I. INDONEZJA
1. Indonezja pod rządami Ahmeda Sukarno.
Do II wojny światowej była kolonią holenderską. Podczas II wojny zajęta przez japończyków, oswobodzona przez wojska brytyjskie.
17 VIII 1945r. rząd Ahmeda Sukarno (Indonezyjski Ruch Ludowy) ogłosił w Batawii -Dżakarcie powstanie niepodległej Republiki Indonezji: Anglia i Holandia nie uznały jej proklamacji. Doprowadzili do utworzenia rządu sułtana Sjahrira, który miał przygotowac powrót administracji holenderskiej. W sierpniu 1946 roku rząd holenderski wysłał do Dżakarty 3-osobową komisję do rozmów z rządem republikańskim. W rezultacie w XI 1946 roku doszło do podpisania w Ling-gadjati porozumień o przekształceniu republiki w Stany Zjednoczone Indonezji, które miały następnie wejść do federacji o nazwie Unia Holendersko-Indonezyjska.
Indonezja nie dostosowała się. Ten poziom niezależności nie spodobał się Holendrom, którzy choć ratyfikowali porozumienie w Dżakarcie to zwiększyli kontyngenty wojskowe na wyspach. 1 sierpnia Rada Bezpieczeństwa ONZ wezwała obie strony do pokojowego uregulowania konfliktu. Utworzono Komisję Konsularną oraz Komitet Dobrych Usług. Indonezji Narzucono porozumienie z Holandią, podpisane 17 I 1948r.
18 grudnia 1948r. Holendrzy dokonali desantu na Dżakartę, tymczasową stolicę RI, która odmówiła uznania narzuconej sobie konstytucji. Aresztowano prezydenta Sukarno, premiera i ministrów jego rządu. Kongres panazjatycki w Delhi zażądał wycofania obcych wojsk z Indonezji. W grudniu 1949r. nadano suwerenność Republice Stanów Zjednoczonych Indonezji, która obejmowała obszar byłych Indii Holenderskich prócz Irianu Zachodniego. Postanowiono utworzyć unię Holendersko - Indonezyjską, w ramach której obie strony będą uzgadniać swoją politykę zagraniczną, obronną oraz utrzymywać unię gospodarczą. 27 grudnia 1949r. królowa Juliana podpisała akt przekazania suwerenności Indonezji, która we wrześniu 1950r. została przyjęta do ONZ.
Indonezja nadal walczyła o „prawdziwą suwerenność”.
Odrzuciła narzucona federalną strukturę państwa, przekreśliła Unię Holendersko - Indonezyjską, przyjęła nową konstytucję (15 sierpnia 1950r.), na mocy której powstała zjednoczona Republika Indonezji, a na początku 1956r. rząd wypowiedział porozumienie „okrągłego stołu”.
Indonezja obrała kurs polityki antyholenderskiej co wywołało niezadowolenie Holandii i państw zachodnich. Dochodziło do nieudanych zamachów na prezydenta Sukarno i działaczy demokratycznych. Sukarno proklamował „deklarację kierowaną” (dominacji Sukarna nad zgromadzeniem ustawodawczym). Koncepcja ta legła u podstaw konstytucji, wprowadzonej dekretem prezydenckim 5-tego grudnia 1959r., wpłynęła na przekształcenie się parlamentu na Ludowy Kongres Konsularny oraz na utworzenie Frontu Narodowego.
Fałszywa pogłoska o śmierci Sukarno zachęciła komunistów do próby przejęcia władzy, która jednak nie powiodła się. Spalono siedzibę KPI i rozpoczęto polowanie na komunistów. Po miesiącach masakry na komunistach władza Sukarno malała, zwłaszcza gdy ministrem obrony stał się gen. Suharto. Sukarno usunięto ze stanowiska prezydenta w lutym 67. Suharto przejął wszystkie obowiązki prezydenta, a w 68 został wybrany na prezydenta w wyborach powszechnych. Utworzono również nowy rodzaj partii politycznej - Sekber Golkar.
2. Indonezja pod rządami gen. Suharto.
Rząd w Dżakarcie zmienił orientację polityczną na proamerykańską. W sierpniu 1967r. utworzono silne i stabilne ugrupowanie regionalne: Stowarzyszenie Narodów Azji Południowo - Wschodniej (ASEAN).
