V PSO gr. B

Aleksandra Mucha

Karolina Myszor

Elżbieta Sadzik

Małgorzata Oleksy

Magdalena Wróbel

Przemoc domowa

to wszelkie akty napaści
ze strony partnera lub
członka rodziny,
niezależnie od stanu
cywilnego ofiary.

Główną grupę osób,
które doświadczają
przemocy domowej
stanowią

kobiety

.



Teoria związków emocjonalnych

– zaburzenia i zerwania związków emocjonalnych

we wczesnym okresie życia wywołują u dziecka silny gniew, żal , smutek i lęk,

zmniejszając jego zdolność do nawiązywania, opartych na zaufaniu, stosunków z

innymi ludźmi w życiu dorosłym. Mężczyźni, dla których rodzice nie stanowili oparcia,

byli napastliwi, cierpieli biedę lub w inny sposób nie mogli sprostać zadaniu

wychowania dziecka, mogą być bardzo podatni na lęk przed porzuceniem lub

omotaniem. W rezultacie mogą uciekać się do słownych lub fizycznych napaści.



Kontrola przez wymuszenie

– Morgan użył terminu terroryzm małżeński do

opisania taktyk pokrewnych praniu mózgu i terroryzmowi politycznemu, w których

przemoc lub groźba jej użycia stosowana jest do złamania oporu ofiary i

podporządkowania jej woli terrorysty (sprawcy maltretowania). Typowe narzędzia

stosowane w praniu mózgu: społeczna i fizyczna izolacja, tortury, pozbawienie snu,

głodzenie, dyktowanie ofierze sposobu spędzania czasu, krepowanie, przyznanie się

do niepopełnionej winy oraz oskarżanie i poniżanie wobec jej bliskich osób – to

standardowe procedury służące sprawcom do pogłębiania uzależnienia ofiar od siebie.



Wzmocnienie kulturowe

– twórcy tych stanowisk

umiejscawiają korzenie przemocy wszędzie, począwszy od
całego dziedzictwa kulturowego po rodzinę.



Teoria wymiany

– w teorii tej sugeruje się, że sprawcy biją

ludzi, ponieważ mogą to robić. Tak długo, jak koszty stosowania
przemocy nie będą przekraczać czerpanych z tego korzyści,
przemoc będzie nieuchronnie stosowana jako metoda
zapewnienia sobie kontroli. Nierówność płci pod względem
rozmiarów zasobów finansowych i statusu społecznego pozwala
sprawcom stosować przemoc bez obawy poniesienia
konsekwencji. Chociaż w społeczeństwie reputacja znęcającego
się nad zoną lub dzieckiem Mozę wiązać się z utrata statusu, to
wciąż istnieją subkultury,
w których agresja i przemoc są dowodem bycia „ prawdziwym
mężczyzną”.



Teoria feministyczna

– twórcy i zwolennicy tej teorii uważają,

że zjawiska społeczne determinowane są seksistowską,

patriarchalna strukturą społeczeństwa, a maltretowanie jest tylko

jednym z rezultatów struktury, która przyzwala na gwałt,

kazirodztwo, prostytucję itp. Feministki uważają, ze kobiety nie

osiągnęły politycznej, ekonomicznej i społecznej niezależności

umożliwiającej im opuszczenie związków, w których są

maltretowane



Teoria wewnątrzosobnicza

– zaburzenia osobowości,

zaburzenia koncentracji uwagi, psychozy, urazy

wewnątrzczaszkowe i nadużywanie substancji psychoaktywnych

mogą przyczynić się do wybuchów agresji i wściekłości.



Teoria uczenia się

– stosowanie i akceptowanie przemocy

fizycznej i psychicznej są zachowania nim warunkowanymi i

wyuczonymi.



Masochizm

– teoria psychoanalityczna, w myśl której podstawowym

czynnikiem motywacyjnym w związku o charakterze maltretującym

miał być masochizm ( dziś uważana za przestarzałą) . Nie ma

żadnych dowodów empirycznych na to, że czerpanie erotycznej

przyjemności z bólu jest cechą stwierdzaną u maltretowanych kobiet.



