PRACA ZALICZENIOWA

TEMAT:

Udzielanie pierwszej pomocy –

zablokowanie w wyniku wypadku
samochodowego

PROMOTOR

mł. bryg. mgr inż. Marek Drążek

WSTĘP

 

Komunikacja drogowa stała się obecnie jednym z zasadniczych

elementów naszego życia społecznego. Również ochrona zdrowia
uległa ukierunkowaniu zgodnie z potrzebami i dzięki temu powstała
jej swoista gałąź, zwana medycyną komunikacyjną, względnie
drogową. Interesuje się ona przede wszystkim wypadkami nagłymi.
Do czynników wpływających na powstawanie zagrożeń
wypadkowych w ruchu drogowym należą: człowiek, pojazd, droga,
ruch drogowy i czynnik incydentalny. Zagrożenia wypadkowe
człowieka zależą od: osobowości, wydolności psychofizycznej,
wyszkolenia i kultury.
W zagrożeniu wypadkowym ze strony pojazdu wchodzi w grę;
bezpieczeństwo pojazdu, jego stan techniczny i obciążenie.
Zagrożenie ze strony drogi zależy od układu dróg i ich węzłów,
ukształtowania, nawierzchni i wyposażenia. Zagrożenie ze strony
ruchu drogowego uzależnione jest od organizacji ruchu, jego
sterowania i nadzoru. Sieć drogowa staje się tym samym poligonem
doświadczalnym dla ratownictwa.
 

ZBLOKOWANIE W WYPADKACH DROGOWYCH.

Udzielenie pomocy ciężko rannej ofierze wypadku samochodowego

uwięzionej we wnętrzu pojazdu jest chyba najtrudniejszym i
najpoważniejszym wyzwaniem, jakie stoi przed lekarzem
specjalizującym się w opiece przedszpitalnej. Pacjenci są często
osobami młodymi, jeszcze przed chwilą całkowicie zdrowymi, co
może zwiększać ich szanse. Czynnik ten stanowi jednak o
powiększaniu rozmiarów tragedii w przypadku gdyby nie dało się ich
uratować.
Poważne zablokowanie nie zdarza się często pośród wszystkich
wypadków, do których dochodzi na drogach. Powoduje jednak
wydłużenie czasu pomiędzy wypadkiem i przewiezieniem pacjenta
do szpitala i wymaga użycia całego doświadczenia i umiejętności
wszystkich zespołów ratunkowych.

 

Problemy charakterystyczne dla zablokowania

Najbardziej niebezpieczne przypadki zablokowania powodowane są
przez kolizje, do których dochodzi przy dużej prędkości. Do wnętrza
kabiny zostają wtedy wciśnięte elementy nadwozia i podwozia. Przy
mocnych uderzeniach właściwości ochronne nadwozia nie
wystarczają i zwiększa się prawdopodobieństwo poważnego
okaleczenia. Co gorsza, wypchnięcie do kabiny elementów
konstrukcji pojazdu może powodować dodatkowe obrażenia, przed
którymi nie chronią pasy bezpieczeństwa.

Ratowanie ofiary utrudniają odkształcenia nadwozia wymagające
niekiedy skomplikowanych i długotrwałych wysiłków zespołu
ratowników wspomagających nowoczesnymi narzędziami.
Uszkodzenia nadwozia utrudniają również dostęp personelu
medycznego, który mógłby próbować reanimować pacjenta.
Zablokowanie pacjenta powoduje, że niekiedy przez kilka godzin nie
można przewieźć go do odpowiedniego szpitala w celu gruntownego
przebadania i stabilizacji. Co w takim razie, można zrobić, aby
poprawić los pacjenta i jego szanse na dotarcie do szpitala bez bólu i
w pewnym stanie.
Większości przypadków stabilizacja możliwa jest dopiero na stole
operacyjnym. Jednak na miejscu wypadku można zrobić wiele w celu
reanimacji pacjenta. Najprostszym rozwiązaniem jest dowiezienie do
miejsca wypadku wykwalifikowanego personelu medycznego. Nawet
obecnie, kiedy załogi karetek pogotowia są już dobrze wyszkolone,
poważne obrażenia pacjenta wymagają obecności dobrze
wyposażonego i wyszkolonego lekarza.
Lekarz taki musi mieć odpowiednio rozległą wiedzę praktyczną i
doświadczenie w postępowaniu z poważnie rannymi pacjentami.
Powinien być wyposażony w pełen zestaw sprzętu do reanimacji i
stanowić część zespołu ratowniczego. Ratowanie i reanimacja
uwięzionego pacjenta wymaga współpracy zespołu. Powodzenie
działań zależy od udanej współpracy pomiędzy załogą karetki
pogotowia, lekarzem i ratownikami.

