1. Lokalizacja profilu i dane o środowisku

1 numer profilu

Należy unikać typowej numeracji: 1, 2, 3 itp., gdyż przy większej liczbie profili z różnych terenów może dojść do pomylenia próbek w laboratorium. Preferowane jest używanie kombinacji liter (inicjałów wykonawcy, nazw miejscowości itp.) oraz cyfr, np. CK12, 07-LG, WRO152/01

2 temat

Wpisać numer tematu badawczego, np. 47/2-R/2001, lub symbol rodzaju pracy, np. MGR, SKN itp. Oznaczenia takie ułatwiają identyfikację próbek w laboratorium.

3 Data

Dokładna data opisu profilu glebowego

4 Autor opisu

Imię i nazwisko autora opisu profilu glebowego

5 współrzędne

Współrzędne geograficzne lub kartezjańskie:

• w polu E długość geograficzna wschodnia lub współrzędna X,

• w polu N szerokość geograficzna północna lub współrzędna Y.

Przy stosowaniu innego układu współrzędnych niż długość/szerokość geograficzna należy w uwagach podać nazwę układu.

6 lokalizacja

Wpisać nazwę miejscowości lub obiektu, nr oddziału leśnego, nr działki itp. Na odwrocie tabeli można wykonać szkic sytuacyjny.

7 wysokość n.p.m.

Wysokość nad poziom morza (m n.p.m.).

8 morfologia terenu

Określić zasadniczą formę rzeźby terenu,

a następnie (punkt 9) uściślić położenie odkrywki w obrębie podanej formy rzeźby

Formy wypukłe

- formy wypukłe ogólnie

WZN wzgórze w terenie falistym, pagórkowatym

WZG wzniesienie (góra) w masywie (paśmie) górskim, ogólnie

WZK wzniesienie kopulaste

WZS wzniesienie stożkowe

WZC centralne wzniesienie (góra) masywu

WZB boczny wierzchołek góry, wzniesienia

LAN łańcuch, grzbiet górski

PLA plateau

HAL hałda, zwałowisko

- formy rzeźby lodowcowej

MCZ morena czołowa (końcowa)

MDE morena denna

MBO morena boczna

DRU drumlin

KEM kem

OZZ oz

- formy rzeźby eolicznej

WYD wydma (ogólnie)

WYP wydma paraboliczna

WYR wydma poprzeczna

WYU wydma podłużna

WZL wzgórze lessowe

- formy rzeźby nadmorskiej

MIE mierzeja

KLI wybrzeże klifowe

- formy erozyjno-akumuacyjne

SUS stożek usypiskowy, ogólnie

PIA piarg

SNA stożek napływowy

Równiny

RMO równina morenowa

RDE równina denudacyjna

RFL równina fluwioglacjalna

RZN równina sandrowa

RKE równina kemowa

RAL równina aluwialna (ogólnie)

RDL równina w delcie rzeki

RNM równina nadmorska

RPL plaża nadmorska

Formy wklęsłe (doliny, niecki, kotliny)

DLV dolina V-kształtna

DLU dolina U - kształtna

DLP dolina płaskodenna

DLR płaska rynna

WZU U-kształtna rynna na stoku

WZV V-kształtna rynna na stoku

WAW wąwóz

PAR parów

DEB debrza

WAD wądół

NCK zamknięte obniżenia (niecki), ogólnie

NCP płaskie niecki o nachyleniu zboczy <7%

NCS niecki płaskodenne ze stromymi zboczami

NCM niecki z zaokrąglonym (muszlowym) dnem

PRZ przełęcz, siodło

KTG kotlina śródgórska

KAR cyrk lodowcowy (kar)

OMW obniżenie międzywydmowe

WYR wyrobisko kopalni odkrywkowej

Wąwóz - ciasna, głęboka, przeważnie sucha dolina o wąskim i nie wyrównanym dnie oraz stromych (w górze urwistych) zboczach; powstaje w wyniku erozji wgłębnej wód deszczowych w średnio spoistych utworach (gliny, lessy, iły).

Debrza - sucha (okresowo odwadniana) dolina o V-kształtnym przekroju poprzecznym, dnie wąskim i nie wyrównanym oraz stromych zboczach; powstaje w wyniku łącznego działania liniowej erozji dna i spełzywania zboczy; gdy na dnie przeważa akumulacja, debrza przeobraża się w parów.

Parów - sucha dolina o płaskim dnie i stromych zboczach pokrytych roślinnością (głównie darnią); powstaje z przeobrażenia wąwozu lub debrzy. Dno parowu jest płaskie, a zbocza podlegają tylko powolnemu spełzywaniu.

Wądół - mała dolina o płaskim, zazwyczaj podmokłym dnie i względnie stromych zboczach, powstała z erozyjno-denudacyjnego przekształcenia debrzy, często na skutek wycięcia lasu.

9 położenie odkrywki w terenie

Położenie odkrywki w obrębie zasadniczej formy rzeźby terenu (określonej w punkcie 8).

Można stosować więcej niż jedno określenie, np. REG/GST lub GRO/C.

Określenia ogólne

C centralnie

S na skraju

D na dnie (np. niecki)

G na granicy (między dwoma podanymi formami rzeźby)

Na terenach płaskich (równiny aluwialne, denudacyjne, plateau itp)

RWY nieznacznie wyżej w stosunku do otaczającego terenu

RNI nieznacznie niżej w stosunku do otaczającego terenu

W dolinie rzecznej

TZA terasa zalewowa

TNZ terasa nadzalewowa

SKD skarpa doliny

WAL wał przykorytowy

ZAW zawale (część terasy zalewowej poza wałem przeciwpowodziowym)

Położenie na wzniesieniu

KUL kulminacja (szczyt) wzniesienia

GST górna część stoku

SST środkowa część stoku

DST dolna część stoku

PST podnóże stoku

Profil partii wierzchołkowej

GRO równia grzbietowa

GZA grzbiet zaokrąglony

GOS grzbiet ostry

GRA grań

Forma stoku

WYP wypukła część stoku

WKL wklęsła część stoku

STW stok rosnący (wstępujący)

STO stok obnażony (urwisko)

STU stok usypiskowy

STZ stok zstępujący (pedyment)

STP spłaszczenie śródstokowe

STR bardziej stroma część stoku

REG stok o regularnym nachyleniu

NIE stok nieregularny

10 nachylenie terenu

Nachylenie terenu w stopniach, procentach lub słownie

określenie stopnie procenty

PLA płaski 0-1 0-2

LAG łagodny 1-2 2-5

SPA spadzisty 2-3 5-9

SSP silnie spadzisty

3-15 9-27

STR stromy 15-30 27-58

URW urwisty >30 >58

11 wystawa stoku

Stosować standardowe skróty: N, NE, E, SE, S, SW, W, NW

Jeśli istnieje potrzeba można dodać opis uzupełniający (np. na wydmie: stok dowietrzny lub zawietrzny).

