METODYKA

WYCHOWANIA

FIZYCZNEGO Z OSOBAMI

CHORYMI NA PADACZKĘ,

HEMOFILIĘ,

NOWOTWORY

OPRACOWANIE:

PADACZKA

•

Epilepsja, ,,epi-lambanein” zawładnąć,
chwytać -niektórzy nazywają ją ,,wielką
chorobą,, lub ,,chorobą św. Walentego”

•

Choroba o złożonej, różnej etiologii,
cechująca się pojawianiem napadów
padaczkowych.

•

Dawniej uważana za chorobę
nadprzyrodzoną, pochodzenia boskiego.

Napad padaczkowy

•

Nadmierne, gwałtowne oraz samorzutne
wyładowanie komórek nerwowych.

Przyczyny:



zaburzenia równowagi pomiędzy

neuroprzekaźnikami pobudzającymi i
hamującymi



obniżony próg pobudliwości neuronów



zaburzenia pracy pompy sodowo-potasowej

Etiologia:

•

Guzy mózgu, urazy mózgu, uwarunkowania
genetyczne przebyte operacje na otwartym
mózgu, zmiany hormonalne

•

Padaczka odruchowa jest wywoływana przez
bodźce zewnętrzne, np. z gry komputerowej ,
migotanie ekranu komputera, dyskoteka.

•

Stany fizjologiczne organizmu zagrażające
atakiem chorego na epilepsję :
niedotlenienie, zmniejszenie Co2 we krwi,
hiperwentylacja, niedocukrzenie, zwiększony
poziom progesteronu, zaburzenia wodno-
elektrolitowe, zmęcznie , brak snu, stany
emocjonalne.

Duży napad padaczkowy
-Grand Mal, przebieg

•

Objawy; kurcz toniczny, utrata świadomości

•

1.Faza przeddrgawkowa:

•

Zmiana stanu psychicznego, przygnębienie,

wrażliwość, halucynajcje , rozkojarzenie, lęk, utrata

świadomości

•

2.Faza drgawkowa:

•

Skurcz toniczny(wyprężenie, a następnie drgawki)

•

głowa odgięta do tyłu ,gałki oczne skierowane ku

górze

•

-chory leży na plecach, kończyny górne zgięte i

przywiedzione do tułowia

•

Mimowolne oddawanie moczu, nadmierne wydzielanie

śliny, skóra przybiera barwę siną

•

3.Okres ponadnapadowy-

•

po zakończeniu drgawek chory na ogół pozostaje w

stanie śpiączki, normalizuje się oddech, źrenice

reagują na światło, skóra wraca do normalnego koloru

Leczenie

•

precyzyjne rozpoznanie

choroby((wykluczenie np. guzów mózgu)

•

stosowanie monoterapii

•

wdrażanie leczenia

•

odstawienie leczenia

•

zmiana leków

•

stosowanie odpowiedniego leku do

konkretnego rodzaju napadu

•

stosowanie odpowiednio dużej dawki leku

monitorowanie stężenia leku w surowicy – w

niektórych przypadkach

Pierwsza pomoc w przypadku
wystąpienia drgawek

Pierwsza pomoc w napadzie
padaczkowym

•

ułóż chorego na boku by uchronić go przed

zakrztuszeniem się – pozycja boczna ustalona, jeśli nie

jest możliwe ułożenie chorego w tej pozycji,

pozostawić na plecach,

•

nie wkładać niczego pod głowę (koca, poduszki, kurtki

itp) – grozi to zapadnięciem się języka i utrudnieniem

oddychania!!

