23.11.2016
Ok 60% osób nie zalicza… 11.01.2017 – zaliczenie. Xd
A-J osoby nazwiska przychodzą na 14:35 a reszta do 15:05.
15:10-15:40 K-O
15:45-16:15 P-do końca.
Legitymacja studenta + 2 długopisy. Kartki dostaniemy a na nich 3 pytania otwarte. Oceny w usos najpóźniej 14.01. (sobota) do 24:00.
Poprawa – nie ma. Jest egzamin komisyjny… bo to zaliczenie z oceną… jednak jest poprawa :P ale nieoficjalna (bo to niezgodne z regulaminem) poprawa 18.01.2017. o 14:50 i wtedy też karty i wpisy dla tych, którzy zaliczyli. nie trzeba przychodzić osobiście, można podać staroście, albo tym, co nie zdali.
W usosie będą wpisane 2 jeśli ktoś nie zda. Ale to 2 tylko informacyjne, tymczasowe. to eleganckie zaproszenie na obligatoryjne spotkanie poprawkowe ;) jak poprawimy, to będzie zmiana oceny w usosie, więc do karty nei wpisujemy 2.
W rubryce: ocena z zaliczenia wpisujemy swoją ocenę z systemu. + datę wpisać 18.01.2017. ale się nie podpisywać za panią dr :P ;)
Dyżur: każda środa 13:00-13:30 pok. 105B ul. Pomorskiej
30.11.2016
Reforma – to zmiana lub szereg zmian w jakiejś dziedzinie życia w strukturze organizacji lub sposobie funkcjonowania jakiegoś systemu mająca na celu ulepszenie istniejącego stanu rzeczy.
System oświatowy – to ustanowiona przez Polskie państwo struktura organizacyjna zapewniająca w szczególności realizację prawa do nauki poprzez kształcenie, wychowanie i opiekę. Obejmuje on publiczne i niepubliczne żłobki, przedszkola, szkoły podstawowe, licealne, artystyczne specjalne oraz placówki oświatowo-wychowawcze i opiekuńcze. Do systemu oświaty nie zaliczamy szkół wyższych.
Ustrój szkolny – to ogół instytucji szkolnych i pozaszkolnych powołanych do oddziaływania pedagogicznego na dzieci, młodzież i dorosłych.
na pewno 1 z pytań na zaliczeniu będzie odnosiło się do któregoś z tych pojęć. Np. podaj definicję.
Prekursorem w czasach nowożytnych jest bezwzględnie Karol Wielki.
Reformy małe Karola Wielkiego
Sprawując władzę KW narzucał swoją wolę każdemu obywatelowi państwa, był władcą niezależnym, z nikim nie dzielił rządów, a także nic nie wskazuje na to, by ulegał czyimkolwiek wpływom.
Karola otaczał liczny dwór, w organizacji którego władca przeprowadził szereg reform tzw. mniejszych. Zniknął dotychczasowy urząd majordoma, nastąpiło uszczegółowienie obowiązków głównych dostojników dworskich: stolnik sprawował ogólny nadzór nad służbą oraz zarządzał królewskim stołem. Cześnik opiekował się piwnicami, komornik dysponował komorą i szatnią, koniuszemu przypadła opieka nad stajniami, kanclerz (wyłaniany zwykle spośród kleryków) zarządzał kancelarią i kaplicą dworską, a palatyn zastępował monarchę w sądzie dworskim.
Reforma sądownictwa
W sądownictwie nastąpiła zmiana częstotliwości odbywania zgromadzeń. Z racji trudności w gromadzeniu co miesiąc wszystkich wolnych ludzi w danym okręgu. Karol postanowił, że ogół wolnych obywateli będzie spotykał się na zebraniach sądowych jedynie 3 razy do roku.
Druga zmiana polegała na mianowaniu na stałe ławników. przedstawiciel króla, który miał kompetencję do rozstrzygania drobniejszych sporów.
Reforma skarbu państwa
W wyniku reformy podatki bezpośrednie spadły do minimum, wzrosły natomiast daniny płacone przez ogół ludności, oraz wpływy ze zdobyczy wojennych. Wzrosła także liczba wszelkiego rodzaju usług na rzecz króla, do których zobowiązana była ludność (robocizny przy budowie dróg, mostów, gmachów publicznych, etc.) Ludzie zobowiązani byli także do zapewnienia utrzymywania i noclegu podróżującemu monarsze, a także jego orszakowi i urzędnikom.
Reforma monetarna
Spowodowana została upadkiem handlu na zachodzie. Wówczas złoto zaczęło ustępować miejsca srebru. KW wprowadził oficjalnie monometalizm srebrny. Podstawą tego nowego systemu monetarnego stał się srebrny denar, wybijany po 240 sztuk z jednego funta czystego srebra. Oprócz denara w obiegu były także półdenary (obole), solidy (1 solid miał równowartość 1 denarów) oraz funty (20 solidów). Karoliński system monetarny przyjął się stopniowo na terenie Europy, a jego ślady są widoczne do dziś w ustroju pieniężnym państw Wspólnoty Brytyjskiej.
Reforma administracyjna
Polegała na podzieleniu przez KW państwa na hrabstwa i marchie (marchie okalały hrabstwa). Na czele hrabstw ustanowieni byli hrabiowie pełniący funkcje sądownicze i ściągający należne daniny. W zamian za pełnione funkcje nie otrzymywali żadnego finansowego wynagrodzenia, lecz ziemie w użytkowanie. Byli zobowiązani do przedstawienia królowi sprawozdań ze swojej działalności. Powoływanie i odwoływanie ich ze stanowisk zależało jedynie od decyzji króla. [2x do roku składali królowi sprawozdania ze swojej działalności, ilości ściągniętych podatków ze swoich ziem].
