UWAGI:

KONSPEKT SAM W SOBIE NIE JEST GŁUPI, CHOĆ MOŻE TROCHĘ PRZYDLUGI, JEDNAKŻE NIE MA POTRZEBY GO PRZERABIANIA. PODSTAWOWY POSTULAT JAKI KIERUJĘ TO PRZEDE WSZYSTKIM APEL DO KORZYSTAJĄCYCH Z PRACY KTÓRĄ KTOS JUŻ WYKONAŁ. NIE JEST TO GOTOWA MATRYCA KTÓRĄ WYSTARCZY PRZYŁOŻYĆ I WSZYSTKO WYCHODZI - JEST TO POMOC KTÓRĄ TRZEBA DOSTOSOWAĆ „POD SIEBIE” - I NIE JEST TO POBOŻEN ŻYCZENIE ALE PRACA KTÓRĄ TRZEBA WYKONAĆ, JEŚLI SIĘ CHCE SKORZYSTAĆ Z TEJ POMOCY - POZDRAWIAM ks. Damian

Zbawienie to coś więcej niż „szóstka” w Dużego Lotka.

Cele:

- zapoznanie uczestników z definicją zbawienia, znaczeniem jego dla nas oraz zadaniami wypływającymi z faktu jego przyjęcia; uwrażliwienie na dar zbawienia darmo dany ale i zadany; młody człowiek wie, że zbawienie jest dane i zadane, potrafi współpracować z łaską Bożą, ceni sobie „ zaufanie” jakim Bóg go obdarza zapraszając do współpracy w dziele zbawienia.

Metody: „podróż w wyobraźni”, praca w grupach - metoda „jigsaw” (samokształcąca).

Literatura: DO WYBORU: POZOSTAWIAM WYBÓR LITERATURYKatolicyzm A-Z , pod red. Ks. Zbigniewa Pawlaka, Księgarnia Św. Wojciecha, Poznań 1997; Słownik symboliki biblijnej, L. Ryken , J. C. Wilhit, T. Longman III ,Oficyna Wydawnicza „Vocatio” Warszawa2003; Kongregacja Nauki Wiary, Pallottinum 2000.

Pomoce: blankiety Dużego Lotka, kartki A-4, teksty do pracy indywidualnej,
test sprawdzający dla każdego.

Modlitwa: „Zbawienie przyszło przez krzyż, ogromna to tajemnica, każde cierpienie ma sens, prowadzi do pełni życie...” - (piosenka)
BYŁOBY DOBRZE GDYBY KTOŚ TO POTRAFIŁ ZAGRAĆ, EWENTUALNIE ZASPIEWAĆ ALE TRZEBA PAMIĘTAC O TEKSTACH DLA KAŻDEGO W GRUPIE

Widzieć. (Wprowadzenie)

(Podróż w wyobraźni.) Rozdajemy uczestnikom blankiety Dużego Lotka i polecamy skreślić 6 cyfr. Następnie proponujemy zamknąć oczy i wyobrazić sobie, że w losowaniu padły ich cyfry tzn. że każdy z nich wygrał główną wygraną. Po upewnieniu się, PROWADZĄCY stawia pytanie:

Co zrobiłbyś z tą wygraną? Na jakie cele przeznaczyłbyś te pieniądze? (swoje pomysły każdy zapisuje na kartce, by później przedstawić je całej grupie).

Czy wygranie w Toto-Lotka nazwiemy szczęściem? Co to jest „szczęście”?, Jak to szczęście zdobyć i zatrzymać?

Amerykańska stara pieśń opowiada w jaki sposób być w życiu szczęśliwym:

Syn pyta ojca: TEKSTY DLA WSZYSTKICH!!!

- Powiedz mi ojcze, co to jest, co się szczęściem nazywa...

• Synu, jest to owoc, który tylko wolny człowiek spożywa.

• Powiedz mi ojcze, powiedz dalej, gdzie tę wolność mogę znaleźć...

• Wolność, mój synu, znajdzie każdy, kto na drogę wejdzie prawdy.

• Powiedz mi ojcze, czy i ja drogą prawdy iść mogę...

• Tak mój synu, jeśli dobroć w swym plecaku weźmiesz na drogę.