Zespołowe podejście powinno obejmować dyspozytornię zespołu

ratowniczego, która powinna postarać się o udział w akcji lekarza,
gdy tylko otrzyma wiadomość o przypadku zablokowania.
Aby stanowić przydatny element zespołu, lekarz musi być
natychmiast gotowy do wyruszenia na miejsce wypadku. W związku
z tym komunikacja gra ogromną rolę w chwili zgłoszenia wypadku
oraz w czasie dojazdu na miejsce.

Medyczne aspekty zablokowania pacjenta

.

Drogi oddechowe.
Ułożenie oraz aspiracje są głównymi etapami podstawowymi.
Aspiratory muszą być bardzo różnych wielkości. Używane pompy do
aspiracji musza mieć odpowiednią wydajność, aby poradzić sobie w
bardziej ekstremalnych warunkach. Jeśli musimy przeprowadzić
intubację należy pamiętać o możliwych urazach szyi. Należy zrobić
wszystko, aby poruszenie szyi było jak najmniejsze. Oczywiście
udrożnienie dróg oddechowych jest sprawą najważniejszą. Tak jak w
przypadku wlewu, należy odpowiednio zamocować stosowany sprzęt.
Sprawdzić, czy wejście powietrza jest dwustronne. Jeśli pacjent jest
przenoszony, cały sprzęt należy przesunąć wraz z nim.

Dostarczenie tlenu do płuc.

Jeśli występują zaburzenia w oddychaniu, należy od samego
początku podjąć odpowiednie działania, szczególnie w przypadku
urazów klatki piersiowej i głowy.
Jeśli następuje niedotlenienie, można podać tlen przez maskę lub
dotchawicznie. Należy pamiętać, że podanie zbyt dużej ilości tlenu
może spowodować zaburzenia gastryczne i wymioty. Oczywiście,
jeśli tlen podajemy dotchawicznie, nie istnieje takie
niebezpieczeństwo. Jeśli pacjent został ranny w klatkę piersiową,
należy podawać tlen pod stale kontrolowanym ciśnieniem. Nawet
najmniejsza odma może mieć katastrofalne następstwa. Symptomy
takie jak rosnąca odma pooperacyjna, niknące szmery oddechowe
oraz wejście powietrza po stronie uszkodzonej wymagają
natychmiastowego podjęcia działań. Wprowadzenie drenu
międzyżebrowego przez drugą przestrzeń międzyżebrową zmniejsza
zagrożenie odmą.

Układ krążenia.

W przypadku wszelkich poważniejszych obrażeń konieczne jest
wejście do żyły. Jak już wspomniano powyżej, należy jak najwcześniej
rozpocząć dożylne podawanie płynów. Dlatego potrzebna jest duża
kani ula umieszczona w odpowiednio dużej żyje, najlepiej na
przedramieniu. Można wykorzystać również inne miejsca, jeśli
dostęp do przedramienia jest utrudniony. Należy pobrać próbki krwi
i przesłać wraz z odpowiednim opisem do szpitala, najczęściej za
pośrednictwem policji. Należy uprzedzić szpital o stanie pacjenta
oraz podać informacje dotyczące zapotrzebowania na krew do
transfuzji. Rozpoczęcie wlewu należy bacznie obserwować, czy
proces podawania płynów przebiega bez zakłóceń. Jeśli
rozpoczynamy wlew w pośpiechu łatwo jest popełnić jakiś błąd i
dlatego przygotowania należy czynić wyjątkowo uważnie.
W przypadku zgnieceń należy mieć dodatkowe dwa punkty do
dokonywania wlewów. Pacjenta należy uwalniać bardzo wolno, stale
kontrolując jego stan i podając odpowiednie ilości płynów. Czasami
sugeruje się zrobienie zastrzyku z dwuwęglanu sodowego w chwili
uwolnienia.