W lipcu 1971r. odbyły się wybory parlamentarne, które przyniosły zdecydowaną większość rządzącej partii Golkar. Prezydent Suharto uzyskiwał reelekcję w 4 kolejnych wyborach. System ten, łączący polityczną doktrynę i elementy gospodarki wolnorynkowej oraz opierający się na doktrynie „Pańcza Siłą” zapewnił wieloetnicznej Indonezji stabilność i umożliwił wzrost gospodarczy.
Druga połowa lat '90 to początek buntów społecznych spowodowanych kryzysem gospodarczym. W lipcu 1997r. Tajlandia zdewaluowała Bahna o 20%, co odbiło się echem w innych państwach ASEAN, których waluty zostały zdewaluowane nawet o 80%! Wiele firm i banków indonezyjskich zbankrutowało. W październiku 1997r. na ratunek Dżakarcie pospieszył Międzynarodowy Fundusz Walutowy, przyznając jej gigantyczną pożyczkę w wysokości 43 mld. USA. Fundusz zażądał głębokich zmian gospodarczych, na których wprowadzenie nie zgadzał się Suharto. Władzę oskarżono o korupcję, niedemokratyczne zwalczanie konkurencji, nepotyzm i brak umiejętności radzenia sobie z kryzysem. W bardzo napiętej sytuacji Suharto przeprowadził swoją 7 elekcję prezydencką. Wyboru dokonało Ludowe Zgromadzenie Doradcze bez formalnego głosowania, przez aklamację. Wzmogło to protesty i zamieszki, które ogarnęły cały kraj. Parlament został opanowany przez studentów, a w obliczu takiej sytuacji jego przewodniczący Harmoko wezwał Suharto do natychmiastowego złożenia rezygnacji. 21 maja 1998r. po 33 latach rządów gen. Suharto ustąpił ze stanowiska.
Prezydentem został Jusef Habibi. Zadecydował on o zorganizowaniu pierwszych od 1955r. w istocie wolnych wyborów parlamentarnych, które odbyły się 7 czerwca 1998r. Wygrała w nich partia Magawati Sukarnoputri, córki prezydenta Sukarno (Demokratyczna Partia Indonezji). Miała prawie 1/3 miejsc, ale nie utworzyła rządu, gdyż z powodu skrajnie lewicowych poglądów Sukarnoputri, nie wyraziły na to zgody pozostałe partie. Prezydentem został przywódca partii Przebudzenia Narodowego Abdurrahm Wahid, a Sukarnoputri otrzymał funkcję wiceprezydenta.
21 czerwca 1999r. przyjęto ustawę o autonomii regionalnej, która przewidywała przekazanie prowincjom części uprawnień politycznych i gospodarczych. Jednak sytuacja w licznych prowincjach była tragiczna.
Kiedy w lipcu 2000r. Aceh zażądała pełnej autonomii prezydent Wahid przekazał część swoich obowiązków wiceprezydentowi Sukarnoputri. Rok później Doradcze Zgromadzenie Ludowe odwołało prezydenta Wahida, zarzucając mu niekompetencję i korupcję. Na jego miejsce powołano dotychczasową wiceprezydent Megawati Sukarnoputri.
3. Megawati Sukarnoputri
Nastąpiło radykalne zmniejszenie wpływu armii na życie polityczne. W sierpniu 2001r. przeprosiła za łamanie praw człowieka w prowincjach Aceh i Irian Java, ale ostrzegła, że nigdy nie zgodzi się na ich niepodległość. Wizyta na Filipinach przyniosła zapowiedź zdecydowanych działań obu państw przeciwko przemytowi broni. Jednak tragiczny zamach na Bali 12 października 2002r. uświadomił Indonezyjczykom, jak wiele jest jeszcze do zrobienia w kwestii bezpieczeństwa narodowego. To gen. Yudhoyono, minister bezpieczeństwa, po zamachu na Bali, prowadził aktywne działania przeciw sprawcom i zyskał opinię jednego z nielicznych indonezyjskich polityków poważnie zaangażowanych w wojnę z terroryzmem. Później zrezygnował ze stanowiska ministra bezpieczeństwa i skoncentrował się na kampanii prezydenckiej. 20 września 2004r. został wybrany na prezydenta Indonezji w pierwszych w historii kraju wyborach bezpośrednich.
4. Problemy w poszczególnych prowincjach Indonezji:
a) Sprawa Timuru Wschodniego.