12 pokrycie głazami

Podać procent pokrycia powierzchni terenu głazami i odłamkami skalnymi oraz wielkość dominujących odłamków

przedziały pokrycia powierzchni

0%

<5%

5-15%

15-40%

40-80%

>80%

wielkość odłamków skalnych

< 2 cm żwir ZW

2-7,5 cm gruby żwir ZG

7,5-25 cm kamienie KA

25-50 cm głazy GL

> 50 cm bloki skalne BL

Dodatkowo można podać:

• symbol X (np. KAX) - jeśli przeważają odłamki kanciaste i ostrokrawędziste,

• symbol O (np. KAO) - jeśli przeważają odłamki obtoczone (otoczaki).

13 wychodnie skalne

Określić przybliżone procentowe pokrycie powierzchni, rodzaj skały i ewentualnie kształt wychodni

14 woda gruntowa

Głębokość lustra wody gruntowej, cm.

15 erozja wodna

Podać typ zjawiska i jego natężenie

Typ zjawiska

N brak przejawów erozji

EP spłukiwanie powierzchniowe

EZ erozja żłobinowa

EW erozja wąwozowa

A strefa akumulacyjna

Natężenie

BSL bardzo słaba - do głębokości kilku centymetrów; skutki likwidowane są przez normalne zabiegi agrotech.,

SLA słaba - do głębokości kilkunastu-kilkudziesięciu cm, prowadzi do częściowego zniszczenia poziomów powierzchniowych,

SRE średnia - wyraźne ślady usunięcia fragmentów poziomów powierzchniowych,

SIL silna - poziomy powierzchniowe mogą być całkowicie zniszczone.

16 kategoria użytkowania

R Użytkowanie orne

TUZ Trwałe użytki zielone

TUZP pastwiska

TUZL łąki

TUZM łąki o mieszanym użytkowaniu

LS Uprawy leśne

LSS starodrzewy

LSD lasy średniego wielu

LSM młodniki

LSN nasadzenia, szkółki

LSP poręby, przecinki

N Nieużytki

NPR nieużytki poorne

NTU nieużytki po TUZ

NN „Nieużytki” naturalne

NNW wydma

NNG głazowisko

NNE wrzosowisko

NNZ zakrzaczenia

NNK stanowiska kserotermiczne

NNT torfowisko nie użytkowane

NNP potorfia w fazie regeneracji

I Inne użytki

IC cmentarz

IO ogród

IP. park

IB tereny sportowe (np. boisko)

IL poligon wojskowy

IT trawnik, skwer

PP Tereny przemysłowe

H Składowiska, hałdy

HB odpadów budowlanych

HP żużla, popiołów

HN odpadów naturalnych (np. hałdy nadkładu w kamieniołomach)

HF odpadów górniczych przetworzonych (np. płuczkowych, poflotacyjnych itp.)

HO odpadów przemysłowych

HK odpadów komunalnych

HG gruntu, ziemi próchnicznej

HH. tereny z nawiezioną warstwą ziemi

W Wyrobiska

WZ żwiru

WP piasku

WG gliny

WI iłu

WT torfu

WB górnictwa węgla brunatnego

WM górnictwa rud metali

WK kamieniołomy

17 ROŚLINA UPRAWNA / TYP SIEDLISKOWY LASU

Podać gatunek rośliny uprawnej lub typ siedliskowy drzewostanu.

Siatka siedlisk niżowych (według Instytutu Badawczego Leśnictwa)

Stopnie uwilgotnienia siedlisk	Stopnie żyzności (troficzności) siedlisk
		B bory	BM bory mieszane	LM lasy mieszane	L lasy
s - suche	Bs	-	-	-
św - świeże	Bśw	BMśw	LMśw	Lśw
w - wilgotne	Bw	BMw	LMw	Lw
b - bagienne	Bb	BMb	LMb	Ol (ols) OlJ (ols jesionowy)
ł - łęgowe	siedliska łęgowe różnicuje się na: zalewane nie zalewane			Lł

Siatka siedlisk wyżynnych i górskich (według Instytutu Badawczego Leśnictwa)

Pionowe strefy klimatyczne i rośłinne	Stopnie żyzności (troficzności) siedlisk
		B bory	BM bory mieszane	LM lasy mieszane	L lasy
WG - wysokogórskie (regiel górny)	BWG	-	-	-
G - górskie (regiel dolny)	BG	BMG	LMG	LG
ŁG - łęgi górskie	-	-	-	LŁG
wyż. - wyżynne i podgórskie (podreglowe)	-	BMwyż.	LMwyż.	Lwyż.

Skład gatunkowy pięter roślinności leśnej podać w tabeli uzupełniającej (na odwrocie formularza opisowego).

Przy określaniu typu siedliskowego drzewostanu można korzystać ze wskazówek zawartych w punkcie C5 (opisy uzupełniające).

18 próchnica leśna

Podać typ (i podtyp) próchnicy leśnej.

MULL

Mull suchy - powstaje ze ściółki zielno-liściastej pod drzewostanami liściastymi (grab, lipa). Cienki nieciągły podpoziom Ol, bez poziomu Of, nad słabo wykształconym poziomem A. Tereny wyżynne i podgórskie, głównie na utworach wapniowcowych.

Mull świeży - powstaje z dobrze rozkładających się resztek roślin w podpoziomie Ol, na dobrze zazwyczaj wykształconym poziomie A barwy czarnej, czarnobrunatnej lub ciemnoszarej. Związany jest z siedliskami świeżych lasów i suchszymi formami lasów łęgowych z drzewostanami liściastymi.

Mull wilgotny - powstaje z dobrze rozkładającej się ściółki w podpoziomie Ol, na dobrze wykształconym poziomie A barwy czarnej, silnie próchnicznym, ze strukturą gruzełkową. W umiarkowanie wilgotnych siedliskach lasowych - odmiana mull wilgotny właściwy. W odwodnionych glebach torfowo-murszowych powstałych z żyznych torfów niskich - odmiana mull wilgotny murszowy (mokre siedliska olsowe).

