Szkoły magii i czarodziejstwa

1.Hogwart - Szkoła magi i czarodziejstwa mająca swoja siedzibę w starym zamku w dolinie otoczonej górami na północy Wielkiej Brytani. Zamek ten jest strzeżony przed mugolami specjalnymi zaklęciami. Założona ponad tysiąc lat temu przez czwórę najwiekszych czarodziejów tych czasów: Godryka Gryffindora, Helge Huflepuff, Rowenę Ravenclaw i Salazara Slytherina. Godło: tarcza z godłami czterec domów: lwem, orłem, borsukiem i węzem wokół litery H. Obecny Dyrektor: Minerwa McGonagall (rok temu jeszcze Albus Dumbledore :()

2.Beauxbatons - francuska Akademia Magii, jedna z trzech największych szkół w Europie. Herb: dwie skrzyżowane różdżki, z każdej wytryskają trzy gwiazdy. Dyrektor szkoy: ma-dame Olimpia Maxime.

3.Durmstrang - Położony gdzieś w Europie północno-wschodniej czteropiętrowy zamek w którym mieści się jedna z największych szkół Magii. Nazwa pochodzi od jezyka niem. sturm und drang (siła i napór). Przyjmuje sie do niego wyłącznie czarodziejów czystej krwi, początkowo Malfoy Draco miał tam należeć (nie dziwmy się dlaczgeo XD ) Dyrektor: Igor Karkarow.

4.Instytut czarownic z Salem - amerykański ośrodek miagii, zajmujący się kształceniem czarownic. Nazwa pochodzi od miasta Salem, w którym stracono 20 czarownic.

Każda szkoła ma swój odrębny program nauczaniai, w każdej kładzie się nacisk na nieco inne sprawy.

P.S.

hm...taka szkoła... to moim zdaniem niezły pomysł ;]

Zakazany las

Las w Hogwarcie jest pełen potworów najgroźniejszego autoramentu. Najbardziej przerażające jest to, że nigdy nie wiadomo co czai się za następnym drzewem. Niektórzy w Hogwarcie sądzą, iż Hagrid jest pod wieloma względami stworzeniem leśnym zamieszkującym przy skraju Zakazanego Lasu. Lord Voldemort wolał wracać do sił w leśnych ostepach, ponieważ gęsty las zapewniał mu schronienie przed okiem uczniów i nauczycieli Hogwartu, a także dostęp do jednorożców.

Skąd pochodzi nazwa Zakazany Las? Las to chyba każdy wie, ale dlaczego zakazany? Jest parę powodów:

- Uczniom samym nie wolno było wchodzić do Zakazanego Lasu

- Niewielka ilośc istot chciałaby tam iść, ponieważ czają się tam groźne zwierzęta, więc dlaczego Hagrid się nie bał??? To już jego sprawa

-Nazwa Zakazany wziełą się również z tego, iż był lasem, do którego swego czasu NIKT nie mógł wchodzić, ponieważ zdarzyła się taka historia:

Pewnego dnia za początków Hogwartu pewien chłopak ( uczeń 1 roku) wbiegł do Zakazanego Lasu i juz nie wrocił (prznajmniej dla uczniow), bowiem wyruszono na jego poszukiwania i znaleziono go martwego w lesie. Od tamtego czasu Las nosi nazwę: Zakazany Las.

Ministerstwo Magii

Lokacja:

Ministerstwo Magii znajduje się w podziemiach Londynu.

Jak tam się dostać?

Są trzy sposoby: teleportacja, podróż siecią Fiuu i wejście dla interesantów. Tuż nad Ministerstwem znajduje się, na powierzchni, stara, czerwona budka telefoniczna. Należy wejść do budki, wykręcić numer: 62442 i podać imię, nazwisko i sprawę z jaką przychodzimy. Następnie budka zjedzie niczym winda w podziemia i zatrzyma się przy holu Ministerstwa Magii.

Hol

Lśniąca posadzka tej ogromnej komnaty jest wykonana z ciemnago drewna. Na granatowym suficie lśnią złote symbole, nieustannie poruszające się i zmieniające nicczym wielka, niebiańska tablica ogłoszeń. W pokrytych błyszczącą drewnianą boazerią ścianach znajduje się mnóstwo kominków. W połowie holu znajdowała się Fontanna Magicznego Braterstwa ze złotymi posągami na cokole, jednak została zniszcczona przez Dumbledore'a i Voldemorta podczas ich walki w V tomie. Interesanci przybywjący do Ministerstwa muszą podejść do biurka ochrony, poddać się kontroli osobistej i zdać różdżkę do rejestracji. W drugim końcu holu znajdują się złote wrota, a za nimi mniejsza sala, w której za złotym kratami znajduje się ok. 20 wind. Można się nimi dostać na pozostałe poziomy.

Nad holem znajdują się kolejno:

7 piętro, Departament Magicznych Gier i Sportów, z Siedzibą Główną Brytyjskiej i Irlandzkiej Ligi Quidditcha, Zarządem Klubu Gargulkowego i Urzędem Patentów Absurdalnych.

6 piętro, Departament Transportu Magicznego, z Biurem Głównym Sieci Fiuu, Zarządem Nadzoru Miotlarskiego, Urzędem Świstoklików i Komisją Kwalifikacyjną Teleportacji.

5 piętro, Departament Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów, z Międzynarodową Komisją Handlu Magicznego, Międzynarodowym Urzędem Prawa Czarodziejów i Biurem Brytyjskiego Przedstawicielstwa Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów.

4 piętro, Departament Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami, z Wydziałami Zwierząt, Istot i Duchów, Urzędem Łączności z Goblinami i Biurem Doradztwa w Zwalczaniu Szkodników.

3 piętro, Departament Magicznych Wypadków i Katastrof, z Czarodziejskim Pogotowiem Ratunkowym, Kwaterą Główną Amnezjatorów i Komitetem Łagodzenia Mugoli.

2 piętro, Departament Przestrzegania Prawa Czarodziejów, z Urzędem Niewłaściwego Użycia Czarów, Kwaterą Główną Aurorów i Służbami Administracyjnymi Wizengamotu.

Na poziomie 9, poniżej holu znajduje się Departament Tajemnic. Praca w tym Departamencie jest ściśle tajna, a tych, którzy tam pracują nazywa się niewymownymi. Mimo to, znamy kilka komnat w Departamencie Tajemnic:

Sala Czasu - tam są przechowywane zmieniacze czasu i prowadzone badania nad czasem.

Sala Przepowiedni - tam są przechowywane zapisy wszystkich wygłoszonych przepowiedni.

Sala Śmierci - tam znajduje się tajemnicze podium ze starożytnym łukiem i zasłoną (przejście prze załonę powoduje śmierć).

Sala Mózgów - w wielkim zbiorniku przechowywane są tam mózgi.

Wiadomo również o zawsze zamkniętej sali, pełnej niezwykłej, potężnej mocy ludzkiego serca i ciemnym pokoju pełnym planet.

W Ministerstwie znajdują się zaczarowane okna, za którymi widać niebo. O pogodzie za oknami decydują Służby Porządkowe.

Po Ministerstwie lata masa zaczarowanych, papierowych samolocików, które stanowią przesyłki wewnętrzne.

Bank Gringotta

Najbezpieczniejsze miejsce, zaraz po Hogwarcie, ale czy na pewno? Jest to prawda - "Jak mówiłem, trzeba być wariatem, żeby próbować tu się włamać" - mówi Hagrid, ale jak wiemy, w pierwszej części Harry'ego Pottera, było włamanie do banku, lecz włamywaczowi udało się uciec.

Bank Gringotta znajduje się na ulicy Pokątnej, w Londynie, gdzie można się dostać, przechodząc przez mur na tyłach baru "Dziurawy Kocioł". Jest to śnieżnobiały budynek, który wyrastał ponad okoliczne sklepy. A obok potężnych drzwi z brązu, w szkarłatno-złotej liberii stał..." goblin. Za pierwszymi drzwiami znajdują się następne, tym razem srebrne, z wygrawerowanymi słowami:

"Wejdź tu, przybyszu, lecz pomnij na los,

Tych, którzy dybią na cudzy trzos.

Bo ci, którzy biorą, co nie jest ich,

Wnet pożałują żądz niskich swych.

Więc jeśli wchodzisz, by zwiedzić loch

I wykraść złoto, obrócisz się w proch.

Złodzieju, strzeż się, usłyszałeś dzwon

Co ci zwiastuje pewny, szybki zgon.

Jeśli zagarniesz cudzy trzos

Znajdziesz nie złoto, lecz marny los."

"Po przejściu przez srebrne drzwi znaleźli się w wielkiej marmurowej sali. Na wysokich stołkach, za długimi kontuarami, siedziało ze stu goblinów, skrobiąc piórami w wielkich księgach rachunkowych, odważając monety na mosiężnych wagach, badając drogie kamienie przez lupy. W ścianach było mnóstwo drzwi, a przy każdych stało dwóch goblinów, którzy wskazywali drogę wchodzącym i wychodzącym klientom, kłaniając im się uprzejmie."

Za jednymi z drzwi, przez które przechodził Harry z Hagridem, a można też się domyślić, że za innymi drzwiami także, znajdował się wąski korytarz, oświetlony płonącymi pochodniami. "Korytarz wiódł nieco w dół, a w posadzce widniały wąskie szyny.r1; Na szynach znajdują się wagoniki, które jeżdżą z zawrotna prędkością do poszczególnych skrytek. Jak wiemy, również z Kamienia Filozoficznego, wózki mają tylko jedną prędkość, o czym poinformował Hagrida goblin. "[...] zagłębiali się coraz niżej, mijając podziemne jezioro, gdzie ze sklepienia i posadzki wyrastały olbrzymie stalaktyty i stalagmity."

"Pogładził drzwiczki jednym ze swoich długich palców, a drzwiczki po prostu się rozpłynęły. -Gdyby spróbował to zrobić ktokolwiek poza goblinami Gringotta, wciągnęłoby go przez otwór do środka i znalazłby się w pułapce - rzekł Gryfek." Obecność włamywacza w skrytkach sprawdza się raz na dziesięć lat.

Informacje pobrane tylko i wyłącznie z książki "Harry Potter i Kamień Filozoficzny"

Pokój Życzeń

Pokój życzeń mieści się w dawnej komnacie Raweny Ravenclaw. Jest ona niewidoczna na mapie Huncwotów, ponieważ tak działa jej magia, która chroni przebywających w niej. Mieści się na 7 piętrze. Aby się tam dostać trzeba w myślach wymówić to, czego się chce trzeba jednak dobrze formułować życzenie, ponieważ drzwi, które prowadzą do tego pokoju mogą się nie pojawić. Jeśli sformułuje się swoje życzenie w ten sposób: „Chcę zobaczyć, co robi tu Malfoy” albo „Chcę zobaczyć miejsce, do którego chodzi potajemnie Malfoy” bądź też „Chcę byś stał się miejscem, którym stajesz się dla Dracona Malfoya”, pokuj nie ukaże tego miejsca, ponieważ chroni swoich bywalców, lecz jeśli wie się gdzie ktoś się udaje można z łatwością się tam dostać jak było w przypadku kwatery GD. Harry skorzystał z pokoju, gdy chciał ukryć przed Snapem książkę księcia półkrwi. Zażyczył sobie wtedy miejsca, w którym mógłby ukryć swoja książkę. Wtedy pojawiły się drzwi i wszedł na dziedziniec pełny rupieci, którzy uczniowie chowali tutaj, zniszczone posągi, czyli inaczej dowody zbrodni uczniowskich

Kwatera Główna Zakonu Feniksa

Kwatera Główna Zakonu Feniksa znajduje w Londynie przy Grimmauld Place 12. W tym budynku dawniej mieszkała rodzina Blacków. Syriusz - ostatni z Blacków zapisał dom Harry'emu Potterowi. Po powrocie Lorda Voldemorta, Syriusz (wtedy jeszcze on był właścicielem) zgodził się, aby urządzono tam Kwaterę Główną Zakonu Feniksa. Zakon Feniksa to tajna organizacja założona przez Dumbledore'a, reaktywowana po powrocie Czarnego Pana. Jej członkowie walczą z Voldemortem.

Rodzice Syriusza popierali Voldemorta, byli za oczyszczeniem rasy czarodziejów, pozbyciem się mugoli i za obejmowaniem kierowniczych stanowisk wyłącznie przez czarodziejów czystej krwi. Brat Syriusza, Regulus, przystał do śmierciożerców, przez co uważany był przez rodziców za bohatera. Syriusz był inny, nie zgadzał się z rodziną, nienawidził jej i uciekł z domu w wieku 16 lat. Zamieszkał w domu dziadków Harry'ego, którzy traktowali go tak jakby był ich drugim, obok Jamesa, synem. Gdy Syriusz skończył 17 lat zamieszkał we własnym domu, pomogły mu pieniądze pozostawione przez wuja Alfarda. Po latach Syriusz z trudem znosił pobyt w znienawidzonym domu przy Grimmauld Place 12, który przypominał mu jego rodzinę.

Dom Blacków nadawał się na Kwaterę Główną, ponieważ ojciec Syriusza zabezpieczył go niemal wszystkimi znanymi w świecie czarodziejów sposobami. Jest nienanoszalny (nie można go nanieść na mapę), więc mugole nigdy tam nie przyjdą i nie zadzwonią do drzwi, nawet gdyby bardzo chcieli. Dom jest dodatkowo zabezpieczony przez Dumbledore'a, między innymi Zaklęciem Fideliusa. Dumbledore jest Strażnikiem Tajemnic Zakonu, co oznacza, że nikt nie może odnaleźć Kwatery Głównej jeśli Strażnik nie poinformuje go o jej lokalizacji. Pozostali członkowie Zakonu nie mogą zdradzić gdzie znajduje się Kwatera, nawet gdyby bardzo chcieli.

Dom przy Grimmauld Place 12 był pokryty czarną farbą, która z biegiem lat złuszczyła się i poodpadała w wielu miejscach. Poobtłukiwane drzwi są pozbawione dziurki od klucza i szparki na listy, a klamka ma kształt wijącego się węża. Zamek jest bardzo skomplikowany, zawiera wiele łańcuchów i metalowych zasuw. Wnętrze jest bardzo ponure, wszędzie roznosi się odór wilgoci, kurzu i stęchlizny. Ściany przedpokoju są pokryte łuszczącymi się tapetami i wyposażone w staroświeckie lampy gazowe. Na podłodze jest włóczkowy chodnik, a na suficie wisi pokryty pajęczynami żyrandol w kształcie węża. Poza tym na korytarzu znajdują się dziwaczny stojak na parasole wyglądający, jakby był zrobiony z nogi trolla i ogromny portret matki Syriusz Blacka zakryty zasłonami i, najprawdopodobniej, przytwierdzony do ściany Zaklęciem Trwałego Przylepca. W piwnicy urządzono kuchnię, gdzie odbywają się posiedzenia członków Zakonu Feniksa. Wchodząc po schodach, nie sposób nie zauważyć osadzonych na wiszących na ścianach plakietkach wyschniętych głów skrzatów domowych. W jednej z sypialni znajduje się obraz Phineasa Nigellusa jednego z Blacków, który pełnił kiedyś rolę dyrektora Hogwartu. Portret Nigellusa wisi też na ścianie w gabinecie dyrektora w Hogwarcie, co umożliwia komunikację pomiędzy Kwaterą Główną, a Dumbledorem. W domu Blacków jest też ogromny gobelin przedstawiający drzewo genealogiczne rodu Blacków sięgające czasów średniowiecza. Za życia Syriusza Blacka na strychu mieszkał jego hipogryf - Hardodziób, który po śmierci właściciela został oddany Hagridowi i przechrzczony na "Kłębolota".

Do momentu śmierci Syriusza, w domu Blacków mieszkał Stworek - stary skrzat domowy, mający takie same poglądy jak jego byli panowie, odnoszący się z pogardą do czarodziejów, którzy nie są czystej krwi. Stworek czuł nienawiść do Syriusza (zresztą odwzajemnioną), któremu musiał służyć. Mimo to, Stworek zdradził ostatniego z Blacków, co stało się pośrednią przyczyną śmierci Syriusza w Departamencie Tajemnic.

Miodowe Królestwo

Miodowe Królestwo - przytulna, obszerna cukiernia z najwspanialszymi i najbardziej wymyślnymi słodyczami (wyrabianymi przez samych właścicieli - starsze małżeństwo), znajdująca się na jednej z ulic w Hogsmeade, w pobliżu sklepu Zonka. Zastawiona do granic możliwości regałami, uginającymi się pod najróżniejszymi czarodziejskimi słodyczami takimi jak np.: kremowe bryły nugatu, lody kokosowe, toffi o barwie miodu, fasolki wszystkich smaków, musy - świstusy, samoczyszczące nici do zębów o miętowym smaku, lodowe myszy, miętowe ropuchy, cukrowe pióra do pisania, eksplodujące cukierki, lizaki o smaku krwawych befsztyków (podobno przysmak wampirów), waniliowo - czekoladowe karaluchy, ślimaki-gumiaki(zachęcająca nazwa niema co) i wiele, wiele innych, także wywołujących pewne skutki jak np.: pieprzne diabełki po których zionie się ogniem, super-guma Drooblesa, której wydmuchane bańki utrzymują się przez kilka dni, lub lodowe kulki umożliwiające lewitację.

Jak widać każdy znajdzie w tym sklepiku coś dla siebie, dlatego też odwiedzany jest z ogromną przyjemnością, nie tylko przez łakomczuchów, którzy zapewne najchętniej przesiadują w dziale "wyroby czekoladowe", ale także przez wszystkich ulubieńców oryginalności, dla których przeznaczone są półki pod tytułem "niezwykłe smaki" i zwolenników dobrej zabawy z "efektami specjalnymi". Wejściem do niego są dla większości klientów oczywiście drzwi, ale dla tych lubiących nietuzinkowość ;) (czyli wszystkich użytkowników mapy Huncwotów), możliwe jest także poprzez wąski tunel biorący swój początek w garbie jednookiej wiedźmy w Hogwarcie, a kończący się wydeptanymi schodkami i klapą w podłodze piwnicy tegoż sklepiku pełnej pak i drewnianych skrzyń. Miodowe Królestwo z pewnością jest jednym z najczęściej i najchętniej odwiedzanych miejsc w całym Hogsmeade, z którego wychodzi się z o wiele lżejszą sakiewką, za to aż z przepełnionym brzuchem.