Reforma szkolnictwa
Reforma szkolnictwa przeprowadzona przez KW miała na celu podniesienie wykształcenia duchowieństwa frankijskiego. Była to niemalże konieczność, gdyż większość z nich była tak słabo przygotowana do pełnionych funkcji, że nie potrafiła zrozumieć prostego fragmentu Pisma Świętego, zapisanego po łacinie, należało więc przeprowadzić gruntowną reformę pisma i języka łacińskiego. KW ściągnął do swojego państwa wielkich uczonych, artystów i poetów z Irlandii, Anglii, Hiszpanii i Italii. Ich zadaniem było „wyczyścić” łacinę ze wszystkich naleciałości języków barbarzyńskich. Łacina ta, poprawiona i jak najbardziej poprawna, stała się językiem międzynarodowym. To w niej odprawiano msze, nauczano, pisano dzieła czy dokumenty. Uczonym karolińskim zawdzięczamy także obecny kształt liter alfabetu łacińskiego. [zakonnikom pękały kręgosłupy pod ciężarem przepychu; księża odprawiają mszę z pamięci, nie czytają; głosili ascezę, ale niczego sobie nie odmawiali – alko + panny; zajęcie fitnessowe to hasło „na koń” i palenie i wybijanie w pień mieszkańców]
789 r. zarządzenie wydane w Akwizgranie KW: przy każdym klasztorze i każdemu zakonowi organizuje szkołę przy każdym klasztorze (szkoła i katedralną. I utrzymywać je mają! początek budowy ustroju szkolnego.
2 ciągi kształcenia: do stanu duchownego, nie do stanu duchownego – edukacja świecka;) był obowiązek posyłania synów do szkoły [chociaż nie był ten obowiązek bardzo przestrzegany, ale po prostu: jeśli chciał to mógł się uczyć]
Reforma gospodarczo-społeczna
W czasach panowania KW pojawił się w państwie Franków system, który przetrwał kolejne wieki i stał się charakterystycznym systemem gospodarczo-społecznym w średniowieczu. Był to system lenny, zwany także feudalnym. System ten polegał na hierarchii zależności. Kolejne stopnie tych zależności tworzyły, tzw. drabinę feudalną. Na jej wierzchołku zajmował miejsce król, potem duchowni, poniżej – rycerstwo, a na samym dole – chłopi. Zwierzchnika nazywano seniorem, a jego poddanego wasalem. Wielu seniorów było wasalami innych seniorów. Np. biskup był wasalem króla, ale seniorem rycerza. Senior, który nie miał nad sobą żadnego zwierzchnika, nazywał się suwerennym. Senior nadawał wasalowi lenno (kawałek ziemi), z którego wasal czerpał dochody, w przypadku państwa Franków przeznaczał je głównie na zbroję i broń, za to wasal musiał obiecać pomoc zbrojną seniorowi w każdej chwili.
[dyscyplina surowa w tych szkołach, bo chłopcy niedożywieni, jako środek dydaktyczny rózga i te razy przecinały skórę czasem do kości – dużo zgonów, groby za klasztorem i ci synowie, co wychodzili z domu, żeby się uczyć często znikali na zawsze, bo w trakcie edukacji umierali i byli pochowani za klasztorem w bezimiennych grobach a zakonnicy nie rozpowszechniali jak to wyglądało, ale sam fakt, że można si było kształcić to już bardzo wiele.]
Czas panowania KW był okresem ożywienia intelektualnego, zwanego „renesansem karolińskim”. Karol założył w Akwizgranie szkołę pałacową, która kształciła urzędników. Tam też władca wybudował nowoczesny pałac, wyposażony między innymi w łaźnię z basenami kąpielowymi, zasilanymi wodą z gorącego źródła. Z całego zespołu pałacowego zachowała się do dzisiaj jedynie ośmioboczna kaplica pałacowa, ozdobiona marmurami i mozaiką w kopule. Tam też KW najchętniej spędzał swoje ostatnie lata życia i tam też kazał się pochować. [uczono uczniów pisać dekrety – prawa, ale i zanim lekarz czasem dojechał mogli działać, uczono architektury, bo będą zawiadywać państwem, bronić kraju]
07.12.2016
Szkolnictwo i stan oświaty w pierwszych latach po odzyskaniu niepodległości (stan przed ustawą jędrzeiewiczowską 1932)
[1st działania edukacyjne na ziemiach polskich związane są z Komisją Edukacji Narodowej – 13.10.1773 – dzień powstania KEN i działu Towarzystwa ds. Ksiąg Elementarnych]
Pierwszym oficjalnym aktem ustawodawczym, zmierzającym do ujednolicenia sytuacji szkolnej na terytorium państwa polskiego, był Dekret z dnia 7 lutego 1919 roku o obowiązku szkolnym. 1 z najwcześniejszych aktów prawa.
[Dekret jest równoważny ustawie – ekstraordynaryjna ustawa – wydaje się tę ustawę w trybie szybkim, pilnym, bez czekania na zgromadzenie posłów/senatorów – to by za długo trwało np. dekret w sprawie powodzi. Dekret natychmiast jest wdrażany w życie. Potem te struktury prawne wyglądają tak, że sejm się zbierze i pod głosowanie dekret zostanie poddany. Jeśli się posłowie zgadzają to Dekret przestaje być ekstraordynaryjny i staje się ustawą, ale jeśli nie zgadzają się i stan, który reguluje jest niedoskonały, to głosują na nie i traci moc prawną.]
