiry,
która domagała się jego uwagi.

- Nie denerwuj się, Saro. Rory nie miał niczego złego na

myśli - rzekł pocieszająco Angus. - Właściwie zawsze miał do
ciebie słabość. Jak zresztą większość z nas.

- Jesteś kochany, Angusie, ale Rory czasami potrafi być

denerwujący - odparła w momencie, gdy kelner stawiał przed
nią bezy z malinami.

Po kawie wdała się w rozmowę z wieloma osobami, lecz

nikt nie zadawał jej tak natrętnych pytań jak Rory Drummond.
Wszyscy bez zastrzeżeń przyjęli jej bajeczkę o tym, że
przyjechała do Glasgow na ślub brata.

Zrobiło się późno i goście powoli zaczynali się

rozchodzić. Do Sary podeszła Carrie z przepraszającym
uśmiechem

- Trochę mi głupio - zaczęła zmieszana. - Wiem, że

przyjechałyśmy razem, ale czy nie mogłabyś wrócić do domu
taksówką? Tak dobrze mi się rozmawia z Robinem Taitem,
Pamiętasz go? Zaproponował, że mnie odwiezie...

Sara uśmiechnęła się, przypominając sobie, że Carrie

zawsze wzdychała do Robina.

- Nie ma problemu - odparła. - Baw się dobrze.
Carrie uścisnęła przyjaciółkę z wdzięcznością i oddaliła

się tanecznym krokiem. Sara nie zdążyła nawet spytać, czy
może wziąć jej samochód i zostawić go przed domem
kuzynki, u której zatrzymała się Carrie. Straciłam cały zapał,
pomyślała, uganiając się za neurotycznym malarzem. Lepiej
żebym odzyskała wigor, zanim zacznę szukać pracy.

Znalazła budkę telefoniczną w holu i zamówiła taksówkę,

po czym postawiła kołnierz lekkiej, kupionej za granicą
kurtki, i wyszła na dwór. Była chłodna letnia noc. Minęło
dziesięć minut, a taksówki wciąż ani śladu. Stała na schodach
przed hotelem, trzęsąc się z zimna, gdy nagle przejechało
obok niezbyt już nowe, szare audi, które zatrzymało się parę
metrów dalej i cofnęło. Z okna wychylił się Rory.

- Jakieś kłopoty, Saro?
- Nie - odparła. - Czekam na samochód.
- Carrie pojechała z Robinem jakiś czas temu.
- Wiem. Zamówiłam taksówkę.
- To było dawno. - Ciekawe, skąd wiedział? - Pewnie już

nie przyjedzie. Zamarzniesz tu na śmierć w tej cienkiej kurtce.
Lepiej jedź z nami.

Sara już miała zamiar podziękować i powiedzieć, że jakoś

sobie poradzi, gdy nagle zobaczyła minę zirytowanej Moiry,
siedzącej na przednim siedzeniu. Nigdy specjalnie się nie
lubiły, więc po to tylko, żeby trochę jej dokuczyć, odparła:

- Chętnie, jeśli nie będę wam przeszkadzać. Dzięki, Rory.

Przebiegła przez chodnik i wsiadła do auta.

- Dokąd? Regent Terrace? - spytał, gdy ruszyli. Dziwną

przyjemność sprawiło jej to, że pamiętał, gdzie kiedyś
mieszkała. Dawniej często ją odwiedzał...

- Niestety, trochę dalej. Zatrzymałam się teraz w

mieszkaniu Bruce'a przy Maitland.

- W takim razie jedziesz w złym kierunku - zauważyła

Moira gderliwym tonem, kiedy Rory na skrzyżowaniu skręcił
w prawo.

- Wiem, co robię - odrzekł spokojnie. - Jaki jest sens,

żebym jechał z tobą przez pół miasta, a potem wracał, żeby cię
odwieźć, skoro mieszkasz trzy ulice stąd?

- A więc najpierw chcesz podrzucisz mnie, a nie Sarę?
- Zgadza się.
- No wiesz! To ze mną przyjechałeś na zjazd, więc...
- Och, przestań, przecież tak będzie najlepiej - odparł, nie

przejmując się złością Moiry. - Zwłaszcza że przez ostatnie
pół godziny narzekałaś, jak bardzo jesteś zmęczona po pracy
w tym twoim prywatnym szpitalu.

Niezły numer z tej Moiry, pomyślała Sara, gdy ich

koleżanka zawołała z irytacją:

- Mówiłam tak tylko po to, żeby... Och, do diabła! Niech

będzie, jak chcesz.

Moira nie odezwała się już przez całą drogę. Gdy

dojechali na miejsce, Rory wysiadł, by odprowadzić ją do
drzwi.

- Przepraszam, że musiałaś czekać - rzekł do Sary,

wróciwszy do samochodu po paru minutach.

- Och, nic nie szkodzi. I tak robisz mi przysługę.
- To może okażesz mi wdzięczność i przesiądziesz się do

przodu? Kiedy ktoś siedzi z tyłu, czuję się jak taksówkarz.

Sara zmieniła miejsce i ruszyli.
- To był udany wieczór, prawda? - odezwała się po paru

minutach, kiedy cisza zaczęła ją krępować.

- Tak, to z pewnością interesujące spotkanie.
- Wszystkim tak dobrze się wiedzie, w każdym razie tym,

z którymi udało mi się zamienić parę słów - odrzekła. Co, u
licha, ją podkusiło, żeby zaczynać ten temat? Teraz pewnie
Rory spyta, jak ona sobie radzi. - Dobrze, że zobaczyłeś mnie
przed hotelem - dodała pospiesznie. - Mam tylko nadzieję, że
Moira się nie obraziła.

- A czemu miałaby to zrobić? To przecież mój samochód.

Mogę wozić nim kogo chcę.

Sara rozluźniła się nieco i po chwili zapytała:
- Czym się ostatnio zajmujesz?
- Pracuję w zespole profesora Carlisle'a w szpitalu

miejskim. Całkiem dobrze mi idzie.

Sara wcale się nie zdziwiła. Czy Rory mógłby trafić źle?

Był inteligentny, sumienny i bardzo pracowity.

- Pewnie zrobiłeś już specjalizację. Nadal zamierzasz

poświęcić się ortopedii?

- Tak, chociaż wolałbym zajmować się ortopedyczną

chirurgią urazową niż operacjami planowanymi. Zawsze

lubiłem naprawiać różne rzeczy. - Zaśmiał się cicho. - A teraz
ty mi powiedz, co porabiasz.

Powinna była pamiętać, jak trudno go zmylić.
- Och, jak zwykle zajmuję się interną - odparła

wymijająco.

- Czy w Neapolu pracuje się podobnie jak u nas?

Odniosła wrażenie, że Rory chce złapać ją w pułapkę.

- Mniej więcej... - Nie miała ochoty przyznawać, że w

nowym, wspaniałym szpitalu spędziła zaledwie rok, a potem
Steve zabrał ją w podróż po biednych, choć bardzo
malowniczych rejonach południowych Włoch, gdzie szukał
natchnienia do swych obrazów, które stawały się coraz
bardziej dziwaczne... Ostatnim miejscem pracy Sary była
przychodnia dla ubogich, prowadzona przez zakonnice.

- Nie jesteś zbyt rozmowna - zauważył. - Boisz się,

żebym nie pomyślał, że nie wszystko było tam usłane różami?

- Tam, gdzie pracuję, jest trochę za gorąco na róże -

odparła, zastanawiając się, jak uciąć tę krępującą rozmowę. -
Nie martw się o mnie, Rory. Wszystko idzie dobrze.

- Ale nie w Neapolu - rzeki cicho, lecz dobitnie.
- A kto tak powiedział?
- Fiona. Kiedy napisała do Ospitale di Napoli, żeby

zaprosić się na zjazd absolwentów, list wrócił z adnotacją:
„Adresat nieznany".

- Rozumiem - odparta Sara sztywno.
- Ja chyba też... - Zatrzymał samochód we wskazanym

miejscu, a potem dodał, kładąc jej dłoń na ramieniu: - Saro,
posłuchaj, proszę. Nie zamierzam prawić ci kazań.
Zdenerwowałaś się na mnie okropnie, kiedy próbowałem
wtedy przemówić ci do rozsądku. Teraz chcę tylko, żebyś
wiedziała, że dalej masz w Glasgow prawdziwych przyjaciół,
którzy bardzo by się ucieszyli... gdybyś wróciła.

- Dzięki za troskę, Rory - rzekła napiętym głosem - ale

wbrew temu, co sądzisz, wcale nie wpadłam w tarapaty ani też
nie mam zamiaru zostać w Glasgow. - Wysiadła, nim zdołał
powiedzieć coś, co wprawiłoby ją w jeszcze większe
zakłopotanie. - Dziękuję za podwiezienie. I do zobaczenia na
następnym zjeździe.

- Kto wie? Miło cię było zobaczyć. Uważaj na siebie i

powodzenia!

ROZDZIAŁ DRUGI
Sara umieściła puste walizki na szafie i rozejrzała się po

pokoju. Nie był szczególnie przytulny, ale wydał jej się
całkiem znośny po kilku tygodniach szukania pracy. W końcu
przyjęto ją na zastępstwo starszego lekarza na oddziale interny
doktora Marshalla w szpitalu Allanbank, we wschodniej
dzielnicy Glasgow.

Chciała zacząć nowe życie z dala od rodzinnego miasta,

ale czas naglił. Skromne oszczędności szybko się kurczyły, a
gdy jej brat wrócił z żoną z podróży poślubnej, czuła się w ich
domu jak przyzwoitka. Jednakże głównym powodem, dla
którego postanowiła ubiegać się o czasową posadę w szpitalu
Allanbank, było to, że nikt z jej znajomych tam nie pracował.
Jeśli więc zdoła za jakiś czas dostać pracę w Anglii, jak
planowała, i wyjechać, dawni przyjaciele nadal będą wierzyć,
że wróciła do Włoch i do Steve'a.

Z zamyślenia wyrwał ją dzwonek telefonu.
- Doktor Sinclair? - usłyszała. - Mówi siostra Gordon z

oddziału dwunastego. Wiem, że właściwie zaczyna pani pracę
dopiero jutro, ale pacjentka z astmą i zapaleniem dróg
oddechowych ma chyba udar mózgowy, więc...

- Zaraz będę - zapewniła Sara, chwytając kitel.
Nie miała trudności z postawieniem diagnozy, zanim

sprawdziła odruchy nerwowe, napięcie mięśni, reakcje
wzrokowe oraz poziom przytomności. Wystarczyło, że
dostrzegła u chorej zapadnięty policzek i chrapliwy oddech.

- Tak, siostro, to typowy przypadek niedowładu

połowiczego lewej strony ciała. Czy już wcześniej się jej to
zdarzało?

- O ile wiem, nie. Pani Begg bywa u nas dosyć często z

powodu stanu płuc, ale w jej karcie chorobowej nie ma nic na
temat innych dolegliwości.

- Proszę ją obserwować i dać mi znać, jeśli zmieni się

ciśnienie krwi lub wystąpią inne objawy. Będę na oddziale
przez kilka godzin. Doktor Gray miała zapoznać mnie z
tutejszym rozkładem zajęć.

- Niestety, dzisiaj nie przyszła. Ma kłopoty z ciążą. Gdzie

ja trafiłam? - pomyślała Sara i odparła dowcipnie:

- Skoro zastępuję waszego starszego lekarza rezydenta,

który miał wypadek samochodowy, powinnam się mieć na
baczności: nieszczęścia chodzą parami. Mam nadzieję, że
przynajmniej szef oddziału jest na miejscu.

Pielęgniarka roześmiała się i przyznała, że brakowało im

właśnie kogoś z poczuciem humoru, a doktor Marshall
przyjmuje teraz w przychodni, gdyby Sara chciała się z nim
zobaczyć.

Sara najpierw oświadczyła, że nie ma takiej potrzeby, ale

w końcu postanowiła zajrzeć do doktora Marshalla i
powiedzieć mu o pani Begg i o tym, co zaleciła w jej
przypadku.

Ucieszył się z jej przezorności, po czym rzekł:
- Szkoda, że doktor Gray nie czuje się dobrze, ale

poprosiłem siostrę oddziałową, żeby wszystko pani pokazała.

Pani Coull okazała się pielęgniarką starej szkoły i była

prawdopodobnie bliska odejścia na emeryturę.

- Przepraszam, że nie przyszłam wcześniej, ale wezwano

mnie do chorej z udarem - wyjaśniła Sara na powitanie, - Poza
tym jestem dziś jedynym lekarzem na dyżurze, więc będę
musiała co jakiś czas do niej zaglądać.

- Nieźle się pani orientuje w tym, co tutaj się dzieje, jak

na kogoś, kto zaczyna pracę dopiero jutro - odparła siostra
Coull tonem dezaprobaty.

- Nie miałam wyboru. Doktor Gray jest chora. Oddział

doktora Marshalla nie był duży - w jego dwóch częściach,
męskiej i żeńskiej, mieściło się jedynie siedemdziesiąt łóżek,

siostra Coull uparła się jednak, by pokazać Sarze wszystko,
nawet najmniejsze szafki.

- Widzę, że nie ma wolnych miejsc - zauważyła Sara, gdy

skończyły wędrówkę po salach - a jest lato. Co dzieje się
zimną, kiedy wybucha epidemia grypy?

Siostra Coull spytała, czemu właściwie Sara zawraca sobie

tym głowę. Przecież do tej pory i tak już jej tu nie będzie.

Całe szczęście, pomyślała Sara, patrząc na odchodzącą

pielęgniarkę. Ta kobieta wie, jak zniechęcić ludzi do pracy.

Przez ostatnie dwa tygodnie czerwca Sara pracowała tak

ciężko jak nigdy dotąd. Doktor Gray była na zwolnieniu
niemal przez połowę tego czasu, a początkującemu stażyście
pozwolono wykonywać tylko najprostsze zadania. Ostatnią
noc spędziła na dyżurze i prawie nie zmrużyła oka, wzięła
więc rano szybki prysznic, przebrała się, zjadła coś w
pośpiechu i zjawiła się w szpitalu, tłumiąc ziewanie.

- Miałaś ciężką noc - domyślił się Jack Kinnear,

sympatyczny pielęgniarz z oddziału męskiego.

- To prawda - przyznała sennym głosem. - Dużo bym dała

za chwilę spokoju.

- Niestety, właśnie miałem cię wezwać. Charlie Greig

upadł na podłogę w łazience parę minut temu i skarży się na
silny ból w lewym biodrze. Ostatnio brał dużo sterydów,
więc...

- Nie musisz mówić nic więcej. Zaprowadź mnie do

niego.

Upadając, staruszek złamał sobie zapewne szyjkę kości

udowej, chociaż dziarsko zapewniał, że „to nic takiego, tylko
takie małe stłuczenie".

- Dam mu środek przeciwbólowy, a potem zrobimy

rentgen i zadzwonimy na ortopedię. Powinni jeszcze dziś
złożyć kość.

- Wątpię, czy będą w stanie - odparł Jack. - Dziś jest

akurat zmiana ekipy lekarskiej.

- Jaka zmiana? - zdziwiła się Sara.
- Rok tu, rok tam. Profesor Carlisle chce, żeby lekarze

nabrali doświadczenia.

- Rozumiem. No cóż, i tak będą musieli zająć się

Charliem. Ich starszy lekarz, doktor Blair, to miły facet.
Zadzwonię do niego. Powinien nam kogoś przysłać.

Pracownica gabinetu radiologicznego kończyła właśnie

prześwietlać Charliego, gdy do sali wszedł zespół ortopedów.
Ujrzawszy jednego z nowych lekarzy, Sara omal nie dała
nurka pod najbliższe łóżko. Czym zasłużyła sobie na takiego
pecha?

Nie mogła wybiec z sali, ponieważ stanęli przy wyjściu na

korytarz, tak więc, nie zważając na to, że ujmuje to jej
godności, wskoczyła szybko do pomieszczenia dla sprzątaczek
i przyczaiła się za uchylonymi drzwiami.

- Gdzie jest wasz lekarz ogólny? - Rory Drummond

skierował to pytanie do Jacka.

- Doktor Gray jest chora, ale jeszcze przed chwilą była tu

lekarka rezydentka. Czy mam ją wezwać pagerem?

- Nie teraz - zadecydował Rory i Sara odetchnęła z ulgą.

Odgłos wózka z aparatem rentgenowskim świadczył o tym, że
prześwietlanie zakończono. Rory poprosił jeszcze, by
wywołać zdjęcia jak najszybciej; należało potwierdzić
diagnozę, nim zostanie przygotowana sala operacyjna.

- Czy możemy przyjść za pół godziny je obejrzeć, czy też

mam za duże wymagania? - spytał.

- Będą gotowe - zapewniła gorliwie radiolożka, a Sara

uśmiechnęła się z przekąsem. Młode i naiwne kobiety nadal
nie mogą się oprzeć urokowi Rory'ego.

- Niestety, jeżeli kość jest pęknięta, będziemy musieli

złożyć ją pod narkozą - zwrócił się do Charliego. - Mam
nadzieję, że pan się zgadza?

- Jasne, panie doktorze - przytaknął staruszek - jeśli tylko

dobrze to zrobicie.

Niektórzy lekarze na miejscu Rory'ego z pewnością by się

obruszyli, on jednak wydał się rozbawiony.

- Do tej pory jeszcze nikt się na mnie nie skarżył, więc

myślę, że może pan być spokojny.

Szmer rozmów powoli zamierał, lekarze opuścili salę i

Sara mogła nareszcie wyjść z ukrycia. Czekało na nią
mnóstwo pracy: musiała zbadać nowego pacjenta, założyć mu
kartę i przepisać chorym antybiotyki. Okazało się też, że
stażysta nie skończył jeszcze pobierać krwi do badań. Sara
pomogła mu, a potem zajrzała do pacjentki z udarem.
Wszystko musi być gotowe na popołudniowy obchód lekarza
specjalisty.

Spiesząc się do bufetu na lunch, nagle przystanęła.

Przecież może tam spotkać Rory'ego. Lepiej nie spotykać się z
nim, dopóki nie wymyśli jakiegoś rozsądnego wytłumaczenia,
dlaczego się tutaj znalazła. Zawróciła i poszła do baru w
przychodni, by kupić tam kanapki, po czym wróciła do pokoju
lekarskiego. Na krześle przy biurku, opierając nogi o kosz na
śmieci, siedział... Rory. Stanęła jak wryta, nie mogąc wydusić
z siebie słowa, podczas gdy on wydawał się spokojny i
opanowany jak zwykle.

- Powiedziano mi, że znajdę cię tutaj - rzekł łagodnie.
- Ale... skąd wiedziałeś? - wydusiła ze ściśniętym

gardłem.

- Że tu pracujesz? Zobaczyłem podpis na skierowaniu

Charliego Greiga na prześwietlenie. Niemożliwe, żeby istniały
dwie Sary J. Sinclair, które miałyby identyczny charakter

pisma. - Wstał, złożył ręce na piersiach i utkwił w niej wzrok.
- A więc może powiesz mi, o co tu chodzi?

- Co masz na myśli?
- Po co te wszystkie sekrety? Jeśli wróciłaś do domu na

dobre, czemu, u licha, nie powiedziałaś nam o tym na
zjeździe?

- Kto twierdzi, że wróciłam na dobre? - zapytała

wyniośle. - Jeśli chcesz wiedzieć, mam akurat małą przerwę
między jedną pracą a drugą. Przyjechałam odwiedzić rodzinę.
W końcu nie było mnie tu prawie cztery lata.

- I między jedną pracą a drugą we Włoszech postanowiłaś

przyjąć w Glasgow zastępstwo? - zapytał i cała jej historyjka
stała się nagle zupełnie niedorzeczna. - Poza tym chyba
niezbyt często widujesz się z rodziną, skoro twoja matka
mieszka teraz w Surrey, niedaleko twojej siostry - dodał,
zupełnie podważając jej wiarygodność.

- Skąd wiesz?
Zignorował jej słowa i zapytał ponownie:
- Po co te sekrety?
Zaczerwieniła się po uszy. Była zła na Rory'ego, że

przypiera ją do muru. Kiedy wreszcie udało jej się odwrócić
wzrok, odparła:

- No dobrze... Mówiłam wszystkim, że wracam do

Włoch, ale zmieniłam zdanie. Mam do tego prawo.

- Oczywiście, że masz - przyznał. - Ale po co tak się z

tym kryjesz?

- Wcale się nie kryję.
- Ależ tak - upierał się Rory. - I wierz mi, to najlepszy

sposób, żeby ludzie zaczęli myśleć, że coś przed nimi
ukrywasz. Jeśli tam nie układało ci się dobrze...

Jego domysły były słuszne, lecz daremnie domagał się

wyjaśnień.

- Bardzo dziękuję ci za rady - przerwała mu z ironią. - Z

pewnością wezmę je pod uwagę. A teraz chciałabym zjeść
lunch.

- Właśnie zamierzałem ci to zaproponować. W tutejszym

bufecie mają całkiem dobre jedzenie. Idziemy?

- Prawdę mówiąc myślałam, żeby zjeść tu kanapki i zająć

się papierkami.

Rory popatrzył na nią przez moment, który wydał się jej

wiecznością, po czym rzekł:

- Nie miałem zamiaru cię wypytywać, Saro, choć pewnie

tego się obawiałaś. Mimo że nie wiem, co cię do tego skłoniło,
cieszę się, że zrobiłaś sobie przerwę i przyjechałaś do nas. -
Wyszedł, a ona wpatrywała się w zamknięte drzwi,
upokorzona i wściekła.

Operacja, podczas której połączono metalową płytką

złamaną kość pacjenta, odbyła się wieczorem jeszcze tego
samego dnia. Kiedy Sara zajrzała później do niego, był pełen
podziwu dla tego „wspaniałego, młodego lekarza", który
przeprowadzał zabieg.

- Daleko zajdzie, nie ma co - oznajmił Charlie.
Im szybciej, tym lepiej, dodała w duchu Sara, chociaż

najgorsze już się stało. Rory na pewno powie swojej
dziewczynie, że Sara opuściła Steve'a i pracuje teraz w
Allanbank, a Moira zaraz powiadomi o tym znajomych i
zaczną się telefony.

Kiedy jednak w poniedziałek nikt do Sary nie zadzwonił,

doszła do wniosku, że Rory zachował wszystko dla siebie.
Była mu za to wdzięczna, lecz nadal dręczyło ją, że to właśnie
on poznał prawdę. Łatwiej by zniosła, gdyby odkrył ją ktoś
inny.

A może przesadzam? - przyszło jej do głowy. Co ja

właściwie próbuję ukryć? Tylko to, że odeszłam w końcu od
człowieka, z którym nigdy nie było mi dobrze. Nie rzuciłam

go wcześniej, ponieważ bałam się przyznać, że popełniłam
błąd.

Osoba, przed którą najbardziej chciała zataić swą porażkę,

domyśliła się wszystkiego. A więc wyjazd z Glasgow wcale
nie jest już konieczny, jak wcześniej sądziła. Rory ma rację,
ma tu wielu dobrych przyjaciół. Teraz, skoro on już wie,
wyznanie prawdy innym nie wydawało się jej takie trudne.

Postanowiła to rozważyć, ale nieco później. Tego

wieczoru znowu miała dyżur, musiała więc coś zjeść, dopóki
jeszcze zostało jej trochę wolnego czasu.

Bufet był niemal pusty, nie licząc Rory'ego z lekarzem z

ortopedii, Peterem Blairem. Na szczęście byli tak pochłonięci
rozmową, że nie zauważyli Sary. Przemknęła cicho, wzięła
sałatkę serową oraz kawę i skierowała się do stolika stojącego
za plecami Rory'ego, który jednak właśnie wtedy ją zauważył
i poprosił. by z nimi usiadła. Nie pozostało jej nic innego jak
podejść do nich.

- Pracujesz tak długo? - spytała, przejmując inicjatywę.
- A co, myślisz, że wychodzę o piątej? Właśnie

skończyliśmy z Peterem całą serię operacji.

- Znacie się? - zdziwił się doktor Blair.
- I to nieźle. Studiowaliśmy razem - wyjaśnił Rory.
- Ale ty masz wyższy stopień lekarski niż Sara... - Peter

zamilkł, zakłopotany swym brakiem taktu.

- To dlatego, że ona odrzuciła okazję zrobienia świetnej

kariery w naszym kraju i pojechała pracować za granicę -
odparł Rory, nim Sara zdołała wymyślić coś przekonującego.

Peter uznał chyba, że była to jakaś misja dobroczynna w

krajach Trzeciego Świata, ponieważ zawołał z ożywieniem:

- Mój Boże, to wspaniałe! Sam marzyłem kiedyś o czymś

takim, ale przy obecnej konkurencji na rynku pracy...

- Poza tym masz żonę i dwoje dzieci, więc to nie miałoby

sensu - wtrącił Rory. - Zresztą, wcale bym się nie zdziwił,

gdyby się okazało, że Sara żałuje trochę tej swojej
donkiszoterii. Może dlatego wróciła i próbuje zacząć wszystko
od początku.

- Coś w tym rodzaju - przyznała słabym głosem, nie

wiedząc, czy jest zaskoczona czy też wdzięczna Rory'emu za
tę zręczną interwencję. Zapewne oszczędził ją w ten sposób
wielu kłopotliwych pytań.

- Muszę już iść, bo inaczej nie zostanie mi nawet chwila

na odpoczynek - oświadczył Rory. - Pete, nie zapomnij, co ci
mówiłem o tym wycięciu łękotki, dobrze? Miło cię było
znowu zobaczyć, Saro. Musimy się kiedyś umówić i pogadać.

- Wspaniały facet - rzekł Peter, gdy Rory zniknął za

drzwiami. - Naprawdę cieszę się, że jest tutaj. Ma sporą
wiedzę i lubi się nią dzielić, w przeciwieństwie do innych.

- Rozległo się natrętne brzęczenie pagera i Peter

westchnął.

- To już drugi raz, odkąd tu siedzę. Nic dziwnego, że tylu

początkujących lekarzy ma kłopoty z trawieniem. Na razie,
Saro.

- Do zobaczenia...
Wciąż myślała o tym, jak sprytnie Rory wyjaśnił jej

obecną dość niską pozycję wśród personelu lekarskiego. To
miłe z jego strony, ale przecież zawsze taki był. Może właśnie
to ją zwiodło, młodą i niedoświadczoną, gdy myślała, że Rory
czuje do niej coś szczególnego. Tak jednak nie było, chociaż
się przyjaźnili - do czasu, kiedy związała się ze Steve'em.

Dlaczego to zrobiła? Teraz przynajmniej znała już

odpowiedź. Stało się tak dlatego, że Rory nie darzył jej
miłością, a Steve poświęcał jej na początku wiele uwagi i
żywił wobec niej gorące uczucia. Zachęcała go zresztą do tego
w nadziei, że wzbudzi w ten sposób w Rorym zazdrość, lecz
doprowadziła jedynie do tego, że zaczął nią gardzić.

- Jeśli nie możesz mieć mężczyzny, którego kochasz,

zwiąż się z tym, który kocha ciebie - poradziła jej kiedyś
babcia, osoba raczej prostolinijna. I Sara właśnie tak zrobiła.
Wkrótce jednak - kiedy Steve już ją zdobył - okazało się, że
nie jest jej tak oddany, jak sądziła. Przez długi czas, nim
zdecydowała się z nim zerwać, znaczyła dla niego niewiele,
bo poświęcał się raczej swojej malarskiej pasji.

Bufet niemal opustoszał. Sara odniosła nie dopitą kawę i

brudne naczynia na wózek przeznaczony do tego celu, i poszła
do pokoju wypoczynkowego dla lekarzy, by tam poczekać na
kolejne wezwanie.

W każdy czwartek na obchód przychodził doktor

Marshall. Tego dnia był w nie najlepszym nastroju i cały
personel, znając jego skłonność do czepialstwa, obawiał się
krytyki z jego strony. Najpierw dostało się fizjoterapeutce.

- Jak długo pani zajmuje się tym chorym, pani Clarke?
- Od jedenastu dni.
- I on nadal chodzi z balkonikiem?
- Jego poczucie równowagi jest zbyt słabe, żeby mógł

poruszać się o lasce czy nawet o kulach.

- I co pani robi, żeby mu pomóc?
- Robimy ćwiczenia, które zwykle stosuje się w takich

przypadkach, ale dowiedziałam się od doktor Sinclair, że
istnieje podejrzenie o uszkodzenie móżdżku, tak więc nie
spodziewam się wielkiej poprawy. Chodzi mi głównie o to,
żeby pacjent nie zrobił sobie krzywdy.

- Słyszałem, że przedwczoraj znowu upadł.
- Był akurat czymś przejęty i zapomniał, co mu mówiłam.
- To proszę zapisać mu to na kartce.
- Robię to codziennie, na wypadek, gdyby poprzednią

gdzieś mu się zawieruszyła. Instrukcje do ćwiczeń nagrałam
mu też na kasecie, której słucha na walkmanie.

Nie mając już do czego się przyczepić, doktor Marshall

zostawił Polly Clarke w spokoju i zwrócił się do Sary:

- Pewnie neurolog jeszcze go nie widział?
- Był tuż przed obchodem i potwierdził nasze

przypuszczenia. Pan Montgomerie jest zapisany na tomografię
komputerową na pojutrze. Niestety, córka, z którą mieszka,
ma też męża inwalidę i nie jest w stanie opiekować się nimi
dwoma. Pytała, czy jest jakaś szansa znalezienia miejsca w
domu opieki.

- Dla obu?
- Nie, tylko dla ojca.
- Proszę zawsze wyrażać się precyzyjnie, to w medycynie

najważniejsze - pouczył Sarę. - Niech pani powie córce, że
pomyślimy o tym, kiedy przyjdzie pora. Jej ojciec jeszcze u
nas trochę zostanie. Idziemy dalej.

Doktor Marshall nie doszukał się zaniedbań w sposobie

leczenia pani Begg, która była pierwszą pacjentką Sary w tym
szpitalu. Kobieta mogła już teraz przejść całą salę dzięki
specjalnym kulom, co zresztą zademonstrowała.

- Czy chora może samodzielnie się myć i ubierać? -

zwrócił się doktor Marshall do Polly Clarke po popisie pani
Begg.

- Tak, ale zabiera jej to dużo czasu.
- Nie radzę sobie tylko z guzikami - wtrąciła pacjentka.
- Za parę dni wypiszemy panią do domu - oznajmił doktor

Marshall - ale będzie pani musiała przychodzić dwa razy w
tygodniu na kontrolę.

Podeszli do następnego łóżka.
- Pewnie nie zrobiliście jeszcze tej punkcji lędźwiowej, o

którą prosiłem?

- Doktor Gray dzwoniła i mówiła, że dziś jej nie będzie

- odparła Sara, przypominając mu w ten sposób, że mają

niedobory kadrowe, a od lekarzy jej rangi nie wymaga się
przeprowadzania tego rodzaju zabiegów.

Doktor Marshall zaniemówił na chwilę, po czym

odchrząknął zakłopotany. Wkrótce jednak znowu przeszedł do
ataku i po obchodzie siostra Gordon, aby okazać swe
niezadowolenie, nie zaproponowała nikomu kawy.

- Pewnie pani myśli, że byłem zbyt surowy? - doktor

Marshall zwrócił się do Sary, idąc za nią do pokoju
lekarskiego. - Ale nawet najlepsi lekarze popełniają nieraz
błędy, tak więc nikomu nie zaszkodzi od czasu do czasu
trochę krytyki.

- Być może, proszę pana - zgodziła się Sara i dodała

pospiesznie, widząc, że lekarz szykuje się do odejścia: -
Chciałam jeszcze spytać o panią Aitken.

- Proszę mi przypomnieć, o co to chodziło.
- To ta pacjentka z sali numer cztery z przewlekłym

rozstrzeniem oskrzelowym, która ma także ostre zapalenie
stawu kolanowego. Zdecydował pan, żeby wysłać ją do
Murraya na operację kolana i on chciałby, żeby pan podpisał
skierowanie - wyjaśniła i podała mu formularz.

- Dobrze, że pani o tym wspomniała, bo w przyszłym

tygodniu wyjeżdżam na konferencję.

- A co zrobimy, jeśli doktor Gray nie wróci do pracy?
- Postaramy się o zastępstwo. Chociaż z tego, co widzę,

pani świetnie sobie radzi.

Sara ucieszyła się z komplementu, choć wcale nie miała

ochoty pracować za dwoje. Odparła jednak tylko:

- Dziękuję za uznanie, doktorze.
Wiedziała, że będzie potrzebować dobrych referencji,

kiedy jej praca w tutejszym szpitalu dobiegnie końca.

Charlie Greig znowu spadł w nocy z sedesu, mimo

wysiłków towarzyszącej mu pielęgniarki.

- Po prostu wyśliznął mi się z rąk - tłumaczyła. - Nie

mogłam go przytrzymać, ale przynajmniej mocno się nie
potłukł.

- On jest dwa razy większy od ciebie. Naprawdę zrobiłaś

wszystko, co mogłaś - uspokajała ją Sara. - Ale teraz lepiej
zróbmy mu prześwietlenie.

Poprosiła pracownicę radiologii, by wysłała zdjęcie prosto

na ortopedię, a potem zajęła się innymi sprawami.

- Aż sześć pacjentek skarży się dziś na biegunkę -

powiadomiła ją siostra Gordon. - Twierdzą, że to z powodu
wczorajszego lunchu, ale wszystkie są z jednej sali, więc
pomyślałam, że może ktoś przyniósł im coś z zewnątrz. W
szafce pani Allan znalazłam pasztet wieprzowy, który wydał
mi się mocno podejrzany.

- Rzeczywiście, dziwnie pachnie - przyznała Sara,

nachylając się nad talerzem. - Proszę wysłać go do
laboratorium, a także zbadać pacjentkom kał. Ja zaraz do nich
zajrzę.