Osadzeni w Azkabanie

Departament Egzekwowania Prawa Magicznego jest odpowiedzialny za utrzymanie na niewielkiej wysepce, gdzieś na lodowatych wodach Morza Północnego zakładu karnego, którego nazwa mrozi krew w żyłach wszystkich czarodziei, a mowa oczywiście o Azkabanie. Za "wyjątkowośćr" Azkabanu odpowiedzialni są jego strażnicy czyli dementorzy. Osoby zamknięte w więzieniu cierpią prawdziwe katusze, gdyż strażnicy nieustannie żywią się ich pozytywnymi emocjami, pozbawiając więźniów tym samym jakiejkolwiek nadziei. Wieloletnie przebywanie w Azkabanie czyni ogromne spustoszenie w człowieku, więźniowie często tracą zmysły i świadomość, niektórzy umierają. Dementorzy są bardzo niebezpieczni i źli, dlatego nikogo nie dziwił fakt, że gotowi byli przyłączyć się do odradzającego się Voldemorta.

A kto trafia do Azkabanu? W czasie "pokoju" więzienie "gościło" czarodziei oskarżanych o największe przestępstwa, takie jak ataki na mugoli czy przedstawicieli Ministerstwa Magii. Jednak największą grupę skazanych stanowili poplecznicy Voldemorta, najczęściej schwytani po jego zniknięciu.

Oto lista niektórych z osadzonych w Azkabanie:

Gaunt Marvolo - zesłany do Azkabanu około 1944 roku, na karę sześciu miesięcy, za zaatakowanie pracowników Ministerstwa, którzy chcieli aresztować jego syna.

Gaunt Morfin - zesłany do Azkabanu na trzy lata w 1944 roku, za rzucenie klątwy na mugola- Toma Riddle'a i stawianie oporu przy aresztowaniu. Po opuszczeniu więzienia został wmanewrowany w zabójstwo rodziny Riddlów. Omamiony zaklęciami przyznał się do morderstw, których nie popełnił. Został ponownie zamknięty w twierdz, gdzie zmarł po latach.

Cronk Crispin - został osadzony w Azkabanie przez Ministerstwo Magii, zarzucano mu trzymanie sfinksów w ogródku.

Hagrid Rubeus - trafił do Azkabanu wiosną 1993 roku. W więzieniu spędził kilka tygodni, jako podejrzany o otwarcie Komnaty Tajemnic i ataki na uczniów Hogwartu. Po odkryciu prawdy został oczyszczony z zarzutów i zwolniony z więzienia.

Black Syriusz - schwytany i osadzony bez procesu w więzieniu, jako rzekomy poplecznik Voldemorta, w listopadzie 1981 roku. W lipcu 1993 roku zbiegł z Azkabanu. Ucieczka była możliwa dzięki przemianie Syriusza w psa. Black nie powrócił do więzienia, zginął wpadając za starożytną kurtynę w Departamencie Tajemnic.

Crabbe - zesłany do Azkabanu w czerwcu 1996 roku, po bitwie w Departamencie Tajemnic.

Crouch Bartemius "Barty"junior - osadzony w 1981 roku, za bestialskie torturowanie Longbottomów. Został skazany na dożywocie, za użycie zaklęcia Crucio. Udało mu się uciec z więzienia dzięki pomocy rodziców. Skazanego zastąpiła matka.

Dolohov Antoni - odbywał karę od 1981 roku, zbiegł z Azkabanu w czasie masowej ucieczki śmierciożerców w styczniu 1996 roku.

Jugson- zesłany do Azkabanu w czerwcu 1996 roku, po starciu w Departamencie Tajemnic.

FletcherMundungus - zamknięty w twierdz w marcu 1997 roku, za podszywanie się za Inferiusa podczas próby napadu.

Karkaroff Igor - schwytany, po sześciu miesiącach poszukiwań, przez aurora Alastora Moodyr17;ego. Został zwolniony z odbyci kary w 1981 roku, po tym jak rozpoczął współpracę z Ministerstwem Magii i wyjawił tożsamość znanych mu śmierciożerców. Po ucieczce z Hogwartu słuch po nim zaginął. Jego martwe ciało odnaleziono w 1996 roku.

Lestrange Bellatrix - kuzynka Syriusza Blacka, skazana w 1981 roku, na dożywotni pobyt w Azkabanie za użycie zaklęcia Crucio podczas torturowania Longbottomów. Udało się jej zbiec z twierdzy w czasie masowej ucieczki śmierciożerców w styczniu 1996 roku.

Lestrange Rabastan - podobnie jak Bellatrix ,skazany na dożywocie w 1981 roku, za udział w torturowaniu Longbottomów i użycie zaklęcia Crucio. Zbiegł w czasie masowej ucieczki w styczniu 1996 roku.

Lestrange Rudolf - podobnie jak reszta z rodziny Lestrange, skazany na dożywocie w 1981 roku, za torturowanie małżeństwa Longbottomów i użycie zaklęcia Crucio. Uciekł z więzienia w styczniu 1996 roku.

Macnair Walden - zesłany do Azkabanu po starciu w Departamencie Tajemnic, w czerwcu 1996 roku.

Malfoy Lucjusz - zesłany do Azkabanu w 1996 roku, po starciu w Ministerstwie Magii.

Mulciber - zamknięty w twierdzy po starciu w Departamencie Tajemnic, w czerwcu 1996 roku.

Nott - zesłany do Azkabanu po starciu w Departamencie Tajemnic, w czerwcu 1996 roku.

Podmore Sturgis - skazany na sześć miesięcy w 1995 roku, za próbę włamania się do zakazanej strefy w Ministerstwie Magii.

Rookwood Augustus- szpieg Voldemorta w Departamencie Tajemnic, wydany przez Igora Karkaroffa w 1981 roku. Zbiegł z Azkabanu w czasie masowej ucieczki śmierciożerców w styczniu 1996 roku. Powrotnie zesłany do Azkabanu po starciu w Departamencie Tajemnic, w czerwcu 1996 roku.

Shunpike Stan - ofiara nagonki Ministerstwa, aresztowano go, w 1996 roku, po tym, jak zażartował, że jest śmierciożercą. Przetrzymywany go jako "dowód", że Ministerstwo odnosi sukcesy w walce ze śmierciożercami.

Wilkes - złapany i prawdopodobnie zesłany do Azkabanu w 1981 roku, zmarł w więzieniu z wycieńczenia.

MAGICZNE PRZEDMIOTY

Peleryna niewidka

Peleryna niewidka jest bardzo cennym i rzadkim przedmiotem. Sprawia, że gdy mamy ją na sobie jesteśmy niewidoczni.

Materiał na peleryny wykonuje się z włosów demimozów. Demimozy są roślinożernymi zwierzętami, o długiej, srebrnej sierści. Trudność w ich upolowaniu tkwi w tym, że kiedy wyczują zagrożenie, stają się niewidzialne. Jeśli jednak uda nam się je zobaczyć, ujrzymy coś w rodzaju bezgłowej małpy, o wielkich, smutnuch oczach.

Znamy trzech właścicieli peleryny: Harry Potter, Alastor Moody oraz Barty Crouch.

Harry odziedziczył pelerynę po ojcu, przekazał mu ją Dumbledore jako anonimowy prezent bożonarodzeniowy.

Niestety peleryna niewidka nie działa ani na dementorów, ani na magiczne oko Szalonookiego. Mimo to nieraz pomogła Harremu w opałach.

Różdżka- czy mogą z niej korzystać dwie osoby?

W tym artykule zastanawiam się, czy każdy czarodziej może używać tylko jednej różdżki, a mianowicie swojej własnej, wcześniej bardzo dokładnie dobranej.

Znamy przypadki, w których ktoś używał cudzej różdżki i nic się złego nie działo. Na przykład Lord Voldemort zabił z różdżki Marvola swoich dziadków, Crouch rzucił zaklęcie z różdżki Harrego wywołujące Mroczny Znak na mistrzostwach świata w Quidditchu... ach i jeszcze Gilderoy Lokchart chciał rzucić zaklęcie zapomnienia z różdżki Rona. Zaklęcie to nie wyszło, ale tylko ze względu na to, że różdżka była połamana. Na pewno jest wiele innych przykładów, w których jakiś czarodziejów korzystał z "pożyczonej" różdżki...

A tutaj znalazłam fragment z "Harrego Pottera i Kamienia Filozoficznego", w którym Ollivander mówi: "Nie ma dwóch jednakowych różdżek, podobnie jak nie ma dwóch jednakowych jednorożców, smoków czy feniksów. No i, oczywiście, nigdy się nie osiągnie równie pomyślnych rezultatów, używając różdżki innego czarodzieja". Ten fragment wyraźnie nam mówi, że nie można korzystać z różdżki innego czarodzieja dlatego, że rzucone zaklęcie nie wyjdzie odpowiednio lub nie osiągnie się odpowiednich rezultatów.

Czyli na przykład Avada Kedavra zamiast zabić, znacznie osłabi przeciwnika? Albo zaklęcie zapomnienia sprawi, że stracimy świadomość tylko na jakiś czas? Nigdy nie spotkaliśmy się z takimi przypadkami, jednak różdżka każdego czarodzieja jest zawsze bardzo dokładnie dobierana. Możemy również pomyśleć, że jakieś proste zaklęcie takie jak rzucenie Mrocznego Znaku nie jest aż takie trudne i (tak przypuszczam) może udać się bez komplikacji przy użyciu cudzej różdżki, jednak Avada Kedavra... Wiem, że to Lord Voldemort rzucał to zaklęcie zabijając swoich dziadków, ale myślę, że niedość że jeszcze był niedoświadczonym i młodym czarodziejem, to nawet on nie może łamać podstawowych zasad panujących w świecie magii.

Sama nie wiem. Czy może tego da się nauczyć? Może to przeoczenie autorki? Dawajcie komenty :D

Różdżki

Różdżka - marzenie każdego z nas. Przedmiot, który od najmłodszych lat kojarzył nam się ze światem czarodziejów, z magią, z czymś wyjątkowym. Po lekturze Harry'ego Pottera pewnie wielu z nas zapragnęło mieć swoją własną "przyjaciółkę". Zbieraliśmy patyki, nadawaliśmy im nazwy i właściwości, a czasem po prostu bawiliśmy się zwykłą kredką. Zamożniejsi pewnie kupili sobie najważniejszy atrybut Lorda Voldemorta czy też Harry'ego Pottera za kilkadziesiąt dolarów w sklepie WB.

Także w opowieści pani Rowling ten niesamowity patyk odgrywa ogromną (często decydującą) rolę w starciach magicznego świata.

***O różdżkach***

Jak przystało na magiczną książkę (ba, magiczną serię!), o różdżkach nie dowiadujemy się na samym początku opowieści. Podczas rozmowy profesora Dumbledore'a i profesor McGonagall nie ma wzmianki o drewnianych pałeczkach. Tak naprawdę, porządną wiedzę zyskujemy dopiero po lekturze 89 stron Kamienia Filozoficznego. Harry Potter, będąc na Ulicy Pokątnej w końcu idzie kupić ten upragniony przedmiot, który złączy go na stałe ze światem magii.

"Złuszczone złote litery [...] układały się w napis:

OLLIVANDEROWIE: WYTWÓRCY NAJLEPSZYCH RÓŻDŻEK OD 382R. PRZED NASZĄ ERĄ"

Mały Potter wraz z Hagridem wchodzi do sklepu i natychmiast są witani przez pana Ollivandera. Równie szybko jak się przywitał - tak szybko rozpoczął krótki wywód o różdżkach, jakie posiadali rodzice jedenastoletniego maga (o tym później).

Stary Ollivander powiadamia nas o kilku ważnych sprawach związanych z różdżką.

Po pierwsze - rdzeń. Jak opisuje nam różdżkarz: "Każda różdżka od Ollivandera ma rdzeń z jakiejś potężnej substancji magicznej [...] rogi jednorożca, pióra z ogona feniksa i smocze serca". Odrazu zostajemy poinformowani, że nie ma możliwości, aby istniały dwie jednakowe różdżki (w kolejnych częściach dowiadujemy się, że to nieprawda).

Po drugie - drzewo lub krzew, z którego potężny przedmiot został zrobiony. Podczas opisywania różdżek państwa Potterów, Lorda Voldemorta, Hagrida i kolejnych pałeczek wypróbowywanych przez Harry'ego, możemy wyróżnić kilka takich roślin (wymieniam w takim porządku w jakim jest w książce na stronie 90):

- wierzba;

- mahoń;

- cis;

- dąb;

- brzoza;

- kasztanowiec;

- heban;

- ostrokrzew.

Czytając dalej spostrzegamy, że nie wszystkie różdżki są tej samej wielkości. Od siedmiu cali do nawet szesnastu (różdżka Hagrida). Ten najważniejszy przedmiot dla czarodzieja może też być różnie elastyczny.

W kolejnych tomach odnajdujemy następne informacje dotyczące różdżek - poznajemy więcej rdzeni (np.: włos z głowy willi) i drzew, z których różdżki są robione (np.: czarny bez).

***Różdżkarze***

Z ksiązek o Harrym Potterze znamy tylko dwóch różdżkarzy - Ollivandera (Wielka Brytania) i Gregorowicza (prawdopodobnie okolice Bułgarii).

Ollivander

Brytyjski wytwórca różdżek, pracujący na Ulicy Pokątnej w Londynie. Jest dziedzicem ogromnego doświadczenia swoich przodków w dziedzinie produkcji różdżek. Zakład Olivanderów został założony prawie czterysta lat przed narodzeniem Chrystusa. Pan Olivander ma ogromną pamięć do każdej różdżki. Z łatwością potrafi spojrzeć na twarz człowieka i opisać mu jego różdżkę (o ile sam ją wyprodukował). Działa to również w drugą stronę. W Insygniach Śmierci Harry podaje mu kilka magicznych patyków i stary mag z łatwością informuje o właścicielu. W wakacje roku 1996 (czyli podczas akcji książki Harry Potter i Książę Półkrwi) Ollivander został porwany przez Lorda Voldemorta, a jego sklep zamknięty. Rok później, Harry widzi, jak jest on torturowany przez Czarnego Pana i w końcu go uwalnia z Dworu Malfoyów. Przez jakiś czas mieszkał w domu Billa i Fleur Weasleyów, a potem nie wiemy, co się z nim działo.

Gregorowicz

Informacji mamy o nim stosunkowo mało. W roku Turnieju Trójmagicznego, kiedy do Hogwartu przybywa Wiktor Krum, czytamy tylko krótką wzmiankę o tym twórcy różdżek:

"Ollivander [...] zawołał: >>Pan Krum!<< [...] dzieło Gregorowicza [...] to znakomity wytwórca różdżek, choć w wykończeniu zawsze brakuje tego, co ja nazywam... jednakowoż..." Pan Ollivander wystawia swojemu koledze po fachu dobre rekomendacje. Małą rolę Bułgarczyk odgrywa ponownie w Insygniach Śmierci . Jest poszukiwany przez Lorda Voldemorta w celu wyciągnięcia od niego informacji o Czarnej Różdżce i tajemniczym połączeniu rdzeni. Okazało się, że Gregorowicz był posiadaczem owego Insygnium, jednak wykradł mu je Gallert Grindewald, który to następnie stracił ją w pojedynku z Albusem Dumbledore'em. Jego rodzina została zabita przez samego Czarnego Pana.

***Różdżki bohaterów serii***

Harry Potter - giętka, 11 cali, ostrokrzew, pióro feniksa.

Albus Dumbledore - "Czarna Różdżka", czarny bez, włos testrala.

Ron Weasley - 14 cali, wierzba, włos z ogona jednorożca.

Hermiona Granger - winorośl, włókienko ze smoczego serca.

Tom Marvolo Riddle (Lord Voldemort) - 13 i pół cala, cis, pióro feniksa (tego smego co Harry, Fawkesa), duża moc.

Rubeus Hagrid - nieco wygięta, 16 cali, dąb.

Cedric Diggory - bardzo giętka, 12 i jedna czwarta cala, jesion, włos z ogona jednorożca.

Wiktor Krum - sztywna, 10 i ćwierć cala, grab, włókienko ze smoczego serca.

Fleur Delacour - niezbyt giętka, 9 i pół cala, drzewo różane, włos z głowy wili.

Lily Evans - wierzba, 10 i ćwierć cala, bardzo elegancka, znakomita do rzucania uroków.

James Potter - mahoń, 11 cali, bardzo poręczna, znakomita do transmutacji.

Bellatriks Lestrange - sztywna, 12 i 3/4 cala, orzech włoski, włókienko ze smoczego serca.

Neville Longbottom - wiśnia, włos z ogona jednorożca.

Draco Malfoy - odpowiednio giętka, 10 cali, głóg, włos z ogona jednorożca.

Peter Pettigrew - krucha, 9 i ćwierć cala, kasztanowiec, włókienko ze smoczego serca.

Rufus Scrimgeour - wątła, brązowa z nakrapianymi paskami jaśniejszymi, włókienko z pachwiny nietoperza

Lucjusz Malfoy - wiąz, włókienko ze smoczego serca.