 

Kontrola stanu pacjenta.

Podczas uwalniania pacjenta należy stale sprawdzać jego stan a

także udzielać wsparcia psychicznego. Zazwyczaj jedna z osób
stanowiących załogę karetki wchodzi do rozbitego pojazdu i siada
możliwie blisko pacjenta. Dzięki temu możliwy jest ciągły kontakt z
pacjentem. Miejsce wypadku samochodowego jest niezwykle
hałaśliwe. Co gorsze, do wypadków często dochodzi w ciemnościach,
przy złej pogodzie, co uniemożliwia kontrolę stanu pacjenta
normalnymi sposobami. Bateryjne urządzenia do kontroli pracy
serca oraz manometry do pomiaru ciśnienia tętniczego wyposażone
w diody świecące są nieocenione. Jeśli konieczne jest osłuchanie
klatki piersiowej należy przerwać na chwilę pracę ratowników gdyż
w przeciwnym razie delikatne dźwięki, które mamy usłyszeć, zginą w
ogólnym hałasie. Urządzenia do kontroli pracy serca są przydatne do
stwierdzenia zgonu na miejscu wypadku. Bardzo trudno jest
stwierdzić zgon ubranego pacjenta zablokowanego do góry nogami i
we wraku przewróconego pojazdu, w ciemnościach i w deszczu.
Zastosowanie urządzeń do stwierdzenia braku impulsów
elektrycznych pozwala zdobyć pewność, co do zgonu pacjenta.

Unieruchomienie pacjenta

Najlepszym chyba sposobem usztywnienia odcinka szyjnego jest
zastosowanie składającego się z dwóch części kołnierza typu Hines.
Większość miękkich kołnierzy nie jest przydatna gdyż dają tylko
pozorne poczucie zabezpieczenia. Nawet mocny uchwyt rękoma
może być znacznie skuteczniejszy od złego, zbyt miękkiego
kołnierza. Przy wyjmowaniu z pojazdu, pacjenta należy położyć
płasko w luźnej pozycji i delikatnie podpierać mu głowę.Uszkodzenie
kręgosłupa w odcinku piersiowym im lędźwiowym również należy
unieruchomić. Złamane kończyny górne można unieruchomić szyną
lub zalecić pacjentowi ich podtrzymywanie. Często dochodzi do
złamań kości udowej. Również je należy unieruchomić przy pomocy
szyny, co ogranicza możliwość powstawania powikłań, zmniejsza ból
i nie pozwala na zbyt dużą utratę krwi. W wielu sytuacjach do
wyjęcia pacjenta z wraku wystarczy przywiązanie uszkodzonej nogi
do nogi sprawnej. Jednak w takiej sytuacji należy zastosować
odpowiednią szynę po przeniesieniu pacjenta na nosze.

Uwolnienie pacjenta.

Wyjmowanie pacjenta z wraku należy przeprowadzić z wielką ostrożnością
gdyż na tym etapie każda pomyłka może wiązać się z tragedią. Można przez
przypadek wyrwać kaniulę lub rurkę dotchawiczną i narazić pacjenta na
niepotrzebne niebezpieczeństwo. Ostatecznym uwolnieniem powinna
kierować odpowiednia osoba z karetki pogotowia po przeprowadzeniu
odpowiedniej rozmowy z wszystkimi pracującymi przy wypadku. Pod ręką
muszą być wszystkie potrzebne narzędzia i nosze lub wózek. Na czas
przenoszenia pacjenta można przerwać podawanie kroplówki. Należy
podawać środki przeciwbólowe. Po przeniesieniu pacjenta do karetki, ale
przed ruszeniem z miejsca wypadku, należy szybko sprawdzić jego stan i
określić, co będzie potrzebne do jego reanimacji. Jeśli pacjent jest w
poważnym stanie, lekarz musi pojechać z nim do szpitala. Przed
odjechaniem z miejsca wypadku należy zabrać swój sprzęt i pozbierać
porozrzucane strzykawki i ampułki. W czasach AIDS strażak skaleczony
używaną igłą może nie być najszczęśliwszym z ludzi. Należy wspomnieć w
tym miejscu, że lekarz oraz załoga karetki pogotowia muszą używać
rękawiczek. W razie wypadku wszędzie są ślady krwi a nigdy nie wiadomo
czy pacjent nie jest nosicielem wirusa HIV. W związku z tym należy korzystać
z dostępnych środków ostrożności. Jeżeli lekarz odjeżdża do szpitala wraz z
pacjentem, policja zadba o jego samochód zabezpieczając go na miejscu
wypadku lub odprowadzając do szpitala. Po drodze należy nawiązać kontakt
ze szpitalem i podać szczegółowy opis stanu pacjenta, przewidywalny czas
dotarcia do szpitala i czynności, które trzeba będzie wykonać w szpitalu. W
szpitalu, poza ustnym raportem, należy pozostawić opis wypadku i
zastosowanych środków. Szczególnie należy opisać rodzaje i ilości podanych
wlewów.