Mull mokry - powstaje z dobrze rozkładającej się ściółki w podpoziomie Ol, na dobrze wykształconym poziomie A barwy czarnej, ze strukturą agregatową w stanie suchym lub mazistą w stanie wilgotnym, z gruntowym oglejeniem profilu eutroficznych gleb siedlisk lasowych - czarnych ziem, gleb gruntowo-glejowych, opadowo-glejowych i torfowych.

MODER

Moder suchy - tworzy się ze słabo rozkładającej się ściółki w poziomie Ol-Ofh w cienkiej warstwie silnie rozdrobnionych resztek liściasto-trawiastych. W mezotroficznych siedliskach na suchych, płytkich glebach, na stanowiskach naskalnych, bardzo płytkich rędzinach, na słonecznych stanowiskach w rzadkich drzewostanach mieszanych na terenach wyżynnych i górskich; na niżu wyjątkowo rzadko.

Moder świeży - powstaje w postaci 2-3 cm poziomu organicznego zbudowanego z dwóch podpoziomów : surowinowego Ol i detrytusowwego Ofh. Podpoziom Ol tworzą liście i gałązki drzew, podpoziom Ofh - materiał rozdrobniony, luźno złożony, z rozpoznawalną strukturą tkankową, ciemnobrunatny. Na glebach rdzawych i brunatnych kwaśnych, w warunkach siedlisk świeżych, pod jednogatunkowymi drzewostanami liściastymi (buczyny, dąbrowy świetliste) i iglasto-liściastymi. Bardzo często spotykany.

Moder wilgotny - podobna budowa do moder świeży, lecz większa miąższość. W stanie suchym włóknisty, po zwilżeniu mazisty. Występuje głównie na siedliskach lasu mieszanego wilgotnego z drzewostanami mieszanymi, na glebach gruntowo- lub opadowo-glejowych, z okresowym silnym uwilgotnieniem górnej części profilu.

Moder mokry - wyraźne podpoziom Ol i Ofh. W podpoziomie Ofh domieszka dobrze shumifikowanej , mazistej substancji organicznej z częściowo rozpoznawalną strukturą włóknistą. W stanie suchym ma strukturą sfilcowaną. Siedliska mezotroficzne silnie i trwale wilgotne. W lasach rzadko spotykany.

MOR

Mor suchy - cienki 2-3 cm, ze znacznym udziałem porostów i mchów. Poziom Ofh nie wykształcony lub słabo zaznaczony w siedliskach żyźniejszych. W skrajnie suchych, ubogich siedliskach, głównie boru suchego (sosnowego), często też w zniekształconych siedliskach boru świeżego. Pod Of często cechy wtórnego bielicowania.

Mor świeży - powstaje ze słabo rozłożonych resztek roślinnych, z przewagą mchów w poziomie Ol. Poziom Of mniej lub bardziej zbity, poprzerastany grzybniami i korzeniami borówki czernicy. Poziom Oh czarny, słabo zaznaczony lub nie wykształcony; przejście do mineralnego A ostre. Siedliska boru świeżego, rzadziej boru mieszanego świeżego, niekiedy też w zdegradowanych lasach i lasach mieszanych świeżych.

Mor wilgotny - tworzy się ze słabo rozłożonych resztek roślinnych z przewagą igliwia, mchów w poziomach Ol-Of. Poziom Oh o miąższości od kilku do kilkunastu cm składa się z czarnej, mazistej w stanie wilgotnym amorficznej materii z białymi ziarnami piasku. Ostre przejście do poziomu A, słabo rozwiniętego. Umiarkowanie wilgotne bory, bory mieszane, na mało żyznych glebach glejowych i glejowo-bielicowych.

Mor mokry - składa się z torfiastych resztek roślinnych zbiorowisk borowych z udziałem łochyni, bagna i torfowców. Poziomy Ol-Of-Oh-Aes o łącznej miąższości 15-20 cm. Poziom Of brunatnoczarny, zbity, wojłokowaty, poprzerastany korzeniami. Poziom Oh czarny, z białymi ziarnami piasku, ciągły, o miąższości 2-4 cm; przejście do A - ostre. (Odmiany: mor mokry mazisty, murszowaty i torfiasty)

Tangelmor - wosokogórski mor klimatu chłodno-wilgotnego, tworzy sekwencję Ol-Of-Oh-A, o miąższości do 60 cm, na gruboodłamkowych zwietrzelinach granitów, gnejsów, piaskowców, wapieni,w siedliskach piętra zarośli kosodrzewinowych, świerczyn wysokogórskich i kwaśnych łąk alpejskich.

Występują również typy pośrednie:

Moder-mull suchy Moder-mor suchy

Moder-mull świeży Moder-mor świeży

Moder-mull wilgotny Moder-mor wilgotny

Moder-mull mokry Moder-mor mokry.

Cechy charakterystyczne podpoziomów próchnic leśnych:

Podpoziom surowinowy Ol - mało zmieniony i luźno ułożony opad roślinny (liście, igliwie, trawy, mchy, gałązki itp.) odzwierciedlający skład gatunkowy fitocenozy. Między szczątkami duże, wolne przestrzenie.

Podpoziom butwinowy Of - warstwa kilka-kilkanaście cm, zbudowana z rozdrobnionych i częściowo zhumifikowanych szczątków roślinnych, głównie igieł sosny lub świerka, w których zachowana jest jeszcze struktura tkankowa. Poprzerastany drobnymi korzeniami roślin, przy dostatecznym uwilgotnieniu również strzępkami grzybni, przez co budową przypomina wojłok. Odrywa się płatami.

Podpoziom detrytusowy Ofh - występuje pod poziomem Ol w postaci kilkucentymetrowej warstwy rozdrobnionych i ciemnobrunatnych szczątków roślinnych, z dobrze jeszcze zachowanymi strukturami tkankowymi. Przypomina luźno złożony tytoń fajkowy, w odróżnieniu od poziomu Of.

Podpoziom epihumusowy Oh - wykształca się w glebach mezo- i oligotroficznych przy udziale roślinności borowej. Warstwa o miąższości do kilku cm, zbudowana z bezpostaciowych i silnie zhumifikowanej substancji organicznej, barwy ciemnoszarej lub czarnej. W stanie wilgotnym mazisty, na sucho drobnokaszkowaty, często z niewielką domieszką wybielonych ziarn kwarcu. Silnie poprzerastany korzeniami roślin.

19 Typ i podtyp gleby

Typ i podtyp gleby zgodny z obowiązującą Systematyką Gleb Polski. W nawiasie można podać rozszerzenia i uzupełnienia definicji (jeśli nie przewiduje ich systematyka) lub odpowiednią jednostkę klasyfikacji FAO albo US Soil Taxonomy.