•

nie podawać nic do picia

•

ochronić (szczególnie głowę i kręgosłup) przed

okaleczeniem o okoliczne przedmioty – czyli np.

przytrzymać z boku rękami, nie podnosić głowy

chorego

•

nie powstrzymywać na siłę drgawek

•

rozpiąć pasek, kołnierz koszuli, aby ułatwić

oddychanie,

•

nie wkładać niczego między zęby, szczególnie nic

twardego. Nie otwierać siłą zaciśniętych szczęk,

•

zachować spokój, dopiero jeżeli po 2–3 minutach

atak nie mija, wezwać pogotowie

•

po ataku osoba może mieć problem z logicznym

kontaktem, mówieniem, kojarzeniem faktów i

samodzielnym chodzeniem, wiec powiedzieć

spokojnie, co się stało i pomóc usiąść lub dojść do

łóżka i pozwolić odpocząć. Należy sprawdzić, czy

podczas napadu nie było mimowolnego oddania

moczu (lub kału) i adekwatnie pomóc choremu.

Najlepszą alternatywą po ustąpieniu napadu jest

sen trwający 1–2 godziny. Napad naprawdę jest

sporym wysiłkiem umysłowym i fizycznym dla

organizmu.

Ćwiczenia gimnastyczne

•

Dla zachowania równowagi w organizmie
należy pracować zarówno nad ciałem jak i nad
umysłem. Dzięki usprawnianiu manualnemu
osoba chora na padaczkę kształtuje w sobie
umiejętności posługiwania się przedmiotami
codziennego użytku.

•

Dzieci z padaczką mogą brać udział w zajęciach
na basenie, w hipoterapii i we wszystkim tym
co jest znane, dostępne dla ich kolegów,
koleżanek, pod warunkiem zachowania
wszelkich sposobów ostrożności..

•

miękka powierzchnia podłoża chroniąca dziecko w czasie

upadku,

•

zapewnienie sprzętu do pływania np.: motylki, koło

ratunkowe i opieka ratownika,

•

w czasie jazdy na koniu, ważna jest odzież ochronna,

przeszkoleni terapeuci.

•

Należy pamiętać, że każda osoba chora jest

indywidulanością, więc nie należy generalizowować tej

grupy osób.

•

Należy jednak zwrócić uwagę na to aby, osoby prowadzące

zajęcia, zarówno z zakresu podnoszenia sprawności

manualnych jak i intelektualnych, powinny znać:

•

diagnozę( rodzaj padaczki, rodzaj napadów), częstotliwość

występowania napadów,

•

dodatkowe zaburzenia ( wady wzroku, słuchu),

przeciwwskazania do danego typu zajęć, które mogą

wywołać napad padaczkowy,(biegi, głośna muzyka, ostre

zapachy),

•

warunki w jakich żyje dziecko( dom rodzinny, warunki

bytowe).

Ciekawostki

•

1.Nadopiekuńczość rodziców

•

2.Obawy ze strony pracodawcy

•

3.Cechy osobowości osób
chorych(rozwlekłość w myśleniu, lepkość
w kontaktach, drobiazgowość)

•

4.Znani epileptycy: Napoleon Bonaparte,
Włodzimierz Lenin, Fiodor Dostojewski

•

5.Dzień św. Walentego- dzień osób
chorych na padaczkę.

Hemofilia

•

(łac. haemophilia, z gr. αἷμα = "krew" +

φιλíα = "kochać"

[1]

)

•

Choroba genetyczna zaliczana do skaz

krwotocznych, Wywołuje ją uszkodzony

gen odpowiadający za kontrolowanie

produkcji jednego z białek znajdujących

się we krwi. Białka te określane są mianem

czynników krzepnięcia i biorą udział

w powstawaniu skrzepu. Brak lub niedobór

czynnika może prowadzić

do nieprawidłowego krzepnięcia krwi.

Schemat dziedziczenia hemofilii

Skutki emocjonalne

Funkcjonowanie emocjonalne może nie być zaburzone.

Jednak, zwłaszcza w ciężkiej postaci choroby, chory

może czuć się gorsze, niż inni ludzie, ponieważ nie może

robić tego wszystkiego, co człowiek zdrowy, np. grać w

piłkę nożną, itp. Wie, że może to spowodować

krwawienie do stawu, lub mięśni i związany z tym ból,

konieczność leczenia dożylnego czynnikiem

krzepnięcia, czasami leczenie w szpitalu. Może to

powodować reakcje wycofania się, izolacji, ale również

przeciwnie chęć udowodnienia, że jest się takim

samym jak inni ludzie. Chory podejmuje wtedy różne

ryzykowne dla zdrowia działania.