Tego dnia spóźniła się do przychodni i tylko dlatego, że

nie poszła na lunch, zdążyła przyjąć na oddział dwóch nowych
pacjentów i założyć im karty, zanim pojawił się doktor
Marshall.

- Ma pani jakieś sugestie co do diagnozy? - zapytał po

zakończeniu badań.

Wiedziała, że może mu się narazić, jeśli się pomyli, lecz

mimo to postanowiła wyrazić swoją opinię.

- Obaj chorzy są w starszym wieku i biorą takie dawki

pigułek na różne dolegliwości, że wcale się nie zdziwię, jeśli
przyczyną przynajmniej części tych zaburzeń będą skutki
uboczne leków.

- Ma pani rację - odrzekł, a ona odetchnęła z ulgą. -

Przyjmowanie dużych dawek różnorodnych leków to główny
problem współczesnej medycyny, tak więc odstawimy im

wszystkie te medykamenty, będziemy pilnie obserwować i
leczyć objawy, jakie się pojawią. Czy to jasne?

- Tak. Proszę mi tylko powiedzieć, co powinnam zrobić,

jeśli doktor Gray znowu nie przyjdzie do pracy po niedzieli?
W końcu jestem tylko lekarzem rezydentem...

- Radzi pani sobie tak dobrze, że niemal zupełnie o tym

zapomniałem - rzekł pogodnie. - Ale na wszelki wypadek
porozmawiam z doktor Cairns. Ma najdłuższy staż z naszych
lekarzy ogólnych. Och, i proszę też zajrzeć do Fergusa Gran
ta, mojego dawnego pacjenta, który leży teraz na chirurgii.
Jest już po operacji i chcą, żebyśmy go przejęli. Muszą
zwolnić miejsce.

Doktor Marshall zniknął jej z oczu, nim zdołała mu

przypomnieć, że na ich oddziale także nie ma wolnych łóżek.

Ale rozkaz to rozkaz, Sara poszła więc na wspomniany

oddział, przedstawiła swój problem i zapewniła, że da znać,
kiedy tylko coś się zwolni. Gdy w drodze powrotnej mijała
przychodnię, z jednego z gabinetów wyszedł właśnie Rory.
Omal na niego nie wpadła.

- Chyba zboczyłaś trochę z kursu - rzekł z uśmiechem.
- To najkrótsza droga z chirurgii na mój oddział.
- A już myślałem, że mnie szukasz - zażartował. -

Zamierzałem właśnie odwiedzić Charliego, więc jeśli nie
masz nic przeciwko temu, pójdę z tobą.

- Czemu uważasz, że mogłabym mieć zastrzeżenia?
- Z tobą nigdy nic nie wiadomo.
- Mówisz, jakbym była bombą zegarową.
- To nawet dobre porównanie.
- Czy coś niedobrego wyszło na zdjęciu Charliego? -

spytała, przechodząc na bezpieczniejszy grunt.

- Nie, tym razem mu się udało, ale i tak chciałem do niego

zajrzeć.

- Bardzo się ucieszy. Ma o tobie dobre zdanie. Rory

uśmiechnął się szelmowsko,

- A jednak wywieram dobre wrażenie na niektórych.
- Powiedz mi coś nowego - zaproponowała.
- No dobrze. Wyobraź sobie, że Carrie Baxter widziano w

zeszłym tygodniu dwa razy na kolacji z Robinem Taitem.

Ciekawe, kto ich widział? Pewnie Rory z Moirą.
- Myślałam, że Carrie pracuje w Inverness.
- No i co z tego? Najwyraźniej uważa, że Robin wart jest

tego, żeby przyjeżdżać do niego w wolne wieczory. Musi mu
to pochlebiać. Mężczyźni lubią czuć, że się o nich zabiega.

- To, co mężczyźni myślą, i jacy są, to dwie różne rzeczy.
- To zabrzmiało bardzo cynicznie, Saro - rzekł Rory z

naganą w głosie.

- Być może, ale taka jest prawda.
- Zdaje mi się, że Robin przypadłby ci do gustu. -

Spojrzał na nią z ukosa, by zobaczyć, jak zareaguje na jego
słowa

Już miała powiedzieć, żeby pilnował swego nosa, ale

opanowała się i odparła tylko żartem:

- Szkoda, że Carrie była pierwsza. Teraz już Robin jest

nieosiągalny.

- Nie podbierasz facetów przyjaciółkom, prawda, Saro? -

spytał Rory, tym razem poważnie.

- Oczywiście, że nie! - oświadczyła. - Przynajmniej nikt

nie będzie miał do mnie pretensji, kiedy sprawy pójdą źle!

- Jeżeli coś ci się kiedyś nie udało - odezwał się Rory po

namyśle - to wcale nie znaczy, że tak będzie zawsze.

- Po co od razu wyciągać tak ogólne wnioski. Po prostu

wydarza się tyle nieszczęść, że nie mam ochoty się do nich
dokładać, odbijając jakiejś dziewczynie chłopaka.

- Bardzo to szlachetne z twojej strony, ale przypuśćmy, że

wzajemne zainteresowanie pojawia się wtedy, gdy ty lub ten
facet spotykacie się już z kimś innym?

- Wtedy on powinien rozstać się ze swoją dziewczyną,

zanim zwiąże się ze mną. Jak już mówiłam, nie podrywam
cudzych narzeczonych.

- Wydawało mi się, że to ja powiedziałem - zauważył

Rory - ale przecież wszystko jedno. Co się stało? - spytał, gdy
Sara przystanęła u zbiegu dwóch korytarzy.

- Idę na oddział kobiecy. Do zobaczenia, Rory.
- Mam nadzieję - odrzekł ze wzruszeniem ramion.

ROZDZIAŁ TRZECI
Niestety, przez cały tydzień prawie się nie spotykali. Od

czasu do czasu widywała go przelotnie - w bufecie, gdzieś na
korytarzu czy za oknem - nigdy jednak nie był na tyle blisko,
by mogli porozmawiać. Czuła się z tego powodu
rozczarowana. W szpitalu nie miała jeszcze przyjaciół, a Rory
był przynajmniej kimś, kogo dobrze znała.

Kiedy brat Sary dowiedział się, że ma ona wolny

weekend, zaproponował, by spędziła go w jego mieszkaniu -
wyjeżdżał akurat z żoną odwiedzić jej rodzinę. Sara chętnie
przyjęła tę propozycję. Nie myślała jeszcze o tym, co będzie
robić, ale wiedziała, że z przyjemnością prześpi się w
wygodnym łóżku bez telefonu stojącego pół metra od jej ucha.

W sobotę rano, podobnie jak sześć tygodni wcześniej, w

drodze do pobliskiego sklepu spotkała Carrie Baxter.
Przyjaciółka była czymś bardzo podekscytowana.

- Wyglądasz, jakbyś wygrała los na loterii - rzekła Sara,

nim Carrie zdążyła ją spytać, co nadal robi w Glasgow.

- To jeszcze lepiej. Robin i ja bierzemy ślub.
- Och, Carrie, tak się cieszę! Kiedy?
- Jeszcze nie ustaliliśmy daty, ale na razie przeniosłam się

z Inverness i wprowadziłam do niego. A co u ciebie? Wszyscy
myśleliśmy, że już dawno wróciłaś do Włoch.

- Wiesz, Carrie, nie śmiej się ze mnie, ale postanowiłam

zostać tutaj i zaczęłam pracować w Allanbank. Muszę
zastanowić się nad różnymi sprawami - dodała trochę
niepewnym głosem.

- Skąd ci przyszło do głowy, że mogę się z ciebie śmiać?

Jeśli chcesz znać moje zdanie, to wydaje mi się, że dawno nie
zrobiłaś nic bardziej sensownego.

- Nie jesteś pierwszą osobą, która mi to mówi. Ale co

robisz w tej dzielnicy? Przyszłaś odwiedzić kuzynkę?

- Nie. Robin tu mieszka, naprzeciwko twojego brata.

- Nie wiedziałam o tym.
- Nic dziwnego. Przeniósł się tu dopiero tydzień po

naszym zjeździe. Może pójdziemy na kawę do tej małej
kafejki? Zaprosiłabym cię do siebie, ale Robin akurat jest
zajęty.

- Mam lepszy pomysł. Bruce zostawił mi mieszkanie na

cały weekend, więc może wpadniesz do mnie?

Na szczęście tego dnia Carrie, która zwykle zadawała

mnóstwo pytań, była tak zaabsorbowana własnymi sprawami,
że w milczeniu wysłuchała krótkiej opowieści Sary o
rozstaniu ze Steve'em.

- Tak więc chcę zapomnieć o tym, co było, i zacząć

wszystko od nowa - zakończyła Sara.

- Wierzę, że ci się uda. Zrobiłaś dobry początek. Ale

musisz zadbać też trochę o rozrywki. Może wpadniesz do nas
wieczorem na kolację z okazji naszych zaręczyn? Będzie paru
znajomych.

- Dzięki, kochana, z przyjemnością.
Rozmawiały jeszcze trochę - głównie o Robinie i jego

zaletach - a potem Carrie poszła do domu przygotować lunch,

Sara nie sądziła, że zostanie zaproszona na przyjęcie i

jedyną porządną sukienkę zostawiła w swoim wynajętym
pokoju. Pojechała więc autobusem do centrum i kupiła tam
niezbyt drogą, obcisłą suknię z czerwonego materiału, która
świetnie pasowała do jej długich czarnych włosów oraz
śródziemnomorskiej opalenizny.

Brat Robina, James, najwyraźniej docenił jej gust i na

kolacji nie odstępował jej ani na chwilę od momentu, kiedy
ich sobie przedstawiono. Służył w marynarce wojennej i
właśnie był na urlopie. Zabawiał Sarę opowieściami o swych
podróżach. Wymieniali właśnie uwagi o Neapolu, kiedy
przybył Rory. Stanął w drzwiach i rozejrzał się po pokoju.
Gdy napotkał wzrok Sary, skłonił się lekko i w końcu zaczął

rozmawiać z dwiema dziewczynami, które wyraźnie ożywiły
się na jego widok. Sara nie znała żadnej z nich.

- Och, ten nasz Rory, zawsze miał powodzenie -

powiedział James. - Ta blondynka jest pielęgniarką w szpitalu
miejskim, a jej ojciec to szef Rory'ego i, oczywiście, Robina.
Wielu facetów kręci się koło niej, ale podobno Rory ma
największe szanse.

- Jak na marynarza, który wpada do domu dwa razy w

roku, sporo wiesz na temat tego, co się tu dzieje - zauważyła
Sara raczej chłodno.

- Jestem też lekarzem. Nie mówiłem? Myślałem, że

wiesz.

- Słyszałam tylko, że Robin ma dwóch braci i jeden z nich

skończył medycynę. Sądziłam, że jesteś tym drugim.

- Boże uchowaj! Archie poszedł śladem naszego

staruszka pastora. Może masz ochotę wybrać się jeszcze dziś
na dyskotekę lub gdzieś indziej?

- Nie wydaje ci się, że byłoby to trochę nieuprzejme? To

kolacja z okazji ich zaręczyn, a dotąd jeszcze nikt nie wzniósł
toastu.

- O rany, ja miałem to zrobić. Dzięki za przypomnienie.

Tłocząc się koło stołu, goście nieco się przemieszali i Sara,
zostawiwszy Jamesa, znalazła się przy Rorym.

- Cieszę się, że posłuchałaś mojej rady i postanowiłaś

spotkać się ze znajomymi - rzekł, jakby przemawiał do
pacjenta, który jest w depresji i boi się wychodzić z domu.

- Nic podobnego nie pamiętam. Raczej dałeś mi do

zrozumienia, że brakuje mi mężczyzny.

- Naprawdę? Taki byłem odważny? W każdym razie nie

polecam ci Jamesa Taita. Wiesz, co powiadają o marynarzach
i ich dziewczynach w każdym porcie.

- Słyszałam też różne plotki o lekarzach i pielęgniarkach.

- Zawsze mi się wydawało, że dobrze się najpierw

rozejrzeć i poważnie zastanowić. Związek z pierwszą lepszą
osobą to pakowanie się w kłopoty.

- Co za przejaw zdrowego rozsądku. I oczywiście, im

dłużej się rozglądasz, tym większą masz szansę znalezienia
odpowiedniej kandydatki, która pomoże ci w karierze.

- Z pewnością nie zależy mi na tym, żeby wiązać się z

kimś, kto będzie mi ją utrudniał - odparł, po czym spytał
zdziwiony: - Naprawdę zjesz tyle curry? Jutro będziesz
żałować.

Była tak pochłonięta rozmową, że nie zwróciła uwagi, co

nakłada sobie na talerz.

- O cholera! - mruknęła.
Wyjął naczynie z jej dłoni i przełożył większość porcji z

powrotem na półmisek, a następnie dodał trochę innej potrawy
i oddał talerz Sarze. Sobie wziął jedynie szynkę, ogórki
konserwowe i chleb.

- Nie lubię jeść na stojąco - oznajmił. - Może wyjdziemy

na dwór i usiądziemy na schodach?

Gdy opuszczali pokój, drobna dziewczyna o jasnych

włosach spiorunowała Sarę wzrokiem.

- Czy twoja znajoma się nie obrazi?
- Którą masz na myśli? - zapytał Rory niewinnie i zaraz

dodał: - Zdążę jeszcze z nią pogadać.

Na schodach było ciszej, a także chłodniej. Sara usiadła na

ich szczycie, a Rory dwa stopnie niżej, opierając ramię o jej
udo. Czuła ciepło jego ciała przez cienki materiał sukienki.

- Co słychać u Moiry? - spytała.
- Pewnie wszystko w porządku. Nie widziałem jej

ostatnio.

- Myślałam, że przyjdzie tu dzisiaj.
- Nigdy nie przyjaźniła się zbytnio z Carrie ani z

Robinem.

- To prawda, ale nie było mnie tu prawie cztery lata i

sądziłam, że może coś się zmieniło.

- A jak bardzo ty się zmieniłaś, Saro? - zapytał cicho.
- Pewnie tak jak każdy - odparła wymijająco. - W końcu

wszyscy stajemy się dojrzalsi i mądrzejsi. W każdym razie tak
powinno być.

- Czy to także dotyczy ciebie?
- Czemu nie?
Rory milczał przez dłuższą chwilę, po czym spytał wprost:
- Co właściwie się stało? Czy Steve od ciebie odszedł?
- Żaden facet mnie do tej pory nie rzucił - odparła zgodnie

z prawdą, mierząc go spojrzeniem. - I mam nadzieję, że
zawsze będę miała wystarczająco dużo rozsądku, żeby odejść
pierwsza. Jak pewnie wiesz, ten związek nie miał przyszłości,
podobnie jak moja tamtejsza praca. Postanowiłam wrócić do
Anglii. To proste.

- Kiedy się o tym mówi - rzekł Rory powoli. - Ale pewnie

wyplątanie się z czegoś takiego wcale nie było łatwe.

Oczywiście, miał rację. Rozpad każdego związku, który

trwał kilka lat, jest trudny, nawet dla kogoś, kto nigdy nie był
do końca zaangażowany.

- Wyjaśniłam tylko krótko to, co się stało, oszczędzając ci

szczegółów. Są zbyt nudne.

- To zależy - odrzekł w zamyśleniu.
- Od czego?
- Może jeśli się komuś zwierzysz, przyniesie ci to ulgę.

Niedobrze jest dusić wszystko w sobie.

- Dzięki za dobre chęci, ale nie zamierzam zanudzać cię

swoimi problemami. Zwłaszcza że należą już do przeszłości.

- Ale przecież on cię skrzywdził.
- Nie bardziej niż ja jego - odparła. - A może nawet mniej.

- Odchodząc od Steve'a, zostawiła go prawie bez grosza.

- Dlatego, że to ty odeszłaś?

- Przecież już ci mówiłam. - Wypowiedziała to bardziej

cierpkim tonem, niż zamierzała.

- Saro, ja tylko próbuję ci pomóc.
- Jeśli naprawdę o to ci chodzi, lepiej nie poruszaj już

więcej tego tematu - odparła łagodniej. - A teraz zjedzmy
wreszcie kolację. Jestem okropnie głodna.

Kiedy wrócili do reszty towarzystwa, filigranowa

blondynka natychmiast znów zjawiła się przy Rorym,
przylgnęła do jego ramienia i spytała, rzucając niechętne
spojrzenie na Sarę;

- Gdzie byłeś? Już myślałam, że wezwali cię do szpitala.
- Poszliśmy pogadać - odrzekł Rory swobodnie. - Znamy

się od dawna. Sara Sinclair, Dulcie Carlisle - przedstawił je
sobie. - Dulcie jest pielęgniarką w szpitalu miejskim.

- Pewnie jesteś lekarką? - spytała dziewczyna z rezerwą.

Sara skinęła głową, a Rory wyjaśnił, że studiowali razem.

- Mój ojciec nie przepada za kobietami w tym fachu -

oświadczyła Dulcie. - Twierdzi, że stają się twarde i mało
kobiece.

- Niektórzy lekarze tak myślą, ale na szczęście nie mój

ojciec - odparta Sara. - Uważał raczej, że mężczyźni, którzy
tak twierdzą, po prostu boją się konkurencji.

- Pewnie nie wiesz, że mój tata jest profesorem na

oddziale chirurgii ortopedycznej w szpitalu miejskim?

- Naprawdę? Wcale mnie to nie dziwi. Mój staruszek

kiedyś mówił, ze Graham Carlisle daleko zajdzie.

- A jak daleko zaszedł twój ojciec?
- Zginął dziesięć lat temu podczas osunięcia się skały w

Glen Coe. Próbował dotrzeć do alpinisty, który został
uwięziony na półce skalnej - odrzekła Sara cicho.

Dulcie spąsowiała, nie wiedząc, co powiedzieć. Z

pewnością jednak nie zamierzała opuszczać Rory'ego, Sara

więc dała nurka w tłum gości i poszła do kuchni odnieść
talerz. Zastała tam Fionę, wstawiającą naczynia do zmywarki.

- Widziałam, że wymknęliście się z Rorym na schody.

Chyba się nie pokłóciliście?

- Mówisz tak, jakbyśmy dotąd nic innego nie robili. -

Czasami skakali sobie do oczu, ale często były to tylko żarty.
Postanowiła szybko zmienić temat. - Byłaś tak zajęta na
zjeździe, że me miałyśmy okazji porozmawiać. Gdzie teraz
pracujesz?

Fiona studiowała medycynę, ponieważ zawsze chciała

pomagać ubogim i potrzebującym. Sara wcale się nie
zdziwiła, gdy dowiedziała się, że przyjaciółka jest lekarzem
rodzinnym w jednej z najbiedniejszych dzielnic miasta.

- Nie jest mi łatwo - przyznała Fiona - ale daje mi to dużo

satysfakcji. A jak podoba ci się w Allanbank? Pewnie cieszysz
się, że spotkałaś tam Rory'ego?

- Prawie go nie widuję. A z tego, co słyszałam, on w

wolnym czasie też się nie nudzi.

- Jest bardzo zadowolony, że wróciłaś - rzekła Fiona.
- Może tak, a może nie. Ale cieszę się, że znowu was

widzę.

- Brakowało nam ciebie. Carrie też. - Fiona roześmiała się

jakoś inaczej niż zwykle. - Pamiętasz, jak świetnie się
bawiłyśmy w tym jej okropnym mieszkaniu?

Sprzątając w kuchni, wspominały z rozbawieniem

studenckie czasy. Kiedy wróciły do salonu, okazało się, że
większość gości już wyszła. Został jedynie Angus Forbes z
żoną, którzy sączyli wino, rozmawiając z Carrie i Robinem.
Rory pewnie opuścił przyjęcie w towarzystwie Dulcie i Sara
poczuła ukłucie w sercu. Na widok jej i Fiony wychodzących
z kuchni, Carrie poderwała się z kanapy.

- Chyba nie powiecie, że myłyście naczynia! - zawołała i

rzuciła się do stołu, by napełnić dwa dodatkowe kieliszki, gdy
nagle rozległ się dzwonek domofonu.

Robin wyszedł do przedpokoju i po chwili wrócił z

Rorym, który podszedł prosto do Sary i powiedział:

- Dulcie wybrała się tutaj z przyjaciółką, która zostawiła

ją na lodzie i wyszła z Jamesem, więc odwiozłem ją do domu.

- Zawsze ci się zdarza coś takiego?
- Co?
- To, że musisz odwozić dziewczyny, które ktoś wystawił

do wiatru. Mnie także ratowałeś po zjeździe.

- Jeśli chcesz, dziś też mogę cię odwieźć.
- Nie trzeba - odparła z nutką żalu. - Nocuję u Bruce'a, a

on, jak pamiętasz, mieszka po drugiej stronie ulicy.

- Dużo może się zdarzyć podczas przechodzenia przez

jezdnię, ale skoro tak... - Odwrócił się i usiadł obok Fiony,
którą to zaskoczyło, lecz która bynajmniej nie ukrywała
zadowolenia. Zawsze miała do niego słabość, przypomniała
sobie Sara. Rory mógł mieć tyle dziewczyn, ile chciał.

- Jak ci idzie w nowej pracy? - zagadnął Sarę Angus.
- Dziękuję, dobrze. Co prawda to tylko zastępstwo, ale

mam okazję nabrać doświadczenia.

- Z pewnością ci się przyda, gdybyś chciała zostać

lekarzem rodzinnym. Nie zapominaj o tym, co ci kiedyś
mówiłem. U nas niedługo zwolni się etat.

- Dzięki, że o mnie pamiętasz, Angusie, ale jeszcze się nie

zdecydowałam.

- Pewnie wolisz pracę w szpitalu - domyślił się. - Sęk w

tym, że nie było cię w kraju przez parę lat i...

Nie musiał kończyć. Sara doskonale wiedziała, że trochę

wypadła z obiegu.

Przyjęcie wkrótce dobiegło końca. Fiona pojechała do

domu własnym samochodem, a Angus z żoną wrócili piechotą
do pobliskiego hotelu, w którym się zatrzymali.

Po ich odejściu na chodniku zostali tylko Sara i Rory.
- Sympatyczna ta żona Angusa - powiedział.
- Tak, ja też ją polubiłam.
- Nie wiem, czy z wzajemnością. Ona jest taka delikatna i

cicha. Chyba brakuje jej trochę pewności siebie.

- Co chcesz przez to powiedzieć?
- Tylko to, że ona uwielbia Angusa i boi się go stracić.
- Chyba nie sądzisz, że chcę go jej odebrać.
- Ale pewnie ona tak myśli.
- Nonsens!
- Nic podobnego, Saro. Angus nie ukrywa, jak bardzo cię

lubi. A poza tym, czy przeglądałaś się ostatnio w lustrze?

- Co lustro ma z tym wspólnego? - rzuciła cierpko.
- Przyjrzyj się sobie, a zgadniesz, dlaczego niepozorna

Chrissie Forbes się ciebie boi.

- Bzdury wygadujesz! I pomyśleć, że kiedyś sam mi

powiedziałeś, że nie potrafię rozpychać się łokciami i nie
byłabym w stanie zrujnować komuś życia! Dobranoc, Rory.
Idę, zanim naprawdę się zdenerwuję! - Przeszła na drugą
stronę ulicy, a kiedy się odwróciła, Rory'ego już nie było.

Gdy później w domu szczotkowała przed spaniem włosy,

posłuchała jego rady i przyjrzała się sobie uważnie w lustrze.
Miała owalną twarz o zdrowej cerze, pełne, ładnie wykrojone
usta, niewielki prosty nos i delikatnie zarysowane brwi ponad
dużymi oczami o zamyślonym spojrzeniu.

Chrissie Forbes była raczej przeciętna i zwyczajnie miła,

podczas gdy Sara... No właśnie, co takiego ją wyróżnia? Lekki
dystans do wszystkiego i wyniosłość... Było to bardzo
pociągające, jak powiedział jej kiedyś Steve. Nie chciał jednak
namalować jej portretu.

Rory'emu chyba nigdy się nie podobała, inaczej nie

uganiałby się za innymi kobietami. To było jasne. Rzuciła
szczotkę na komodę, wskoczyła do łóżka i zgasiła światło.
Minęło jednak jeszcze sporo czasu, nim zasnęła.

Gdy przyszła do pracy w poniedziałek rano, okazało się,

że trzy kolejne pacjentki cierpią na zaburzenia żołądkowe.
Problem ten dotyczył jedynie oddziału kobiecego i wszyscy
mieli nadzieję, że nie rozprzestrzeni się dalej. Był jednak na
tyle niepokojący, że nawet pani Coull opuściła swój gabinet.

- Wszystko przez te zagraniczne podróże - rzekła do Sary,

która słyszała już o tym, że siostra oddziałowa nigdy nie
wyjeżdżała na wakacje dalej niż do Rothesay. - Jeden Bóg
wie, co za choroby można tam złapać i przywlec tutaj. Może
to sprawka tej pani Aitken. Podobno pływała niedawno
statkiem po Morzu Śródziemnym.

- Zachorowała jako jedna z ostatnich - zauważyła Sara -

więc to niemożliwe, żeby to ona wszystkich zaraziła.

- Lepiej niech pani zadzwoni na ortopedię i odwoła

konsultacje.

- Właśnie, o tym myślałam - odparta Sara chłodno. - Nie

ma sensu, żeby w tej chwili badali jej kolano, kiedy co chwilę
musi chodzić do ubikacji.

- Sama to wiem. Nie musi mi pani tłumaczyć.
- Jeśli tylko pani nie będzie mnie pouczać... Siostra

oddziałowa postanowiła zmienić kurs.

- Podobno była pani przez kilka lat za granicą? Ciekawe,

co jej teraz strzeliło do głowy? - pomyślała

Sara, lecz postanowiła nie tracić humoru.
- Owszem, ale wróciłam już dwa miesiące temu i wątpię,

żebym to ja mogła spowodować wybuch tej epidemii. A teraz
bardzo przepraszam, ale czekają na mnie pacjenci w
przychodni, a przedtem muszę jeszcze zadzwonić.

Kiedy z dyżurki pielęgniarek zatelefonowała na oddział

ortopedyczny, usłyszała w słuchawce głos Rory'ego. Wciąż
miała w pamięci ich niefortunne rozstanie na ulicy po
przyjęciu.

- Dzwonię w sprawie pani Aitken - zaczęła oficjalnie. -

Ma teraz ostry nieżyt żołądka i musimy na razie odwołać
konsultacje w sprawie operacji jej stawu kolanowego.

- Rozumiem. Dziękuję za wiadomość. - Rory zamilkł na

chwilę i Sara już miała odłożyć słuchawkę, gdy zapytał: - A
jak ty się czujesz? Bierzesz jakieś leki?

- Ja? Nie mam problemów ze zdrowiem - oznajmiła,

nieco zbita z tropu.

- Naprawdę? Połknąć coś takiego?!
- O czym ty mówisz, do diabla? - spytała podniesionym

głosem, wzbudzając zainteresowanie pielęgniarek.

- O tym, że połknęłaś jakiś kij i pewnie teraz boli cię

brzuch lub, jak byś to sama ujęła, masz ostry nieżyt żołądka.

- Och, wypchaj się! - warknęła i rzuciła słuchawką, po

czym wyjaśniła zdumionym siostrom, podsycając tym jedynie
ich ciekawość: - To mój stary znajomy.

Potrafiła w pracy zapomnieć o swych problemach i

zawsze w pełni skupiała się na tym, co robi, tak więc przez
następne dwie godziny, gdy przyjmowała chorych, nie
zastanawiała się nad dziwną uwagą Rory'ego. Większość
osób, które przyjęła tego ranka, należała do stałych pacjentów,
a jednym z nich był Hamish McWhirter. Wszedł do gabinetu,
podpierając się balkonikiem.

- Co się stało z pana kulami? Doszliśmy przecież do

wniosku, że będą wygodniejsze.

- Ano tak, pani doktor, ale kiedy chodzę z tym, ludzie

bardziej mi współczują, no i oddałem kule sąsiadowi.
Brakowało mu tyczek w ogrodzie.

- Bardzo niedobrze pan zrobił - skarciła go. - Społeczna

służba zdrowia nie jest po to, żeby wyposażać ogrody.

- Ale wydało mi się to takie zabawne.
- A jak tam z pana astmą?
- Prawdę mówiąc, nie jestem teraz pewien, czy to astma.
- Miał rację, choć taką diagnozę sam sobie postawił

podczas ostatniej wizyty.

- A więc zgadza się pan w końcu ze mną, że to papierosy?

- spytała z nadzieją.

- A gdzie tam! Jestem na nie odporny jak mój ojciec i

dziad. - Pochylił się w jej stronę, jakby chciał coś wyznać.

- Wszystko przez tę wełnę.
- Wełnę? - powtórzyła ze zdziwieniem.
- Ano właśnie, pani doktor. Moja żona cały dzień nic

tylko pobrzękuje tymi metalowymi szpikulcami. Już nawet nie
słyszę, co leci w telewizji. Gdyby mogła jej pani
wytłumaczyć, że od tego choruję...

- Chce pan, żebym jej zabroniła robić na drutach, bo źle

to panu robi na płuca?

- No właśnie.
- A może to raczej panu powinnam powiedzieć, żeby

przestał pan palić? Ona od tego ma pewnie to ciągłe zapalenie
oskrzeli.

- Och, nie! Jak to możliwe?
- To bardziej prawdopodobne niż to, że ma pan uczulenie

na wełnę. Panie McWhirter, mam tutaj całą listę rad, które
dawałam panu przez parę tygodni. Jeśli nie chce się pan do
nich zastosować, to pana sprawa, ale proszę nie winić lekarzy,
jeśli pańskie zdrowie dalej będzie się pogarszać. Może pan to
zawdzięczać jedynie sobie.

Milczał długo i Sara już miała nadzieję, że w końcu coś do

niego dotarło.

- No właśnie, pani doktor - odezwał się po chwili - dalej

mam te bóle w nogach. Mój lekarz rodzinny mówi, że to złe
krążenie. Jak to jest?

- Nikotyna powoduje twardnienie tętnic. Tłumaczyłam to

już panu wiele razy.

Znowu się zamyślił.
- Widziałem kiedyś taki fotel na kółkach. Zupełnie jak

mały samochodzik. Elektryczny. Można nim jeździć do sklepu
i gdzie się chce. Czy dostanę taki, kiedy wysiądą mi nogi?

- Niestety, nie - odparła stanowczo. - I im szybciej pan

sobie uświadomi, że żadne mechaniczne urządzenia nie
zastąpią panu własnych kończyn, tym lepiej. Niech pan rzuci
palenie, a przestanie pan mieć problemy z poruszaniem się i
płucami. Wszystko zależy od pana.

- Ładnie pani przemawia. Powinna pani zasiadać w

parlamencie. - Sięgnął po balkonik i podniósł się z trudem. -
Ale ja wiem swoje, pani doktor. Wszyscy z mojej rodziny
palili i nic im nie było. To na pewno przez tę wełnę. -
Staruszek wyszedł, a Sara zupełnie nie wiedziała, czy śmiać
się, czy płakać.

Tego ranka przyjęła jeszcze wielu pacjentów, jednak myśl

o upartym Hamishu McWhirterze nie dawała jej spokoju przez
całe przedpołudnie. Nawet w drodze do bufetu zastanawiała
się, jak mogłaby go przekonać. Przy drzwiach niemal zderzyła
się z Rorym i jego pomocnikiem, Peterem Blairem.

- Wyglądasz, jakbyś cały świat dźwigała na plecach -

zauważył Rory. - Rozchmurz się, dziewczyno. Nie jest tak źle.

- Czasami trudno mi w to uwierzyć - odrzekła z

westchnieniem, a potem opowiedziała mu pokrótce o wizycie
Hamisha McWhirtera. - I co zrobiłbyś w takiej sytuacji?

Rory podrapał się w nos w zamyśleniu.
- Możesz pokazać mu jakieś makabryczne zdjęcie nogi z

gangreną. Znam lekarza, który zrobił coś takiego, i

poskutkowało. Ale ten twój pacjent jest chyba zbyt wielkim
nałogowcem.

- Bardzo mi pomogłeś.
- Znasz mnie przecież. Zawsze jestem skory do pomocy. -

Pogładził ją lekko po policzku. - Głowa do góry, kochana.
Zrobiłaś wszystko, co mogłaś. Reszta zależy od niego.

Kiedy się odwrócił i podszedł do swojego przełożonego,

który akurat go zawołał, Peter zwrócił się do Sary:

- Rozmawiacie jak stare małżeństwo.
Sara znieruchomiała. Zawsze odnosili się do siebie w taki

właśnie sposób. Czemu wcześniej sobie tego nie
uświadamiała? Może po prostu nie chciała.

- Wiem - przyznała w końcu.

ROZDZIAŁ CZWARTY
Rano Sara zastała panią Coull w gabinecie nieobecnej

siostry Gordon.

- Mamy dwa kolejne przypadki nieżytu żołądka -

oznajmiła pielęgniarka.

- Znowu?! - jęknęła Sara.
- Niestety, a stan pozostałych wcale się nie poprawia.
- Nadal jednak chorują tylko kobiety. - Sara wiedziała o

tym, ponieważ tego dnia była już na obchodzie na oddziale
męskim.

- Ale co będzie dalej? - mruknęła siostra Coull

złowieszczym tonem. - Te dwie nowe z biegunką to Buchan i
Scott - Wypowiedziała te nazwiska tak, jakby należały do
właścicielek prywatnej firmy prawniczej, a nie do
schorowanych staruszek.

- Czy siostra Gordon ma dzisiaj wolne?
- Nie. Czemu pani tak sadzi?
- Skoro pani jest tutaj...
- Zawsze jestem pod ręką w nagłych przypadkach.
Ale nie na oddziale męskim, pomyślała Sara złośliwie.

Słyszała, że siostra oddziałowa boi się Jacka Kinneara, i to
podobno tylko dlatego, że jest mężczyzną.

