METODA

METODA

KNILLÓW

KNILLÓW

Autorami tej metody są

Marianna i Christopher Knill

.

Powstała ona w wyniku trudności, jakie napotykali

terapeuci komunikując się z osobami nie nawiązującymi

kontaktu z otoczeniem. Autorzy wyodrębnili w

niej dwie części – pierwszą stanowi „Dotyk i Komunikacja”,

drugą zaś „Programy Aktywności, Świadomość Ciała,

Kontakt i Komunikacja”. Zdaniem Christophera Knilla,

opracowane programy

„pomagają dziecku doświadczyć jego

ciała jako jedności i wspomagają rozwój

wyobrażenia ciała wtedy, gdy dziecko nie jest zdolne do

używania swojego ciała aktywnie”.

Niewątpliwym atutem tej

metody jest wykorzystanie zabawy w połączeniu z

muzyką i ruchem. Dziecko uczy się łączyć słyszane dźwięki

z konkretnymi czynnościami, co daje nie tylko

radość z prawidłowo wykonywanych ćwiczeń, ale

ponadto zapewnia mu odpowiedni poziom bezpieczeństwa

konieczny do nawiązania kontaktu. W efekcie uzyskujemy

zwiększoną koncentrację uwagi oraz pamięć, a także

usprawniamy koordynację pomiędzy układem nerwowym

a mięśniowym.

DOTYK I

KOMUNIKACJA

Interakcje i rozwój

Bardzo ważną sprawą dla ogólnego rozwoju dziecka jest

osiągnięcie i utrwalenie zdrowych wzajemnych kontaktów

z dorosłymi. Od nich zależy rozwój języka,

rozwój społeczny, emocjonalny, fizyczny i intelektualny.

Rozwój zdrowej komunikacji uzależniony jest od tego, czy

dorosły i dziecko potrafią odnaleźć „wspólną falę”.

Dla takich czynności, jak karmienie, kąpanie, ubieranie

i zabawa, charakterystyczna jest

powtarzalność i regularność. Dzięki temu rodzic i dziecko

mogą nauczyć się, jak wzajemnie na siebie reagować.

W normalnych okolicznościach dziecko szybko uczy się

identyfikować te rytuały i rozwija wyraźną

przewidywalność zdarzeń, które mogą nastąpić.

We wczesnym stadium rozwoju język ciała niemowlęcia jest

zmienny i intuicyjny. Reakcje są płynne i zależą od stanu

niemowlęcia. Gdy dziecko widzi, że jego reakcje są

rozpoznawane, rozwija świadomość ciała i wzrasta jego

otwartość na otaczający świat.

Kontakt fizyczny i fundamenty

emocjonalne

Skóra jest najbardziej wrażliwym kanałem sensorycznym.

Doświadczenie dotyku jest pierwszym wrażeniem, jakiego

doznajemy. Właśnie dlatego pierwsze doświadczenia

niemowlęcia dotyczące fizycznego kontaktu mają silny wpływ na

jego późniejsze emocjonalne powiązania z otaczającym światem.

Wczesna komunikacja między niemowlęciem i opiekunem

powstaje we wzajemnych związkach, przede wszystkim w

wyrażaniu siebie przez kontakt cielesny, dzięki czemu rozwija

się „fizyczny dialog”.

Oparte na wczesnym kontakcie fizycznym-

emocjonalne

potwierdzenie

jest bazą dla pomyślnego rozwoju podstawowych

ludzkich związków i dla późniejszego rozwoju

komunikacji.

Kontakt fizyczny rodzi się nie tylko z dotyku, lecz powstaje także

dzięki ruchowi. Ruch pobudza zainteresowanie dziecka i sprzyja

wzajemnemu zadowoleniu.

Kontakt fizyczny i

samoocena

Istnieje związek między dobrym

okntaktem fizycznym we wczesnym

dzieciństwie i

późniejszym rozwojem.

Fizyczna bliskość i dotyk są podstawą

skutecznej pracy z dziećmi i

dorosłymi, których komunikacja nie

rozwinęła się we wczesnych stadiach.

Potrzeby ludzi z ciężkimi

defektami komunikacji

Niejednokrotnie zdarza się, że dorosły może

mieć trudności w komunikowaniu przez cały

czas swojej miłości i zainteresowania dzieckiem

- „Mismatch”,

inaczej nieuwzględnienie „fali”

innych wywołują poczucie niepewności i w

efekcie, zarówno dorosły jak i dziecko mogą

czuć się daleko od siebie.

- „syndrom izolacji”

lub

„cykle braku interakcji”,

efektem czego może być ograniczona zdolność

komunikacji

Ramy interakcji

Rola opiekuna we wczesnym rozwoju dziecka

polega przede wszystkim na budowaniu

„rusztowania” (ram) wokół niego. Owo

„rusztowanie” powinno być płynne i

troskliwie przystosowane do dziecka. Trzeba

być świadomym, jakich komponentów używać

budując „rusztowanie”. Ważne jest

uwzględnienie następujących spraw:

1. Wybór pierwszoplanowej osoby
2. Ilość i częstość aktywności
3. Otoczenie fizyczne
4. Granice czasowe
5. Porządek i sekwencja

Świadomość własnych

kanałów ekspresji i języka

ciała

Głos:

Jest bardzo ważnym narzędziem zdobywania i utrzymywania uwagi

partnera. Jakość dźwięku może przyczynić się do atmosfery

bezpieczeństwa, a dzięki odpowiedniemu użyciu głośności, tempa, pauz,

rytmu i tonu możemy uspokoić lub pobudzić partnera.

Wyraz twarzy:

Powinniśmy być świadomi ekspresji naszej twarzy. Warunkiem dobrej

komunikacji jest, aby partner obdarzał nas swoją uwagą z własnej woli,

a nasza rola polega na zaangażowaniu i ukierunkowaniu jego

zainteresowania.

Pozycja ciała i ruch:

Pozycja ciała i jego ruchy często mają konsekwencje, których jesteśmy

nieświadomi. Wpływa to na jakość kontaktu.

Nasze ręce:

Są one podstawowym źródłem kontaktu. Sposób w jaki dotykamy powinien

być przekonujący i precyzyjny, a nie mechaniczny lub bezmyślny.

Fizyczny kontakt, masaż

terapeutyczny

- „Komunikacja dystansowa”

- Techniki masażu wcześniaków

- Masaże wykonywane na osobach

niepełnosprawnych intelektualnie

„Potrzeby” sesji kontaktu

W pracy z ludźmi, którzy doznają

poważnych trudności w komunikacji,

należy znaleźć sposób na włączenie

dotyku jako akceptowanego kanału i

komunikacji. Aby skutecznie ich

„wprowadzić” w owy dotyk, musimu

przyjąć, że wymagają oni wrażliwego i

zaplanowanego podejścia wewnątrz ram

adaptacyjnych, które powinny zredukować

niepewność zarówno opiekuna, jak i

partnera.

Wspierająca rola muzyki

Muzyka ma ważne właściwości,

których doświadczamy regularnie w

naszym codziennym życiu.

Różna muzyka działa w różny sposób.

Może ona pobudzić nas do ruchu,

ożywić, uspokajać, irytować,

powodować melancholię,

relaksować, a nawet usypiać.

Planowanie i

przygotowanie sesji

kontaktu

LITERATURA:

LITERATURA:

1. Ch. Knill, Dotyk i Komunikacja,

Warszawa 1997

2. Knill M. i Ch., Programy

aktywności (Świadomość ciała,
dotyk i komunikacja), Warszawa
1995