Inne różdżki - te różdżki wymienił Ollivander w Kamieniu Filozoficznym na stronie 92 i to one mogły wybrać Harry'ego Pottera. Choć wtedy tego nie zrobiły to zapewne w końcu znalazły swoich właścicieli:

- brzoza, serce smoka, dziewięć cali

- kasztanowiec, pióro feniksa, siedem cali

• heban, róg jednorożca, osiem i pół cala

Napój Felix Felicis

Płyn zapewniający szczęście każdemu, kto go wypije. Jego używanie jest zakazane przy pisaniu testów, w zawodach sportowych, wyborach prezydenckich itp.

Harry zdobył buteleczkę eliksiru na pierwszej lekcji eliksirów w 6 klasie, dzięki korzystaniu ze starego podręcznika zawierającego rady od poprzedniego właściciela, którym był Książę Półkrwi. Dzięki niemu, Harry wydobył z profesora Horacego Slughorna wspomnienie, o które prosił go Albus Dumbledore. Harry dał resztę przyjaciołom przed wyruszeniem z dyrektorem w poszukiwaniu zaginionego horkruksa Voldemorta. Bez eliksiru zgineliby, ponieważ do Hogwartu wdarli się śmierciożercy, z którymi przyjaciele Harrego musieli stoczyć walkę.

(jak zresztą wszyscy o tym wiemy).

Długość działania eliksiru: mała buteleczka starczała na 12 godzin.

Opis płynu: "Warzył się w kociołku z wesołym pluskiem eliksir barwy płynnego złota. Nad powierzchnię wyskakiwały jak złote rybki wielkie krople, choć ani jedna nie opadała na blat biurka."

Tiara Przydziału - przydzielała ona ucznió do domów w pierwszy dzień, zaraz gdy przybyli do szkoły. Była ona bardzo stara i postrzępiona. Cały czas była w gabinecie Dumbledore'a. Oprócz przydzielania uczniów do domów wymyślała piosenki o powstaniu Hogwartu, śpiewała ją przed przydzieleniem uczniów do domów. To, że jest ona własnością Godryka Gryffindora dowiadujemy się z jednej z jej piosenek.

Zegar pani Weasley

Nie od dziś wiadomo, że najważniejsza dla Molly Weasley jest jej rodzina. Podczas konfrontacji z boginem, stwór pokazując to, czego najbardziej boi się kobieta zamieniał się kolejno w jej martwe dzieci i męża.

Nic więc dziwnego, że pani Weasley posiada magiczny zegar, pozwalający na kontrolę poczynań poszczególnych członków jej rodziny. To zaczarowane urządzenie nie pokazuje godziny. Na tarczy, w miejscach, gdzie powinny być cyferki, znajdują się napisy, takie jak: podróż, praca, śmiertelne zagrożenie, szkoła, itp. Wskazówki też różnią się od tych w mugolskich zegarach. Przede wszystkim jest ich dziewięć, każda z imieniem jednego członka rodziny. Czar rzucony na zegar polega na tym, że jeżeli np. pan Weasley jest w pracy, to wskazówka z jego imieniem przesuwa się nad napis "praca". W ten sposób pani Weasley zawsze wie co się dzieje z jej najbliższymi.

Odkąd trwa wojna z Voldemortem, wszystkie wskazówki nieustannie tkwią nad napisem "śmiertelne zagrożenie", a Molly praktycznie nie rozstaje się z zegarem.

Zegarek Dumbledore'a

O samym zegarku posiadamy bardzo niewiele informacji. Jedyne wzmianki o nim, to kilka słów w pierwszym rozdziale "Kamienia Filozoficznego", gdzie dyrektor używa go, aby stwierdzić, że Hagrid się spóźnia, oraz pod koniec rozdziału 36 "Zakonu Feniksa" w Departamencie Tajemnic, gdy rozmawia z Knotem.

Zegarek wyglądał na złoty, jednak nie wiadomo czy nie był tylko pozłacany. Posiadał dwanaście wskazówek a na jego tarczy brak było cyfr. Zamiast nich znajdowały się tam maleńkie planety, które krążyły po jej obwodzie. Najprawdopodobniej był to zegarek kieszonkowy... Dlaczego? Po pierwsze: tak właśnie przedstawiony jest na zdjęciu, po drugie: Dumbledore wyjął go z kieszeni :) , a po trzecie chyba nikt nie wyobraża sobie Dumbledore'a z zegarkiem na ręce :)

Nie wiadomo czy Dumbledore po prostu odczytywał z zegarka godzinę czy też pokazywał mu on jedynie konkretne fakty związane z czasem, jak np. spóźnienie Hagrida lub pół godziny dla Knota. Więc odpowiedź na pytanie "Która godzina" mogłaby nie być tak prosta jak "Piętnaście po dziewiątej", ale mogłaby brzmieć "Jeszcze czas..." lub "Zdążymy...".

Nie wiadomo czy Albus Percival Wulfryk Brian Dumbledore używał go jeszcze do jakichś celów. Jednak skomplikowany wygląd, a więc zapewne i budowa oraz zasada działania, sugerują, że czasomierz potrafił dużo więcej niż można by przypuszczać...

Należy wspomnieć, że w szóstym tomie przygód Harry'ego Pottera podobny zegarek dostał na urodziny Ron Weasley. Jednak jego egzemplarz nie posiadał w ogóle wskazówek, a zamiast nich miał maleńkie, ruchome gwiazdki. Na krawędziach był ozdobiony symbolami.

Prawdopodobnie te dwa zegarki były jedynymi tego typu w Hogwarcie. Istnieją różne spekulacje na temat związku pomiędzy obydwoma zegarkami, a nawet ich właścicielami (Ronem i Dumbledorem).

Choć sam Ron był przekonany, że jest to prezent od rodziców, tak naprawdę nie wiadomo, kto był ofiarodawcą. Nie wiadomo też skąd Dumbledore miał swój zegarek.

Zwierciadło Ain Eingarp

Zwierciadło Ain Eingarp, to nie tylko tytuł dwunastego rozdziału w książce "Harry Potter i Kamień Filozoficzny", ale także nazwa wspaniałego, magicznego przedmiotu.

Po raz pierwszy spotykamy się ze wzmianką o tym lustrze podczas nocnej wyprawy Harry'ego do biblioteki. Chłopak za pomocą otrzymanej w dniu Bożego Narodzenia peleryny niewidki, chce dostać się do Działu Ksiąg Zakazanych. Jednak, gdy znajduje się już w bibliotece o mały włos nie "wpada w łapy" Filcha i Snape'a. Aby uniknąć szlabanu i wszystkich niemiłych konsekwencji swojej nocnej "wycieczki" Harry wchodzi do jakiegoś pokoju, który wygląda jak nieużywana klasa. I to właśnie tam po raz pierwszy widzi lustro Ain Eingarp.

Jak wygląda owo zwierciadło? "Było to piękne lustro, oparte o ścianę, sięgające aż do sufitu, w bogato zdobionej złotej ramie. Na szczycie ramy widniał napis: AIN EINGARP ACRESO GEWTEL AZ RAWTĄ WTE IN MAJ IBDO." Pozornie słowa te, nie mają większego sensu. Gdy jednak zaczniemy czytać to zdanie od końca otrzymamy napis: ODBIJAM NIE TWĄ TWARZ ALE TWEGO SERCA PRAGNIENIA. Napis ten daje nam odpowiedź na pytanie dlaczego to zwierciadło jest przedmiotem magicznym. Jak powiedział Dumbledore zwierciadło to "pokazuje nam ni mniej, ni więcej, tylko najgłębsze, najbardziej utęsknione pragnienie naszego serca".

Harry, któremu nie było dane poznać swojej rodziny (jak wiemy aż do tomu trzeciego) widzi w lustrze całą swoja rodzinę stojącą wokół niego. Ronald natomiast, który jak mówi dyrektor "zawsze był w cieniu swoich braci" w zwierciadle widzi samego siebie. Jest on jednak nieco starszy, nosi odznake Prefekta, w rękach trzyma Puchar Domów i Puchar Quidditcha. Jest też kapitanem drużyny. Najśmieszniejsze wydaje się to co widzi w zwierciadle Albus Dumbledore - parę grubych, wełnianych skarpetek.

Zwierciadło Ain Eingarp właściwie nie jest zbyt użytecznym przedmiotem. Wręcz przeciwnie. Ludzie tracą przy nim czas, a w skrajnych przypadkach popadają nawet w szaleństwo, gdyż nie wiedzą czy to co widza jest prawdziwe czy też nie. Czy to co widzą może się urzeczywistnić czy nie. Dlatego dyrektor oznajmia Harry'emu iż lustro zostaje przeniesione i prosi go, aby nigdy go nie szukał.

Domowe skrzaty

Domowe skrzaty to po prostu służba czarodziejów. Jednak na taki „personel” mogły sobie pozwolić jedynie bogatsze rodziny magów. Skrzaty domowe są bardzo oddane swoim rodzinom, nie ujawniają ich sekretów, nie obrażają itp. Za każde nieposłuszeństwo wymierzają sobie kary. Choć domowe skrzaty są przyjaciółmi ludzi, oni nie traktują ich należycie, co zauważyła Hermiona. Dziewczyna założyła Stowarzyszenie Walki o Emancypację Skrzatów Zniewolonych, w skrócie W.E.S.Z. Jednak takie zgrupowanie nie wszystkim skrzatom się podobało.

A o to najbardziej znane skrzaty domowe.

Zgredek- skrzat domowy należący niegdyś do rodziny Malfoyów. Nigdy nie popierał działań swoich panów, dlatego wiecznie musiał się karać. Bardzo polubił Harry'ego Pottera. Gdy mały przyjaciel dowiedział się, że grozi mu niebezpieczeństwo, za wszelką cenę próbował go ratować, co miało różne, nieprzewidywalne skutki. Harry dał Zgredkowi wolność przechytrzając Lucjusza Malfoya.

Mrużka- domowa skrzatka należąca do Barty'ego Croucha. Była bardzo przywiązana do swojej rodziny. Zawsze staranie wykonywała polecenia swojego pana, nawet te bardzo kontrowersyjne. Mrużka załamała się psychicznie, po tym jak została uwolniona pana Croucha, gdy została posądzona o wyczarowanie Mrocznego Znaku (potteromaniacy wiedzą jednak jaki był prawdziwy powód pozbycia się skrzatki). Mrużka znalazła schronienie w Hogwarcie, gdzie nie potrafiła się odnaleźć. Przez ciągłe zadręczanie się wpadła w alkoholizm.

Stworek- skrzat domowy należący do rodu Blacków. Uwielbiał swoją panią i nawet po jej śmierci, spełniał zachcianki jej portretu. Nie był zachwycony, gdy musiał spełniać polecenia Syriusza Blacka, o którym skrzat nie miał najlepszego zdania. Skrzat był ogromnym zagrożeniem dla Zakonu Feniksa. Po śmierci Wąchacza, Stworek wraz z domem przy Grimmauld Place 12 stał się własnością Harry'ego, który wysłał go do Hogwartu.

Bujdka - skrzatka domowa Chefsiby Smith. Chefsiba Smith miała w posiadaniu czarkę Helgi Hufflepuff i medalion Salazara Slytherina. Voldemort próbując przejąć te przedmioty, wrobił Bujdkę w morderstwo swojej pani.

Jednorożec

Niewiele zwierząt-zarówno prawdziwych jak i fantastycznych-jak bardzo zawłądneło ludzką wyobraźnią jak jednorozec.Odkąd to obdarzone jednym rogiem zwierze zostało po raz pierwszy opisane ponad dwa tysiące lat temu przez greckiego lekarza Ktezjasza,ludzie pisywali o jednorożcach malowali je rzeźbili a nawet na nie polowali nie przerywając ani na moment dydputy czy one w ogóle istnieją.

Jednorożce opisywane w starożytności ledwie przypominają szlachetne niewinne i czyst stworzenia zamieszkujące Zakazany Las w Hogwarcie.Według Ktejasza jednorożec pochodził z Indii.Był mniej więcej rozmiarów osła miał ciemnoczerwony łeb biały tłów błękitne oczy oraz pojedyńczy róg długości piędźieśięciu centymetrów wystajcy z czoła.Róg ten był biały u podstawy czarny w środku a czerwony na końcu i miał pewną zasługującą na uwagę cechę.Otóż odcięty od właściciela i przerobiony na naczynie chronił każdego kto z niego pijał,od trucizn,drgawek i padaczki.O takie naczynia wszelako nie było łatwo gdyż szybkość siła i gwałtowny temperament jednorożca czynił schwytanie go niemal niemożliwym. Przez następnych kilka stuleci wiara w te niuchwytne stworzenia rosłą, choć nadal brakowało przekonywujących dowodów ich istnienia.O zwierzętach z jednym rogiem pisywał Arystoteles i Juliusz Cezar i często odwoływano się do ich autorytetu.Rzymski przyrodnik Pliniusz dodał do wizerunku jednorożca parę szczegółrów przypasowując mu głowę jelenia, stopy słonia,ogon dzika i długi na prawie metr czarny róg.(późneijeśi pisarze sugerowli że wczesene dodniesienia o jednorożcach opierały się na błednych opisach indyjskich nosorożców albo też spotkaniach z dwunożynymi zwierzętami takimi jak koźorożec czy kozły które albo musiały stracić róg albo widziano je z profilu).Piliniusz potwierzdzał również pogłoski o groźnej naturze jednorożca i dodawał że zwierz na głęboki rykliwy głos. W średniowieczu powszchne wyobrażenie jednowrożca wyewoluowało z kolażu zwierzęcych części opisywanch przez starożytnych do pełnego wdzieku stworzenia, które znamy współczeście.Malowidła i arrasy z tamtego okresu przedstawiają piękne białe podobne do koni zwierzęta ze spiralnymi czystobiałym rogiem i kopytami jelenia.W literaturze jednorożec zaczoł symbolizować siłę włądzę czystość.Został też wciągnienty w symbolikę chrześcijańską a także stał się częścią królewskiego herbu w Anglii i Szkocji.Jednorożce pojawiły sie również w legendach arturjańskich baśniach oraz fantastycznych opowieściach o wyprawach Czyngis-chana i Aleksandra Wielkiego.Jedna z typowych średniowiecznych historyjek mających unaocznić czystość jednorożca mówi o zamierzających do wodopoju leśnych zwierzętach.Kiedy woda okazuje sie zatruta spragnionym na ratunek przychodzi jednorożec-zanurza róg w stawie a woda na powrtót staje się czysta i nieskarzona.Według innej znów opowieści jednorożec pałą tak wielką miłościa do tego co niewinne że jeśli pod drzewm siądzie cnotliwa białogłowa jednoroozec podejdzie do niej i złożywszy głowę na jej łonie zaśnie.Ten pomysł szczególniepodobał się wszystkim zainteresowanym pozbaiwniem jednorożca rogu.Polownaie na jednorożce było ryzykownym przedśięwzięciem ponieważ jak wieść niosłą zwierzęta te potrafiły walczyć rogami jak mieczem a na ścigane rzucały się z urwiska i lądując na rogu uchodziły bez szwanku.wydawało się więc że wykorzystanie cnotliwej panny jako przymnety jest o wiele biezpieczniejszym i mniej wymagającym przedsięwzieńciem-kiedy już jednorożec na dobre zaśnoł na jej kolanch myśliwi mogli go dopaść i ująć. Zainteresowanie chwytaniem jednorożców ostatecznie wygasło w osiemnastym wieku kiedy liczni sceptycy zauważyli że nie sposób znaleść kogokolwiek kto by rzeczywiście widział jednorożca na włąsne oczy.Kilku autorów nadal umieszczało jednorożce w książkach z histori naturalnej,idąc za starożytnymi iśredniowiecznymi opisami jednak większość doszła do przekonania że czas oddać stworzenie krajinie baśni.Nie ostudziło to wcale powszechnej sympati dla jednorożców,które wiodły dalszy żywot w sztuce,literaturze i wyobraźni gdzie żyją do dzisiaj

Niedoceniane gobliny

Gobliny to bardzo inteligentne istoty, jednak często lekceważone i niedoceniane przez czarodziejów. Niestety świat magiczny nie jest wolny od przejawów dyskryminacji i nierówności społecznych. Wystarczy spojrzeć na słynną Fontannę Magicznego Braterstwa, znajdująca się w atrium Ministerstwa Magii. Ukazuje ona sielankowy obrazek gnoma, skrzata domowego i centaura wpatrzonych z podziwem w czarodzieja i czarownicę. Sugerując, że czarodzieje stoją na szczycie drabiny społecznej odmawiając innym rasom wstępu na swój poziom.

Inteligentne gobliny od zawsze walczyły o swoje prawa, doprowadzając do tzw. buntów goblinów. Szczególne natężenie konfliktów miało miejsce w latach 1600-1700. Jednak jak donosi "Prorok Codzienny" ("Harry Potter i Zakon Feniksa"), gobliny w dalszy ciągu organizuja się i prowadzą wywrotową działalnośc przeciwko Ministerstwu.

Dzięki sprytowi i wrodzonej zaradności gobliny przejęły kontrolę na finansami i gospodarką świata czarodziejskiego, zdobywając sobie niezachwianą pozycję lidera w dziedzinie bankowości. Co jakiś czas pojawiają się doniesienia, że Ministerstwo bardzo chciałoby przejąć kontrolę na Bankiem Gringotta. Gobliny są prawdziwymi mistrzami w produkcji wyrobów ze srebra. Przedmioty przez nich wykonywane cieszą się uznaniem na całym świecie. Ponad to wszystkie galeony, sykle i knuty produkowane są przez gobliny a każda wykonana moneta ostemplowana jest numerem seryjnym wykonawcy.

Stosunki między goblinami a czarodziejami nie są najlepsze. Ostatnio konflikt na tej linii pogłębił się za sprawą Ludo Bagmana, który oszukał sporą liczbę goblinów podczas finału Mistrzostw Świata w Quidditchu.

Gobliny są interesującą i nieco tajemniczą rasą w świecie czarodziejów. Dzięki swoim wrodzonym zdolnością mogłyby stać się nieocenionymi sprzymierzeńcami czarodziejów w walce z Voldemortem. Po której stronie konfliktu opowiedzą się gobliny? To już temat na inny artykuł.