Teoria gniazd ekologicznych

- 4 warstwy zmiennych :

•

rdzeń doświadczeń indywidualnych, złożonych z

wewnątrzosobniczych czynników psychologicznych, takich jak wstyd,

zaprzeczanie i wrogość .

•

warstwa systemu rodzinnego, jednostka może doświadczyć takich

zjawisk jak: porzucenie, zaniedbanie, znęcanie się.

•

warstwa społecznościowo – rówieśnicza – wpaja fundamentalne

wartości religijne, używanie alkoholu i narkotyków oraz

przeświadczenie o sztywnym podziale ról społecznych obu płci.



Socjobiologia

– adaptacja ewaluacyjna wymaga

agresji dla przetrwania. Istnieje więc dziedziczna

tendencja do agresji wobec każdego, kto zagraża

szansom przetrwania, a co za tym idzie – szansom

rozmnażania się gatunku.



Teoria systemów

– przemoc jest nieadaptacyjnym,

ale skutecznym sposobem utrzymywania systemu w

homeostazie. Poprzez uczenie się i sztywno

spolaryzowane role dla obu stron system jest w

stanie podtrzymywać soje istnienie.

Sprawcy:

•

Wykazują zaborczość wobec kobiet, chociaż temu zaprzeczają

•

Nie są zdolni do wyrażania innych emocji niż gniew i ogólnie maja słaba umiejętność

komunikowania się w obszarze spraw uczuciowych

•

Mają nierealistyczne oczekiwania względem żony i tak idealizować małżeństwo lub

związek, że daleko wykracza to poza granice realistycznych oczekiwań

•

Nie umieją panować nad sobą i paradoksalnie wyznaczają sztywne granice zachowań

innym członkom rodziny

•

Nadużywają alkoholu lub narkotyków

•

Zaprzeczają stwarzanym przez siebie problemom w rodzinie, szczególnie faktowi

maltretowania i minimalizują je

•

Emocjonalnie oscylują miedzy wrogością, agresywnością i okrucieństwem – kiedy nie

dostaną tego, czego chcą – a wdziękiem, manipulanctwem i uwodzicielstwem – kiedy

osiągają swoje cele

•

Charakteryzowani jako zazdrośni, zaprzeczający, impulsywni z niska samooceną,

depresyjni, wymagający, agresywni i gwałtowni.

Ofiary:

•

Mają niską samoocenę w rezultacie wielokrotnego powtarzania im, że są głupie,

niekompetentne, niewydolne

•

Odczuwają brak kontroli nad własnym życiem i brak wiary we własna zdolność

podjęcia jakichkolwiek znaczących działań dla poprawienia swego małżeństwa

•

Ma historię własnych doświadczeń bycia maltretowaną, która skłania je do

zaakceptowani roli ofiary

•

Wstydzi się do tego stopnia, by ukrywać obrażenia fizyczne i psychiczne, odizolowując

się społecznie i emocjonalnie

•

Są pozbawione zasobów osobowościowych, edukacyjnych i finansowych, które

pozwoliłyby im na wyrwanie się z tej sytuacji

•

Są zależne oraz godzą się na obelgi i ciężkie obrażenia

•

Mają wyidealizowane wyobrażenie o tym, czym powinien być związek i łudzą się, że

mogą w jakiś sposób „ naprawić lub zmienić” mężczyznę

•

Nie posiadają umiejętności komunikowania się, szczególnie z w zakresie upominania

się o swoje prawa i uczucia

•

Nie umieją odróżnić seksu od miłości i wierzą, że miłość przejawia się w intensywnym

związku seksualnym

•

Izolacja geograficzna

– ofiara nie ma żadnych przyjaciół, którzy mogliby zapewnić jej

wsparcie.

•

Izolacja społeczna

– ze względu na skrajną zależność emocjonalną kobieta oczekuje

zaspokojenia wszystkich jej potrzeb przez partnera i nie ma żadnych innych osób

znaczących, do których może się zwrócić, kiedy jest napastowana

•

Stres ekonomiczny

– kiedy kobieta jest bezrobotna, ma złe warunki mieszkaniowe, jest

nękana przez wierzycieli i nie może sama wyżywić i ubrać swoich dzieci, staje się dla

maltretującego partnera częścią jego ruchomego dobytku.