Pani Buchan rzeczywiście miała zaburzenia żołądkowe,

lecz poprzedniego wieczoru zjadła cały koszyk owoców, Sara
postanowiła więc zachować ostrożność w stawianiu diagnozy.
Chociaż siostra Coull przedstawiła sytuację w czarnych
barwach, okazało się, że wcale nie jest tak źle. Zdaniem Sary,
dolegliwości powinny ustąpić w ciągu doby.

Wypiła pospiesznie kawę w towarzystwie Jacka Kinneara

i udała się do przychodni. Na szczęście, tego dnia nie miała
tak trudnego pacjenta jak Hamish McWhirter i o pierwszej bez
przeszkód udała się do bufetu. Rory właśnie z niego
wychodził.

- Och, dobrze, że cię spotkałem - ucieszył się. - Może

masz ochotę pójść na wykład profesora Wooda, który będzie
dziś wieczorem w instytucie? Jeśli tak, mogę cię podwieźć.

- Dziękuję, ale mam dyżur - odparła niezbyt przyjaźnie.
- Szkoda. Warto go posłuchać, chociaż zajmuje się inną

dziedziną niż my.

Profesor Wood, którego Sara pamiętała ze studiów, był

psychologiem.

- Z pewnością. Ale może innym razem.
- Jasne. To na razie...
Była to krótka wymiana zdań, ale popsuła jej zupełnie

nastrój. Muszę inaczej się do niego odzywać, przyrzekła sobie,
stawiając na tacy talerz z kotletem i ziemniakami. Jeśli dalej
tak będzie, Rory przestanie się ze mną przyjaźnić.

- Saro! Świetnie, że cię złapałem! - Był to Bill Ferguson,

jej zmiennik z oddziału geriatrycznego. - Czy mogłabyś
zamienić się ze mną na dyżury w tym tygodniu? Coś mi
wypadło.

- Chcesz, żebym została jutro zamiast dzisiaj?
- No właśnie. Oczywiście, jeśli ci to odpowiada.
- Nie mam żadnych planów. Mogę cię zastąpić, Bill.
- Jesteś kochana.
A więc może iść na wykład, choć nie była pewna, czy tego

chce. Dopiero po południu znalazła czas, by zadzwonić do
Rory'ego. Był jednak w sali operacyjnej i nie mógł podejść do
telefonu.

- Proszę mu powiedzieć, że dzwoniła Sara Sinclair z

oddziału doktora Marshalla. Muszę się z nim pilnie
skontaktować.

Usłyszała stłumiony śmiech po drugiej stronie linii.
- Oczywiście, pani doktor, wpiszę pani nazwisko na listę.

Odpowiedź zirytowała Sarę. Ta głupia pielęgniarka sądzi, że

się za nim uganiam, pomyślała. A czy to przypadkiem nie jest
prawda?

Dolegliwości ostatniej pacjentki, do której wezwano Sarę

tego dnia, spowodowane były jedynie zbyt obfitym lunchem.
Jednakże zbadanie chorej zajęło trochę czasu i Sara wyszła z
pracy później niż zwykle. Rory nie zadzwonił, więc musiała
się spieszyć, jeśli chciała zdążyć do instytutu na czas.

Przybyła do sali wykładowej dokładnie w chwili, gdy

zamykano drzwi i musiała się zadowolić dostawionym przez
obsługę stołkiem. Przed zakończeniem wykładu, gdy
słuchacze szykowali się do zadawania pytań, Sara wstała i
rozejrzała się po sali, mając nadzieję, że ujrzy gdzieś
Rory'ego. Nie dostrzegła go jednak, gdyż pomieszczenie było
duże i ogromnie zatłoczone.

Kiedy po wykładzie czekała na przystanku na autobus,

zobaczyła nagle Rory'ego z Moirą i kilkoma innymi nie
znanymi jej osobami. Gdy Rory dostrzegł Sarę, odłączył się
od swojego towarzystwa i podszedł do jej.

- Byłaś na wykładzie?
- Tak. Udało mi się zamienić z kimś na dyżur - wyjąkała

speszona, czując, że Rory jej nie wierzy.

- Dogonię was za chwilę - zawołał do Moiry, która

obejrzała się za siebie. - Rozumiem, tylko po co kłamiesz? -
zapytał ostrym tonem, po czym odwrócił się i pobiegł za grupą
swoich przyjaciół.

- Rory, ja nie... - zaczęła, nic jednak nie przyszło jej do

głowy i stała bezradnie na chodniku, przyglądając się, jak
Moira zaborczym ruchem bierze Rory'ego pod rękę, rzucając
jej lekceważące spojrzenie. Po chwili wszyscy zniknęli w
drzwiach jasno oświetlonej restauracji.

Sara poczuła się zakłopotana i nieszczęśliwa. Żałowała, że

w ogóle wybrała się na wykład. Najwyraźniej nikt nie
przekazał Rory'emu jej wiadomości. Pewnie więc sądził, że po

prostu nie chciała z nim iść, tylko nie powiedziała mu tego
wprost? Może dlatego był zły?

Wsiadła do autobusu, który akurat nadjechał, zajęła

miejsce przy oknie i pogrążyła się w rozmyślaniach. Przez
całą drogę do szpitala zastanawiała się, co ugryzło Rory'ego.
Ostatnio nie była dla niego zbyt miła. Może więc ma jej już
dosyć i skorzystał z pierwszej okazji, jaka się nadarzyła, aby
dać jej to do zrozumienia.

Gdy wysiadła z autobusu przed bramą szpitala, padał

ulewny deszcz. Nie miała na sobie płaszcza i gdy dotarła
wreszcie do swego pokoju, była przemoczona do suchej nitki.
Chciała jak najszybciej wziąć gorący prysznic, lecz z kranu
leciała tylko letnia woda.

Następną pracę znajdę sobie w jakimś ciepłym kraju, z

dala od wszystkich mężczyzn, przyrzekła sobie, kładąc się do
zimnego łóżka.

Wbrew przewidywaniom siostry Coull, następnego dnia

większość chorych cierpiących na zaburzenia żołądkowe czuła
się już całkiem dobrze.

- Ale jeśli będzie pani tak na nich kichać, nie wiadomo,

jak to się skończy - rzekła, spoglądając z niechęcią na Sarę.

- Czy mam nosić na twarzy maskę? - zapytała Sara,

wycierając nos.

- Lepiej nie. Niektórzy pacjenci mogliby wpaść w panikę.

Doprawdy, trudno jest zadowolić panią Coull.

W połowie dnia pani Aitken - amatorka zagranicznych

podróży cierpiąca na zapalenie stawu kolanowego - wstała
nieco zbyt gwałtownie, by podać wodę sąsiadce, pośliznęła się
i upadła. Jedna z pielęgniarek natychmiast zawiadomiła Sarę,
która zadzwoniła na oddział ortopedyczny do doktora Blaira.

- Czy to ta staruszka, która czeka na operację kolana? -

spytał.

- Tak, Pete. Niestety, skręciła sobie nogę. Czy mógłbyś

wpaść i ją obejrzeć? Potrzebna mi opinia specjalisty.

- Dzięki za komplement - roześmiał się. - Zaraz będę.

Jednakże to Rory zjawił się na oddziale. Był chłodny i
rzeczowy, więc Sara zachowywała się tak samo.

- Świetnie, że przyszedłeś.
- Na tym polega moja praca - odparł, mrożąc ją

wzrokiem. - Poza tym mam przy okazji zdecydować, co z tą
operacją. - Nachylił się nad nogą pacjentki. - Nic groźnego się
teraz nie stało, ale prędzej czy później trzeba usunąć łękotkę i
wstawić sztuczną. Będziemy w kontakcie. Dobrze, że nas
zawiadomiłaś - rzekł na koniec do Sary, zupełnie jakby była
początkującą stażystką.

- Dzięki za pomoc - rzuciła, gdy odchodził.
Poczuła się jednak urażona. Dopiero teraz, kiedy wszystko

zaczęło się psuć, uświadomiła sobie, jak bardzo zależy jej na
tym, by wreszcie znaleźli wspólny język. Wkrótce miała
odejść z tego szpitala i wiedziała, że nie będzie już widywać
Rory'ego. Wcale jej to nie pocieszało.

Nazajutrz rano, kiedy pomagała pobierać krew do badań,

pielęgniarka poprosiła ją do telefonu.

- Nie mogę teraz podejść - odparła Sara. - Spytaj, o co

chodzi.

Siostra jednak już nie wróciła, Sara więc pomyślała, że

pewnie nie było to nic ważnego i kontynuowała swe nużące
zajęcie, marząc o tym, by stażysta wreszcie nabrał wprawy i
nie musiała mu już pomagać. Miała dużo własnych
obowiązków.

Po południu, na krótko przed końcem dyżuru, znalazła pod

stosem kopert na swoim biurku kartkę z informacją:
„Telefonował doktor Drummond. Nie zostawił żadnej
wiadomości".

Zaniosła notatkę do dyżurki pielęgniarek i spytała, czy

któraś z nich wie, kiedy Rory dzwonił.

- To pismo Tracy - odparła jedna z dziewczyn - a ona

skończyła dyżur o drugiej, a więc pewnie to było wcześniej.

Kiedy wróciła do gabinetu, zadzwonił telefon.
- Sara Sinclair przy telefonie - rzekła do słuchawki.
- To ja, Rory. - Był wyraźnie spięty i zakłopotany. -

Podobno dzwoniłaś. Czy coś się stało?

- Nie dzwoniłam na ortopedię od wczoraj. A jeśli chodzi

o panią Aitken, to przecież byłeś u niej...

- Nie, mówię o wtorku. Dopiero dziś rano znalazłem na

biurku kartkę z wiadomością od ciebie. Przepraszam. Mam
nadzieję, że poradziłaś sobie beze mnie.

- Można tak powiedzieć. Chciałam cię wtedy

zawiadomić, że zamieniłam się na dyżur z Billem, bo mnie o
to prosił. Miałam więc wolny wieczór i mogłam iść na
wykład. Zadzwoniłam do ciebie, żeby spytać, czy twoja
propozycja jest aktualna.

Rory milczał przez dłuższą chwilę, a potem spytał innym

tonem:

- Co teraz robisz, Saro?
- Właśnie kończę dyżur.
- Tu niedaleko, koło szpitala, po drugiej stronie ulicy jest

taki mały hotelik, "Pod Girlandą". Wiesz gdzie?

- Widziałam go z autobusu... - wyjąkała.
- Może spotkamy się tam za godzinę?
- Czemu nie?
- Świetnie! W takim razie do zobaczenia.
Sara wpadła do swojego pokoju jak po ogień. Była

przejęta niczym nastolatka przed pierwszą randką. Muszę się
uspokoić, powtarzała sobie, biorąc prysznic. To tylko zwykłe
spotkanie po pracy ze starym znajomym. Nie powstrzymało to
jej jednak przed włożeniem wzorzystej spódnicy, czarnej

bluzki z dekoltem i naszyjnika ze szklanych paciorków,
kupionego w Wenecji.

Była w hotelu pierwsza. Jej długie, czarne włosy

połyskiwały od długiego szczotkowania, a niebieskie oczy
patrzyły z ożywieniem. Rory się spóźniał i już zaczęła się
zastanawiać, czy nie powinna wrócić do domu, gdy właśnie
się zjawił.

- Przepraszam cię najmocniej - powiedział, siadając obok

niej. - Już prawie wychodziłem, kiedy zawołali mnie do
kogoś. Wiesz, jak to jest. - Popatrzył na nią z uznaniem. -
Ładnie wyglądasz. Jakbyś szła na bal. Wybierasz się gdzieś
potem?

- Nie... - zaprzeczyła, spoglądając na pustą szklankę.
- Napijesz się jeszcze czegoś?
- Jeśli masz czas. Może gdzieś się spieszysz, skoro

wyszedłeś później z pracy?

- Nie mam żadnych planów - oznajmił i zamówił białe

wino z wodą sodową dla Sary i piwo dla siebie.

- Jesteś ostatnio bardzo wstrzemięźliwy - zauważyła.

Rory nigdy nie pił dużo, ale przynajmniej znalazła temat do
rozmowy.

- Muszę mieć jasną głowę, bo chcę o czymś z tobą

porozmawiać

- O czym? - Ogarnął ją lekki niepokój.
- Mam wrażenie, że ostatnio nie możemy się dogadać.

Może coś z tym zrobimy? Co ty na to?

- Dobry pomysł.
- Jesteś teraz jakaś inna.
- Co masz na myśli? - spytała ostrożnie. Jej euforia

wywołana spotkaniem zniknęła niemal zupełnie.

- Na przykład mówisz mniej niż kiedyś.
- Chyba ci to nie przeszkadza? Zawsze narzekałeś, że

jestem zbyt gadatliwa.

- Można to wypośrodkować.
Czy on w końcu powie mi, o co chodzi?
- No i co z tym dogadywaniem? - zapytała. - Jak możemy

to zmienić?

Wypił trochę piwa, a potem spojrzał gdzieś ponad

ramieniem Sary, jakby unikał jej wzroku.

- We wtorek - rzekł w końcu - kiedy powiedziałaś, że nie

możesz iść ze mną na wykład, a jednak się na nim znalazłaś,
pomyślałem sobie, że masz mnie dosyć i chcesz mi w ten
sposób zakomunikować, żebym poszedł sobie do diabła.

- Och, Rory, naprawdę tak sądziłeś? Wiem, że od czasu

powrotu traktuję wszystkich z rezerwą i nie jestem zbyt
wylewna. Kiedy więc zarzuciłeś mi kłamstwo, wydawało mi
się, że po prostu... straciłeś do mnie cierpliwość.

Rory odprężył się wyraźnie i uśmiechnął szeroko.
- Zawsze byliśmy dobrymi przyjaciółmi, prawda? Kiedy

wyjechałaś, naprawdę mi ciebie brakowało. Chciałbym, żeby
było między nami tak jak dawniej.

Czy rzeczywiście lepszy rydz niż nic? - zastanowiła się

Sara. W takiej sytuacji pewnie tak.

- Może zjemy tu kolację? Słyszałem, że mają naprawdę

dobre steki.

- Chętnie coś zjem.
Godzinę później rozmawiali już jak za dawnych czasów.

Rory zachowywał się zupełnie swobodnie i miał znakomity
humor. Sara także była zadowolona z wieczoru, choć być
może nie tak bardzo, jak by chciała. Kiedyś żyła nadzieją, że
Rory pewnego dnia odwzajemni jej miłość, aż w końcu
przestała w to wierzyć.

Przy kawie spytał, gdzie Sara zamierza pracować, gdy

odejdzie z Allanbank.

- Zanim tu przyszłam, ubiegałam się o posadę lekarza

ogólnego w Portsmouth.

Spojrzał na nią zaskoczony.
- Tak, wiem, że mierzyłam zbyt wysoko - odparła, sądząc,

że zna przyczynę jego zaniepokojenia - mając za sobą jedynie
piętnaście miesięcy pracy w tym kraju. No i oczywiście nie
znalazłam się nawet na ostatecznej liście kandydatów. Moja
matka i siostra chciałyby, żebym znalazła pracę w Surrey.

- To niezbyt dobry pomysł - oświadczył, wyraźnie

pochmurniejąc. - Tutaj, w Glasgow, masz większą szansę
awansu. Złotych medalistów nie zapomina się tak łatwo,
czemu więc nie zadzwonisz do dziekana? Wiesz, jak bardzo
lubi udzielać rad.

- Może i skontaktuję się z nim - przytaknęła. Ten pomysł

nie przyszedł jej dotąd do głowy. - Myślałam też, żeby zostać
lekarzem rodzinnym.

- Przecież chciałaś pracować w szpitalu.
- Wiem, ale nie zawsze można mieć to, co się chce.
- No właśnie! - przyznał skwapliwie.
- Rory, kiedy ci się ostatnio coś nie powiodło?
- Nie sądź, że moje życie było usłane różami!
- Och, przestań! Przecież zawsze dokładnie wiedziałeś,

czego chcesz i jak to osiągnąć. - Marzył, by zostać wysokiej
klasy specjalistą, chirurgiem ortopedą, i zmierzał prosto do
celu.

- Nie zawsze - zaprzeczył. - Zależało mi kiedyś na czymś,

ale tego nie zrobiłem, a potem już było za późno. Och, w
młodości wszyscy to przeżywamy, a potem uczymy się
rezygnować.

- Tak właśnie stałoby się w moim wypadku, gdybym

została lekarzem rodzinnym.

- Obiecaj, że nie zdecydujesz się na nic, dopóki nie

porozmawiasz z dziekanem.

- Dobrze. Nic mi to nie zaszkodzi.

- Świetnie. A teraz lepiej już chodźmy stąd, zanim nas

wyrzucą. - Byli ostatnimi gośćmi, w sali gaszono już światła. -
To był miły wieczór, Saro. Straciłem poczucie czasu.

Odprowadził ją do budynku, gdzie mieściły się kwatery

dla personelu szpitalnego, a gdy stanęli przy schodach,
położył jej dłonie na ramionach.

- A więc dalej jesteśmy przyjaciółmi?
- Jasne, Rory.
- Cieszę się - odparł pogodnie.
Nie wspomniał jednak o następnym spotkaniu. Gdy szedł

w stronę parkingu, Sara odprowadzała go zawiedzionym
wzrokiem.

- Doktor Gray pyta - oznajmił Jack Kinnear, gdy Sara

zajrzała następnego ranka do dyżurki - czy mogłabyś dziś po
południu przyjąć paru jej pacjentów w przychodni. Ona musi
wcześniej wyjść.

- Coś podobnego! W piątek było to samo!
- Jesteś okropnie niedobra dla tej sympatycznej kobiety -

zażartował Jack. - Ale ona nie idzie do fryzjera, tylko ma
wizytę u ginekologa.

- Jeszcze trochę tu popracuję, a zacznę chodzić do

psychiatry - odparła Sara, wzdychając. - W dodatku podczas
weekendu też mam dyżur. Na szczęście to już przedostatni.

Tego ranka wszystko szło dobrze, aż do czasu, gdy

przyszła asystować doktor Gray przy wziernikowaniu oskrzeli.
Po pobraniu wycinka z płuc znieczulonego pacjenta doktor
Gray zasłabła i Sara musiała dokończyć zabieg sama,
wypełnić odpowiedni formularz i wysłać próbkę tkanki do
laboratorium. Potem wreszcie mogła pójść na lunch.

Kolejka w bufecie była tak długa jak nigdy dotąd, lecz

Sara rozpogodziła się, widząc Rory'ego kilka metrów przed
sobą. Podszedł do niej, gdy tylko ją zauważył.

- Miałem zamiar do ciebie zadzwonić - powiedział,

wprawiając ją w jeszcze lepszy nastrój - w sprawie jednego
pacjenta - dokończył i Sara poczuła się zawiedziona.

To była typowa historia. Pewien staruszek koło

osiemdziesiątki dochodził do siebie po operacji miednicy, gdy
nagle znowu zaczął mieć kłopoty z płucami, na które leczył
się u doktora Marshalla przez lata.

- Teraz już wiesz, o co chodzi - ciągnął Rory. - Nie

możemy go wypisać do domu, ale jego miejsce zostało już
zarezerwowane dla kogoś innego. Czy moglibyście wziąć go
do siebie? Słyszałem, że macie wolne łóżko.

- Rano mieliśmy, a teraz przyjmujemy nowego chorego.

Czy z tym staruszkiem naprawdę jest tak źle, że nie może
wrócić do domu?

- Mógłby, gdyby nie mieszkał sam. Proszę, zrób to dla

nas, Saro.

- Ciekawe jak? No, chyba że położę w jednym łóżku dwie

osoby. Powinni postawić tu jeszcze jeden budynek...

- Nawet gdyby tak się stało, byłoby to jak otwarcie nowej

drogi. Wiwaty przez tydzień i złorzeczenia na korki po
miesiącu.

- To nie w porządku, że wciąż brakuje nam łóżek!
- Całkowicie się z tobą zgadzam, ale nie możemy trzymać

pacjentów chorych przewlekle na łóżkach przeznaczonych dla
osób z zagrożeniem życia.

- Masz rację. Może powinnam zająć się medycyną

prewencyjną?

- Ja w takie dni żałuję, że nie pracuję w zoo - odparł, a

gdy wreszcie usiedli przy stoliku, wyznał otwarcie: - Bardzo
miło wspominam wczorajszy wieczór.

- Ja też. Od lat nie jadłam tak dobrych steków.
- Miałem raczej na myśli twoje towarzystwo.
- Wcale nie chciałam powiedzieć, że...

- Mam nadzieję. Zawarliśmy przecież pokój, pamiętasz?
- Tak - przyznała. - Ale następnym razem moja kolej.
- Na co?
- Na zapłacenie rachunku, oczywiście. Rory przyglądał jej

się w milczeniu.

- Płacenie za siebie miało dobre strony, kiedy oboje

byliśmy biednymi studentami, ale teraz ja zarabiam więcej niż
ty, więc...

- Nie musisz mi o tym przypominać.
- Chcę pojechać w któraś niedzielę do Trossachs i

pochodzić po górach. Miałabyś ochotę?

- Jasne, że tak! - zawołała z entuzjazmem. - Ale w

najbliższy weekend pracuję.

- A ja w następny. Szkoda!
- Może Moira mogłaby się z tobą wybrać? - podsunęła,

chcąc sprawdzić, jak Rory zareaguje.

Wybuchnął śmiechem.
- Ale wymyśliłaś! Potrafisz wyobrazić sobie Moirę, jak

wchodzi na szczyt Ben Venue w tych swoich szpilkach? Ona
najbardziej lubi spędzać czas w eleganckich restauracjach, a
potem wylegiwać się na kanapie przed telewizorem z
kieliszkiem dobrego wina.

Rory był nieźle poinformowany. Ciekawe tylko, czy

Moira oddawała się swojej ulubionej rozrywce u siebie w
domu, czy też u niego?

- W takim razie może wybierzemy się za dwa tygodnie? -

spytała nieśmiało.

- Dobrze, jeśli tylko pogoda pozwoli.
- Jeżeli nie, zawsze pozostaje... telewizja.
- Prawda, ale to nie jest już takie zdrowe.
- Miejmy nadzieję, że będzie ładnie. - Zerknęła na

zegarek. - Nie wiem jak ty, ale ja muszę już lecieć do
przychodni.

Tego popołudnia długo przyjmowała pacjentów, bo

oprócz swoich, musiała jeszcze zająć się tymi, którzy byli
zapisani do doktor Gray. Później miała także mnóstwo innych
zajęć, a w nocy nie spała dobrze. W sobotę o siódmej
wieczorem, po całym dniu spędzonym w szpitalu, myślała
tylko o tym, by wziąć prysznic i odpocząć, kiedy nagle w
pokoju dla lekarzy ujrzała Rory'ego z pudlem dań na wynos.

- Pomyślałem, że pewnie się ucieszysz, jeśli ci to

przyniosę. Pamiętam, sam pracowałem kiedyś tak jak ty.

Zdumiona Sara przyglądała się, jak Rory wyciąga pasztet,

pieczonego kurczaka, sałatkę, grzanki i jakiś kuszący,
kremowy deser. Przyniósł nawet talerze i sztućce.

- Rory, chyba zaraz cię pocałuję.
- Do tej pory zrobiłaś to tylko raz, na balu z okazji

zakończenia studiów, kiedy wypiłaś trochę za dużo szampana.

- Pamiętasz? - spytała, spoglądając na niego z nadzieją.
- Jak mógłbym zapomnieć? Całowałaś wtedy wszystkich

facetów, nawet kuzyna Fiony, który okazał się
homoseksualistą. Nic dziwnego, że miał taką minę, jakby
chciał zaraz zwymiotować.

- Maurice jest gejem? Nigdy bym na to nie wpadła. Ale

teraz już nie rzucam się wszystkim na szyję - odparła,
smarując grzankę grubo pasztetem.

- Może i tak, chociaż apetyt masz taki jak kiedyś.
- Dziś zjadłam tylko trochę płatków i kanapkę, prawie

dziesięć godzin temu - rzekła z wyrzutem.

- W takim razie przyszedłem w samą porę. Nie dziwię się

już, że chciałaś mnie pocałować. Musiałaś być bardzo
zdesperowana.

- Cieszę się, że mnie rozumiesz - mruknęła z ustami

pełnymi jedzenia.

Gdy tylko zjadła główne danie, wezwano ją do chorej.

Bała się, że Rory skorzysta z okazji i się pożegna, lecz on

rzekł:

- Poczekam tu na ciebie. Włączę sobie telewizor.
Jego słowa przywiodły jej na myśl Moirę. Czy to

możliwe, by okazywał Sarze zainteresowanie tylko dlatego, by
wzbudzić w Moirze zazdrość? Na samą myśl o tym poczuła
gęsią skórkę. Z pacjentką, do której ją wezwano, nie działo się
nic groźnego - po prostu nie chciała zażyć tabletek nasennych
i przeszkadzała innym spać.

- Coś poważnego? - spytał Rory, kiedy wróciła.
- Och, nie, nic takiego. Rory, to naprawdę miło z twojej

strony, że poświeciłeś dla mnie swój sobotni wieczór.

- Nigdy nie robię niczego bez powodu - odparł z zabawną

miną.

Sara jednak potraktowała jego słowa poważnie,

przekonana, że spotkał się z nią tylko po to, by zrobić na złość
Moirze. Nie przyszło jej do głowy, że przecież Moira nie ma
szans się o tym dowiedzieć.

- Skoro tak twierdzisz... Zaparzę kawę. - Podeszła do

blatu i nastawiła ekspres, który zawsze stał tam w pogotowiu,
podobnie jak filiżanki, śmietanka i cukier.

Rory przyglądał się Sarze z zainteresowaniem, kiedy

jednak odwróciła się w jego stronę, znowu przybrał obojętną
minę.

- Masz ochotę na deser? - zapytał.
- No pewnie! Uwielbiam budyń.
- Wiem.
- Jesteś dla mnie taki miły!
- Chyba zawsze byłem.
- To potrafi rozbroić każdą dziewczynę.
- W takim razie następnym razem przyniosę ci cztery

obiady.

- Jutro? - wyrwało się jej, nim zdążyła pomyśleć.

- Chciałbym, ale nie mogę. - Zabrzmiało to szczerze, lecz

nie wyjaśnił, czemu nie może przyjść.

W tej chwili do pokoju weszli dwaj lekarze, również

będący na dyżurze, i Rory zaproponował im poczęstunek. Gdy
po paru minutach ponownie wezwano Sarę na oddział, Rory
także wstał i oznajmił, że chce się pożegnać.

- Dzięki, Rory. Bardzo mi smakowało to, co przyniosłeś -

powiedziała, kiedy rozstawali się przy głównym wejściu.

- O to mi chodziło, kochana przyjaciółko - odparł z

uśmiechem. - Nie pracuj za dużo. Do zobaczenia.

- Miłej niedzieli - zawołała za nim Sara, ale chyba już jej

nie usłyszał.

Czy jutro kolej na Moirę, czy może na Dulcie?

ROZDZIAŁ PIĄTY
Niedzielny dyżur przebiegał spokojnie, noc jednak była

mordercza i w poniedziałek rano, zresztą nie po raz pierwszy,
Sara zjawiła się w pracy blada i niewyspana.

Pani Coull była jak zwykle w kwaśnym humorze.
- Ja zawsze staram się być w formie na początku dnia -

oświadczyła z przyganą w głosie.

Sara była zmęczona, lecz nie zamierzała pozostawić tego

bez odpowiedzi.

- Ma pani rację, ale nie jest to takie łatwe, kiedy ma się za

sobą trzy nie przespane noce z rzędu. Wczoraj nie położyłam
się do łóżka ani na chwilę. Miałam dyżur przez cały weekend.

- No tak... - odparła siostra oddziałowa, co miało zapewne

oznaczać coś w rodzaju przeprosin. Po chwili jednak dodała: -
Na oddziale nic specjalnego się nie dzieje, więc może wpadnie
pani do mojego gabinetu na kawę.

- Bardzo chętnie - odparła Sara, nie ukrywając zdumienia.
- Późno dziś przyszłaś - zauważył Jack Kinnear, kiedy

wreszcie dotarła na oddział męski.

- To dlatego, że pani Coull zaprosiła mnie rano na kawę.
- Czyżbyś zawarła pakt z tą diablicą? - powiedział. -

Chcesz zasięgnąć jej opinii na temat cellulitis?

- Niewykluczone - odparła ze śmiechem. - Tego z

pewnością w sobotę nie było - rzekła po chwili, przyglądając
się czerwonej, zaognionej plamie na lewej łydce Charliego
Greiga. - To infekcja gronkowcowa. Czy ktoś jeszcze ma takie
objawy?

Jack zaprzeczył i stwierdził, że być może mają przypadek

infekcji krzyżowej.

- Przepiszę mu chlorotetracyklinę. Powinien też na razie

trzymać tę nogę na wyciągu i niech, na Boga, tego nie drapie!

W istocie z nogą Charliego nie było tak źle i Sara mogła

udać się do bufetu całkiem wcześnie. Miała nadzieję, że

zastanie tam Rory'ego, nie pokazał się jednak. Wypiła po
lunchu dwie kawy i poszła do przychodni.

Jej pierwszy pacjent był osiemdziesięcioletnim

staruszkiem cierpiącym na przewlekłe zapalenie dróg
oddechowych, które zaburzało pracę serca. W dodatku
martwił się o małżonkę, dotkniętą otępieniem starczym. W
skierowaniu od lekarza, jakie miał z sobą, napisano, że on i
jego żona powinni przebywać pod stałą opieką w szpitalu.

Sara początkowo też tak pomyślała, zmieniła jednak

zdanie, kiedy porozmawiała trochę ze starszym człowiekiem.

- Wykończymy się, jeśli nas rozdzielą, pani doktor - rzekł

ze łzami w oczach. - Jesteśmy małżeństwem od
sześćdziesięciu jeden lat i rozstaliśmy się tylko w czasie
wojny. Ona teraz poznaje tylko mnie. Oszalałaby beze mnie, a
ja nie miałbym chwili spokoju, tak bym się o nią martwił. Już
lepiej nas uśpić.

Sara omal sama się nie rozpłakała.
- Zrobię dla was, co tylko będę mogła - rzekła. - Trzeba

przekonać pomoc społeczną, żeby zapewniła wam opiekę w
domu.

- Chodzi też, pani doktor, o nasze córki...
- Czy one wam pomagają?
- Przychodzą, kiedy tylko mogą. Mają swoje rodziny i

pracę... Pewnie chciałyby nas gdzieś umieścić i przestać się
martwić.

Całkiem prawdopodobne, pomyślała Sara, lecz nie

obchodził ją ich spokój umysłu.

- Dołożę wszelkich starań, żeby zaspokoić wasze

potrzeby - oznajmiła z naciskiem.

Staruszek był tak wzruszająco wdzięczny, że poczuła się

przygnębiona. A jeśli jej wysiłki nie przyniosą skutku? Czy
będzie wtedy potrafiła spojrzeć mu w oczy?

Kiedy skończyła przyjmować pacjentów w przychodni,

rozpoczęła poszukiwania. Na oddziale geriatrycznym
obiecano zapisać ich w miarę szybko na wstępną wizytę i
zasugerowano, by tymczasem staruszkami zajęła się opieka
społeczna. Z kolei w biurze pomocy społecznej powiedziano
jej, że mają dziesiątki takich przypadków i brak im
pracowników, aby zajmować się wszystkimi w domach. To
samo stwierdziła pielęgniarka środowiskowa i zaproponowała
dom starców.

Po godzinie poszukiwań Sarze nie udało się znaleźć

żadnego domu, który by przyjął oboje staruszków, nawet do
oddzielnych sypialni.

- Staramy się nie wprowadzać pokojów koedukacyjnych -

wyjaśniła jedna z szefowych. - To powoduje niepokój wśród
reszty pensjonariuszy.

- Ale oni są razem od sześćdziesięciu lat, na miłość

boską! - zawołała Sara, uznając przesadę za usprawiedliwioną.

Przełożona domu starców nie była jednak przygotowana

na zmianę zasad, bojąc się, że zostanie później zarzucona
mnóstwem tego rodzaju próśb.

- To niemożliwe! Jak wiele zna pani par małżeńskich, w

których obie osoby byłyby inwalidami? - spytała Sara, lecz
było już późno. Mówiła sama do siebie.

Zostawiła doktorowi Marshallowi karteczkę na biurku z

prośbą o pomoc i poszła go gabinetu zabiegowego po
aspirynę. Bolała ją głowa, a wieczorem wybierała się z Fioną
na kolację.

Czekając na przystanku na autobus, ujrzała samochód

Rory'ego, zatrzymujący się przy krawężniku.

- Co za szczęście - powiedział. - Kiedy spojrzałem na

tablicę i zobaczyłem, że już wyszłaś, pomyślałem sobie, że
dziś mam szczęście. Dokąd się wybierasz?

- Do centrum. Umówiłam się z Fioną w tej małej włoskiej

restauracji obok Teatru Królewskiego.

- Nie masz nic przeciwko temu, żebym pojechał z tobą?

Nie znoszę jadać samotnie.

- Czemu nie? - Wsiadając do samochodu, poczuła, że ból

głowy maleje. - Przecież się przyjaźnimy. O, wyglądasz,
jakbyś spędził cały dzień na świeżym powietrzu. - Zauważyła
jego świeżą opaleniznę.

Rzucił na nią krótkie spojrzenie, a potem przyznał, że

pojechał do Campsie Felis, uroczej miejscowości wśród
niewysokich wzgórz na północ od miasta.

- Nie wybrałeś się do Ben Venue? Szkoda.
- Zostawiam to na wspólną wycieczkę z tobą.
- Nie pojechałeś chyba wczoraj sam?
- Nie, z kilkoma znajomymi - odparł wymijająco. Wśród

których pewnie była ta olśniewająca Dulcie! Dobrze chociaż,
że mieli towarzystwo...