Środki ostrożności

Chory nie powinien być narażony na urazy.
Na co dzień musi mieć do chodzenia

wygodne obuwie usztywniające staw

skokowy, na nie śliskiej podeszwie. Jeżeli

chory jest sprawny ruchowo może biegać i

skakać. Głównym zagrożeniem są inni

ludzie (współpracownicy, rodzina), którzy

powinni wiedzieć o jego chorobie oraz jak

postępować w razie urazu.

Wskazania i przeciwwskazania

•

Osoba chora na hemofilie nie może grać w piłkę nożną, koszykówkę,
siatkówkę i wykonywać ćwiczeń, przy których narażona byłaby na
uraz. Gimnastyka, pływanie, gra w ping-ponga są wskazane dla
kondycji ogólnej i dobrego rozwoju mięśni. Nie można zabronić
choremu na hemofilię udziału w zabawie sportowej, czy w życiu
towarzyskim. Dobrze byłoby, gdyby przed zajęciem grożącym urazem
chory przyjął profilaktycznie czynnik krzepnięcia lub miał go stale
przy sobie.

•

Zabawy ruchowe związane z chodzeniem, bieganiem,
tańcem, gimnastyką są bardzo wskazane dla chorego na
hemofilię, ponieważ rozwijają jego mięśnie. Należy
rozwijać te sfery aktywności intelektualnej i ruchowej w
których osoba chora się wyróżnia. Chodzi o to, aby nie
tylko nie czuł się on gorszy, od innych ale mógł być
lepszy w jakiejś dziedzinie od innych.

Wychowanie Fizyczne dziecka
chorego na hemofilię w szkole
podstawowej

•

Ważne jest, aby dziecko uczestniczyło we wszystkich grach
i zabawach z rówieśnikami. Zabawy małych dzieci
zazwyczaj stanowią niewielki problem, za wyjątkiem
występujących okazjonalnie brzydkich sińców. Skaleczenia
i otarcia skóry są zwykle łatwe do opatrzenia, Dzieci
zawsze powinny używać nożyczek oraz innych ostrych
przedmiotów, tak samo jak wszystkie dzieci
– pod nadzorem opiekunów.
Sporty uprawiane w szkole podstawowej zwykle nie są tak
bardzo oparte na współzawodnictwie i brutalności, jak to
bywa w późniejszym okresie dorastania. Jeżeli więc dziecko
nie ma jakiegoś szczególnego problemu, na przykład
„stawu podatnego na krwawienie”, powinno móc
uczestniczyć we wszystkich zajęciach.
Jedyną sytuacją, kiedy leczenie może być konieczne, jest
wystąpienie urazu głowy, stawów lub genitaliów.

Wychowanie Fizyczne dziecka
chorego na hemofilię w szkole
średniej

•

Kiedy dziecko dorasta, staje się bardziej skłonne

do współzawodnictwa. Sporty, które uprawia, stają się

agresywniejsze, a zakres aktywności sportowych powiększa się.

Wszelkie gry i ćwiczenia są korzystne, ponieważ wzmacniają stawy

i powodują rozwój mięśni ochraniających układ kostny. Dzięki temu

krwawienia występują rzadziej. Zakładając, że dzieci i nauczyciele

zachowują rozsądek i stosują w razie potrzeby odpowiednie stroje

ochronne itp., niemal wszystkie dyscypliny sportowe są

odpowiednie i dozwolone dla dzieci z hemofilią. W razie, jeśli

któraś z dyscyplin sportowych sprawia szczególny problem, zwykle

nie jest trudno znaleźć równie satysfakcjonującą, ale

bezpieczniejszą alternatywę.