Centaury

Ceuntaury to mityczne stworzenia o nogach i tułowiach koni, ale ludzkich torsach, rękach i głowach. W ''Fantastycznych zwierzętach i jak je znaleźć'' J.K. Rowling pisze, że 'są równie nieufne w stosunku do czarodziejów, jak do mugoli'. Jest to zgodne ze starożytnymi legendami, według których centaury pochodzą z gór w Grecji, a ich stosunki z ludźmi nigdy nie były najlepsze. Niektóre centaury lubowały się w winie, a w związku z tym stawały się niezwykle gwałtowne, dzikie i łatwo wpadały w gniew.Stoczyły z ludźmi wiele bitew.Najsławniejsza potyczka miała miejsce po pewnym ślubie, na którym centaury jak zwykle trochę za wesoło się bawiły.

Postanowiły uprowadzić pannę młodą, co doprowadziło doprowadziło do wielkiej wojny (centauromachii). Sceny z tej wojny były ulubionym motywem zdobniczym na ceramice greckiej.Niektóre centaury odznaczały się jednak szlachetnością i mądrością. Chajron, którego Apollo i Artemida wprowadzili w arkana medycyny i łowiectwa, założył szkołę, w której nauczał niektórych z wielkich herosów tamtych czasów, między innymi Achillesa i Odyseusza.Chociaż Chajron był nieśmiertelny, rana zadana zatrutą strzałą skazało go na wieczną agonię. Aby jej uniknąć, przekazał swój dar nieśmiertelności Prometeuszowi. Zeus zaś, w uznaniu jego usług, umieścił Chajrona pośród gwiazd, w konstelacji Strzelca. inna konstelacja, Centaur, jest jedną z najlepiej widocznych na południowej półkuli.

Dwie z jej gwiazd, Alfa Centauri i Beta Cenrauri, należą do dziesięciu najjaśniejszych gwiazd na nieboskłonie. Alfa Centauri jest najbliższą gwiazdą Słońca i Ziemi. Jest oddalona tylko o 4,3 lat świetlnych. Te związki z niebem mogą wyjaśnić, dlaczego centaury żyjące w Zakazanym Lesie graniczącym z Hogwartem - Firenzo, Ronan i Zakała - patrzą w gwiazdy, aby odczytywać przyszłość.

Feniks

Feniks, nazwa ta pochodzi od greckiego słowa φοίνιξ, czyli foinix. Jest to ptak o szkarłatno-złotych barwach, symbol Słońca, ognia i wiecznego odradzania się. W czasach antycznych ptak ten przebywał w powietrzu pięćset lat po czym przybywał do Heliopolis w Egipcie (państwie słynącym z wybitnych alchemików), gdzie umierał ze starości spalając się na ołtarzu świątyni, następnego dnia zaś odradzał się z popiołów a trzeciego już zupełnie dorosły odlatywał na kolejne pięćset lat. Stąd m.in. pochodzi powiedzenie "jak feniks z popiołów".

Czarodzieje natomiast widząc potęgę tego stworzenia udomowili je i czerpali z niego magiczne właściwości t.j. uzdrawiające łzy feniksa z najgroźniejszych chorób, jak zainfekowanie ciała jadem bazyliszka (jedna z najsilniej działających trucizn), to tylko jedna z magicznych właściwości, które jednak są bardzo skryte. Sam wnioskuje iż ptak ten nie leczył tylko ciała ale też dusze, na pogrzebie Dumbeldore, jego feniks Faweks (czyt. Fołks), śpiewał, wręcz lamentował co uspokajało żal w sercach uczniów, nauczycieli i wędrownych, którzy przybyli na pogrzeb dyrektora, potem odleciał, być może na pięćset lat. Faweks był znanym przykładem udomowionego feniksa. Te potężne stworzenia nie dość że odradzały się po śmierci, leczyły, to jeszcze mogły przenosić ogromne ciężary na ogromne odległości. Ich piór używa się do wytwarzania różdżek.

Faweks, feniks należący do Albusa Dumbledora, dyrektora Hogwartu. Po raz pierwszy spotykamy go w drugim tomie cyklu o HP, Harry Potter i Komnata Tajemnic, w gabinecie ów dyrektora gdy prof. McGonagall przysyła Harrego z podejrzeniem iż jest sprawcą serii ataków na uczniów (i nie tylko) Hogwartu, Potter wchodzi do gabinetu Dumbeldora i nikogo nie zastaje oprócz sporych rozmiarów szkarłatno-złotego ptaka, zbliża się do niego, gdy nagle ptak zamienia się w popiół, Harry jest przerażony, wchodzi dyrektor i go uspokaja, opowiada mu o tym ptaku i zjawisku towarzyszącemu jego śmierci. Faweks odgrywa dużą role podczas pojedynku Harrego z Tomem Riddlem i jego wężem bazyliszkiem, ptak przynosi Tiarę Przydziału, wydłubuje oczy węża i uzdrawia śmiertelną ranę chłopca, który ponownie przeżył. Autorka przypisała mu również wielką role w piątym tomie serii, Harry Potter i Zakon Feniksa, podczas pojedynku Dumbeldora z Lordem Voldemortem, oraz w tomie szóstym, Harry Potter i Książe Półkrwii, podczas pogrzebu, który już wcześniej opisałem (tu spotykamy go po raz ostatni).

Inne feniksy:

Żar Ptica, ognisty ptak, często spotykany w baśniach rosyjskich. Z wyglądu przypominał pawia, którego pióra płonęły żywym ogniem, pióra te zarówno jak samo zwierze posiadały szczególne moce magiczne.

Raróg, w mitologii Słowian jest to demoniczny duch ognia pod postacią drapieżnego ptaka, najczęściej sokoła, wierzono że wykluwa się z jaja, które wysiadywał człowiek przez dziewięć dni.

Fenghuang, tzw. chiński feniks, przedstawiany jako władca wszystkich ptaków, często są przedstawiane gdy atakują węże, np. bazyliszki.

Garuda, malezyjska odmiana feniksa, przedstawiany jako złoty lub czerwony orzeł o ciele człowieka. Według legendy jest tak olbrzymi, że może przysłonić Słońce. Tak samo przedstawiany był feniks w Japonii lecz pod nazwą Karura.

Trytony

Trytony, pochodzą ze związku małżeńskiego Posejdona, boga mórz i oceanów, oraz Amfitryty, najpiękniejszej z córek Okeanosa, tytana który okala wszystkie lądy. Przedstawiane jako półludzie-półryby z trzema parami nóg końskich (jest to wybujałe wyobrażenie jednego z starożytnych mugoli). Zajmowały one wraz z neraidami miejsce w orszaku Posejdona i jego małżonki, żeńskim rodzajem trytona jest syrena. Teraz tworzą jedną z inteligentnych społeczności, w naszym świecie, ciągle ukrywane przez czarodziejów i ich organy bezpieczeństwa. Jedna z tych populacji zamieszkuje jezioro na błoniach Hogwartu. Posiadają one swój język, wierzenia oraz kulturę. Na powierzchni język ich brzmi jak okropny jazgot, natomiast pod powierzchnią wody brzmi jak ludzka mowa. Dlatego też jury ostatniego Turnieju Trójmagicznego, zorganizowanego w Hogwarcie, uznało ich mowę za dobre ukrycie zagadki, która umożliwiała wykonanie drugie zadania w tym prestiżowym turnieju. Język ten zna mało osób m.in. Albus Dumbeldore i Barty Crouch Senior, wybitni czarodzieje czasów współczesnych (obydwaj byli sędziami w turnieju). Trytony miały srebrne rybie ogony, szarawą skórę i długie zmierzwione ciemnozielone lub fioletowe włosy. Ich oczy były żółte, podobnie jak nierówne zęby, a ich szyje zdobiły naszyjniki z otoczaków lub ostrych kłów rekinów, niektóre posiadały długie zielone (bądź fioletowe) brody oraz włócznie lub trójzęby. Mieszkały w prymitywnych kamiennych domostwach obrośniętych algami lub w pieczarach, a w ich miastach na środku rynku bywały ogromne posągi wyciosane z jednego głazu np. mógł to być tryton. Śpiewały one pieśń pożegnalną w swoim języku na pogrzebie Dumbeldorea. Bardziej poznajemy tylko jednego trytona, a raczej syrenę Murkus, przywódczynie trytonów, to właśnie ona opowiedziała Dumbeldoreowi co zaszło na dnie jeziora. Tryton to również księżyc Neptuna (planeta w układzie Słonecznym i rzymska nazwa boga Posejdona) oraz mięczak żyjący w rafach koralowych.

Wyjątkowo domyślne sowy

Sowy używane do transportowania listów w świecie Harry'ego Pottera obdarzone są zadziwiającą inteligencją oraz niemniej niespotykaną domyślnością. Poniżej przedstawiam kilka argumentów udowadniających wykorzystywanie nadzwyczajnych technik w celu modyfikowania mózgu Bogu ducha winnych stworzeń (poprzez wszczepianie radaru, GPSu, miniaturowej kryształowej kuli etc.) lub też niedostatecznego dopracowania zagadnienia.

1. Hedwiga potrafi odnaleźć każdą osobę znajdującą się w dowolnie wybranym miejscu na świecie. Dolatuje "na południe", gdzie ( w IV części) ukrywa się Syriusz nie mając pojęcia, gdzie dokładnie znajduje się ojciec chrzestny Harry'ego. Czyżby krążyła nad Europą Południową wykorzystując swój iście sokoli wzrok?

2. Hedwiga doskonale wie, że ktoś ma zamiar wysłać Harry'emu list. Chłopiec siedząc w Wielkiej Sali niejednokrotnie oczekiwał na białą plamę w ciemnej chmurze sów, nawet jeśli nie spodziewał się odpowiedzi na wcześniej wysłany list.

Poza tym - kto przynosi Harry'emu "prezenty" od Dursleyów? Ta kwestia nie jest wyjaśniona, więc domyślnie czyni to Hedwiga (w tej chwili proszę o wyobrażenie sobie, jak wuj Vernon DOTYKA Hedwigi, po czym uzupełnić ów obraz o przytraczanie czegoś do jej nóżki i wypuszczanie jej, powiedzmy, przez okno w kuchni...).

3. Sowy umieją czytać. Tak! Inaczej - w jakim celu wypisywano by na kopercie adres? Nie wystraczyłoby samo nazwisko, skoro przemyślna sowa i tak wiedziałaby dokąd lecieć? Patrz: punkt 1. Nie wspomnę już nawet o sowach zanoszących "Proroka codziennego" do prenumeratorów (zgrozo, o, zgrozo, mini-komputerek wewnątrz czaszki).

Biorąc pod uwagę niezwykłą inteligencję sów proponuję przydzielenia im przedstawiciela w ministerstwie, stworzenia oferty świadczeń zdrowotnych, urlopów i ubezpieczenia. Dlaczego nie stworzyły jeszcze własnej cywilizacji?

Sowa - milutki zwierzaczek czy hukające niebezpieczeństwo?

Jeśli po obejrzeniu filmu o HP chodzi ci po głowie myśl, aby kupić sobie sowę, to koniecznie przeczytaj ten artykuł.

W świecie Harry'ego Potter'a sowy przedstawione są jako wspaniałe zwierzątka domowe. Pięknie wyglądają, są puchate (zwłaszcza sowy śnieżne), można się do nich przytulić i reagują na potrzeby człowieka. NIC BARDZIEJ MYLNEGO!

Jest kilka informacji, o których powinniście wiedzieć:

1. Są duże, mogą osiągnąć wysokość ok. 70 cm i wagą ponad 3,5 kg. Rozpiętość skrzydeł może wynosić do 180 cm.

2. Są hałaśliwe, zwłaszcza w nocy (nie wszystkie sowy delikatnie pohukują, np. wielkie sowy uszate wydają wibrujący, niskotonowy gwizd, a płomykówki, przeszywający, syczący pisk)

3. Są drogie, jeśli w ogóle zdołasz jakąś znaleźć.(W Europie można kupić sowę, lecz ich posiadaczy obowiązują surowe i ścisłe zasady, a w USA, aby mieć sowę trzeba mieć specjalną licencję).

4. Mają bardzo ostre pazury i mogą zadać głębokie rany.

5. Wymagają regularnego odżywiania

6. Muszą mieć swoją ptaszarnię i wymagają specjalistycznej opieki weterynaryjnej.

7. Żyją nawet 20 lat, wiec ich posiadanie to wiele lat poświęceń i obowiązków.

Inaczej mówiąc, obraz przymilnej, czułej sowy, która pohukuje z wdzięcznością i delikatnie szczypie cię dziobem, to fantazja, która należy wyłącznie do świata powieści o Harrym Potterze.

Mam nadzieję, że w jakiś sposób udało mi sie was odwieść od pomysłu zakupu sowy :) pozdrawiam

Quidditch - sport czarodziejów...

Zacznę od historiu powstania tego rodzaju sportu, który z czasem stał sie najpopularniejszą rozrywką w świecie magii...

Początki Quidditcha miały miejsce już w 11 wieku, kiedy to pewna czarownica obserwowała grupę czarodziejów latających na miotłach i grających piłką w okolicach Queerditch Marsh (zapewne stąd nazwa gry). Z czasem grę udoskonalano i dodawano kolejne piłki, jednak przełomowym momentem było wprowadzenie złotego znicza. Pierwsze mistrzostwa świata w tj dyscyplinie odbyły się już w 15 wieku-jak mówią niektórzy użyto wtedy wszystkich możliwych fauli, które obecnie nie są już dozwolone, gdyż wymagają użycia różdżki.

Może przejdźmy jednak do zasad Quidditcha:

Na boisku grają dwie siedmioosbowe drużyny. Każda składa się z:

- obrońcy - pilnuje on słupków bramkowych

- trójki ścigających - grających kaflem,

- dwójki pałkarzy - oni za zadanie mają ochronę innych zawodników przed tłuczkami

- szukającego - od niego zależy kiedy nastąpi koniec meczu-łapie złoty znicz

Są 4 rodzaje piłek:

* kafel - czerwona, owalna piłka

* dwa tłuczki - czarne i ciężkie, starające się strącić jak największą liczbę zawodników z obu drużyn

* złoty znicz - mała, złota, uskrzydlona kulka, bardzo trudna do złapania

Boisko na którym grają zawodnicy ma owalny kształt. Na jego końcach znajdują się po trzy słupki bramkowe - tyczki zakończone obręczami, przez które ścigający przerzucają kafla. Słupków pilnuje obrońca. Oprócz tego na boisku znajdują się jeszcze dwaj pałkarze, odbijają oni tłuczki i starają się nie dopuścić to tego aby wyrządziły krzywdę jakiemuś zawodnikowi z jej drużyny. Najtrudniejsze zadanie czeka szukającego-ma on odszukać złotego znicza w całym panującym na boisku zamieszaniu, następnie go złapać - co kończy mecz. Za złapanie znicza drużyna dostaje 150 puntów, co zazwyczaj przechyla szalę zwycięstwa na jej korzyśc (choć nie zawsze - mistrzostwa świata 1994). Samo złapanie znicza jest niebywale trudne, jednak dopóki nie zostanie złapany mecz musi trwać.

Ciekawostka: najdłuższy odnotowany w historii Quidditcha mecz trwał 3 miesiące...

O Quidditch - Tu, w Polsce, nie dużo nam wiadomo. Znana jest jedna polska drużyna - Gobliny z Grodziska. Wiadomo też, że nasza reprezentacja grała na mistrzostwach w 1994 (m.in. z Irlandią). Najsłynniejsi gracze z Polski to Józef Wroński-szukający-to on wymyślił zwód Wrońskiego, grał w drużynie Goblinów; Władysław Zamojski- ścigający gracz Goblinów grał przeciwko Irlandii.

Jeżeli chodzi znowu o sprzęt potrzebny do grania w Quidditcha to każdy wie - miotła najważniejsza!!!

Istnieje kilka firm produkujących miotły do Quidditcha. Za najlepsze uznawane są Nimbusy i Błyskawice. Ze starszych modeli znane są Dębowy Grom 79, Księżycowa Brzytwa, Srebrna strzała, Zamiatacz jedynka, Kometa 140, Świetlista smuga, Migdrąg, Spadająca gwiazda i Nimbusy (1000, 1001, 1500, 1700 i 2000)

Tych, dla których to jeszcze za mało wiedzy na temat Quidditcha zachęcam do przeczytania książki "Quidditch przez wieki" autorstwa Kennilworthy Whisp... Jest ona dostępna w polskich księgarbiach...

Harry Potter jako wzór do naśladowania

Jednym z wzorów do naśladowania, jest dla mnie Harry Potter - główny bohater książek autorstwa J.K.Rowling.

Jest to szczupły chłopiec o czarnych, rozwichrzonych włosach i jasnozielonych oczach, nosi okrągłe okulary, a na czole ma bliznę w kształcie błyskawicy. Harry jest sierotą, stracił rodziców, gdy był jeszcze niemowlęciem. Wychowywała go Ciocia - siostra jego mamy. Ona oraz jej mąż i syn traktowali Harrego jak "piąte koło u wozu".

Nie kryli, że im przeszkadza w domu i w ogóle w życiu. Harry wykonywał najgorsze prace domowe, znosił cierpliwie wymówki wuja i docinki ze strony kuzyna. Mimo tego Harry wyrósł na dobrego chłopca, o czystym sercu. Wiele razy wykazał się dużą odwagą, gdy bez strachu stawał do walki ze swoim wrogiem - Voldemortem. Podobnie wiele razy udowodnił, że jest lojalnym przyjacielem, w obronie przyjaciół gotów był poświęcić życie. Ponad to charakteryzowała go wyjątkowa inteligencja, spryt, bystrość, opanowanie w różnych sytuacjach, choć czasami dawał ponieść się emocją. Zwłaszcza na lekcjach z profesorem Snapem, który zawsze starał się ośmieszyć Harrego, a ten nie zawsze wtedy zachował spokój. Wiedział że, poniesie karę, ale przyjmował ją z godnością. Harry nie umiał bezczynnie patrzeć na to, jak cierpią inni, starał się za wszelką cenę pomóc pokrzywdzonym (np. wykazał się dużą pomysłowością uwalniając skrzata Zgredka spod władzy pana Malfoya), Wielokrotnie bronił swoich przekonań i praw rządzących w Hogwarcie, stał lojalnie przy dyrektorze Dumbledorze, gdy ten miał kłopoty przez swoich wrogów.

