Akty prawa wewnętrznego:

1) Ich umocowaniem jest przepis art. 93 Konstytucji RP,

2) Wymienia on dwie postacie aktów prawa wewnętrznego: uchwały Rady Ministrów i zarządzenia

Prezesa Rady Ministrów oraz ministrów,

3) Wyliczenie zawarte w art. 93 nie ma charakteru zamkniętego ani co do formy ani co do

upoważnionych podmiotów, jest to katalog otwarty.

4) Art. 93 ustanawia model aktu wewnętrznego – jest to akt obowiązujący jednostki podległe

organizacyjnie organowi wydającemu akt.

Akty wewnętrzne mogą mieć różne nazwy – instrukcja, pismo okólne, regulamin, wytyczne. Nie

obowiązują one powszechnie.

Znaczenie ma to, kto wydaje akt i do kogo jest on kierowany. Przepisy prawa wewnętrznego nie mają

zastosowania w sferze zewnętrznej administracji – np. jeżeli w sferze zewnętrznej organ podejmie

akt, opierając się na aktach wewnętrznych, to mamy do czynienia z naruszeniem prawa – najcięższa

wada.

Swoiste źródła prawa:

Jest to pojęcie umowne. Swoiste źródła prawa możemy podzielić na :

1) orzecznictwo sądowe, 2) zwyczaj, 3) doktryna prawa (poglądy nauki)

1) Orzecznictwo sądowe -

Sądy są powołane do stosowania, a nie tworzenia prawa. Orzecznictwo stosując określoną normę

prawną, wydaje wyrok, orzeczenie.

To orzeczenie jest później wykorzystywane – tzw. linia orzecznicza. Poprzez swoje orzeczenia jest

przyjmowana określona interpretacja – jeżeli ona się przyjmie, jest później traktowana jako swoista

norma – jest tutaj zauważalny tzw. „autorytet administracji”.

Ustawa ppsa przyznała NSA szczególną kompetencję do podejmowania uchwał, w sprawach

budzących wątpliwości w praktyce (uchwały siódemkowe – wiąże ona sądy administracyjne

orzekające w podobnych sprawach)

2) Zwyczaj -

Prawo zwyczajowe – zwyczaj – nie jest czynnikiem mającym istotne znaczenie. Wyjątek – kiedy

odesłanie do zwyczaju pojawia się w normie prawnej (np. ogłaszanie przepisów porządkowych). Jest

to pojęcie, które w niektórych przypadkach budzi wątpliwości interpretacyjne.

3) Doktryna prawa (poglądy nauki):

Nie jest to źródło prawa, ale przedstawiciele nauki prawa dopuszczają się licznych opracowań, w

których interpretują przepisy prawa, np. komentarze do ustaw. W uzasadnieniach wyroków

sądowych pojawiają się stwierdzenia, że sąd oparł się na komentarzu.