•

Problemy zdrowotne

– długotrwałe, przewlekłe problemy zdrowotne jednego z małżonków

lub dzieci powodują ogromne koszty finansowe i emocjonalne.

•

Niedostateczne umiejętności wychowawcze

– brak wiedzy o wychowaniu dzieci i

konflikty wokół ról rodzicielskich mogą doprowadzić do sytuacji, która zaczyna się jako

drobny problem dyscyplinarny i rozrasta do wymiaru przemocy w rodzinie.

•

Ciąża

– wiadomość o nadejściu niechcianego dziecka, niepokój związany z możliwościami

zapewnienia mu warunków materialnych, zazdrość o uczucia zony dla nowo narodzonego –

jest przyczyną kryzysu prowadzącego do znęcania się nad kobietą.

•

Dysfunkcja rodziny

– związek jest z wiekiem dzieci, ich liczbą,

obecnością dzieci z poprzedniego związku, konfliktami lojalności, śmiercią,

porzuceniem i zmianą pracy zawodowej.

•

Nadużywanie alkoholu i narkotyków

– nałogi powodują poważne

zaburzenia emocjonalne, w skutek czego występują efekty uboczne , wśród

których maltretowanie partnera jest dość powszechne.

•

Nierówności w wykształceniu lub pozycji zawodowej

– kobieta

posiadająca wyższe wykształcenie od mężczyzny lub pozycję zawodową,

stan taki może wywołać wątpliwości co do zasadności związku i podziału

odpowiedzialności.

•

Wiek

– ok. 20 % mężczyzn w wieku od 18 do 25 lat oraz 17 % mężczyzn w

wieku od 26 do 35 lat dopuściło się przynajmniej jednego aktu przemocy.

 

Maltretowanie

oznacza każda formę

przemocy fizycznej,

stosowanej przez jedną

osobę wobec drugie,

zazwyczaj obejmuje

zagrażającą życiu historię

odniesionych obrażeń

i psychospołecznych

problemów, które zamykają

ofiarę

w związku jak w pułapce.



Maltretowane kobiety wyolbrzymiają problem



Maltretowane kobiety prowokują pobicie



Maltretowane kobiety to masochistki



Maltretowanie to prywatna sprawa rodzinna



Nadużywanie alkoholu jest główna przyczyną maltretowania żon



Maltretowanie występuje wyłącznie w rodzinach nękanych problemami



Tylko rodziny o niskich dochodach i w środowiskach robotniczych

doświadczają przemocy



Bita żona rozdmuchuje sprawę, by się zemścić



Maltretowanie jest zjawiskiem rzadkim



Maltretowanie jest dziełem wyłącznie osób zaburzonych lub chorych

psychicznie

Stadium I

Panuje spokój – związek można scharakteryzować jako aż do tego

momentu spokojny, bez uprzednich incydentów przemocy lub też

znajdujący się w okresie spokoju po poprzednim, gwałtownym

epizodzie

Stadium II

Zaczyna narastać napięcie – stresy zaczynają oddziaływać na

związek, ich nacisk nie ustaje i sytuacja staje się coraz bardziej

napięta

Stadium III

Dochodzi do epizodu przemocy – może przybrać różną postać – od

napaści słownej po ciężkie pobicie

Stadium IV

Związek nabiera charakteru kryzysowego



Sprawca ma wyrzuty sumienia i prosi o wybaczenie. Ofiara wybacza i

powraca spokój.



Sprawca nie ma wyrzutów sumienia i czuje, że ustanowił własną kontrolę

nad sytuacją. Ofiara poddaje się, oddaje kontrolę nad sytuacją i spokój

powraca.



Ofiara podejmuje nowe działanie. Sprawca zaczyna negocjować sytuację ,

ofiara akceptuje i powraca spokój ; albo sprawca odrzuca nowe działanie

ofiary i stan kryzysowy trwa.

W sytuacji, w której nie ma żadnych możliwości rozwiązania, ofiara

najczęściej szuka pomocy, zgłaszając się do ośrodka dla maltretowanych

kobiet.