• Ile dobroci mam wziąć ze sobą, aby wędrować prawdy drogą?

• Waga dobroci tyle wyniesie, ile odwagi ma te co ją niesie.

• Lecz odwaga ta, mój ojcze, do czego będzie służyła?

• Odwaga prowadzi po drodze prawdy, tego, kto do szczęścia dąży!

Pieśń ta mówi o odwadze w uczynieniu pierwszego kroku w stronę szczęścia.

Osądzać. ( Rozwinięcie)

Św. Augustyn mówił: niespokojne jest serce moje dopóki nie spocznie w Tobie, mój Boże.

Jakim szczęściem obdarza na Bóg? Czym obdarza nas, ludzi? Co czynimy z tym darem? Czy wyrażamy swoją wdzięczność, radość? Czy nie marnujemy tego co Bóg nam daje? A nasza odpowiedzialność za innych? Czy im głosimy tę radosną wieść?

Jaką wieść? -Bóg obdarzył nas swoją miłością, przyjaźnią, szczęściem po prostu ZBAWIENIEM!

Określenie zbawienia: Zbawienie - „jest to dzieło Boże wyzwalające człowieka od zła i udzielające nadprzyrodzonego sposobu istnienia, absolutne i eschatologiczne, dokonane w Chrystusie i realizowane w Kościele” (Katolicyzm A-Z) TUTAJ WARTO ABY PROWADZĄCY PODZIELIŁ SIĘSWOIM DOŚWIADCZENIEM ZBAWIENIA - MIŁOŚCI BOGA WOBEC SIEBIE

Praca w grupach: metoda „jigsaw”(układanki)

Przebieg: każdy uczestnik otrzymuje polecenie zostania ekspertem danego podtematu; po wykonaniu trzech etapów zapowiadamy sprawdzenie zdobytych wiadomości
w postaci testu.

Zakładam, że mam grupę dziewięcioosobową. W RAZIE WIĘKSZEJ GRUPY PODGRUPY SKŁADAJĄ SIĘ Z WIECEJ OSÓB Tworzę trzy grupy po trzy osoby.

Etapy pracy:

1. Każdy uczestnik pracuje z tekstem. Po przeczytaniu, wyodrębnia z tekstu najistotniejsze treści. Zapisuje je w formie uporządkowanych notatek.
   Czas pracy - 8 min.

2. Praca w grupach tematycznych (grupy ekspertów). W grupie gromadzą się UCZESTNICY pracujący nad tym samym tekstem. Przedstawiają sobie swoje notatki, konfrontują je i starają się uzgodnić, które wiadomości są najbardziej istotne, niezbędne innym uczniom. Czas pracy - 10 min.

3. Powrót do grup samokształceniowych. Każdy UCZESTNIK ma ok. 5 min. na zreferowaniu zagadnienia w swojej pierwotnej grupie. (W grupie samokształceniowej jest tyle osób ile jest podtematów np. są trzy podtematy ( bo są trzy osoby) i trzy grupy. W ten sposób nie ma ucznia, który nie byłby zaangażowany w zajęciach.)

Każdy UCZESTNIK otrzymuje tekst, z którym pracuje samodzielnie. Zapisuje najważniejsze punkty - CO JEST NAJWAŻNIEJSZE I CO TRZEBA PRZEKAZAĆ INNYM NA TEMAT ZBAWIENIA -REFLEKSJA WŁASNA Następnie tworzą grupy tematyczne. W grupach tych dokonuje się ujednolicenie treści, które będą przekazane w grupie podstawowej. Zwieńczeniem całości jest POWTÓRZENIE zdobytych wiadomości.

Tematy do pracy w grupach:

1. Zbawienie w Biblii - ST i NT (ogólny zarys), Katolicyzm A-Z; (Aneks 1)

2. Znaczenie zbawienia, Słownik symboliki biblijnej; (Aneks 2)

3. Deklaracja Dominus Iesus o jedności i powszechności zbawczej Jezusa Chrystusa
   i Kościoła (wybrane punkty); (Aneks 3).

Po zakończeniu trzeciego etapu PROWADZĄCY GRUPĘ w kilku słowach podsumowuje przebieg pracy.

Uczniowie otrzymują testy (Aneks 4 ), które są sprawdzianem zdobytych wiadomości od „ekspertów”.

