Standardowa elektroda wodorowa.

Potencjał elektrody wodorowej przyjęto umownie jako równy zero (0), w każdej temperaturze.

Standardowa elektroda wodorowa składa się z płytki platynowej pokrytej warstewką czerni platynowej (absorbuje ona gazowy wodór) opłukiwanej wodorem gazowym pod ciśnieniem 1013 hPa.

Rys.7 Elektroda wodorowa

Płytka ta zanurzona jest w roztworze mocnego kwasu o jednostkowej aktywności jonów wodorowych. Platyna nie bierze bezpośredniego udziału w reakcji elektrodowej, a pokryta czernią platynową z nasyconym wodorem zachowuje się tak, jakby była elektrodą wykonaną z samego wodoru (rys.7) Atomy wodoru podobnie jak metale przechodzą w postaci jonów do roztworu a jednocześnie jony wodorowe z roztworu ulegają na płytce platynowej rozładowaniu H2 <=> 2H^+ + 2e Potencjał elektrodowy takiej właśnie elektrody wodorowej przyjęto za równy zeru. Siła elektromotoryczna (SEM) ogniwa złożonego z normalnej elektrody wodorowej i dowolnej innej elektrody daje zatem bezpośrednio potencjał zastosowanej elektrody. Stosując elektrodę wodorową można wyznaczyć względne wartości potencjałów normalnych przez pomiar siły elektromotorycznej ogniwa zbudowanego z normalnej elektrody wodorowej i badanej elektrody zanurzonej w roztworze swych jonów o aktywności równej jedności.

SEM takiego ogniwa jest różnicą potencjałów normalnych obu elektrod.

E^o = E^o_H2 - E^o_Me

Ponieważ potencjał normalnej elektrody wodorowej równa się zeru to zmierzona wartość SEM jest normalnym względnym potencjałem danej elektrody.

---