W 1975r. Portugalczycy wycofali się z Timuru Wschodniego, Indonezja wbrew prawu międzynarodowemu zajęła chrześcijański Timur Wschodni. Wywołało to oburzenie na arenie międzynarodowej. Stolicę tego kraju Dili zdobyli partyzanci z rewolucyjnego frontu na rzecz Niepodległości Timuru wschodniego (FRETILIN). Zginęło wtedy 200.000 ludzi (z 650.000 żyjących we wschodniej części Timoru). W 1994r. odbyła się konferencja w Manili w sprawie wyzwolenia Timuru Wschodniego. Uzgodniono przeprowadzenie referendum niepodległościowego na 30 sierpnia 1999r. 78,5% mieszkańców Timuru Wschodniego opowiedziało się za odłączeniem. Przeciwnicy suwerenności zaczęli organizować bojówki lojalistyczne i dopuszczały się mordów na ludności cywilnej. Dopiero 20 września ONZ wysłało siły pokojowe do Timuru (INTERFER). Do końca miesiąca uznano sytuację za opanowaną i stabilną, jednak od czasu do czasu dochodziło do pojedynczych incydentów. W sierpniu 2001r. Timurczycy wybrali liczące 88 członków Zgromadzenie Konstytucyjne, a w kwietniu 2002 roku odbyły się wybory prezydenckie, które zwyciężył przywódca niepodległościowej partyzantki Jose Alexandre'a Xanana Gusmao. 20 maja 2002r. nowy prezydent proklamował niepodległość Demokratycznej Republiki Timuru Wschodniego. Państwo stało się 191 członkiem ONZ. Okupacja Timuru Wschodniego jest przez ekspertów uważana za największy Holocaust od czasów II Wojny Światowej.
b) Aceh.
Jest to muzułmańska, najbogatsza prowincja Indonezji. Do pierwszych zbrojnych wystąpień, doszło w latach 1976-1979, ale zostały one krwawo stłumione przez Suharto - ok. 6.000 ofiar. Nastąpił początek wojny partyzanckiej. Do kolejnych protestów doszło w 1999r., na ulicę wyszło 300.000 ludzi. Aby uspokoić sytuację władze zaczęły rozmowy przywódcami secesjonistów, zaoferowały prowincji autonomię i referendum w sprawie wprowadzenia prawa koranicznego. W grudniu 2002r. zawarto porozumienie pokojowe między władzami Indonezji, a ruchem wolnego Acehu (GAM). Dokument zakładał zawieszenie broni oraz jej znaczną autonomię. Porozumienie nie było jednak przestrzegane przez żadną ze stron. W następstwie tego rząd rzucił do działań 35.000 żołnierzy, armia opanowała stolicę prowincji oraz zabezpieczyła instalacje wydobywcze i przeładunkowe ropy. Prezydent Sukarnoputri wprowadziła do Acehu na pół roku stan wojenny. Dopiero w grudniu 2005r. zakończyła się symbolicznie najdłuższa wojna domowa w Indonezji - trwający 29 lat konflikt w Aceh. Zgodnie z podpisanym w sierpniu 2005r. w Helsinkach memorandum pokojowym obiecano GAM możliwość powołania do życia własnej partii oraz Komisję Prawdy i Pojednania dla rozpatrzenia krzywd z przeszłości.
c) Maluki.
Wyspy Seram i Ambon. W 1949r. wbrew woli większości ludności Moluki zostały wcielone do Indonezji. Przez długi czas stanowiła modelowy przykład pokojowego współżycia muzułmanów i chrześcijan. Jednak na początku lat '90 XX wieku ruchy sekciarskie doprowadziły do zamieszek na tle religijnym, które spotęgowane były przesiedleniem osadników z innych terenów Indonezji. W stolicy, mieście Ambon, spłonął meczet i kościół. Sytuacja w tym regionie jest nadal napięta, a taki stan podgrzewają podnoszone przez integrystów muzułmańskich żądania zniesienia zapisów konstytucyjnych gwarantujących równouprawnienie religii. W połowie lutego 2002r. podpisano co prawda ugodę między przywódcami społeczności chrześcijańskich i muzułmańskich, ale nie zaakceptowała jej muzułmańska organizacja Laskar-Dżihad. 2 dni później podłożyła bombę i jest również podejrzana o powiązania z Osamą bin Ladenem. W maju 2004r. nastąpiły kolejne starcia na tle religijnym. Liczbę ofiar szacuje się na około 5.000.
d) Zachodni Kalimantan (zachodnia część wyspy Borneo).