Działać. ( Zakończenie)

Najdłuższa droga, w którą wyruszamy samodzielnie to droga naszego życia. Ważne jest by iść we właściwym kierunku - kierunku mądrości, prawdy, przyjaźni i szlachetności. Trzeba pokonać wiele przeciwności: różnych pokus i własnych słabości. Aby być wielkim w rzeczach wielkich, trzeba być wielkim w rzeczach małych, czyli w sprawach codziennych. Ufność w Bożą obecność i w Bożą pomoc sprawi, że osiągniemy cel. Wystarczy tylko Go słuchać i wypełniać to o czym mówi Jezus w Ewangelii. Tak właśnie chcę postępować. Chcę iść za Jego wskazaniami aby osiągnąć szczęście wieczne.

Modlitwa: akty: wiary, nadziei, miłości lub piosenka:

Gdy tylko pomyli los zły

I oczy mgłą zasnuje

Miej w sobie tę ufność, nie lękaj się.

A kiedy gniew świat ci zasłoni

I zazdrość jak chwast zakiełkuje

Miej w sobie tę ufność

Nie lękaj się.

R.: Ty tylko mnie poprowadź

Tobie powierzam mą drogę

Ty tylko mnie poprowadź, Panie mój.

Zadanie domowe: W serdecznej modlitwie adoracyjnej podziękuję Bogu za łaskę zbawienia otrzymaną na chrzcie św., a rozwijaną poprzez słuchanie
i rozważanie Słowa Bożego oraz częste korzystanie z sakramentów św. (sakrament pokuty i Eucharystii).

Aneks 1

Dzieło Boże wyzwalające człowieka od zła i udzielające nadprzyrodzonego sposobu istnienia, absolutne i eschatologiczne, dokonane w Chrystusie i realizowane w Kościele. 1. Pismo św. — W Starym Testamencie zba­wianie (hebr. yesu'a, w LXX gr. soteria) oznacza wyzwolenie z groźnych sytuacji egzystencjalnych: śmierci, wojny, niewoli, więzienia, wygnania, lęków, nieczystości, od nieprzyjaciół, oszczerców i prześladowców. Zbawienie w ścisłym, religijnym sensie pochodzi od Boga Przymierza, który jest „zbawczą opoką." (Pwt 32,15), „grodem wa­rownym"
(Ps 18,3), „tarczą, zbawienia” (Ps 18,36), „hełmem zbawienia” (lz 59,17), „rogiem zba­wienia” (Ps 18,3). Stąd doświadczenie zbawienia w pojęciu izraelskim jest ściśle związana z do-świadczeniem dobroci Bożej obiecanej i udziela­nej w Przymierzu. Ujawniła się ona: 1^o przede wszystkim w wyprowadzeniu Narodu Wybranego z niewoli egipskiej i cudownym uratowaniu go nad Morzem Czerwonym (Wj 15,1) i to wydarzenie pozostaje rdzeniem religijnego, zbawczego doświadczenia Izraela; 2^o w stałej opiece Bożej i ochronie przed różnymi niebezpieczeństwami
w czasie wędrówki Izraelitów na pustyni aż do czasu ich ustabilizowania się na ziemi Kanaan,
w czasach Sędziów Bóg roztaczał opiekę nad Izraelem za pośrednictwem przywódców (sędziów) charyzmatycznych; 3^o w uniwersalistycz­nych zapowiedziach proroków, zwłaszcza Izajasza,
że po oczyszczającym działaniu niewoli babilońskiej zostanie stworzony nowy lud oddany całkowicie Bogu. Sługa Jahwe stanie się zbawieniem wszystkich narodów (Iz 49,6). Będzie On wcieleniem nadziei mesjańskich Izraela, światłem dla wszystkich ludów ziemi i przyniesie im zbawienie od Boga (por. Iz 11,1-10; Jr 31,31-34; Ez 37,21-28) zob. też → historia zbawienia.
W Nowym Testamencie termin zbawienia (soteria i sodzein) dotyczy zarówno zdrowia fizycz­nego, jak też ogólnego stanu duchowego, zawsze jednak wskazując na głębszą warstwę religijną, np. uratowanie od niebezpieczeństwa śmierci przez swój związek z wiarą wskazuje na tę głębszą rzeczywistość, która się pod tym faktem ukrywa (Mk 5,23,28; Mt 8,25; 14,30); również uzdrowienia dokonane przez Jezusa są znakiem Jego zba­wczej działalności ogarniającej całego człowieka. W aspekcie absolutnym i eschatologicznym (→ eschatologia) dotyczy np. uratowania od wiecznej zguby i gniewu Bożego (Rz 5,9); zbawienie to jest równoznaczne z oglądaniem Boga
i doskonałą miłością (1 Kor 13,13); tego zbawienia eschatologicznego człowiek obecnie jeszcze oczekuje (Flp 3,20; Tt 2,13).