Podziwiam za to wszystko Harrego Pottera i uważam go za dobry wzór do naśladowania. Jak każda osoba ma kilka wad, ale bardzo go polubiłem i chciałbym mieć takiego przyjaciela.

Harry Potter (postać)

Harry James Potter

Lily Evans James Potter

Płeć mężczyzna

Magiczność 3/4 krwi

Szkoła Hogwart

Dom Gryffindor

Zajęcie szef Biura Aurorów

Odtwórca Daniel Radcliffe

Debiut Harry Potter i Kamień Filozoficzny

Harry James Potter (ur. 31 lipca 1980) - syn Jamesa i Lily Potterów, postać fikcyjna, bohater serii książek dla młodzieży Harry Potter. Jako pomysł, narodził się w głowie autorki w pierwszej połowie lat 90. XX wieku.

Gdy Harry miał około roku, Lord Voldemort próbował go zabić, ponieważ według przepowiedni Trelawney, chłopiec był obdarzony większą mocą od Voldemorta i był jedynym, który byłby w stanie go pokonać. Kiedy Voldemort przybył do Doliny Godryka, zabił rodziców Harry'ego, lecz jego matka oddając za niego życie, uchroniła go przed śmiercią z rąk Czarnego Pana. Jego zaklęcie odbiło się od Harry'ego, trafiając w niego. Voldemort stracił całą swoją moc i stał się czymś słabszym nawet od ducha czy najmarniejszego widma. Natomiast Harry przeżył i stał się, wbrew woli Czarnego Pana, siódmym z jego horkruksów. Jedynym śladem po Morderczym Zaklęciu była blizna w kształcie błyskawicy na czole.

Po śmierci rodziców Harry, decyzją Albusa Dumbledore'a, umieszczony został u swoich jedynych żyjących krewnych: Petunii i Vernona Dursleyów. Spędził u nich dziesięć lat upokorzeń, będąc szykanowanym pod byle pretekstem, stając się workiem treningowym dla syna Dursleyów, Dudleya. W dniu swoich jedenastych urodzin Harry dowiaduje się od Hagrida, posłańca Dumbledore'a, że jest czarodziejem, a jego rodzice nie zginęli (jak wmawiano mu przez lata) w wypadku samochodowym. Harry otrzymuje zaproszenie do Hogwartu, szkoły dla czarodziejów. Po chwili wahania zgadza się wyruszyć z Hagridem do Londynu na ulicę Pokątną, by zakupić przedmioty niezbędne do czarodziejskiej edukacji. Wyrusza w nowy świat z nadzieją, że będzie on lepszy niż ten, który pozostawia.

Świat czarodziejski okazuje się lepszy, ale często równie nieprzyjemny jak i ten mugolski. Okazuje się też światem o wiele bardziej niebezpiecznym - oprócz przyjaciół, Harry znajduje także prawdziwych wrogów. Ponownie przyjdzie stanąć mu oko w oko z Voldemortem, który pragnie odzyskać swoje ciało, moc i zemścić się na Harrym.

Świat czarodziejski ma mimo wszystko też swoje dobre strony: Harry poznaje swoich pierwszych w życiu przyjaciół, przez wielu uważany jest za bohatera. Hogwart staje się jego prawdziwym domem (odczucie to zaakcentowane zostało w filmie Harry Potter i Kamień Filozoficzny, gdzie po roku spędzonym w Hogwarcie Harry na pytanie: Dziwnie jest wracać do domu, prawda? odpowiada: Tam to nie dom. Nie mój.) - miejscem, w którym znajduje ciepłe łóżko i posiłki, w którym inni interesują się jego sprawami, w którym ktoś zawsze jest gotów go wysłuchać. Nauka magii okazuje się rzeczą trudną, aczkolwiek w większości przypadków dość przyjemną i owocną.

W Harrym Potterze i Czarze Ognia wziął udział w Turnieju Trójmagicznym, gdzie wygrał ex aequo z Cedrikiem Diggorym.

W ostatniej części dowiadujemy się , że jest jednym z horkruksów Voldemorta, ostatecznie sam Czarny Pan niszczy część swojej duszy w Harrym, a gdy Neville zabija Nagini, wszystkie horkruksy zostają zniszczone.

Wiemy także, że Albus Dumbledore nazwał Harry'ego "panem śmierci", ponieważ "prawdziwy pan nigdy przed nią nie ucieka".

Harry Potter pokonał Lorda Voldemorta w słynnej "Drugiej bitwie o Hogwart". Przez to przeszedł do historii magii, bo zwyciężył jednego z największych czarnoksiężników w dziejach.

„

- Avada Kedavra!

- Expelliarmus!

Huknęło jak z armaty, a w martwym środku kręgu, po którym krążyli, wybuchły złote płomienie, znacząc miejsce zderzenia się obu zaklęć. Harry zobaczył, że zielony promień zderzył się z jego własnym, a Czarna Różdżka wyleciała w powietrze, teraz rzeczywiście czarna na tle rozjarzonej blaskiem wschodu słońca zaczarowanej kopuły, wirując w locie jak głowa Nagini, by pod samą kopułą zatrzymać się na moment i opaść ku swemu panu, którego nie zabiła, a który wreszcie w pełni ją posiadł. A Harry, z nieomylnym instynktem szukającego, chwycił ją wolną ręką w tej samej chwili, gdy Voldemort runął do tyłu z rozkrzyżowanymi ramionami, a jego wąskie źrenice podbiegły do górnej krawędzi szkarłatnych oczu. Tom Riddle padł na posadzkę z pustymi rękami, jego ciało skurczyło się i zwiotczało, z podobnej do głowy węża twarzy znikł wszelki wyraz, zagościła w niej pustka. Voldemort był martwy, zabiło go jego własne odbite zaklęcie, a Harry stał z dwoma różdżkami w dłoniach, patrząc na skorupę swojego śmiertelnego wroga. ”

W epilogu ostatniej, 7. części dowiadujemy się, że Harry ożenił się z Ginny Weasley i mają trójkę dzieci: synów Jamesa Syriusza, Albusa Severusa i córkę Lily Lunę.

Harry zostaje aurorem i pracuje dla Ministerstwa Magii, a później staje się szefem Biura Aurorów. Zatrzymał motocykl Syriusza, który Artur Weasley naprawił dla niego, nie może już porozumiewać się z wężami od czasu, gdy cząstka Voldemorta, która była w nim, zginęła.

Hermiona Granger

[edytuj]

Hermiona Granger

matka nieznana ojciec nieznany

Płeć kobieta

Magiczność mugolak

Szkoła Hogwart

Dom Gryffindor

Zajęcie członkini Gwardii Dumbledora

Odtwórca Emma Watson

Debiut Harry Potter i Kamień Filozoficzny

Hermiona Granger (ang. Hermione Granger, ur.19 września 1979 r.) - fikcyjna postać z cyklu książek o Harrym Potterze autorstwa J.K. Rowling. Jest uczennicą Hogwartu, gdzie - obok Rona Weasleya - jest jednym z najlepszych przyjaciół Harry'ego Pottera. Jej ulubionym przedmiotem jest numerologia i transmutacja. Jej rodzice są mugolami, z zawodu dentystami. Dzieli dormitorium z Parvati Patil i Lavender Brown. Hermiona posiada długie, gęste, brązowe i mocno kręcone włosy oraz oczy o tej samej barwie. Hermiona jest jedną z najbardziej nietuzinkowych i najważniejszych postaci w całej serii książek o Harrym Potterze. Niejednokrotnie wybija się ponad inne postacie wiedzą i umiejętnościami.

Jej imię zaczerpnięte zostało z Zimowej opowieści Wiliama Szekspira. Autorka wzorowała postać Hermiony na sobie, przedstawiając ją jako karykaturę samej siebie z czasów, gdy była nastolatką. Rowling przyznała, że w młodości na pierwszym miejscu stawiała naukę.

Ronald Weasley

[edytuj]

(Przekierowano z Ron Weasley)

Ronald Bilius Weasley

Molly Prewett Artur Weasley

Płeć mężczyzna

Magiczność czarodziej czystej krwi

Szkoła Hogwart

Dom Gryffindor

Zajęcie auror

Odtwórca Rupert Grint

Debiut Harry Potter i Kamień Filozoficzny

Ronald Bilius Weasley (ur. 1 marca 1980) - postać fikcyjna występująca w serii książek o Harrym Potterze autorstwa angielskiej pisarki Joanne K. Rowling.

Jest on szóstym i najmłodszym synem Molly i Artura Weasleya. Swoje drugie imię ma po wujku Biliusie.

Ron używał różdżki swojego brata Charliego do momentu, gdy została złamana w 1992. Odtąd miał 14 calową, z wierzby, z włosem z ogona jednorożca. Ta różdżka została odebrana mu przez Fenrira Greybacka w 1998, a on zaczął używać odebranej Peterowi Pettigrew po jego śmierci - dziewięć i ćwierć cala, kasztan, serce smoka.

Do 1995 miotłą Rona była Spadająca Gwiazda, gdy wymienił ją na Zmiatacza nr 11.

Z powodu sukcesów swojego starszego rodzeństwa, Ron czuł, że musi żyć zgodnie z oczekiwaniami swojej rodziny. Gdy dorósł, wybrał się razem z Harrym i Hermioną na poszukiwanie horkruksów Lorda Voldemorta.

Ron ożenił się z Hermioną Granger i miał dwójkę dzieci - Rose i Hugona. Po opuszczeniu Hogwartu Ron został aurorem w Ministerstwie Magii.

Lord Voldemort

[edytuj]

Lord Voldemort (Tom Marvolo Riddle)

Meropa Gaunt Tom Riddle (senior)

Płeć mężczyzna

Magiczność półkrwi

Szkoła Hogwart

Dom Slytherin

Zajęcie czarnoksiężnik

Odtwórca Richard Bremmer (Głos twarzy w pierwszym filmie)

Christian Coulson (Nastoletni Tom Riddle w drugim filmie)

Ralph Fiennes (Dorosły Lord Voldemort)

Hero Fiennes Tiffin (11-letni Tom Riddle, szósty film)

Frank Dillane (Nastoletni Tom Riddle w szóstym filmie)

Debiut Harry Potter i Kamień Filozoficzny

Lord Voldemort (właściwie Tom Marvolo Riddle - ur. 31 grudnia 1926, zm. 2 maja 1998) - fikcyjna postać z serii powieści J. K. Rowling o Harrym Potterze, będący potężnym czarnoksiężnikiem stojącym na czele swoich popleczników nazywanych Śmierciożercami. Przez lękających się go najczęściej określany eufemizmami „Ten-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać” oraz „Sam-Wiesz-Kto”, przez naśladowców nazywany również "Czarnym Panem".Spis treści [ukryj]

1 Etymologia określeń

2 Drzewo genealogiczne

3 Opis życia

3.1 Dzieciństwo

3.2 Okres nauki

3.3 Lord Voldemort

3.4 Załamanie potęgi

3.5 Powrót

3.6 Ostatnia bitwa

4 Horkruksy

5 Ofiary uśmiercone przez Voldemorta i jego popleczników

6 Poplecznicy

7 Ekranizacja

8 Przypisy

Etymologia określeń [edytuj] Ta sekcja może zawierać twórczość własną lub niezweryfikowane dane.

Pomóż Wikipedii, dodając przypisy.

Uwaga: poniżej znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

W szóstej części serii znajduje się opis życia Toma Marvolo Riddle, z którego wynika, że imię to nadała mu matka po jego ojcu, Tomie Riddle'u, Marvolo z kolei jest imieniem jej ojca. Imię „Tom” jest imieniem dość popularnym i na wskroś zwykłym, o którym późniejszy Lord Voldemort próbował zapomnieć, ponieważ uważał się za kogoś wyjątkowego. Wyraz riddle oznacza w języku angielskim zagadkę, szaradę, rebus, a więc osobę tajemniczą, zamkniętą w sobie, nieodgadnioną. Słowo marvolo jest nawiązaniem do angielskiego słowa marvelous, oznaczającego coś wspaniałego, nieprawdopodobnego.

Pochodzenie pseudonimu Lorda Voldemorta wytłumaczone jest częściowo w drugiej części serii, gdzie sam Riddle wskazuje, że zdanie I am Lord Voldemort (pol. „Jestem Lord Voldemort”) jest anagramem jego pełnego nazwiska, Tom Marvolo Riddle. Na jego wybór miała też z pewnością wpływ chęć osiągnięcia nieśmiertelności, co wskazane jest ponownie w szóstym tomie, gdzie ukazana jest „ucieczka od śmierci” poprzez tworzenie horkruksów. Voldemort może mieć źródłosłów francuski, na co wskazywać mogą studia nad tym językiem autorki w Paryżu oraz jej wskazówkę, iż Voldemort wymawia się z niemym t na końcu, co jest typowe dla tego języka. Wyraz voile oznacza „uciekać”, de - od, mort - śmierć albo martwy człowiek; składając w całość: „Uciekający śmierci”. Zbitka de mort może być również tłumaczona jako „śmiertelny”. Inną możliwością może być zastąpienie voile wprost przez vol (volonte) wyrażającego chęć. Wtedy imię tej postaci tłumaczyć można jako „chęć śmierci” bądź „żądza mordu”, albo odwrotnie - jako osoba zamykająca części swej duszy w horkruksach: "uciekający przed śmiercią".

Severus Snape

[edytuj]

Severus Snape

Eileen Prince Tobiasz Snape

Płeć mężczyzna

Magiczność półkrwi

Szkoła Hogwart

Dom Slytherin

Zajęcie Dyrektor Hogwartu, Nauczyciel eliksirów i OPCM, opiekun Slytherinu, członek ZF, śmierciożerca

Odtwórca Alan Rickman

Alec Hopkins (jako nastolatek)

Debiut Harry Potter i Kamień Filozoficzny

Severus Tobiasz Snape (ur. 9 stycznia 1960, zm. 1 maja 1998) - fikcyjna postać wymyślona przez Joanne Rowling na potrzeby jej powieści. Nauczyciel w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart, opiekun domu Slytherin. Uwaga: poniżej znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Severus Snape mieszkał w dzieciństwie w mugolskim miasteczku przy ulicy Spinner's End[1], zaś po drugiej stronie rzeki znajdował się dom Lily Evans - matki Harrego Pottera. Odkąd zauważył, iż Lily jest "magiczna", nie spoczął póki nie opowiedział jej wszystkiego o magicznym świecie - o Hogwarcie, o Ministerstwie Magii, i innych sprawach związanych z magią. Zaprzyjaźnili się jeszcze przed wyjazdem do szkoły.[2] Po jakimś czasie przyjaźń zamieniła się w jednostronną miłość. Snape, nazywany przez Lily Evans "Sev",[3] do końca życia zakochany był w matce Harrego Pottera, którego znienawidził przez podobieństwo do ojca. Jego patronusem była łania, tak samo jak Lily Evans.

Nauki w Hogwarcie pobierał wspólnie z jego rówieśnikami, m.in. Syriuszem Blackiem (ojcem chrzestnym Harry'ego), Remusem Lupinem, Peterem Pettigrew, a także Jamesem Potterem (ojcem Harry'ego).[4] Wiadomo także o jego konflikcie z tym ostatnim. Obaj się szczerze nienawidzili - Snape przez wyraźne zaloty Jamesa do Lily Evans, które się zaczęły w trakcie czwartego lub piątego roku nauki, a James, już w pociągu, przed pierwszym rokiem nauki, nie zapałał do niego sympatią.[5] Po ukończeniu szkoły dołączył do grona śmierciożerców. Był świadkiem przepowiedni profesor Sybilli Trelawney. Przekazał wszystko, co usłyszał, Voldemortowi, lecz dopiero od niego dowiedział się, że przepowiednia może mówić o dziecku Lily Potter. Gdy usłyszał, że jego pan ma zamiar zabić Potterów, zaczął błagać o darowanie życia Lily. Gdy nie przyniosło to rezultatu, w rozpaczy skontaktował się z Dumbledore'em. Przekazał swoją prośbę o uratowanie Lilly. Na pytanie dyrektora, które brzmiało: And what will you give me in return, Severus? (ang. I co mi dasz w zamian, Severusie?), odpowiedział: Everything (ang. Wszystko.)[6]

Od jakiegoś czasu przed tym wydarzeniem Potterowie wiedzieli iż w ich otoczeniu jest zdrajca. Aby uniemożliwić mu, oraz Temu, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać wejście do ich domu, uczynili swoim Strażnikiem Tajemnicy Petera Pettigrew. Uznali to za najlepszy wybór. Nikt by go nie szukał, był zbyt słaby oraz nic nie znaczył. Nie wiedzieli, że to właśnie on był śmierciożercą i od razu wydał ich miejsce zamieszkania Czarnemu Panu.

Severus Snape jest tytułowym Księciem Półkrwi z tomu Harry Potter i Książę Półkrwi - nazwa ta pochodzi od nazwiska matki, czarownicy Eileen Prince (ang. książę), a także faktu, iż ojciec Snape'a, Tobiasz, był mugolem.

W Hogwarcie był opiekunem domu Slytherin i wiadomo, że przez lata ubiegał się o posadę nauczyciela obrony przed czarną magią, co udaje mu się dopiero w szóstym tomie (Harry Potter i Książę Półkrwi)[7]. Wcześniej uczył sporządzania eliksirów. Znany był z niesprawiedliwości i brutalnego sarkazmu. Wyraźnie faworyzował Ślizgonów i nie cierpiał Gryffindoru. Bał się odrzucenia i wyjawienia swoich słabych punktów, dlatego też opanował sztukę oklumencji i legilimencji, co pozwalało mu zachować tajemniczość.