- Jak ci minął wczorajszy dzień? - spytał, wyrywając ją z

zamyślenia.

- Niezwykle interesująco. Jestem teraz światowej sławy

specjalistką od bólów brzucha, zaparć i hemoroidów.

- Tak to jest, kiedy człowiek zajmuje się interną - odparł,

rozbawiony jej odpowiedzią.

- W każdym razie to, co się wczoraj działo, przyda mi się,

kiedy...

- Nie dzwoniłaś jeszcze do dziekana?
- Posłuchaj, stary - rzekła stanowczo - harowałam jak wół

od chwili, gdy wpadłeś na ten światły pomysł. Ale pewnie
zadzwonię przed upływem tygodnia.

Rory zaparkował samochód tuż obok restauracji, na

podwórku z napisem „Teren prywatny". Miał klucz do bramy.

- Dostałem od pewnego sympatycznego i wdzięcznego

pacjenta - wyjaśnił. — Bardzo mi się przydaje, kiedy
przyjeżdżam wieczorami do centrum.

- No pewnie. Zawsze ci się tak wszystko udaje?
- Nie.
- To podaj mi chociaż jeden przykład. Rory zerknął na nią

z ukosa.

- Kiedy miałem sześć lat, zdechła moja biała myszka i

babcia nie chciała mi kupić następnej.

Sara wybuchnęła śmiechem.
- Jeżeli to jest najgorsza rzecz, jaka ci się kiedykolwiek

przydarzyła, to wiedziesz całkiem przyjemny żywot.

- Nie powiedziałem, że to było najgorsze... - Wsunął rękę

pod jej ramię, gdy przechodzili przez ruchliwą ulicę, i ten gest
sprawił, że przestała myśleć o czymkolwiek innym. Czy on
naprawdę nie jest świadomy tego, co się dzieje?

Fiona była już na miejscu. Siedziała przy stoliku

przeznaczonym dla dwóch osób.

- O rety! - zawołała, widząc Rory'ego.
- Zapytał, czy może przyjść, a ja nie śmiałam mu

odmówić - wyjaśniła Sara. - Wiesz, jaki jest wrażliwy.

Tymczasem Rory podszedł do kelnera i poprosił go, by

znalazł im większy stolik.

Jedli kolację w miłym nastroju, wspominając studenckie

czasy i ani trochę nie przeszkadzało im, że są we trójkę. Rory
nalegał, że zapłaci rachunek, twierdząc, że przynajmniej to
może zrobić, skoro wprosił się na spotkanie.

- Wierzcie mi, nie byłbym do tego taki chętny w droższej

restauracji - oświadczył, co rozbawiło je jeszcze bardziej.

Fiona oznajmiła, że nie bawiła się tak dobrze od dawna, co

wydało się Sarze dosyć smutne. Rory'emu też humor
dopisywał. Po kolacji odprowadzili Fionę na wielopoziomowy
parking, gdzie zostawiła swój samochód, i pożegnali się z nią.

- Kiedy masz nocne dyżury w tym tygodniu, Saro? -

zapytał Rory, gdy Fiona odjechała.

- Tylko w środę. Pracowałam przez cały weekend.
- Ja też zostaję na noc w środę. Dobrze się składa.
- W jakim sensie?
- Ponieważ mogłabyś się o mnie zatroszczyć, gdybym

tego potrzebował - odparł, wprawiając ją w pewne zmieszanie,
a potem dodał niezobowiązująco: - Mam bilety do teatru na
„Nędzników" na czwartek. Chciałabyś pójść?

- To byłoby wspaniale, Rory. Ale jak to się stało, że

jeszcze...

- Nikogo nie zaprosiłem? - dokończył, zgadując od razu,

co zamierzała powiedzieć. - Ponieważ chciałem mieć wybór.

- Rozumiem. Myślałam, że może ktoś wystawił cię do

wiatru.

- Nic podobnego - zaprzeczył twardo - więc nie próbuj i

ty.

- Ani myślałam. Bardzo bym chciała zobaczyć tę sztukę.
- Świetnie - odparł, otwierając bramę prywatnego

parkingu.

- Mogę pojechać autobusem - odezwała się niepewnie.
- Dobrze by ci to zrobiło, ale jeśli na to pozwolę, może

odechce ci się iść ze mną w czwartek i wtedy rzeczywiście
będę musiał kogoś znaleźć.

- Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz - oświadczyła

nierozważnie i zaraz się przeraziła.

Co będzie, gdy jej uwierzy?
- A to dopiero! - zaśmiał się kpiąco. - Wiem, że z tobą nie

jest tak łatwo. Wsiadaj, chyba że chcesz zamknąć bramę,
kiedy wyjadę.

- Po tym, co mi powiedziałeś? Nie ma mowy, mój drogi.

Wszystko jednak było w porządku. Wcale nie czuła się

oburzona jego słowami. Tylko tak dalej, Saro, pomyślała.
Żartuj, dowcipkuj, tylko nie bądź poważna, bo go odstraszysz.

Zagadywała go przez całą drogę do szpitala, choć nie było

to łatwe, Jeżeli chodzi mu tylko o niewinne wygłupy, to
proszę bardzo, ona może dać z siebie wszystko. Przyjacielskie
kontakty to zawsze lepsze niż nic...

Na schodach do budynku, w którym znajdował się jej

pokój, Rory pocałował ją w policzek.

- Cieszę się, że spotkamy się w czwartek - powiedział.
Oczekiwanie na czwartek wcale nie było łatwiejsze niż

odpowiedź na pytanie, które zadał jej w środę Peter Blair:

- Znasz dziewczynę Rory'ego?
- Którą? - spytała, czując, jak serce jej zamiera. - Podobno

ma kilka.

- Wysoka, szczupła i rudowłosa. Dosyć wyniosła.
- To pewnie Moira Stirling. Też z nami studiowała.
- Niezbyt w jego typie - rzekł Peter w zamyśleniu.
- Z tego, co wiem, każda kobieta przed czterdziestką jest

w jego typie - odparła sarkastycznie.

- Pewnie masz rację, skoro znacie się tak dobrze.

Obiecałem Nan, że cię zapytam, kiedy zobaczyliśmy ich
pewnego wieczoru w Odeonie. Nan zastanawiała się, czy
powinniśmy zaprosić ich razem na przyjęcie.

- Następnym razem możesz zobaczyć go ze śliczną,

drobną blondynką - odparła, siląc się na obojętność. - Na
twoim miejscu, Pete, zaprosiłabym Rory'ego z przyjaciółkami,
jeśli brak wam damskiego towarzystwa. Ma ich dużo. A teraz
przepraszam, ale muszę lecieć. Mam mnóstwo roboty, i w
dodatku czeka mnie dziś nocny dyżur.

W nocy w szpitalu wrzało jak w ulu. Nie chciałabym być

tutaj podczas epidemii grypy, pomyślała Sara, gdy obudzono
ją w nocy po raz czwarty. Mam nadzieję, że jutro na

przedstawieniu nie będę przez cały czas ziewać. Jutro? Nie, to
już dziś. Nie zwiększa to moich szans u Rory'ego. Jakich
szans? Chyba zupełnie jej odbiła

Włożyła czerwoną sukienkę, tę samą, którą kupiła na

przyjęcie zaręczynowe Carrie i Robina. W teatrze zauważyła
jednak, że w Glasgow już prawie nikt nie zadaje sobie trudu,
by ubrać się elegancko, idąc na przedstawienie. Postanowiła
nie zdejmować żakietu.

Rory był w zwyczajnych, codziennych spodniach,

kolorowej koszuli i płóciennej marynarce. Zdjął ją tuż przed
przedstawieniem i poradził Sarze, żeby zrobiła to samo.

- Położę twój żakiet tutaj, na mojej marynarce - dodał.
- Nie, dziękuję. Nie chcę go zdejmować - odparła i

zaczęła z uwagą studiować program.

Wieczór był jednak ciepły i w teatrze zrobiło się duszno,

tak więc podczas antraktu zdjęła w końcu żakiet.

- O, jaka ulga dla oczu zmęczonych widokiem tylu

niegustownych koszulek z krótkimi rękawami - powiedział
Rory, ujrzawszy jej nagie ramiona. - Szkoda, że ta wspaniała
opalenizna wkrótce zblednie.

- Zawsze mogę użyć samoopalacza.
- To nie to samo.
- Mogę pojechać na południe, żeby się opalić.
- Tylko nie waż się opuszczać Glasgow w najbliższej

przyszłości - rzekł Rory władczym tonem, który bardzo Sarę
zaintrygował. - Przy okazji, przypomniało mi się, że mam
czekoladki, tylko w tej temperaturze pewnie się już topią.

- Nie szkodzi, daj je - zażądała. - Przez cały dzień prawie

nic nie jadłam. Umieram z głodu. - Otworzyła bombonierkę i
wybrała największą czekoladkę. - A jeśli chodzi o wyjazd z
Glasgow, to nie mogę cię zapewnić, że się stąd nie ruszę. No,
chyba że wszystko zostanie odwołane.

- O czym ty mówisz?

- Zapomniałeś, że zaprosiłeś mnie na wycieczkę do Ben

Venue? Nieładnie.

- Ach, o to chodzi. Wcale nie zapomniałem! Myślałem, że

mówisz o następnej pracy. A propos, dzwoniłaś już do
dziekana?

- Jeszcze nie. Nigdy nie mam na to czasu w pracy.
- W takim razie napisz do niego - powiedział, gdy zgasły

światła przed drugim aktem. - Może nawet list jest lepszym
pomysłem - szepnął jej do ucha.

Poczuła na szyi jego ciepły oddech. O Boże, to jeszcze

milsze niż dotyk, pomyślała, usiłując skupić się na grze
aktorów i akcji sztuki.

W czasie drugiej przerwy było już tak gorąco, że

publiczność ruszyła do znajdującego się pod gołym niebem
baru. W tłumie trudno było zdobyć coś do picia, spotkali
jednak Toma Pattersona z żoną, którzy podzielili się z nimi
wodą mineralną.

Sara musiała wyjaśnić im pokrótce, co nadal robi w

Glasgow, oni zaś powiedzieli, że chcieliby zaprosić ich kiedyś
na kolację. W końcu wszyscy ruszyli powoli z powrotem na
swoje miejsca.

- Miły wieczór, prawda? - rzekł Rory zagadkowo, gdy

ponownie gasły światła.

Sara nie bardzo wiedziała, czy ma na myśli spektakl, czy

też może jej towarzystwo.

- Mnie także się podoba - odparła szeptem, napawając się

jego zapachem tchnącym świeżością.

Próbowała skoncentrować się na sztuce, która z pewnością

by ją pochłonęła, gdyby obok siedział ktoś inny.

Kiedy wyszli z teatru, wiał chłodny wietrzyk, a czarne

niebo było pełne gwiazd. Rory przeprowadził ją na drugą
stronę ulicy, do restauracji, zamiast skierować się w stronę
parkingu, gdzie zostawił samochód.

- Dokąd idziemy? - spytała.
- Nie zjadłabyś czegoś dobrego?
- No pewnie. Nie wiedziałam tylko, że to też mamy w

programie.

Nieźle sobie radzisz, Saro, pochwaliła siebie w duchu i

zapewniła Rory'ego, że świetnie się bawi.

- To się dobrze składa, bo ja także - odparł. Spojrzała na

niego z nadzieją, ale Rory właśnie skinął na kelnera i spytał o
stolik. Ten rozejrzał się bezradnie po zatłoczonej sali i
pokręcił przecząco głową.

- Zarezerwowałem go wcześniej - wyjaśnił Rory. - Mam

nadzieję, że nikt go nie zajął.

- Ach, to zupełnie inna sprawa - odrzekł kelner i

zaprowadził ich do niewielkiej bocznej sali.

- Sprytnie to wymyśliłeś - rzekła Sara, gdy zostali sami.
- Nie powinnaś się dziwić. Zawsze byłem zapobiegliwy.

Myślałem, że o tym wiesz.

- A także skromny - dodała. - Nie, nie zauważyłam tego.

Wybuchnęli śmiechem i potem przez cały czas żartowali, ani
przez chwilę nie zachowując się poważnie. Ciekawe, jak
długo to wytrzymam? - zastanawiała się oszołomiona.

- Masz wolny najbliższy weekend, prawda, Saro? - spytał,

gdy pomagał jej wysiąść z samochodu przed jej blokiem.

Nigdy dotąd nie był taki szarmancki.
- Tak, ale ty masz dyżur, biedaku...
- Nie. Udało mi się z kimś zamienić, więc jeśli nie jesteś

zajęta w sobotę...

- Nie mam żadnych planów.
- Czy wpół do dziewiątej to dla ciebie za wcześnie? - Od

razu przeszedł do rzeczy.

- Nastawię sobie budzik na siódmą.
- Świetnie. - Ton jego głosu nie był jednak tak lekki jak

zwykle. - W takim razie dobranoc i dzięki za miły wieczór.

Naprawdę bardzo... mi się podobało. - Wyciągnął rękę i
nieśmiało pogładził ją po policzku, a potem wsiadł do
samochodu i szybko odjechał.

Następnego ranka zatelefonował do Sary Bill Ferguson i

spytał, czy nie zamieniłaby się z nim znowu na dyżury.

- Przykro mi, ale tym razem to niemożliwe - odparła

stanowczo. - Umówiłam się z przyjaciółmi i mam już
zaplanowaną całą sobotę i niedzielę.

- A może chociaż na jeden dzień? - nalegał. - Chyba nie

będziesz zajęta przez cały weekend?

- Niestety, wyjeżdżam za miasto, do Trossachs.
- Nie mam nikogo innego, kogo mógłbym poprosić.
- Przykro mi, Bill - powtórzyła. - Nie mogę odwoływać

wszystkiego w ostatniej chwili.

- Moja dziewczyna mnie zabije!
- To znaczy, że nie kocha cię wystarczająco mocno.

Przepraszam cię, ale muszę kończyć. - Odłożyła słuchawkę i
powiedziała do Jacka: - Niektórzy ludzie są niemożliwi.

- Odmówiłaś mu? Mam nadzieję, że nigdy nie będziesz

musiała prosić go o przysługę.

- Nie zrobię tego. Postaram się lepiej zorganizować sobie

czas. Jak tam dziś noga Charliego?

- Bez większych zmian, chociaż spodziewaliśmy się, że

będzie gorzej. Martwię się raczej o tego staruszka, którego
przyjęliśmy w czwartek. Podskoczyła mu temperatura.

- Zajrzyjmy więc do niego.
Przez cały dzień nie miała okazji porozmawiać z Rorym -

widziała tylko, jak szedł pospiesznie do swego samochodu
przed piątą. Niektórym to dobrze, pomyślała i zaraz zganiła
się za to. Przecież Rory równie dobrze mógł jechać na wizyty
domowe.

Sama skończyła dyżur dopiero godzinę później. Nie

chciała dać Billowi powodu do narzekań, że nie wywiązała się
ze swych obowiązków, zostawiając mu coś na weekend.

Kiedy myła wieczorem włosy, zatelefonowała do niej

Carrie, która miała ochotę pogawędzić. Sara owinęła więc
głowę ręcznikiem i usiadła na łóżku. Carrie zawsze zarzucała
ją najnowszymi plotkami, ale nigdy nie pozwalała sobie na
złośliwości. Okazało się, że tego dnia po pracy spotkała w
sklepie Moirę, która była w okropnym nastroju.

- Podobno dowiedziała się, że Rory spotyka się z tą

jasnowłosą pielęgniarką ze szpitala miejskiego.

- Moira nigdy nie lubiła, gdy ktoś wchodził jej w drogę
- odparła Sara na pozór obojętnie.
- Masz rację, ale, jak jej zresztą powiedziałam, on musi

uważać. Dulcie jest przecież córką profesora, nie może jej
lekceważyć. Pewnie Moira myślała, że Rory zabierze ją do
teatru na „Nędzników", ale on tego nie zrobił, choć wiedziała,
że miał bilety. A to jeszcze nie wszystko. Kiedy dowiedziała
się o jego wizycie w szpitalu miejskim dziś wieczorem, doszła
do wniosku, że tego już za wiele. - Carrie zaśmiała się. -
Powiedziałam jej, że powinna mieć ojca lekarza, a nie
bankiera. To chyba nieładnie z mojej strony, prawda? W
każdym razie tak się żachnęła, że wjechała wózkiem na stojak
z fasolą.

- Och, Carrie! - jęknęła żałośnie Sara.
- Wiem, że jestem okropna. A co tam u ciebie, Saro?
- Nie narzekam. Podoba mi się moja praca i tyle.
- Cieszę się z tego, oczywiście, ale naprawdę musisz

częściej wychodzić wieczorami. Robin też tak uważa. Może
zobaczymy się w niedzielę? Przyjdź do nas na kolację.
Właściwie po to dzwonię, żeby cię zaprosić.

- Dzięki, Carrie. Chętnie wpadnę.

Zaczęła suszyć włosy. Oczywiście, niezbyt przyjemnie

było słuchać tych wszystkich plotek o Rorym i jego
przyjaciółkach, lecz starała się zachować spokój.
Poprzedniego wieczoru raz czy dwa przyszło jej do głowy, że
może Rory zaczął uważać ją za kogoś szczególnego. Jak
mogła być aż tak naiwna?

ROZDZIAŁ SZÓSTY
Po kilku latach spędzonych za granicą nie miała zbyt

wielu ubrań odpowiednich na wycieczkę po górach Szkocji,
musiała więc włożyć to, co udało jej się znaleźć - grube
bawełniane szorty i bluzkę koszulową. Wzięła także na
wszelki wypadek sweter, a w kufrze, który przechowywał jej
brat, odnalazła swoje stare traperki i parę grubych skarpet.

Nie sądziła, że jest spóźniona, ale kiedy wyszła przed

dom, Rory już czekał.

- Jeszcze pięć minut, a rzuciłbym kamieniem w twoje

okno - rzekł na powitanie.

- Wtedy dopiero by zaczęli gadać.
- Tak myślisz? - Zerknął na nią z ukosa, gdy usiadła obok.

- Oprócz ciebie nikt nie wie, że wybieramy się na weekend.

- Nie mówiłam o tym nikomu. No, chyba że... -

przypomniała sobie nagle rozmowę z Billem. - Kiedy ten
lekarz z geriatrii poprosił mnie, żebym zamieniła się z nim na
dyżury, wyjaśniłam mu, że wyjeżdżam do Trossachs.
Oczywiście nie wyjawiłam z kim i na jak długo.

- To wystarczy, żeby zaczęły się plotki. Kiedy Pete dowie

się, że ja też się tam wybrałem...

- A mówią, że tylko kobiety plotkują! Jak ci się udał

wieczór? - spytała niespodziewanie.

- Który?
- Wczorajszy bankiet.
- Ach, o to chodzi. Było całkiem miło. Znajomi ze

szpitala miejskiego organizują bal dobroczynny co roku mniej
więcej o tej porze i nieładnie by było się nie pokazać.

- Przecież nie pracujesz teraz w szpitalu miejskim.
- Ale pracowałem, kiedy rozkręciłem tę zbiórkę funduszy.

Nie mogę im sprawić zawodu. To było oficjalne spotkanie.

„Im", czyli Dulcie, pomyślała Sara, musiała jednak

przyznać, że jego wyjaśnienia brzmiały całkiem przekonująco.

- To była kolacja z tańcami? Uwielbiam tańczyć.
- Wiem. Tak, były też tańce.
- To może powinieneś odwołać dzisiejszą wycieczkę albo

ją przełożyć. Pewnie jesteś wykończony.

- Saro, mam dwadzieścia dziewięć lat, a nie

dziewięćdziesiąt dwa. Nie jestem zmęczony i nie chcę niczego
odwoływać - zapewnił stanowczo.

- Rzeczywiście, szkoda tak pięknego dnia.
- Masz rację. Więc nie traćmy czasu na sprzeczki.
Nie bardzo wiedziała, co odpowiedzieć na tak rozsądną

uwagę, więc udała, że z zainteresowaniem obserwuje mijany
krajobraz.

- Coś nie tak, Saruś? - spytał po paru minutach.

Uświadomiła sobie nagle, że zwrócił się do niej w ten sposób
po raz pierwszy od chwili, gdy powiedziała mu, że wyjeżdża
za granicę ze Steve'em.

- Nie. Myślę tylko o tym, że nie napisałam jeszcze do

dziekana. - Akurat to przyszło jej do głowy. - Sądzisz, że to
głupie?

- Nie, ale na twoim miejscu nie odkładałbym tego już

dłużej. Słyszałem, że on wkrótce wyjeżdża do Stanów na parę
tygodni.

- W takim razie napiszę jutro. Nie chcę zostać bez pracy.
- Twoi starzy przyjaciele nie daliby ci umrzeć z głodu -

zażartował, gdy wjechali drogą na przełęcz, skąd było widać
jeziora Achray i Venchar. - Co za widok! - dodał.

- Och, Rory! Tak za tym tęskniłam, kiedy byłam... -

Ugryzła się w język; no tak, teraz on pewnie skomentuje to
złośliwie.

A jednak nie; wyciągnął tylko rękę i uścisnął jej kolano.
- Patrz przed siebie, a nie w przeszłość, głupiutka - rzekł

cicho, a potem dodał bardziej rzeczowym tonem: - Założę się,
że zapomniałaś wziąć jedzenie.

Sara przygryzła wargi.
- Mam jabłka i trochę czekolady...
- A ja kanapki i kawę. Jakoś przeżyjemy.
- Mam nadzieję.
Parking u stóp wzgórza był zatłoczony, lecz Rory zdołał

jakoś wjechać na maleńką polanę tuż obok. Wyruszyli w góry
stromym szlakiem i niewiele odzywali się do siebie do czasu,
aż dotarli na szczyt.

Widok z wierzchołka zapierał dech w piersiach. W dole

rozciągały się porośnięte lasem pagórki i połyskujące w
słońcu jeziora. Na południowym zachodzie widać było mgliste
wzgórza Arran, a po drugiej stronie nagie i surowe skały
Grampianów. Mimo że świeciło słońce, było chłodno. Rory
zaproponował, by zjedli lunch w zagłębieniu skały, która
znajdowała się jakieś dziesięć metrów poniżej szczytu. Poza
tym na samej górze było sporo turystów, jak to w pogodne
dni.

Nadal niewiele się odzywali; słowa wydawały się

zbyteczne. Sara zdjęła sweter, położyła się na nim i zaczęła
wygrzewać w słońcu. Nie - właściwie rozkoszowała się
obecnością mężczyzny, którego kochała. Zerknęła na niego
ukradkiem spod półprzymkniętych powiek. Jego gęste włosy
zawsze były w lekkim nieładzie. Miał proste brwi, mocno
zarysowaną szczękę i silne ramiona. Och, Rory, pomyślała,
los znów zetknął nas ze sobą. Czy i tym razem nic z tego nie
wyjdzie?

Rory obserwował Sarę, gdy na niego nie patrzyła, a w

pewnej chwili powiedział:

- Nie podoba mi się ta chmura na południowym

zachodzie. Jeśli wiatr będzie wiał z tamtego kierunku, to
zmokniemy, zanim dotrzemy na dół.

Usiadła zaniepokojona.

- Czy naprawdę musimy już iść? Możemy wracać

łatwiejszym szlakiem. Będzie szybciej. - Nie chciała
przerywać idylli, która, być może, miała się nie powtórzyć...

- Właśnie pomyślałem, żeby schodzić tamtędy - odparł. -

Chcesz jeszcze trochę kawy?

- Nie, dziękuję.
Otworzył termos i wylał resztkę płynu.
- Nie ma sensu tego nosić.
Ruszyli w dół wzgórza. Oboje często chodzili po górach i

teraz z łatwością przeskakiwali z kamienia na kamień. Zanim
jednak dotarli do połowy drogi, spowiła ich biała, gęsta mgła i
zaczął wiać zimny wiatr. Sara przystanęła, by włożyć sweter.
Żałowała, że nie ma na sobie długich spodni.

- Najpierw ustalmy, gdzie jesteśmy - podsunął Rory. - Nie

wolno nam zboczyć z drogi. Skręca nieco w lewo. Musimy
teraz uważać...

Kiedy odnaleźli główny szlak, Rory wyciągnął z plecaka

linę i przywiązał ją do paska Sary.

- Dawno nie chodziłaś po górach, moja mała - rzekł, gdy

zaczęła protestować, - Boję się, że się zgubisz.

- Jeśli tylko mnie nie zostawisz...
- Czy kiedykolwiek cię zawiodłem?
- Na pewno nie w górach.
Szli niemal na oślep przez godzinę, krok po kroku; w

końcu dotarli do bardzo stromego odcinka drogi. Wtedy
usłyszeli wołanie o pomoc.

- Komuś chyba się nie poszczęściło - rzekł Rory i po

chwili ujrzeli mężczyznę w średnim wieku, ubranego niezbyt
stosownie w kwieciste szorty, cienką bawełnianą koszulkę i
tenisówki.

- Może jest pan lekarzem? - odezwał się nieznajomy.
- Czemu pan pyta? Czy komuś coś się stało?

- Moja żona skręciła kostkę, a może nawet złamała nogę.

Wszystko przez tę cholerną mgłę.

- Nie wspominając o butach - mruknął pod nosem Rory,

pochylając się nad siedzącą na ziemi kobietą w sandałkach.

- W przewodniku napisali, że to łatwy szlak - ciągnął

zdenerwowany mężczyzna. - Mogli przynajmniej ostrzec, że
zdarzają się tu mgły.

- Może była ładna pogoda, kiedy to pisali - odparł Rory,

szukając w plecaku bandaży.

- Czy to coś groźnego, doktorze? - spytała kobieta.
- Nie może pani dalej iść. Usztywnię pani nogę i dam

środek przeciwbólowy, ale najlepiej będzie, jeśli oboje
poczekacie tutaj, a my zejdziemy i wezwiemy kogoś z
noszami.

- A co z autobusem? - odezwał się mężczyzna. - Jesteśmy

tu z całą grupą na wycieczce. Czy ma pan telefon
komórkowy?

- Nawet gdybym miał, nie byłoby z niego żadnego

pożytku - odparł Rory cierpliwie, nie przerywając
bandażowania.

- Porządnie to wygląda - pochwalił łaskawie mężczyzna,

gdy Rory skończył. - No, a teraz chodź, moja droga. Dasz
radę, jeśli wesprzesz się na mnie.

- Pańska żona naprawdę nie może iść - rzekł Rory tonem

nie znoszącym sprzeciwu. - Ma prawdopodobnie złamaną
kość piszczelową tuż ponad kostką.

- W takim razie pan mi pomoże ją ponieść, szefie.
- Niestety, jestem zmuszony odmówić. Ta droga jest zbyt

zdradliwa we mgle. Ja i moja przyjaciółka wezwiemy pomoc,
a wy musicie tu zostać. - Wręczył im jakiś pakunek.

- Owińcie się w to. Przyda się wam, kiedy się ochłodzi.
- Folia aluminiowa? - spytał z niechęcią mężczyzna.

- Nie, antyhipotermiczna - odparł Rory szorstko. Sara

pociągnęła go za rękaw.

- Może powinnam z nimi zostać? - zapytała szeptem.
- Zupełnie nie zdają sobie sprawy z zagrożenia.
Rory też o tym myślał, ale nie chciał zostawiać Sary.
- Niech pan zostanie, jest pan przecież lekarzem. Pańska

przyjaciółka może iść - powiedziała kobieta.

- Nie. Ja pójdę, a doktor Sinclair zostanie z wami -

zadecydował Rory niechętnie, dochodząc do wniosku, że tej
nierozważnej pary nie można zostawić samej pośród gór.

- Słyszałaś? Dwoje lekarzy! - zawołał mężczyzna do

swojej żony. - Ale masz szczęście!

Rory wręczył Sarze swój płaszcz przeciwdeszczowy.
- Bądź ostrożna - poprosił i zniknął we mgle.
Czas, jaki minął do chwili, gdy usłyszeli głosy

ratowników, ciągnął się w nieskończoność. Kiedy jednak Sara
spojrzała na zegarek, uświadomiła sobie, że upłynęły tylko
niecałe dwie godziny, odkąd Rory ich opuścił.

- Wszystko w porządku, Saro? - Były to pierwsze słowa,

jakie wypowiedział, wyłoniwszy się z mgły.

- Tak, mniej więcej - odparta znużonym głosem.
Para nieszczęsnych turystów nieustannie narzekała i Sara

była już tym zmęczona.

- Miałem zdumiewające szczęście. Spotkałem tych dwóch

facetów na parkingu. Dlatego to trwało tak krótko.

- To miało być krótko? - wtrącił z przekąsem mąż ofiary,

ale nikt nie zwrócił na niego uwagi. Dwaj strażnicy leśni
zajęci byli układaniem kobiety na noszach, a Sara powiedziała
Rory'emu, że pani Finch musiała zażyć jeszcze jedną tabletkę
przeciwbólową.

- Miałam ochotę dać jemu resztę, żeby się zamknął -

powiedziała, ściszając głos - ale trudno by było wtedy
ściągnąć go na dół.

- Trzeźwo myślisz. No cóż, zawsze taka byłaś.

Postanowiono w końcu, że Rory będzie szedł pierwszy, za nim
pan Finch, potem strażnicy z noszami, a na końcu Sara.

- Proszę cię, bądź ostrożna - poprosił Rory. - Następne

trzydzieści metrów to najgorszy odcinek drogi.

Nagle wtrącił się pan Finch:
- Wydaje mi się, że powinni nieść ją przede mną. Jeśli

będzie za mną i spadnie, zwali mi się na głowę.

- Idź tak, jak powiedzieli - warknęła jego żona, która

traciła już cierpliwość. - Oberwiesz, jeśli natychmiast nie
przestaniesz! - Była bardzo ożywiona jak na osobę po
środkach przeciwbólowych i uspokajających. Noga z
pewnością dawała jej się we znaki. Diagnoza Rory'ego
prawdopodobnie była trafna.

Nie mylił się też co do stanu drogi. Dopiero po dwóch

godzinach dotarli na parking, a mgła towarzyszyła im przez
cały czas. Strażnicy ostrożnie przenieśli panią Finch do
swojego land - rovera, a jej mąż usadowił się koło niej.

- Jak to? - zdziwił się Rory. - Zepsuli nam cały dzień i

nawet nie podziękowali!

- Z tego, co wiem, to się często zdarza - oznajmił jeden ze

strażników. - A co z wami, doktorze? Może was gdzieś
podwieźć?

- Bardzo dziękuję, ale mamy własny transport
Rory pożegnał się z nimi i land - rover wyjechał na drogę,

a potem skręcił w prawo do najbliższego szpitala. Sara i Rory
przeszli na drugi koniec parkingu, gdzie na małej polance
zostawili auto. Stanęli nagle, nie mogąc uwierzyć własnym
oczom. Samochód zniknął.

- Może zabłądziliśmy? - rzekł Rory po chwili milczenia.
- Mogliśmy pomylić drogę we mgle. Pewnie jesteś

wykończona, Saro? Zostań tutaj, a ja się rozejrzę.

Nie tak zmęczona jak ty, kochany, pomyślała. Przebyłeś tę

drogę w obie strony dwa razy. Posłuchała go jednak i została
na miejscu.

Rory wkrótce wrócił.
- Jednak dobrze skręciliśmy. Nie ma tutaj żadnego innego

miejsca, w którym można by zaparkować - oznajmił
zatroskany. - To tu zostawiliśmy samochód i jakiś drań go
gwizdnął.

- Czy są jakieś inne wozy na parkingu?
- Nie. Będziemy musieli dostać się do Aberfoyle. Może

ktoś stamtąd nas podwiezie? - Zaśmiał się gorzko. - Pewnie
żałujesz, że ze mną pojechałaś?

- Nie bądź głupi - odparła z godnością, biorąc go za rękę.
- To był cudowny dzień, pomijając tych Finchów. No i

skąd mogliśmy wiedzieć, że ktoś ukradnie nam samochód? W
górach? Gdyby to było w mieście...

- Właściwie nie zostawiliśmy go na samym parkingu.
- Co za różnica? Przecież to nie twoja wina, że go ukradli,

więc się nie zadręczaj.

- Och, Saro! - Objął ją i przytulił mocno. - Jesteś jedyną

osobą na świecie, z którą nie bałbym się znaleźć w tarapatach.

- Możesz z powodzeniem polegać na sobie - rzekła ze

ściśniętym gardłem, przytulona do jego piersi i ogromnie
szczęśliwa.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszę, że wróciłaś -

wyznał, uwalniając ją z objęć. Nadal jednak trzymał ją za
rękę. - Nikt nie jest w stanie cię zastąpić. Naprawdę zajmujesz
bardzo ważne miejsce w moim życiu.

Pragnęła wiedzieć, co Rory dokładnie ma na myśli. Zanim

jednak któreś z nich zdążyło się odezwać, usłyszeli odgłos
silnika. Rory puścił jej dłoń i pobiegł w stronę drogi, było
jednak za późno, by zatrzymać sfatygowaną furgonetkę, która
akurat przemknęła szosą.

- I tak jechała w przeciwnym kierunku - zauważył. - Masz

wszystkie swoje rzeczy? Idziemy na piechotę. Może zdążymy
do Aberfoyle, zanim odjedzie ostami autobus.

Uszli nie więcej niż dwieście metrów, kiedy natknęli się

na stary zardzewiały gruchot z dwoma kołami w rowie.

- Pewnie zboczył z drogi we mgle - stwierdził Rory,

sprawdzając, czy samochód da się wypchnąć z rowu.

- Wiem, że jesteś silny, ale nie uda ci się go wtoczyć na

szosę, więc lepiej go zostaw.

Roześmiał się ubawiony,
- Nie zamierzałem odgrywać Herkulesa. Zastanawiam się

tylko, czy przypadkiem nie należy do złodziei. - Wyciągnął z
kieszeni kawałek papieru i zapisał numer rejestracyjny.