Zbawienie stanowi zasadniczy motyw i osnowę całego chrześcijańskiego orędzia. Ewangelia jest dobrą nowiną o zbawieniu (Ef 1,13), a także mocą Bożą dla zbawiania każdego wierzącego (Rz 1,16). Chrześcijanie wiedzą, że przyszło do nich słowo zbawienia (Dz 13.26) i nawet sami siebie określają jako tych, którzy mają być zbawieni (1 Kor 1,18; 2 Kor 2,15). NT rozwija myśl ST, że zbawienie jest dziełem Boga samego — stwierdzenie to jest podstawą wszystkich wypowiedzi o zbawieniu.
→ Ewangelia jest to czyn zbawczy Boga w Chrystusie Jezusie przez który Bóg uwalnia człowieka od złych mocy (→ szatan) i wprowadza go w nowy sposób istnienia (zob. → łaska). NT mocno podkreśla, że całe zbawianie dokonuje się tylko w Chrystusie Jezusie. Te wypowiedzi znajdują swój moment szczy­towy w Dziejach Apostolskich (4,12): „Nie ma poza Nim zbawienia, gdyż na świecie nie ma in­nego imienia danego ludziom, dzięki któremu moglibyśmy być zbawieni” Wg NT uniwersalizm zbawienia opiera się na powszechnej zbawczej woli Boga (J 1,29;
1 Tm 2,4; 1 Tm 4,10). Wszy­scy ludzie są objęci tym Bożym pragnieniem i żaden człowiek
nie zostaje przez → Opatrzność postawiony w takich warunkach, aby to pragnie­nie nie mogło się urzeczywistnić. Realizacja tej powszechnej zbawczej woli Boga nie odbywa się przypadkowo,
ale zgodnie z odwieczną Bożą mądrością (1 Kor 2,7), wg powziętego przez Boga planu i zamiaru zbawienia (zob.→ przeznaczenie). Boży plan zbawczy w sposób najbardziej pełny przedstawił Paweł Apostoł i nazwał go → tajemnicą (misterium), która jest od wieków ukryta w Bogu
(1 Kor 2,7; Rz 16,25-26). W przezna­czonym od Boga czasie została ona ujawniona (Kol 1,25-26; Rz 16,25-26) i jest teraz głodzona przede wszystkim przez Pawła (Kol 4,3-4; Ef 3,8-11). Treścią tego planu jest powołanie po­gan do zbawienia (Ef 3.8-11), które polega na zjednoczeniu wszystkiego, co jest na ziemi i co jest w niebie, w Chrystusie jako Głowie (Ef 1,10). Stąd najgłębszą treścią tajemnicy, a więc planu Bożego, jest sam Chrystus, który dla wszystkich stał się nadzieją otrzymania chwały Bożej (Kol 11,25-27).

Aneks 2

Znaczenie zbawienia. Korzyści zjednoczenia wiernego z Chrystusem zostały opisane w różnorodnych sposobów. Pomocne jest podzielenie licznych obrazów biblijnych na trzy odrębne ka­tegorie: nowa sytuacja, nowa tożsamość, nowe postępowanie.

Nowa sytuacja: zbawienie jako zmiana obiek­tywna. Zbawienie oznacza przede wszystkim zmianę statusu prawnego, nabycie nowych praw (i obowiązków)
w rezultacie zjednoczenia z Chrystusem, Nową sytuację, która jest wynikiem Bo­żego dzieła zbawczego, przedstawiono za pomocy czterech głównych obrazów.