Dekret postanawiał, że obowiązkowe dla wszystkich dzieci w wieku szkolnym jest wykształcenie zakresie szkoły powszechnej, w której nauka trwa lat 7. I od 7 roku życia.
Dekret dopuszczał tworzenie szkół z cztero – lub pięcioletnią nauką, co więcej, dopuszczał możliwość realizacji obowiązku szkolnego w różnych innych szkołach poza publicznymi szkołami powszechnymi, nawet poprzez naukę w domu.
[Staszic mówił, żeby uczyć się od zaborców a nie sabotować, żeby mieć jakąś wiedzę, jego przepowiednia mocno się spełniła, że odzyskaliśmy niepodległość i nasz dziewiczy, młody kraj nie miał oświaty – brakowało zasobu intelektualnego, brakowało kadry, nie było nikogo a gospodarka i obywatelstwo musiało się rozwijać w nowym wyzwolonym kraju.]
Sam dekret wprowadzał „dwoistość” systemu szkolnego i naruszał zasadę obowiązkowej publicznej szkoły powszechnej. Dekret nie znosił równocześnie wszelkich dawnych ustaw i przepisów zaborczych w zakresie obowiązku szkolnego, wskutek czego w rozmaitych województwach obowiązek szkolny trwał różną ilość lat. [ chodziło później o to, żeby w jakikolwiek sposób dochodzić do wiedzy, stąd ta dwoistość, czyli podstawowe jest szkolnictwo powszechne a z 2str ludzie, róbta co chceta, zdobywajcie wykształcenie drogą jaką się da – przez prywatne szkoły, kursy przygotowujące – wszystko jedno – zdobywajcie wiedzę, bo ona jest ważna. I stworzył się bałagan jeśli chodzi o zdobywanie szlifów edukacyjnych.]
Sprawę szkolnictwa powszechnego w pierwszym okresie istnienia Polski niepodległej uporządkowała i ustabilizowała – aż do 1932 roku – Ustawa o zakładaniu i utrzymywaniu publicznych szkół powszechnych z dnia 17 lutego 1922 roku.
Stopień organizacyjny szkoły ustawa ta uzależniała od liczby dzieci w obwodzie szkolnym. Mianowicie tam, gdzie liczba dzieci w wieku szkolnym w obwodzie szkolnym nie przekraczała 60, miała być organizowana szkoła jednoklasowa (z jednym nauczycielem, realizująca program czterech klas nauczania początkowego).
[nasz kraj był wielonarodowym i wielowyznaniowym – Ministerstwo pokazywało, że wszystkie mniejszości są ważne, Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego – nikogo nie będziemy pomijać, oświata będzie powszechna dla każdego. Dla wszystkich będzie miejsce w systemie oświaty].
Przy liczbie dzieci od 61-100 szkoła dwuklasowa (z dwoma nauczycielami);
Przy liczbie dzieci 101-150 szkoła 3 klasowa (z 3 nauczycielami)
Dopiero przy liczbie dzieci ponad 300 można było organizować pełną 7klasową szkołę (z 7 nauczycielami) – czyli taką, jaką zadeklarowano na początku w dekrecie, że powszechna ma być szkoła 7 letnia. „7-latka”.
starano się to zorganizować jak najbardziej po „gospodarsku”. Chciałoby się wielkich rzeczy, a tu pospolitość skrzeczy :P
Z postanowienia tego wynikało, że przede wszystkim wieś zdana była na szkołę najniżej zorganizowaną (1 lub 2 klasową). Warunki bowiem z reguły nie pozwalały tam na tworzenie szkół wyżej zorganizowanych.
Równocześnie istniało wiele punktów wiejskich w ogóle bezszkolnych. Tak więc powszechność i dostępność oświaty głównie w rejonach wiejskich nie tylko nie była realizowana, lecz stawała się wyraźną fikcją. [ rodziców nie tylko nie było stać, żeby posyłać dzieci do szkoły powszechnej, nie mieli środków, żeby wynajmować bursę czy stancję dla dziecka, które chciał później jeszcze kontynuować naukę].
Szkolnictwo średnie w Polsce po 1918 roku nie było pod względem programowym powiązane z 7-letnią szkołą powszechną. [chociaż dopiero ukończona edukacja powszechna miała dać asumpt do kształcenia się na poziomie szkoły średniej. ]
Były to 8letnie gimnazja, które przyjmowały uczniów na podstawie egzaminu wstępnego – w zasadzie po ukończeniu 4 klasy szkoły powszechnej, często również po nauce prywatnej w domu lub po ukończeniu tzw. klas przygotowawczych, organizowanych często zwłaszcza w szkolnictwie prywatnym. [ więc było tyle dróg, że nie można mówić o systemie, nikt nie panował nad tym, co było uczone w domu a szkoła powszechna byłą tylko 1 z wielu ścieżek edukacji. Niestety państwo przymykało na to oczy, bo zależało mu na tym, żeby najszybciej uzyskać dużą liczbę ludzi wykształconych, bo państwo nie mogło zapewnić wszystkim chętnym dostępu do oświaty]
Gimnazja (czyli szkoły średnie) były wyraźnie szkołami elitarnymi a dostęp do nich dla dzieci chłopskich i robotniczych był utrudniony. Koszt długoletniej nauki był znaczny. Do szkół wyższych prowadziła droga jedynie poprzez gimnazja.
