Sprawozdanie na zajęcia fizjologia (Badanie poziomu glukozy we krwi)
Aleksandra Mikołajczak gr. c
Dla organizmu człowieka bardzo ważne jest utrzymanie stałego stężenia glukozy we krwi. Stężenie glukozy w osoczu jest wynikiem aktywności procesów: glikogenezy i glikogenolizy oraz glukoneogenezy i glikolizy. Obniżenie stężenia glukozy poniżej dopuszczalnej normy (2,78 mmol/l) powoduje objawy hipoglikemii- utratę przytomności, drgawki. Hiperglikemia to stan w którym poziom cukru wzrasta dużo ponad dopuszczalną normę (<160 mg%).
Istotną rolę w utrzymaniu stężenia glukozy we krwi i w regulacji przemiany węglowodanów, odgrywają gruczoły dokrewne. Najważniejsza jest część wewnątrzwydzielnicza trzustki, wytwarzająca hormon- insulinę. Insulina produkowana jest przez komórki β wysp trzustki. Najważniejszym bodźcem do produkcji insuliny jest poposiłkowe zwiększenie stężenia glukozy we krwi. Insulina powoduje transport glukozy do wnętrza komórek, co za tym idzie zmniejsza poziom glukozy w osoczu. Glukagon również produkowany jest w trzustce, bodźcem do jego działania jest spadek poziomu glukozy w osoczu. Hormony przedniego płata przysadki, nadnerczy oraz tarczycy działają antagonistycznie do insuliny i powodują wzrost stężenia glukozy we krwi.
Wpływ innych hormonów na poziom stężenia glukozy we krwi:
Podczas gdy poziom glukozy w osoczu spada zbyt nisko, mózg wysłana informację (impuls) do odpowiednich gruczołów. Dostarczony sygnał powoduje, że gruczoły wydzielają substancje zwane hormonami. Przykładami hormonów, mających wpływ na stężenie glukozy jest hormon wzrostu, adrenalina, glukagon, kortyzon. Dzięki tym substancjom poziom cukru podnosi się i powraca do stanu normalnego. Pod wpływem działania tych hormonów wątroba i mięśnie uwalniają zmagazynowaną w nich glukozę.
Zaburzenie regulacji hormonalnej metabolizmu węglowodanów, powstające wskutek względnego lub bezwzględnego niedoboru insuliny wraz ze względnym lub też absolutnym nadmiarem glukagonu, nazywamy cukrzycą. Choroba ta charakteryzuje się tak wysokim wzrostem glukozy, że tkanki nie są w stanie jej wykorzystać, glukoza zostaje wtedy wydalana, w dużych ilościach, wraz z moczem.
Wyniki badań pomiaru stężenia glukozy we krwi:
mg/dl |
t0 |
t1 (3min) |
t2 (30min) |
t3 (60min) |
Martyna |
76 |
85 |
126 |
159 |
Krzysztof |
93 |
127 |
131 |
123 |
Ania |
98 |
110 |
150 |
140 |
t0: Prawidłowe stężenie glukozy na czczo wynosi ok. 65-95 mg/dl.
Z wyników pomiaru możemy stwierdzić, że w czasie t0 badane osoby mieściły się w zakresie prawidłowego stężenia. Wynik Ani minimalnie przekracza normę.
t1: Po doustnym podaniu glukozy, czyli w czasie t1 obserwujemy wzrost jej stężenia. Górną granicą jest 160 mg/dl, żadna z osób badanych jej nie przekroczyła. Wzrost stężenia hormonu insuliny jest proporcjonalny do stężenia glukozy. Jej szczytowe stężenie ma miejsce w czasie od 3-5 min.
t2: Najwyższy poziom glukozy obserwujemy po 30 min.
U Krzysia i Ani wynik w czasie t2 jest najwyższy, ale w przypadku Martyny nie jest to szczyt poziomu glukozy we krwi, jest on nieco przesunięty.
t3: Po godzinie możemy zauważyć działanie insuliny, wydzielonej przez trzustkę, stężenie glukozy we krwi obniża się.
Widzimy, że u 2 z badanych osób stężenie glukozy obniżyło się, lecz wynik Martyny wzrósł jeszcze bardziej, jest to zastanawiające. Jej szczyt stężenia glukozy wystąpił nieco później niż u 2 pozostałych osób, nie wystąpił w normie czasowej.
Po 2 h: Powinien nastąpić spadek nieco poniżej normy. W cukrzycy szczyt stężenia glukozy obserwujemy później niż u zdrowych osób, posiada on także wyższą wartość niż u zdrowych osób. U osób z cukrzycą po 2 h wynik nie wraca do normy, krzywa cukrowa ma postać płaską.
Nie wiemy jaki wynik pojawiłby się po 2 h od badania, ale jeśli poziom glukozy u Martyny, nie spadłby, możliwa jest diagnoza cukrzycy, jeśli takie wyniki powtórzyłyby się podczas badań w przychodni. U 2 pozostałych osób po 2 h powinniśmy zaobserwować spadek stężenia glukozy minimalnie poniżej normy.