Zestaw 7

2. Zasady ustalania dokładności pomiaru osnów realizacyjnych na etapie projektowania.

Cel: ustalenie z jaka dokładnością pomierzyć kąty i długości w osnowie realizacyjnej oraz z jaką
dokładnością odłożyć kąty α, β i długości dl,d2 żeby błąd wzajemnego położenia punktów 1,2 nie
przekroczył 1cm.
m

td

2

= m

fd

2

+ m

2

d(α,d)

gdzie: m

td

2

błąd tyczenia , m

fd

2

- blad osnowy podstawowej [średni błąd wynikający z

dokładności osnowy, średni błąd wynikający z dokładności tyczenia (brak obserwacji nadliczbowej)]
m

td

2

= m

0

2

(F

d

T

QF

d

) + m

d

2

(α,d) gdzie:m

0

- średni błąd jednostkowy po wyrównaniu Q - macierz

współczynników wagowych (macierz kowariancji X, Y osnowy) F

d

- macierz funkcyjna - macierz

jednokolumnowa pochodnych cząstkowych funkcji d

2

= (x

j

– x

i

)

2

+ (y

j

– y

i

)

2

uzasadnienie drugiego wzoru

x

p

= X (xi, y

i

, βi, di) ; Y

P

= y (xi, yi, βi, di) ®cov(x

p

,y

p

) = F

p

*cov(X,

Y, β, d) Fp

T

gdzie:

*cov(x

p

,y

p

) - macierz kowariancji dla współrzędnych punktu P

*cov(X, Y, β,d) kowariancja wsp. pkt. osnowy (X,Y) i dla elementów (β,d) odkładanych podczas
tyczenia punktu P
*F

p

maciez pochodnych cząstkowych dla funkcji

3.

4. ROZJAZD PROSTY
W rozjeździe rozróżnia się dwa kierunki torów: kierunek toru zasadniczego (prosty) oraz kierunek toru
odgałęźnego ( w łuku). Rozjazd wyznaczają punkty zaznaczone na osi toru zasadniczego i
odgałęźnego. Będą to punkty A-początek rozjazdu, PiP’- koniec rozjazdu, M-środek rozjazdu α- kąt
rozjazdu(zawarty między kierunkami obydwu osi).Wyrażany jest najczęściej za pomocą ułamka l:n,
zwanego skosem rozjazdu. Odległość od punktu początkowego do środka rozjazdu (odcinek a) oraz
środka rozjazdu do punktów końcowych ( odcinki pip') zależy od typu rozjazdu i jego konstrukcji. Typ
rozjazdu podawany jest najczęściej w skróconej formie, np.S45-500-1:12,gdzie s- typ szyny, 500 –
promień toru odgałęźnego , 1:12 – skos rozjazdu

5. TECHNOLOGIE WZNOSZENIA BUDOWLI WYSMUKŁYCH.
W zależności od rodzaju budowli rozróżniamy 4 różne technologie wznoszenia:
Dla kominów, wież i silosów:
1. przestawna- budowle o zmiennym przekroju poprzecznym
2.ślizgowa- budowle o stałym przekroju poprzecznym

Dla chłodni kominowych:
1.deskowania przestrzennego- chłodnie hiperboliczne
2.klatkowa- chłodnie hiperboliczne
TECHNOLOGIA PRZESTAWNA
Stosuje się ją przy budowie kominów, wież , silosów. Cecha charakterystyczna jest to, że budowla
wznoszona jest segmentami o wys. 2,5-3m. Urządzenie technologiczne do wznoszenia obiektu tą
technologią zawieszone jest na wieży ustawione wewnątrz budowli.
Jest ono wykonane z rur lub kształtowników stalowych. Na wieży zawieszany jest pomost roboczy, do
którego z kolei podwieszone jest kołowe deskowanie, uformowane z odcinków blachy stalowej.
Wznoszenie budowli wysmukłych odbywa się segmentami tzw. cyklami budowlanymi.
Fazy cyklu:
-nadbudowa wieży i podniesienie pomostu maszynowego,
-zwolnienie deskowania i podniesienie pomostu roboczego wraz z blachami formy zewnętrznej na
poziom wyższy,-
-wykonanie zbrojenia,
-ustawienie blach formy zewnętrznej i wewnętrznej w projektowanym promieniu
-zabetonowanie
TECHNOLOGIA ŚLIZGOWA
Urządzenie do nadawania budowli projektowanego kształtu opiera się na wykonanym już fragmencie
obiektu. W żelbetonowej ścianie prowadzi się na całym grube pręty ślizgowe, które stanowią oparcie
dla urządzeń. Po prętach tych pełzną dźwigary hydrauliczne, zapewniające ruch postępowy w 2-3
centymetrowych interwałach, co w praktyce stanowi ruch płynny. Technologia ślizgowa stosowana
jest najczęściej przy wznoszeniu budowli o stałym przekroju poprzecznym.
TECHNOLOGIA KLATKOWA
Charakteryzuje ją stosowanie systemów automatycznego podnoszenia dla elementów pomostów
obwodowych wykonanych w postaci charakterystycznych klatek. Stosuje się ją do wznoszenia chłodni
kominowych. W technologii tej wyeliminowano wieżę przyścienną zastępując ją dźwigiem
ustawionym w osi pionowej chłodni. Eliminacja wieży przyściennej spowodowała utratę możliwości
rozwijania osnowy realizacyjnej. Spowodowało to konieczność przeniesienia osnowy realizacyjnej na
wykonany fragment ściany i zawieszenie tam elementów deskowania.