Jest to region zamieszkały przez plemiona „łowców głów” Dajaków (rdzennych mieszkańców Borneo). Chciano ich ucywilizować, osiedlając tam ludność z Jawy i Madury. Przesiedlenia sprowadziły miejscową ludność do roli taniej siły roboczej. Madurańczycy znani ze swoich talentów handlowych i fortun zostali znienawidzeni przez Dajaków. Podczas zamieszek w państwie w 1997r. zginęło ponad 2.000 osadników Madury. Po stronie Dajaków opowiedziały się inne społeczności Borneo.
e) Irian Zachodni (Irian Jawa) in. Papua Nowa - Gwinea.
Jest to przyłączona do Indonezji w 1962r. była kolonia holenderska. Mieszkają tam Melanezyjczycy i Papuasi, uznawani przez Indonezyjczyków za prymitywów i kanibali. Ze względu na wydobycie surowców rozpoczęto akcję osiedleńczą, która doprowadziła do wybuchu wielu konfliktów. Do masowych wystąpień (50.000 osób) doszło np. w 1989r. w 38. rocznicę uzyskania niepodległości przez Papuę - Nową Gwineę. Do kolejnego wzrostu napięć doszło w grudniu 2001 po zamordowaniu przywódcy ruchu oporu. Od tego czasu prowincje zaczęły być kontrolowane przez wojska. Dążąc do uprzedzenia wybuchu niezadowolenia, Indonezja zdecydowała się nadać od stycznia 2002r. największej, ale jednocześnie słabo zaludnionej i wyjątkowo biednej prowincji, znaczną autonomię. Dżakarta sprawuje kontrolę jedynie nad kwestiami związanymi z obroną, sprawami zagranicznymi, polityką finansową i wymiarem sprawiedliwości. Zaakceptowano nawet zmianę nazwy na Papua, a rząd prowincji ma prawo zatrzymania 70% wpływów z wydobycia ropy i gazu i 80% z wydobycia innych kopalin. Mimo to Ruch Wolnej Papui nadal odrzuca porozumienia z Dżakartą domagając się rozpisania referendum w sprawie niepodległości. Prezydent Megawi Sukarnoputri odrzuciła zdecydowanie taką ewentualność, obawiając się scenariusza Tomurskiego. Obecnie sytuacja jest wyjątkowo spokojna, chociaż w każdym momencie może wybuchnąć nowy bunt.
f) Sulawesi.
Północna część wyspy jest zdominowana przez ludność chrześcijańską, a na południu zdecydowaną większość stanowią muzułmanie. Do pierwszych niepokojów doszło w 1988r. w miasteczku Paso. Zginęło tam min. 1000 osób. Spalono kilka kościołów. Spokój przywróciły wzmocnione siły policyjno - wojskowe. W listopadzie 2001r. nastąpiły kolejne akty wzajemnej agresji sprowokowane przez organizację Laskar Dżihad. W grudniu 2001r. zawarto porozumienie o przerwaniu działań zbrojnych. Mimo tego sytuacja na wyspie pozostała bardzo napięta.
g) Chińczycy w Indonezji.
W 1948r. głównie w dużych miastach Indonezji mieszkało 8mln. Chińczyków (4% ludności). Posiadali oni 70% kapitału prywatnego. Dysproporcje ekonomiczne powodowały narastający ruch antychiński. Już w 1957r i kolejnych latach 100.000 Chińczyków zostało wysiedlonych za rzekome powiązania z komunistami. Uważa się, że gdy wewnętrzna sytuacja polityczna była napięta, rząd indonezyjski „napuszczał” ludność na Chińczyków (tzw. „zawór bezpieczeństwa”). Była to swoista forma rozładowania frustracji i napięć. W 1998r. odkręcono po raz kolejny „zawór bezpieczeństwa” i zginęło wtedy 1200 Chińczyków, tysiące uciekło z kraju zabierając ze sobą kapitał. W ostatnich latach wrócili oni do Indonezji, a to głównie dzięki zniesieniu przez prezydenta Walida antychińskich aktów prawnych (takich jak zakaz studiowania, odbywania służby wojskowej, pracy w urzędach państwowych, używania chińskiego pisma, itp.).