Strukturę organizacyjną tych szkół regulowały doraźne zarządzenia Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (tak nazywała się naczelna władza oświatowa). Ustawowo sprawy szkolnictwa średniego pozostawały nie uporządkowane aż do 1932 roku.
[3 lata po wydaniu Dekretu Ministerstwo uznało, że trzeba ustawą uregulować to wszystko i dostosować do potrzeb ekonomicznych. Nie przyjęto do tego czasu żadnej powszechnej ustawy ani rozporządzenia. Doraźnie regulowano powstanie i funkcjonowanie tych szkół uchwałami – akty niższego rzędu, skierowane do poszczególnych placówek w poszczególnych rejonach kraju, jakoś sobie miało poradzić tymi tylko uchwałami, bo pracowano nad Ustawą Jędrzeikowską?].
Szkolnictwo zawodowe – organizowane było bądź na podbudowie programowej 5klas szkoły powszechnej (szkoły rzemieślnicze i szkoły dokształcające), bądź na podbudowie 7klas (lub 4klas gimnazjum), bądź nawet na podbudowie programowej 6 klas gimnazjum (rozmaite szkoły techniczne, handlowe, przemysłowe).
[ ten bałagan jest widoczny w źródłoznawstwie, pamiętnikach nauczycieli pracujących w tamtych czasach. Na poziom kształcenia zawodowego przyjmowano każdego – czyli kto tylko chciał się kształcić zawodowo, zawsze znalazł jakąś ścieżkę, bo państwu zależało na tym ,żeby do gospodarki wpompować niższą kadrę, żeby cos się zaczęło dziać, żeby dochód narodowy przyrastał, żeby ludzi dokształcić, żeby wiedzieli jak trzymać maszyny – ułatwiano młodzieży jak tylko można, byle tylko zaczęli pracę zawodową. Nauczyciele w pamiętnikach pisali, że praca z nimi była niemożliwa, bo poziom wyjściowy w 1 klasie był zdecydowanie inny jeden uczeń ukończył tyle klas a kto inny dużo więcej umiał, więc pierwsza kwestią było wyrównanie poziomu, żeby ruszyć z tym profilowanym już zawodowym kształceniem – więc horror i bałagan a cały ten ciężar nieśli na swoich barkach nauczyciele. Oni rozumieli, że to jest wyzwanie takie przygotowanie uczniów do równego startu zawodowego i państwo tego potrzebuje i nie da się inaczej tego zrobić – kto jak nie oni wyrównają ten poziom? Nauczyciele czuli to posłannictwo i starali się jak mogli najlepiej wykonać to bardzo trudne zadanie.
Czyli do 1932 roku był straszny bałagan. Wolna amerykanka ad procedur kształcenia zawodowego więc regulacji dotyczącej edukacji szkolnictwa zawodowego, podobnie jak średniego – regulacji nie było.].
Podstawą prawną działania szkolnictwa wyższego stała się Ustawa z dnia 13 lipca 1920 roku o szkołach akademickich. Ustawa gwarantowała szkołom wyższym wolność nauki i nauczania oraz samorząd w granicach ustawy.
[Każda wyższa uczelnie nadawała jej profil kształcenia – nie podlegało to ministerialnym z góry ustaleniom i prerogatywom, każda uczelnia miała swoją autonomię – to ważne, bo od tego szkoły zaczęły budować swoje autonomiczne przestrzenie.]
Szkolnictwo wyższe objęło: Uniwersytety w W-wie, Krakowie, Lwowie, Poznaniu, Wilnie i katolicki, prywatny w Lublinie, politechniki w W-wie i Lwowie, Akademię Górniczą w Krakowie, Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego w W-wie, Wyższą Szkołę Handlową w W-wie, ASP w Krakowie, Akademię Weterynarii we Lwowie.
Literatura uzupełniająca:
Araszkiewicz F. – „Ideały wychowawcze w II RP”
Eisler J. – „Siedmiu wspaniałych – poczet pierwszych sekretarzy KC (komitet centralny) PZPR
Mauersberg S., Walczak M. – „Szkolnictwo polskie po II wojnie światowej”
Miąso J. – „Historia wychowania wiek XX”
Michalska I., Michalski G., „Reformy edukacyjne w Polsce”
Michalski St. „Koncepcje systemu edukacji w II RP”
Wroczyński R. „Dzieje oświaty polskiej 1795-1954”
Suchodolski B. „Edukacja narodu 1918-1968”.
[Na wsiach ciężko było przebić się przez świadomość ludzi twierdzących, że skoro oni nie potrafią czytać to po co ich dzieci maja umieć czytać a dodatkowo będą zajęte zamiast pomagać przy wykopkach czy pomagania przy młodszym rodzeństwu. Jak ten stan Jędrzejewiczowska na następnych zajęciach.]
14.12.2016
1918-1939 Pierwszym aktem prawodawczym w dziedzinie szkolnictwa był dekret z 7 lutego 1919 roku o obowiązku szkolnym. Kolejnym aktem. Regulujacym sprawy oświaty w państwie była ustawa szkolna uchwalona przez sejm 11 marca 1932. Opracowany przez ministerstwo wyznań religijnych i oświecenia publicznego pod kierunkiem Janusza Jędrzejewicza, wprowadzała reformę systemu szklonego.
