W praktyce treningu używa się również pojęcia tzw. wytrzymałości mieszanej stanowiącej komponentę elementów tlenowych i beztlenowych.
Wytrzymałością nazywamy zdolność do długotrwałego wykonywania jakiejkolwiek pracy bez obniżania jej wydajności [Zaciorski].
Wytrzymałość charakteryzuje zdolność do kontynuowania długotrwałego wysiłku o wymaganej intensywności, przy utrzymaniu możliwie najwyższej efektywności pracy i zachowaniu podwyższonej odporności na zmęczenie, przy wysiłkach i odbywających się w różnych, także niekorzystnych warunkach środowiska zewnętrznego [Sozański].
Pojęcie wytrzymałości mieści w sobie szereg zjawisk. Jednym z podstawowych jest zmęczenie, nieodłączne następstwo wszelkich wysiłków.
Istnieje wiele klasyfikacji wytrzymałości zależnie od formy jej przejawiania. Z punktu widzenia fizjologii wyróżnia się wytrzymałość tlenową (aerobową) i beztlenową (anaerobową). W ramach każdej z nich wytrzymałość ogólną i lokalną.
W praktyce treningu używa się również pojęcia tzw. wytrzymałości mieszanej stanowiącej komponentę elementów tlenowych i beztlenowych.
W motoryce człowieka wytrzymałości przypada niewątpliwie podstawowa rola. Zdolność ta jest bowiem niezbędnym elementem każdej postaci aktywności ruchowej i w sposób znaczny określa poziom potencjału wysiłkowego. Wiąże się także z funkcją wielu układów fizjologicznych organizmu, od którego zależy nie tylko poziom sprawności fizycznej, ale i zdrowie człowieka.
Poziom wytrzymałości uwarunkowany jest naturalnymi mechanizmami przemian ustrojowych, a przede wszystkim stosowaniem w sposób racjonalny odpowiednich wysiłków fizycznych.
Trening wytrzymałości (realizowany na niskich poziomach siły skurczu mięśnia). Trening interwałowy jest bardziej skuteczny niż ciągły.
EFEKTY:
wzrost odporności organizmu na zmęczenie
wzrost potencjału tlenowego mięśni (wzrost liczby i rozmiaru mitochondriów). Wzrost aktywności niektórych enzymów - przyspieszenie transportu wolnych kwasów tłuszczowych do mitochondriów i ich utlenienia,
a co za tym idzie - wytwarzanie większej ilości podstawowego nośnika energii ATP (większa liczba mitochondriów, gdzie powstaje) i fosfokreatyny
wzrost odsetka maksymalnego pochłaniania tlenu (% wykorzystania VO2max)
podniesienie progu przemian beztlenowych - rośnie szybciej niż maksymalne pochłanianie tlenu, które w niewielkim stopniu daje się wytrenować (15-20% wartości początkowej).
obniżenie stężenia mleczanu po obciążeniu submaksymalnym
mniejszy dług tlenowy zaciągany na początku obciążenia
podniesienie progu wentylacyjnego
rośnie gęstość kapilar w mięśniach (lepsze ukrwienie, sprawniejsze dostarczanie tlenu do tkanek i komórek)
rośnie zawartość mioglobiny we włóknach ST - zwiększa możliwości nietrwałego wiązania mioglobiny z tlenem i szybkiego uwolnienia w sytuacji nagłego wzrostu jego zużycia. Mioglobina transportuje też tlen od ściany komórki do mitochondrium
niewielki wzrost siły mięśniowej przy jednoczesnym smukleniu mięśni
obniżenie siły skurczu tężcowego mięśnia
wzrost szybkości skurczu włókien wolnokurczliwych i odwrotnie - spadek szybkości skurczu włókien FT
trening fizyczny o znacznej intensywności może uszkadzać włókna mięśniowe (głównie skurcz izometryczny i ekscentryczny).