II. TAJLANDIA
Po II Wojnie Światowej stała się jednym z najważniejszych sojuszników USA, w 1950r. USA i Tajlandia zawarły porozumienie o współpracy gospodarczej i technicznej oraz o pomocy wojskowej.
Tajlandia zachowała swoją kulturę i tradycję, a kluczowa rolę odegrał król - uosobienie tajskich wartości, tradycji i państwowości.
W latach 1932-1992r. przeprowadzono 19 prób wojskowych zamachów stanów.
Od 1957 do 1968r. rządzili wojskowi i nie próbowano nawet legitymizować ich władzy.
W latach 1974-1976 po raz pierwszy realnie odsunięto armię od władzy.
Niejednolitość klasy średniej:
część chińska - lepiej wykształcona - przedsiębiorcy i ludzie zawodów;
część tajska - urzędnicy państwowi, nauczyciele, funkcjonariusze państwowi niższego szczebla - związana ze sferą publiczną.
Początkowo główną rolę w procesie demokratyzacji odgrywały tajskie klasy średnie, zaś klasy chińskie mogły jedynie występować w imieniu szerszych kręgów społecznych przeciw sprawującym. Podczas kolejnego wyzwania 23.02.1991r. podjęto ostatnia próbę obrony rządów autorytarnych i władz biurokracji państwowej zdominowanej przez wojskowych. Naczelny dowódca sił zbrojnych gen. Suchinda Kraprayoon zawiesił konstytucję, zdymisjonował rząd i powołał tymczasową Radę Utrzymania Pokoju Narodowego wprowadzając stan wojenny. Jednakże armia uznała, że należy powołać cywilnego premiera i ogłosić tymczasową konstytucję w oczekiwaniu na nowe wybory. Wybory powszechne z marca 1992r., odbywające się pod dyktatem oficerów wzniosły na stanowisko premiera przywódcę zamachów, gen. Kraprayoona.
Pierwsze demokratyczne wybory do senatu odbyły się w 2000r.
W wyborach parlamentarnych w 2001r. zwyciężyła nowa partia - Tajlandczycy Kochają Tajlandię. Przeciwnicy tej partii zarzucali jej populizm, a premiera oskarżano o manipulacje finansowe. W 2006r. nastąpiło pogorszenie sytuacji. Armia, która w nocy z wtorku na środę 19.09.2006r. dokonała puczu w Bangkoku, ogłosiła, że nowym szefem rządu Tajlandii został gen. Sakuntanak oświadczył w telewizji, że przejęcie władzy przez wojsko jest „tymczasowe” i że władza „powróci wkrótce do narodu”. Dodał, że zamach stanu był konieczny, ponieważ rząd Thaksina „podzielił kraj”. Wskazał na bogacenie się kosztem kraju, korupcje i nepotyzm. Od 1 października zaczęła obowiązywać nowa, tymczasowa konstytucja, dająca szerokie uprawnienia wojskowym, którzy dokonali bezkrwawego puczu w Tajlandii. Premier Chulanont rozpoczął urzędowanie od spotkania z ambasadorem USA. Tydzień wcześniej USA, największy partner handlowy Tajlandii, zamroziły 24mln USD pomocy dla tego kraju, wyrażając sprzeciw wobec wprowadzonych rządów armii.
III. MALEZJA
Od VII do XII wieku Półwysep Malezyjski wchodził w skład królestwa Sriwidżaja. Z rozpadu królestwa powstał szereg samodzielnych państw. W XIX wieku Brytyjczykom udało się podbić wszystkie drobne państwa malajskie. Brytyjczycy sprowadzając do swojej kolonii tanią i posłuszną siłę roboczą z Chin zapewniali tamtejszej ludności malajskiej różne prawa specjalne, takie jak zatrudnienie w administracji kolonialnej, edukacje publiczną i posiadanie ziemi na preferencyjnych warunkach. Obcy przybysze zamieszkiwali w odrębnych osadach. Chińczyków sprowadzano do pracy fizycznej. Wykształciły się w związku z powyższym 2 odrębne układy społeczno - gospodarcze:
1) tradycyjny - malajski, rejony wiejskie
2) nowoczesny - miejski, nie-malajski, obsługujący potrzeby kolonii.
W polityce dominowali Malajowie (rządzą, ale są biedni), zaś w gospodarce Chińczycy. (bogacący się kosztem Malajów, dyskryminowani).