- Całkiem możliwe. Ciekawe, dokąd pojechali?
- Mam nadzieję, że prosto do więzienia. Słyszysz ten

dźwięk?

Wstrzymali oddech na kilka sekund, nasłuchując

cichnącego warkotu silnika.

- To gdzieś daleko - rzekł Rory i westchnął. Powlekli się

dalej. Mgła zamieniła się w mżawkę, a potem zaczął padać
deszcz. Dotarli do Aberfoyle w chwili, gdy ostatni autobus do
Glasgow znikał w mroku. Byli zmarznięci, przemoczeni i
bardzo głodni. Rory wziął Sarę za rękę i poprowadził w stronę
najbliższego hotelu.

- Byłem już kiedyś tutaj - powiedział. - Nie ma tu

luksusów, ale jest czysto, ciepło i wygodnie.

Posadził ją w sali obok kominka, zamówił brandy i

wręczył kartę dań, a sam poszedł zadzwonić na policję.

- Co powiedzieli? - spytała niecierpliwie, kiedy wrócił.
- Odezwała się automatyczna sekretarka. Nagrali

informację, żeby zostawić wiadomość, numer telefonu, a w
razie nagłych wypadków dzwonić do Stirling.

- I co zrobiłeś?

- Pewnie te nagłe wypadki to morderstwa, podpalenia

albo wojna domowa, a nie coś tak błahego jak kradzież
samochodu i para zagubionych turystów. Tak więc zostawiłem
wiadomość, dodając parę barwniejszych szczegółów, żeby
trochę przyspieszyć bieg sprawy.

- Podziwiam twój spokój. Ja na twoim miejscu pewnie

zadzwoniłabym do komendy głównej i zaczęła ich ochrzaniać.

- W to nie wątpię. Zawsze byłaś porywcza. Powinnaś

mieć rude włosy, a nie czarne jak noc... - Wyciągnął dłoń i
owinął kosmyk jej włosów wokół palca.

Sara byłaby wniebowzięta, gdyby tylko Rory nie

wspomniał o radych włosach, co natychmiast przypomniało
jej Moirę.

- Zostaw - odparła, odsuwając się. - Zamówiłam dla nas

zupę i drugie danie. Mam nadzieję, że lubisz kotlety jagnięce?

- Wybrałbym to samo. Pytałaś o pokój?
- Nie.
- Musimy się gdzieś przespać. Po telefonie na policję

zadzwoniłem też do firmy, w której jestem ubezpieczony.
Mogą mi dostarczyć zastępczy samochód dopiero jutro, i to w
dodatku do Glasgow.

- Czy możemy wynająć auto we wsi? Nie mam żadnych

ubrań na zmianę.

- Myślisz, że ja mam? Nie przyszło mi do głowy, że

piżama i szczoteczka do zębów mogą się przydać na spacerze.

Sara przygryzła wargi i poczuła się trochę głupio, ale

właśnie postawiono przed nimi talerze z zupą, więc zabrała się
do jedzenia. Przyniósł je właściciel hoteliku, którego Rory
najwyraźniej znał.

- Tak, panie doktorze, znajdziemy coś dla pana - odparł

mężczyzna, zapytany o wolne miejsca. - Jedno małżeństwo z
wycieczki autokarowej miało jakieś kłopoty podczas wyprawy

w góry. Trafili do szpitala w Stirling, a więc możecie dostać
ich pokój. Macie szczęście. Poza tym wszystko jest zajęte.

Sara otwierała usta, by coś powiedzieć, ale posłusznie je

zamknęła, gdy Rory rzucił jej ostrzegawcze spojrzenie.

- Podoba ci się to czy nie, ale zawsze lepszy rydz niż nic -

powiedział jej, gdy właściciel hotelu odszedł.

- Masz rację - odparta cicho.
Był bardzo zdziwiony, że tak nagle spotulniała.
- Smaczna zupa - rzekł i dodał po chwili: - Co za zbieg

okoliczności z tym pokojem.

- Przynajmniej tak się nam odwdzięczą. Myślisz, że on

został z nią w szpitalu?

- Tak. Pewnie w końcu obudziły się w nim ludzkie

uczucia.

- Tak myślisz? A mnie się wydaje, że został, bo nie

zdążył na ostatni autobus.

- Jesteś cyniczna, Saro.
Powiedział to nie po raz pierwszy i wcale jej się to nie

spodobało.

- Nie, po prostu staram się być realistką. O Boże, Rory!

Mam przy sobie około dziesięciu funtów. Jak za to zapłacimy?

- Kartą kredytową - odparł. - Nigdy się z nią nie rozstaję.
- Bałam się, że na wycieczce mogę zgubić swoją i jej nie

wzięłam.

- Mogłaś ją schować do skarpetki, tak jak ja. -

Uśmiechnął się blado. - Mnie zginął tylko samochód.

- Na twoim miejscu nie potrafiłabym być taką optymistką.

Dobrze się sprawdzasz w trudnych sytuacjach - powiedziała
pod wpływem impulsu, powtarzając właściwie słowa Rory'ego
sprzed paru godzin, kiedy to zorientowali się, że skradziono
mu auto. Ale wtedy Rory przytulił ją do siebie...

- Zaczerwieniłaś się - zauważył, patrząc na nią z uwagą.

- To od ognia w kominku. Trochę tu za gorąco - odparła,

po czym zdjęła sweter i schowała go do plecaka.

Rory utkwił wzrok na poziomie jej piersi.
- Lepiej to zapnij, zanim wszyscy zaczną się nam

przyglądać.

Sara spojrzała w dół i zobaczyła, że ma bluzkę rozpiętą

prawie do pasa. Zaczęła pospiesznie zapinać guziki.

- Przepraszam, ale przecież... ty i tak nie patrzysz na

mnie... jak inni mężczyźni.

- Co masz na myśli?
- Nigdy nie traktowałeś mnie w ten sposób, prawda?
- A czy kiedykolwiek chciałaś, żebym cię tak traktował? -

spytał, gdy zapięła ostatni guzik.

Czemu, u licha, on nigdy nie może odpowiedzieć wprost?
- Jestem bardzo staroświecka i nigdy nie narzucam się

mężczyznom, którym się nie podobam - oświadczyła i
pochyliła się nad talerzem z drugim daniem, które właśnie
przyniósł kelner jagnięcym kotletem z mnóstwem warzyw. -
Moim zdaniem to mężczyzna, który jest mną zainteresowany,
powinien o mnie zabiegać.

- I zobacz, dokąd cię to zaprowadziło! Może powinnaś

być trochę bardziej nowoczesna? To żaden wstyd okazać
mężczyźnie, że ci się podoba. Kto by chciał kruszyć mur?

Rory wydawał się bardzo przejęty tym, co mówi, ale nadal

chyba miał na myśli przyjaźń. Musiało tak być, bo przecież on
zawsze dostawał to, czego chciał. Przyjaźnimy się długo i
znamy się za dobrze, żeby liczyć na coś więcej, doszła do
wniosku Sara. Lepszy rydz niż...

- Jedz - powiedziała jak kumpel do kumpla. - Kolacja ci

wystygnie.

Rory przyglądał się jej przez długą chwilę, a potem

odetchnął głęboko, wziął nóż i widelec i zaczął jeść.

Po posiłku wypili kawę, a drinka wychylili przy barze z

kilkoma przyjaźnie nastawionymi miejscowymi. Było więc
już dobrze po północy, kiedy poprosili właściciela hotelu, by
zaprowadził ich do pokoju Finchów.

- A skąd to się wzięło? - zapytał Rory na widok nocnych

strojów leżących na łóżkach.

- Ja i moja żona postanowiliśmy to państwu pożyczyć -

odparł mężczyzna. - Przynajmniej tyle mogliśmy zrobić.
Śniadanie o ósmej. Czy to państwu odpowiada?

Gdy mu podziękowali, wyszedł, życząc im przyjemnych

snów.

Sara chwyciła dużą flanelową koszulę nocną z długimi

rękawami i usiadła na łóżku, zanosząc się śmiechem.

- Będę w tym zupełnie bezpieczna, nawet gdyby zjawił

się tutaj jakiś maniak seksualny.

- Z mojej strony też ci nic nie grozi - mruknął Rory

głosem bez wyrazu.

W jednej chwili przestała się śmiać.
- Nawet przez chwilę nie pomyślałam inaczej. Chcesz iść

pierwszy do łazienki?

- Nie, poczekam - rzekł takim samym bezbarwnym

tonem.

Kiedy wyszła z łazienki, unosząc w rękach koszulę nocną,

by na nią nie nadepnąć, Rory spoglądał w zamyśleniu przez
okno. Nie rozebrał się jeszcze, zdjął tylko sweter.

- Niebo jest teraz zupełnie czyste - oznajmił, nie

odwracając się.

- Wszystko jedno. I tak do jutra nie zamierzam stąd

wychodzić - odparta, wskakując do łóżka i naciągając kołdrę
pod szyję.

Rory wreszcie się odwrócił.
- Ostatnim razem widziałem cię w łóżku, kiedy leżałaś w

szpitalu chora na mononukleozę zakaźną - rzekł powoli.

- To było na trzecim roku i o ile pamiętam, to był jedyny

raz, kiedy widziałeś mnie w takiej sytuacji. - Zamyśliła się. -
A ja zobaczę cię w podobnej scenerii po raz pierwszy.

Wiedziała, że w ten sposób go prowokuje. Och, Boże,

jakie to żałosne! Z trudem się powstrzymywała, by nie rzucić
się na niego i go nie objąć. Wiedziała, że nie może tego
zrobić, bo straci przyjaciela...

- Mam nadzieję, że ten widok cię nie rozczaruje - rzekł

szorstko, chwycił piżamę i zniknął w łazience.

Po pewnym czasie uchylił drzwi i zawołał:
- Zgaś światło, Saro, chcę wyjść.
- Nie ma mowy.
- No dobrze, ale jeśli będziesz się śmiać, przysięgam, że

cię zabiję - ostrzegł i przebiegł przez pokój.

Sara wybuchnęła śmiechem. Jego góra od piżamy zupełnie

się nie dopinała, a spodnie sięgały do połowy łydek. Gdy
trochę się uspokoiła, ściągnęła koszulę przez głowę,
zasłaniając się kołdrą, i rzuciła nią w Rory'ego.

- Zamieniamy się. To jedyne sensowne wyjście. Uniósł

brwi.

- Nie wiem, czy odpowiada mi ten kolor. Chyba będę

musiał spać nago.

Odwróciła głowę, aby ukryć rumieniec, po czym rzekła:
- Wystarczy mi góra od piżamy. - Włożyła ją pod kołdrą i

położyła się z powrotem.

Rory zgasił światło i położył się do łóżka. Po długiej

chwili odezwał się niepewnie:

- Saro?
- Tak, Rory?
- Szkoda, że... ten dzień nie skończył się inaczej...
- Wiem - odparła smutno.
- Wiesz, o czym mówię?

- Jasne! Właściwe miejsce, nieodpowiednia dziewczyna.

Chyba że masz na myśli samochód.

- I tak, i nie - rzekł po długiej chwili milczenia.. - W

takim razie dobranoc.

Sara czuwała przez długie godziny, aż w końcu zasnęła

tak mocno, że rano Rory musiał ją budzić. Kiedy otworzyła
zaspane oczy i ujrzała go nad sobą, zdawało jej się, że dalej
śni.

- Rory, kochanie - wymamrotała, wyciągając do niego

rękę. Nie była w pełni przytomna do chwili, gdy znalazła się
w jego ramionach. Gdy uświadomiła sobie, co się dzieje,
zesztywniała nagle i próbowała się oswobodzić.

- Przepraszam. Zupełnie nie wiem, co mnie napadło.

Wzięłam cię za kogoś innego... przynajmniej za trzy inne
osoby...

- Przestań, Saro!
Jego pocałunek skuteczniej zmusił ją do milczenia niż

cokolwiek innego.

- Och, Rory...
- Saro - powtórzył, kołysząc ją w ramionach.
Była niemal pewna, że Rory tylko się z niej naigrawa.

Gdyby nie spała...

- Nie musisz udawać. Coś mi się śniło. Nie chciałam...

Odsunął ją od siebie i popatrzył na nią surowo.

- Kiedy to wreszcie do ciebie dotrze? - spytał. - Czy nie

widzisz, co czuję, ty czarująca głuptasko?

- Ty... naprawdę mnie... lubisz? - rzekła niemal szeptem,

powoli zaczynając mu wierzyć.

- Skoro tak chcesz to nazwać.
- Och, Rory - szepnęła, gdy pocałował ją znowu. Objęła

go i wtedy rozległo się głośne pukanie do drzwi.

- O Boże, kto to? - wystraszyła się.

- Pokojówka. Dlatego musiałem cię obudzić. Sprząta

pokoje i chce szybko skończyć.

- Która godzina?
- Minęło wpół do dziesiątej. Wstawaj, zanim stracę

głowę.

- Czemu nie? - odparła Sara, gdy niecierpliwa pokojówka

zapukała ponownie.

- Dlaczego nie powiedziałaś mi tego wczoraj? -

Westchnął, odsuwając kołdrę i zawołał głośno: - Jeszcze
moment. Zaraz będziemy gotowi.

Sara ubrała się w pośpiechu.
- Nie umyłam się nawet - przypomniała sobie.
- Przecież wieczorem brałaś prysznic - powiedział,

wciągając na nią sweter.

Do pokoju wtargnęła starsza kobieta, której cierpliwość

była na wyczerpaniu. Miała chyba metr osiemdziesiąt wzrostu.

- Już wiem, czemu zbudziłeś mnie tak nagle. Ona jest

przerażająca - rzekła Sara, gdy znaleźli się na półpiętrze.

- Właściciel hotelu pewnie zgodziłby się z tobą - odparł

Rory. - To jego żona. Już teraz wiemy, czemu ta koszula była
taka wielka.

- Dziwię się, że odważył się ją pożyczyć. - Zeszli na

parter. - I co teraz?

- Proponuję, żebyśmy wrócili do Glasgow najbliższym

autobusem. Pogoda nie nadaje się na wędrówki po górach.

Niebo było zachmurzone i wciąż padał deszcz.
- Zgoda, ale najpierw chciałabym coś zjeść.
- Przy głównej ulicy jest mała kafejka, skąd widać

przystanek. Możemy tam iść.

- Pewnie nie ma żadnych wieści o samochodzie -

westchnęła, gdy wreszcie skryli się przed deszczem w
kawiarence.

- Ani słowa, ale zostawiłem im jeszcze jedną wiadomość

na automatycznej sekretarce.

- Zrobiłeś wszystko, co mogłeś. Reszta należy do policji.

Dobry Boże! - zawołała, widząc, jak kelnerka przynosi im
obfite śniadanie. - O której mamy autobus?

- O wpół do jedenastej. Pomogę ci, jeśli nie dasz rady

zjeść wszystkiego.

Rory kończył ostatnią parówkę, kiedy przyjechał autobus.

Musieli biec, aby stanąć w kolejce. Turyści zniechęceni
pogodą wracali do domów i autobus był okropnie zatłoczony.
Sara i Rory mogli usiąść obok siebie dopiero wtedy, gdy
dojeżdżali do Glasgow.

- Wiesz, że niedługo będziemy przejeżdżać koło szpitala?
- A co? Chcesz się mnie pozbyć?
- Co za niemądre pytanie. Chciałem ci tylko zasugerować,

że powinnaś wpaść do siebie po jakieś rzeczy, które przydadzą
ci się do jutra.

- Do jutra? - Zerknęła na niego.
- Przecież nie masz dziś dyżuru. Zobaczysz, spodoba ci

się moje nowe mieszkanie.

- Praktyczne podejście i namiętność - mruknęła. - Bardzo

to lubię u mężczyzn.

- A ty jesteś tak zmysłowa i apetyczna, że mógłbym cię

zjeść - szepnął Rory, gdy autobus zatrzymał się przed
szpitalem.

Doszedł do wniosku, że skoro już tu jest, mógłby wpaść

na chwilę na oddział ortopedyczny i zobaczyć, co tam słychać,
podczas gdy Sara pójdzie do pokoju po rzeczy.

- Spotkamy się przed wejściem za dziesięć minut -

powiedział i pocałował ją w usta, co sprawiło, że pchający
wózek sanitariusz, który to widział, wjechał na ścianę.

Nucąc wesoło pod nosem, Sara pobiegła do siebie. Zanim

skończyła pakować torbę, zadzwonił telefon. Postanowiła nie

podnosić słuchawki - nie była przecież na dyżurze - ale po
chwili pomyślała, że może to Rory.

- Och, Saro, jesteś! To wspaniale! Ktoś cię widział, jak

wchodziłaś - usłyszała głos jednej ze starszych stażem lekarek,
doktor Cairns, której bali się wszyscy nowicjusze.

- Wpadłam tylko na chwilę, żeby wziąć coś z pokoju.

Mam wolny weekend.

- Niestety. Doktor Ferguson zachorował.
- Nie! - zaprotestowała Sara. - To nie w porządku.

Gdybym nie wpadła tutaj, nie wiedzielibyście, gdzie...

- Ale wpadłaś, Saro, i jesteś nam potrzebna. Zgłoś się do

mnie za dziesięć minut na intensywną terapię.

- A jeśli odmówię? - zapytała, lecz wiedziała, że nie ma

wyboru.

- Mam nadzieję, że nie będziesz aż taka niemądra -

odparła lekarka chłodnym tonem. - Pomyśl o swoich
referencjach.

- No dobrze, zaraz przyjdę - odparta.
Postanowiła jednak wpierw spotkać się z Rorym i

wszystko mu wyjaśnić. Była rozczarowana jego reakcją, kiedy
powiedziała mu, co się stało. Zaraz dodał, że na jego oddziale
też zapanował kryzys.

- Wiem, że to okropne, kochanie, ale taką mamy pracę.
- I to wszystko? - spytała, nie spodziewając się po nim

takiej skłonności do poświęceń.

- Oczywiście, wcale mi się to nie podoba, ale nie ma

sensu się wściekać w sytuacji, w której możemy komuś
pomóc. - Jego twarz spochmurniała. - Chciałbym dorwać tych
złodziei! Gdyby nie oni, byłoby inaczej.

Zmierzając samochodem z Trossachs do dzielnicy, w

której mieszkał Rory, nie przejeżdżaliby koło szpitala.
Jednakże wtedy nie zatrzymaliby się też w hotelu i być może

wszystko potoczyłoby się odmiennie. Sara pocałowała go
lekko i poprosiła, by o niej nie zapominał.

- Miłego dnia - zawołała raźnym głosem i pobiegła przez

korytarz.

ROZDZIAŁ SIÓDMY
- Spóźniłaś się siedem minut - oznajmiła doktor Maureen

Cairns, ukazując zęby w złośliwym uśmiechu.

Jędza, pomyślała Sara, patrząc na kobietę siedzącą za

biurkiem. Nic dziwnego, że przyjaźni się z siostrą Coull.

- Musiałam wyjaśnić mojemu przyjacielowi, dlaczego

nagle muszę iść do pracy w wolny dzień - odparła spokojnie.

Doktor Cairns przestała się uśmiechać.
- Poprosiłam cię o zrobienie wyjątku i zgodziłaś się -

powiedziała. - Mamy na oddziale dwóch ciężko chorych
pacjentów, których trzeba badać co pół godziny, podawać im
leki przez kroplówkę, a także tlen.

- Coś jeszcze? - zapytała Sara ponuro.
- Będziesz też zgłaszać się na wezwania i mówić mi o

wszystkim, z czym sobie nie radzisz.

- Dziękuję za zaufanie. O ile wiem, pacjentami w takim

stanie zwykle zajmują się bardziej doświadczeni lekarze. -
Powiedziawszy to, Sara szybko wymknęła się z gabinetu,
zanim zgryźliwa lekarka zdążyła wymyślić ripostę.

Zajrzała najpierw do chorych, którzy mieli trudności z

oddychaniem, i przekonała się, że są naprawdę w ciężkim
stanie.

- Będę bardzo zdziwiona, jeśli w ciągu doby nie podłączą

ich do respiratorów - poinformowała pielęgniarkę.

- Walczą o życie, odkąd się tu znaleźli - odparła

dziewczyna - ale anestezjologowie zawsze z tym zwlekają, bo
trzeba nacinać tchawicę.

- Całkiem słusznie, ale w ich przypadku chyba się tego

nie uniknie. Przyjdę znowu za pół godziny.

- Jeśli będzie pani zajęta, powiem doktor Cairns, żeby

ruszyła tyłek. Trochę ruchu dobrze jej zrobi - zakończyła z
satysfakcją pielęgniarka i wtedy akurat wezwano Sarę do
pacjenta na oddziale doktora Marshalla.

- To nasz stary Charlie - poinformował ją Jack Kinnear,

którego spotkała na korytarzu. - Ma niewydolność wieńcową.
Jego stan jest poważny.

Sara musiała zostać przy chorym dłużej, niż sadziła, toteż

poprosiła jedną z pielęgniarek, by zatelefonowała na oddział
intensywnej opieki i wyjaśniła powody jej nieobecności.

- Prawdę mówiąc, powinien leżeć na kardiologii -

powiedziała później do Jacka - ale tam nie ma już miejsc, a
poza tym tutaj czuje się jak w domu.

- Masz rację. Zajmę się nim. - Spojrzał z troską na

staruszka, po czym wyszedł z sali. - Powiedz mi szczerze, czy
myślisz, że on się z tego wygrzebie?

- Nie wiem. Jest silny psychicznie, ale i bardzo stary, a to

dosyć poważny atak.

- Mam nadzieję, że mu się uda.
- Wezwij mnie natychmiast, gdyby coś się działo. Zresztą,

wpadnę tutaj, jak tylko będę miała trochę czasu.

- Myślałem, że masz wolny weekend.
- Też mi się tak wydawało, ale życie jest pełne

niespodzianek. - Jej pager odezwał się ponownie.

Tym razem wezwano ją na oddział geriatryczny, również

do pacjenta z chorobą wieńcową. Przypadek ten nie był jednak
zbyt groźny. Wróciła więc do chorych, których powierzyła jej
doktor Cairns, a następnie do Charliego. Nie miała chwili
odpoczynku niemal do siódmej, kiedy to przyszedł dyżurny
anestezjolog i zadecydował w końcu, że obu pacjentów trzeba
podłączyć do respiratora. Gdy wreszcie to zrobili, mogła nieco
odetchnąć.

Była bardzo głodna. Spojrzała na zegarek i nagle

przypomniała sobie, że miała wpaść na kolację do Carrie i
Robina. Zadzwoniła do nich, by powiedzieć, że nie przyjdzie,
a potem znowu zajrzała do Charliego. Jego stan się nie

pogorszył, co dawało pewne nadzieje. W następnej wolnej
chwili zatelefonowała do Rory'ego, nikogo jednak nie zastała.

Rano czuła się wykończona i nawet pani Coull popatrzyła

na nią ze współczuciem.

- Kto to widział, żeby lekarz rezydent pracował przez dwa

weekendy z rzędu! - rzekła oburzona.

Sara wyjaśniła jej, że doktor Ferguson zachorował i

musiała go zastąpić, co wprawiło siostrę oddziałową w szczere
zdumienie, ponieważ poprzedniego wieczoru widziała, jak
wychodził z restauracji w towarzystwie atrakcyjnej kobiety.

Dowiedziawszy się o tym, Sara wpadła w złość, ale po

pewnym czasie doszła do wniosku, że miałaby większe ku
temu powody, gdyby pani Coull zobaczyła w takiej sytuacji
Rory'ego, a nie Billa. Rory nie zadzwonił do niej
poprzedniego wieczoru, tak jak obiecał. Nie było go także w
domu, kiedy próbowała się z nim skontaktować. Dlatego,
kiedy zobaczyła go w stołówce, nie podeszła do niego, tylko
czekała, aż on przejmie inicjatywę.

- Wyglądasz na zmęczoną, kochanie - powiedział z troską

w głosie, co tylko częściowo dodało jej otuchy.

- Dziękuję. Właśnie tego mi brakowało: usłyszeć, że

wyglądam jak upiór.

- Przepraszam - odparł czule. - To było nietaktem z mojej

strony. Wiem, że miałaś dyżur przez całą dobę. Kiedy wczoraj
do ciebie dzwoniłem, jakaś kobieta powiedziała mi, że jesteś
zbyt zajęta, żeby podejść do telefonu.

- Jaka kobieta? Kiedy? - spytała zaskoczona.
- Wczoraj wieczorem. Byłaś chyba wtedy na geriatrii i

podobno powiedzieli jej, że nie możesz przyjść.

- Jaki miała głos? - zapytała, choć nie miała właściwie

wątpliwości, kto to był.

- Twardy, z akcentem jak z Aberdeen.

- Maureen Cairns! Ta stara kocica nie wspomniała mi

nawet, że dzwoniłeś! No i jak spędziłeś wczorajszy wieczór?

Rory postawił na tacy talerze z zupą i zaprowadził Sarę do

wolnego stolika.

- Z pewnością nie tak, jak chciałem.
- Samotnie i w spokoju?
- Właśnie tak - przyznał. - Smaczna zupa.
- Trochę za dużo pieprzu jak na mój gust - odparła

ponuro.

Czyżby Rory kłamał? Czemu nie odebrał telefonu, kiedy

dzwoniłam?

- Byłeś sam przez cały wieczór? - dopytywała się. -

Chyba nie zdarza ci się to zbyt często?

- To samo powiedział Ali - odparł Rory lekko.
- A kto to jest?
- Właściciel sklepu koło mojego domu. Wpadłem tam

wczoraj, żeby kupić coś na kolację. Lubię te małe sklepiki.
Można dostać w nich prawie wszystko, a właściciele dbają o
stałych klientów.

Sarę nie bardzo interesowały zakupy Rory'ego, chciała

raczej dowiedzieć się, kiedy wyszedł z domu i jak długo go
nie było. Spytała go więc, kiedy do niej dzwonił.

- Pierwszy raz około szóstej, a po jakimś czasie jeszcze

raz. Wcześniej pewnie wpadłem do sklepu. Przyszedł mi do
głowy pomysł, żeby wyskoczyć i zobaczyć się z tobą, ale
byłaś tak zajęta, a poza tym nie znam niedzielnego rozkładu
jazdy autobusów. No więc dałem za wygraną i czekałem na
twój telefon, ale się nie doczekałem.

- Przepraszam... - powiedziała, lecz jakoś mu nie

wierzyła.

- Kochanie, to nie twoja wina. Skąd mogłaś wiedzieć,

skoro nikt cię nie poinformował? - Zniżył głos do czułego

szeptu. - A może wpadłabyś do mnie dziś wieczorem na małe
co nieco?

- Niestety, Rory, znowu mam dyżur. Wiesz, że niektórzy

lekarze mają zwyczaj przedłużać sobie weekendy.

- Do licha! Przecież ty w weekend pracowałaś.
- Teoretycznie miałam wolne. Chciałam się teraz z kimś

zamienić, ale nikt nie miał na to ochoty.

- Straszne - rzekł, chociaż oboje dobrze wiedzieli, że w tej

sytuacji niewiele da się zrobić. - W takim razie zostanę tutaj i
w wolnej chwili pójdziemy na kawę.

Sarze ów pomysł wydał się kuszący, jednak poczuła się w

obowiązku wyjaśnić:

- Jeśli ten wieczór będzie równie pracowity jak poprzedni,

nie znajdę czasu na kawę.

- A więc kiedy się umówimy? Będziesz wolna jutro, ale

ja...

- W środę mamy wolne oboje. Chyba że się z kimś

umówiłeś.

- Mogę to odwołać... - Przerwał mu dźwięk pagera Sary.
- To na pewno doktor Marshall. Chce się dowiedzieć, czy

przypadkiem nie zapomniałam o przychodni - powiedziała. -
Zadzwoń do mnie później, dobrze?

- Spróbuję - odparł Rory z niewesołym uśmiechem,

patrząc, jak Sara odchodzi.

- Czy źle się czujesz, Saro? - zapytał doktor Marshall,

kiedy ją zobaczył. Teraz zwracał się do niej po imieniu.

- Nie, jestem tylko troszkę zmęczona. - W ten sposób

chciała mu przypomnieć, że musiała zastępować chorego
kolegę przez większą część weekendu.

- Żałuję, że musieliśmy ściągnąć cię wczoraj. To nie

powinno się powtórzyć. Na naszym oddziale panuje spokój,
więc proponuję, żebyś dziś dobrze się wyspała.

- Właściwie dzisiaj wypada mój dyżur.

- Postaraj się znaleźć zmiennika.
- Próbowałam, ale mi się nie udało.
- Pozostaje zatem mieć nadzieję, że dziś sprawy potoczą

się lepiej. A teraz powiedz mi, czy znalazło się jakieś miejsce
dla tej pary staruszków, o których martwiłaś się w zeszłym
tygodniu?

- Niestety! - odrzekła z westchnieniem. - I aż się boję im

o tym powiedzieć.

- W szpitalu w Larkfield otwarto nowy oddział

geriatryczny i, o ile się nie mylę, jest tam kilka pokoi dla
starszych małżeństw. To daleko za miastem, ale podobno
dzieci Griersonów nie odwiedzają ich zbyt często, więc nie
widzę problemu.

- Och, to cudownie! - zawołała. - To tacy mili starsi

państwo... i tacy uprzejmi.

- Spokojnie, Saro, to jeszcze nic pewnego - uśmiechnął

się doktor Marshall. - Masz dobre serce, a to u lekarza zaleta,
jeśli nie popada się w przesadę. A teraz zobaczmy, co mamy
dzisiaj do roboty.

Tego dnia było stosunkowo niewielu pacjentów i wszyscy

zostali przyjęci w pół godziny. Sara właśnie szykowała się do
wyjścia z przychodni, gdy zadzwonił telefon.

- Saro - usłyszała głos Maureen Cairns - chciałam cię

zawiadomić, że doktor Ferguson będzie dziś na dyżurze.

- Przecież jest chory!
- Na szczęście wyzdrowiał, więc dziś wieczorem nie

będziesz potrzebna. - Doktor Cairns odłożyła słuchawkę, nim
Sara zdążyła cokolwiek powiedzieć.

Szybko się domyśliła, co zaszło. Pani Coull musiała

opowiedzieć swojej powierniczce, gdzie widziała doktora
Fergusona ubiegłej nocy, i Maureen podjęła stosowne kroki.
Nie chciałabym być na miejscu Billa, pomyślała Sara, udając
się do Charliego.

Wystarczył jej rzut oka na twarz Jacka.
- Kiedy... ? - zapytała szeptem.
- Około pół godziny temu. Zmarł nagle i bardzo

spokojnie.

- Czy ktoś...?
- Natychmiast przyszła doktor Gray i potwierdziła zgon.
- Nagle i spokojnie, powiedziałeś. Dobrze, że się nie

męczył. Chodźmy do pokoju lekarskiego. Napijemy się
herbaty.

Śmierć Charliego tak zaprzątnęła myśli Sary, że dopiero

gdy skończyła dyżur i zrobiła sobie gorącą kąpiel, przyszło jej
do głowy, aby jeszcze tego wieczoru spotkać się z Rorym.
Powiedział, że nie ma zamiaru nigdzie wychodzić - może więc
zrobię mu małą niespodziankę!

Włożyła letnią spódnicę i płócienny, beżowy żakiet;

staranny makijaż miał zatuszować cienie pod oczami.
Następnie zamówiła taksówkę, gdyż dojazd autobusem
zabrałby za dużo czasu.

Mieszkanie Rory'ego znajdowało się w odnowionej

kamienicy na skraju zamożnej dzielnicy Kelvinside. Sara
dwukrotnie nacisnęła dzwonek. Nim uczyniła to po raz trzeci,
obeszła budynek wokoło. Rory'ego nie było w domu.

Najpierw poczuła się głupio. To jej wina, bo przyszła bez

uprzedzenia. Następnie zdenerwowała się na siebie. Jak mogła
sobie wyobrażać, że on spędza samotnie wolny czas?
Postanowiła mimo wszystko zaczekać. Niewykluczone, że
Rory wyskoczył tylko na chwilę, tak jak ostatnio. Udała się
więc do sklepiku na rogu.

W środku dostrzegła kilka osób, nie było jednak wśród

nich Rory'ego. I co teraz? Rory tak zachwalał ów sklepik, że
postanowiła wejść i kupić coś na kolację. Bufet już dawno
będzie zamknięty, gdy dotrze z powrotem do szpitala.

Sklepikarz, zapewne Ali, o którym opowiadał Rory,

zapakował wszystkie jej sprawunki do plastikowej torby i
zapytał, od kiedy mieszka w tej okolicy, ponieważ nigdy jej
nie widział.

- Wpadłam tylko w odwiedziny - wyjaśniła. - Mój

przyjaciel, który mieszka niedaleko, bardzo chwalił pański
sklep, więc pomyślałam, że zajrzę tutaj i zrobię małe
sprawunki.

- To bardzo miło. Czy mógłbym spytać, jak nazywa się

pani przyjaciel? Znam wszystkich stałych klientów.

- Rory Drummond - odparta posłusznie Sara.
Twarz Alego rozjaśniła się. A więc sympatia, jaką czuł do

niego Rory, była wzajemna.

- Właśnie minęła się pani z nim - rzekł. - Wpadł tutaj ze

swoją dziewczyną jakieś piętnaście minut temu po gazetę. -
Zaśmiał się. - Może powinienem raczej powiedzieć: z jedną ze
swoich dziewczyn. Ma wiele znajomych.

- Z pewnością - odparła Sara, skrywając złość. - Może

pan wydać z dwudziestu?

- Oczywiście, nie ma problemu. Jestem pewien, że panu

doktorowi będzie przykro, że się z panią minął, młoda damo.

- Bardzo pan miły - odparła Sara i uśmiechnęła się

promiennie, odbierając resztę.