20 klasa bonitacyjna

Podać klasę bonitacyjną gleby (dotyczy gleb użytkowanych rolniczo).

21 kompleks przydatności rolniczej

Podać kompleks przydatności rolniczej gleby (dotyczy gleb użytkowanych rolniczo).

2. charakterystyka poziomów glebowych

22 poziom glebowy

Stosować symbole zgodne z Systematyką Gleb Polski. Inne użyte oznaczenia wymagają wyjaśnienia na odwrocie tabeli. Można podać nazwę poziomu diagnostycznego.

Poziomy główne

O - poziom organiczny zawiera >20% świeżej lub częściowo rozłożonej materii organicznej (warstwy torfowe, murszowe, próchnic leśnych itd.);

A - poziom próchniczny, powierzchniowa warstwa większości gleb mineralnych, zawiera <20% materii organicznej, ciemno zabarwiony lub ciemniejszy od poziomów niżej leżących, dzięki zawartości zhumifikowanej materii organicznej w różnym stopniu związanej z mineralnymi składnikami gleby;

E - poziom wymywania (eluwialny); bezpośrednio pod poziomem O lub A (jeśli A jest obecny), zawiera mniej substancji organicznej niż poziom A (lub O, jeśli A nie występuje) oraz mniej półtoratlenków i frakcji ilastej od poziomu bezpośrednio pod nim zalegającego; zwykle jaśniejszy od poziomów sąsiednich;

B - poziom wzbogacenia; leży pomiędzy A lub E (jeśli E obecny) a poziomem C, G, lub R. Nie zaznaczają się w nim struktury skały macierzystej lub widoczne są słabo. Charakteryzuje go nagromadzenie półtoratlenków i materii organicznej na skutek wymywania lub akumulacji rezydualnej, oraz frakcji ilastej w wyniku wmywania. Może wykazywać wtórne nagromadzenie węglanu wapnia, magnezu, gipsu lub innych soli;

C - poziom skały macierzystej; materiał nieskonsolidowany, nie wykazujący cech innych poziomów glebowych, posiada jednak cechy wietrzenia abiotycznego. Mogą się w nim nagromadzić węglany oraz rozpuszczalne sole. może również wykazywać cechy cementacji przez wmyte węglany, sole, krzemionkę, żelazo, a także cechy oglejenia.

G - poziom glejowy; mineralny poziom z cechami silnej lub całkowitej redukcji w warunkach beztlenowych. Barwa zwykle stalowoszara, odcień niebieskawy lub zielonkawy i nie ma cech diagnostycznych poziomów A, E lub B.

P - poziom bagienny - część profilu gleby organicznej objęta bagiennym procesem glebotwórczym;

D - podłoże mineralne - nielite mineralne podłoże gleby organicznej;

M - poziom murszenia - część profilu gleby organicznej objęta procesem murszenia,

R - podłoże skalne - lita lub spękana skałą zwięzła (magmowa, przeobrażona, osadowa) występująca w podłożu.

Poziom mieszany - część profilu, w której morfologiczne zmiany między sąsiednimi poziomami głównymi obejmuje pas szerszy niż 5 cm, a cechy przyległych poziomów są wyraźne i istnieje ciągłość między wcinającymi się językami i poziomami im odpowiadającymi. Stosuje się tzw. zapis łamany: A/E, E/B, B/C itd.

Poziom przejściowy - część profilu, w której równocześnie są widoczne morfologiczne cechy dwóch sąsiednich poziomów głównych, a przejście następuje stopniowo. Oznacza się je dużymi literami właściwymi dla sąsiednich poziomów głównych, np. AE, BC, gdzie pierwsza litera oznacza poziom, do którego poziom przejściowy jest bardziej podobny.

Przyrostki do oznaczania cech i właściwości poziomów

Dodaje się do symboli poziomów głównych jako małe litery, a nie jako indeksy dolne!

a	-	dobrze zhumifikowana materia org., zakumulowana w mineralnej części gleby w warunkach hydromorfologicznych; np. Aa
an	-	(antropogeniczny); poziom / warstwa wytworzone przez człowieka wskutek działalności gospodarczej poza uprawą roli; np. Aan
b	-	poziom kopalny
br	-	akumulacja na miejscu, nieiluwialna, oraz przeobrażenia substratu glebowego typowe dla gleb brunatnych; stosuje się w z poziomem głównym B
ca	-	akumulacja węglanu wapnia (w różnych poziomach glebowych), np. Cca
cn	-	akumulacja półtoratlenków i węglanów w postaci trwałych wytrąceń (konkrecji, pieprzy itp.), np. Bfecn, Ccacn
cs	-	akumulacja siarczanu wapnia, np. Ccs
es	-	eluwialne wymycie żelaza i glinu, np. Ees
et	-	eluwialne wymycie frakcji ilastej; stosuje się do poziomu E gleb płowych
f	-	podpoziom z materią organiczną, częściowo rozłożoną; stosuje się do poziomu głównego O
fe	-	iluwialna akumulacja żelaza; stosuje się do poziomu głównego B gleb bielicowych i bielic
g	-	cechy oglejenia odgórnego, tj. powodowanego przez okresowe stagnowanie wód opadowych nad poziomami lub warstwami trudno przepuszczalnymi, albo w ich obrębie; np. Eg, Bg, Cg
gg	-	cechy oglejenia oddolnego, związanego z wysokim poziomem wód gruntowych; np. Bgg, Cgg
h	-	podpoziom zawierający zhumifikowaną, dobrze rozłożoną materię organiczną; stosuje się do poziomu O (tj. Oh), do naturalnego poziomu A (tj. Ah) oraz do iluwialnej akumulacji materii organicznej w iluwialnym poziomie B (tj, Bh)
k	-	warstwa reliktowa kontaktu krioiluwialnego z zamarzniętym podłożem, wytworzona w środowisku peryglacjalnym, wzbogacona w żelazo, magnez, glin, próchnicę; stosuje się do poziomu głównego B
l	-	podpoziom nierozłożonej ściółki w powierzchniowej części poziomu O
na	-	akumulacja sodu wymiennego; np. Bna
ox	-	akumulacja półtoratlenków; w poziomach scementowanych stosuje się do poziomu B z orsztynem, rudą łąkową itp., np. Box
p	-	poziom orny (rozluźniony); na ogół jako Ap
r	-	nieiluwialne nagromadzenie żelaza, glinu, manganu, próchnicy, niekiedy wzbogacone we frakcję ilastą, pylastą, stosuje się do poziomu głównego B w glebach uprawnych
re	-	poziom reliktowy, stosuje się do poziomów starszej genezy znajdujących się w zasięgu współczesnych procesów glebotwórczych; np. Bvre
sa	-	akumulacja soli rozpuszczalnych w wodzie łatwiej niż gips; np. Bsa, Csa
t	-	iluwialna akumulacja frakcji ilastej w glebach mineralnych; stosuje się jako Bt; w glebach organicznych oznacza torf i stosuje się do poziomu głównego O
v	-	nieiluwialne nagromadzenie w środowisku peryglacjalnym żelaza, glinu, manganu, próchnicy, niekiedy wzbogacenie we frakcję ilastą i pylastą; stosuje się do poziomu głównego B
x	-	warstwa stwardniała np. fragipan (ale nie scementowana): Bx, Bsx, Btx