DODATKOWE KOMPLIKACJE ZWIĄZANE Z

ZABLOKOWANIEM.

Rany drążące.
Nie występują często, stanowią jednak poważne utrudnienie.
Związane z nimi niebezpieczeństwa znacznie się różnią. W
najpoważniejszych przypadkach dochodzi do przeszycia jamy
brzusznej, klatki piersiowej, głowy lub szyi. Rany najczęściej
powodują elementy nadwozia pojazdu. Mimo, że rodzaje obrażeń
znacznie się między sobą różnią, istnieje kilka ogólnych zasad.
Po pierwsze, nie należy wyciągać wbitego przedmiotu. Podczas
wyjmowania pacjenta z wraku należy zrobić wszystko, aby przedmiot
ten nie poruszał się. Dzięki temu w sali operacyjnej możliwe jest
szczegółowe stwierdzenie obrażeń spowodowanych przeszyciem.
Przedwczesne wyjęcie przedmiotu może spowodować krwotok a
także dodatkowe obrażenia.
Po drugie, należy jak najszybciej rozpocząć dożylne podawanie
płynów i środków przeciwbólowych oraz leków. Jeśli pacjent odniósł
kilka innych ran lub, jeśli przeszycie spowodowało krwotok
podawanie płynów staje się kwestią pierwszorzędną. W przypadku
urazu klatki piersiowej czasami potrzebne jest drenowanie i
intubacja dotchawicza. Należy pamiętać, że opatrunek zamykający
może spowodować odmę wentylową wymagającą natychmiastowego
drenażu międzyżebrowego. Bardzo dziwne jest, jak małe zniszczenia
czyni większość przypadków przeszycia brzucha i szyi. Jeśli z
należytą powagą podejdziemy do obrażeń i odpowiednio zajmiemy
się pacjentem, jego szanse są bardzo duże.

Amputacja urazowa.

Mimo, że amputacje urazowe przeprowadza się nie tylko w
przypadkach zablokowania, często w wyniku wypadku zachodzi taka
konieczność. Dzięki najnowszym osiągnięciom mikrochirurgii
możliwa staje się reimplantacja oderwanych kończyn. Lekarze
biorący w akcjach ratunkowych udział muszą zdawać sobie z tego
sprawę. Decyzję o reimplantacji powinien podjąć doświadczony
chirurg w szpitalu a nie lekarz na miejscu wypadku. Należy wziąć
pod uwagę następujące czynniki:
Poziom amputacji
Czas niedokrwienia
Rodzaj obrażeń
Wiek pacjenta
Stan zdrowia pacjenta.
Lekarze jeżdżący do wypadków muszą pamiętać o możliwościach
reimplantacji i nosić ze sobą foliowe torby i odpowiednie środki
chłodnicze.

Najgroźniejsze obrażenia

 