Była pewna, że Rory dowie się o jej wizycie. I bardzo

dobrze! A więc tak spędza ciche, samotne wieczory! Czy
naprawdę myśli, że ona jest aż tak naiwna? I gdzie jest, do
licha, najbliższy przystanek autobusowy?

Następnego dnia nie poszła na lunch do bufetu. Jeśli Rory

zechce się z nią zobaczyć, musi zadać sobie trud i jej
poszukać. Zrobił to dopiero późnym popołudniem; zastał ją w
pokoju lekarskim na jej oddziale.

- Wyglądasz na zmęczoną, kochanie - rzekł zatroskany. -

Miałaś ciężką noc?

Owszem, pomyślała, tylko nie z powodu, jaki masz na

myśli.

- Bywało gorzej - odparła. - A co u ciebie?
- Nic takiego. Spędziłem wieczór ze starymi znajomymi,

ale żałowałem, że nie z tobą.

- Och, z pewnością. Niektórzy starzy znajomi są okropnie

nudni, prawda? Waśnie miałam zrobić kawę. Napijesz się ze
mną? - Włączyła czajnik elektryczny i wsypała kawę do
kubków, na wszelki wypadek odwracając się do Rory'ego
plecami. Czuła, że zbiera jej się na płacz.

- Co się stało, Saro? - spytał, wyczuwając jej nastrój.
- Nic. Czemu pytasz?
- Coś ukrywasz. W niedzielę byłaś inna...
- Byliśmy wtedy gdzie indziej, a teraz jesteśmy w pracy.

Czy wiesz, że wczoraj umarł nasz stary, kochany Charlie?

- Tak. Jack Kinnear mi mówił. Przykro mi, ja także go

lubiłem. Ale proszę cię, Saro, nie zmieniaj tematu.

- Przepraszam. Jedną kostkę cukru czy dwie? Zignorował

jej słowa i spytał z naciskiem:

- Co cię dręczy, Saro?
- Nie wiem, o co ci chodzi. - Udała, że nic nie rozumie i

podała mu kubek.

Odstawił kawę na bok, a potem ujął Sarę za ramiona,

zmuszając, by na niego spojrzała.

- Jeśli żałujesz tego, co się stało w niedzielę i chcesz,

żebyśmy dalej byli tylko dobrymi kolegami, to tak zostanie,
ale... Och, Saro! Naprawdę wydawało mi się, że jest między
nami coś więcej. Ale jeśli tego nie chcesz, jestem gotowy dać
ci spokój, chociaż... - Uścisnął jej ramiona, jakby chciał
zmusić ją, by zaprzeczyła.

- Jesteś naprawdę zadziwiający, Rory - rzekła

najchłodniej, jak potrafiła. - Można by pomyśleć, że masz już
wystarczająco dużo dziewczyn. Po co ci następna?

- Do szczęścia wystarczysz mi ty jedna. Gdybyś... -

Zabrakło mu słów. A może odwagi? Tupetu? Czy też
wszystkiego naraz.

- Gdybym jednak weszła ci w paradę? - podsunęła

wyzywająco.

Ściągnął brwi. Nie podobał mu się sposób, w jaki to ujęła.
- Bardzo... cię lubię, Saro - wyznał. - I zaczęło mi się

wydawać, że ty mnie też...

- Tak, ale czasem jesteś taki przewrotny. Opuścił ręce,

uśmiechając się smutno.

- Ja? Pomyśl o sobie - odparł. - Więc kiedy znowu gdzieś

razem wyskoczymy?

- Mam wolne dziś wieczorem, ale ty chyba pracujesz?
- Tak. Może więc jutro? Wpadnij do mnie.
Nie uśmiechała się jej ponowna, nieudana wizyta.
- A może... pójdziemy na drinka lub do kina? - Gdy to

mówiła, zadzwonił telefon. Podniosła słuchawkę, po czym
wręczyła ją Rory'emu. - Peter Blair do ciebie.

Rory wysłuchał go w milczeniu, unosząc wysoko brwi.
- Nie do wiary! - rzekł, odłożywszy słuchawkę. -

Naszemu lekarzowi specjaliście chyba odbiło!

- Jak to? - spytała Sara, lecz Rory wybiegł już na

korytarz.

Wylała jego nie dopitą kawę, umyła kubki i wytarła stół,

pogrążona w myślach. Zeszłego wieczoru była przygnębiona,
ponieważ Rory spotkał się z inną dziewczyną. Dziś jego
wyjaśnienia nieco ją uspokoiły. Poczuła, że musi nabrać do
niego zaufania i przestać mu cały czas dokuczać, bo inaczej
zaprzepaści kolejną szansę.

A jednak trudno zachować rozsądek, gdy w grę wchodzą

najskrytsze uczucia....

Gdzie byłaś wczoraj wieczorem? - zapytał obcesowo gdy

spotkali się następnego ranka przed laboratorium.

- Spotkałam się ze starymi znajomymi - odparła Sara,

mając na myśli Fionę. - Tak jak ty w poniedziałek!

- Nie musisz się obrażać. Tak tylko pytam. Nie było cię w

domu, kiedy dzwoniłem.

- Miło mi, że dzwoniłeś. Miałeś jakiś problem?
- Co ty znowu wymyślasz? - Wzniósł oczy do góry.
- Och, po prostu zastanawiam się, że może, skoro pan

Murray złamał sobie nadgarstek, będziesz jednak musiał dziś
pracować.

- Mam wieczorem wolne. Możemy się spotkać tak, jak się

umawialiśmy, jeśli chcesz, oczywiście.

- Czemu miałabym nie chcieć?
- Skąd mam wiedzieć? Już nawet nie próbuję cię

zrozumieć.

Uznała, że jego zdumienie jest autentyczne.
- Zaraz, pomyślmy. Umówiliśmy się, że spędzimy ten

wieczór razem, albo tak mi się wydawało. Mam nadzieję, że
się nie mylę, ponieważ całkiem mi się ten pomysł spodobał.

- Dobrze, więc trzymajmy się tego - odparł. - To

najbardziej zachęcająca rzecz, jaką powiedziałaś od chwili,
kiedy obudziłaś się w niedzielę rano. Powinienem wyjść z
pracy wpół do szóstej. Podjadę pod twój dom i zaczekam na
ciebie, dobrze? Podobno wieczorem może padać.

- Dzięki, Rory, jesteś bardzo przewidujący.
- Staram się. No, a teraz muszę lecieć. Mój szef pewnie

się niecierpliwi. Mam mu coś przynieść z laboratorium. - Jego
twarz nagle spoważniała. - Saro, to prawda, co powiedziałem,
wierz mi - dodał i zniknął za drzwiami.

Ściągnęła brwi. W ciągu ostatnich dni mówił różne rzeczy,

więc o co mu właściwie chodzi? Może zdoła się tego
dowiedzieć wieczorem? Tymczasem sama też musi wrócić do
swych zajęć.

- Niech pani zgadnie, kto jest dziś pierwszy na liście -

powiedziała recepcjonistka z przychodni, kładąc na biurku
Sary gruby plik kart chorobowych.

Tylko jeden z pacjentów budził tak powszechną zgrozę.

Namiętny palacz i uparciuch...

- Hamish McWhirter?
- Tak. Nie wiem, czemu nie dała sobie pani z nim

spokoju.

- Ponieważ doktor Marshall mówi, że powinniśmy

próbować przemawiać pacjentom do rozsądku dla ich
własnego dobra.

- Bardzo to szlachetne, tylko dlaczego doktor Marshall

sam tego nie próbuje?

Pan McWhirter wjechał do gabinetu na wózku. Jedną

stopę miał spuchniętą i bladą, z poczerniałymi paznokciami.

- Na Boga! A co to jest? - zawołała Sara.
- To wina mojej żony - odparł staruszek. - Ta głupia

kobieta upuściła mi puszkę z fasolą na nogę.

- Puszka fasoli aż tak nie uszkodziłaby panu nogi. Ma pan

bardzo poważne zaburzenia krążenia, jak już mówiliśmy...

- Powiadają, że najlepsza na to jest whisky, tylko że

droga. Może mógłbym dostać receptę...?

Trzeba mieć tupet, pomyślała Sara, sprawdzając puls w

tętnicach zaopatrujących w krew podudzie i stopę. Tak jak się
obawiała, puls tętnicy podkolanowej był ledwie wyczuwalny.

- Poproszę doktora Marshalla, żeby pana dziś obejrzał.

Niemal na pewno wyśle pana natychmiast do chirurga. Te
palce trzeba będzie amputować, a może i całą stopę.

Czy postąpiła zbyt brutalnie, oznajmiając mu to wprost?

Być może, ale Hamish McWhirter nigdy nie przyjmował do
wiadomości niczego, co mu się nie podobało.

Wyszła do recepcji i oznajmiła dyżurnej pielęgniarce:

- Doktor Marshall będzie musiał obejrzeć dziś Hamisha.

Ten stary głupiec pójdzie pod nóż.

Tego dnia w przychodni było jeszcze wielu pacjentów, ale

żaden z nich nie miał tak poważnych problemów jak Hamish
McWhirter, bo też nikt nie specjalizował się w tak upartym
lekceważeniu lekarskich zaleceń.

Bill Ferguson dopadł ją, gdy po zakończeniu pracy

porządkowała swoje biurko.

- Mam nadzieję, że nie zapomniałaś o wieczornym

dyżurze. Wbiła w niego wzrok, nie wierząc własnym uszom.

- A niby skąd wiadomo, że dziś wieczorem pracuję?
- Przecież zamieniliśmy się w poniedziałek.
- Jeśli w ogóle była jakaś zamiana, to raczej z

poniedziałku na niedzielę.

- Ale dziś masz dyżur - powtórzył.
Sara podniosła słuchawkę i powiedziała, że zadzwoni do

doktor Carins, by wszystko wyjaśnić.

- Posłuchaj, nie ma takiej potrzeby - zawołał, ale go

zignorowała

Wytłumaczyła Maureen, o co chodzi, i podała mu

słuchawkę. Spiorunował ją wzrokiem i odgadła, że od tej pory
ma w nim wroga. Jej cierpliwość miała jednak swoje granice i
prędzej czy później Bill powinien sobie to uświadomić.

Poza tym musiała rozstrzygnąć też inne problemy: w co

się wieczorem ubrać i czy wystarczy jej czasu, by się uczesać.

ROZDZIAŁ ÓSMY
Sara zdjęła podgrzewane wałki i rozczesała swe długie,

ciemne włosy, które tworzyły teraz fale. Rory podziwiał je, ale
to było w sobotę, a od tamtego czasu stosunki między nimi
nieco się popsuły. Naturalnie z jego winy, ponieważ
zachowywał się dość dziwnie. Późniejsze, w miarę
wiarygodne wyjaśnienia powinny były ją uspokoić, ale...

Tego wieczoru mieli się znowu spotkać. Sara doszła do

wniosku, że powinna postarać się dopomóc w przełamaniu
lodów. Tak więc ubrała się starannie: włożyła strój, który
miała na sobie, kiedy byli na kolacji w hotelu „Pod Girlandą".
Gdy zeszła na dół, Rory czekał już na nią w samochodzie
dostarczonym przez ubezpieczyciela.

- Wyglądasz fantastycznie! - zawołał i, mimo że lało jak z

cebra, wyszedł i pomógł jej wsiąść.

Potem przebiegł szybko na drugą stronę i wsunął się za

kierownicę. Na jego marynarce pojawiły się ciemne, wilgotne
plamy, a krople deszczu połyskiwały na rzęsach i włosach.

- Ale zmokłeś - powiedziała.
- Nie martw się. Nie jestem z cukru.
- Wcale się nie martwię. Spotkałam się ze starym

przyjacielem, którego... bardzo lubię. Cieszę się na ten
wieczór.

- Ja również. - Uruchomił silnik i po chwili dodał: -

Policja odnalazła mój samochód.

- Gdzie?
- W Stirling, na wielopoziomowym parkingu. Złodzieje

rozbili szybę, żeby dostać się do środka, ale poza tym nic
więcej nie zniszczyli. Wyglądało to na robotę jakichś
desperatów.

- Czasami wydaje mi się, że zbyt łatwo wybaczasz.
- Następny korek? Ledwie wyruszyliśmy... - Patrzył przed

siebie, próbując w ulewnym deszczu dostrzec lukę w

strumieniu samochodów i włączyć się do ruchu. - Nie
usprawiedliwiałbym ich tak łatwo, gdyby rozbili mi
samochód, ale...

- Ale co?
- Mam powód, żeby się na nich nie wściekać.
- Jak to?
- Gdyby nie ukradli auta, nie trafilibyśmy do hotelu.
- To prawda.
- A gdybyśmy tam nie nocowali, może wcale nie

odkrylibyśmy tak szybko, że... bardzo się lubimy.

- Teraz już wiem, co chcesz powiedzieć: dobre to, co się

dobrze kończy.

- Co się kończy? Jeżeli o mnie chodzi, wydaje mi się, że

dopiero się zaczyna. - Zaklął, widząc, że wycieraczki nagle się
zacięły i stanęły w miejscu.

- Właśnie minęliśmy budkę telefoniczną. Może wyskoczę

i zadzwonię po pomoc drogową? - zaproponowała, lecz Rory
stwierdził, że prawdopodobnie uda im się dojechać, jeśli od
czasu do czasu będą przystawać i przecierać szybę gąbką,
zwłaszcza że deszcz był już coraz słabszy.

Mimo wszystko dotarli do centrum później, niż Rory się

spodziewał. Mieszkał za West Endem, lecz teraz wyraźnie
zmierzali w zupełnie innym kierunku i Sara zaczęła się
zastanawiać, dokąd jadą.

Jakby odgadując jej myśli, rzekł:
- Najpierw miałem zamiar zawieźć cię prosto do siebie i

popisać się swoim talentem kulinarnym, ale w końcu
postanowiłem zabrać cię do tej włoskiej restauracji.

- Wspaniale, ale czy ich kuchnia jest tak dobra jak twoja?
- Żartujesz chyba - odparł i wysiadł, by otworzyć bramę

parkingu, do którego miał klucze. Deszcz już tylko mżył.

W restauracji nie było wielu gości, być może z powodu

pogody, więc zostali obsłużeni w rekordowym tempie.

- Nie, dziękuję, nic więcej nie chcemy - odparł Rory na

pytanie kelnera, który przyszedł zabrać talerze po spaghetti.

- Wypijemy kawę w domu.
Sarze bardzo się spodobało, w jaki sposób wypowiedział

słowo „dom" - tak ciepło i naturalnie.

- To się nazywa mieszkanie - rzekła z zachwytem, gdy

weszła do przestronnego holu i ujrzała świeżo odnowiony fryz
i gzyms w wiktoriańskim stylu.

- W nowoczesnych budynkach izolacja jest często do kitu,

a ja nie lubię słuchać kłótni sąsiadów - oznajmił Rory.

- Tutaj można urządzać orgie. I tak nikt nie usłyszy.
- A ile już dotąd urządziłeś? - spytała bez zastanowienia.
- Tylko kilka. Są bardzo kosztowne, a poza tym zostaje

po nich bałagan. Chodź, pokażę ci resztę domu.

Otwierał drzwi do kolejnych pomieszczeń: przestronnego

salonu z wielką kanapą i mnóstwem książek na półkach,
małego pokoju gościnnego z niewielką ilością mebli, sypialni
z podwójnym łóżkiem, łazienki oraz sporej jadalni połączonej
z kuchnią, gdzie w jednej części stały nowoczesne urządzenia,
a w drugiej sosnowy stoi z krzesłami.

- Świetnie to urządziłeś - pochwaliła. - Tak jak ja bym to

zrobiła. Gdybym miała stałą pracę - dodała na wypadek,
gdyby pomyślał, ze chciałaby się do niego wprowadzić.

- A tak przy okazji, czy już...?
- Napisałam do dziekana? Owszem. List powinien dzisiaj

dojść. - Zmarszczyła nos. - A jeśli mnie nie pamięta?

Rory nalał wody do czajnika i włączył go, po czym

odwrócił się do Sary z zamyśloną miną.

- Wątpię. Trudno cię zapomnieć. Wiesz o tym?
- Nie - odparła z nadzieją.
- To dobrze, że ci powiedziałem. - Otworzył lodówkę i

wyciągnął wspaniały tort orzechowy.

- Och, Rory! - wykrzyknęła. - To mój ulubiony!

- Wiem - odparł zadowolony, że sprawił jej radość.
- Jesteś taki kochany...
- Tylko dlatego, że pamiętam, jakie lubisz desery? - Nie,

nie tylko...

- No to powiedz mi dlaczego jeszcze.
- Och, zobacz, woda się gotuje - zauważyła, nie chcąc

sama uczynić następnego kroku. Wolała się łudzić, niż nabrać
przekonania, że jest tylko jedną z wielu kobiet.

- Świetnie - odparł bezbarwnym głosem. - Marzę o kawie.
Przyglądała się, jak wprawnie napełnia dzbanek i stawia

go na tacy. Pewnie jest zawiedziony jej zachowaniem;
doskonale zdawała sobie sprawę, że w podobnej sytuacji
prawdopodobnie potrafiłaby swobodnie kokietować każdego
innego mężczyznę.

- Wezmę tacę, a ty tort. Usiądziemy sobie i pogadamy o

pracy i pogodzie - rzucił matowym głosem.

- Nie nadaję na twoich falach, prawda? - Westchnęła, idąc

za nim do salonu, gdzie usiedli na kanapie przy stoliku do
kawy.

- Ani ja na twoich - odrzekł. - Też czuję się trochę

niezręcznie. Prawdę mówiąc, nie mam pojęcia, jakie masz
oczekiwania w stosunku do mnie. Wydawało mi się, że
zrobiłem pierwszy krok w sobotę rano, ale od tamtego czasu
stałaś się taka zimna i tajemnicza.

- Raczej nieśmiała. Czy uwierzysz, że zwyczajnie brak mi

pewności siebie?

Jego twarz rozjaśniła się, gdy rzekł z ożywieniem:
- Chyba naprawdę wszystko zmierza w dobrą stronę,

skoro Sara Sinclair czuje się nieśmiała.

- Mam nadzieję, że się ze mnie nie naśmiewasz. W tym

momencie zadzwonił telefon.

- Nie, Saro - zapewnił. - Raczej biorę cię zbyt poważnie.

Telefon cały czas dzwonił.

- Nie odbierzesz? - zapytała.,
- Nie jestem na dyżurze. A dla innych nie ma mnie w

domu.

- Twardy jesteś! Ja nie mogę się oprzeć ciekawości i

zawsze odbieram, kiedy ktoś dzwoni.

- Wiem. I zobacz, do czego to doprowadziło w niedzielę.
- Widzieli, jak wchodziłam do szpitala, więc pewnie i tak

by mnie złapali. Dlaczego nie kupisz automatycznej
sekretarki?

- Mam, ale ją wyłączyłem. - Pochylił się w jej stronę i

zapytał: - Co to ja mówiłem, kiedy przerwał mi telefon?

- Coś o tym, że myślisz o mnie poważnie...
- Bardzo poważnie.
- No tak. Wydaje mi się, że...
- Znowu za dużo mówisz i powoli, ale skutecznie

sprowadzasz mnie na manowce. - Poderwał się, chwycił ją za
łokcie i przyciągnął do siebie, patrząc prosto w oczy. - A więc
przyjaźń czy coś więcej? - zapytał w końcu. - Wybieraj.

Nie padły żadne słowa - odpowiedziała mu spojrzeniem.

Westchnęła cicho, gdy nagle otoczył ją ramionami i przytulił,
a potem zaczął całować jej czoło, policzki i szyję, aż wreszcie
dotarł do ust Pożądanie owładnęło jej ciałem. Nie
przypuszczałam, myślała, nie miałam pojęcia... Jeżeli on to
nazywa przyjaźnią...

- Mój Boże, Saro! Czemu wcześniej nie dostrzegłem, jaka

jesteś wspaniała?

- Może byliśmy sobie zbyt bliscy? Och, zresztą nie wiem.

Nie chciała wszczynać dyskusji. Do diabła z ostrożnością!

Kochała go już zbyt długo, by teraz się zastanawiać. Rory

znowu pocałował ją namiętnie.

- Saro? - Spojrzał na nią pytająco, a ona skinęła głową.

Wziął ją za rękę i wyprowadził z salonu do sypialni. Tam
zdjął z niej ubranie z delikatnością, która doprowadzała ją do

szaleństwa. Rozpinała niecierpliwie guziki jego koszuli, a gdy
znaleźli się w łóżku, przyciągnęła go do siebie żarliwie. A
więc wreszcie nadeszła ta upragniona chwila... Ogień
tłumiony przez lata wybuchł ze zdwojoną siłą.

Nazajutrz rano obudziła się z głębokiego, spokojnego snu.

Czuła się odprężona; zastanawiało ją tylko, czemu jej łóżko
wydaje się większe i wygodniejsze niż zwykle.

Gdy usłyszała szum wody w łazience i znajomy głos

nucący jakąś melodię, przypomniała sobie miniony wieczór.
Znajdowała się w sypialni Rory'ego po najcudowniejszej
nocy, jaką przeżyła. Przeciągnęła się rozkosznie i pomyślała,
że jest w tej chwili najszczęśliwszą kobietą na świecie.

Wkrótce szum wody ucichł i Rory wyszedł z łazienki,

wycierając się ręcznikiem. Gdy zobaczył, że Sara już nie śpi,
usiadł na łóżku i pocałował ją.

- Dzień dobry, aniołku. Dobrze spałaś?
- Jak kamień.
- Niezupełnie. Kamienie nie wydają głosu.
- Chcesz powiedzieć, że chrapałam?
- Nie, ale pojękiwałaś przez sen. To było takie słodkie.

Nie chcę cię poganiać, ale pamiętaj, że oboje dziś pracujemy.

- Chyba zabawię się w Billa Fergusona i będę udawać, że

jestem chora - zażartowała.

- Porządni lekarze tak nie postępują - rzekł z udawanym

oburzeniem, rzucając w Sarę jej ubraniem.

- Och, nie mam czystej bielizny. - Zmarszczyła nos.
- Mogę pożyczyć ci parę bokserek. Albo nie, zaczekaj.

Chloe ma tutaj trochę swoich rzeczy...

Sarę poczuła się, jakby wylał na nią kubeł zimnej wody.

Ilu jego kobiet jeszcze nie zna?

- Kto to jest Chloe? - spytała, gdy wrócił do sypialni.

Rzucił na łóżko kilka sztuk damskiej bielizny.

- Kuzynka mojej mamy. W pracy dużo podróżuje i często

tu nocuje, gdy musi zdążyć na ranny samolot.

Sara uniosła w dwóch palcach pachnące koronkowe

majtki.

- Czyżby kobieta w wieku twojej mamy nosiła takie

rzeczy?

Roześmiał się, jakby usłyszał dowcip.
- Chloe jest moją rówieśnicą - wyjaśnił. - A teraz

wstawaj, kwiatuszku, bo inaczej nie zdążysz wziąć prysznica i
zjeść śniadania. - Szybko się ubrał i wyszedł z sypialni, nucąc
coś pod nosem.

Sara popatrzyła na niego ze złością. Jak on śmie być taki

wesoły i beztroski, gdy ona wciąż czuje się tak rzewnie?

Miał jednak rację, było już późno. Sara wzięła więc

prysznic i ubrała się pospiesznie, przy czym nieco ją
pocieszyło, że koronkowe majtki okazały się na nią za duże.
Przynajmniej ma lepszą figurę niż ta jego domniemana
kuzynka!

Na śniadanie Rory przygotował owsiankę, jajecznicę,

grzanki i świetną kawę.

- A więc jednak potrafisz gotować. Wczoraj wieczorem

myślałam, że po prostu bałeś się sam coś przyrządzić i dlatego
zaprosiłeś mnie do restauracji.

- Sądzisz, że mógłbym cię okłamać?
- Mam nadzieję, że nie. Nie byłabym zachwycona.

Przestał się uśmiechać, jakby w końcu zrozumiał aluzję.

- Coś nie tak, Saro? Tylko proszę, nie mów, że żałujesz

tego, co się stało.

Postanowiła być szczera. Nie miała nic do stracenia.
- Wierz mi, że nie mam zbytniego doświadczenia w

takich sprawach, ale zachowujesz się tak, jakby to była dla
ciebie przygoda, a nie wstęp do czegoś więcej... To wszystko.

Na jego twarzy malowało się szczere zdumienie. Odstawił

filiżankę drżącą ręką, tak że kawa rozlała się po stole.

- Czy ty naprawdę nic nie rozumiesz? - spytał w końcu. -

Mam ochotę znowu się z tobą kochać, ale teraz po prostu nie
mamy czasu.

- Przepraszam - wymamrotała stłumionym głosem. -

Myślałam, że sprawiłam ci zawód.

- Z pewnością nie wczorajszym zachowaniem. Ta noc

była dla mnie wszystkim, o czym marzyłem. A teraz, na
miłość boską, chodźmy już. - Wstał energicznie. Czyżby
żałował tego, co powiedział? - Mamy dwadzieścia minut na
dojazd do szpitala, a zajmuje mi to zwykle pół godziny.

- Ja jestem gotowa. - Poderwała się z krzesła i wybiegła z

kuchni, by znaleźć żakiet

Kiedy rozstawali się przed budynkiem szpitala,

pocałowała opuszki swoich palców i przytknęła je do jego ust.

- Do zobaczenia przy lunchu, mój ty bohaterze - rzekła i

pobiegła szybko do swego gabinetu, by włożyć lekarski kitel.

- Spóźniłaś się - wytknął jej żartobliwym tonem Jack

Kinnear, gdy wpadła do jego pokoju.

- Wiem, przepraszam, wasza wysokość. Zaspałam.

Kłopoty?

- Na razie spokój. Chociaż lepiej unikaj świętej Coull.

Sposób, w jaki Jack nazywał siostrę oddziałową, zawsze
rozbawiał Sarę. Tym razem też się zaśmiała.

- Wiesz, że ona dziś ma wolne?
- To dlatego jesteś w takim dobrym humorze. Ach, Jack,

gdybyś tylko wiedział!

- A więc kogo dziś przyjmujemy? - spytała. Zerknął na

listę.

- Jedną osobę z podejrzeniem stwardnienia rozsianego,

cukrzyka i nałogowego palacza z gangreną stóp. Skierowany
na chirurgię, ale tam nie ma wolnych łóżek, a u nas są.

- Hamish McWhirter - odgadła. - Ciekawe, jak sobie z

nim poradzisz.

- Potraktuję to jako wyzwanie.
Pacjent z zaburzeniami neurologicznymi miał być przyjęty

jako pierwszy, co oznaczało, że Sara musiała zbadać go przed
lunchem. Okazało się, że jego objawy nie są zbyt nasilone, ale
dla człowieka, który nigdy w życiu nie chorował, symptomy
takie jak podwójne widzenie, sztywność i osłabienie mięśni
oraz konieczność częstszego niż zwykle odwiedzania toalety
wydawały się przerażające. Trzeba było zrobić mu punkcję
lędźwiową i pobrać płyn mózgowo - rdzeniowy do analizy,
lecz doktor Gray znowu nie przyszła do pracy, a Sara miała
kolejnych pacjentów oraz inne codzienne obowiązki.

- I co mi jest, pani doktor? - spytał chory, przerywając jej

gorączkową gonitwę myśli, gdy próbowała ułożyć sobie w
głowie plan działania.

Odparta, że trzeba wykonać badania i lekarz specjalista

wszystko mu wyjaśni, kiedy tylko zobaczy wyniki. Następnie
zaczęta się zastanawiać, jak poradziłaby sobie, gdyby zrobiła
specjalizację. Poczuła, że jej zapał do nauki stygnie.

Po tej myśli przyszła kolejna: jak tego rodzaju pracę

można pogodzić z rolą żony i matki? Powoli, upomniała się w
duchu, historia z Rorym dopiero się zaczęła. Pamiętaj o
rywalkach.

Tak bardzo pragnęła znowu go zobaczyć. Wydawało się

jej, że poranne godziny wloką się w nieskończoność, mimo że
miała dużo pracy. A jednak ani Rory, ani Peter nie zjawili się
w bufecie w porze lunchu. Ich szef ma rękę w gipsie, nie
narzekają więc na brak zajęć, próbowała sobie tłumaczyć.
Biedny człowiek. Długo nie będzie mógł sam operować.

Zastanawiała się, kiedy ponownie będzie mogła spotkać

się z Rorym. Miała dyżur w nocy, a on podczas weekendu,
ponieważ tydzień wcześniej z kimś się zamienił, żeby

pojechać z Sarą na wycieczkę za miasto. Na kilka pytań
uzyskała odpowiedź, gdy zatelefonował do niej późnym
popołudniem. Kończyła pracę, a jeszcze nie rozpoczęła
nocnego dyżuru.

- Tęsknisz za mną? - zapytał.
- Uwierzysz, jeśli powiem, że tak?
- Pewnie - odparł z wyraźnym zadowoleniem.
- Czy to znaczy, że przyjdziesz dotrzymać mi

towarzystwa, zanim zacznę nocny dyżur? - zapytała z
nadzieją.

- Wierz mi, niczego bardziej nie pragnę, ale dziś muszę

jeszcze zrobić coś, co zbyt długo odwlekałem. Może chcesz
przyjechać i posiedzieć u mnie w czasie weekendu?

- Myślałam, że masz dyżur.
- Mam, ale to nie znaczy, że cały czas muszę być w

szpitalu. Wystarczy, jeśli będę pod telefonem. Na naszym
oddziale panują trochę inne zasady niż u ciebie.

- W takim razie muszę spakować wieczorem torbę, na

wypadek gdybym jutro nie miała czasu - odparła radośnie.

- Jaka chętna - mruknął z zadowoleniem. - To mi się

podoba.

- Pewnie, że chętna... żeby stąd uciec!
- Tylko o to chodzi? - spytał z udanym żalem. - Ale i tak

się cieszę, że mogę wyświadczyć ci przysługę. Już idę! -
krzyknął do kogoś, kto go wołał. - Przepraszam, Saro, muszę
już lecieć. Do zobaczenia!

- Dzięki za telefon - powiedziała w kilka sekund po tym,

jak się wyłączył.

Nie widzieli się przez cały następny dzień i gdy Rory w

końcu zatelefonował, Sara spodziewała się, że natychmiast się
z nią umówi. Niestety, zamiast tego rzekł:

- Saro, jestem w szpitalu miejskim, i nie mam pojęcia,

kiedy stąd wyjdę.

- Co, u licha, tam robisz? - spytała zaskoczona.
- Mają w tym tygodniu ostry dyżur i ruch tutaj jak w ulu,

więc profesor zdecydował, że od tej pory wszystkie dyżury
weekendowe będę odbywał tutaj, a nie w Allanbank.

- Czy on może coś takiego zrobić? - zapytała niemądrze,

nie mogąc ukryć rozczarowania

- Oczywiście, że tak! I dziwię się, że dopiero teraz na to

wpadł. To niegłupi pomysł.

- Może i tak - przytaknęła niechętnie. - No cóż, mam

nadzieję, że nie będziesz zbyt zajęty. A o mnie się nie martw.
Zawsze mogę pojechać do Bruce'a.

- Nie musisz. Możesz przyjechać do mojego mieszkania,

nawet jeśli mnie nie będzie. Weź taksówkę bo nie mogę się
stąd wyrwać, żeby cię podrzucić. Sąsiad z parteru ma
zapasowe klucze. On wie, że możesz się po nie zgłosić.
Wpadnę, kiedy tylko będę miał trochę czasu. - Zaśmiał się
krótko. - Nie taki weekend chciałem z tobą spędzić, ale lepsze
to, niż gdybyśmy mieli się w ogóle nie spotkać.

- Tak, Rory, ale... szkoda, że tak wyszło!
- Może moje przenosiny warte były tego, żeby to

usłyszeć. Zapłacę za taksówkę. Niestety, muszę już kończyć.
Na razie.

Była niedziela, godzina piąta po południu, i do tej pory

weekend upływał bez specjalnych wydarzeń.

W piątek Rory przyjechał do domu o północy, a niecałe

pół godziny później wezwano go z powrotem do szpitala.
Kiedy wrócił o czwartej nad ranem, Sara spała, a gdy obudziła
się o ósmej, Rory był już ubrany.

- Cenią cię w pracy - powiedziała, ziewając.
- Aż za bardzo - odparł z sarkazmem. - Szpital w sobotę

to prawdziwy młyn. - Pocałował ją w czubek nosa i wyszedł.

Zobaczyła go dopiero w niedzielę; dosłownie zwalił się do

łóżka i spał aż do drugiej. Gdy wstał, zjadł przygotowany
przez Sarę obiad, a zaraz potem wezwano go ponownie.

Nie było go już od trzech godzin i tylko taka niepoprawna

optymistka jak Sara mogła siedzieć przy oknie, wyczekując
jego powrotu. W końcu doszła do wniosku, że wcale nie jest
taka odporna na zniechęcenie, jak sądziła, i poszła do kuchni,
by zaparzyć herbatę. Zanim jednak woda w czajniku się
zagotowała, Sara usłyszała klucz w zamku i wybiegła do
przedpokoju, by przywitać Rory'ego.

Zaskoczona stanęła w progu. Nie był to Rory, lecz piękna

i elegancka kobieta, która wieszała właśnie zamszową kurtkę
na wieszaku. Nieznajoma, ubrana w kusą spódnicę, miała
wyjątkowo zgrabne nogi. Pozbywszy się wierzchniego
okrycia, wzięła podróżną torbę i zniknęła w łazience, nucąc
pod nosem i zamykając nogą drzwi.

Kto to, do diabła, jest? - pomyślała Sara, opierając się o

framugę. Na pewno nie sprzątaczka - dziś przecież niedziela, a
poza tym ten strój... Kobieta miała też swój klucz. Woda
zaczęła się gotować. Sara drżącymi rękami zalała herbatę w
dzbanku, a potem usiadła przy kuchennym stole twarzą do
drzwi i czekała, co wydarzy się dalej.