Szkoła powszechna:
*szkoła powszechna obejmowała wszystkie dzieci w wieku od siódmego do czternastego roku życia.
*nauczanie trwało siedem lat
*uczniowie otrzymywali wykształcenie ogólne
*Program szkoły powszechnej obejmował przedmioty: humanistyczne, matematyczne, przyrodnicze, zajęcia praktyczne.
Ministerstwo opracowało szczegółowy program nauczania szkoły powszechnej zawierający treści nauczania i wskazania metodyczne.
Przedmioty nauczania w klasach 1-4 ustalone przez Ministerstwo to:
*religia (2 godz. W tyg)
*język polski (9-4 godz. Tyg.)
*rachunki z geometrią (4 godz. W tyg.)
*rysunki (3-4 godz. W tyg.)
*śpiew (2 godz.)
*gry i gimnastyka (3-2 godz.)
*przyroda (2-4)
*geografia (2 godz.)
*historia (2 godz.)
Nadobowiązkowe: *roboty kobiece (2 godz.) Od klasy 5 do 7 w szkołach pracowało co najmniej 7 nauczycieli. *język obcy (4,3 godz.) *kaligrafia (2,3 godz.)
*Szkoła średnia trwała cztery lata
*przyjmowano młodzież w wieku 14-18 lat
*szkolnictwo średnie ogólnokształcące podzielono na dwa główne typy:
a) szkoły o podstawie wychowawczej matematyczno-przyrodniczej
b) szkoły o podstawie wychowawczej humanistycznej.
Ze względu na tradycję dopuszczono jeszcze 2 typy profili:
Szkoły o podstawie wychowawczej z łaciną
Szkoły o podstawie wychowawczej z łaciną i greką – typu klasycznego
Kolejnym krokiem w tworzeniu nowych programów było przezwyciężenie werbalizmu.
Zredukowano program nauczania do 32 godzin tygodniowo.
Postulowano wprowadzenie nowych metod nauczania:
Heurezy [nauczyciel nie dyktował a uczniowie pod kierunkiem nauczyciela sami chodzili]
Ćwiczeń laboratoryjnych
Wycieczek
Obserwacji [np. poszli do lasu i coś obserwowali]
samodzielnej pracy ucznia [praca domowa]
Kolejny krok na drodze rozwoju szkolnictwa średniego to podział na 2 szczeble programowe:
3-letni przygotowawczy – otrzymywał nazwę gimnazjum niższego
5-letni systematyczny – otrzymał nazwę gimnazjum wyższego
Kształcenie i dokształcanie zawodowe
Szkolnictwo zawodowe w okresie międzywojennym było słabo rozwinięte w skutek ekonomiczno-ekonomicznego zacofania kraju
[tutaj było duże zamieszanie, bo państwo chciało na różne sposoby jak najszybciej pozyskać sobie pracowników tego niższego rzędu]
Szkoły zawodowe dzieliły się pod względem poziomu nauczania na:
Niższe
Średnie
Ponadśrednie
Każdy z poziomów edukacji zawodowej posiadał własny program nauczania
Pod względem kierunków kształcenia wyróżniono profil:
Przemysłowy
Handlowy
Rolniczy
Ogrodniczy
Gospodarstwa domowego
Do szkół zawodowych niższych [zamieszanie ogromne] – przyjmowano absolwentów czwartego, piątego oddziału szkoły powszechnej. Wiek kandydatów wynosił 15-16 lat. [jeśli się było pilny uczniem to 14 lat, więc to raczej ci, którym się w tej podstawówce nei wiodło]. Nauka trwała 2-4 lat. Kończyła się egzaminem czeladniczym.
Do szkół niższych o profilu handlowym przyjmowano absolwentów sześciu oddziałów szkoły powszechnej lub trzech klas gimnazjum ogólnokształcącego. Nauczanie trwało trzy lata.
[cały ciężar wyrównania tych problemowi deficytów spada na barki nauczycieli, bo dopiero się utupała, ułożyła reforma z 1998? a już wchodzi odwrót]
Średnie szkoły zawodowe – przyjmowały absolwentów sześciu szkół…?
Ponadśrednie szkoły zawodowe – były przeznaczone dla absolwentów 5 klas gimnazjum ogólnokształcącego. Nauka trwała trzy – trzy i pół roku. Podzielona była na semestry. Absolwenci po egzaminach zdobywali tytuł technika.
Ze względu na niewielką ilość szkół zawodowych formą kształcenia było tzw. „terminowanie” u prywatnego majstra, kończące się zdobyciem tytułu czeladnika. Dla zdolniejszych czeladników, którzy odbywali trzyletnią praktykę, organizowano dwu lub trzyletnie szkoły mistrzów i nadzorców.
SZKOLNICTWO WYŻSZE
Szkoły akademickie dzieliły się na państwowe i prywatne
Naczelną władzę zwierzchnią miał Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.
Nauczycielami byli profesorowie i docenci
Prawo do studiów przysługiwało wszystkim, którzy ukończyli średnią szkołę ogólnokształcącą
… ?
KSZTAŁCENIE NAUCZYCIELI
Kadry nauczycielskie kształciły się początkowo w różnych typach szkół. Były to:
Seminaria Nauczycielskie
Państwowe Kursy Nauczycielskie
Pedagogia – od 1928
Instytuty
Przygotowanie do nauki w seminarium dawały dwuletnie preparandy [niższa szkołą zawodowa, przygotowująca do zawodu nauczyciela], przeznaczone dla kandydatów na nauczycieli w wieku 12-15 lat którzy ukończyli cztero- oddziałową szkołą powszechną.