Pracownik w ośrodku kryzysowym musi przyjąć na siebie wiele ról:

musi być dobrym słuchaczem, wspierać klientkę, troszczyć się o

jej bezpieczeństwo, a jednocześnie występować w roli adwokata

Wysłuchanie

Ofiara musi wiedzieć, że prowadzący interwencję rozumie i

akceptuje jej obecną sytuacje w sposób nieosądzający, tylko

wtedy maltretowana kobieta będzie w stanie się otworzyć i

podzielić odczuciami związanymi ze swym nieszczęściem.

Wyrażanie empatii, ale nie współczucia dla ofiary.

Wspieranie nie oznacza jednorazowej interwencji.

Prowadzący interwencję kryzysową może być

zmuszony

do wykazania się nadzwyczajną cierpliwością, przez

bardzo długi czas, w którym ofiara powili zbliża się

do decyzji o podjęciu działania.

Ułatwianie ofierze podjęcia decyzji o działaniu wymaga

wielkiego uporu i cierpliwości. Z reguły prowadzący musi

radzić sobie

z poczuciem zależności, ambiwalencją i depresją klientki,

a wszystkie te objawy jasno sygnalizują jej niezdolność do

podejmowania działań. Aby pobudzić ofiarę do działania

prowadzący interwencję silnie wzmacnia jej wysiłki do

podejmowania racjonalnych decyzji, samokontrolę i

deklaracje siły osobistej.

1.

Bądź prawdziwy

2.

Określ granice

3.

Pozwól by ofiara miała czas i sposobność na „zrobienie sceny”

4.

Wspieraj ofiarę w ponownym przeżywaniu bólu

5.

Podtrzymuj kontakt wzrokowy i słuchowy

6.

Zachowuj się z szacunkiem i nie osądzaj

7.

Przeformułowuj i odzwierciedlaj myśli i uczucia ofiary

8.

Razem ustalcie listę priorytetów

9.

Rozważaj wszystkie możliwości

10.

Wystrzegaj się pytań „dlaczego?”

11.

Daj ofierze czas na przeżycie katharsis, ale nie pozwól jej litować się nad sobą

12.

Sprawdź po jakimś czasie co dzieje się z ofiarą

13.

Superwizja i informacje zwrotne ze strony kolegów są niezbędne w pracy z ofiarami

przemocy domowej.



Pierwszym zadaniem prowadzącego interwencję jest określenie,

jak groźnie przedstawia się sytuacja. Pracownik spokojnie i

ostrożnie dokonuje oceny, jak bardzo zła jest sytuacja. Czy ofiara

potrzebuje i chce opieki medycznej, umieszczenia w schronisku,

bezpiecznego miejsca dla dzieci, sposobu wydostania się z domu

itp. Wszystkie te pytania stawiane są w wyważony sposób by

uniknąć wzmagania lęku, którym ofiara i tak jest już ogarnięta.



Krótko – jak i długotrwałe bezpieczeństwo kobiety zależy od

udzielenia jej pomocy w taki sposób by była zdolna do

podejmowania działań

Zrozumienie obowiązujących praw i sposobów przebijania

się przez biurokratyczne przeszkody oraz skracania drogi

przez gąszcz przepisów, jakie często stają na drodze tych,

którzy szukają pomocy, jest niezwykle ważne. Bardzo

dobry pracownik ma znakomitą siatkę systemu wsparcia,

do której może odwołać się i uzyskać pomoc w

najrozmaitszych sprawach.



Instytucja, w której kobiety i ich rodziny mogą pozostawać
dłuższy czas



Polityka „otwartych drzwi”



Ścisłe kontakty z innymi służbami społecznymi: policja,
pomoc prawna, szpitale, personel medyczny, ośrodki zdrowia
psychicznego, zespoły kryzysowe



Z przyczyn bezpieczeństwa nie podaje się do wiadomości
publicznej adresu placowki



Powinno być dobrze zabezpieczone i pod nadzorem policji



Obsada: fachowy personel oraz wolontariusze



Odpowiednie warunki do gotowania, spania i kąpieli, a także
opieki nad dziećmi i niemowlętami



Posiadać fundusze na odzież ,wyżywienia i transport



Prowadzić poradnictwo pomagające kobietom w uwalnianiu
swoich emocji, poszukiwaniu alternatywnych rozwiązań i
sporządzaniu planów działania na najbliższą przyszłość



MECHANIZMY DZIALANIA SCHRONISKA



W schronisku wszystkie maltretowane kobiety mogą liczyć na
wsparcie ze strony innych osób, które doświadczyły podobnych
urazów. To wsparcie umożliwia ofiarom zebranie odwagi, by znaleźć
się wśród ludzi, odzyskaniu szacunku do siebie i zrozumienie, że
pobicie nie były ich winą.