Gdy nieznajoma wreszcie pojawiła się w kuchni, miała na

sobie szlafrok Rory'ego, a na głowie turban z ręcznika.

- Cześć! - rzuciła radośnie. - Jak ci się tu mieszka?
- Jestem tylko znajomą Rory'ego z czasów studenckich.
- Ach, to ty - odparła kobieta, jakby się nad czymś

zastanawiała, po czym wyjęła kubek z szafki i nalała sobie
trochę herbaty.

Sara czuła, że traci opanowanie. Ogarniała ją furia. Skoro

Rory powiedział jej o mnie...

- Spotkaliśmy się znowu - wyjaśniła - kiedy wróciłam do

Glasgow i znalazłam tutaj pracę. A co ty tu robisz?

- Pracuję, to znaczy głównie w Londynie i Paryżu -

odparła. Czyżby naprawdę źle zrozumiała pytanie Sary, czy
tylko była taka sprytna? - Niestety, Rory ma dyżur i nie
wiadomo, kiedy będzie w domu. Zostaw swój numer, powiem
mu, żeby do ciebie zadzwonił. Po co miałabyś czekać?

Tak, z pewnością jest cwana, i chce się mnie stąd pozbyć,

doszła do wniosku Sara i ogarnęło ją przygnębienie.

- Prawdę mówiąc, spędzam tutaj weekend - odparła

spokojnie.

- On zawsze tak chętnie zgadza się, żeby ludzie u niego

nocowali - stwierdziła jej rozmówczyni. - Jest za dobry.
Czasami mu to mówię. Jeśli studiowałaś w Glasgow, pewnie
masz tutaj pełno innych znajomych, których mogłabyś
odwiedzić. Możesz zadzwonić stąd, jeżeli chcesz. Telefon jest
na ścianie, zaraz za tobą.

- Bardzo dziękuję - odparła Sara cierpko - ale miałam już

zaplanowany wieczór, zanim się tu pojawiłaś. - Wstała,
usiłując trzymać nerwy na wodzy, i z godnością wyszła z
kuchni.

Jak mogłam dać się tak stąd wyrzucić? - myślała, pakując

torbę. Dobrze by Rory'emu zrobiło, gdyby wrócił do domu i
zastał nas tutaj obie! Miałby się z pyszna! Żałowała, że nie ma
odwagi, by zostać i nadrabiać miną. To nie dla niej. Kochała
go stanowczo za mocno, by narażać się na takie sceny.
Zwłaszcza że nieznajoma czuła się w jego mieszkaniu jak u
siebie i nie grzeszyła subtelnością.

A Rory tak zapewniał, że tylko Sara się dla niego liczy!
Byłam szalona, że w to uwierzyłam, powtarzała sobie z

goryczą, chyłkiem wymykając się z mieszkania.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Skręciła za róg, by nie widać jej było z okien Rory'ego, i

dopiero tam przystanęła, by zastanowić się, co powinna
zrobić. Przychodziły jej do głowy różne możliwości; ostatnią z
nich był powrót do szpitala.

Zadzwoniła do Fiony, lecz nie zastała jej w domu,

wykręciła więc numer Carrie, która aż krzyknęła z radości,
gdy usłyszała głos Sary. Okazało się, że Robin także pracował
podczas weekendu i Carrie czuła się samotna.

- Ale nic ma sensu, żebyśmy rozmawiały przez telefon -

powiedziała w końcu. - Mam wspaniałe wieści, więc jeśli nie
jesteś na dyżurze, wpadnij do mnie na kolację.

- Bardzo chętnie - odparła Sara z wdzięcznością. Wyszła

z budki telefonicznej i zatrzymała taksówkę.

- Chcesz zostać u mnie na noc? - zażartowała Carrie,

widząc jej wypchaną torbę podróżną.

- Wyniosłam się ze szpitala na weekend - wyjaśniła Sara,

co w zasadzie było zgodne z prawdą. - Pomyślałam, że zanim
wrócę, zadzwonię do ciebie i zobaczę, czy nie jesteś zajęta.

Okrągłą twarz Carrie rozjaśnił szeroki uśmiech. Nalała

Sarze kieliszek sherry i odparła:

- Tak, teraz jeszcze mam trochę wolnego czasu.

Ustaliliśmy już datę ślubu. Odbędzie się za pięć tygodni.

- O Boże! Widzę, że nie marnujesz czasu! - zawołała

Sara, przysiadając na krześle. - No a teraz opowiedz mi o
wszystkim.

- Wybraliśmy już kościół. Brat Robina, Archie,

poprowadzi ceremonię. A James będzie świadkiem, jeśli
dostanie urlop. Zapewniał, że się postara.

- Angażujecie całą rodzinę. Czy druhną będzie twoja

siostra?

- Tak. Chcieliśmy tylko Marie, ale małe bliźniaczki

Archriego tak nas prosiły, że nie miałam serca odmówić. -

Carrie gryzła przez chwilę wargę. - Mam nadzieję, że nie
rozrośnie się to ponad miarę, ale wiesz, jakie są matki. My
sami chcieliśmy urządzić to raczej skromnie. Po co wydawać
furę pieniędzy?

- Masz rację - zgodziła się Sara. - To wasz ślub.

Powinniście zorganizować go według własnego uznania.
Pamiętaj, że możesz liczyć na mnie i na Fionę. A wesele?

- Odbędzie się na plebanii. Zamówimy jedzenie, ale

Susan na pewno się ucieszy, gdy ktoś nam pomoże. Nie
zanudzam cię?

- Jasne, że nie. Zwariowałaś? Chcę usłyszeć o wszystkim.
Carrie poderwała się z krzesła i uścisnęła przyjaciółkę.
- Obiecuję, że wysłucham cię z uwagą, kiedy będziesz

wychodzić za mąż.

- Chyba musisz trochę poczekać - odparła Sara,

zmuszając się do uśmiechu. - A teraz powiedz mi, co jeszcze
słychać.

Carrie, jak zwykle, najciekawsze plotki zostawiła na

później, gdy już zasiadły do kolacji.

- Moira wychodzi za mąż - oświadczyła, a Sara omal nie

zakrztusiła się surówką z białej kapusty.

- Kim jest ten szczęśliwiec? - spytała oszołomiona.
- Jakiś magnat komputerowy, którego poznała, kiedy leżał

w prywatnym szpitalu i leczył żylaki.

- Jakie to romantyczne! - mruknęła Sara, a Carrie paplała

dalej o tym, jak Moira doszła do wniosku, że powinna w
końcu związać się z kimś na stałe, i to z kimś innym niż Rory.

A więc Moira odpadła, pozostała jednak jeszcze Dulcie,

no i ta panna Długie Nogi... I Bóg wie, kto jeszcze!

- Powinna być jakaś ustawa na takich facetów jak Rory -

rzekła Sara, starając się, by zabrzmiało to obojętnie. - Co
jeszcze wiesz o tym narzeczonym Moiry? Może zna innych
bogatych facetów, którzy szukają żon?

Rozbawiło to Carrie, co dodało Sarze otuchy. Nie chciała,

by Carrie czy ktokolwiek inny dowiedział się, jak się
skompromitowała, spotykając się z Rorym.

- Na pewno mu się to nie spodoba - oznajmiła Carrie.
- Komu? - spytała Sara, która trochę straciła wątek.
- Rory'emu, oczywiście. Próbował udawać, że chce

przestać się z nią spotykać, tylko nie bardzo wiedział, jak jej
to powiedzieć. Wyobrażasz sobie, Rory'emu zabrakło słów!
Uwierzyłabyś w coś takiego?

Sara wiedziała, że takie rzeczy mu się zdarzały, odparła

jednak machinalnie:

- Z trudem.
- A mężczyźni usiłują nam wmówić, że tylko kobiety

unoszą się dumą. Chcesz jeszcze ciasta, Saro? Całkiem niezłe.

- Może kawałeczek. Będę musiała się zbierać, żeby

zdążyć na autobus. Dziś niedziela. - Przypomniała sobie, jak
w zeszłą niedzielę jechała z Rorym autobusem. Byli tacy
szczęśliwi...

- Odwiozę cię do domu - rzekła Carrie, przerywając jej

zadumę. - Tak dawno się nie widziałyśmy, zostań jeszcze
trochę.

Było już dobrze po północy, gdy wreszcie Carrie zgodziła

się zakończyć wieczór. Robin nie wrócił jeszcze do domu i
zaczęła się o niego martwić.

- Pracuje tak ciężko - powtórzyła już chyba po raz

czwarty. - Miałam nadzieję, że teraz będzie lepiej, kiedy
profesor wziął dwóch lekarzy na dyżury w weekendy w
szpitalu miejskim, ale ten dzień jest chyba najgorszy.

- Zamówię taksówkę - rzekła Sara, sięgając po telefon. -

Robin pewnie wolałby dostać od ciebie trochę miłości i
czułości, a nie kartkę na stole w kuchni.

Bez wątpienia Rory oczekiwał tego samego... Jednak

miejsce kobiety, którą zostawił w domu, zajęła teraz inna.

- Masz szczęście, że znalazłaś Robina.
- Wiem - odparła Carrie. - Tacy faceci jak on to wielka

rzadkość.

No właśnie!
Nazajutrz rano Sara pomagała stażyście pobierać próbki

krwi do badania, kiedy przyszła do niej pielęgniarka i
oznajmiła, że doktor Marshall chce widzieć się z nią w
przychodni.

Cholera! - zaklęła w duchu. Tego ranka Rory przyjmował

tam pacjentów, a Sara chciała opóźnić chwilę, kiedy się
spotkają. Oczywiście, dzięki temu miałby więcej czasu na
wymyślenie jakiejś wiarygodnej historyjki, ale Sara także by
na tym zyskała. Musi być stanowcza. Na szczęście, jej praca

w Allanbank dobiega końca.
W przychodni minęła gabinet ortopedyczny i dotarła do

pokoju doktora Marshalla nie zauważona.

Przywitał ją serdecznie.
- Och, jesteś Saro! Siadaj, proszę. - Dokończył notatkę w

karcie i spytał: - To jest twój ostatni tydzień u nas, prawda?

- Tak. Doktor Taylor wraca do pracy w przyszły

poniedziałek.

- A doktor Gray w końcu przyznała, że sobie nie radzi i

będzie miała zwolnienie lekarskie z powodu choroby.

- Bardzo sprytnie.
- Więc jeśli nie znalazłaś jeszcze następnej pracy,

chcieliśmy zaproponować ci nowe zajęcie. W końcu przez
całe tygodnie wykonywałaś już część tego rodzaju
obowiązków.

W innych okolicznościach Sara byłaby tą propozycją

zachwycona. Teraz jednak czuła, że chciałaby znaleźć się jak
najdalej od Rory'ego. Dokąd jednak miałaby pójść?

- Jak długo ma trwać to zastępstwo? - zapytała cicho.

- Miesiąc, do czasu, aż Avril Gray pójdzie na urlop

macierzyński. Niestety zastępstwo na ten czas zostało już
załatwione, zanim do nas przyszłaś, ale wyświadczysz mi
przysługę, zostając do końca sierpnia. Kto wie, Saro, może
później znowu znajdziemy coś dla ciebie.

No cóż, żebracy nie mogą przebierać, pomyślała i odparła

z przesadną grzecznością:

- Jestem zaszczycona tą ofertą.
Doktor Marshall bardzo się ucieszył i powiedział parę

miłych słów, chwaląc jej poświęcenie i umiejętności.

- A teraz pewnie chcesz już wrócić na oddział -

zakończył, dyskretnie dając jej do zrozumienia, że może iść.

Sara wstała, podziękowała mu jeszcze raz za

przychylność, po czym bardzo ostrożnie otworzyła drzwi.
Rory'ego nie było na korytarzu i udało jej się bezpiecznie
opuścić przychodnię. Chyba zwariowała, godząc się, że
zostanie tutaj jeszcze miesiąc. Jak to wytrzyma? Musi jednak
gdzieś pracować i może przy odrobinie szczęścia zdoła
znaleźć później coś z dala od Glasgow?

Na oddziale zasypano ją od razu mnóstwem spraw.
- Przyjęliśmy właśnie pacjentkę, która od dawna leczy u

nas astmę. Jack Kinnear ma kłopoty z chorym, który zmienił
zdanie i nie chce iść na operację, a jakiś lekarz z ortopedii
dzwonił już dwa razy i koniecznie chciał z panią rozmawiać -
wyrecytowała jednym tchem siostra Gordon. - Od czego
zaczynamy?

- Po kolei - odparła Sara. - Gdzie jest ta astmatyczka?

Dziewczyna, której udzielono już doraźnej pomocy, była

bardzo zdenerwowana i Sara nieprędko zdołała ją

uspokoić.

- Niestety, musiałam położyć ją do łóżka, które było

zarezerwowane dla nowej pacjentki doktora Marshalla, pani

Shaw - wyjaśniła Jean Gordon. - Już raz odesłaliśmy ją z
kwitkiem i nie chciałabym tego robić ponownie.

Sarze nagle zaświtał w głowie pewien pomysł.
- Pani Barclay miała wyjść do domu w zeszły piątek, ale

córka, z którą mieszka, w ostatniej chwili postanowiła
pojechać na wakacje. Jej druga córka mieszka w Paisley, więc
można poprosić pracownika socjalnego, żeby z nią
porozmawiał. Ostatecznie to oddział dla pacjentów, którzy
wymagają natychmiastowej pomocy, a nie sanatorium.

- Lubię panią Barclay - oświadczyła Jean.
- Ja też. I rozumiem, że jej córka ma już trochę dosyć

opiekowania się nią. Porozmawiaj z opiekunem społecznym, a
ja pójdę do Jacka.

Jak się spodziewała, kłopotliwym pacjentem, któremu

odechciało się operacji, był Hamish McWhirter.

- Przecież musi być jakiś inny sposób, żeby wyleczyć

moją stopę - zaczął, gdy tylko Sara weszła za parawan
otaczający jego łóżko. - Kiedy pomyślę, że mi ją odetną...

Jeśli się nie zgodzisz, dziadku, stracisz nie tylko stopę, ale

i życie, pomyślała, wiedząc, że sam sobie jest winien.

- Krew już tam nie dociera i to jedyny ratunek, panie

McWhirther. Chyba tyle może pan zrozumieć?

- Teraz czynią cuda, pani doktor. Czytałem o chirurgu, co

przyszył człowiekowi rękę oderwaną w wypadku.

- To zupełnie inna sprawa. My naprawdę chcemy panu

pomóc. Wiem, jak się pan czuje przed takim zabiegiem, ale
proszę mi wierzyć, byłoby o wiele gorzej, gdyby stracił pan
całą nogę. A z pewnością do tego dojdzie, i to szybko, jeżeli
nie zgodzi się pan teraz na operację.

Widziała, że Hamish nie daje za wygraną i już chce

wytoczyć następne argumenty, pospieszyła więc z
wyjaśnieniem:

- Myśli pan o przeszczepie? To niemożliwe.

Człowiekowi, o którym pan wspominał, przyszyto jego własną
rękę.

- Wiem o tym. Myśli pani, że jestem głupi, kobieto?
- Nie, ale bardzo uparty. No więc czy mam przysłać

sanitariuszy, żeby przewieźli pana na salę operacyjną, czy też
wezwać taksówkę, żeby zabrała pana do domu?

- No dobrze, wygrała pani - odrzekł niechętnie i Sara

szepnęła do Jacka, by podał Hamishowi lek uspokajający,
zanim ten znowu zmieni zdanie.

- Ciekawe, czy jest ktoś, kto potrafi cię przegadać, Saro -

zamyślił się Jack, gdy zrobił pacjentowi zastrzyk. - Chciałbym
go poznać. Och, muszę ci powiedzieć, zanim zapomnę. Ten
lekarz z ortopedii próbuje cię złapać od ósmej rano. Dzwonił
już kilka razy.

- Tak, słyszałam. Dziękuję. To nic ważnego. Jestem ci

jeszcze potrzebna? Muszę pomyśleć, co zrobić, żeby na
oddziale kobiecym dwie chore nie znalazły się w jednym
łóżku.

Jack odparł, że już sobie poradzi i nie ma nic przeciwko

temu, by położyć tę miłą młodą pacjentkę w łóżku, które miał
zwolnić Hamish. Dla tego ostatniego znaleziono miejsce na
chirurgii.

- Wiedziałam, że musi znaleźć się jakieś wyjście - odparła

Sara, podziękowała Jackowi i odeszła

- Niestety - rzekła Jean Gordon, gdy Sara zajrzała do

gabinetu - drugiej córki pani Barclay nie ma w domu.
Dowiedziałam się też, że w opiece społecznej mogliby pomóc,
ale nie wcześniej niż w środę. No i potrzebują zgody lekarza. -
Podała Sarze karteczkę z numerem telefonu.

- I pewnie chcą, żebym skontaktowała się z nimi jak

najszybciej. - Położyła dłoń na słuchawce, lecz telefon

rozdzwonił się, zanim zdążyła ją podnieść. - Nic nie szkodzi.
Zadzwonię z pokoju lekarskiego.

Szybko pożałowała jednak swej decyzji, bo gdy otworzyła

drzwi do pokoju lekarskiego, zastała tam Rory'ego.

- Góra przyszła do Mahometa - rzekł ponuro, zagradzając

jej drogę. - Co się wczoraj stało, że uciekłaś? Chloe...

A więc to była ta tak zwana kuzynka! Jak on może teraz

zrzucać całą winę na Sarę?

- Znudziło mi się tam siedzieć. Był taki ponury dzień,

więc poszłam kogoś odwiedzić.

- Prosto ode mnie? Dzwoniłem wieczorem trzy razy i dziś

znowu przez cały ranek. Martwiłem się o ciebie.

A więc znowu to samo! On uważa, że to wszystko przez

nią.

- Nie sądziłam, że umiesz się martwić - rzekła napiętym

głosem. - Poza tym wcale nie było tak, że nikt na ciebie nie
czekał. Rezerwy pojawiły się, zanim wyszłam.

- Saro, posłuchaj! Źle to zrozumiałaś!
- Nie, Rory, to ty czegoś nie pojmujesz. Spędziliśmy

razem trochę czasu i było całkiem miło, ale cena jest dla mnie
zbyt wysoka. To wszystko.

- Nie, do cholery! - wybuchnął. - Czy wysłuchasz mnie

wreszcie?

- Zbyt dużo się już ciebie nasłuchałam, Rory. I mam

dosyć. To koniec. Przykro mi - dodała trochę bez sensu.

Gdyby nie znała go tak dobrze, pewnie uwierzyłaby, iż ból

w jego oczach jest prawdziwy.

- A wiec żałujesz - rzekł ostro - że byliśmy tak blisko!

Dlaczego szczerze nie przyznasz się do tego?

- A ty, oczywiście, będziesz udawał, że rozpaczasz, bo

znalazła się na świecie jedna jedyna kobieta, która ci się
sprzeciwiła. Zachowaj tę komedyjkę dla naiwnych. A teraz
proszę, idź już. Mam mnóstwo pracy.

Oczy Rory'ego, dotąd pełne rozpaczy i cierpienia, nabrały

teraz pogardliwego wyrazu.

- Nie martw się, zaraz pójdę - warknął. - Żałuję tylko, że

w ogóle zawracałem sobie tobą głowę! - Szarpnięciem
otworzył drzwi i wypadł na korytarz.

Stała nieruchomo, aż jego kroki ucichły, a potem drżącymi

rękami zamknęła drzwi i bezwładnie opadła na krzesło. Rory
ją oszukiwał, ale jak zawsze miał też ostatnie słowo.

Już nigdy więcej nie pozwolę żadnemu mężczyźnie

zbliżyć się do siebie, postanowiła. Większość z nich to
perfidni dranie. Ale... Och, Rory! Czemu tak musiało się stać?
Lepiej gdybyśmy w ogóle nie spotkali się po moim powrocie.

Minęły dwa tygodnie. Sara zamknęła na klucz drzwi do

niewielkiego mieszkania w suterenie i wybiegła przed dom,
gdzie zostawiła swojego dwuletniego nissana. Wynajęła
mieszkanie i kupiła samochód, gdy awansowała czasowo na
stanowisko lekarza ogólnego. Musiała opuścić szpitalny
pokój, gdy przestała być lekarką rezydentką, a auto potrzebne
jej było na nocne dyżury.

Pracowała już od tygodnia jako zastępczym doktor Gray i

uważała to za dużą zmianę. Jak powiedział doktor Marshall,
do tej pory wypełniała już częściowo trudniejsze obowiązki, a
ponieważ etatowy starszy lekarz rezydent wrócił już z urlopu
zdrowotnego, miała teraz znacznie mniej zajęć niż poprzednio.

Nie musiała też martwić się o to, że wciąż będzie wpadać

na Rory'ego, gdyż on także unikał jej jak ognia.

Och, Rory... Co takiego straciła? Nic. Nie powracała do

miejsc, w których się kiedyś spotykali. Jestem teraz bardzo
rozsądna i praktyczna, pomyślała, wjeżdżając na trasę wiodącą
do wschodnich dzielnic miasta.

Jej nowo odzyskany spokój został nieco zachwiany, gdy

po przyjeździe do szpitala zobaczyła, że przy jedynym
wolnym miejscu na parkingu stoi szare audi Rory'ego. I co

teraz? Jedyne, co mogła zrobić w takiej sytuacji, to postarać
się, by odjechał tego wieczoru wcześniej niż ona.

Padał ulewny deszcz. Sara schyliła się, aby poszukać pod

fotelem parasolki, gdy nagle usłyszała zbliżające się kroki.
Rozpoznała je od razu i pochylona znieruchomiała.

Rory wyjął z samochodu coś, czego najwyraźniej

zapomniał, zamknął drzwi na klucz, lecz nie odchodził.

- Masz jakieś kłopoty z samochodem? - zapytał.
- Nie mogę znaleźć parasolki - przyznała spiętym głosem.
- Sprawdź na tylnej półce - zasugerował cierpko, a potem

odwrócił się i odszedł.

Patrzyła z irytacją na jego oddalającą się postać, po czym

zrobiła to, co jej poradził. I, oczywiście, miał rację. Jak mogła
tej parasolki nie zauważyć?

Zamknęła samochód i powlokła się w stronę szpitala, zła

na siebie, ale i poruszona widokiem Rory'ego. Najgorsze
jednak, że zachowywał się tak, jakby ich pierwsze spotkanie
po tamtej okropnej kłótni nie zrobiło na nim najmniejszego
wrażenia. Incydent ten utwierdził Sarę w przekonaniu o jego
cynizmie i chłodzie, lecz fakt ten wcale nie poprawił jej
nastroju.

Jeszcze tylko parę tygodni; dla niej - cała wieczność.
Na swym biurku w pokoju lekarskim znalazła list od

dziekana. Był krótki i zwięzły. Przeczytała, że wkrótce zwolni
się miejsce na stanowisku lekarza ogólnego w szpitalu
centralnym w Glasgow i gdyby Sara zdecydowała się o nie
ubiegać, dziekan i doktor Marshall chętnie poprą jej
kandydaturę.

Nowa praca! Mnóstwo ciekawych przypadków, wykłady

dla studentów, a może nawet szansa na przeprowadzenie
jakichś badań - świetna zachęta do tego, by kształcić się dalej i
wejść w skład Królewskiego Kolegium Lekarskiego. Czemu
więc nie skaczę z radości do sufitu? - zastanawiała się, lecz

przecież dobrze znała przyczynę. To była dla niej okazja
rozpoczęcia wspaniałej kariery, istniało jednak ryzyko, że w
tym samym szpitalu zjawi się niedługo Rory. Największy
szpital w Glasgow, ale czy na tyle duży, by nie wchodzili
sobie tam w drogę?

Wzruszyła ramionami. W życiu wszystko ma swoje złe

strony. Wiedziała jednak, że musi wykorzystać okazję, jaka
się nadarza. Tymczasem tutaj też czeka na nią praca, a tego
dnia miała więcej obowiązków, gdyż doktor Marshall
wyjechał na urlop.

- Mamy dziś dużo pacjentów, pani doktor -

poinformowała ją recepcjonistka, gdy Sara zjawiła się w
przychodni.

- Nie szkodzi. Dam sobie radę - odparta z przekonaniem.

Straciła tę pewność, kiedy usłyszała od pierwszej pacjentki:

- Sądziłam, że przyjmie mnie lekarz specjalista.
- Mam dużo doświadczenia w leczeniu chorób układu

oddechowego, pani Pringle - odparta Sara.

- Ale pani jest kobietą! Niestety, nie dało się tego ukryć.
- Obecnie połowa lekarzy to kobiety - wyjaśniła.
- Ale nie połowa specjalistów. - Tu pacjentka miała rację.
- Jeśli chce pani widzieć się z lekarzem mężczyzną, to

proszę bardzo - rzekła Sara spokojnie - ale na to trzeba będzie
poczekać parę tygodni, a pani powinna poddać się badaniom
jak najprędzej.

- Tyle z tym zamieszania - odparła zrzędliwie pacjentka,

zmieniając taktykę. - Właściwie nic takiego mi nie jest.

Po kwadransie Sara nie była skłonna się z nią zgodzić.
- Czy pani odkrztusza flegmę? - zapytała.
- Pewnie, tak jak każdy.
- A czy pani często budzi się w nocy spocona?
- Zdarza mi się. Ale przecież mamy lato.

- Wciąż czuje się pani zmęczona i często brakuje pani

tchu. - To było już raczej stwierdzenie, a nie pytanie.

- No tak. Potrzebuję odpoczynku, jak już mówiłam.
W końcu Sara zdołała namówić panią Pringle na badanie

plwociny i prześwietlenie klatki piersiowej. Wypisała
skierowania. Pacjentka miała prawdopodobnie gruźlicę
szczytowych partii obu płuc. Właściwie Sara nie wątpiła w
trafność swej diagnozy. Zbyt wiele widziała takich
przypadków wśród emigrantów, którzy przychodzili do jej
kliniki w południowych Włoszech.

Tego ranka większość pacjentów stanowiły osoby nowe, a

przeważająca ich część zjawiła się jedynie po to, by formalnie
potwierdzić diagnozę postawioną przez lekarza rodzinnego i
dostać skierowanie do szpitala.

W drodze na swój oddział Sara spotkała Petera Blaira.
Miał ochotę pogadać i zupełnie nie zauważył niepokoju

Sary, która chciała uciec, zanim pojawi się Rory.

- Dawno cię nie widziałem, Saro - mówił Peter.
- Aha. Tak, byłam zajęta. Ciągle mam coś do zrobienia.
- Szkoda, że nie przyszłaś na nasze przyjęcie.
- Ja też żałuję. Podobno było udane.
- Rozkręciło się na dobre. Bardzo nam ciebie brakowało.
- Miły jesteś - odparła.
Jak mogła tam iść, skoro wiedziała, że Rory też przyjdzie,

i to pewnie z jedną ze swoich dziewczyn?

- Wybierasz się na lunch? - zapytał Peter.
- Jeszcze nie. Muszę wpaść na oddział - odparła i ruszyła

w stronę bocznego korytarza.

- Szkoda, że ja nie mam czasu na pogaduszki - usłyszała

głos Rory'ego. - Wcześnie dziś skończyłeś, Pete.

- Nie przyszło dwóch pacjentów.
- W takim razie może wpadniesz ze mną do innego

pacjenta, który leży na kardiologii? Ma pękniętą szyjkę kości

ramiennej, co wykryto za późno i teraz są problemy. -
Odciągnął Pete'a w drugą stronę i odszedł z nim, nie patrząc
na Sarę.

Poczuła się głupio. Miała wrażenie, że wszyscy

podążający korytarzem, a było tu całkiem tłoczno, zauważyli
jego nieuprzejme zachowanie. A może nie? Przecież nikt na
nią nie patrzył. Jestem chyba zbyt przewrażliwiona na punkcie
tego, co go dotyczy, uznała. Muszę nad sobą panować. Jeszcze
tylko trzy tygodnie...

- Co zrobimy z prośbą z ortopedii do doktora Marshalla,

żeby przejąć od nich jedną z naszych weteranek? - spytała
siostra Gordon na widok Sary. - Twierdza, że z ich oddziału
można ją już wypisać, tylko...

- Tylko nie chcą, żeby poszła do domu, bo nie czuje się

na tyle dobrze - wtrąciła Sara, do której dotarły już te wieści -
ale nie mają wolnego łóżka.

Jean roześmiała się i stwierdziła, że Sara ma chyba

zdolności parapsychologiczne.

Coś podobnego! - pomyślała rozbawiona Sara. Gdyby tak

było, nie dałabym się złapać w sieć Rory'ego.

- Powiedziałaś im, że nie mamy wolnych miejsc? -

spytała.

- Oczywiście, ale według nich chora powinna być teraz na

internie, a nie na ortopedii.

Sara nie miałaby nic przeciwko temu, żeby za rozwiązanie

każdego tego rodzaju problemu dostawać po dziesięć funtów.

- Powiedziałaś im, że doktor Marshall jest na urlopie?
- Chyba o tym wiedzą. Pan Murray zrzuca kłopoty na

innych.

- Niech próbuje, ale nie mamy miejsc.
- Obawiam się, że sama będziesz musiała mu to

powiedzieć. Ze mną nie chciał dyskutować.

- Lepiej żeby oznajmił mu to doktor Graham z interny.

Formalnie zastępuje Marshalla. - Sara sięgnęła po słuchawkę,
chcąc zepchnąć odpowiedzialność na kogoś innego.

- I co na to doktor Graham? - zapytała Jean z nadzieją,

kiedy Sara skończyła rozmawiać przez telefon.

- Powiedział, że chętnie służy swoją radą w sprawach

medycznych, ale wolałby, żebym to ja podejmowała decyzje
administracyjne.

- Spryciarz - rzuciła Jean. - Więc co zrobimy?
- Pójdę poszukać doktora Murraya.
- Pewnie je teraz lunch.
- Na to właśnie liczę, Jean. Przecież nie rozerwie mnie na

kawałki w bufecie, na oczach wszystkich.

Sara znalazła jednak w końcu doktora Murraya w jego

gabinecie. Był tam też Rory.

- Czemu zawdzięczam tę wizytę, doktor Sinclair? - spytał

lekarz ujmującym tonem. Po szpitalu krążyły plotki, że niezły
z niego kobieciarz. Podobnie jak Rory, pomyślała Sara
ponuro. Nic dziwnego, że się tak dogadują!

- Przyszłam w sprawie waszej pacjentki, pani Brand.

Prosiliście, żebyśmy wzięli ją do siebie, ale nie możemy.
Wszystkie łóżka mamy zajęte.

Doktor Murray przygryzł wargi, po czym najwidoczniej

postanowił się wycofać.

- Proszę załatwić to z Rorym - odrzekł. - Mam pilną

sprawę w Szpitalu Królewskim i muszę lecieć. - Chwycił
marynarkę i teczkę i zniknął za drzwiami.

- Jak dobrze być szefem i rozkazywać innym - rzuciła

Sara.

- Mamy sami rozwiązać ten problem - przypomniał jej

Rory.

- To proste. Chcecie nam wcisnąć pacjentkę, a my nie

możemy jej przyjąć z braku miejsc. Koniec, kropka.

- Czy wiesz, ile osób czeka na przyjęcie na nasz oddział?
- A czy to wszystko są nagłe przypadki? - spytała oschle.
- Zrozum, że wykonujemy tutaj tylko operacje planowane

- odparł wyniośle - ale to nie znaczy, że...

- No właśnie! - przerwała mu. - Nie macie do czynienia z

żadnymi chorymi, którzy wymagają natychmiastowej
interwencji, tak jak u nas.

- A więc macie jakieś wolne łóżko!
- Co będzie jutro na ostrym dyżurze, jeśli kogoś

przywiozą?

- Wypiszecie jakiegoś pacjenta.
- Proszę bardzo, sprawdź sam, jak wszystko wygląda!
- Nie bądź dziecinna!
- Z nas dwojga to nie ja jestem dziecinna.
- A co to ma znaczyć?
- Wydajesz mi się młokosem, który nie może dorosnąć.
- W takim razie z nami koniec - odrzekł wyniosłym

tonem.

- Koniec czegoś, co się nie zaczęło! - zawołała Sara, po

czym wybiegła na korytarz, przerywając tę żenującą scysję.

Dosyć! Pozostała jej tylko duma, którą też by straciła,

gdyby Rory odkrył, co naprawdę do niego czuje.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
Mimo że doktor Marshall wrócił już z urlopu, Sara

spędziła w przychodni całe przedpołudnie, a kiedy zamknęła
drzwi za ostatnim, jak sądziła, pacjentem, pielęgniarka
oznajmiła jej, że czeka jeszcze ktoś. Był to Hamish McWhirter
na wózku inwalidzkim.

Sara uśmiechnęła się kwaśno. Uparty staruszek był jej

najtrudniejszym pacjentem w Allanbank, mogła się więc
spodziewać, że pojawi się w jej ostatnim dniu pracy.

- No dobrze, przyjmę go - powiedziała. Pielęgniarka

dostrzegła jej uśmiech i rzekła z wyrzutem:

- Temu biedakowi amputowano stopę po tym, jak żona

upuściła mu na nią kamień.

- Mnie powiedział, że to była puszka z fasolą.
- Przecież puszka fasoli nie może narobić aż takich szkód.
- Oczywiście - przyznała Sara. - Dziwne, prawda?
- Jak to? - zdumiała się dziewczyna, na co Sara poradziła

jej, by przejrzała kartę chorego, a wiele jej to wyjaśni.

- Chcę porządną protezę, bez tych cholernych pasków -

powiedział Hamish, kiedy Sara spytała go, jak się czuje.