… ?
W przygotowaniu kandydatów do zawodu nauczyciela ważna była praktyka pedagogiczna. Odbywano ją w:
Szkołach ćwiczeń przy seminariach
Szkołach powszechnych, pełniących zastępstwo obowiązki szkół ćwiczeń
Seminaria stosowały różne formy przygotowania nauczycieli do pracy w środowisku:
Kursy oświaty pozaszkolnej
Poznanie życia świetlicowego
Bibliotekarstwo
Prowadzenie chóru
Prowadzenie kursów dla analfabetów
Pomocniczymi zakładami kształcenia nauczycieli były Państwowe Kursy Nauczycielskie. Przyjmowały one kandydatów z wykształceniem ogólnym, w zakresie najpierw trzech a potem sześciu klas szkoły średniej
Stworzono dwa typy kursów: [Babicki, Korczak, Grzegorzewska, Radlińska]
Dwuletni, dla kandydatów po szóstej klasie szkoły średniej ogólnokształcącej (do roku 1928)
Jednoroczny, dla kandydatów po maturze ogólnokształcącej
Dużą popularnością cieszyły się Wyższe Kursy Nauczycielskie, które umożliwiały nauczanie jednej z grup przedmiotów:
Humanistycznych
Geograficzno-przyrodniczych
Fizyczno-matematycznych
Robót ręcznych
Rysunku
Śpiewu
Studia uniwersyteckie były zamknięte dla wychowanków seminariów nauczycielskich. Otworzono więc nowy typ uczelni – Instytuty.
W 1918 roku w Warszawie otworzono Państwowy Instytut Pedagogiczny. Kształcił on nauczycieli szkół średnich i nauczycieli przedmiotów pedagogicznych. Uczelnia istniała do roku 1925.
21.12.2016
Zagadnienia:
Definicje pojęć: reforma, system oświatowy, ustrój szkolny.
Karol Wielki i charakterystyka reform (sądownictw, skarbu, moneter, adm, gosp, szkoln) może być pytanie o 1 albo o wszystkie, albo uzasadnij tezę, iż KW był prekursorem rozwoju oświaty w średniowiecznej Europie reformował państwo i o reformie szkolnictwa trzeba by w tym pytaniu napisać.
Stan oświaty w Polsce po 1918r. np. ch dekretu z 7.02.1918r.; omów zapisy ustawy o zakładaniu i utrzymywaniu szkol publicznych o tej z 1920 – od 1 do 60 uczniów w jakimś tam stanie od 61-… tutaj się zagłębić w szczegóły tej ustawy z 17.02; ch szkolnictwa średniego; zawodowego; wyższego al. Do Ustawy jędrzejewiczowskiej czyli do 1932r. np. ch szkolnictwo zawodowe do 1932.
Ustawa jędrzejewiczowska i jej zapisy. Np. ch szkoły powszechnej w ustawie J.; ch szkolnictw średnie (bez zawodowych); szkolnictw zasadnicze-czyli zawodowe w ustawie J. ; wyższego (status miało jak przed ustawą, powielił się ten stan sprzed 1932 i to opisać); kształcenie i dokształcanie zawodowe nauczycieli
Okres PRL.
Charakterystyka sytuacji społeczno-politycznej i ekonomicznej w Polsce po II wojnie światowej. w ogóle dot. uwarunkowań bez oświaty
Stan oświaty w Polsce po II wojnie światowej odnosi się do oświaty
Zapisy manifestu PKWN z 22.07.1944r. w sprawie oświaty
Charakterystyka procesu odbudowy szkolnictwa polskiego (próby odbudowy szkolnictwa polskiego)
Wytyczne dotyczące organizacji publicznych szkół powszechnych z 12.09.1944r.
Postanowienia ogólnopolskiego zjazdu oświatowego w Łodzi (18-22.06.1945).
Założenia reformy strukturalnej szkoły wprowadzone decyzją KC z 1948r.
Sytuacja w oświacie od roku szkolnego 1948-49
Postanowienia dekretu o obowiązku szkolnym z 1956r.
Postulaty i efekty ogólnopolskiego zjazdu oświatowego w Warszawie (2-5.05.1957)
Zapisy ustawy o rozwoju ustroju systemu oświaty i wychowania z 15.07.1961
Mankamenty tej ustawy
Prace komitetu ekspertów pod kierunkiem profesora Jana Szczepańskiego powołanego w 1971r.
Uchwała sejmu z 13.10.1973r. w sprawie (o wprowadzeniu) 10-letniej szkoły powszechnej
Przyczyny upadku prac nad reformą 10-latki.
POLSKA RZECZPOSPOLITA LUDOWA – PRL (1944-1989)
Okres zniewolenia i zależności Polski od związku Radzieckiego, okres ogromnej biedy, przedmiotowego podejścia do człowieka i upolitycznienia niemal każdej dziedziny życia narodu polskiego, w tym oświaty.
[zaczęło budować się nowe państwo, ale nie było ono tak niezależne jak chciano. Polska został wkluczona w obszar wpływów ZR na czele z jego przywódcą Stalinem. Polska wchodziła w tryby zależności].
Stan oświaty w Polsce po II WŚ
Brak kadry nauczycielskiej (aresztowana, deportowana, wysiedlenia, egzekucje, mordy)
Brak aktualnych przepisów oświatowych (obowiązywała niezniesiona żadnym aktem prawnym ustawa Jędrzejewiczowska) i jej programy nauczania.