Bohater złożył Narcyzie Malfoy Przysięgę Wieczystą, zobowiązującą go do pomocy Draconowi w wypełnieniu niebezpiecznego zadania, które powierzył mu Voldemort (zabicie Dumbledore'a).[8] To właśnie hogwarcki mistrz eliksirów zabił Albusa Dumbledore'a na Wieży Astronomicznej, po czym zbiegł ze śmierciożercami.[9]

W VII tomie dowiadujemy się, że Severus był zawsze wierny Dyrektorowi, a zamordował go na jego własną prośbę, faktycznie przyspieszając jego nieuchronną śmierć i zapobiegając czekającemu go cierpieniu. Albus Dumbledore był świadomy zbliżającej się śmierci, ponieważ postąpił nierozważnie wkładając na palec pierścień Marvolo Gaunta, na którym spoczywała klątwa. Severus zatrzymał postępujące zaklęcie na jednej ręce, która poczerniała i wyglądała na martwą.[10] Snape pomógł też (na prośbę Dumbledore'a) zdobyć Harry'emu Potterowi Miecz Gryffindora.

Insygnia Śmierci [edytuj]

Po objęciu władzy przez Śmierciożerców w Ministerstwie, został dyrektorem Hogwartu.

W ostatnim tomie Voldemort zabija Severusa Snape'a, gdyż wierzy, iż jedynie w ten sposób może stać się prawowitym właścicielem Czarnej Różdżki. Dzieje się tak ponieważ różdżka słucha jedynie właściciela, który zdobył ją, pokonując jej poprzedniego pana. Ponieważ Voldemort zabrał ją z grobu Dumbledore'a, zabił Księcia Półkrwi, którego uważał za sprawcę śmierci Albusa.

Na rozkaz Voldemorta Książę zostaje ugryziony przez Nagini. Umierając, przekazuje swoje wspomnienia Harry'emu Potterowi. Ujawniają one, iż Snape był sąsiadem Lily Evans i był w niej zakochany od dzieciństwa. W Hogwarcie trafili do różnych domów (Lily - Gryffindor, Severus - Slytherin). Ich przyjaźń zakończyła się, gdy Severus nazwał Lily szlamą, a ona nie potrafiła mu wybaczyć. Ponadto Snape chciał zostać śmierciożercą, czego Lily nie mogła zaakceptować.

Okazuje się również, że to właśnie dzięki Snape'owi Lily miała szansę na uratowanie siebie 31 października 1981 roku. Kobieta nie skorzystała z niej jednak, ratując tym samym swojego syna Harry'ego Pottera. Snape obiecał Dumbledore'owi chronić jej dziecko. Severus był do końca wierny dyrektorowi Hogwartu, a zabójstwo popełnione przez Snape'a zostało ukartowane. Śmierć Księcia okazała się bezużyteczna - mistrzem Czarnej Różdżki był Draco Malfoy, gdyż to on rozbroił Albusa Dumbledore'a na Wieży Astronomicznej. Draco został zaś z kolei pokonany przez Harry'ego, co było jednoznaczne z przejęciem panowania nad Czarną Różdżką przez młodego czarodzieja. Zabicie Severusa nic nie dało Czarnemu Panu, bowiem jego Różdżka za swego pana uznała Harry'ego. Poznając myśli Snape'a Harry dowiaduje się jak wielkim uczuciem darzył Lily znienawidzony przez niego profesor. Wyrazem tego było przejęcie przez Severusa używanego przez nią patronusa. Harry zrozumiał również, że gdyby nie pomoc Snape'a, nigdy nie zniszczyłby Voldemorta.[11] W epilogu dowiadujemy się, że drugie z dzieci Harry'ego Pottera i Ginny Weasley nosi imiona Albus Severus - to drugie dla uczczenia najodważniejszego czarodzieja i człowieka, jakiego Harry kiedykolwiek znał.

Draco Malfoy

[edytuj]

Draco Malfoy

Narcyza Black Lucjusz Malfoy

Płeć mężczyzna

Magiczność czarodziej czystej krwi

Szkoła Hogwart

Dom Slytherin

Odtwórca Tom Felton

Debiut Harry Potter i Kamień Filozoficzny

Draco Malfoy (ur. 5 czerwca 1980) - postać fikcyjna z cyklu powieściowego Joanne Kathleen Rowling o Harrym Potterze. Jest on synem Lucjusza i Narcyzy Malfoy. Ma za przyjaciół dwóch osiłków, Vincenta Crabbe'a i Gregory'ego Goyle'a, którzy bardziej pełnią funkcję jego ochroniarzy niż osób, którym młody arystokrata zwierza się z problemów. Draco jest uczniem Hogwartu i należy do Slytherinu. Jego rodzice są sługami Voldemorta, a Draco, tak samo jak oni, nienawidzi wszystkich osób urodzonych w mugolskich rodzinach, szlam. Jest zaciekłym wrogiem Harry'ego Pottera, Rona Weasleya i Hermiony Granger.

Draco oznacza po łacinie smok lub wąż, zaś nazwisko Malfoy, pochodzące ze starofrancuskiego, tłumaczone jest najczęściej jako wiarołomny. Obecnie nazwisko Malfoy może pochodzić od słowa malfaire czyli źle czynić, szkodzić.

Draco odziedziczył wygląd po swoich rodzicach: jest szczupły, wysoki, blady, ma włosy koloru blond i szare oczy. Tylko raz, w drugim tomie serii, pojawia się wzmianka, jakoby byłby piegowaty. Uwaga: poniżej znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Draco jest osobą perfidną i cyniczną, nasączoną ironią. Przez pierwsze pięć tomów pełni rolę antagonisty Harry'ego. Jako że rodzina Malfoyów należy do bogatych, nigdy nie omieszka pochwalić się najdroższymi gadżetami otrzymanymi od ojca w miejsce miłości. W czwartym tomie dał do zrozumienia, że wolałby pójść do innej Szkoły Magii i Czarodziejstwa - do Durmstrangu. Uważa, że nauczano tam także Czarnej Magii, którą sam adoruje. Powiedział, że jego ojciec (Lucjusz Malfoy) zna tam dyrektora (Igor Karkarow, śmierciożerca, później uciekł, nie chcąc ponownie przyłączyć się do Voldemorta). Harry, Ron i Hermiona sądzą, że dorosły Malfoy i dyrektor magicznej szkoły w Bułgarii znają się ze służby u Voldemorta. Nie wiadomo, kto został następcą Karkarowa w Durmstrangu.

W szóstym tomie przychodzi nam poznać innego Dracona. Szantażowany przez Voldemorta, po raz pierwszy od początku serii płacze, co było wielkim szokiem dla Harry'ego. Zmuszony zabić Albusa Dumbledore'a, chłopak miota się i nie potrafi dokonać morderstwa. W ostateczności nie był w stanie zabić, co, według Dumbledore'a, oznacza, że w głębi serca Draco jest osobą, jeśli nie dobrą, to przynajmniej niewinną. Przez to grozi mu śmierć, bo nie wywiązał się ze swojego zadania, które Severus Snape był zmuszony dokończyć za niego. Poprzez wcześniejsze rozbrojenie Albusa Dumbledore'a stał się właścicielem Czarnej Różdżki, wcale o tym nie wiedząc.

W 7. tomie dostaje się do Pokoju Życzeń wraz z Crabbem i Goylem, chcąc przeszkodzić Harry'emu, Ronowi i Hermionie w zniszczeniu horkruksów, w tej misji ginie jeden z jego przyjaciół - Crabbe, a Harry i Ron ratują Malfoya i Goyle'a przed spaleniem.

Z epilogu dowiadujemy się, że ma syna Scorpiusa, którego wyprawiał do Hogwartu w 2017 roku. Jego stosunki z Harrym są lepsze niż w czasach szkoły, ale nie są przyjaciółmi. Draco poślubił Astorię Greengrass[1].

Rubeus Hagrid

[edytuj]

Rubeus Hagrid

olbrzymka Frydwulfa pan Hagrid

Płeć mężczyzna

Magiczność pół czarodziej, pół olbrzym

Szkoła Hogwart

Dom Gryffindor

Zajęcie Gajowy i Strażnik Kluczy w Hogwarcie,

nauczyciel Opieki nad Magicznymi Stworzeniami

Odtwórca Robbie Coltrane

Debiut Harry Potter i Kamień Filozoficzny

Rubeus Hagrid (ur. 6 grudnia 1928) - postać fikcyjna z serii Harry Potter autorstwa Joanne Kathleen Rowling.

Hagrid jest strażnikiem kluczy w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart, prowadzi zajęcia z opieki nad magicznymi stworzeniami i cieszy się wielkim zaufaniem dyrektora szkoły, profesora Dumbledore, dla którego wykonuje zadania specjalne, wymagające dochowania tajemnicy. Hagrid jest pokaźnej postury, ma czarne oczy, czarne skręcone włosy i brodę, mówi z charakterystycznym akcentem. Jego cechą charakterystyczną jest fascynacja hodowlą niebezpiecznych zwierząt. Pierwszy przyjaciel Harry'ego.

Rolę Hagrida w ekranizacjach wszystkich części gra Robbie Coltrane, a dubbingował go Marek Obertyn; z powodu śmierci polskiego aktora dubbingiem w pozostałych częściach zajmie się Andrzej Blumenfeld. Uwaga: poniżej znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Spis treści [ukryj]

1 Hagrid w kolejnych częściach

1.1 Harry Potter i Kamień Filozoficzny

1.2 Harry Potter i Komnata Tajemnic

1.3 Harry Potter i więzień Azkabanu

1.4 Harry Potter i Czara Ognia

1.5 Harry Potter i Zakon Feniksa

1.6 Harry Potter i Książę Półkrwi

1.7 Harry Potter i Insygnia Śmierci

2 Ciekawostki

Hagrid w kolejnych częściach [edytuj]

Harry Potter i Kamień Filozoficzny [edytuj]

Hagrid dostarczył małego Harry'ego pod dom Dursleyów na prośbę profesora Dumbledore. Gdy Harry osiągnął wiek, w którym dzieci są przyjmowane do Hogwartu, dostarczył mu informację o przyjęciu, poinformował, że jest czarodziejem i pomógł przygotować się do roku szkolnego. Jednocześnie, Hagrid był odpowiedzialny za przeniesienie kamienia filozoficznego z banku Gringotta do Hogwartu i pomagał przy zabezpieczeniu kamienia w nowym miejscu.

Harry Potter i Komnata Tajemnic [edytuj]

Harry dowiedział się, że Hagrid był oskarżony o uwolnienie Bazyliszka w czasie, gdy był jeszcze uczniem Hogwartu. Poznał starego przyjaciela Hagrida - pająka Aragoga, który zaprzeczył tym oskarżeniom. Mimo wszystko gajowy trafił do Azkabanu i dopiero po tym, jak Harry pokonał potwora, został oczyszczony z zarzutów i powrócił do Hogwartu.

Harry Potter i więzień Azkabanu [edytuj]

Hagrid otrzymał posadę nauczyciela opieki nad magicznymi stworzeniami. Podczas jednej z lekcji hipogryf Hagrida - Hardodziob atakuje Draco Malfoya. Ojciec Draco domaga się, aby Hardodziob został stracony jako niebezpieczne stworzenie. Harry i Hermiona ratują Hardodzioba i nie tylko.

Harry Potter i Czara Ognia [edytuj]

Hagrid przygotowywał konkurencję Turnieju Trójmagicznego, nagiął regulamin, by pomóc Harry'emu. Nawiązał romans z dyrektorką szkoły Beauxbatons, Olimpią Maxime. Otrzymał od Dumbledore'a kolejne specjalne zadanie.

Harry Potter i Zakon Feniksa [edytuj]

Hagrid i Madame Olimpia Maxime próbowali przekonać klan olbrzymów, aby w nadchodzącej wojnie z Voldemortem wsparły stronę Zakonu. Hagrid sprowadził do hogwarckiego lasu swojego olbrzymiego brata, Graupa i zaczął pracę nad cywilizowaniem go.

Harry Potter i Książę Półkrwi [edytuj]

Ten rok był w całej karierze Hagrida w Hogwarcie dla niego najgorszy. Jego przyjaciel, gigantyczny pająk, Aragog zdechł. Od tego momentu już nie mógł bezpiecznie wchodzić do Zakazanego Lasu. Ponadto żaden szóstoklasista nie wybrał jego przedmiotu na wartego dalszej nauki. Najgorsze zdarzyło się jednak w czerwcu, kiedy Albus Dumbledore zginął z rąk śmierciożercy Snape'a. Na pogrzebie właśnie Hagrid czuł największy żal.

Harry Potter i Insygnia Śmierci [edytuj]

Pomógł w przeniesieniu Harry'ego do Nory. Leciał motorem, którym mu dał Syriusz. Właśnie z nim też leciał prawdziwy Harry. Został schwytany przez śmierciożerców podczas "Bitwy o Hogwart" i przetrzymywany w Zakazanym Lesie. Na rozkaz Voldemorta miał zanieść pozornie martwe ciało Harry'ego Pottera do Zamku Hogwart. Zabił Waldena Macnaira przez ciśnięcie nim o ścianę.

Ciekawostki [edytuj]

Twardy, brytyjski akcent Hagrida, z charakterystycznym zjadaniem końcówek (zauważalny w oryginalnych książkach i filmach), pochodzi z West Country. J.K. Rowling ten akcent kojarzy się z dzieciństwem.

Jego matka ma na imię Frydwulfa, opuściła rodzinę gdy Hagrid miał trzy lata. W piątym tomie, z ust samego Hagrida dowiadujemy się, że już od dawna nie żyje.

Jego ojciec (nie olbrzym) zmarł wkrótce po tym, jak Hagrid trafił do Hogwartu.

Hagrid prawdopodobnie w poszukiwaniu olbrzymów podróżował przez Polskę, a na pewno był na granicy o czym możemy przeczytać w 5 tomie.

Ma przyrodniego brata o imieniu Graup, który po raz pierwszy ukazuje się w piątej części serii, Hagrid próbuje go socjalizować.

W VII tomie powieści urządził przyjęcie w swojej chatce, które nazwał "Popieramy Harrego Pottera" podczas gdy sam Harry ukrywał się.

Zwierzęta Hagrida to: Aragog (akromantula), Hardodziob (hipogryf), Tenebrus (testral), Norbert (norweski smok kolczasty), Puszek (cerber), Kieł (pies).

Na trzecim roku nauki został wyrzucony z Hogwartu za rzekome otworzenie Komnaty Tajemnic i wypuszczenie pająka Aragoga.

Streszczenie [edytuj]

Harry Potter i Kamień Filozoficzny [edytuj]

W dzień swoich jedenastych urodzin Harry Potter, żyjący ze swoimi krewnymi, rodziną Dursleyów, dowiaduje się, że jest czarodziejem, a jego rodzice nie zginęli w wypadku samochodowym, lecz zostali zamordowani przez czarnoksiężnika Lorda Voldemorta. Harry zostaje przyjęty do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart, gdzie poznaje swojego pierwszego w życiu przyjaciela Rona Weasleya, później zaprzyjaźnia się także z Hermioną Granger. W pierwszym roku swojego pobytu w Hogwarcie, Harry i jego przyjaciele będą poznawać świat czarodziejów oraz odkryją tajemnicę Kamienia Filozoficznego. Harry dowie się, iż Lord Voldemort wcale nie został całkowicie zniszczony.

Harry Potter i Komnata Tajemnic [edytuj]

Mimo ostrzeżenia przez skrzata domowego, Zgredka, o grożącym mu niebezpieczeństwie, Harry wraca na drugi rok do Hogwartu. Wkrótce w szkole zaczyna dochodzić do ataków na uczniów z rodzin mugoli, a po szkole rozprzestrzenia się plotka o legendarnej, ukrytej w podziemiach Hogwartu Komnacie Tajemnic i zamieszkującym ją potworze. Komnatę może otworzyć tylko dziedzic Salazara Slytherina, jednego z założycieli szkoły. Harry, Ron i Hermiona trafiają na ślad sprawcy ataków. Wkrótce porwana zostaje siostra Rona. W finale wychodzi na jaw, że dziedzicem Slytherina jest Tom Marvolo Riddle, czyli Lord Voldemort, i co za potwór kryje się w pełnej grozy Komnacie Tajemnic.

Harry Potter i więzień Azkabanu [edytuj]

Harry ucieka od Dursleyów, potem dziwnym trafem jedzie Błędnym Rycerzem do Dziurawego Kotła i dowiaduje się, że świat czarodziejów zaabsorbowany jest wiadomością o ucieczce z Azkabanu, więzienia czarodziejów, groźnego mordercy i sługi Voldemorta, Syriusza Blacka. Okazuje się, że był on bezpośrednio związany z atakiem, w którym zginęli rodzice Harry'ego i że teraz próbuje chłopca dopaść. Harry, z pomocą przyjaciół odkrywa, że nie jest to do końca prawdą i mimo że nikt prócz Dumbledore'a im nie wierzy, pomaga Syriuszowi w ucieczce. Bohater musi stawić czoła dementorom - straszliwym potworom, strażnikom twierdzy Azkaban, którzy ścigają zbiega. Nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności ucieka również prawdziwy winowajca, Peter Pettigrew, znany jako Glizdogon, co okaże się brzemienne w skutkach.

