DYLEMATY MORALNO –

ETYCZNE W PIELĘGNIARSTWIE

PSYCHIATRYCZNYM

Etyka – nauka dotycząca moralności.

 

Moralność – pojęcie odnoszące się do

dobrego lub zlego zachowania. Każde

zachowanie ludzkie może być ocenione

jako moralnie dobre, zle lub obojętne.

 

Sumienie – zdolność umożliwiająca

nam moralny osąd.

Pielęgniarstwo to szczególny rodzaj

dzialalności, która dokonuje się

podczas relacji zachodzących między

dwoma podmiotami : pielęgniarka –

pacjent. Relacje te mają charakter

instrumentalny(przedmiotowy) i

afektywny(podmiotowy).

Pielęgniarka (wg. Bower) – osoba,

która pielęgnuje, pokrzepia,

przyczynia się i naradza z

pacjentami w celu osiągnięcia

dobrego zdrowia.

 

Istota pielęgniarstwa (wg.

Chrzanowskiej) – polega na objęciu

w opiekę calego czlowieka, a więc i

jego psychiki. Chory musi czuć

zaufanie do pielęgniarki.

Podstawowe cele moralności

zawodowej to sprzyjanie dalszemu

wykonywaniu zawodu, wzmacnianie

poczucia obowiązku i wzbudzanie

zaufania spolecznego.

 

Naczelną wartością etyki zawodowej

jest poszanowanie zdrowia i życia

czlowieka, poszanowanie jego

godności i wzmacnianie jego praw.

ZAGADNIENIA ETYCZNE I PRAWNE W OPIECE

PSYCHIATRYCZNEJ

1. Prawo do pozbawionego przymusu, godnego, humanitarnego

i kwalifikowanego leczenia z zapewnieniem dostępu do
odpowiadającej standardom profesjonalnym i normom
etycznym pomocy medycznej, psychologicznej i socjalnej.

2. Prawo do równego dostępu do leczenia i jednakowego

traktowania

3. Prawo do prywatności i intymności
4. Prawo do ochrony mienia osobistego
5. Prawo do ochrony przed zniewagą fizyczną lub psychiczną
6. Prawo do ochrony przed zaniedbaniem i zaniechaniem

pomocy profesjonalnej i nieprofesjonalnej

7. Prawo każdej osoby do rzetelnej informacji o jej stanie

klinicznym

Wszyscy psychicznie chorzy mają prawo do

leczenia zgodnie z normami profesjonalnymi i

etycznymi. Leczenie powinno uwzględniać

przede wszystkim dobro chorego. Chory

psychicznie ma prawo do ochrony godności, do

poszanowania różnic indywidualnych,

kulturowych i religijnych. Chory psychicznie ma

prawo do świadomej i dobrowolnej zgody na

leczenie, do traktowania go z taktem, dyskrecja i

szacunkiem, bez względu na glębokość zaburzeń

psychicznych.

 

Pielęgniarka jest szczególnie powolana do

obrony praw i swobód pacjenta. Pielęgniarka,

która jest najbliżej chorego na obowiązek

chronienia go przed niepowolanymi osobami.

„Przeslanie do pielęgniarki”

•

Wysluchaj mnie

•

Zapytaj o moje zdanie

•

Nie lekceważ moich skarg

•

Patrz zawsze na mnie, a nie na moja chorobę

•

Mów do mnie, a nie przy mnie

•

Zachowaj dyskrecję

•

Nie każ mi czekać na siebie

•

Nie mów mi co mam robić, zanim nie powiesz jak mam to
zrobić

•

Informuj mnie zawsze

•

Pamiętaj kim byłem

•

Pozwól mi doznać i przeżyć cieplo Twojej opieki

„Deklaracja Praw Pacjenta, Ustawa

psychiatryczna

(19 sierpień 1994 r. O ochronie zdrowia

psychicznego)” Element kontroli spolecznej

nad funkcjonowaniem lecznictwa

psychiatrycznego, które czasami posluguje się

przymusem zewnętrznym wobec pacjenta,

chroni interesy chorego oraz personelu

medycznego. Ustawa precyzuje na czym polega

ochrona zdrowia psychicznego, kim jest osoba z

zaburzeniami psychicznymi, określa warunki w

jakich wolno ograniczać swobodę chorego. O

zastosowaniu przymusu bezpośredniego i jego

rodzaju decyduje lekarz. Jeśli sytuacja jest

nagląca, a lekarza nie ma w pobliżu, o

zastosowaniu przymusu decyduje pielegniarka.

Przymus bezpośredni –

przytrzymywanie pacjenta,

unieruchomienie go, izolacja oraz

przymusowe podanie leków. Zanim

zastosuje się przymus bezpośredni należy

chorego o tym uprzedzić. Przy wyborze

środka przymusu należy kierować się

tym, aby był on jak najmniej uciążliwy dla

chorego i nie był niebezpieczny.

BLĘDY W OPIECE NAD CHORYMI

1.

Oklamywanie – choremu mówi się, że jest

chory, by uzasadnić postępowanie lecznicze

i rozbudzić u niego krytycyzm. Nie wolno

wobec chorych szafować przyrzeczeniami,

których spelnić nie można.

2.

Komenderowanie – pielęgniarka nie jest

zwierzchnikiem lecz opiekunem chorych.

3.

Lekceważenie przytomności chorych

4.

Spoufalanie się z pacjentami – blędem jest

zwierzanie się chorym ze swoich spraw

osobistych, plotkowanie o innych.

NIETERAPEUTYCZNE FORMY

KONTAKTU

•

a)      Uspokajanie chorego, że nie ma powodu do

niepokoju, w sposób bagatelizujący jego odczucia. Np.

„wszystko będzie dobrze”, „Jutro będzie lepiej”.

•

b)      Odrzucanie myśli i zachowań pacjenta następuje,

gdy pielęgniarkę ogarnia niepokój wyplywający z

zachowań chorego lub jej wlasnych nie rozwiązanych

problemów, które nieświadomie zostaly poruszone.

•

c)      Aprobata lub dezaprobata myśli lub zachowań

pacjenta wyrażona w formie oceny jego postawy. Np.

„Jestem zadowolona z...”, „Tego nie powinno się robić”

•

d)      Stawanie w opozycji do urojeniowych sądów

pacjenta wzmacnia jego chorobliwe odczucia.

•

e)      Doradzanie pacjentowi z pozycji tego, kto wie

lepiej, nie jest terapeutyczne.