Brak pomocy szkolnych
6-letnia przerwa dzieci i młodzieży w nauce szkolnej
Zniszczenie infrastruktury szkolnej
Powojenna nędza
Migracja ludności na ziemie odzyskane
Manifest PKWN z 22.07.1944 zapowiadał:
Odbudowę szkolnictwa
Bezpłatne nauczanie na wszystkich szczeblach
Wprowadzenie przymusu szkolnego [kary na rodziców jeśli się nie zastosowali]
Proces odbudowy szkolnictwa polskiego rozpoczął się od spontanicznych działań polskich nauczycieli, którzy:
Sami otwierali szkoły i prowadzili w nich działalność dydaktyczno-wychowawczą
Brali udział w przeprowadzaniu spisów dzieci w wieku obowiązku szkolnego
Organizowali zbiórki podręczników i pomocy naukowych
Dokonywali wraz z uczniami i ich rodzicami remontów budynków szkolnych
Kompletowali meble i pomoce szkolne
Walczyli o oddawanie na cele oświatowe lokali szkolnych zajmowanych przez różne instytucje
Procesowi spontanicznych działań społecznych na rzecz odbudowy polskiej szkoły towarzyszyło wydawanie przez tymczasowe władze oświatowe rozporządzeń przystosowujących przedwojenne przepisy do aktualnej rzeczywistości. [Nauczyciele byli tą grupą, która aktywizowała włączenie się społeczeństwa w odbudowę materialnego zasobu szkół]
12 września 1944 władze oświatowe przesłały do szkół „wytyczne dotyczące organizacji publicznych szkół powszechnych w roku szkolnym 1944-1945”, w których:
Obwieszczono ujednolicenie szkoły powszechnej, by programy wszystkich klas były jednakowe [bo do tej pory realizowana różne programy, mieli różne podręczniki, nawet w 1 mieście korzystano z różnych]
Wprowadzono jednakowy dla wszystkich szkół powszechny program nauczania, znosząc tym samym ich podział na 3 szczeble programowe i 3 szczeble organizacyjne z ustawy Jędrzejewiczowskiej 1932r. [czyli program dla klas 1 był taki sam w Łodzi, Warszawie itd.] [+ jednakowy system 7-klasowy bez podziałów wewnętrznych 1-4; 5-7]
Od listopada 1944 wprowadzono zakaz pobierania opłat za naukę w szkołach podstawowych, a już od roku szkolnego 1945/1946 wznowiono wszystkie poziomy i roczniki kształcenia.
[to wcześniej już było, ale rodzice byli często analfabetami, wieszano kartki, ale oni nie rozumieli, nie posyłali dzieci, bo bali się opłat, wiec jeszcze raz to stwierdzono]. [ze spisów powszechnych wynikało to, że ile potrzeba było dzieci posłać do szkoły to tyle było miejsca – jeśli 30 to 30, nawet 100 do 3 klasy, wiedzieli ile miejsc trzeba przygotować dzięki spisom, które robili nauczyciele krążąc po mieście]
04.01.2017
Za tydzień o 14:35 za tydzień ta pierwsza grupa od A do J. 18.01 przychodzą tylko ci, co mają ndst w usosie, inni zwolnieni. Otrzymamy już kartki, nie trzeba ich przynosić. Można mieć dwa długopisy ;) trzeba mieć ze sobą legitymację studenta.
Nauczycielstwo polskie tak jak po I wojnie światowej podjęło publiczną dyskusję z władzami na temat reformy organizacyjno – programowej szkolnictwa polskiego. Jej miejscem stał się Ogólnopolski Zjazd Oświatowy zorganizowany w Łodzi w dniach 18-22.06.1945.
Na zjeździe nauczyciele postulowali, by podstawą systemu szkolnego stała się 8-letnia i 8-klasowa szkoła powszechna, jednolita dla miasta wsi, poprzedzona obowiązkowym przedszkolem. Tego postulatu nie udało się jednak od razu zrealizować. ten ZOZ dużo wniósł w związku ze świadomością polskiej edukacji, bo 1st raz potraktowano przedszkole jako najniższy szczebel edukacji.
W 1948 wprowadzona decyzją Komitetu Centralnego PPR (Polskiej Partii Robotniczej) reforma strukturalna szkoły zakładała:
Powołanie 11-letniej szkoły ogólnokształcącej (7-lletnia podstawowa i 4-letnie liceum ogólnokształcące lub maturalna szkoła zawodowa)
Podporządkowanie szkolnictwa zawodowego Ministerstwu Oświaty (realizacja założeń polityki oświatowej o kształceniu inteligencji robotniczo-chłopskiej jako podpory władzy ludowej)
Od roku szkolnego 1948/1949 rozpoczęło się narzucanie oświacie wzorów radzieckich i ideologii socjalistycznej:
Podstawą działalności dydaktyczno-wychowawczej szkoły miał być marksizm-leninizm
Wychowanie patriotyczne miało być łączone z rozbudzaniem pozytywnych uczuć do narodów ZSRR
Wprowadzono język rosyjski jako obowiązkowy przedmiot nauczany w szkole podstawowej (1949)
Do programów nauczania i podręczników dodawano coraz więcej wiadomości o ZSRR
We wszystkich sprawach oświaty w pierwszej kolejności decyzyjne były centralne władze PZPR, a dopiero potem resort Oświaty i Środowiska Pedagogiczne.
