BARYŁKA
Żył sobie pewien rycerz, który z wielką odwagą walczył na wszystkich frontach swojego Królestwa. Aż którego dnia, potknął się, kusz przecięła mu nogę i omal nie doprowadziła go do śmierci. Kiedy leżał ranny na ziemi, przyśniło mu się niebo. Było ono bardzo daleko, prawie całkowicie poza zasięgiem jego możliwości. Tymczasem piekło, ze swoją bramą na oścież otwartą, znajdowało się bardzo blisko. Rycerz ten rzeczywiście od pewnego czasu odrzucił wszelkie reguły i obietnice rycerskie, a przeobraził się w zwykłego żołdaka, który zabijał i popełniał wiele zła, nie biorąc pod uwagę drugiego człowieka.
Pełen strachu, rzucił hełm, miecz i zbroję i udał się pieszo do jaskini, gdzie mieszkał pewien święty pustelnik. << Ojcze mój, chciałbym otrzymać rozgrzeszenie z moich win, ponieważ bardzo obawiam się o zbawienie duszy. Przyjmę wszelki rodzaj pokuty. Niczego się nie lękam>>. <<Dobrze mój synu, zrobisz tylko jedną rzecz : idź i napełnij wodą tę beczułkę i wróć z nią do mnie>>.<< Och! To jest pokuta dla dzieci i kobiet>>.
Wziąwszy baryłeczkę pod pachę, mrucząc udał się w kierunku rzeki. Zanurzył baryłkę w wodzie, lecz ta nie chciała się napełnić.<< To są czary- krzyknął pokutnik - ale teraz zobaczymy.>> Poszedł do innego źródła, ale baryłka była nadal pusta. Wściekły udał się do wioskowej studni, lecz trud był daremny.
Rok później, stary pustelnik ujrzał go z daleka, w podartych łachmanach i z krwawiącymi nogami oraz z pustą baryłką pod pachą. << Mój ojcze- rzekł rycerz głosem niskim i zbolałym - odwiedziłem wszystkie rzeki i źródła Królestwa. Nie mogłem napełnić baryłki... Teraz wiem, że moje grzechy nie będą odpuszczone. Będę potępiony na wieczność. Ach, moje grzech, grzechy tak bardzo ciężkie... Zbyt późno zacząłem za nie żałować>>.
Łzy strumieniem spływały mu po policzkach. Jedna z nic bardzo maleńka spływając po jego brodzie, spadła do baryłki. W jednym mgnieniu oka baryłeczka napełniła się aż po brzegi wodą czystą, świeżą i tak dobrą, jakiej nigdy nie widziano. JEDNA MALEŃKA ŁZA ŻALU.
DLACZEGO?
Miałem kiedyś sen. Szedłem przy boku Chrystusa. Nasze stopy odciskały się na piasku pozostawiając podwójny szereg śladów: moich i Jego. Kiedy tak śniłem przyszło mi na myśl, że każdy z postawionych przeze mnie śladów odzwierciedlał jeden dzień mojego życia. Zatrzymałem się i zwróciłem się w stronę mych śladów ginących w oddali. Wtedy dostrzegłem, że w niektórych miejscach nie było dwóch śladów, ale tylko jeden. Przyjrzałem się jeszcze raz i zdziwiłem się ! Miejsca, w których znajdowała się tylko jedna para śladów, przedstawiały najbardziej smutne dni mojego życia. Dni strachu i niecierpliwości, dni egoizmu i smutku, dni doświadczeń i wątpliwości, dni niezrozumiałych i pełnych cierpienia.
Zwróciłem się wtedy do Pana z tonem wyrzutu:
-Obiecałeś, że będziesz przy nas przez wszystkie dni naszego życia. Dlaczego więc nie dotrzymałeś danego słowa ? Dlaczego pozostawiłeś mnie w najtrudniejszych momentach mojego życia, w chwilach, w których najbardziej potrzebowałem Twojej pomocy ?
Chrystus uśmiechnął się:
-Synu mój najukochańszy, nie pozostawiłem cię nawet na najmniejszą chwilę. Pojedyncze ślady, które widziałeś w najtrudniejszych chwilach swojego życia były moimi śladami... W te ciężkie dni musiałem cię nieść w moich ramionach.