BÓL PO STARCIE



Wiele maltretowanych kobiet oprócz problemu zależności boryka się
jeszcze z procesem bólu po stracie. Żal i depresja, wina i
samooskarżanie oraz trudności w podejmowaniu decyzji – to oznaki
tego procesu



DEPRESJA



Depresja może występować pod różnymi postaciami. Wiele kobiet
zgłaszających się do schroniska większość czasu śpi, co oznacza, że
przechodzą przez stadium przegrupowania swojej energii psychicznej



TERROR



U wielu kobiet po pewnym czasie pobytu rozwija się związany ze
stresem zespół, przypominający agorafobię. Mogą dostawać ataków
skrajnego i niewytłumaczalnego przerażenia wyzwalanego przez
zupełnie niewinne na pierwszy rzut oka incydenty



TE, KTÓRE ZDECYDOWAŁY SIĘ ODEJŚĆ



Tym kobietom pracownicy schroniska starają się pomóc w
rozwiązywaniu naglących problemów, takich jak znalezienie
mieszkania, pomocy finansowej, opieki nad dziećmi.



Kobiety mają silną motywację, by zmienić swoje życie



Pracuje się z nimi łatwiej, bo podjęły decyzję wyrwania się ze
swego domowego piekła.

PROWADZENIE INTERWENCJI WŚRÓD DZIECI



Często zostają przeoczone w sytuacji przemocy domowej, ale
zjawisko to ma bezpośredni wpływ na ich życie teraz i w
przyszłości



Prowadzący interwencje powinien troszczyć się o dziecko tak
samo jak o kobietę maltretowaną



Natychmiastowa, ukierunkowana interwencja z udziałem
przeszkolonego pracownika powinna pozwolić dziecku na
rekapitulację zdarzeń i związanych z nimi uczuć, wyzbycie się
negatywnych i niesłusznych przekonań o własnej winie w tych
zdarzeniach



Badania wykazują, że zjawisko przemocy dotyczy od 20% do 67%
związków narzeczeńskich



Występuje wśród osób ze środowisk studenckich, szkół średnich i
pozaszkolnych



Henton stwierdził, że 25% badanych ofiar i 30% sprawców
interpretowało przemoc w trakcie zalotów jako oznakę miłości



PRZEMOC W ŚRODOWISKACH GEJÓW I
LESBIJEK



POWSZECHNOŚĆ PRZEMOCY



Związki gejów i lesbijek są równie podatne na przemoc ze strony
partnera



W związkach lesbijskich procent napaści ocenia się na 33 do 50%



W związkach gejowskich szacuje się, że rocznie ok. 10-20%
mężczyzn doznaje napaści



Problemy wynikają z: ujawnienia innym osobom orientacji ofiary,
zazdrości i braku zaufania, niechcianych zerwań oraz poczucia
utraty, żalu i bycia zdradzonym



Mechanizmem wymuszania kontroli może być

seropozytywność. Podupadające zdrowie lub groźba

zagrożenia używane są do wzbudzenia u partnera

poczucia winy lub zagrożenia



Maltretowanie może być uważane za „wzajemne”



Przekazywanie przemocy domowej z pokolenia na

pokolenie, nadużywania alkoholu, zależność i

autonomiczność jednostki oraz nierówny podział sił

wydają się przyczyniać do występowania przemocy

między partnerami tej samej płci



Kompetencja prowadzącego interwencję -

heteroseksualny

pracownik musi zdobyć wiedzę i umiejętności potrzebne w pracy w
tym środowisku i nie może dopuszczać, by jego własna homofobia
szkodziła klientom