Odkupienie, wykupienie przywodzi na myśl obraz → targowiska. W ST odkupienie polega­ło na uwolnieniu członka → rodziny przez jego krewnego
w wyniku nabycia go lub wykupienia z niewoli poprzez zapłacenie → okupu
(Wj 21,30). Wykupienie oznacza transakcję, w której jakiś przedmiot lub osoba przechodzi od starego do nowego właściciela w zamian za uiszczenie usta­lonej opłaty. Na przykład, → właściciel, który nie zapobiegł temu, że Jego wół zabódł człowieka na śmierć, mógł zostać wykupiony od kary śmierci przez zapłacenie okupu za swoje życie (Wj 21,29-30).

Jahwe był uważany za → odkupiciela Izraela (Ne 1,10; Iz 49,26). Również Jezus nawiązywał do obrazu odkupienia, wyjaśniając naturę swojej służ­by i śmierci: „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mk 10,45). Łukasz posłużył się terminem „odkupienie" jako ogólnym określeniem zbawienia (Łk 1,68; 2,38; 21,28; 24,21). Także Paweł często sięgał po obrazy odkupienia (Rz 3,24; 1 Kor 1,30; Kol 1,14; Ga 4,5) i oznajmiał, że ceną wykupienia ludzi była krew Chrystusa - Jego ży­cie: „W Nim mamy odkupienie przez Jego krew" (Ef l,7; por. Hbr 9,12-15; 1 P 1,18-19) „za [wielką] bowiem cenę zostaliście nabyci", pisał Paweł w l Kor 6,20.

Usprawiedliwienie jest obrazem zaczerpniętym z sali sądowej. Usprawiedliwienie oznacza ogło­szenie danego człowieka → niewinnym przez sędziego przewodniczącego obradom. „Ja, wła­śnie Ja przekreślam twe przestępstwa i nie wspo­minam twych grzechów" (Iz 43,15). Także w tym przypadku zbawienie oznacza nową sytuację, stan uniewinnienia, który następuje po ogłosze­niu werdyktu. Paweł pisał, że grzesznicy zostali ogłoszeni sprawiedliwymi nie z powodu własnych zasług
lub dokonań (uczynków), lecz z racji pozostawania w Chrystusie: „Teraz jednak dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie, nie ma już potępienia" (Rz 8,1; por. Rz 3,21-31; Ga 3,11; Ef 2,8-9). Usprawiedliwienie, podobnie jak odkupienie, jest rezultatem przelanej krwi Chrystusa, który „został wydany za nasze grzechy i wskrzeszony
z martwych dla naszego usprawiedliwienia" (Rz 4,25; por. Rz 5,8-9). Nowa sytuacja, określona jako usprawiedliwienie oznacza, że grzesznikom będącym w Chrystusie formalnie darowano winy.

Zbawienie oznacza włączenie do Bożej rodzi­ny lub → przybranie (Wj 4.22;
Oz 11,1; Ga 4,5-7). Proces adopcji (przybrania) został połączony z dziełem
→ Ducha Świętego, którego Paweł nazy­wa „duchem przybrania za synów" (Rz 8,l5). Zba­wieni są członkami → królestwa Bożego i dziećmi Boga. Człowiek nie jest
z natury dzieckiem Bożym - obraz przybrania podkreśla łaskę jako aspekt zbawienia. Adopcja jest obrazem zjednoczenia z Chrystusem - uczestniczenia we wszystkich przywilejach należnych tym, którzy zostali uzna­ni prawnie za dzieci Boże i są zarazem „dziedzi­cami Boga, a współdziedzicami Chrystusa” (Rz 8,17; por. Ef 1,13-14).

Apostoł Paweł przedstawiał nową sytuację zbawionych za pomocą obrazu
ze stosunków międzyludzkich, pojednania (zob. Połączenie, pojednanie) - obrazu, który zakłada obcość, któ­ra jednak została usunięta. Wszyscy ludzie są z powodu swego grzechu, → nieprzyjaciółmi Boga (Rz 5,10; Kol 1,21). Również Bóg jest oddzielony od ludzi z powodu sprawiedliwego → gniewu (Rz 1,18). Śmierć Jezusa Chrystusa natomiast przezwycię­żyła grzech i odwróciła Boży gniew; „w Chrystu­sie Bóg jednał z sobą świat" (2 Kor 5,19; por. Ef 2,16). Dzięki dziełu Jezusa, człowiek, który jest
w Chrystusie, doświadcza odnowienia związku z Bogiem i podobnie jak Abraham może być nazwany przyjacielem Boga (Jk 2,23).