Odma wentylowa:-
Jeśli nie można zmniejszyć ciśnienia w jamie opłucnej przez
wprowadzenie drenu międzyżebrowego, gdy ofiara znajduje się we
wraku pojazdu, należy jak najszybciej doprowadzić do jej uwolnienia.
W przeciwnym razie ofiara umrze.
 Krwiak opłucnej:-
Ponieważ do powstania krwiaka opłucnej dochodzi zawsze po
przeszyciu płuca, mogą być bardzo podobne odmy wentylowane. Na
miejscu wypadku personel medyczny niewiele może zrobić i ofiarę
należy jak najszybciej przewieźć do szpital. Można nieco poprawić
stan pacjenta stosując drenaż międzyżebrowy i transfuzję.
 Obrzęk mózgu, krwiak mózgu, krwiak nadtwrdówkowy, krwiak
podtwardówkowy:-
Na miejscu wypadku nie można skutecznie przeciwdziałać
wzrostowi ciśnienia śródczaszkowego. Przedłużony okres
podwyższonego ciśnienia śródczaszkowego może spowodować
uszkodzenie mózgu a nawet śmierć.
Jeśli nie ma możliwości przewiezienia pacjenta do odpowiedniego
szpitala nie ma sensu powodować natychmiastowego uwolnienia.
Jeśli w pobliżu znajduje się szpital, należy działać jak najszybciej

Zapaść sercowo naczyniowa.
Można ją stwierdzić na podstawie zwykłych obserwacji oraz
elektrokardiografu. Szybkie uwolnienie pacjenta pozwala na
natychmiastowe rozpoczęcie reanimacji.

Wybroczyny po zgnieceniu klatki piersiowej.

Są symptomem poważnych uszkodzeń dróg oddechowych..
Natychmiast po stabilizacji kołnierza jest szybkie przewiezienie
pacjenta do szpitala.

Tamponada osierdziowa.

Oznaka wielkiego zagrożenia. Na miejscu wypadku nie można nic
zrobić. Należy od razu rozpocząć drenaż przy pomocy igły z dużym
otworem.

Zniszczenie dużych naczyń krwionośnych i ostry krwotok

wewnętrzny.
Poważne uszkodzenie klatki piersiowej i brzucha wymaga często
natychmiastowego przewiezienia do szpitala. Natychmiastowe
uwolnienie pacjenta jest konieczne w przypadku wszelkich innych
obrażeń, jeśli stanu pacjenta nie można ustabilizować na miejscu
wypadku. Podczas stopniowego uwalniania ofiary może nastąpić
nagłe pogorszenie jej stanu wymagające natychmiastowego
uwolnienia. W razie konieczności, na polecenie lekarza należy
przerwać stopniowe rozmontowanie pojazdu i uwolnić ofiarę
natychmiast. Jest niesłychanie ważne, aby ratownicy techniczni
zdawali sobie sprawę z ważności natychmiastowego uwolnienia
ofiary i okoliczności, w jakich decyzja o uwolnieniu była
podejmowana. Podjęcie takiej decyzji wymaga ogromnego
doświadczenia i odwagi. Ponieważ nie można określić zasad, którymi
należy kierować się przy podejmowaniu takiej decyzji, wydaje się, że
okoliczności grają najważniejszą rolę.

Ocena medyczna

Celem wszystkich działań ratunkowych jest wyzdrowienie ofiary.
Umiejętność podtrzymywania życia ofiary i jej uwolnienia zmniejsza
ryzyko niepowodzenia.
W obecnej chwili większość przypadków zablokowania ofiary to
zablokowania w przestrzeni przed fotelem lub na fotelu
spowodowane przez uderzenie w przednią część pojazdu. Tego
rodzaju przypadki zablokowania stanowią 75% wszystkich
zabkokowań. Ponieważ nie prowadzi się szczegółowych statystyk,
dane te są tylko przybliżone.
Ponieważ tak znaczna większość przypadków zablokowania ofiary
jest tylko jednego rodzaju, można skoncentrować wysiłki ratowników
na opracowaniu nowych metod postępowania w takich sytuacjach.
Dzięki temu uwalnianie ofiar w przyszłości może stać się łatwiejsze i
skuteczniejsze.
Można badać metody udzielania pierwszej pomocy w przypadku
zablokowania ofiary na przednim fotelu i porównywać rezultaty w
dłuższym czasie. Można tak zmienić pracę ratowników, aby ich
wysiłki jak najlepiej służyły ofierze.

PRAWDOPODOBNY SPOSÓB ZRANIENIA

 

Zniszczenie pojazdu wskazują w pewnym stopniu, jakie obrażenia
odniósł pacjent.

1.Zderzenia czołowe

Uszkodzenia stóp i łydek, kolan, złamania kości udowej, zwichnięcia
stawu biodrowego, pęknięcie miednicy.