W czasie II Wojny Światowej Półwysep Malajski opanowali Japończycy, jednakże pod koniec sierpnia 1945r. wycofali się, a Brytyjczycy powrócili. Malezja odzyskała niepodległość ewolucyjnie. Budowniczym był Tunku Abdul Rahman. Komunistyczna Partia Malajów (gł. Chińczycy) wywołała powstanie zbrojne przeciw Wielkiej Brytanii i arystokracji malajskiej, co zacieśniło ich współpracę i w 1957r. uzyskało niepodległość jako Federacja Malajska. 4 lata później Tunku Abdul wysunął ideę szerszego organizmu - Malezji. W 1963r. powołano nowa Federację Malezyjską, Malaje, Sabah, Sarawak i Singapur.
Powstanie Malezji wywołało sprzeciw Filipin i Indonezji. Konflikty między ludnością chińską i uprzywilejowaną ludnością malajską oraz tendencje separatystyczne prowincji doprowadziły do starć zbrojnych na terenie Sarawaku. W sierpniu 1965r. z Federacji wystąpił Singapur. Wrogość Indonezji doprowadziła do wybuchu wojny partyzanckiej w malezyjskiej części Borneo, która zakończyła się podpisaniem układu pokojowego w 1966r. W 1971r. proklamowano Nową Politykę Gospodarczą (na wzór Singapuru). W tym samym roku wybuchły konflikty na tle uprzywilejowanej pozycji sułtanów oraz nacisku partii islamskich na przestrzeganie szarłatu. W 1974r. utworzono koalicje partii rządzących i opozycyjnych do doprowadziło do ustabilizowania sytuacji politycznej.
W 1981 premier ogłosił Politykę Patrzenia na Wschód, aby promować rozwój współpracy gospodarczej z krajami regionu- Japonią, Koreą Południową , skąd zaczęto czerpać wzorce organizacji pracy i życia. Uzupełniającym elementem była tu Polityka Zwrócenia się ku Islamowi -przypominająca o tym, że pogoń za pieniędzmi nie powinna skutkować oszustwami. Od 1991 NEP została zastąpiona Nową Polityką Rozwoju, której celem było przekształcenie Malezji w kraj rozwinięty. Rozpoczęto intensywny rozwój gałęzi kapitałochłonnych. Rozwój gospodarczy- główny punkt programu rządowego Wizja 2020. W1991 Mahathir ogłosił program budowy zjednoczonego narodu Malezji - Bangsa Malaysia i zaczął rozwijać koncepcję wspólnych- azjatyckich wartości wszystkich grup etnicznych. Bangsa Malaysia- nie jest jednoznacznie zdefiniowana, tzn. każdy może inaczej zinterpretować co naród malezyjski ma reprezentować, a każda wspólnota etniczna oczekuje zaspokojenia swoich aspiracji w ramach tej samej Bangsa Malaysia.
W 1999 roku w stolicy Malezji wybuchły zamieszki wywołane wyrokiem 6 lat więzienia wydanym na byłego wicepremiera.
Pod kierownictwem Mahathira Malezja pokonała kryzys finansowy (lipiec 1997) odrzucając zalecenia MFW. Po 11 września 2001 potępiał USA za rozpętanie „antymuzułmańskiej histerii”. 31.10.2003 zmarł ustępując miejsca wicepremierowi Abdullahowi Ahmadowi Badawiemuielu.
W 2005 roku rząd Malezji zaczął prześladować członków społeczności religijnej zwanej Królestwem Niebiańskim. 58 członków grupy religijnej zostało aresztowanych 20 lipca przez państwowy departament spraw religijnych i lokalną policję.
IV. FILIPINY
Filipiny były pierwszym z krajów, które zostało skolonizowane przez Hiszpanów, a nastąpiło to w drugiej połowie XVI wieku. Co ważne, kolonizacja odbywała się w sposób bezkrwawy, a przyczyną tego był brak silnych struktur państwowych. Jest to więc kraj całkowicie uformowany w epoce kolonialnej. Wówczas też został schrystianizowany. W ten sposób Filipiny stały się jedynym katolickim krajem tego regionu, choć wspomnieć należy że katolicyzm filipiński ma cechy bardzo specyficzne. W 1886 roku wybuchło tam powstanie przeciwko panowaniu hiszpańskiemu. Kraj ten jako pierwsza z kolonii ogłosił niepodległość i stał się pierwszą w Azji republiką, gdzie w 1899 roku przyjęto liberalno -demokratyczną konstytucję inspirowaną wzorcami europejskimi.