Nowa tożsamość: Zbawienie jako wewnętrzna przemiana. Bycie w Chrystusie oznacza także doświadczanie wewnętrznego odnowienia: „Je­żeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest no­wym stworzeniem" (2 Kor 5,17). Oprócz zmiany obiektywnej zbawienie oznacza również no­wą sytuację subiektywną, nowe „ja”. Być może najbardziej wymownym obrazem wewnętrznej → przemiany jest użyta przez Jezusa metafora po-wtórnego narodzenia czy → odrodzenia (J 3,3-7; por. 1 P l,23). Potrzeba wewnętrznego odnowienia przenikała Psalmistę, który pisał: „Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste i odnów w mojej piersi du­cha niezwyciężonego!” (Ps 51,12). Również pro­rocy przepowiadali nadejście czasu odnowienia i duchowego → oczyszczenia narodu (Ez 36,25-28), kiedy to Bóg zawrze nowe → przymierze, za­pisując Prawo w ludzkich sercach (Jr 31,31-33;
por. Oz 6,1-3). Paweł uważał → chrzest za znak powtórnego narodzenia: „Zatem przez chrzest za­nurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w no­we życie - jak Chrystus powstał z martwych” (Rz 6,4; por. 2Tm 2,11).

Zmartwychwstanie Jezusa jest znakiem tego, że nowy porządek już się rozpoczął. Ponieważ wierzący uczestniczą w zmartwychwstaniu Chrystusa, Paweł mógł mówić
o nowym człowieku (Ef 2,15), Apostoł wzywał mężczyzn i kobiety, którzy są w Chrystusie, by porzucili dawnego człowieka (starą naturę) i „odnawiali się duchem
w swym myśleniu, i przyoblekli człowieka nowego, stwo­rzonego według Boga,
w sprawiedliwości i praw­dziwej świętości” (Ef 4,23-24; por. Kol 3,9-10; Rz 12,1-2). Nowy człowiek oznacza nową moc i nowy kierunek życia, co Paweł opisywał jako odnowie­nie
w ludziach zdefiniowanego przez Chrystusa obrazu Bożego. Narodzenie się na nowo oznacza przyłączenie do nowej ludzkości, pochodzącej od drugiego Adama, stanie się podobnym do Chrystusa poprzez wewnętrzne odnowienie dokonane przez Ducha Świętego (J 1,13; Tt 3,5).

Nowe postępowanie: zbawienie jako zmiana postępowania. Ludzie zbawieni (przez swe zjed­noczenie z Chrystusem, odrodzenie i otrzymanie Jego Ducha), powinni prowadzić nowe życie. Prze­mianie ulega nie tylko natura zbawionego czło­wieka, lecz również jego postępowanie i relacje z innymi ludźmi: „Mając życie od Ducha, do Du­cha się też stosujmy" (Ga 5,25). Jan położył szcze­gólny nacisk na moralne i duchowe konsekwencje powtórnego narodzenia: „Każdy, kto narodził się z Boga, nie grzeszy, gdyż trwa w nim nasienie Bo­że, taki nie może grzeszyć, bo się narodził z Boga" (1 J 3,9), a „kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak On postępował” (1 J 2,6).

Apostoł Jakub nauczał, że zbawienie oznacza nowy styl życia i domagał się uczynków jako po­twierdzania → wiary (Jk 2,24). Zbawienie przyjmuje się wiarą,
lecz wyraża się dobrymi uczynkami (2Tm 2,21-22). Chrystus wydał samego siebie
za Kościół, nie tylko w celu dokonania zmiany sy­tuacji człowieka przed Bogiem,
lecz także po to, by „go [Kościół] uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo, aby… był święty i nieskalany" (Ef 5,25-27; por. Hbr 9,14). Ludzie zbawieni dają dowód posiadania nowej natury, postępując według Ducha,
a szczególnie okazu­jąc wzajemną miłość: „każdy, kto miłuje, narodził się z Boga
i zna Boga" (1 J 4,7).