2.Uderzenie przednie w przednią ¼

Jak w przypadku zderzenia czołowego, częstsze przypadki uszkodzeń
stóp i łydek, zwłaszcza, jeśli pojazd ma tunel wału napędowego.
Jeśli zniekształcenia pojazdu są poważniejsze, zderzenia czołowe
może powodować dodatkowe obrażenia.
 

Ich symptomami są:

-

wygniecenie koła kierownicy

-rozdarcie kreskowe, uszkodzenia jelit, śledziony, wątroby, pęknięcie
mostka, uszkodzenia mięśnia sercowego.

-promieniste popękanie przedniej szyby

Uszkodzenia rdzenia kręgowego, urazy głowy ( złamanie kości
twarzoczaszki powodujące utrudnienie oddychania), wstrząs mózg i
zwiększone ciśnienie wewnątrzczaszkowe.
 
 

Należy pamiętać, że złamania mogą powodować niekiedy

duże krwotoki

3. Wgniecenie boku pojazdu:

 

W czasie zderzeń czołowych oraz uderzeń w przednią ¼ elementy

nadwozia absorbują znaczną część energii i do pewnego stopnia
chronią swych pasażerów. Niestety, pojazdy nie chronią swych
użytkowników przed skutkami uderzeń bocznych. Nawet niewielkie
uderzenie może mieć groźne następstwa dla pasażerów.
Mogą nastąpić obrażenia łokcia, przedramienia i nadgarstka.
Uszkodzenia czaszki. Zwichnięcie stawu barkowego złamanie
obojczyka, uszkodzenie wątroby, śledziony, pęknięcie miednicy
złamanie kości udowej, żeber, uszkodzenie płuc, rdzenia kręgowego,
wstrząs mózgu, podniesienie ciśnienia śródczaszkowego
.

Do powikłań należą: wybroczyn po zagięciu klatki

piersiowej, krwiaki opłucnej, ostry krwotok wewnętrzny,
szczególnie w przypadku urazów miednicy i kości udowej

4.Przewrócenie pojazdu:-

Ponieważ przewrócenie pojazdu może być następstwem dowolnego
uderzenia, prawdopodobnie obrażenia omówione powyżej.
Obrażenia powodowane przez przewrócenia pojazdu:
Uszkodzenia rdzenia kręgowego obrażenia głowy.

Jeśli podczas wypadku ofiara obiła się o wewnątrz
pojazdu, należy zwrócić szczególną uwagę na poważne
urazy rdzenia kręgowego i kończyn.

 

5. Tylne uderzenie:-

Uszkodzenie odcinka szyjnego kręgosłupa i rdzenia kręgowego.

6. Poważne odkształcenie nadwozia pojazdu

Jeśli ofiara została przygnieciona w fotelu, należy zastanowić się nad
sztucznym podtrzymywaniem ciśnienia krwi oraz ograniczeniem
wewnętrznych krwotoków.
Oczywiście należy zwrócić także uwagę na oddychanie pacjenta.

NAJWAŻNIEJSZE ELEMENTY KONTROLOWANEGO

UWOLNIENIA.

 

Ofiarę należy jak najszybciej unieruchomić i podtrzymywać przez
cały czas trwania akcji. Jeśli ratownicy dojadą do miejsca akcji przed
lekarzem, mogą rozpocząć uwalnianie ofiary, dzięki czemu gdy
przybędzie lekarz możliwy będzie łatwy dostęp do pacjenta. Lekarz
może wstrzymać akcję w dowolnej chwili używając jednej z dwóch
komend:

1. „Przerwać akcję”- należy przerwać akcję, aby nie dopuścić do
poruszenia pojazdu.

2. „Cisza ”- należy przerwać akcję i zatrzymać wszystkie silniki,
generatory itp.

PODŁĄCZENIE KROPLÓWKI

Wprowadzenie kaniuli wykonuje się niemal przy każdym wypadku.
Dzięki temu możliwe jest dożylne podawanie płynów oraz leków.
Ratownicy muszą rutynowo postępować tak, aby wprowadzenie
kaniuli było możliwe. Może okazać się to bardzo trudne w trzęsącym
się pojeździe. Jeśli plastikowe zakończenie kaniuli dostanie się do
krwiobiegu w wyniku nieostrożnego ruchu może spowodować bardzo
poważne komplikacje. Wyrwanie kaniuli spowoduje zapadnięcie się
żyły. W związku z tym ponowne podłączenie się do niej może być
bardzo trudne.