Harry Potter i Czara Ognia [edytuj]

Po zakończeniu finałowego meczu mistrzostw świata w quidditchu pojawia się znak popleczników Voldemorta oraz dochodzi do zamieszek. W Hogwarcie rozpoczyna się Turniej Trójmagiczny, w którym konkurować mają przedstawiciele trzech szkół magii: Hogwartu, Beauxbatons oraz Durmstrangu. W niewiadomy sposób Harry zostaje wylosowany przez Czarę Ognia jako czwarty uczestnik, drugi przedstawiciel swojej szkoły. Musi zmagać się jednocześnie z nauką, turniejem oraz ze znajdującym się w szkole śmierciożercą. Uczestnictwo Harry'ego w turnieju okazuje się być sprytnie przemyślaną operacją mającą na celu dostarczenie go Lordowi Voldemortowi, który dzięki Glizdogonowi powrócił do kraju i zamierza odzyskać swe ciało. Harry i Cedrik wygrywają turniej i przenoszą się w miejsce przebywania Voldemorta. Następuje kolejne starcie bohaterów, z którego Harry ledwo uchodzi z życiem, ale Cedrik ginie z ręki Glizdogona. Voldemort odzyskuję ciało i moc. Z całej społeczności czarodziejów tylko Dumbledore i przyjaciele wierzą Harry'emu w powrót Czarnego Pana.

Harry Potter i Zakon Feniksa [edytuj]

Podczas wakacji Harry'ego i Dudleya atakują dementorzy. Potter używa wobec nich zaklęcia Patronusa, przez co prawie zostaje wyrzucony ze szkoły. 4 dni później w nocy do domu Dursleyów przylatują członkowie Zakonu Feniksa, tajnej organizacji walczącej z Voldemortem, i zabierają Harry'ego do domu Syriusza. Ministerstwo Magii zaprzecza powrotowi Czarnego Pana, więc Zakon musi działać na dwa fronty. Harry, Ron i Hermiona odkrywają, iż Voldemort poszukuje tajemniczej "broni", która miałaby mu pomóc w zabiciu chłopca. Rozpoczyna się nowy rok w Hogwarcie, nowym nauczycielem obrony przed czarną magią zostaje Dolores Umbridge, starszy podsekretarz ministra Knota. Na lekcjach, zgodnie z wytycznymi Ministerstwa, uczy ona wyłącznie teorii. Harry organizuje ruch oporu, zakładając Gwardię Dumbledore'a, której członkowie pod jego okiem samodzielnie uczą się zaklęć obronnych. Harry zauważa jednak, iż stosunek dyrektora do niego zmienił się. Dumbledore unika jego obecności, a nawet jego spojrzenia. Harry zaczyna także spotykać się z Krukonką, Cho Chang. Od czasu powrotu Lorda Voldemorta bohatera dręczą straszne wizje. Aby je powstrzymać, Dumbledore organizuje Harry'emu lekcje oklumencji z Severusem Snapem. W międzyczasie Umbridge zostaje mianowana Wielkim Inkwizytorem Hogwartu, a po zdemaskowaniu Gwardii Dumbledore'a zostaje dyrektorem szkoły. Podczas zdawania suma z Historii Magii Harry ma wizję o Syriuszu torturowanym w podziemiach Ministerstwa. Wraz z Ronem, Hermioną, Ginny, Nevillem i Luną lecą do Londynu, by go uratować. Na miejscu okazuje się iż była to zasadzka śmierciożerców, którzy ścigają przyjaciół po Departamencie Tajemnic. Harry odkrywa tam przepowiednię dotyczącą jego i Lorda Voldemorta, lecz zostaje ona zniszczona. Po pewnym czasie zjawiają się członkowie Zakonu Feniksa i rozpoczyna się walka ze śmierciożercami. Syriusz ginie z rąk Bellatriks Lestrange. Harry, ścigając ją, natrafia na Voldemorta, lecz zjawia się Dumbledore i ratuje chłopca. Voldemort ucieka, lecz całe ministerstwo dowiaduje się o jego powrocie. Harry jednak dowiaduje się jak brzmiała treść przepowiedni. Mówi ona, że bohater musi zabić Czarnego Pana.

Harry Potter i Książę Półkrwi [edytuj]

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews na temat premiery szóstej części Harry'ego Pottera

Dumbledore odbiera Harry'ego od Dursleyów, jednocześnie informując go, że po śmierci Syriusza Blacka otrzymał w spadku dom, który od jakiegoś czasu stanowił kwaterę Zakonu Feniksa. Wraz z Ronem i Hermioną Harry odkrywa, że Draco Malfoy ma w tym roku tajemniczą misję do wypełnienia. W szkole okazuje się, że nowy nauczyciel, profesor Slughorn, ma uczyć eliksirów, a posadę nauczyciela obrony przed czarną magią otrzymał Snape. Harry jest rozdarty między pełnieniem obowiązków kapitana drużyny, śledzeniem Dracona Malfoya, indywidualnymi lekcjami z Dumbledore'em, podczas których odkrywa historię życia Lorda Voldemorta i tajemnicę jego nieśmiertelności, a własnymi studiami ze starego podręcznika z odręcznymi notatkami tajemniczego Księcia Półkrwi. Tymczasem świat czarodziejów jest w stanie wojny ze śmierciożercami, a młodzi bohaterowie wkraczają w wiek intensywnych romansów. Walka z pułapkami zastawionymi przez Voldemorta osłabia Dumbledore'a w chwili, gdy szkoła potrzebuje go najbardziej.aloha. Draco Malfoy miał zabić Albusa Dumbledore'a. Nie zrobił tego. Severus zabija dyrektora, a potem ucieka ze śmierciożercami.

Harry Potter i Insygnia Śmierci [edytuj]

Harry wraz z Ronem i Hermioną nie wracają do Hogwartu na siódmy rok nauki. Wyruszają na pełne niewiadomego poszukiwanie horkruksów. Tymczasem świat czarodziejów jest pod władzą Voldemorta i śmierciożerców. Harry ukrywa się wraz z przyjaciółmi, codziennie zmieniając miejsca pobytu (są już pełnoletni, więc mogą używać magii i teleportacji). Podczas podróży dowiadują się szokujących faktów z przeszłości Dumbledore'a i jego rodziny. Zapoznają się z trzema Insygniami Śmierci: Czarną różdżką, Peleryną niewidką oraz Kamieniem wskrzeszenia. Po długiej i niebezpiecznej wyprawie odnajdują i niszczą horkruksy. Finał ostatniej części ma jednak miejsce w Hogwarcie (którego dyrektorem jest Snape), gdzie nauczyciele, uczniowie powyżej 17 lat, Gwardia Dumbledore'a oraz członkowie Zakonu Feniksa walczą w Bitwie o Hogwart z Voldemortem i jego zwolennikami. Podczas owej bitwy giną między innymi: Fred Weasley, Nimfadora i Remus Lupin,Severus Snape, Vincent Crabbe, Bellatriks Lestrange, Lord Voldemort, Colin Creevey i wielu innych, natomiast podczas całej fabuły: Hedwiga- sowa Harry'ego, Szalonooki Moody, Rufus Scrimgeour, Zgredek, Gregorowicz (wytwórca różdżek), Glizdogon i inni. Z epilogu dowiadujemy się o tym, że główni bohaterowie zawarli dwa małżeństwa: Harry z Ginny i Ron z Hermioną. Harry doczekał się trójki dzieci: Jamesa Syriusza, Albusa Severusa i Lily Luny, natomiast Ron i Hermiona - córki Rose oraz syna Hugo.

J. K. Rowling

[edytuj]J.K. Rowling

Joanne Kathleen Rowling

Imiona i nazwisko Joanne Murray

Data i miejsce urodzenia 31 lipca 1965, Chipping Sodbury

Narodowość brytyjska

Dziedzina sztuki proza

Ważne dzieła seria Harry Potter

Zdjęcia w Commons

Cytaty w Wikicytatach

Strona domowa

Joanne Murray, z domu Rowling (ur. 31 lipca 1965 w Chipping Sodbury) - angielska pisarka, z wykształcenia filolog klasyczny. Tworzy pod pseudonimem J. K. Rowling[1], autorka serii Harry Potter.Spis treści [ukryj]

1 Imię

2 Twórczość

3 Życie prywatne

4 Bibliografia

4.1 Seria Harry Potter

4.2 Inne książki

5 Przypisy

6 Linki zewnętrzne

Imię [edytuj]

Przed publikacją Harry'ego Pottera i Kamienia Filozoficznego jej wydawca, Bloomsbury, w obawie przed odstraszeniem potencjalnych czytelników damskim imieniem na okładce, zasugerował, aby podpisać książkę inicjałami, dodając drugie imię. Rowling wybrała imię swojej babci, Kathleen, chociaż sama nigdy go nie nosiła[1]. Obecnie nazywa się Joanne Murray, po mężu[2]. Sama o sobie mówi Jo i dodaje, że w dzieciństwie pełnym imieniem zwracali się do niej tylko ci, którzy byli na nią źli[3].

Twórczość [edytuj]

J. K. Rowling napisała dwa utwory (żaden z nich nie został wydany), zanim postanowiła stworzyć przygody Harry'ego Pottera. Na pomysł ten wpadła podczas czterogodzinnej jazdy pociągiem. Jak sama mówi, zanim osiągnęła cel swojej podróży, miała już gotowe postacie oraz znaczną część fabuły książki Harry Potter i Kamień Filozoficzny. Książkę skończyła pisać w Edynburgu po tym, jak rozpadło się jej małżeństwo z portugalskim dziennikarzem Jorge Arantesem.

Seria o Harrym Potterze przyniosła jej duże zyski, wskutek czego stała się jedną z najbardziej majętnych osób w kraju. Wielkość jej majątku w 2008 roku oszacowano na 740 mln funtów, czyli ok. 1,5 mld dolarów[4].

Wśród wielu nagród, którymi pisarka została uhonorowana, jest także międzynarodowe odznaczenie - Order Uśmiechu - przyznane przez polskich młodych czytelników w 2004[5].

Po premierze 7 tomu J. K. Rowling oznajmiła w wywiadzie, że ma zamiar napisać coś na kształt Historii Hogwartu, czyli wielką Encyklopedię Harry'ego Pottera.

Autorka bestsellerowych przygód o młodym czarodzieju aktualnie jest w trakcie pisania dwóch różnych książek niezwiązanych z Harrym Potterem, ale nie obiecuje, że którąkolwiek opublikuje. Jedna z powieści jest dla dzieci, druga zaś jest powieścią kryminalną dla dorosłych. Brytyjska pisarka studiowała grecką i rzymską mitologię i ma zamiar napisać na nowo i we własny sposób historię mitologicznego, greckiego bohatera Orfeusza.

Życie prywatne [edytuj]

Joanne Rowling jest żoną Neila Murraya, z którym pobrała się 26 grudnia 2001 roku. Ma córkę z poprzedniego małżeństwa, Jessicę. Oprócz tego ma jeszcze dwójkę dzieci, syna Davida i córkę Mackenzie. W okresie poprzedzającym stworzenie serii "Harry Potter" cierpiała na depresję kliniczną.

Bibliografia [edytuj]

Seria Harry Potter [edytuj]

1997: Harry Potter i Kamień Filozoficzny (Harry Potter and the Philosopher's Stone), polskie wydanie: 2000 (10 kwietnia)

1998: Harry Potter i Komnata Tajemnic (Harry Potter and the Chamber of Secrets), polskie wydanie: 2000 (13 września)

1999: Harry Potter i więzień Azkabanu (Harry Potter and the Prisoner of Azkaban), polskie wydanie: 2001 (31 stycznia)

2000: Harry Potter i Czara Ognia (Harry Potter and the Goblet of Fire), polskie wydanie: 2001 (29 września)

2003: Harry Potter i Zakon Feniksa (Harry Potter and the Order of Phoenix), polskie wydanie: 2004 (31 stycznia)

2005: Harry Potter i Książę Półkrwi (Harry Potter and the Half-Blood Prince), polskie wydanie: 2006 (28 stycznia)

2007: Harry Potter i Insygnia Śmierci (Harry Potter and the Deathly Hallows), polskie wydanie: 2008 (26 stycznia)

Książki dodatkowe do serii Harry Potter:

2001: Quidditch przez wieki (Quidditch through the Ages), polskie wydanie rok 2002

2001: Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć (Fantastic Beasts and where to find them), polskie wydanie: 2002

2007: Baśnie barda Beedle'a (The Tales of Beedle the Bard), polskie wydanie: 2008 (6 grudnia)

Opowiadania dodatkowe do serii Harry Potter:

2008: Prequel serii Harry Potter

Inne książki [edytuj]

2008: What's Your Story? Postcard Collection

Jak powstał Harry Potter?

*** Czyli krótka historia, jak Rowling stworzyła bestseller wszechczasów ***

Trzymam w ręku egzemplarz jej pierwszej książki. Książki, której rękopis widział i przeszedł wiele. Joanne Rowling dużo przeżyła tworząc tą powieść. A wszystko zaczęło się podczas podróży...

Kiedy wsiadała w Manchesterze do pociągu do Londynu nie wiedziała jeszcze, że w ciągu najbliższych kilku godzin będzie potrzebowała dużo papieru, po prostu miała nadzieję, że znajdzie mieszkanie. W zatłoczonym pociągu nagle wpadł jej do głowy Harry Potter. Była bardzo podekscytowana tym pomysłem. Nie miała przy sobie nic do pisania, a nieśmiałość nie pozwoliła jej na poproszenie kogokolwiek. Zatem przez następne cztery godziny siedziała w zatłoczonym przedziale i obmyślała fabułę, wynikiem czego pod koniec podróży miała już gotową wizję pierwszej książki i głównych postaci.

Gdy jeszcze tego samego wieczora rozpoczęła pisanie nie mogła wiedzieć, że w czasie tworzenia powieści otrzyma jedną z najgorszych wiadomości w swoim życiu. Rękopis coraz bardziej się powiększał, zabrała go ze sobą do Manchesteru, gdzie się przeprowadziła. Zaczęła planować już nie tylko pierwszy rok nauki Harry'ego, ale i jego dalszą karierę. Ale 30 grudnia stało się coś, co zmieniło jej świat i świat książki na zawsze - umarła jej Mama.

Dziewięć miesięcy po tym wydarzeniu wyjechała do Portugalii, nie mając pojęcia, że zanim wróci do Wielkiej Brytanii będzie miała dziecko, właściwie to chciała wrócić z ukończoną książką, co nie znaczy, że się zawiodła. Pracowała jako nauczycielka języka angielskiego jednocześnie dzień w dzień opisując coraz to nowe przeżycia bohatera, chociaż trudno było pogodzić jej tworzenie z godzinami pracy. Powiedziała, że od czasu śmierci jej mamy książka znacznie się zmieniła, a szczególnie uczucia Harry'ego dotyczące śmierci rodziców stały się głębsze i prawdziwsze. Poślubiła Portugalczyka, ale ich nieudany związek nie mógł przetrwać długo. Urodziła córkę Jessicę i wróciła z nią do Edynburga na Boże Narodzenie 1994 roku.

Zaczynając ponownie pracę w szkole nie przypuszczała, że pod koniec opisywania przygód czarodzieja będzie czasami nienawidzić książki, chociaż jednocześnie ją uwielbiać. Czuła, że musi szybko skończyć, bo inaczej nigdy jej się to nie uda. Chwilami chyba wątpiła, że dobrnie do końca, miała w końcu mnóstwo obowiązków: poprawianie prac, przygotowywanie lekcji, opieka nad dzieckiem... Zawsze szła do najbliżej kawiarni i tam pisała, kiedy tylko jej córka zasnęła. Pisała z nadzieją, że szybko skończy i może uda jej się opublikować efekty jej długotrwałej pracy.

Kończąc książkę nie podejrzewała, że dwuzdaniowy list może być najlepszym listem jaki w życiu otrzyma. Skończyła pisać, wysłała jej trzy pierwsze rozdziały do agenta, ale szybko otrzymała je z powrotem. Nie poddała się jednak i spróbowała u innego agenta. Ten odpisał, prosząc o przesłanie reszty.

Czekając aż jej agent znajdzie wydawcę nie wiedziała, że zajmie to aż rok. Ale udało się! I tak, w sierpniu 1996 roku przeprowadziła z nim krótką rozmowę telefoniczną, w której poinformował ją, że wydawnictwo Bloomsbury „złożyło propozycję”. Trudno wyobrazić sobie jej radość, kiedy to usłyszała. Krzyczała z radości, bo wiedziała, że opowieść o Harrym ujrzy światło dzienne.

Mapa Huncwotów - mapa stworzona przez Jamesa Pottera(Rogacza), Syriusza Blacka(Łapę), Remusa Lupina(Lunatyka) oraz Petera Pettigrew (Glizdogona). Ukazuje wszystkie szczegóły zamku Hogwart, włączając w to tajne przejścia i hasło, jakie trzeba wypowiedzieć, żeby się tam dostać. Obejmuje także część terenów przyległych do zamku, jak na przykład błonia. Nie pokazuje jedynie Pokoju Życzeń i pokoju z lustrem Ain Eingarp.

Co więcej, ten niesamowity przedmiot pozwala śledzić kroki wszystkich osób obecnych na terenach szkoły. Każdy bowiem stanowi na niej niewielką kropkę opatrzoną imieniem i nazwiskiem.

Na pierwszy rzut oka to wielki, bardzo zniszczony i zupełnie niezapisany arkusz pergaminu. Aby mapa ukazała się, należy dotknąć ją różdżka i wypowiedzieć słowa: "Przysięgam uroczyście, że knuję coś niedobrego". Po tym na pergaminie zaczynają pojawiać się czarne linie, łączące się, krzyżujące, zbierające wachlarzowato w każdym rogu. Potem, na samym szczycie, ukazują się zielone ozdobne litery, układające się w następujące słowa:

"Panowie Lunatyk, Gilzdogon, Łapa i Rogacz,

zawsze uczynni doradcy czarodziejskich psotników,

mają zaszczyt przedstawić

MAPĘ HUNCWOTÓW"

—Napis na mapie[źródło]

Po użyciu mapę należy zetrzeć, bo inaczej każdy mógłby z niej skorzystać. Wystarczy stuknąć w nią różdżką i powiedzieć: "Koniec psot", a zrobi się biała.