Delikatność –

pracownik musi się wykazać wielką delikatnością i

bezwarunkowo pozytywnym stosunkiem do klienta, aby zapewnić mu
poczucie bezpieczeństwa i zachęcić do rozmowy o tak
traumatyzujących problemach osobistych



Specyficzne problemy –

są to: groźby o wyjawieniu prawdy na temat

seksualnej orientacji drugiej osoby lub o nosicielstwie wirusa HIV,
rozpoznawanie zinternalizowanej homofobii, stopień ukrywania
przed innymi swojej orientacji seksualnej oraz akceptacja własnej
orientacji



Nasilenie -

w stosunku do partnera żywi uczucia typowe dla

małżeńskiej paranoi, zazdrości, bycia zdradzanym, lęku przed
porzuceniem, które mogą raptownie przechodzić w wyrzuty
sumienia, poczucie winy, samozwątpienie i pogardę dla siebie, kiedy
klient podejmuje wysiłek naprawienia szkód



Bezpieczeństwo i wsparcie –

duże znaczenie ma ustanowienie siatki

bezpieczeństwa i wsparcia, gdyż klient może sądzić, że dostęp do
źródeł pomocy i oferujących ją osób jest dla niego zamknięty



Stopień zagrożenia życia -

geje i lesbijki są tak uwikłani w

emocje związane ze zderzeniem, że zaczynają
funkcjonować w sposób wysoce nieprzewidywalny i
potencjalnie zagrażający życiu własnemu lub innych osób



Czynniki spustowe –

w związkach partnerów tej samej

płci głównymi czynnikami spustowymi przemocy domowej
są: przeciwstawienie zależności i osobistej autonomii oraz
postrzegany stan równowagi sprawowania władzy,
zazdrość w związkach homoseksualnych może być
głębsza, zazdrość i zawiść mogą nasilać zaborczość oraz
próby ograniczania i kontrolowania swobody drugiej
osoby.



Problemy terapii –

pomocna ofiarom mogłaby być terapia

grupowa, gdyż zmniejsza ona poczucie izolacji i ułatwia
rozmowę na temat własnych problemów w otoczeniu osób
pełnych empatii; jednak terapia par, mediacja,
rozwiązywanie konfliktów, wszelkie inne podejścia
wymagające udziału obu zwaśnionych stron są dyskusyjne
z punktu widzenia bezpieczeństwa.



Osoby rozpoczynające korzystanie z
poradnictwa dla sprawców przemocy
często manifestują bezwzględne
zaprzeczanie, minimalizację lub
usprawiedliwianie i przerzucanie
winy, by wyprzeć się swoich
zachowań.



SPRAWCA ZAPRZECZAJĄCY:” Ja jej w ogóle
nie dotknąłem. Pewnie, że trochę wypiłem i
mieliśmy małą sprzeczkę. Ona musiała
upaść, bo też była nieźle wstawiona”.



SPRAWCA MINIMALIZUJĄCY:” No cóż,
może i ją popchnąłem, kiedy kłóciliśmy się
na szczycie schodów, ale nigdy bym jej nie
uderzył”.



SPRAWCA PRZERZUCAJĄCY WINĘ:”
Słuchajcie, ona nie jest żadnym aniołkiem.
Oddaje tyle, ile dostaje. Poza tym ja mam
pewne swoje prawa, jak na przykład do
podania obiadu, kiedy wracam z pracy,
których nie przestrzega ciągnąca drinka
pijaczka przed telewizorem. Ona sobie
zasłużyła na nauczkę”.



Zasadnicze cele to:



zapewnienie bezpieczeństwa
partnerowi, który jest ofiarą



zmiana postawy sprawcy wobec
przemocy



wzmożenie poczucia osobistej
odpowiedzialności u sprawcy



nauczenie pozbawionych przemocy
zachowań

Aby osiągnąć te cele, większość grup stosuje
w swoim programie kombinację elementów
kontrolowania gniewu, redukowania stresu,
uczenia umiejętności komunikowania się
oraz przewartościowania sposobu myślenia o
roli płci.
Programy te oferują trening asertywności,
uczą rozwiązywania problemów i mają na
celu zmianę myślenia sprawcy. Typowy
program jest psychoedukacją opartą na
ustrukturyzowanym uczeniu się, w której
pewną część czasu rezerwuje się na
odgrywanie ról, dyskusję i przetwarzanie
pojęć i idei.



