Budowa oka:

Zbudowane jest z soczewki ze zmienną i regulowaną Ogniskową,

tęczówki

(przesłony)

regulującej średnicę otworu (

źrenicy

), przez którą wpada światło, oraz światłoczułej

siatkówki

w głębi oka. Podobnie jak w oku złożonym i plamce ocznej, w oku prostym również obecny

jest czarny pigment. Komórki, które go zawierają, przylegają od tyłu do siatkówki (ta część

oka nazywana jest

naczyniówką

, biegną tam także naczynia krwionośne). Służą one do

absorbowania nadmiaru światła i zapobieganiu zacieraniu konturów tworzonego obrazu, co

może się dziać przez odbijanie się światła wewnątrz oka. Oko proste jest dobrze ukrwione.

Budowę oka prostego można skutecznie porównywać z budową aparatu

fotograficznego.

Twardówka

, czyli zewnętrzna warstwa gałki ocznej, jest mocną, matową,

nieprzepuszczalną warstwą tkanki łącznej, która chroni oko wewnętrzne i nadaje mu

konieczną sztywność.

W przedniej części oka znajduje się trochę cieńszy i przezroczysty obszar, zwany

rogówką

. Dalej, w komorze przedniej oka (pomiędzy tylną powierzchnią rogówki a przednią

powierzchnią tęczówki) i w komorze tylnej oka (pomiędzy tylną powierzchnią tęczówki,

ciałkiem rzęskowym i przednią powierzchnią soczewki) znajduje się wodnisty płyn – ciecz

wodnista oka.

Komora ciała szklistego (ograniczona od przodu przez soczewkę i ciało rzęskowe,

a z pozostałych stron przez siatkówkę) wypełniona jest ciałem szklistym. Ku przodowi

naczyniówka wrasta do wnętrza oka w postaci

ciała rzęskowego

(zbudowanego z wyrostków

rzęskowych i mięśnia rzęskowego).

Kolejnym elementem budowy oka jest tęczówka, zbudowana z pierścienia

mięśni

gładkich

o różnym kolorze (zależnie od rodzaju i ilości barwnika) – stąd tzw. "

kolory oczu

".

Wyżej wymienioną naczyniówkę pokrywa siatkówka, zajmująca 2/3 powierzchni gałki

ocznej. W niej znajdują się ogromne ilości komórek nerwowych, a za nimi kolejne rzesze

komórek fotoreceptorowych (

pręciki

liczniejsze na peryferiach siatkówki i

czopki

skupione w

niewielkim zagłębieniu w centrum siatkówki –

plamce żółtej

). Od powierzchni gałki ocznej

odchodzi sześć mięśni, które ciągną się do różnych punktów w kostnym oczodole, dzięki

temu gałka może się poruszać.

Oko jest chronione przez różną ilość

powiek

(w zależności od organizmu) a także

trójwarstwowy

film łzowy

(łzy – wydzielinę gruczołów łzowych). Substancja ta

rozprowadzana i odprowadzana jest przez powieki podczas mrugnięcia. Zanieczyszczone

warstwy sprowadzane są do kącika oka, gdzie spływają kanałem nosowo-łzowym.

Działanie oka:

Światło przechodzi przez przednią część twardówki – rogówkę;

Wpada do oka przez źrenicę regulowaną tęczówką – kolorową częścią oka;

Przechodzi przez soczewkę, która załamuje promienie świetlne;

Przechodzi przez ciało szkliste;

Promienie padają na wewnętrzną warstwę oka – siatkówkę (gdzie powstaje

odwrócony obraz), składającą się z fotoreceptorów – czopków (kolor)

i pręcików (kształt i ruch). Plamka żółta – największe skupisko czopków;

plamka ślepa – tam nie ma fotoreceptorów, od niej wychodzi nerw wzrokowy;

Poprzez nerw wzrokowy i dalsze składniki drogi wzrokowej impulsy nerwowe

są przekazywane do ośrodków wzrokowych kory mózgowej. Bardzo ważna jest

obecność w

pręcikach

rodopsyny

i jej podobnych barwników w

czopkach

;

Elementy ciała rzęskowego, czyli wyrostki rzęskowe, to promieniście ułożone fałdy,

które wydzielają ciecz wodnistą (mającą udział w sztywności gałki ocznej), natomiast mięsień

rzęskowy umożliwia zmianę krzywizny soczewki, co zmienia jej ogniskową i sprawia, że oko

ma zdolność do

akomodacji

.

Budowa oka:

Schemat budowy oka:

Schemat gałki ocznej u człowieka:

Schemat gałki ocznej u człowieka:

1: komora tylna oka

2: rąbek zębaty siatkówki

3: mięsień rzęskowy

4: obwódka rzęskowa

5: kanał Schlemma

6: źrenica

7: komora przednia oka

8: rogówka

9: tęczówka

10: kora soczewki

11: jądro soczewki

12: wyrostek rzęskowy

13: spojówka

14: mięsień skośny, dolny

15: mięsień prosty, dolny

16: mięsień prosty, przyśrodkowy

17: tętnice i żyły siatkówki

18: tarcza nerwu wzrokowego

19: opona twarda

20: tętnica środkowa siatkówki

21: żyła środkowa siatkówki

22: nerw wzrokowy

23: żyła wirowata

24: otoczka gałki ocznej

25: plamka żółta

26: dołek centralny siatkówki

27: twardówka

28: naczyniówka

29: mięsień prosty, górny

30: siatkówka

Przykładowa

tablica Snellena

służąca do badania ostrości wzroku:

Jest to tylko ilustracja właściwej tablicy, nieodpowiednia do sprawdzenia wzroku.

Tablica Snellena – tablica służąca do oceny

ostrości wzroku

. Tablice Snellena wzięły

swoją nazwę od holenderskiego okulisty

Hermanna Snellena

, który opracował tablice w

1862

.

Tradycyjna tablica Snellena posiada jedenaście linii, w których znajdują się litery o malejącej

wielkości w kierunku od góry do dołu. Pacjent zakrywa jedno oko i czyta kolejno litery

w rzędach zaczynając od najwyższego. Najmniejszy rząd, jaki pacjent może przeczytać,

z odległości 5 m. wskazuje na ostrość jego wzroku w danym oku.

Przykładowe wzory tablicy Snellena: