Działanie oka ludzkiego

Na początku tego tematu wyjaśnimy zasady, na jakich działa nasze oko.

Gałka oczna ma w przybliżeniu kulisty kształt. Składa się ona z wielu warstw. Jedną z nich jest

tęczówka, która osłania soczewkę wypukłą i znajdujący się w niej przezroczysty okrągły otwór –

źrenicę. Źrenica zmienia swoją średnicę, co umożliwia regulację ilości światła padającego na

soczewkę (człowiek potrzebuje około kilku minut na to, aby jego soczewka przystosowała się do

zmiany ilości padającego światła – przeciwieństwem są niektóre zwierzęta, np. koty, u których

soczewka przystosowuje się bardzo szybko). Na tylnej ścianie gałki ocznej znajduje się siatkówka z

układem nerwów wzrokowych, które odbierają obrazy oglądanych przedmiotów.

Widzimy, że odległość obrazu (siatkówki) od soczewki – y jest stała, więc, zgodnie z równaniem

soczewki, dla wytworzenia ostrych obrazów przedmiotów położonych w różnych odległościach od

oka – x musimy zmieniać ogniskową soczewki f. Jest to możliwe dzięki temu, że soczewkę oczną

stanowi półpłynna substancja i mięśnie oka mogą zmieniać jej kształt. Ta właściwość soczewki

nazywana jest

akomodacją

. Dla przedmiotów bardzo odległych obrazy powstają na siatkówce

przy zupełnym odprężeniu mięśni akomodujących.

Jeśli chcemy przez dłuższy czas utrzymywać na siatkówce ostry obraz przedmiotu (np. czytając

książkę), to dobrze jest utrzymywać przedmiot w takiej odległości, dla której oko nie odczuwa

jeszcze napięcia mięśni akomodacyjnych. Odległość ta nazywa się odległością dobrego widzenia i

oznaczana jest przez d. Dla zdrowego oka wynosi około 20 – 25 cm.

Obraz, który powstaje na siatkówce, jest znacznie pomniejszony i odwrócony (patrz rysunek), a

nasz mózg przetwarza go do postaci prostej.