Silny wpływ na tę dziedzinę pedagogiki wywarł znany urodzony w Monachium w 1895 roku niemiecki kompozytor i dyrygent Carl Orff, który stworzył system wykorzystujący muzykę i aktywność muzyczną dzieci do celów wychowawczych oraz by przygotować je do umiejętności zrozumienia sztuki. Skupia się on głównie na rozbudzeniu u dzieci i młodzieży zamiłowania i zainteresowania muzyczne przez tworzenie muzyki, a nie przez jej odtwarzanie. Zajęcia organizowane były dla wszystkich dzieci niezależnie od niepełnosprawności fizycznej bądź umysłowej. Według C. Orffa koncepcja pedagogiki muzycznej opiera się na kładzeniu nacisku na kształcenie poprzez zabawę, rozwijanie muzykalności dzieci oraz łączenie muzyki, słowa i ruchu. Dzięki temu, że praktyka ta odbywa się zazwyczaj w grupie sprzyja procesowi socjalizacji.
Kolejna z metod została opracowana przez kompozytora i pedagoga szwajcarskiego Emila Jaques'a Dalcroze'a. Głównym założeniem przy wykonywaniu ćwiczeń na zajęciach jest wsłuchiwanie się w rytm muzyki i odpowiednie do niego ruchy ciała. Metoda rytmiki jest wszechstronną metodą słuchowo-ruchową, blisko powiązaną z muzyką. Pierwszym etapem jej kształcenia jest wyrobienie u uczniów koordynacji słuchowo-ruchowej, poprzez wykonywanie ćwiczeń reakcji ruchowej na bodźce dźwiękowe, umiejętności precyzyjnego poczucia tempa, odtwarzania rytmu, metrum itp. Dalcroze w pierwszej koncepcji wyszedł do rytmiki, lecz w krótkim odstępie czasu nadbudował ją plastyką. Dodanie zajęć z plastyki miało na celu wykształcenie u uczniów umiejętności wyrażaniu muzyki ruchem.
Arteterapia jako odrębna forma pomocy czerpie swoje źródła z nauk humanistycznych, przyrodniczych oraz ze sztuki artystycznej:
- psychologii (psychoterapii), z której czerpie techniki stosowane w terapii psychologicznej,
- medycynie, czyli diagnozowanie i leczenie zaburzeń psychicznych, somatycznych, psychosomatycznych i somatopsychicznych,
- sztukach artystycznych, gdzie opiera się na środkach terapeutycznych posiadająca swoje źródło w różnych dziedzinach sztuki.