Grób Agamemnona

Analiza To długi utwór stroficzny napisany jedenastozgłoskowcem.

Każda z dwudziestu jeden strof zawiera sześć wersów.Rymy rozkładają

się w całym wierszu według schematu ababcc. Tak więc w czterech

pierwszych wersach strofy występują rymy naprzemienne, natomiast

dwie ostatnie linijki są parą rymów sąsiadujących końcowych.

Przeważają rymy dokładne, np.: przedział-powiedział, choć spotkać

można także rymy niedokładne: przestraszy-naszej.W utworze

wielokrotnie została użyta pauza: Że serce skruszy wstyd – w każdym

Polakusą także wykrzyknienia, np.: Niezawstydzona niczym –

nieśmiertelna! oraz zapytania: Gdyby spytali tak – cóż bym

odpowiedział?Wiersz zawiera liczne epitety np.: „kopuła podziemna”,

świerszcze polne”. Występują także personifikacje: Gdzie wiatr

przychodzi po szczelinach wzdychaći ma Elektry głos (…) Interpretacja

Utwór można podzielić na dwie części. W pierwszej z nich podmiot

liryczny, zwiedzając grób Agamemnona, snuje luźne refleksje na temat

poezji, historii Grecji i Homera. Właśnie te rozważania są pretekstem

nawiązań do sytuacji Polski, która utraciła swoją niepodległość.Podmiot

liryczny mówi o bohaterstwie Greków pod Termopilami, co zestawia z

upadkiem powstania listopadowego. Dlatego uważa, iż Polscy powinni

się wstydzić. Nie są godni zatrzymywać się przed grobem Leonidasa,

gdyż nie wykazali się w walce o ojczyznę bohaterstwem i męstwem.

Pozwolili, by Polska utraciła niepodległość.Przyczyny upadku powstania

upatruje podmiot liryczny w braku jedności narodowej. Zarzuca

szlachcie, że nie słuchała głosu ludu. Ponadto jej skłonności do

wystawnego życia i bezmyślnego naśladownictwa obcych zwyczajów

także miały duży wpływ na bieg wydarzeń w kraju.Także i siebie

podmiot liryczny wini za taki stan rzeczy, nie wziął bowiem udziału w

powstaniu. Mówi o sobie: „Mówię bom smutny – i sam pełen winy”.W

ostatnich strofach zwraca się do Polski, którą nazywa „papugą

narodów” i „niewolnicą”. Rozprawia się z Polską i Polakami w bardzo

ostrych słowach.