Symbole stosowane tylko do opisu gleb hydrogenicznych

bg	-	warstwa torfu bór-bagnowego torfowiska wysokiego; np. Otwybg
brz	-	warstwa torfu brzezinowego torfowiska przejściowego; np. Otprbrz
e	-	utwór torfiasty lub murszowaty w glebach organiczno-mineralnych; np. Ae
gy	-	gytia, stosuje się do poziomu organicznego O
i	-	utwór murszasty w glebach organiczno-mułowych
m	-	muł, stosuje się do poziomu głównego O
me	-	warstwa torfu mechowiskowego torfowiska niskiego, zbudowana z mchów brunatnych i niskich turzyc; np. Otnme
ms	-	warstwa torfu mszarnego torfowiska przejściowego i wysokiego; np. Otprms
n	-	poziom namułów mineralnych rozdzielających warstwy organiczne
ni	-	torf niski, np. Otni
ol	-	warstwa torfu olsowego torfowiska niskiego, zbudowana przeważnie z materiału olszynowego; np. Otniol
pr	-	torf przejściowy, np. Otpr
sz	-	warstwa torfu szuwarowego torfowiska niskiego, zbudowana głównie z trzcin; np. Otnisz
tu	-	warstwa torfu turzycowiskowego torfowiska niskiego, zbudowana w przewadze z wysokich turzyc z domieszką trzciny; np. Otnitu
tz	-	warstwa torfu zamulonego; np. Otz
wr	-	warstwa torfu wrzosowiskowego torfowiska wysokiego; np. Otwywr
wy	-	torf wysoki, np. Otwy

23 głębokość poziomu

Wystarczy podać głębokość dolnej granicy poziomu (w centymetrach). Głębokość należy mierzyć od stropu mineralnej części profilu (nie wliczając ściółki leśnej, jeśli jest obecna),

z wyjątkiem gleb organicznych i organiczno-mineralnych, w których głębokość warstw mierzy się od rzeczywistej powierzchni terenu.

24 przejście poziomu

Wyrazistość

OST ostre 0-2 cm

WYR wyraźne 2-5 cm

STO stopniowe 5-15 cm

ROZ rozmyte >15 cm*

* jeśli przekracza 15 cm - wydzielić odrębny poziom przejściowy

Morfologia

(na ogół nie określa się dla przejścia rozmytego i poziomów przejściowych)

PLA płaskie, równoległe do powierzchni

FAL faliste

KLI klinowe

IRR nieciągłe

NIE nieregularne

25 barwa

Określić barwę według atlasu Munsella. Niekiedy należy podać barwę dominującą i towarzyszącą.

26 rodzaj skały macierzystej

utwory osadowe i organiczne

torfy

TWY torf wysoki

TNI torf niski

TPR torf przejściowy

HUM próchnica nadkładowa (duża miąższość)

ALU utwory aluwialne ogólnie

ALN osady terasy nadzalewowej

ILA osady ilaste

MUL utwory mułowe ogólnie

MUO muł organiczny

MUM muł organiczno-mineralny

GYT gytia

KRE kreda jeziorna

RUD ruda darniowa

utwory fluwioglacjalne

FLZ żwir fluwioglacjalny

FLP piasek fluwioglacjalny

utwory morenowe

ZWG glina zwałowa

ZWP piasek zwałowy

ZWZ żwir zwałowy

utwory eoliczne

LES less

LEG glina lessowata

LEK glina stokowa lessowata

EOW piasek eoliczny (wydmowy)

EOP piaski pokrywowe

skały masywne psefitowe

ZLE zlepieniec (konglomerat)

BRE brekcja

skały masywne psammitowe

PSN piaskowiec

PSG piaskowiec gruboziarnisty

PSS piaskowiec średnioziarnisty

PSD piaskowiec drobnoziarnisty

PSW piaskowiec wapnisty

ARK arkozy

SZA szarogłazy

skały masywne pelitowe

PYL pyłowiec

MUI mułowiec, iłowiec

LUI łupek ilasty

MRG margle

osady węglanowe

WAP wapień

WAD wapień dolomityczny

DOL dolomit

ewaporaty

GIP gips

ANH anhydryt

skały magmowe

skały plutoniczne (głębinowe)

GRA granit

PEG pegmatyt

GDR granodioryt

MON monzonit

SJE sjenit

DIO dioryt

GAB gabro

skały wulkaniczne

RYO riolit

AND andezyt

FON fonolit

DAC dacyt

DIA diabaz

BAZ bazalt

MEL melafir

NEF nefelinit

TUF tufy

Skały metamorficzne

KWA kwarcyty

FYL fyllity

LUP łupki łyszczykowe, ogólnie

LUK łupki kwarcowe

LUG łupki grafitowe

GNE gnejsy, ogólnie

GND gnejsy dwułyszczykowe

GNB gnejsy biotytowe

GNM gnejsy muskowitowe

GNC gnejsy cienkolaminowane

GNG gnejsy grubolaminowane

GRN granulity

MIG migmatyty

ZIE łupki zieleńcowe

AMF amfibolit

EKL eklogit

SER serpentynit

MAR marmur

HOR hornfels

Osady antropogeniczne

POP popioły, ogólnie

ZUZ żużel, ogólnie

BUD odpady budowlane ogólnie

SMI śmieci ogólnie

SMK śmieci komunalne

SZL osady (szlamy) przemysłowe

KOM kompost

27 STRATygrafia

Wiek skały macierzystej

Kenozoik

Q Czwartorzęd (ogólnie)

Qh Holocen

Qp Plejstocen

Tr Trzeciorzęd (ogólnie)

TrPl Pliocen

TrMi Miocen

TrOl Oligocen

TrEo Eocen

TrPa Paleocen

Mezozoik

K Kreda

J Jura

T Trias

Paleozoik

P Perm

C Karbon

D Dewon

S Sylur

O Ordowik

Cm Kambr

pCm Prekambr

28 szkielet

Podać kształt odłamków szkieletowych i stopień zwietrzenia, oraz ewentualnie skład petrograficzny (procentową zawartość szkieletu podaje się razem z uziarnieniem).