Nie jest możliwe, aby szybko i łatwo stworzyć zasady określające,

które sporty są, a które nie są odpowiednie dla osób z hemofilią.

Względne ryzyko oraz korzyści będą się różniły u poszczególnych

dzieci. Jako zasadę można przyjść, że należy unikać sportów

kontaktowych z elementami „przemocy”, takich jak boks, zapasy,

rugby, kontaktowe sztuki walki, itp. Ale prawdopodobnie nie

istnieje dyscyplina, która nie byłaby z przyjemnością uprawiana

przez osoby z hemofilią. Jeśli będą Państwo mieli wątpliwości,

najlepiej zwrócić się z pytaniem do rodziców dziecka

lub/i do ośrodka leczenia hemofilii.

Hemofilia w życiu codziennym

Nowotwór

•

(łac. neoplasma, skrót npl – z greckiego neoplasia)

•

grupa chorób, w których komórki organizmu dzielą się
w sposób niekontrolowany przez organizm, a nowo
powstałe komórki nowotworowe nie różnicują się w
typowe komórki tkanki. Utrata kontroli nad podziałami
jest związana z mutacjami genów kodujących białka
uczestniczące w cyklu komórkowym: protoonkogenami
i antyonkogenami. Mutacje te powodują, że komórka
wcale lub niewłaściwie reaguje na sygnały z
organizmu. Powstanie nowotworu złośliwego wymaga
kilku mutacji, stąd długi, ale najczęściej bezobjawowy
okres rozwoju choroby. U osób z rodzinną skłonnością
do nowotworów część tych mutacji jest dziedziczona.

Karcynogeneza

•

Inaczej kancerogeneza lub nowotworzenie – zmiany
zachodzące w komórce organizmu, prowadzące do
powstania nowotworu. Jest to wieloetapowy proces
zachodzący na poziomie DNA komórki. Kancerogeneza
jest najczęściej wywoływana czynnikami rakotwórczymi,
takimi jak: światło ultrafioletowe, azbest,
wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne czy
niektóre wirusy.

Etapy kancerogenezy

•

Działanie czynników rakotwórczych

•

Mutacja

•

Intensywne mitozy zmienionych komórek

•

Przerastanie zdrowych tkanek

•

Angiogeneza

•

Migracja

•

Tworzenie przerzutów

Rodzaje nowotworów

•

Nowotwór łagodny

•

Nowotwór złośliwy

•

Nowotwór anaplastyczny

•

Mięsak

•

Rak

•

Potworniak

•

Nowotwór miejscowo złośliwy

W leczeniu stosuje się m.in.:

•

Chemioterapię

•

Radioterapię

•

Leczenie chirurgiczne

•

Immunoterapię

•

Hipertermię miejscową

Dla osób chorych na
nowotwory
nie są wskazane:

•

Ćwiczenia z obciążeniem i dużym wydatkiem
energetycznym

•

Ćwiczenia w podporach

•

Ćwiczenia izometryczne

 
W przypadku gdy odbyła się operacja usunięcia

węzłów chłonnych nie zaleca się również:

 

•

Ćwiczeń z leżeniem na boku strony operowanej

•

Ćwiczenia gdzie występuje długotrwałe trzymanie
kończyn górnych do dołu

Zalecane są:

•

Ćwiczenia bez obciążenia i z małym wydatkiem
energetycznym

•

Ćwiczenia w odciążeniu

•

Ćwiczenia

•

Ćwiczenia czynne dynamiczne

•

Każde ćwiczenie/ zalecany sport powinno być
dostosowane indywidualnie do pacjenta, do jego
wydolności oraz stanu emocjonalnego

Szczególnie zalecane formy
wychowanie fizycznego to:

•

Pływanie na Basenie

•

Aerobik

•

Joga bez podporu

•

Na siłowni z niewielkim odciążeniem bez odcinka gdzie
usunięto węzły chłonne

•

Nord walking

Czas na pytania

Dziękujemy za uwagę