OSŁUCHANIE.

 

Jeśli konieczne jest ponowne osłuchanie klatki piersiowej, należy

przerwać na chwilę działania. Osłuchanie należy wykonywać szybko,
aby nie potrzebnie nie przedłużać akcji. Jeśli to tylko możliwe, teren
w pobliżu ofiary oświetlić.

ODDYCHANIE, REANIMACJA, KONTROLA PRACY

SERCA I DEFIBRYLACJA.

Jeśli stan pacjenta pogarsza się, należy zrobić wszystko w celu jego
ustabilizowania. W przypadku zapaści sercowo- naczyniowej,
zatrzymania akcji serca, zapaść układu krążenia lub zatrzymanie
oddychania należy wprowadzić deskę pomiędzy plecy pacjenta a
rozłożone oparcie fotela. Dzięki temu możliwe będzie
przeprowadzenie reanimacji sercowo- płucnej. Jeśli konieczna okaże
się defibrylacja ratownicy muszą przerwać pracę i odsunąć się.
Doprowadzenie do wstrząsu i sprawdzenie jego rezultatów może
zająć około 20 sekund. Jeśli nadal nie będziemy wyczuwać tętna
nadal, przez co najmniej minutę prowadzić reanimację. Próbę
defibrylacji można podjąć dwa lub trzy razy.
 

INTUBACJA.

Jeśli ofiara znajduje się w pozycji siedzącej i jest nieprzytomna,
należy udrożnić drogi oddechowe. Niekiedy konieczne jest
wprowadzenie rurki dotchawicznej. Czynności te mogą utrudniać
dwie okoliczności. Może dojść do przypadkowej intubacji przełyku
lub oskrzela. Dlatego podczas wprowadzenia rurki lekarz musi mieć
możliwość osłuchiwania pacjenta, aby upewnić się, czy wszystko
odbywa się prawidłowo. Na początku wprowadzenia rurki konieczne
jest przerwanie pracy wszystkich służb. W następnych etapach
konieczna jest absolutna cisza. Intubacja siedzącego pacjenta jest
niezwykle trudną operacją. W razie uderzenia w przednią ¼ pojazdu,
kiedy dochodzi do uwięzienia kierowcy, lekarz powinien usiąść za
pacjentem na tylnym siedzeniu. Jeśli konieczna jest intubacja,
zazwyczaj niezbędne jest usunięcie dachu. W nagłych przypadkach
usunięcie dachu można przeprowadzić w niezwykle krótkim czasie.
Należy jednak pamiętać, że wczesne usunięcie dachu powoduje
utrudnienia w usuwaniu boku pojazdu. Może okazać się, że po
usunięciu dachu nie można siłowo otworzyć zablokowanych drzwi
gdyż przy każdej próbie słupek C coraz bardziej dogniata ofiarę,
zwłaszcza, jeśli siedzi ona blisko elementów karoserii. Podejmując
decyzję o intubacji lekarz musi zdawać sobie sprawę z wszystkich
dostępnych możliwości. W idealnej sytuacji należy usunąć bok
pojazdu w połączeniu z usuwaniem dachu i wyjąć oparcie tylnego
fotela tak, aby możliwe było rozłożenie oparcia fotela przedniego, co
ułatwia wprowadzenie rurki dotchawicznej. Rozłożenie fotela jest
oczywistą opcją przy wprowadzeniu rurki dotchawicznej. Jeśli
mechanizm regulujący położenie oparcia został uszkodzony,
ratownicy mogą rozłożyć fotel siłowo.

OFIARY WYPADKÓW

WSPÓŁPRACA I SZKOLENIE INTEGRACYJNE

 

Wszyscy ratownicy muszą znać do pewnego stopnia niektóre
problemy związane udzielaniem pierwszej pomocy. Bez
odpowiedniego zrozumienia nie jest możliwe skuteczne
przeprowadzenie akcji ratunkowej nie mówiąc już nawet o
kontrolowanym uwalnianiu.
Zrozumienie nie wystarczy do płynnej współpracy personelu
medycznego, ratowników i policji, konieczna jest integracja
pomiędzy służbami. Bez szkolenia nie może mowy o postępie w
ratownictwie.
Niektóre techniki można opracować dopiero będąc świadkiem ich
wykonania. Inne wymagają doświadczenia. W chaosie wypadku
samochodowego można przekroczyć wiele elementów akcji
ratowniczej. Dzięki odpowiedniemu zrozumieniu metody
postępowania ratowników, personel medyczny może lepiej je
wykorzystywać.

