Epikureizm
Nurt w dziejach filozofii nawiązujący do filozoficznych koncepcji Epikura z Samos (341 - 270 p.n.e.).
W etyce: to przeświadczenie, że najwyższym dobrem człowieka jest szczęście, utożsamiane z przyjemnością; epikureizm pojmuje przyjemność jako stan duszy całkowicie spokojnej, uwolnionej od wszelkich niepokojów, związanych ze świadomością nieuchronności własnej śmierci, obawami przed ingerencją bogów w życie ludzi, wyobrażeniami egzystencji pośmiertnej, strachem przed cierpieniami powodowanymi przez choroby, czy obezwładniającym przekonaniem o istnieniu konieczności przenikającej przyrodę; tak pojęta przyjemność jest rozumnym przeżywaniem radości płynącej ze świadomości własnego istnienia.
W ontologii (teorii bytu): to przeświadczenie, przejęte od Demokryta z Abdery (ok. 470 - 370 p.n.e.), że rzeczywistość składa się z atomów (niepodzielnych cząstek) poruszających się w próżni; epikureizm zmodyfikował nieco stanowisko wcześniejszych atomistów: oprócz dawniej wyznaczonych własności atomu (niepodzielności, naturalnego ruchu, wielkości i kształtu) epikureizm dodał ciężar i określił kierunek ruchu atomów jako pionowy w dół, przy czym, dla złamania poczucia istnienia konieczności w przyrodzie, epikureizm mówi, że atomy mogą bez żadnych przyczyn odchylać się w swoim ruchu od linii pionowych; w ten sposób w samej fizyce epikureizm zakłada fundament ludzkiej wolności, bez której szczęście nie byłoby możliwe.
W epistemologii (teorii poznania): to przeświadczenie, że bez rozumnego poznania nie można być szczęśliwym, a więc nie można zrealizować celów etycznych; poznanie prawdy ma swoje źródło we wrażeniach zmysłowych i tylko w nich; wrażenia są miarą poznania, są jasne i oczywiste.