Kształt odłamków

X ostrokrawędziste

O zaokrąglone (obtoczone)

L łupkowate, płytkowe

Stopień zwietrzenia

• nie zwietrzałe (świeże)

• słabo zwietrzałe

• silnie zwietrzałe

29 Uziarnienie

Symbol (zgodny z PN z 1998 roku) grupy granulometrycznej oznaczonej organoleptycznie.

Zestawienie cech pomocniczych do określania grup granulometrycznych

Szorstkość przy rozcieraniu (obecność piasku)	Kształt i trwałość agregatów	Plastyczność i możliwość tworzenia wałeczków	Grupa
Bardzo duża szorstkość (przewaga ziaren piasku)	brak lub bardzo nietrwałe	nie plastyczny, nie brudzi palców	piasek (p)
		agregaty ostrokrawędziste bardzo nietrwałe	nie plastyczny; bardzo nietrwałe kulki, nie tworzy wałeczków; słabo brudzi palce	piasek słabogliniasty (ps)
		agregaty ostrokrawędziste nietrwałe	wałeczki grubości ołówka, bardzo nietrwałe; wyraźnie brudzi palce	piasek gliniasty (pg)
	Duża szorstkość (ziarna piasku wyraźnie widoczne)	agregaty dość trwałe	wałeczki grubości ołówka lub nawet cieńsze, lecz nietrwałe; brudzi palce	glina piaszczysta (gp)
				z łatwością uzyskuje się wałeczki o grubości połowy ołówka, lecz łamliwe pod słabym naciskiem	glina lekka (gl)
	Średnia szorstkość (ziarna piasku widoczne i wyczuwalne)		ostrokrawędziste trwałe agregaty	z łatwością uzyskuje się wałeczki o grubości połowy ołówka, lecz łamliwe pod słabym naciskiem	glina (g)
				wałeczki grubości połowy ołówka, trwałe, nie pękające	glina średnia (gs)
				można formować bardzo cienkie „sznurki” i „obrączki”; bardzo plastyczny i lepki	ił piaszczysty (ip)
	Mała szorstkość (ziarna piasku słabo widoczne i słabo wyczuwalne)	drobne nietrwałe agregaty	grube wałeczki, bardzo kruche i spękane; bardzo silnie brudzi palce	pył piaszczysty (płp)
		agregaty duże i bardzo trwałe	wałeczki grubości połowy ołówka i cieńsze, trwałe, nie pękające	glina ciężka (gc)
	Bardzo mała szorstkość (ziarna piasku na ogół nie widoczne i nie wyczuwalne	agregaty duże i na ogół dość trwałe trwałe	z łatwością uzyskuje się wałeczki o grubości połowy ołówka, lecz wyraźnie spękane i kruche	glina pylasta (gpł)
		drobne nietrwałe agregaty	grube wałeczki, bardzo kruche i spękane; bardzo silnie brudzi palce	pył (pł)
		agregaty dość duże lecz łatwo rozpadające się	z łatwością uzyskuje się wałeczki o grubości połowy ołówka, lecz wyraźnie spękane	pył ilasty (płi)
		agregaty duże, ostrokrawędziste, trwałe	można formować cienkie „sznurki” i „obrączki” lecz z czasem pękające	ił pylasty (ipł)
		agregaty duże, ostrokrawędziste, bardzo trwałe	można formować bardzo cienkie „sznurki” i „obrączki”; bardzo plastyczny i lepki	ił (i)
		agregaty duże, ostrokrawędziste, bardzo trwałe	można formować bardzo cienkie „sznurki” i „obrączki”; szczególnie plastyczny i lepki	ił ciężki (ic)

Frakcje i podfrakcje granulometryczne	Średnica ziaren, mm
A. Części szkieletowe	> 2
I. Frakcja kamienista Głazy, bloki, kamienie duże Kamienie średnie, gruz Kamienie małe, gruz	> 75 > 500 500-250 250-75
II. Frakcja żwirowa Żwir gruby Żwir średni Żwir drobny	75-2 75-20 20-5 5-2
B. Części ziemiste	<2
Frakcja piaskowa Piasek bardzo gruby Piasek gruby Piasek średni Piasek drobny Piasek bardzo drobny	2-0,05 2,0-1,0 1,0-0,5 0,5-0,25 0,25-0,10 0,10-0,05
Frakcja pyłowa	0,05-0,002
Frakcja iłowa	<0,002

Oznaczenie dominującej frakcji piasku

a) gruboziarniste - 25% i więcej piasku bardzo grubego i grubego oraz < 50% piasku o innej granulacji,

b) średnioziarniste - 25% i więcej piasku bardzo grubego, grubego i średniego oraz <50% piasku drobnego i bardzo drobnego,

c) drobnoziarniste - 50% i więcej piasku drobnego lub mniej niż 25% piasku bardzo grubego, grubego i średniego oraz mniej niż 50% piasku bardzo drobnego,

d) bardzo drobnoziarniste - 50% i więcej piasku bardzo drobnego.

np. piasek gliniasty gruboziarnisty

glina lekka grubopiaszczysta

Utwory szkieletowate zawierają

od 5 do 60% części szkieletowych w całej masie glebowej:

1. słabo szkieletowate - 5-15% części szkieletowych (np. glina średnia słabo kamienista - gsk1),

2. szkieletowate - 15-25% cz. szkielet. (np. glina średnia kamienista - gsk2),

3. mocno szkieletowate - 25-35% cz. szkieletowych (np. glina średnia mocno kamienista - gsk3),

4. bardzo mocno szkieletowate - 35-60% cz. szkieletowych (np. glina średnia bardzo mocno kamienista - gsk4).

Utwory szkieletowe > 60% części szkieletowych:

a) piaszczysto-szkieletowe (żp, kp)

b) gliniasto-szkieletowe (żg, kg)

c) ilasto-szkieletowe (żi, ki)

d) szkieletowe (ż, k) - gdy zawierają tak mało części ziemistych, że nie zapełniają on przestworów międzyszkieletowych większych od 1 mm średnicy

30 struktura utworu glebowego

Podawać: Typ struktury - Wielkość agregatów - Trwałość struktury, np. GR-s-2

Typy struktur

I. Struktury nieagregatowe

1. Struktura rozdzielonoziarnista (R) - ziarna nie są zlepione żadnym spoiwem i występują oddzielnie, jak np. w żwirze, piasku luźnym, pyle wulkanicznym itp.