Jedynym instrumentem stosowanym na szerszą skalę do
pomiarów konfliktu wewnątrzrodzinnego jest SKALA
TAKTYKI KONFLIKTOWEJ. Stosowanie tej skali koncentruje
się głownie na fizycznych środkach rozwiązywania
konfliktu, nie poświęca dostatecznej uwagi napaściom
słownym i całkowicie ignoruje emocjonalne, społeczne,
seksualne i ekonomiczne formy znęcania się. Nie zajmuje
się też zagadnieniem nierównowagi sił.



Testem, który powinien być stosowany w każdym przypadku
jest test alkoholowy, po którym należy zebrać wywiad.
Ustalenie czy sprawca nadużywa alkoholu, jest ważne z
dwóch powodów. Po pierwsze, liczne badania wykazały, że
długotrwale nadużywanie alkoholu jest czynnikiem
pozwalającym przewidywać bardziej gwałtowne
zachowania. Po drugie, osobnik znajdujący się pod
działaniem środków wpływających na umysł powinien
najpierw zostać odtruty

.



Prowadzący interwencję powinien zebrać wyczerpujący
wywiad dla oceny stanu psychicznego sprawcy, jego
motywacji, a także udzielenia mu informacji o tym, czego
powinien się spodziewać w grupie terapeutycznej.



Należy ustalić stopień zagrożenia życia przez
występowanie myśli i zachowań o charakterze
samobójczym. Szybka ocena historii takiego związku
wymaga zebrania szczegółowych informacji o pierwszym,
ostatnim, najcięższym i typowym epizodzie przemocy, co
pozwoli na określenie rodzaju nasilenia i czasu trwania
znęcania się. Należy pamiętać, że ci mężczyźni i kobiety
znajdują się w kryzysie, trzeba więc podejmować
stosowne kroki dla zapewnienia wszystkim
bezpieczeństwa.



Sesje 1-2



Aresztowanie i sądowy nakaz
uczestnictwa w programie budzi wiele
szukającego ujścia gniewu. Uczestnicy są
wściekli i wrogo nastawieni do sytuacji
znalezienia się w placówce. Prowadzący
interwencję kryzysową zaczyna siadając
na środku i pozwalając grupie zebrać
wywiad od niej. Udziela odpowiedzi na
wszelkie pytania zawodowe i osobiste,
jeżeli uzna to za stosowne.

Następnie omawia reguły dotyczące uczestnictwa i

zachowania oraz wyjaśnia konsekwencje zachowań

stosowanych i niestosowanych. Spodziewany efekt

poradnictwa jest taki, że klienci ci przestaną się znęcać nad

partnerami i wymiar sprawiedliwości przestanie się nimi

interesować . Kolejny element to dobieranie par określanym

jako „kretynizmem dobierania par”. Klienci są natychmiast

łączeni w pary i w tych parach zaczynają ze sobą pracować.

Daje to poczucie bliskości i więzi. Otwarte pytania i

odzwierciedlanie uczuć są w poradnictwie standardowymi

technikami pozyskiwania informacji i ustanawiania zaufania.

Sesje 3-4

Omówione zostaje zadanie „zrobienia sobie przerwy w gniewie”.

Uczestnicy zaczynają poszukiwać fizycznych sygnałów

wzbierającego gniewu i jako pracę domową dostają zadanie

spisania takich sygnałów.

Sesje 5-6

Omówione zostają fizyczne sygnały narastania gniewu. Lider

grupy przedstawia koncepcję cyklu przemocy i prosi uczestników

o wskazanie, w którym punkcie tego kontinuum znajdują się

obecnie. Praca domowa polega na podsumowaniu kosztów

finansowych maltretowania partnera.

Sesje 7-8

Te sesje poświęcone są finansowym kosztom znęcania się nad

partnerem. Pewną ilość czasu poświęca się na omawianie cech

charakterystycznych i mechanizmów zachowania ofiar.

Sesje 9-10

Lider omawia dokonywanie złych i dobrych wyborów.