Jednak w wyniku wojny między Stanami Zjednoczonymi a Hiszpanią w roku 1898Filipiny zostały przekazane zwycięzcy, w tym przypadku Stanom Zjednoczonym. Do roku 1902 trwała bardzo krwawa wojna filipińsko-amerykańska, w wyniku której Stany Zjednoczone przejęły pełną kontrolę nad Filipinami.
Inwazja japońska przerwała proces uniezależnienia Filipin, ale po ogłoszeniu niepodległości kraju przez Japonię musiały ją też przyznać w 1947 roku Stany Zjednoczone. Zagwarantowały one sobie jednak bezcłowy handel z tym krajem, specjalne prawa gospodarcze dla obywateli amerykańskich oraz oddanie w bezpłatne użytkowanie terenów 23 baz wojskowych, na 99 lat. Obecność amerykańskich wojsk i floty stwarzała, rzecz jasna, instrumenty nacisku politycznego i możliwość interwencji, a zależność pogłębiały jeszcze ścisłe związki gospodarcze z USA oraz duża rola firm amerykańskich w gospodarce kraju.
Filipiny są ponadto targane licznymi kryzysami politycznymi. W roku 1986 obalono tam długoletniego dyktatora, generała Marcosa. Urząd prezydenta objęła Corazon Aquino, wdowa po zamordowanym przywódcy opozycji Beningo Simonie Aquino. 2 lutego 1987 w referendum Filipińczycy opowiedzieli się za przyjęciem nowej, demokratycznej konstytucji. Konstytucja ustanawiała system rządów wzorowany na ustroju amerykańskim: sztywnego podziału władzy państwowej pomiędzy silna egzekutywę z prezydentem na czele , dwuizbowy parlament i niezależne sądownictwo. Aquino wprowadziła w kraju demokrację, ale nie uporała się z problemami ekonomicznymi i ograniczeniem wpływu filipińskich elit. Przeciwko jej władzy wystąpiła opozycja kierowana przez wdowę po byłym dyktatorze Marcowie.
Gloria Macapagal -Arroyo dnia 20 stycznia 2001 roku, jako druga kobieta w historii kraju, została zaprzysiężona na prezydenta.
W 2003 roku władze filipińskie zaangażowały się w wojnę z terroryzmem i otrzymały wsparcie zbrojne USA w walce z bojówkami Abu Sajjaf, które współpracują z Al.-Kaidą. Ugrupowanie walczy o wprowadzenie w państwie prawa koranicznego, reprezentuje separatystów zmierzających do oderwania od Filipin Południowych wysp i utworzenie tam republiki muzułmańskiej. W 2004 roku wojska filipińskie zostały wycofane z Iraku, na skutek żądań porywaczy przetrzymujących obywatela Filipin.
V. SINGAPUR
Singapur był wykorzystywany od 1826r jako brytyjska baza morska, potem stał się kolonią brytyjską.
Po II WŚ przeobraził się w najważniejszą brytyjską bazę wojskową na Dalekim Wschodzie.
W 1942r został zdobyty przez Japończyków i okupowany do 1945. W 1946 stał się oddzielną kolonią brytyjską, a pełną autonomię uzyskał w 1959.
W 1963 przystąpił do Federacji Malezji, ale już w 1965 odłączył się, wnosząc oskarżenia o dyskryminację chińskich członków federacji.
Niepodległa Republika Singapuru, należąca do brytyjskiej Wspólnoty Narodów, została utworzona w sierpniu 1965. W tym samym roku Singapur stał się członkiem ONZ.
Konflikty Singapur-Malezja.
Od 1980 roku trwa spór terytorialny o leżące na południowy-zachód od Johor Baharu wysepki Pedra Branca Island/Pulau Batu Puteh, Middle Rocks i South Ledge.
Malezja stosunkowo często zarzuca morskim służbom policyjnym Singapuru naruszenie własnych wód terytorialnych, co na ogół wiąże się z prowadzeniem pościgów za piratami.
Najpoważniejszym powodem potencjalnych zadrażnień między państwami jest jednak status ludności malajskiej. Malezja, mimo że sama prowadzi działania mające na celu aktywizację edukacyjną i ekonomiczną rdzennej ludności, podnosi sprawę upośledzenia obywateli Singapuru pochodzenia malajskiego.