Aneks 3

Deklaracja Dominus Iesus o jedności i powszechności zbawczej Jezusa Chrystusa i Kościoła.

p.6 W Jezusie Chrystusie dokonało się pełne i ostateczne zjednoczenie zbawczej tajemnicy Boga. Dlatego słowa, czyny i całe historyczne wydarzenie Jezusa, chociaż
są ograniczone jako rzeczywistość ludzka ... zawierają w sobie ostateczne i pełne objawienie zbawczych dróg Boga, aczkolwiek głębia tajemnicy Bożej sama w sobie pozostaje transcendentna i niewyczerpana.

p. 7 ... Odpowiedzią na objawienie Boże jest „posłuszeństwo wiary” (Rz 1,5) przez które człowiek z wolnej woli cały powierza się Bogu, okazując „pełną uległość” rozumu i woli wobec Boga objawiającego i dobrowolnie uznając objawienie przez Niego dane” (Dei verbum 4). Wiara jest darem łaski ... jest „dobrowolnym uznaniem całej prawdy, którą Bóg objawił”(KKK 150).

p. 11 Magisterium Kościoła, wierne objawieniu Bożemu, potwierdza, że Jezus Chrystus jest powszechnym pośrednikiem i odkupicielem: „Słowo Boże bowiem, przez które wszystko się stało, samo stało się ciałem po to, aby człowiek doskonały zbawił wszystkich i wszystko w sobie złączył. On jest tym, którego Ojciec wskrzesił
z martwych, wywyższył i posadził na swojej prawicy ustanawiając Go sędzią żywych
i umarłych”. To zbawcze pośrednictwo zakłada także jedność zbawczej ofiary Chrystusa, najwyższego i wiecznego Kapłana (por Hbr 6, 20; 9,11; 10,12-14).

p.16 Pan Jezus, jedyny Zbawiciel, nie ustanowił zwyczajnej wspólnoty uczniów,
lecz założył Kościół jako tajemnicę zbawczą. On sam jest w Kościele, a Kościół jest
w Nim:...dlatego pełnia tajemnicy zbawczej Chrystusa należy także do Kościoła, nierozerwalnie złączonego ze swoim Panem. Jezus Chrystus bowiem nadal jest obecny i prowadzi swoje dzieło odkupienia w Kościele i poprzez Kościół, który jest Jego Ciałem.

p.20 ... należy stanowczo wierzyć w to, że „pielgrzymujący Kościół” konieczny jest do zbawienia. Chrystus bowiem jest jedynym pośrednikiem i drogą zbawienia. On ... podkreślając konieczność wiary i chrztu (por. Mk 16,16; J 3,5), potwierdził równocześnie konieczność Kościoła, do którego ludzie odstają się przez chrzest jak przez bramę”. ... Kościół jest „powszechnym sakramentem zbawienia”, ponieważ będąc zawsze w tajemniczy sposób złączony z Jezusem Chrystusem Zbawicielem
i podporządkowany Mu jako Głowie, w planie Bożym ma nieodzowny związek ze zbawieniem każdego człowieka.

p.22 ... Bóg pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1Tm 2,4).

Aneks 4

TEST SPRAWDZAJĄCY ZDOBYTE WIADOMOŚCI

1. Wymień etapy historii zbawienia w ST.

2. W NT termin „zbawienie” dotyczy :

a).............,

b).............,

c)……...... .

3. Na jakie kategorie można podzielić liczne obrazy biblijne mówiące o korzyści zjednoczenia z Chrystusem?

4. Wyjaśnij, jak rozumiesz obrazy biblijne:
   -odkupienie,
   -usprawiedliwienie,
   -adopcję,
   - pojednanie?

5. Co rozumiesz pod pojęciem: Bycie w Chrystusie oznacza wewnętrzną przemianę?

6. W Kim dokonało się pełne i ostateczne zjednoczenie zbawczej tajemnicy Boga?

7. Jaką rolę odgrywa Kościół w historii zbawienia?

8. Czy należy głosić innym ludziom, że Jezus Chrystus jest Zbawicielem świata, jeżeli tak to w jaki sposób, jeżeli nie to dlaczego nie? Uzasadnij swoją wypowiedź.

---