rozdział VI czesc 1.

1)kara kryminalna jako przywrócenie równowagi

Cel kary wywodzi się z godności człowieka, zasady równości i wzajemnego uznania się wszystkich ludzi.

sprawiedliwość= karanie jednostek które spowodowały nierówne rozdzielenie korzyści i ciężarów(samoograniczenie się), to przywraca porządek

kara uświadamia członkom społeczeństwa, ze na każdym ciąży obowiązek przestrzegania prawa i poszanowania godności drugiej osoby.

Również prawo karne podpada pod kategorie sprawiedliwości wyrównawczej.

Kara wymierzana w imieni ofiary, nie w globalnie ujmowanej równowagi, choć jej służy.

krzywda = cierpienie fizyczne

= zło moralne- z punktu widzenia norm czy zasad

Najwyższa niesprawiedliwość-brak jakiegokolwiek porządku ( od Hobbesa)

2)publiczna reakcja na zło w formie potępienia sprawcy

kara-publiczna reakcja na zło, manifestacja potępienia sprawcy, element racjonalnej komunikacji w społeczeństwie

potępienie sprawcy, jako element kary, powinno być odpowiednie do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu

Państwo powinno skutecznie karać, aby nie musieli tego robić inni tzw. „dowolni mściciele”

wg. A. von Hirsch wszyscy członkowie społeczności muszą w równym stopniu korzystać z wolnego i zgodnego z prawem stylu życia, aby teoria kary nie wzbudzała wątpliwości i rozterek moralnych

stąd wg. R.A. Duff system prawa karnego powinien być tworzony w oparciu o terminy i normy uwzględniające wartości relatywne dla całej wspólnoty

3)kara jako środek przywrócenia stosunku wzajemnego uznania

przestępca wykracza poza uniwersalne reguły dyskursu moralnego i prawnego, narzucając innym swoje stanowisko, występując przeciwko zasadzie wzajemności uznania.

Zatem pozbawia on inne jednostki uznania, a więc dla przywrócenia sprawiedliwej równowagi jego również należy pozbawić uznania w ramach danej społeczności- to negatywny skutek tzw. odrzucenie. ponowne przywrócenie uznania przestępcy oznacza, że odbył wystarczającą karę w przekonaniu społecznym. Gdyby był karany dłużej(niesprawiedliwie) zachwiałoby to równowagę społeczną.

Tutaj też problem odrębności norm kulturowych i ich znaczenia z pozycji zewnętrznej wobec środowiska, w którym funkcjonują.

Przy określeniu odpowiedzialności sprawcy powinno się brać pod uwagę kontekst kulturowy (argument cultural defence), jednak nie można go przyjąć, gdy narusza godność drugiej jednostki, czy łamie prawa człowieka.

W sytuacji, gdy przestępca nie miał możliwości podjęcia decyzji jakiej wymaga od niego prawo, karanie traci wszelkie uzasadnienie etyczne i moralne. Tutaj tez cultural defence- nieświadomość bezprawności czynu.

Karę należy wymierzać mając na uwadze:

- standard życia przestępcy związany z kulturą w której został wychowany i z kultura w której funkcjonuje.

- proporcjonalność winy i kary (podstawowy element teorii kary)

-że przestępca jest obywatelem kierującym się zasadami moralnymi (Kant, Hegel)

-że surowość kary zmusi sprawcę do zrozumienia wyrządzonego zła i zmobilizuje do wyrażenia żalu- koncepcja Duffa