- O tym zadecyduje specjalista - odparła. - Dziś zajmiemy

się pana płucami. Lekarz wpisał tu, że od powrotu ze szpitala
ma pan jeszcze większe problemy z oddychaniem.

- Ano tak. Po mojemu to przez tę narkozę w czasie

operacji. Czy to możebne?

- Nie, ponieważ podano panu znieczulenie dooponowo,

czyli przez rdzeń kręgowy, panie McWhirter.

- Ale przecież ten gaz i tak dostaje się do płuc, no nie?

Wszystko jedno, gdzie go wpompują. A co pani robi?

- Pomogę panu zdjąć sweter i koszulę. Muszę pana

osłuchać.

- A proszę bardzo - odparł w sposób, który szczerze ją

rozbawił.

Oprócz zwykłych szmerów wywołanych przewlekłym

zapaleniem oskrzeli usłyszała też w płucach McWhirtera
niepokojący, głuchy odgłos. Pewnie dlatego lekarz rodzinny
wysiał go do przychodni. Przygryzając wargi, odłożyła
stetoskop i sięgnęła po formularz, by wypisać skierowanie na
prześwietlenie płuc.

- Potrzebne jest zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej.

Wydaje mi się, że w lewym płucu jest mały zator.

- To pewnie flegma, pani doktor. Nie wykrztuszam jej już

tak łatwo jak przed operacją.

- Musimy się upewnić.
- Ale pani sumienna, nie ma co.
- Wykonuję tylko swoją pracę - odparła posępnie.
- Czy dziś już nie będzie mi pani mówić, żebym rzucił

palenie? - spytał zaczepnie, gdy pomagała mu się ubrać.

- I tak by pan tego nie zrobił.
- Widzę, że się pani uczy - odparł ze śmiechem, który

przeszedł w ciężki kaszel.

Ale pan niestety nie, pomyślała, gdy pielęgniarka

wyprowadzała jego fotel z gabinetu. A teraz pewnie jest już za
późno...

- Na Boga, dziewczyno, nie sądziłem, że będziesz nas

opuszczać z taką smutną miną - zażartował doktor Marshall,
który stanął w drzwiach.

Sara uniosła głowę i zdobyła się na słaby uśmiech.
- Właśnie był u mnie McWhirter - wyjaśniła - a zawsze

po jego wyjściu żałuję, że nie wybrałam innego zawodu.

- Tylko tak dalej, a sama skończysz na wózku - ostrzegł ją

lekarz. - Dopóki mamy więcej sukcesów niż porażek, nie
trudzimy się na próżno. A teraz chodź ze mną na oddział. Pani
Coull ma dla nas małą niespodziankę.

Ową niespodzianką okazał się poczęstunek w gabinecie

siostry oddziałowej, gdzie zebrała się część personelu. Pod

koniec spotkania wręczono Sarze na pamiątkę ładny wazon z
ozdobnego szkła, wytapianego w jednym z rejonów Szkocji.
Tego rodzaju pożegnania rzadko urządzano lekarzom nie
pracującym etatowo, więc Sara poczuła się wzruszona Na
koniec powiedziała kilka stów pożegnalnych, dziękując
wszystkim, i zapewniła, że nigdy dotąd nie pracowało jej się
tak dobrze jak tutaj.

Wreszcie doktor Marshall spytał o godzinę i okazało się,

że od trzydziestu minut powinien być w szpitalu centralnym.

- Zobaczymy się tam, Saro, o dwunastej, kiedy

przyjedziesz na rozmowę w sprawie pracy - zawołał przez
ramię i swoim zwyczajem zniknął w pośpiechu.

Godzinę lub dwie później, kiedy Sara robiła notatki,

przydatne komuś, kto miał zająć jej stanowisko, pojawiła się
przed nią pani Coull właśnie w towarzystwie następcy.

- Czy mogę go z tobą zostawić, Saro? - spytała,

przedstawiwszy go.

Zupełnie jakby był jakąś paczką, pomyślała Sara i wstała,

uśmiechając się uprzejmie do przybysza.

- Akurat miałem dziś trochę wolnego czasu i pomyślałem,

że wpadnę i poznam szczegóły z pierwszej ręki - wytłumaczył
z przyjemnym akcentem, który zdradzał jego irlandzkie
pochodzenie.

Był wysoki, ciemnowłosy i bardzo przystojny, Sara jednak

pozostała niewzruszona. Jak długo jeszcze każdego poznanego
mężczyznę będzie porównywać z Rorym?

- Bardzo rozsądnie - odparła. - Zaoszczędził mi pan parę

godzin pisaniny. Chodźmy, pokażę panu oddział.

- Nie zajmuję pani czasu? - spytał, gdy sięgnęła po kitel.
- Ależ skąd, jeśli tylko mogę pomóc...
Z rozbawieniem zauważyła, jakie wrażenie zrobił na Jean

Gordon i innych pielęgniarkach. Tylko Jack Kinnear nie
okazał nowemu lekarzowi zbyt wielkiego zainteresowania.

- Całkiem miły - skomentował, gdy doktor O'Connor

opuścił ich na parę minut. - Pewnie żałujesz, Saro, że
odchodzisz.

- Chcesz się założyć? - zapytała z uśmiechem.
- Stawiam tylko na pewniaki - odparł Jack - ale i tak nie

zawsze wygrywam. - Popatrzył na nią tak wymownie, że była
niemal pewna, iż wie o niej i o Rorym. Jego następne słowa
rozwiały jej wątpliwości: - Mam nadzieję, że ci się powiedzie
w szpitalu centralnym. To duży awans. Chociaż, tak między
nami, spodziewałem się, że zajdziesz... jeszcze dalej.

Czyżby? - pomyślała.
- Po pierwsze, nie dostałam jeszcze tej pracy, a po drugie,

po czterech latach spędzonych za granicą przyzwyczaiłam się
do tego, że nie mam prawdziwego domu.

- Właśnie dom jest miejscem dla kobiety. Zawsze to

mówię Christine.

Najwyraźniej był to dowcip, który miał rozładować

napiętą atmosferę, jaka wytworzyła się podczas rozmowy.
Dziewczyna Jacka była prawniczką i zarabiała co najmniej
dwa razy tyle co on. Oboje, Sara i Jack, wybuchnęli
śmiechem.

W nowym szpitalu przynajmniej nikt nie będzie miał

podstaw to robienia takich aluzji, pocieszyła się Sara, gdy
doktor O'Connor wrócił i mogli kontynuować wędrówkę po
szpitalu. Na koniec oświadczył, że nie pamięta, gdzie jest
parking, Sara więc pokazała mu drogę. Machała mu ręką na
pożegnanie, gdy odjeżdżał sportowym samochodem, i wtedy
właśnie podszedł do niej Rory.

- To twój ostatni? - zapytał obcesowo, wskazując

samochód znikający w oddali.

- To był doktor O'Connor, stały zastępca doktor Gray -

wycedziła przez zęby. - Szkoda, że go nie poznałeś. Macie
wiele wspólnego.

- Może tak, a może nie. Nie znam go.
- Dobrze wiesz, co mam na myśli - odparła z irytacją. - To

prawdziwy zastępca. Ja pracowałam tu tylko przez miesiąc.

- Który właśnie dobiega końca. - Spojrzał na nią ponuro. -

I co teraz będziesz robiła?

Nie udawaj, że cię to interesuje, odparła w duchu, głośno

powiedziała jednak:

- Wyjeżdżam na wakacje. - Ruszyła w stronę wejścia.
- Mam nadzieję, że dobrze ci to zrobi. Poukłada ci się w

głowie - zawołał za nią.

Odwróciła się gwałtownie.
- Nie jestem jedyną osobą, której by się to przydało -

rzuciła ostro, ale Rory już tego nie usłyszał. Zatrzasnąwszy
drzwi auta, uruchamiał właśnie silnik.

Za późno. Zawsze tak było. Pamiętała dobrze dzień, w

którym się poznali. Byli dwojgiem niecierpliwych i pełnych
zapału nastolatków wśród wielu podobnych,
rozpoczynających studia młodych ludzi. Już wtedy powinna
była go przejrzeć na wylot.

Stanęła przed lustrem w swej niewielkiej sypialni i

przyjrzała się sobie. Kremowa, dżersejowa sukienka i żakiet w
podobnym kolorze miały już swoje lata, ale ich klasyczny krój
wydawał się ponadczasowy. Specjalnie na ślub Carrie kupiła
nową torbę i buty, a włosy upięła wysoko i przewiązała dużą,
barwną szarfą. Wyglądam bardziej jak matka panny młodej
niż jej przyjaciółka, stwierdziła. Niestety, nie miała czasu na
zmianę stroju; była już spóźniona.

W sobotnie przedpołudnie na ulicach panował duży ruch i

gdy dotarła wreszcie na miejsce, zastała już większość gości.
Młodszy brat Carrie, wyglądający dziwnie obco w ciemnym
tradycyjnym garniturze, zaprowadził Sarę do jednego z
pierwszych rzędów, zarezerwowanych dla bliskich przyjaciół.

Usiadła obok Fiony; wcześniej rozejrzała się pospiesznie

wokoło, nigdzie jednak nie dostrzegła Rory'ego. Bała się, że
go spotka; teraz czuła się dziwnie rozczarowana.

- Świetnie wyglądasz - szepnęła Fiona z podziwem.
- Ty też. Bardzo pasuje do ciebie ten odcień błękitu.
- Dlatego to kupiłam, chociaż... - Przerwał jej dźwięk

organów i niespokojne poruszenie wśród gości.

Robin, sztywny i skrępowany, stał obok swojego brata,

Jamesa. Najstarszy z braci Taitów, który miał poprowadzić
mszę, zajął miejsce przed ołtarzem i ukradkiem mrugnął do
pana młodego. Wkrótce potem ojciec Carrie wprowadził
pannę młodą, śliczną i rozpromienioną, w koronkowej sukni o
barwie miodu. Jej siostra i dwie przyszłe kuzynki stanęły z
tyłu. Sentymentalna Fiona chlipnęła. Rozpoczęła się
ceremonia.

Głosy Robina i Carrie brzmiały pewnie i szczerze, gdy

oboje odpowiadali na pytania księdza. Krewni i przyjaciele
dodawali im otuchy, śpiewając w trakcie uroczystości nabożne
pieśni.

- Czy to nie było piękne? - spytała Fiona, teraz płacząc

już otwarcie, gdy Robin i jego świeżo poślubiona małżonka
przeszli do zakrystii, gdzie przyjmowali gratulacje.

- Tak, bardzo wzruszające - przyznała Sara, chociaż nie

mogła w pełni skupić się na ceremonii.

Gdzie jest Rory? Przecież należy do najbliższych

przyjaciół Robina. Ach tak, pewnie ma dyżur. Wcześniej ta
ewentualność nie przyszła jej do głowy.

- Ta natrętna blondynka, córka profesora, jest tutaj ze

swoimi rodzicami - oznajmiła Fiona, kiedy otarła już oczy i
zaczęła się przyglądać gościom. - No wiesz, ta, która wpadła
w szał, kiedy wyszłaś z Rorym na przyjęciu u Carrie i Robina.

- Wiem, o kogo ci chodzi. Ale przecież to nic dziwnego,

że ona tu jest. To córka profesora, zresztą chyba jedynaczka, a
poza tym pracuje razem z Robinem.

- Czy wiesz, że ona latała za Robinem, zanim przerzuciła

się na Rory'ego?

- Pierwsze słyszę. - Sara marzyła wręcz o tym, by Fiona

zmieniła temat. - Podejdźmy do Carrie. Prawda, że wygląda
ślicznie?

Tak było w istocie. Oczy Carrie błyszczały, uśmiechała się

promiennie, Robin zaś patrzył na nią z takim wyrazem twarzy,
jakby otworzyły się przed nim wrota raju. Sara poczuła ucisk
w gardle.

Rory'ego spostrzegła dopiero wtedy, gdy goście wyszli na

dwór i otoczyli młodą parę, pozując do wspólnej fotografii.
Właściwie to Fiona pierwsza go wypatrzyła.

- Pewnie przyjechał jeszcze później niż ty, Saro, i stanął

gdzieś z tyłu. Widziałaś, jak Dulcie na niego popatrzyła?
Myślisz, że się pokłócili?

- Pewnie jest zła, że nie usiadł obok niej i jej rodziców.
- Sądzisz, że tylko dlatego? Spójrz na nią.
- Może rzeczywiście się pokłócili. Rory jest w tym niezły.
- Nie darłby kotów z córką profesora. To nierozsądne.
- Pewnie więc dowiedziała się o jego pięknej rzekomej

kuzynce, która ma klucze do jego mieszkania i przyjeżdża
tam, kiedy chce.

O Boże, co ja wygaduję! - zreflektowała się Sara.
Na szczęście Fiona witała się właśnie z Angusem

Forbesem i nie zwróciła uwagi na ostatnie zdanie przyjaciółki.
Z kolei do Sary podeszła Moira ze swym nowym
narzeczonym. Był młodszy, niż Sara przypuszczała, i wcale
nieźle się prezentował. Wyglądał też na faceta, który lubi się
bawić; nalegał, aby dołączyli do przyjęcia na plebanii.

Gdy przyszła pora deseru, Moira stała się wyraźnie

niespokojna. Miała zamiar pochwalić się swoją zdobyczą i
wszystkich olśnić, a tymczasem utknęła ze swym przyjacielem
w towarzystwie dwóch innych dziewczyn, z których jednej
szczerze nie znosiła. Gdy świadek młodej pary podszedł do
nich, by odnowić swą znajomość z Sarą, Moira wykorzystała
okazję, aby oddalić rzekome niebezpieczeństwo od
narzeczonego.

- Porzuciłaś mnie - rzekł James z wyrzutem do Sary. - Na

przyjęciu u Robina. Wyszłaś wtedy z tym Drummondem.

- Ach, o to chodzi. Wcześniej ty zostawiłeś mnie dla tej

atrakcyjnej pielęgniarki.

- Próbowałem tylko wzbudzić w tobie zazdrość, i chyba

mi się udało - rzekł, otaczając ją ramieniem.

- Pewnie tak, i od tamtej pory nie jestem już tą samą

dziewczyną - zażartowała, uśmiechając się kokieteryjnie.

Jakże łatwo było czarować i prowokować mężczyzn,

którzy nic dla niej nie znaczyli. Zwyczajna zabawa. James
prowadził tę grę z wyczuciem i Sara niemal żałowała, gdy
przywołały go obowiązki świadka; musiał wznieść kolejny
toast.

- Widzę, że nie tracisz czasu - rzekł z przekąsem Rory,

zajmując miejsce Jamesa.

- Co chcesz przez to powiedzieć? - Nastrój Sary

błyskawicznie się zmienił.

- Najpierw czarujesz narzeczonego Moiry, a potem

Jamesa Taita. Czy to nie za dużo jak na jeden wieczór?

- Zapewne, gdybym rzeczywiście robiła to, o czym

mówisz.

- A tak nie jest?
- Po prostu staram się być uprzejma.
- Czyżby? Uważaj, bo wywołasz trzęsienie ziemi!

- Po co zawracasz sobie tym głowę? Tobie nic nie grozi.

Och, Rory, Rory, wcale nie to chciałam powiedzieć...

- Wiem o tym - odparł. - Posłuchajmy toastów. Toasty

były dowcipne, wzruszające i zwięzłe. Sączono trunki,
szczęśliwi państwo młodzi rozmawiali z gośćmi. Rory zniknął
gdzieś w tłumie, a Sara stanęła nagle twarzą w twarz z Dulcie.

Córka profesora miała rumieńce i była trochę

podchmielona.

- Dajesz lekcje? - spytała. Sara zamrugała powiekami.
- Jakie lekcje?
- Odbijania facetów dziewczynom. Mam cię na oku!
- Czuję się zaszczycona,
- Sprytna jesteś. Ale nie wyświadczysz mu w ten sposób

przysługi! Nie dostanie żadnej pracy w Glasgow, gdy odejdzie
z Allanbank. Już mój ojciec się o to postara. Zawsze robi to, o
co go proszę.

- Nie mam pojęcia, o czym mówisz - odparła Sara.
- Myślałam, że przeniósł się do Allanbank, bo trochę się

posprzeczaliśmy, ale przecież to chodziło o ciebie, no nie?
Poszedł tam z powodu ciebie. Nie zaprzeczaj!

- Jesteś pijana - stwierdziła Sara zgodnie z prawdą.
- Nie na tyle, żeby nie widzieć, co się koło mnie dzieje i

czym to pachnie! To tyle! - Najwyraźniej usatysfakcjonowana
przedstawieniem swoich racji, Dulcie odwróciła się i na
chwiejnych nogach ruszyła przez tłum.

Po paru minutach Sara zobaczyła, jak ojciec prowadzi ją

do samochodu. Był wściekły. Pewnie zdenerwował się, że się
upiła i przynosi mu wstyd. Myśli Sary krążyły wciąż wokół
tego, co powiedziała córka profesora. Skąd przyszło jej do
głowy, że Rory przeniósł się do szpitala Allanbank ze względu
na mnie? Przecież nie wiedział, że tam jestem. Dulcie chyba
coś się pomyliło. Lepiej zapomnieć o jej głupim gadaniu.

Nie było to jednak łatwe, ponieważ zauważyła, że w całej

tej historii powtarzał się pewien schemat: Rory po kolei
pozbywał się wszystkich swoich kobiet. Dulcie, Moira, Sara...
może kogoś jeszcze. A wszystko dla tej przeklętej Chloe.

Wkrótce potem szczęśliwa młoda para wyruszyła w

morską podróż na Hebrydy, goście zaś, którzy jeszcze
pozostali, głównie starzy przyjaciele Carry i Robina,
postanowili zakończyć dzień w swoim ulubionym pubie
nieopodal uniwersytetu. Upewniwszy się, że Rory'ego nie ma
wśród nich, Sara również się tam wybrała, chcąc zachować
pozory, że dobrze się bawi.

Cały czas jednak myślami błądziła gdzieś daleko.

Odetchnęła w ulgą, gdy wreszcie zamknięto pub i znalazła się
w swoim samochodzie.

Przyjaciele byli zdziwieni, że jest taka cicha i zamyślona.
Znali inną Sarę, rozmowną i beztroską. Próbowali dociec

przyczyn jej chandry, ale bezskutecznie. Fiona, która chyba
domyślała się prawdy, okazała się dyskretna.

Sara zgłosiła się do odprawy, a potem poszła do

poczekalni, gdzie zdjęła płaszcz przeciwdeszczowy i usiadła
na krześle. Padało niemal przez cały czas, jaki spędziła w
Surrey z matką i rodziną siostry; w Glasgow w tym czasie
panowały upały.

Znowu przypomniała sobie rozmowę sprzed dwóch dni w

sprawie nowej pracy. Nadal nie mogła podjąć ostatecznej
decyzji. Pod względem zawodowym była to dla niej wielka
szansa, ale sprawy osobiste... Dorośnij wreszcie, Saro,
upomniała się w duchu. Nawet jeśli on tam się zjawi, nie
zostanie długo.

Zerknęła na tablicę lotów. Nadal nie podano informacji o

samolocie, na który czekała, i była niemal pewna, że spóźniła
się przez korek na autostradzie.

Jednakże piętnaście minut później ogłoszono, że samolot

ma opóźnienie z powodu usterek technicznych i zostanie
podstawiony inny. Nie chcąc słuchać narzekań pasażerów,
Sara poszła do automatu po kawę. Wróciwszy, zauważyła, że
jej miejsce jest zajęte. Siedziała na nim Chloe!

Cofnęła się tak gwałtownie, że ochlapała sobie kawą buty.

Coś podobnego! Wiedziała, że Chloe wciąż lata do Londynu,
nigdy jednak nie przypuszczała, że znajdą się kiedyś w tym
samym samolocie. Myśl o tym była dla Sary koszmarem.
Postanowiła więc trzymać się z dala od Chloe i na razie
przycupnęła w najdalszym kącie poczekalni.

Gdy zapowiedziano wreszcie lot i pasażerowie zaczęli

zajmować miejsca, Sarze udało się wejść na pokład na samym
końcu. Mimowolnie pomogła jej w tym Chloe. Była wytrawną
podróżniczką i nie spieszyła się jak nowicjusze. Sara też
wyczekiwała; powoli zebrała bagaże i przełożyła przez ramię
płaszcz...

Jednakże gdy samolot wylądował, Sarę opuściło szczęście

i wpadła na Chloe podczas odbierania bagażu.

- Co za miła niespodzianka! - zawołała Chloe. - Pewnie

już wiesz, że wtedy wzięłam cię za kogoś innego?

Kogoś innego? A więc jest jeszcze jakaś kobieta? Czy

Rory naprawdę nie przesadza?

- Nie, nic o tym nie wiem - odparła słabym głosem.
- Rory ci nie wyjaśnił? Naprawdę? Czyżby był aż tak

roztrzepany? Wzięłam cię wtedy za Moirę, no, jak jej tam...

- Stirling - rzekła Sara odruchowo.
- No właśnie. Kiedy powiedziałaś, że studiowałaś z

Rorym, doszłam do wniosku, że jesteś tą Moirą, której on
chciał się pozbyć. Dlatego tak się zachowałam. Próbowałam
mu pomóc. Chyba pomyślałaś, że jestem okropnie
nieuprzejma. Cóż, nie wiedziałam jeszcze o tobie. Wybaczysz
mi?

- Tak, oczywiście. Nic takiego się nie stało...
- Bardzo się cieszę. Szkoda, że nie spotkałyśmy się na

Heathrow. Mogłybyśmy trochę poplotkować o moim
nieznośnym kuzynie. Masz czym dojechać do domu, Saro?

- Tak, zostawiłam tu samochód.
- To dobrze. Chociaż jestem pewna, że Dougal nie miałby

nic przeciwko temu, żeby... O, właśnie przyszedł. Jak zwykle
się spieszy. Do zobaczenia! - Chloe odeszła, a Sara poczuła
się tak, jakby nagle porwała ją trąba powietrzna.

Co teraz ma z tym wszystkim zrobić?
- Czy to pani bagaż? Już drugi raz widzę go na taśmie -

powiedział uprzejmie funkcjonariusz, zdejmując jednocześnie
jej walizkę.

- Tak, dziękuję. Zamyśliłam się.
- Nic nie szkodzi - odparł mężczyzna pogodnie i odszedł.
Sara powlokła się w stronę wyjścia, pogrążona w zadumie.

Zachowanie Chloe wzburzyło ją. Na jej miejscu po prostu
skinęłabym głową, powiedziała dzień dobry i poszła w swoją
stronę. Gdybym sama wróciła do domu i zastała tam obcą
kobietę, Moirę czy kogokolwiek innego...

No i ten Dougal - co to za jeden? Bardzo się ucieszył na

widok Chloe...

A ona, zdaje się, uznała zapewne, że Rory i ja nadal

jesteśmy przyjaciółmi, pomyślała. Czyżby nie wiedziała, że
już się nie spotykamy? A może jej to nie obchodzi? Jednak
spytała, czy mogłabym jej wybaczyć. To wszystko jest takie
dziwne...

Zamyślona wpadła na druciane ogrodzenie i wtedy zdała

sobie sprawę, że pomyliła drogę. Po pewnym czasie odnalazła
na parkingu swój samochód, ale nie odjechała od razu. Była
zbyt zdezorientowana, wspominając to osobliwe spotkanie.
Od myśli pękała jej głowa. W końcu przekręciła kluczyk w
stacyjce. Sama nie wiedziała, jak znalazła się w domu.

Nazajutrz obudziła się późno. Poprzedniej nocy zasnęła z

wielkim trudem, a potem miała cudowny sen. Właściwie był
to rodzaj deja vu: do jej na wpół uśpionej pamięci raz po raz
powracała owa scena z parkingu u stóp Ben Venue, kiedy to
okazało się, że skradziono Rory'emu samochód.

Objął ją wtedy mocno i powiedział: „Gdybym miał

znaleźć się z kimś w opałach, to chciałbym z tobą". Chyba
chciał jej dać do zrozumienia, że uważa ją za kogoś
wyjątkowego. Później tamtego wieczoru zachowywał się już
zupełnie inaczej, ale nazajutrz znów był uroczy. I pozostał taki
przez cały tydzień. Na wspomnienie ich wspólnej nocy w
środę zawirowało jej w głowie... A potem, w niedzielę,
zjawiła się Chloe.

Przypuśćmy, że wtedy bym nie uciekła - zastanawiała się

Sara. Gdybym została i stawiła temu czoło? Czy wtedy
wszystko potoczyłoby się inaczej? Ale jednak uciekłam. I
wkrótce potem tak okropnie się pokłóciliśmy.

Fantazjuję, pomyślała z goryczą. Gdyby Rory naprawdę

mnie pragnął, rozegrałby to całkiem inaczej. Przecież on
zawsze stawia na swoim.

Moira i Stephen pobrali się sześć tygodni później. W

przeciwieństwie do skromnego wesela Carrie, ślub Moiry był
spektakularnym wydarzeniem w ekskluzywnym hotelu nad
jeziorem Lomond. Fiona i Sara wybrały się tam w
towarzystwie Robina i Carrie oraz - sądząc po liczbie aut
zaparkowanych na podjeździe i wzdłuż drogi do Balloch -
połowy mieszkańców Glasgow.

- Nic dziwnego, że ten ślub nie odbywa się w kościele -

stwierdził Robin na widok tłumów. - Nie znaleźliby tak
dużego w całej Szkocji. Sądzicie, że wymienią się obrączkami
w tamtym ogrodzie?

- Jeżeli tak, to będę oglądała uroczystość z okna - odparła

Carrie. - Kapelusz kosztował mnie majątek, a podobno ma
padać.

Sara i Fiona miały na sobie stroje, w których były na

ślubie Carrie. Ich kreacje, stosowne na zaślubiny przyjaciółki,
musiały wystarczyć i na przełomowy dzień w życiu kogoś
takiego jak Moira. Obie zresztą, i Sara, i Fiona, były
zaskoczone, że w ogóle je zaproszono; przecież nigdy nie
należały do kręgu najbliższych znajomych Moiry.

- Ona próbuje nas olśnić - stwierdziła Fiona z typową dla

siebie ironią, gdy otrzymały zaproszenia. - Idziemy, Saro?

- Oczywiście - odparła wtedy Sara. - Gdzie są milionerzy,

tam miejsca starczy dla innych. Lat nam nie ubywa... No, nie
patrz tak na mnie, Fiono! Zawsze sobie mówiłyśmy, że
wyjdziemy za mąż tylko z miłości, ale ja jestem teraz
dojrzalsza i mądrzejsza!

- Skoro tak uważasz - rzekła cicho Fiona. Pierwszym

znajomym, którego ujrzały, był Rory, który poczuł wyraźną
ulgę na ich widok.

- Myślałem, że jesteś na wakacjach - rzucił mu Robin.
- Owszem, ale przecież nie mogłem przepuścić takiej

okazji - zawołał Rory, unikając wzroku Sary. - To chyba
jedyna szansa w moim życiu, żeby pokazać się w kręgu
hollywoodzkiej śmietanki, albo chociaż popatrzeć sobie na nią
z daleka.

I wtedy, jakby zmuszając się do tego nadludzkim

wysiłkiem, Rory zwrócił się uprzejmie do Sary, pytając, jak
jej się powodzi w nowym szpitalu.

- Bardzo dobrze, dziękuję - odrzekła, naśladując jego

sposób bycia. - Praca jest ciekawa, a personel sympatyczny.

- A więc nie narzekasz. Muszę przyznać, że zmiana

bardzo korzystnie wpłynęła na twój wygląd.

- Miło mi... Ty też wyglądasz znakomicie. Czy mi się

zdawało, że Robin wspomniał o twoim urlopie? - Sara
zerknęła na bok, próbując w ten sposób włączyć do tej trudnej,
sztywnej rozmowy Robina i przyjaciółki, jednak bez
powodzenia.

- Ty też masz teraz wolne - powiedział Rory.
- No... tak. Odwiedziłam rodzinę w Anglii.
- Wiem - mruknął. - Moja kuzynka widziała cię w

samolocie.

- Właściwie na lotnisku w Glasgow.
- No cóż, mniejsza o to... - Słowa znowu uwięzły mu w

gardle. Sara wpatrywała się w jego brodę, ponieważ nie miała
siły spojrzeć mu w oczy. - Chloe dużo podróżuje - dodał.

Sara nie całkiem pojmowała sens tych słów.
- Musi mieć chyba bardzo ciekawą pracę - rzuciła,

starając się rozpaczliwie podtrzymać rozmowę.

- W każdym razie dobrze płatną. Problem w tym, że przez

te jej wyprawy prawie się z nią nie widywałem od tamtego
weekendu, kiedy byłaś w moim mieszkaniu...

- Tak to już bywa z tymi atrakcyjnymi zajęciami -

skomentowała cicho.

- I,.. nie miałem pojęcia, co zaszło wtedy między wami!
- Ujmując rzecz krótko, wyrzuciła mnie!
- Tak, teraz już wiem. Powinnaś była powiedzieć mi o

tym...

- I cóż by to zmieniło?
- Bardzo wiele! Sądziłem, że po prostu szukasz pretekstu,

żeby... odejść. A potem, kiedy Chloe opowiedziała mi, jak
przygnębiona i zgaszona byłaś wtedy na lotnisku,
zastanawiam się... Wciąż myślę, że... że zrobiłem coś złego.
Nie, przecież to nie moja wina! - dodał z wypiekami na
policzkach.

- Czy przyszło ci do głowy, co sobie wtedy pomyślałam?

To nagłe pojawienie się ładnej kobiety, która sprawiała
wrażenie, jakby u ciebie mieszkała. Zachowywała się tak, jak
gdyby mieszkanie należało do niej, i łaskawie pozwoliła mi
skorzystać z telefonu... Kto zostałby w takiej sytuacji?
Musiałam wyjść! A jednak żałowałam, że nie poczekałam na
ciebie... Gdybym tylko miała odwagę!

Powiedziawszy to, odczuła wielką ulgę, choć zdawała

sobie sprawę, że nic dobrego z tego pewnie nie wyniknie.

- A więc chciałaś zostać? Naprawdę? - Na jego twarzy

malowała się mieszanka zażenowania i nadziei. - Przecież
zawsze byłaś taka pewna siebie! Czekałem na jakiś znak...
zaangażowania z twojej strony, ale bezskutecznie. Kiedy sobie
poszłaś, a następnego dnia rozpętałaś straszną awanturę,
pogodziłem się z naszym rozstaniem. Dopiero przedwczoraj
widziałem się z Chloe, a ona powiedziała mi, że zdawało jej
się... Nie! Była pewna, że... zezłościłaś się na mnie. Ach!
Wszystko to bzdury! - zawołał wzburzony.

Nad ich głowami zaczęły się gromadzić ciemne

deszczowe chmury, lecz mimo to opuścili tłum gości i ruszyli
powoli w stronę jeziora. Rory rozejrzał się wokół, szukając
jakiegoś schronienia, i zaciągnął Sarę na zadaszoną przystań.

- Ty zachowywałeś się zawsze tak obojętnie - ciągnęła

Sara - więc nie pozostawało mi nic innego, tylko postępować
tak samo, bo wydawało mi się, że to właśnie ci się podoba.

- A więc mówisz, że...? - Chwycił ją mocno za ramiona i

spojrzał na nią z takim ogniem w oczach, że poczuła się
oszołomiona. Przymknęła powieki i wstrzymując oddech,
czekała, aż Rory ją pocałuje. On jednak mówić dalej: -
Musimy to wyjaśnić raz na zawsze. Dopiero kiedy wyjechałaś
z tym przeklętym malarzem, zrozumiałem, jak wiele dla mnie
znaczysz. Potem próbowałem o tobie zapomnieć, ale kiedy
zobaczyłem cię wtedy na parkingu... wszystko rozgorzało na

nowo. Wiedziałem tylko, że muszę być ostrożny. Kiedy ktoś
mi powiedział, że widział cię w szpitalu Allanbank,
postanowiłem się tam przenieść, co nie było takie trudne. Ale
kiedy już się tam znalazłem, nie miałem pojęcia, jak z tobą
postępować. Zachowywałem się więc tak jak ty, uprzejmie i
niezobowiązująco. Nie byłem pewny niczego nawet wtedy,
kiedy poszliśmy do łóżka. Zdawało mi się, że nie chcesz się
angażować.

- Cóż, kręciło się przy tobie tyle kobiet! Zwłaszcza ta

Chloe...

- Już ci mówiłem, że to moja kuzynka. Poza tym ona ma

bzika na punkcie jakiegoś żonatego faceta bez grosza, który
nie może się zdobyć na rozwód. Donald jakiś tam...

- Dougal - poprawiła Sara, przypominając sobie

mężczyznę, którego widziała na lotnisku. - Biedna Chloe! To
musi być dla niej straszne.

- Zapomnij o niej - odparł Rory. - Pomyśl raczej o

biednym Rorym i tym, przez co musiał przejść.

Pocałowała go lekko, a on odpowiedział jej tym samym.
- Och, Rory! Jak mogliśmy być tacy niemądrzy? - spytała

cicho.

- Dlatego, że tyle dla siebie znaczyliśmy. Oboje baliśmy

się zrobić lub powiedzieć coś niewłaściwego, żeby
wszystkiego nie zepsuć. Byliśmy zbyt ostrożni. Tak bywa,
kiedy para starych przyjaciół zakochuje się w sobie.

- A więc jesteś już tego pewien, prawda? - spytała,

patrząc na niego z błyskiem w oczach, którego dawno nie
widział.

- Teraz tak - odrzekł z przekonaniem i znowu zamilkł,

dotykając wargami jej ust.

Kiedy oderwali się od siebie, zza chmur wyjrzało słońce.
- Wiesz co, Rory? Chyba przegapiliśmy ślub Moiry.
Zaśmiał się radośnie i przytulił Sarę mocniej.

- Jakoś to przeżyję - odparł dźwięcznym głosem - jeżeli

tylko nie przegapimy naszego.