Wprowadza nowy temat irracjonalnego myślenia i związanych

z nim nieadaptacyjnych zachowań. Przeprowadza się ocenę

rodzin z których pochodzą sprawcy, pod kątem występowania

w nich przemocy i znęcania się.

Sesje 11-12

Te sesje koncentrują się na odczuciach. Uczestników prosi się,

by spisali po kilka swoich pozytywnych i negatywnych odczuć.

Wygłoszony zostaje wykład o tym, jak w szczególności

mężczyźni uczeni są od wczesnego dzieciństwa blokowania

swoich uczuć i zaprzeczaniu ich isnieniu. Zadanie domowe

polega na ułożeniu i zastosowaniu w domu trzech zdań o

korzystaniu uczuć pozytywnych i trzech uczuć negatywnych.

Sesja 13-14

Głównymi tematami tej sesji są właśnie siła i kontrola,

omawiane w kontekście niesłusznych i krzywdzących

przekonań. Grupę uczy się sposobu konstruowania wypowiedzi

asertywnych i poleca się jej korzystanie z nich w domu

Sesje 15-16

Korzystając ze scenariusza „opisz”, „wyraz, określ i podaj

konsekwencje „, członkowie grupy proszeni są o opisanie, jakie

zachowania ich drażnią, wyrażenie tego co czują, gdy ktoś

zachowuje się w ten sposób. Ćwiczy się staranne budowanie

jasnych, precyzyjnych i osobistych wypowiedzi asertywnych i

wykorzystuje odgrywanie ról do ich praktycznego

sprawdzania. Praca domowa polega na określeniu tej chwili w

ich życiu, kiedy zazdrość przerodziła się w przemoc.

Sesje 17-18

Podczas tych sesji omawiane są zadania dotyczące

zazdosci . Pokazuje się im, w jaki sposób alkohol lub

narkotyki mogą wyzwolić zachowania gwałtowne i

Stanowic dla takich reakcji dobrą wymówkę.

Sesje 19-20

Jednym z problemów jest seks, a to z powodu

wszystkich tych mitów, którymi jest otoczony.

Przedyskutowane i obalone są mity, które narzucają

zarówno mężczyznom, jak i kobietom niemożliwe do

osiągnięcia cele. Odkrywane zostaje, ze prośba o

seks może nie tylko zostać spełniona, ale także

dawać większą przyjemność. Na zakończenie lider

prosi każdego członka grupy, by ten wybrał sobie

jeden z przerobionych już w grupie tematów i

przygotował się do referatu na następną sesję.

Sesje 21-22

Każdy członek grupy wygłasza wykład o jednym z głównych

zagadnień poprzednich sesji. Praca domowa polega na

wdrożeniu w życie wszystkiego, czego się nauczyli i powrocie

na następną sesję.

Sesje 23-24

Uczestnicy proszeni są o dokonywanie oceny, jakie są ich

„punkty zapalne” afektywne, behawioralne lub poznawcze, w

jaki sposób będą sami się orientowali, kiedy zbliżają się do

nich i jaką mają teraz wiedzę o tym, co w takich przypadkach

robić. W zależności od osiągniętego przez grupę stopnia

spójności nierzadko bywa, że uczestnicy przynoszą potrawy,

wymieniają się numerami telefonów i urządzają przyjęcie.



Rezultaty nie są jednoznaczne.
Ogólnie rzecz biorąc, sami sprawcy
twierdzą, że takie programy pomogły im
uzyskać kontrolę nad własnym
gniewem, umożliwiły lepsze
komunikowanie się z partnerami i
ograniczyły stosowanie przez nich
przemocy. Badania wykazują, że
sprawcy muszą zaliczyć przynajmniej
75% zajęć w grupach programu
kontrolowania gniewu, by mieć szansę
uniknięcia recydywy.



Zwróć się do adwokata i uzyskaj rozwód lub separację



Załatw poradnictwo dla siebie i/lub sprawcy



Natychmiast zapewnij sobie pomoc.



Bądź niezależna i nabierz więcej szacunku do siebie



Bądź stanowcza wobec sprawcy



Poproś o pomoc sąsiadów i przyjaciół



Udaj się do schroniska dla maltretowanych kobiet



poszukaj grup terapii dla kobiet