ZAPALENIE ROZCIĘGNA

DŁONIOWEGO

Zapalenie rozcięgna dłoniowego,

zwany chorobą Dupuytrena,

charakteryzuje się bliznowaceniem

rozcięgna dłoniowego z następczym

przykurczeniem zgięciowym palców.

Jednostkę chorobową poznano w

1831

roku.

Rozcięgno dłoniowe prawe

Przykurcz Dupuytrena

Etiologia

Etiologia omawianej zmiany chorobowej, mimo wielu badań, nie

jest jeszcze ustalona. Przyjmuje się obecnie trzy zasadnicze teorie
powstawania przykurczu.



Teoria genetycznego uwarunkowania: występowanie rodzinne (25-
60%) przykurczu Dupuytrena było znane już w XIX stuleciu i jest
obecnie potwierdzane.

Na podstawie wielu obserwacji można stwierdzić niezaprzeczalną

rolę czynnika genetycznego w powstawaniu przykurczenia.



Teoria powinowactwa nerwowego: ze względu na częstsze
występowanie zmian w obrębie palca małego i serdecznego wielu
badaczy zwracało uwagę na powinowactwo z

nerwem łokciowym



Teoria urazowa: wśród zwolenników teorii urazowej przeważa pogląd
tzw. urazu zawodowego, a więc narażenia na urazy, przeciążenia i
mikrourazy w czasie pracy, co ma powodować drobne wylewy
krwawe do rozcięgna i być początkiem procesu włóknienia.
Statystycznie w około 60% przypadków udaje się znaleźć związek
między przykurczem a rodzajem wykonywanej pracy.

Objawy i przebieg

Zmiany patologiczne w obrębie rozcięgna dłoniowego można podzielić na trzy fazy:



Faza proliferacji. W obrazie przeważają

fibroblasty

z dużą tendencją do rozplemu i

form nietypowych. W okresie tym zdarzały się rozpoznania histopatologiczne

mięsakowłókniaka



Faza przerostu rozcięgna, zwana również stadium przykurczeń. W tym okresie
powstają główne przykurczenia w stawach. W obrazie histopatologicznym przeważają
fibrocyty



Faza końcowa, czyli zbliznowacenia. Przykurcz jest utrwalony i nie wykazuje tendencji
do progresji. Obraz histopatologiczny wykazuje zbite bezkomórkowe pasma włókniste o
minimalnym unaczynieniu.

Proces bliznowaty w przebiegu przykurczu Dupuytrena obejmuje nie tylko rozcięgno
dłoniowe, ale również wszystkie elementy łącznotkankowe. W związku z powyższym
deformacje spowodowane przykurczeniem są zależne od umiejscowienia i rozległości
procesu bliznowacenia.
W przebiegu przykurczu Dupuytrena występują często zmiany towarzyszące, jak
obniżenie czucia w obrębie opuszek palców,

parestezje

, zaburzenia ukrwienia. Częściej

występują przykurczenia u osób chorych na

cukrzycę

, padaczkę czy

alkoholizm

Występowanie tych dodatkowych objawów lub chorób niekorzystnie rokuje o wynikach
leczenia.

Podział przykurczu Dupuytrena, uwzględniający
zsumowaną wartość kątową przykurczu oraz problem
zajęcia rozcięgna grzbietowego prostowników:

Stadium I - przykurcz w stawie śródręczno-paliczkowym do
30°. Stawy międzypaliczkowe wolne.

Stadium II - wyraźny zgięciowy przykurcz w stawach śródręczno-
paliczkowych i międzypaliczkowych bliższych. Suma kątów przykurczu
mniejsza niż 90°.

Stadium III - przykurcz obejmuje warstwy głębsze rozcięgna. Suma kątów
powyżej 90°. Ręka zwężona, zwykle ograniczenie odwodzenia palców.

Stadium IV - przykurcz jak w stadium III, jednak występują
objawy zajęcia procesem bliznowatym co powoduje przerost w
stawie międzypaliczkowym dalszym. W stadium tym są
najgorsze rokowania, co do wyników leczenia.