Metoda Knillów

Monika

Rumińska
Marta Słomińska
Nikoletta Wirkus
Tomasz

Starczewski

Możemy wyróżnić dwie metody

1.

Programy Aktywności. Świadomość
Ciała, Kontakt i Komunikacja.

2.

Dotyk i Komunikacja.

Cele metody Dotyku i
Komunikacji:



pozytywny rozwój kontaktu i
komunikacji za pomocą regularnego,
wrażliwego dotyku;



wzrost otwartości na otaczający świat
oraz rozwój świadomości ciała.

Dla kogo przeznaczony jest

Program Dotyk i Komunikacja

Dla rodziców dzieci upośledzonych,

również dla tych wszystkich, którzy
mają małe dzieci oraz młodzieży i
dorosłych, którzy napotykają na
poważne trudności w komunikacji.

Cele metody Programów

Aktywności:



rozwijanie świadomości i wrażliwości dzieci
na wzajemne kontakty, sygnały i reakcje;



budowanie zaufania do terapeuty,
w konsekwencji również do innych ludzi;



zachęcenie do przejawiania własnej
inicjatywy i aktywności;



rozwijanie świadomości wykorzystania
swojego ciała w codziennych czynnościach;

Kto może stosować Programy

Aktywności



Rodzice, opiekunowie



Terapeuta, nauczyciel

Wobec kogo można stosować

Programy Aktywności

Programy są skutecznie stosowane

w pracy z dziećmi, młodzieżą i
dorosłymi o różnym poziomie
rozwoju intelektualnego i z różnymi
rodzajami niepełnosprawności
fizycznej.

Autorzy



Marianna Knill



Christopher Knill

Rys historyczny



Od 1973 r. rozpoczęcie pracy z dziećmi,

młodzieżą i dorosłymi z ciężkimi zaburzeniami

w rozwoju ruchowym, poznawczym i społecznym



Rezultat tej pracy to opracowanie w 1986 r.

Programów Aktywności: Świadomość Ciała,

Kontakt i Komunikacja



Pierwsze publikacje metod w Polsce powstały

w 1995 r.



Początki realizacji metod w Polsce poprzedzone

4- dniowym szkoleniem i warsztatami

prowadzonymi przez Ch. Knilla

Przygotowanie do sesji

1.

Czas:



wybór pory dnia, w której dziecko jest

bardziej ożywione;



zalecany jest czas, który jest naturalny

do przeprowadzenia programu,

najlepiej wśród innych czynności, które

wykonuje wspólnie z nauczycielem;



powinny być stosowane regularnie i

jeśli to możliwe, o tej samej porze dnia.

2.

Miejsce:



pomieszczenie powinno kojarzyć się z dobrą

atmosferą oraz dawać poczucie

bezpieczeństwa;



należy ograniczyć przestrzeń pokoju

przeznaczonego do sesji;



oświetlenie powinno być najlepiej ciepłe,

intymne;



z pokoju powinny być usunięte wszelkie

przedmioty interesujące dziecko;



należy zadbać o dobrą temperaturę

pomieszczenia.

3.

Wyposażenie:



własna mata, która powinna być

wystarczająco duża, aby mogli na niej usiąść

razem terapeuta i dziecko;



magnetofon z dobrym głośnikiem.

4.

Dobór akompaniamentu muzycznego:



komercyjna muzyka może zaburzać uwagę, a

nie skłaniać do określonej aktywności;



tematy muzyczne powinny odzwierciedlać

rytm i mowę dostosowaną do czynności,

której towarzyszą.

Opis programów

Program Wprowadzający



Kołysanie



Wymachiwanie rękoma



Pocieranie dłoni



Klaskanie



Głaskanie głowy



Głaskanie brzucha



Relaksacja

Program 1



Kołysanie



Wymachiwanie rękoma



Zginanie i rozprostowywanie rąk



Pocieranie dłoni



Zaciskanie i otwieranie dłoni



Ruchy palców



Klaskanie



Głaskanie głowy



Głaskanie policzków



Głaskanie łokci



Głaskanie brzucha



Przewracanie się



Relaksacja

Program 2



Kołysanie



Klaskanie



Głaskanie brzucha



Głaskanie ud



Głaskanie kolan



Głaskanie palców u nogi



Wiosłowanie



Pocieranie stóp



Poruszanie palcami u nóg



Poruszanie nogami



Leżenie na plecach



Obracanie się z pleców na bok



Obracanie się z pleców na brzuch



Relaksacja

Program 3



Leżenie na brzuchu



Leżenie na plecach



Obracanie się z pleców na brzuch



Obracanie się z brzucha na plecy



Poruszanie nogami



Czołganie się na brzuchu



Raczkowanie



Klęczenie i spacerowanie na kolanach



Upadanie z pozycji klęczącej



Odpychanie i przyciąganie



Relaksacja

Program 4



Leżenie na brzuchu



Leżenie na brzuchu i mruganie oczyma



Leżenie na plecach z rękoma wokół karku



Poruszanie nogami (jazda rowerem)



Odbijanie się na siedzeniu



Kręcenie się wokół siedzenia



Ślizganie się na siedzeniu



Podnoszenie się i stanie bez ruchu



Podnoszenie ramion- jednego, a potem obu jednocześnie



Podnoszenie jednocześnie- jednej ręki i nogi



Stawanie przed kimś



Podbieganie do- odbieganie od



Spacerowanie- szybko i delikatnie



Spacerowanie- wolno i ciężko



Spacerowanie- wolno i delikatnie ( po cichu)



Dwa i dwa (znajdź partnera)



Odpychanie i przyciąganie



Dowolne ruchy (taniec)

Program Specjalny (SPH)



Kołysanie



Wymachiwanie rękoma



Pocieranie dłoni



Zaciskanie i otwieranie dłoni



Klaskanie



Głaskanie policzków



Głaskanie brzucha



Głaskanie ud



Ruchy stóp/ nóg



Przewracanie się (padanie)



Relaksacja

Notowanie postępów



Zapisywanie postępów w specjalnie

przygotowanym formularzu



Skonstruowany do obserwacji i pomiaru

postępów z wykonania Programu 1,2 i 3



Daje możliwość zapisu trzech różnych

wskaźników interakcji pomiędzy

dzieckiem, a nauczycielem tj.

uczestniczenie, uważność i zachowania

zakłócające

Zalety: Wady:



ukierunkowana na rozwój

inicjatywy i niezależności

dziecka;



pomaga dziecku

doświadczać jego ciała

jako jedności, wspomaga

jego rozwój wyobrażenia

ciała;



wzmacnia więzi;



może być stosowana przez

każda osobę, która ma

regularny kontakt z

dzieckiem;



nie jest

wystanadryzowana.



monotonna;



nie może być uznana za

pełną strategię

edukacyjną;



osoba stosująca tę

metodę może zostać

posądzona o „zły dotyk”.

Bibliografia



Knill Ch. (2009), Dotyk i Komunikacja, Wyd.
CMPP-P, Warszawa.



Knill M., Knill Ch. (2009), Programy
Aktywności. Świadomość Ciała, Kontakt i
Komunikacja, Wyd. CMPP-P, Warszawa



Piszczek M. (2011), Uwagi o realizacji
Programu Dotyk i Komunikacja oraz
Programy Aktywności. Świadomość ciała,
Kontakt i Komunikacja wg M. i Ch. Knillów,
Wyd. Kompendium, Warszawa