Rozwój polskiej pedagogiki społecznej Zainteresowanie zagadnieniem środowiska wychowawczego w Polsce pojawiło się na przełomie XIX i XX wieku, kiedy to brak narodowego systemu oświaty oraz wychowania kompensowany był przez dynamiczny rozwój różnych form samokształcenia oraz innych inicjatyw oświatowych, których działalność zaczęła wzbudzać refleksje dotyczące zagadnień wychowania oraz poszukiwania nowych rozwiązań w tym zakresie. Niezwykle istotnym dla rozwoju polskiej oświaty był tutaj ruch samokształcenia jak i tworzenie różnorodnych pozaszkolnych instytucji wychowawczych oraz oświatowych, których to znakomitym propagatorem był Bolesław Prus (czyli Aleksander Głowacki), inicjator letnich kolonii, czytelni dla dzieci, młodzieży i dorosłych oraz cyklu wydawnictw popularnych. W dorobek polskiej pedagogiki wkład swój włożyli tacy pedagodzy jak: Helena Radlińska; Aleksander Kamiński; Ryszard Wroczyński; Stanisław Kowalski; Stanisław Szacki; Zygmunt Mysłakowski; Czesław Babicki; Kazimierz Jeżewski; Kazimierz Lisiecki. W historii pedagogiki społecznej w Polsce wyróżniamy 4 okresy 1. Lata 1908-1939 (Helena Radlińska) 2. Lata 1945-1980 (Aleksander Kamiński) Uniwersytet Warszawski, Uniwersytet Łódzki, Uniwersytet AM w Poznaniu, Uniwersytet MK w Toruniu, Uniwersytet Śląski w Katowicach ;3. Lata 80-te (kryzys formacji politycznej) 4. Lata 90-te (transformacja społeczno-ustrojowa)

Prekursorzy pedag. Społ. W Polsce: Ludwik Krzywicki (1859 – 1941). Pierwszy u nas zarysował wyraźnie i dobitnie: współzależność ideału i praktyki wychowania z przemianami w życiu zbiorowym. Stworzył teorię wielkiego ruchu demokratyzacji wiedzy. Głosił postulat upowszechniania wykształcenia ogólnego jako warunku równości społecznej, propagował samokształcenie, informował o nowych formach upowszechniania kultury i kształcenia dorosłych. Drugi z polskich prekursorów to Edward Abramowski (1869 – 1919) głosił, iż w głębi naszej psychiki zawarte są zalążki potrzeb i pragnień społecznych, połączone z ich oceną moralną, czyli, że: „ sumienie jest rodnikiem życia społecznego”.Ludwik Chmaj dokonał klasyfikacji poszczególnych prądów i kierunków pedagogiki XX wieku, gdzie do polskich przedstawicieli pedagogiki społecznej zaliczył: Anielę Szycównę, Antoniego Bolesława Dobrowolskiego, Helenę Radlińską, Izabellę Moszczeńską, Jana Dawida, Józefa Chałasińskiego, Józefa Mirskiego, Kazimierza Korniłowicza, Stanisława Karpowicza; Kazimierz Twardowski Stał się na przełomie XIX i XX w czołowym filozofem polskim . Zasłyną nie tylko jako filozof , lecz także jako psycholog i pedagog. Za wielkiego pedagoga uważano go nie tylko za to , że napisał książkę pedagogiczną i kilka drobniejszych prac na temat edukacji , lecz dlatego , że był wielkim nauczycielem , wychowawcą i organizatorem