STATYSTYKI

Przyczyny wypadków spowodowanych przez kierujących

Rodzaj zdarzenia

liczba

wypadków

%

ogółu

liczba

zabitych

%
ogółu

liczba
rannych

%
ogółu

Zderzenie się pojazdów w ruchu

44,86

%

39,68

%

46,20

%

najechanie

na

Pieszego

36,50

%

36,08

%

30,53

%

Unieruchomiony pojazd

1,28%

0,79%

1,53%

Drzewo, słup, inny obiekt

drogowy

10,90

%

17,75

%

13,91

%

Zaporę kolejową

0,02%

0,03%

0,02%

Dziurę, wybój, garb

0,13%

0,10%

0,13%

Zwierzę

0,17%

0,02%

0,19%

Wywrócenie się pojazdu

2816

5,03%

275

4,46%

4041

6,32%

Wypadek z pasażerem

1,11%

1,10%

1,18%

wszystkie zdarzenia drogowe razem

55966

100,00

%

6170

100,00

%

63979

100,00

%

25106

2448

29559

20428

2226

19534

716

49

976

6099

1095

8897

10

2

12

71

6

81

97

1

123

623

68

756

Przyczyna
wypadku

Liczba
wypadków

Liczba

zabitych

Liczba

rannych

Nietrzeźwi

8012

1012 9802

Piesi

10776 1315 9822

Pasażerowi

e

144

25

127

Niesprawn

ość
pojazdu

28

3

83

Liczba wypadków i poszkodowanych ze względu na
przyczynę wypadku

Przyczyny
wypadków

Liczba
wypadkó

w

%
ogółu

Liczba

zabitych

%
ogółu

Liczba

rannych

%
ogółu

Niedostosow

anie

prędkości do

warunków w

ruchu

12471

27,9

1894

41,0

18510

31,0

Nie

udzielenie

pierwszeństw

a przejazdu

10448

23,4

572

12,4

14301

23,9

Wyprzedzani

e

3368

7,5

445

9,6

4858

8,1

Omijanie

1231

2,8

127

2,7

1334

2,2

Wymijanie

853

1,9

101

2,2

1200

2,0

Przejeżdżanie

przejść dla

pieszych

3990

8,9

185

4,0

4113

6,9

Skręcanie

1998

4,5

130

2,8

2381

4,0

Zatrzymanie

postój pojazdu

53

0,1

5

0,1

63

0,1

Cofanie

774

1,7

25

0,5

809

1,4

Jazda po

niewłaściwej

stronie drogi

1557

3,5

284

6,1

2303

3,9

Wjazd przy

czerwonym

świetle

646

1,4

24

0,5

929

1,6

Nieprzestrzeganie

innych znaków i

sygnałów

122

0,3

14

0,3

160

0,3

Niezachowanie

bezpiecznej

odległości między

pojazdami

1896

4,2

44

0,1

2531

4,2

Gwałtowne

hamowanie

135

0,3

4

0,1

179

0,3

Jazda bez

wymaganego

oświetlenia

215

0,5

50

1,1

224

0,4

Zmęczenie

zaśnięcie

606

1,4

129

2,8

857

1,4

Ograniczenie

sprawności

motorycznej

729

1,6

83

1,8

939

1,6

Nietrzeźwość

uczestników

zdarzenia

Liczba wypadków Liczba

zabitych

Liczba
rannych

Z winy

kierującego

5243

676

7247

Z winy pieszego

2511

291

2311

Z winy
pasażera

37

5

34

Z innych

przyczyn

124

24

116

Współwina

uczestników

ruchu

100

16

94

LITERATURA

1.

 

1. PRZEGLĄD POŻARNICZY 1/99.

2. RATOWNICTWO DROGOWE – J

WOTSON.

3. INTERNET.