Mapa została skonfiskowana przez Filcha wiele lat temu. Będąc w pierwszej klasie, Fred i George Weasleyowie, wykradli ją z szafki woźnego. W 1993 roku wręczyli Harry'emu. Kiedy Snape próbował poznać jej sekret, na pergaminie pojawiały się obraźliwe słowa.

Miotły - to popularny środek lokomocji w świecie czarodziejskim. Miotły znajdują powszechne zastosowanie w Quidditchu. W Hogwarcie latania na miotłach naucza się od pierwszej klasy. Nauczycielką latania jest prof. Rolanda Hooch.

Peron numer 9 i 3/4 - peron, z którego odjeżdża 1 września pociąg-ekspres Londyn-Hogwart. Przejście na ten peron znajduje się na dworcu King Cross w ścianie między peronami 9 i 10 w Londynie.

Dementor to straszliwe, wysysające duszę magiczne stworzenie. Do czasu Bitwy w Ministerstwie Magii dementorzy służyli jako strażnicy Azkabanu, więzienia dla czarodziejów. Spis treści [pokaż]

[edytuj]

Wygląd i właściwości

Dementorzy mają humanoidalny kształt, osiągają wielkość do trzech metrów; są jednak okryte czarnym, postrzępionym płaszczem, okrywającym całe ich "ciało", pozostawiając nieodsłonięte jedynie ręce i "twarz". Dementorzy nie posiadają oczu, posiadają za to otwór w jej miejscu, który służy do wykonywania "Pocałunku Dementora", czyli aktu wyssania duszy z ciała osobnika. W przeciwieństwie do innych magicznych stworzeń, dementorzy unoszą się nad ziemią, nie mają bowiem nóg.

Dementorzy są bezpłciowi, rozmnażają się poprzez proces podobny do pączkowania lub podziału, o którym wspomina Korneliusz Knot podczas rozmowy z mugolskim premierem Wielkiej Brytanii (Knot mówi po prostu o "mnożeniu się" dementorów). W trakcie tego mnożenia się powstaje widzialna dla wszystkich ludzi (także dla mugoli) mgła, wywołująca uczucie przygnębienia i smutku.

Dementorzy jako pojedyncze osobniki nie są widzialni dla mugoli oraz charłaków; ci ostatni są jednak zdolni je rozpoznać, tak jak zrobiła to Arabella Figg (późniejsze jej zeznania w Ministerstwie Magii jakoby zobaczyła na własne oczy dementorów były nieprawdą).

Dementorzy, jak zostało wcześniej wspomniane, są ślepi, swoje ofiary odszukują, wykrywając ślady pozytywnych uczuć, którymi się żywią. Dementorzy wysysają wszelkie pozytywne wspomnienia z człowieka, pozostawiając tylko te najgorsze. Stałe przebywanie w obecności dementorów może doprowadzić do trwałej zmiany osobowości oraz psychiki (od łagodnych postaci depresji nawet do skrajnych postaci szaleństwa) jak w przypadku długoletnich więźniów Azkabanu.

[edytuj]

Dementor

[edytuj]

Dementorzy i usługi na rzecz Ministerstwa Magii

Dementorzy pozostawali na stałych usługach brytyjskiego Ministerstwa Magii; strzegli Azkabanu oraz towarzyszyli przesłuchaniom najokrutniejszych więźniów (jak np. Bellatriks Lestrange). Nie jest jednak jasne jak Ministerstwo komunikuje się z tymi stworzeniami (Albus Dumbledore prosi Korneliusza Knota by "odesłał" dementorów ze szkoły, rozumieją więc oni najprawdopodobniej język ludzki).

Mimo oczywistych wad dementorów Korneliusz Knot korzystał z ich pomocy, ku jawnemu niezadowoleniu Albusa Dumbledore'a. Minister Magii zawsze usprawiedliwiał się faktem, że w Azkabanie przetrzymywani są najgroźniejsi śmierciożercy. Jednak po odzyskaniu ciała Voldemort namówił bez problemu dementorów, by przeszli potajemnie na jego stronę. Strażnicy Azkabanu zwrócili wolność dziesięciu najwierniejszym zwolennikom Czarnego Pana.

W 1996 roku Ministerstwo boryka się z masową ucieczką dementorów z Azkabanu, którzy rozprzestrzenili się po całej Wielkiej Brytanii, mnożąc się i powodując wspomnianą mgłę. Przyłączanie się dementorów do Lorda Voldemorta było kwestią czasu, on sam był o tym przekonany, nazywając dementorów naturalnymi sprzymierzeńcami [śmierciożerców].

Po pokonaniu Lorda Voldemorta i wybraniu Kingsley'a Shacklebolta Ministrem Magii dementorzy przestali służyć Ministerstwu.

edytuj

Obrona przed dementorami

edytuj

Obrona przed dementorami

Jedną z najskuteczniejszych metod walki z dementorami jest użycie Zaklęcia Patronusa. Patronus, jako emanacja dobra i skumulowanych pozytywnych uczuć i myśli jest w stanie przeciwstawić się dementorowi, o ile czarodziej jest na tyle silny, by przezwyciężyć swój lęk, strach i słabości. Nawet niecielesne patronusy, w postaci mgiełki potrafią odstraszyć na chwilę dementora, jednak dopiero zwierzęca forma Patronusa może go przepędzić. W filmie "Harry Potter i więzień Azkabanu" patronus Harry'ego emituje falę światła odstraszającą dementorów.

edytuj

Pocałunek dementora

edytuj

Pocałunek dementora

Pocałunek dementora jest aktem wyssania duszy z ciała człowieka, w trakcie którego dementor przykłada swoje "usta" do twarzy ofiary i pozbawia go wszelkich uczuć, zamieniając go w niezdolną do myślenia i czucia skorupę. Pocałunek dementora nie jest równoznaczny ze śmiercią, jest czymś o wiele gorszym: dalsza egzystencja jest bezcelowa, gdyż pozbawiając duszy, pozbawia się także człowieczeństwa. Pocałunek jest karą stosowaną przez Ministerstwo Magii w stosunku do najgorszych przestępców; chciano ją zastosować wobec Syriusza Blacka (kara za domniemane zamordowanie mugoli), zastosowano ją wobec Barty'ego Croucha Jr. za współpracę z Voldemortem. Nie jest również wiadome, czy osoba, która stworzyła horkruksy jest w stanie przeżyć pocałunek dementora.

Pocałunek dementora wygląd identycznie w przypadku mugoli; objawy spotkania z dementorem są rozpoznawane przez mugolskich lekarzy jako demencja (stąd może pochodzić nazwa) lub - w przypadku pocałunku - jako stały stan wegetatywny, jako że mózg ludzki, w przeciwieństwie do duszy, nie zostaje uszkodzony.

edytuj

Dementorzy i Harry Potter

edytuj

Dementorzy i Harry Potter

Harry dowiaduje się o dementorach podczas trzeciego roku swej nauki w Hogwarcie. Po raz pierwszy widzi je w Ekspresie do Hogwartu, gdzie zostaje obroniony przez Remusa Lupina. W trakcie nauki Albus Dumbledore wspomina uczniom o obecności dementorów w Hogwarcie w związku z poszukiwaniem Syriusza Blacka, radzi także by nie dawać dementorom powodów do ataku. Dementorzy pojawiają się także podczas meczu quidditcha, podczas którego Harry traci przytomność. Po tym zdarzeniu postanawia poprosić Remusa Lupina o pomoc. Profesor Lupin używa boginów, by ucieleśnić dementora i nauczyć Harry'ego zaklęcia patronusa, ci bowiem mają zakaz wstępu do zamku. Harry spotyka dementorów później, podczas pościgu za Syriuszem, wtedy to nie udaje mu się wyczarować cielesnego patronusa. Dementorzy zostają jednak odstraszeni przez patronusa osoby, która okazuje się być samym Harrym, który cofnął się w czasie wraz z Hermioną dzięki zmieniaczowi czasu.

Harry sądzi, że widzi dementora w labiryncie podczas Turnieju Trójmagicznego, jednak jest to tylko bogin.

Dwaj dementorzy pojawiają się w alejce niedaleko Privet Drive i atakują Harry'ego i Dudleya Dursleya. Nielegalne użycie zaklęcia Patronusa jest późniejszym przedmiotem przesłuchania Harrego Pottera w Ministerstwie Magii. Pojawienie się dementorów zostaje trafnie zidentyfikowane przez Dumbledora jako zapowiedź ich masowej ucieczki z Azkabanu.

Harry spotyka setki dementorów podczas ostatecznej Bitwy o Hogwart. Dementorzy zostali podówczas odpędzeni przez Seamusa Finnigana, Erniego Macmillana i Lunę Lovegood

edytuj

Dementor jako postać i magiczne stworzenie

edytuj

Dementor jako postać i magiczne stworzenie

J.K.Rowling wspomina w rozmowie, że inspiracją dla postaci dementora była jej depresja i myśli samobójcze, które pojawiły się na krótko przed jej fenomenalnym sukcesem.

Jako ciekawostkę należy również zauważyć uderzające wręcz podobieństwo między książkową (i filmową) wizją dementorów z postacią pojawiającą się na obrazie polskiego malarza Artura Grottgera pt. "Puszcza" z cyklu Lithuania. Mglista postać jest personifikacją śmierci i tragedii Powstania Styczniowego, którego autor nie był jednak świadkiem.

Jako 50-cio latek

Albus Persiwal Wulfryk Brian Dumbledore był do 1997r. dyrektorem Hogwartu. Miał feniksa Fawkesa. Pomagał Harry'emu Potterowi. Był posiadaczem Czarnej Różdżki. Był największym czarodziejem XX wieku. Spis treści [pokaż]

Rodzina i pierwsze lata w szkole

Albus urodził się w rodzinie czarodziejów. Wraz z młodszym rodzeństwem, Aberfothem i Arianą oraz rodzicami, Kendrą i Percivalem, mieszkał w otoczeniu mugoli, co doprowadziło do tragedii. Kiedy Albus miał dziesięć lat, jego młodsza siostra została zaatakowana przez trzech mugoli, którzy zobaczyli jak nieświadomie uprawia czary. Atak wywołał u niej ogromną traumę. Ariana, bojąc się siebie i swojej mocy, przestała jej używać, przez większość czasu pozostawała nieobecna duchem. Jej moc znajdowała ujście w losowych, niekontrolowanych wybuchach, co czyniło ją niebezpieczną dla siebie i innych, przez co potrzebowała stałej opieki. Percival, nie czekając na wymierzenie oprawcom jego córki sprawiedliwości, dokonał na nich samosądu, za co trafił do Azkabanu do końca życia.

Albus Dumbledore patrzacy na swoja reke po zalozeniu pierscienia Marvola

Albus Dumbledore jako 50 latek

Incydent ten odbił się szerokim echem w społeczności czarodziejów i zła sława ojca wpłynęła na pierwsze kroki syna w Hogwarcie. Młody Dumbledore, znając motywy i czyny swojego ojca, pomimo wielu pytań i zaczepek, unikał rozmów na jego temat. Szybko zaprzyjaźnił się z Elfiasem Dogem, również odrzuconym przez grupę kolegów z roku. Z czasem jednak własne umiejętności Albusa przyćmiły złą reputację jego ojca i pod koniec pierwszego roku nauki nikt nie traktował go jak syna wroga mugoli, ale jak najlepszego ucznia w historii szkoły.

Albus zdobywał nagrody i korespondował ze znakomitymi czarodziejami, takimi jak alchemik Nicolas Flamel, wybitna historyczka Bathilda Bagshot oraz teoretyk magii Adalbert Waffling. Sporo szkolnych wypracowań Albusa trafiło do naukowych pism, takich jak "Transmutacja Współczesna", "Horyzonty Zaklęć", czy "Eliksirotwórstwo Praktyczne". Wróżono mu karierę Ministra Magii, ale sam Albus nigdy nie interesował się polityką - od zawsze pragnął nauczać.

Związek z Grindelwaldem

Po skończeniu szkoły Albus pragnął wyruszyć w podróż po świecie, aby odwiedzić i obserwować czarodziejów z innych krajów. Do zmiany planów zmusiła go wiadomość o śmierci matki. Albus został jedynym żywicielem rodziny i postanowił wrócić do domu, aby zaopiekować się chorą siostrą i tym samym umożliwić swojemu bratu ukończenie szkoły.

Wkrótce po śmierci jego matki, do zamieszkiwanej przez Dumbledore'a Doliny Godryka wprowadził się Gellert Grindelwald, który zamieszkał u swojej ciotecznej babki, Bathildy Bagshot. Albus i Gellert, nie tylko jako jedyni młodzi czarodzieje w okolicy, ale również jako dwoje wybitnych ludzi, szybko przypadli sobie do gustu i zaczęli spędzać razem coraz więcej czasu. Choć nie zostało to sprecyzowane w książkach, w jednym z wywiadów Rowling powiedziała, że Dumbledore był homoseksualistą i zakochał się w Gellercie[1]. Razem byli głęboko zafascynowani Insygniami Śmierci, które mieli zamiar odszukać i wykorzystać do podporządkowania mugoli czarodziejom, jak mówił Dumbledore, "dla większego dobra".

Wkrótce w domu rodzinnym pojawił się Aberforth, niezadowolony z poczynań brata, zdecydowany rzucić szkołę, żeby móc zająć się siostrą. Pomiędzy braćmi i obecnym wówczas w domu Dumbledore'ów Grindelwaldem wybuchła kłótnia, której świadkiem była Ariana. Przestraszona dziewczynka straciła panowanie nad swoją mocą. Dokładne okoliczności jej śmierci nie są znane - wiadomo tylko, że wszyscy obecni użyli zaklęć i któreś z nich zabiło dziewczynę.

Po tym wydarzeniu drogi Dumbledore'a i Grindelwalda rozeszły się na dobre - Gellert utrzymywał, że tragedia nie była ich winą, natomiast Albus zadręczał się wyrzutami sumienia. Po ich ostatniej kłótni Gellert wyjechał z Doliny Godryka. Ochłodziły się również stosunki dwojga braci - Aberforth zarzucał Albusowi, że ich siostra zginęła z powodu jego zbyt wysokiego mniemania o sobie. Na pogrzebie Ariany brat Albusa złamał mu nos, Dumbledore nawet się nie bronił.

Walka z Lordem Voldemortem

Był jedyną osobą, której lękał się Lord Voldemort. Założył Zakon Feniksa, który miał na celu pokrzyżowanie planów Czarnego Pana.

Pojedynkował się z Lordem Voldemortem podczas ucieczki tego drugiego z Ministerstwa Magii po próbie wykradnięcia przepowiedni - starcie nie zostało rozstrzygnięte z powodu pojawienia się aurorów i ucieczki Voldemorta.

W szóstej części rozpoczął poszukiwania horkruksów swojego największego wroga. Udało mu się znaleźć i zniszczyć pierścień Marvola. Mimo wiedzy o klątwach ciążących na nim, założył go z powodu chęci spotkania z rodziną (był to Kamień Wskrzeszenia). Severusowi Snape'owi udało się zatrzymać klątwę w uschniętej ręce, jednak Dumbledore'owi został tylko rok życia. Była to pośrednia przyczyna jego śmierci. Podczas poszukiwania medalionu, mającego być jednym z sześciu horkruksów Voldemorta, Dumbledore był zmuszony wypić szkodliwy eliksir. Stało się to drugą pośrednią przyczyną jego śmierci. Osłabiony i wyniszczony, nie był w stanie obronić się (jak myśleli wszyscy) przed śmiertelnym zaklęciem Avada Kedavra wymierzonym przez Severusa Snape'a. Z 7. tomu dowiadujemy się jednak o tym, że to Albus polecił Snape'owi zabić siebie, zanim zrobi to Draco Malfoy.

Osiągnięcia

Założyciel Zakonu Feniksa, po reaktywacji działającego w tajemnicy przed Ministerstwem Magii z jednej strony, a Lordem Voldemortem z drugiej. Albus Dumbledore znany jest ze zwycięstwa nad czarnoksiężnikiem Grindelwaldem w 1945 roku, z odkrycia dwunastu sposobów wykorzystywania smoczej krwi oraz ze swoich dzieł alchemicznych napisanych wraz z Nicolasem Flamelem. Zasiadał w Wizengamocie, był najznamienitszą postacią Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów, posiadał również Order Merlina Pierwszej Klasy. Wielokrotnie odmawiał propozycji przyjęcia posady Ministra Magii.

Data śmierci

Na swojej oficjalnej stronie Rowling podaje, że Dumbledore żył w latach 1881-1996.[2] Na tej samej jednak stronie podaje, że Harry Potter urodził się w 1980 roku, co podaje w wątpliwość datę śmierci Dumbledore'a.

Jeżeli Harry urodził się w 1980 roku, to jedenaście lat skończył w roku 1991 - i to byłby rok, w którym rozpoczyna pierwszy rok nauki w Hogwarcie i w którym zaczyna się właściwa akcja serii. Podążając tym tropem, akcja szóstego tomu, kończącego się śmiercią Dumbledore'a, rozpoczyna się w lipcu 1996 roku - dacie śmierci Dumbledore'a według Rowling. Jednakże według tych rachunków, Dumbledore umiera w czerwcu 1997 roku, a nie 1996. Obliczenia wydają się być poprawne, zgadzają się z najsolidniejszym dostępnym punktem odniesienia w serii (czyli datą śmierci Prawie Bezgłowego Nicka zamieszczoną w drugim tomie) i z innymi ujawnionymi przez Rowling datami.

Podejrzewa się, że zła data wynika z pośpiechu Rowling, jest literówką lub błędem w obliczeniach.

Inne

W Harrym Potterze i Insygniach Śmierci, Rita Skeeter - dziennikarka Proroka Codziennego napisała książkę Życie i kłamstwa Albusa Dumbledore'a, w której to oczerniła wielkiego profesora.

---