Nad treścią programów nauczania czuwały Państwowy Ośrodek Prac Programowych i badań pedagogicznych oraz Centralny Ośrodek Doskonalenia Kadr i jego odpowiedniki terenowe [mamy do czynienia z centralizmem programowym jak i kształceniem kadr]
Zatrudnianie nauczycieli opierało się zwłaszcza na ich odpowiednim zaangażowaniu politycznym, a nie na posiadanych przez nich kwalifikacjach merytorycznych
W marcu 1956 władze wydały Dekret o obowiązku szkolnym. Dekret ten rozszerzał obowiązek szkolny do końca szkoły podstawowej, jednak nie dłużej niż do roku szkolnego, w którym dziecko ukończy 16 rok życia.
Po odwilży gomułkowskiej z października 1956 nauczycielstwo polskie podjęło kolejną dyskusję z władzami na temat polskiego szkolnictwa. Na ogólnopolskim zjeździe oświatowym w Warszawie (2-5 maja 1957) związek nauczycielstwa polskiego postulował oczyszczenie polskiej oświaty z ideologii stalinizmu i określenie nowych celów wychowawczych szkoły. [w Polsce Bierut namaszczony przez Stalina jeszcze 3 lata po śmierci Stalina działał i dopiero potem był otruty w Moskwie w 1956 i dopiero od tego momentu widać, czuć odwilż demokratyczną w Polsce. Na tej fali mamy do czynienia z ruchem przeciwstawienia się indoktrynacji i chcieli oczyścić polska oświatę ideologii stalinowsko-leninowskiej].
Dyskusja ta zaowocowała:
Usunięciem w 1959 z programów nauczania sloganów ideologicznych
Reformą systemu i programów szkolnych z 1961 r.
15.07.1961 sejm uchwalił Ustawę o rozwoju ustroju systemu oświaty i wychowania, która:
Nauczanie religii przeniosła do kościoła
Wydłużyła kształcenie do 12-13 lat
Wprowadziła 8-klasową szkołę podstawową oraz 4-klasowe licea ogólnokształcące i 4 lub 5-letnie licea i technika zawodowe [podstawowa była 8 latka, potem jak kto chciał]
Wprowadziła 2 lub3-letnie zasadnicze szkoły zawodowe jako alternatywę kształcenia dla absolwentów szkoły podstawowej
Wprowadziła 5-letnie licea pedagogiczne [tu nauczyciele dowiadywali się jak najwięcej metodologii i praktyki nauczycielskiej] i studia pedagogiczne na podbudowie szkół średnich
Realizacja ustawy z 1961 pokazała wiele jej mankamentów:
Obowiązek szkolny, który oznaczał w zasadzie obowiązek ukończenia SPods doprowadził do obniżenia wymagań (a co za tym idzie, gorszego przygotowania absolwentów do nauki szkole średniej i wyższej)
Ponad 60% absolwentów szkoły podstawowej trafiał do 2-3letnich zasadniczych szkół zawodowych z zawężonym programem kształcenia ogólnego (licea wybierało tylko 20% absolwentów)
System szkolny pogłębiał stratyfikację społeczną, nie wyrównywał szans edukacyjnych dzieci z terenów wiejskich
Wykształcenie nie dawało gwarancji zatrudnienia i przestało być społecznie pożądane
Na tle narastającego niezadowolenia społecznego (wypadki grudniowe) i narastającej krytyki stanu polskiego szkolnictwa podjęto pracę nad kolejną reformą oświatową. Pracom tym przyświecała idea upowszechnienia szkoły średniej, unowocześnienia jej programów nauczania oraz poprawienie struktury i sieci szkół.
Komitet Ekspertów powołany w 1971 z profesorem J. Szczepańśkim na czele opracował raport o stanie oświaty w PRL. Liczne ekspertyzy przygotowała też PAN. Jednakże władze PRL nie zdecydowały się na wdrożenie żadnego z proponowanych w tych analizach wariantowych modeli systemu szkolnego. [konstruktywnie i bezkompromisowo skrytykował system oświaty, ale mówił co zrobić, żeby było lepiej, ale ten projekt nie spodobał się władzom, jednakże skute był taki, że zaczęto myśleć o reformie]
Podstawą do opracowania uchwały sejmu z 13 października 1973 o wprowadzeniu w życie reformy szkolnej i zobowiązania rządu do przygotowania odpowiedniej ustawy (ten nie uczynił tego aż do września 1991) stał się bliżej nieznany dokument – Prognoza rozwoju oświaty – powstała w 1971 przy Ministerstwie Oświaty i Głównej Komisji Prognozowania.
Przyczyn takiego stanu rzeczy było wiele, m.in.:
Komplikacje rozwoju życia społeczno-gospodarczego
Ogromny spadek środków finansowych przewidzianych w budżecie państwa na oświatę
Ujawnienie zastrzeżeń celowości reformy, jej licznych uchybień i odstępstw w stosunku do jej pierwotnych założeń (ekspertyza -79 zespołu pod kierunkiem Suchodolskiego w Komitecie Badań i Prognoz „Polska 2000”)
Likwidacja ośrodków metodycznych doskonalących prace nauczycieli w związku z powołaniem resortowych instytutów naukowo-badawczych.
Sprawdzić czy jest odpowiedź na pytanie: Uchwała sejmu z 13.10.1973r. w sprawie (o wprowadzeniu) 10-letniej szkoły powszechnej bo był slajd, który zaczął się: „Głównym celem tej reformy miało być wprowadzenie 10-letniej”