2. Struktura spójna (masywna - M) - tworzy jednolitą masę:

• spójna plastyczna (MP) - w utworach ilastych stale wilgotnych,

• spójna krucha (MK) - w utworach pyłowych prawie nie zawierających frakcji ilastej,

• spójna scementowana (MC) - wskutek lokalnej koncentracji związków chemicznych, nieodwracalnie cementujących cząstki glebowe,

• spójna amorficzna (MA) - w torfach całkowicie rozłożonych

II. Struktury agregatowe sferoidalne

3. Struktura koprolitowa (KO) - agregaty o kształtach nieregularnych, składa się głównie z ekskrementów dżdżownic, wazonkowców i in. bezkręgowców,

4. Struktura gruzełkowa (GR) - zaokrąglone, bardzo porowate agregaty o nieregularnych kształtach, często z udziałem substancji organicznej; typowa dla poziomów próchnicznych,

5. Struktura ziarnista (ZN) - agregaty prawie nie porowate, powstałe wskutek dezintegracji fizycznej (wysuszanie - namakanie, zamarzanie - odmarzanie) drobnoziarnistego materiału mineralnego lub organicznego (całkowicie zhumifikowane torfy).

III. Struktury foremnowielościenne (poliedryczne, blokowe)

6. Struktura angularna (foremnowielościenna ostrokrawędzista - AN) - agregaty o zbliżonych rozmiarach we wszystkich kierunkach, ostrokrawędziste;

7. Struktura subangularna (foremnowielościenna zaokrąglona - SU) - agregaty o zbliżonych rozmiarach we wszystkich kierunkach, gładkich, wypukłych lub wklęsłych powierzchniach oraz zaokrąglonych narożach i krawędziach;

8. Struktura bryłowa (BR) - nieregularne, duże agregaty, powstające w poziomie uprawnym wskutek orki zbyt suchych lub zbyt mokrych ciężkich gleb; struktura nietrwała, sztuczna;

IV. Struktury wrzecionowate

9. Struktura pryzmatyczna (PR) - oś pionowa agregatów znacznie dłuższa od osi poziomych, ostre krawędzie, płaskie górne i dolne powierzchnie; w glebach ilastych;

10. Struktura słupowa (PS) - oś pionowa agregatów znacznie dłuższa od osi poziomych, ale krawędzie i górna powierzchnia są zaokrąglone; w glebach zasolonych;

V. Struktury dyskoidalne

11. Struktura płytkowa (DP) - agregaty o kształcie płytek (tabliczek) ułożonych poziomo, rozdzielonych szczelinami powstającymi przy wysychaniu lub wskutek tworzenia się wewnątrz gleby soczewek lodu;

12. Struktura skorupkowa (DS.) - miseczkowato wklęsłe płytki o gładkiej powierzchni górnej i szorstkiej powierzchni dolnej;

VI. Struktury włókniste

13. Struktura gąbczasta (HG) - w torfach mechowiskowych słabo rozłożonych; porowata nasączona wodą gąbczasta masa złożona głównie z korzonków turzyc, listków i łodyg mchów;

14. Struktura włóknista (HW) - w torfach turzycowiskowych i szuwarowych, słabo rozłożonych;

Uproszczony schemat niektórych typów struktur

Wielkość agregatów

Rodzaj struktury według rozmiaru agregatów, w mm	Typy struktur według kształtu agregatów
		koprolitowa gruzełkowa ziarnista	angularna subangularna	bryłowa	pryzmatyczna słupowa	płytkowa skorupkowa
bardzo drobna (bd)	<1	<5	-	<10*	<1**
drobna (d)	1-2	5-10	<50	10-20	1-2
średnia (s)	2-5	10-20	50-100	20-50	2-5
gruba (g)	5-10	20-50	100-250	50-100	5-10
bardzo gruba (bg)	>10	>50	>250	>100	>10

* W strukturach pryzmatycznych i słupowych podana jest średnica agregatów

** W strukturach płytkowych i skorupkowych podana jest grubość płytek

trwałość agregatów (struktury)

0. Struktura bezagregatowa - w przypadku struktur masywnych i rozdzielnoziarnistych.

1. Struktura agregatowa słaba - przy rozkruszaniu materiał glebowy rozpada się, tworząc mieszaninę niewielu trwałych agregatów, wielu agregatów rozkruszających się i przeważającej ilości materiału bezagregatowego.

2. Struktura średniotrwała - przy rozkruszaniu materiał glebowy rozpada się na liczne wyraźne agregaty, pewną ilość agregatów rozkruszających się i niewielką ilość materiału bezagregatowego. Agregaty na ogół nie widoczne na świeżej wyrównanej ścianie odkrywki.

3. Struktura trwała - agregaty widoczne nawet na świeżej, wyrównanej ścianie odkrywki; przy rozkruszaniu materiał glebowy składa się w przewadze z agregatów naturalnych i małej ilości agregatów rozkruszających się i materiału bezagregatowego.

31 Wilgotność

Aktualny stan uwilgotnienia gleby:

SU suchy - materiał kruszy się i kurzy, brak wyczuwalnej wilgoci

SW świeży - w dotyku gleba wydaje się chłodna, ale nie wilgotna

W wilgotny - zwilża palce i bibułę, lecz woda nie wycieka przy ściskaniu; gleby gliniaste, ilaste i niektóre pyłowe mogą być plastyczne

M mokry - woda wycieka z gleby, gleba rozmazuje się

32 odczyn gleby (pH)

Odczyn gleby zmierzony bezpośrednio w terenie (niekiedy pomija się, jeśli próbki będą analizowane laboratoryjnie).

33 obecność węglanów

(CaCO₃)

Orientacyjna zawartość CaCO₃ na podstawie intensywności reakcji

z 10% HCl

- brak reakcji <1 % CaCO₃

- słaba („burzenie” niekiedy słyszalne lecz nie widzialne) 1-3 %

- silna i krótka 3-5 %

- silna i długa > 5 %

34 Oglejenie

Forma oglejenia

Plamiste (P) - przeważnie w górnej części profilu; spowodowane nie-równomiernym rozmieszczeniem i nasileniem beztlenowego rozkładu substancji org. oraz niejednakowym natlenieniem masy glebowej

Zaciekowe (Z) - w glebach (warstwach) zwięzłych, w miejscach spękań masy glebowej, w których w okresie nadmiernego uwilgotnienia gromadzi się woda zasobna w substancję org.;

Marmurkowe (M) - dalszy etap rozwoju plam lub zacieków glejowych; przeważnie w środkowej i górnej części profilu; wskazuje na okresową wadliwość stosunków wodno-powietrznych w glebach zwięźlejszych;

Strefowe (S) - na ogół w postaci słabo wykształconego poziomu; obecność w górnej części profilu (poziom glejowo-eluwialny) świadczy o okresowym nadmiernym uwilgotnieniu, natomiast w głębszych warstwach świadczy o okresowej podmokłości gleb;

Całkowite (C) - w dolnej i środkowej części profilu w postaci dobrze wykształconego poziomu glejowego, świadczy o trwałej podmokłości gleby.

Barwa plam

Określić barwy plam związanych z warunkami redukcyjnymi, jak i oksydacyjnymi wg atlasu Munsella.

Kluczowe znaczenie ma ustalenie podstawowej barwy masy glebowej (matrix), która odzwierciedla dominujące warunki redukcyjne lub oksydacyjne, i którą wpisuje się w punkcie 25. Barwy związane z warunkami redukcyjnymi są typowe dla oglejenia strefowego i całkowitego. Wówczas w punkcie 34 wpisuje się tylko barwy towarzyszące.

Przy oglejeniu plamistym, zaciekowym i marmurkowym widoczne jest na ogół zróżnicowanie barwy między powierzchnią a wnętrzem agregatów glebowych.

Pokrycie powierzchni, %

0 0 brak

1 <2 nieliczne

2 2-20 liczne

3 20-90 bardzo liczne

4 >90 całkowite pokrycie

35 wytrącenia (nagromadzenia)

O zróżnicowanej genezie: pedogenicznej, geogenicznej oksydo-redukcyjnej, biologicznej, i in.

Nagromadzenia o charakterze iluwialnym (powłoki ilaste) charakteryzowane są osobno (punkt 38).

Typ wytrąceń (nagromadzeń)

Miękkie nagromadzenia (M) - odróżniają się barwą i składem, ale nie są scementowane - rozmazują się w palcach; zalicza się tu również nagromadzeniautrwalające tzw. pseudomorfozy pokorzeniowe

Konkrecje (K) - koncentryczna (warstwowana) wewnętrzna struktura, przeważnie silnie scementowane, nie rozpadają się w palcach

Nodule (N) - wytrącenia scementowane (nie rozpadają się w palcach),

z nieuporządkowaną (jednorodną) strukturą wewnętrzną,

Wypełnienia (Y) - wypełnienia kanałów, szczelin; również o charakterze biologicznym (szczególnie Yk - koprolity dżdżownic),

Warstewki (W) - cienkie i na ogół równoległe do powierzchni terenu nagromadzenia; przeważnie scementowane,

Kryształy (C) - formy makro-krystaliczne wytrącone in situ z roztworu glebowego (lecz nie odłamki skał podłoża!) widoczne pod lupą 10X

Skład wytrąceń (nagromadzeń)

Fe żelazisty

Mn manganowy

Ca węglanowy

Cl ilasty

H próchniczny

Q krzemionkowy

G gipsowy

N nie ustalony

Dopuszcza się symbole łączone,

np. Fe-Mn

Polowe rozróżnianie wytrąceń Fe i Mn

barwa wytrąceń		dominujący skład
value	chroma
≤2	≤2	Mn
2 - 4	2 - 4	Fe-Mn
> 4	> 4	Fe

Polowe wykrywanie nagromadzeń Mn:

„burzenie” z 2% roztworem wody utlenionej (H₂O₂).

Wielkość (grubość) nagromadzeń, mm

BD bardzo drobne < 2

DR drobne 2-5

SR średnie 5-20

DU duże 20-50

XX bardzo duże >50

Liczebność, % powierzchni przekroju

(nie dotyczy warstewek)

0 brak 0

1 nieliczne <2

2 dość liczne 2-20

3 bardzo liczne >20

Kształt wytrąceń (opcjonalnie)

O zaokrąglony (sferyczny)

W wydłużony (wrzecionowaty)

P płaski (blaszkowy lub płytkowy)

D dendrytyczny (rurkowate rozgałęzione nagromadzenia np. pseudomorfozy korzeniowe)

A angularny

N nieregularny

36 powłoki, otoczki

Powłoki, błonki, otoczki, naloty ilaste lub mieszane o genezie najczęściej iluwialnej

Skład

I ilasty

H próchniczny

Fe żelazisty

Mn manganowy

Q krzemionkowy

Ca węglanowy

Bardzo często stosuje się symbole łączone, np. I-H

3. Charakterystyka uzupełniająca

c1. scementowanie i masywność

Stopień scementowania

NN Niescementowany i nie masywny

ZB Masywny ale nie scementowany (rozpływa się w wodzie)

SS Słabo scementowany, rozpada się w palcach

MS Średnio scementowany, nie rozpada się w palcach, ale nie obejmuje całej warstwy gleby

SC Scementowany, nie rozpada się w palcach i obejmuje >90% masy gleby

Skład (dotyczy scementowania)

Ca węglanowy

Q krzemionkowy

Fe żelazisty

FeOM żelazisto-próchniczny

I ilasty

Struktura poziomu

M masywna (brak wyraźnej struktury)

P płytkowa (horyzontalna)

A agregatowa - poziom jest popękany, a w szczelinach występuje materiał niescementowany

S sferyczna- poziom zbudowany głównie ze scementowanych sferycznych konkrecji

K konkrecyjna - poziom składa się głównie ze scementowanych konkrecji o nieregularnych kształtach

Ciągłość

50	mniej niż w 50% scementowany lub masywny, nieregularny wygląd poziomu
90	scementowany lub masywny w 50-90%, regularny wygląd poziomu
100	scementowany lub masywny w >90%, nieciągły tylko w spękaniach

c2. Aktywność biologiczna - Korzenie roślin

Liczebność (drobnych korzeni w dm³)

O brak korzeni 0

1 bardzo nieliczne 1-20

2 nieliczne 20-50

3 średnio liczne 50-200

4 liczne > 200

Wielkość korzeni (średnica, mm)

BD bardzo drobne < 0,5

DR drobne 0,5-2

SR średnie 2-5

GR grube >5

lub ewentualnie:

D bardzo drobne i drobne

S drobne i średnie

G średnie i grube

2

20

---